Werk & Studie
alle pijlers
Driemaal is scheepsrecht?
donderdag 22 mei 2008 om 12:19
Ik heb een vraag aan jullie waar ik zelf al een paar maanden mee in mijn maag zit. Ik heb het hier (uit schaamte) met niemand over gehad, dus ik sta zowat op ploffen van frustratie.
Ik heb nu twee keer de Pabo gedaan. 1 keer een jaar, ik was toen 17. Ik vond mezelf veel te bleu om voor de klas te staan. Ik ben toen meteen een andere opleiding gaan doen, deze heb ik wel afgerond. In deze branche ben ik meteen gaan werken. Toen ben ik verhuisd en ben ik in deze branche blijven werken. Op een gegeven ogenblik kwam ik erachter dat er in de buurt een Pabo zat waar ik ook deeltijd Pabo kon doen. En aangezien het altijd was blijven kriebelen heb ik mij meteen aangemeld.
Naast school ben ik gewoon blijven werken. Op mijn werkplek had ik het totaal niet naar mijn zin. Ik kon niet goed met een aantal van mijn collega’s overweg, de klik was er gewoon niet. En er werd heel veel geroddeld en er heerste vriendjespolitiek. En onzeker type als ik ben, ik betrok dit heel erg op mezelf. Doordat ik onzeker werd, uitte ik dat ook in mijn gedrag. Hier kreeg ik natuurlijk weer negatieve respons op, logisch. Maar goed, buiten dat was het evengoed geen fijne werkplek. Ik ben niet de enige die daar om deze redenen weg is gegaan. Met deze personen heb ik nog wel eens contact. Het sterkt mij wel enigszins dat ik niet de enige was. Het zijn namelijk leuke mensen waarbij het niet schortte aan werkzin, enthousiasme en goede communicatievaardigheden (bij mij in het begin ook zeker niet). Dus waarom er zo werd gehandeld door die ex-collega’s, het is mij nog steeds een raadsel.
Maar goed, deze stress is niet goed geweest voor mijn schoolresultaten en stageresultaten.
Daarnaast werkte ik eigenlijk ook teveel uren naast mijn school, ik had ook nog mijn huishouden te runnen, praatte met niemand hoe ik mij echt voelde, dus het steeg mij boven mijn hoofd.
Nou, ik heb ontslag gepakt bij mijn toenmalige werkgever en kwam thuis te zitten. Ik moest dus weer ander werk gaan zoeken. Al redelijk snel kon ik in dezelfde branche terecht.
Nou, na twee jaar ben ik dus weer gestopt. Eigenlijk zonder er heel goed over na te denken. Ik was, achteraf gezien, zo overspannen dat ik niet meer logisch kon handelen.
Ik ben gestopt omdat ik natuurlijk die stres had, maar de grootste reden is; financiën.
Ik kon aan de slag op mijn huidige werkplek, maar als ik mijn school af zou maken zou ik niet flexibel genoeg zijn. Dat zou betekenen; minder inkomen van mijn kant en meer inbreng van mijn vriend. En overspannen als ik was, was dit de druppel. Toen heb ik dus niet goed nadenkend de knoop doorgehakt.
Had ik dat nou maar nooit gedaan!!!
Ik had na een maand of twee (ik was toen weer redelijk bijgetrokken en ging met plezier naar mijn werk) al verschrikkelijke spijt. Als ik alleen al een basisschool zag, een oud klasgenoot zag of als iemand zei lerares te zijn, kreeg ik een prop in mijn keel. Nu moet ik vaker een basisschool in, en echt, dat beklemmende gevoel op mijn borst doet gewoon pijn!
Maar ik stopte het gevoel steeds weg (daar ben ik best goed in helaas). Want wat moet ik met het feit dat ik het miste. Het was mijn eigen keuze op dat moment, al de tweede keer dat ik
afhaakte, ik ben de stres nog niet vergeten die mijn stages opleverden en het woordje financiën sluipt nog steeds dagelijks door mijn hoofd.
En wat heel dom is achteraf; omdat ik niet durfde te zeggen dat ik minder inkomen heel erg vond omdat mijn vriend dan meer op moest hoesten, heb ik tegen iedereen verkondigd dat ik gestopt ben omdat ik het niets voor mij vond. En vaak riedelde ik een hele reeks argumenten op om dit verklaarbaar te maken. Ik ben er zelf in gaan geloven (heel diep in mijn hart niet hoor.)
Natuurlijk, sommige van die argumenten zullen mij ook tegen gaan staan als ik evt. ooit voor de klas kom te staan, daar ben ik van overtuigd, maar dat zal niet opwegen tegen het plezier wat ik zal hebben aan het feit dat ik kinderen wat kan leren.
Maar nu is het door bepaalde redenen zover dat ik eigenlijk wil schreeuwen; ‘Ik wil toch de Pabo afmaken’.
Maar ik weet niet hoe ik dit moet aanpakken. Mag ik instromen in het derde jaar en mijn vakken uit de tweede ernaast doen? Mag ik mijn stage overdoen naast een andere stage? Waar moet ik naar school? Kan ik hulp krijgen op school als ik ergens tegenaan loop? Hoe zal het met de financiën gaan enz. Allemaal vragen die mij nu al gek maken. Temeer omdat ik er nog met niemand over gesproken heb.
Maar dit is allemaal te beantwoorden als ik een gesprek aanga op de Pabo. Wat mij het meeste dwarszit is het feit dat ik het bespreekbaar moet maken met mijn vriend, ouders en schoonouders. Zij zullen mij voor gek verklaren en mij niet serieus nemen. Als ik hen was zou ik dat ook niet doen hoor ,maar toch, die insteek kan ik nu niet gebruiken. Ik zou graag zien dat ze mij zullen steunen. Dat ik er meer over kan praten als het niet goed gaat i.p.v. het allemaal voor mijzelf te houden. (Ik had er wel over kunnen praten, maar ik hield zelf de schijn op).
Ik heb wel al een paar maanden geleden aangegeven dat ik nog diploma/certificaten wil halen, maar niet precies weet waarin. Mijn vriend stimuleert dit zeker. Maar omdat ik al die tijd met de Pabo in mijn hoofd zit, komt het er niet echt van om stappen te ondernemen.
Nu kreeg ik de opmerking van iemand (hier heb ik een paar dagen geleden tegen geopperd om ooit de Pabo af te maken); Waarom zou je 2 of 3 jaar een opleiding gaan doen waarvan je niet zeker weet of het je wel ligt? Dan kun je net zo goed de Pabo afmaken . Met dat diploma kun je ook meerdere kanten op. Je moet alleen zorgen dat je beter weet waar je aan begint. Ga een gesprek aan op de Pabo om te zien wat de mogelijkheden zijn. Ga desnoods naar het CWI. Misschien dat ze daar trajecten hebben. Proberen kan nooit geen kwaad. Maar als je het wel gaat doen, maak het dan wel af!
Heel lang verhaal; nu is mijn vraag? Moet ik het doen of niet? Waarom wel, waarom niet?
Ik hoop dat jullie antwoorden mij een duwtje in de juiste richting geven.
Misschien hebben jullie tips hoe ik het kan aankaarten bij mijn vriend..en familie
PS. Ik sta nu zeker sterker mijn schoenen dan toen. Ik weet nu wat mijn valkuilen zijn en waar ik toen de fout in ging. Nu kan ik er dus beter op anticiperen.
Groetjes Thinkinggirl
Ik heb nu twee keer de Pabo gedaan. 1 keer een jaar, ik was toen 17. Ik vond mezelf veel te bleu om voor de klas te staan. Ik ben toen meteen een andere opleiding gaan doen, deze heb ik wel afgerond. In deze branche ben ik meteen gaan werken. Toen ben ik verhuisd en ben ik in deze branche blijven werken. Op een gegeven ogenblik kwam ik erachter dat er in de buurt een Pabo zat waar ik ook deeltijd Pabo kon doen. En aangezien het altijd was blijven kriebelen heb ik mij meteen aangemeld.
Naast school ben ik gewoon blijven werken. Op mijn werkplek had ik het totaal niet naar mijn zin. Ik kon niet goed met een aantal van mijn collega’s overweg, de klik was er gewoon niet. En er werd heel veel geroddeld en er heerste vriendjespolitiek. En onzeker type als ik ben, ik betrok dit heel erg op mezelf. Doordat ik onzeker werd, uitte ik dat ook in mijn gedrag. Hier kreeg ik natuurlijk weer negatieve respons op, logisch. Maar goed, buiten dat was het evengoed geen fijne werkplek. Ik ben niet de enige die daar om deze redenen weg is gegaan. Met deze personen heb ik nog wel eens contact. Het sterkt mij wel enigszins dat ik niet de enige was. Het zijn namelijk leuke mensen waarbij het niet schortte aan werkzin, enthousiasme en goede communicatievaardigheden (bij mij in het begin ook zeker niet). Dus waarom er zo werd gehandeld door die ex-collega’s, het is mij nog steeds een raadsel.
Maar goed, deze stress is niet goed geweest voor mijn schoolresultaten en stageresultaten.
Daarnaast werkte ik eigenlijk ook teveel uren naast mijn school, ik had ook nog mijn huishouden te runnen, praatte met niemand hoe ik mij echt voelde, dus het steeg mij boven mijn hoofd.
Nou, ik heb ontslag gepakt bij mijn toenmalige werkgever en kwam thuis te zitten. Ik moest dus weer ander werk gaan zoeken. Al redelijk snel kon ik in dezelfde branche terecht.
Nou, na twee jaar ben ik dus weer gestopt. Eigenlijk zonder er heel goed over na te denken. Ik was, achteraf gezien, zo overspannen dat ik niet meer logisch kon handelen.
Ik ben gestopt omdat ik natuurlijk die stres had, maar de grootste reden is; financiën.
Ik kon aan de slag op mijn huidige werkplek, maar als ik mijn school af zou maken zou ik niet flexibel genoeg zijn. Dat zou betekenen; minder inkomen van mijn kant en meer inbreng van mijn vriend. En overspannen als ik was, was dit de druppel. Toen heb ik dus niet goed nadenkend de knoop doorgehakt.
Had ik dat nou maar nooit gedaan!!!
Ik had na een maand of twee (ik was toen weer redelijk bijgetrokken en ging met plezier naar mijn werk) al verschrikkelijke spijt. Als ik alleen al een basisschool zag, een oud klasgenoot zag of als iemand zei lerares te zijn, kreeg ik een prop in mijn keel. Nu moet ik vaker een basisschool in, en echt, dat beklemmende gevoel op mijn borst doet gewoon pijn!
Maar ik stopte het gevoel steeds weg (daar ben ik best goed in helaas). Want wat moet ik met het feit dat ik het miste. Het was mijn eigen keuze op dat moment, al de tweede keer dat ik
afhaakte, ik ben de stres nog niet vergeten die mijn stages opleverden en het woordje financiën sluipt nog steeds dagelijks door mijn hoofd.
En wat heel dom is achteraf; omdat ik niet durfde te zeggen dat ik minder inkomen heel erg vond omdat mijn vriend dan meer op moest hoesten, heb ik tegen iedereen verkondigd dat ik gestopt ben omdat ik het niets voor mij vond. En vaak riedelde ik een hele reeks argumenten op om dit verklaarbaar te maken. Ik ben er zelf in gaan geloven (heel diep in mijn hart niet hoor.)
Natuurlijk, sommige van die argumenten zullen mij ook tegen gaan staan als ik evt. ooit voor de klas kom te staan, daar ben ik van overtuigd, maar dat zal niet opwegen tegen het plezier wat ik zal hebben aan het feit dat ik kinderen wat kan leren.
Maar nu is het door bepaalde redenen zover dat ik eigenlijk wil schreeuwen; ‘Ik wil toch de Pabo afmaken’.
Maar ik weet niet hoe ik dit moet aanpakken. Mag ik instromen in het derde jaar en mijn vakken uit de tweede ernaast doen? Mag ik mijn stage overdoen naast een andere stage? Waar moet ik naar school? Kan ik hulp krijgen op school als ik ergens tegenaan loop? Hoe zal het met de financiën gaan enz. Allemaal vragen die mij nu al gek maken. Temeer omdat ik er nog met niemand over gesproken heb.
Maar dit is allemaal te beantwoorden als ik een gesprek aanga op de Pabo. Wat mij het meeste dwarszit is het feit dat ik het bespreekbaar moet maken met mijn vriend, ouders en schoonouders. Zij zullen mij voor gek verklaren en mij niet serieus nemen. Als ik hen was zou ik dat ook niet doen hoor ,maar toch, die insteek kan ik nu niet gebruiken. Ik zou graag zien dat ze mij zullen steunen. Dat ik er meer over kan praten als het niet goed gaat i.p.v. het allemaal voor mijzelf te houden. (Ik had er wel over kunnen praten, maar ik hield zelf de schijn op).
Ik heb wel al een paar maanden geleden aangegeven dat ik nog diploma/certificaten wil halen, maar niet precies weet waarin. Mijn vriend stimuleert dit zeker. Maar omdat ik al die tijd met de Pabo in mijn hoofd zit, komt het er niet echt van om stappen te ondernemen.
Nu kreeg ik de opmerking van iemand (hier heb ik een paar dagen geleden tegen geopperd om ooit de Pabo af te maken); Waarom zou je 2 of 3 jaar een opleiding gaan doen waarvan je niet zeker weet of het je wel ligt? Dan kun je net zo goed de Pabo afmaken . Met dat diploma kun je ook meerdere kanten op. Je moet alleen zorgen dat je beter weet waar je aan begint. Ga een gesprek aan op de Pabo om te zien wat de mogelijkheden zijn. Ga desnoods naar het CWI. Misschien dat ze daar trajecten hebben. Proberen kan nooit geen kwaad. Maar als je het wel gaat doen, maak het dan wel af!
Heel lang verhaal; nu is mijn vraag? Moet ik het doen of niet? Waarom wel, waarom niet?
Ik hoop dat jullie antwoorden mij een duwtje in de juiste richting geven.
Misschien hebben jullie tips hoe ik het kan aankaarten bij mijn vriend..en familie
PS. Ik sta nu zeker sterker mijn schoenen dan toen. Ik weet nu wat mijn valkuilen zijn en waar ik toen de fout in ging. Nu kan ik er dus beter op anticiperen.
Groetjes Thinkinggirl
donderdag 22 mei 2008 om 13:03
ik heb ongeveer hetzelfde, heb een aantal jaren geleden ook een poging gedaan om de pabo te gaan doen, gestopt omdat ikk geen zin meer had in stagelopen, maar ieder jaar blijft het aan me knagen, want het likt me geweldig om voor de klas te staan.
Als je hart er echt ligt moet je het gewon doen. IOkzelf zit er ook over te denken om het weer op te gaan pakken!
Als je hart er echt ligt moet je het gewon doen. IOkzelf zit er ook over te denken om het weer op te gaan pakken!
donderdag 22 mei 2008 om 13:16
Binnenkort wordt er in Utrecht een gecombineerde opleiding Pabo/onderwijskunde gestart aan de Universteit, heb ik via-via opgevangen. Misschien is dit iets voor je? Je kan je dan misschien beter verantwoorden naar de buitenwereld, als dat echt een onoverkomelijk probleem is. Overigens heb ik zelf in ht verleden gemerkt dat het een kwestie is van "even door het stof gaan", maar dat 'men' dat soort dingen ook zo weer vergeten is. Dus wat heb je liever, je geluk of je gelijk? (met andere woorden: geef toe dat je destijds overspannen hebt gereageerd en dat je dingen naar jezelf en de buitenwereld toe zo hebt proberen te verklaren, maar dat het blijft trekken, en dat je nu tot de ontdekking bent gekomen dat je jezelf en de buitenwereld voor de gek hebt gehouden)
donderdag 22 mei 2008 om 13:21
Hoi Thinkinggirl,
Mijn eerste advies is om er met je vriend over te praten. En dan bedoel ik niet: “ik zou de Pabo weer af willen maken” maar juist dit hele verhaal vertellen, dat je het zo moeilijk had met je werk, dat je toen gestopt bent met de Pabo vanwege het geld en dat je dat zo moeilijk vond om toe te geven.
Ik hoop voor je dat dat al een stuk oplucht. Ik kan me voorstellen dat je omgeving heel verbaast gaat reageren als je toch weer wilt beginnen met de Pabo terwijl je juist had gezegd dat het niets voor je was. Dus eerst open op tafel leggen wat er toen gebeurd was, en aan je vriend om steun vragen. Hij zal het heus wel begrijpen!
Dan kan je naar de Pabo toe en antwoorden zoeken op al je vragen die je hierboven hebt opgeschreven. Probeer dit keer een goed gefundeerde keuze te maken. Hoeveel tijd kost het, hoe lang? Wat ga je dan minder doen om die tijd vrij te maken? (minder werken, minder huishouden, minder vrije tijd?) Voor elk van deze 3 keuzes zal je vriend je moeten steunen, (in geld, hij moet meer in huis gaan doen of accepteren dat jullie minder tijd samen hebben), dus lijkt het mij belangrijk om hem in je keuze te betrekken.
Als je het goed aanpakt, moet je je droom waar kunnen maken, succes!
Mijn eerste advies is om er met je vriend over te praten. En dan bedoel ik niet: “ik zou de Pabo weer af willen maken” maar juist dit hele verhaal vertellen, dat je het zo moeilijk had met je werk, dat je toen gestopt bent met de Pabo vanwege het geld en dat je dat zo moeilijk vond om toe te geven.
Ik hoop voor je dat dat al een stuk oplucht. Ik kan me voorstellen dat je omgeving heel verbaast gaat reageren als je toch weer wilt beginnen met de Pabo terwijl je juist had gezegd dat het niets voor je was. Dus eerst open op tafel leggen wat er toen gebeurd was, en aan je vriend om steun vragen. Hij zal het heus wel begrijpen!
Dan kan je naar de Pabo toe en antwoorden zoeken op al je vragen die je hierboven hebt opgeschreven. Probeer dit keer een goed gefundeerde keuze te maken. Hoeveel tijd kost het, hoe lang? Wat ga je dan minder doen om die tijd vrij te maken? (minder werken, minder huishouden, minder vrije tijd?) Voor elk van deze 3 keuzes zal je vriend je moeten steunen, (in geld, hij moet meer in huis gaan doen of accepteren dat jullie minder tijd samen hebben), dus lijkt het mij belangrijk om hem in je keuze te betrekken.
Als je het goed aanpakt, moet je je droom waar kunnen maken, succes!
donderdag 22 mei 2008 om 15:02
Bedankt voor jullie snelle reacties. Gisteren sprak ik iemand (schiet me nu net te binnen) en die zei; je vriend zal het vreemd vinden en je omgeving ook, maar je moet kiezen wat je zelf wil en niet doen wat een ander wil.
Kijk, doen wat een ander wil doe ik nu niet meer. Maar ik vind het gewoon moeilijk om het te zeggen en dan een reactie te krijgen waarvan ik weet dat het niet echt positief zal zijn. Hij heeft namelijk al eens gezegd; als je weer eens de Pabo wilt doen dan krijg je een trap voor je kont (figuurlijk dan).
Ik neem mij nu de komende dagen de tijd om eens alles helder op papier te zetten; dit laat ik hem dan lezen.
Ik denk trouwens dat ik het eerst eens met mijn schoonvader erover ga hebben, hier kan ik best goed mee praten.
Oh wat vind ik dit moeilijk!!!
Kijk, doen wat een ander wil doe ik nu niet meer. Maar ik vind het gewoon moeilijk om het te zeggen en dan een reactie te krijgen waarvan ik weet dat het niet echt positief zal zijn. Hij heeft namelijk al eens gezegd; als je weer eens de Pabo wilt doen dan krijg je een trap voor je kont (figuurlijk dan).
Ik neem mij nu de komende dagen de tijd om eens alles helder op papier te zetten; dit laat ik hem dan lezen.
Ik denk trouwens dat ik het eerst eens met mijn schoonvader erover ga hebben, hier kan ik best goed mee praten.
Oh wat vind ik dit moeilijk!!!
donderdag 22 mei 2008 om 16:48
Ik geloof niet echt in toeval. Wat is nu het geval. Gisteren vroeg ik in wanhoop 'geef een of ander teken dat ik weer met de pabo moet beginnen'. Maar goed, dat was in wanhoop. Wat gebeurt er vandaag. Ik ging net even naar een winkel; wie kom ik daar tegen, een oud klasgenoot. Ik ga naar een andere winkel, wie kom ik daar tegen, een ex-stagebegeleider. Wat wil dat zeggen? Ik zou bijna zeggen, toeval bestaat niet. Die ex-stagebegeleider zal wel denken door mijn laatste stage; he, daar heb je die overspannen, chaotische griet die absoluut niet geschikt is voor het onderwijs. Oh, wat zou ik hem graag willen bewijzen dat ik het wel in mij heb zitten. (Laat ik voorop stellen dat ik het eerst naar mezelf wil bewijzen, en naar mijn vriend en ouders. Maar goed, het zou wel fijn zijn.)
