Werk & Studie
alle pijlers
Ervaring (deels) arbeidsongeschikt
vrijdag 19 juni 2020 om 10:29
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen wat betreft (deels) arbeidsongeschikt zijn. Hoe heeft dit jullie leven veranderd? Geeft het je stress? Als je nog werkt, wat doe je dan precies en heb je dit dan zelf gevonden? Doe je misschien vrijwilligerswerk, helpt dit of juist niet? Hoe geef je je leven alsnog inhoud als het full time werk leven wegvalt. Is routine belangrijk?
Mijn vader is al een aantal jaar arbeidsongeschikt door een depressie en ik wil graag wat meer begrip hiervoor opbrengen. Hij praat hier niet graag over dus vandaar!
Mijn vader is al een aantal jaar arbeidsongeschikt door een depressie en ik wil graag wat meer begrip hiervoor opbrengen. Hij praat hier niet graag over dus vandaar!
vrijdag 19 juni 2020 om 10:42
vrijdag 19 juni 2020 om 10:47
Dat is zo verschillend per persoon en per oorzaak van de arbeidsongeschiktheid. Ik ben door een fysieke oorzaak niet in staat om te werken, dat is zo verschillend van een mentale oorzaak zoals een depressie.
Begrip opbrengen vanuit de omgeving is lastig, maar laat je vader vooral zichzelf zijn en zijn eigen grenzen aangeven, met behulp van zijn behandelaars.
Begrip opbrengen vanuit de omgeving is lastig, maar laat je vader vooral zichzelf zijn en zijn eigen grenzen aangeven, met behulp van zijn behandelaars.
vrijdag 19 juni 2020 om 10:49
Ieder mens is uniek. De reden van arbeidsongeschiktheid is ook niet altijd.
Voor iemand met psychische problemen werkt dit vaak anders dan een pianist die zijn hand moet missen door een ongeluk.
Psychische klachten worden door de omgeving vaak niet goed begrepen.
Maar vraag het je vader eens. Waar heeft hij behoefte aan, wat kan jij doen om hem beter te begrijpen en te helpen. Erken dat het voor hem moeilijk is en geef ook aan wanneer je hem niet begrijpt of wanneer je het niet snapt. Wanneer je nooit zwanger geweest bent, weet je ook niet echt wat het is om een levend wezen in je buik te hebben. Je kan er misschien iets bij voorstellen maar wat het nu precies is
Voor iemand met psychische problemen werkt dit vaak anders dan een pianist die zijn hand moet missen door een ongeluk.
Psychische klachten worden door de omgeving vaak niet goed begrepen.
Maar vraag het je vader eens. Waar heeft hij behoefte aan, wat kan jij doen om hem beter te begrijpen en te helpen. Erken dat het voor hem moeilijk is en geef ook aan wanneer je hem niet begrijpt of wanneer je het niet snapt. Wanneer je nooit zwanger geweest bent, weet je ook niet echt wat het is om een levend wezen in je buik te hebben. Je kan er misschien iets bij voorstellen maar wat het nu precies is
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
vrijdag 19 juni 2020 om 10:51
Ik vind alles aan arbeidsongeschikt zijn stom en kan er totaal niet mee omgaan (mijn eigen arbeidsongeschiktheid dan, die van een ander vind ik alleen maar heel rot voor die persoon).
Wil je begrip op brengen voor zijn arbeidsongeschiktheid of voor hoe een depressie je leven dusdanig kan verzieken dat je er arbeidsongeschikt van wordt?
Wil je begrip op brengen voor zijn arbeidsongeschiktheid of voor hoe een depressie je leven dusdanig kan verzieken dat je er arbeidsongeschikt van wordt?
vrijdag 19 juni 2020 om 10:51
Heeft je vader hulp gezocht voor de depressie?
Ik proef een beetje uit je post dat je je vader zou willen ondersteunen en hem helpen maar dat je tegen een muur aanloopt bij hem.
Vrijwilligerswerk en routine kunnen inderdaad helpen. Maar het begint bij het erkennen van het probleem door degene zelf en het willen zoeken naar hulp en mogelijkheden.
Dat is nu juist het lastigste van een depressie, dat het je als het ware verlamt.
Misschien kun je eens iets lezen op mindblue.nl .
Ik proef een beetje uit je post dat je je vader zou willen ondersteunen en hem helpen maar dat je tegen een muur aanloopt bij hem.
Vrijwilligerswerk en routine kunnen inderdaad helpen. Maar het begint bij het erkennen van het probleem door degene zelf en het willen zoeken naar hulp en mogelijkheden.
Dat is nu juist het lastigste van een depressie, dat het je als het ware verlamt.
Misschien kun je eens iets lezen op mindblue.nl .
vrijdag 19 juni 2020 om 11:00
Ik zit al jaren in de WIA wegens psychische klachten. Lang vrijwilligerswerk kunnen doen maar nu lukt dat ook helaas niet.
Nu ben ik bezig met een indicatie voor dagbesteding.
Persoonlijk stuit ik niet echt op onbegrip van mijn omgeving. Dat komt denk ik deels ook wel omdat ik concrete dingen in mijn verleden heb meegemaakt (ik werd wees toen ik 19 was en weduwe toen ik 27 was) en ik merk dat mensen mij iig proberen te begrijpen als ik vertel dat ik mede daardoor psychische klachten heb.
Mijn ervaring, met anderen, is het helaas wel zo dat het "helpt" als je een concrete herkenbare gebeurtenis hebt meegemaakt net alsof je moet verklaren hoe het kan dat je psychische klachten hebt.
Maar goed wat ik doe op een dag. Dat verschilt of ik een goede of een slechte dag heb. Ik krijg 2 keer per week begeleiding, ik doe dagelijks een ontspanningsoefening, ga elke dag even naar buiten (afspraak gemaakt met begeleiding), probeer te fietsen of te wandelen, spreek af met vriendinnen, doe wat met een hobby, doe het huishouden, forum een beetje, kijk een serie, maak een kaartje voor verschillende gelegenheden, ga naar de apotheek voor medicatie, bezoek familie.
Naast psychische klachten heb ik ook wat andere gezondheidsklachten en heb ik regelmatig afspraken in het ziekenhuis/fysio/specialisten.
Uiteraard heeft dit alles mijn leven enorm veranderd en nog regelmatig denk ik: Jeetje Ieb je kon zoveel aan en zoveel hebben en nu zijn 2 kleine afspraken op een dag al te veel. Dat blijf ik lastig vinden, ik blijf vergelijken naar vroeger. Moet wel zeggen dat ik al vanaf mijn 15de aan de anti-depressiva zit dus altijd al wel sombere/suïcidale gedachtes gehad ik ken mezelf niet anders.
Nu ben ik bezig met een indicatie voor dagbesteding.
Persoonlijk stuit ik niet echt op onbegrip van mijn omgeving. Dat komt denk ik deels ook wel omdat ik concrete dingen in mijn verleden heb meegemaakt (ik werd wees toen ik 19 was en weduwe toen ik 27 was) en ik merk dat mensen mij iig proberen te begrijpen als ik vertel dat ik mede daardoor psychische klachten heb.
Mijn ervaring, met anderen, is het helaas wel zo dat het "helpt" als je een concrete herkenbare gebeurtenis hebt meegemaakt net alsof je moet verklaren hoe het kan dat je psychische klachten hebt.
Maar goed wat ik doe op een dag. Dat verschilt of ik een goede of een slechte dag heb. Ik krijg 2 keer per week begeleiding, ik doe dagelijks een ontspanningsoefening, ga elke dag even naar buiten (afspraak gemaakt met begeleiding), probeer te fietsen of te wandelen, spreek af met vriendinnen, doe wat met een hobby, doe het huishouden, forum een beetje, kijk een serie, maak een kaartje voor verschillende gelegenheden, ga naar de apotheek voor medicatie, bezoek familie.
Naast psychische klachten heb ik ook wat andere gezondheidsklachten en heb ik regelmatig afspraken in het ziekenhuis/fysio/specialisten.
Uiteraard heeft dit alles mijn leven enorm veranderd en nog regelmatig denk ik: Jeetje Ieb je kon zoveel aan en zoveel hebben en nu zijn 2 kleine afspraken op een dag al te veel. Dat blijf ik lastig vinden, ik blijf vergelijken naar vroeger. Moet wel zeggen dat ik al vanaf mijn 15de aan de anti-depressiva zit dus altijd al wel sombere/suïcidale gedachtes gehad ik ken mezelf niet anders.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
vrijdag 19 juni 2020 om 11:01
Over wat arbeidsongeschiktheid met je doet:
Ik voelde me totaal afgeschreven. Gefrustreerd omdat ik niet meer kon doen wat ik zou willen doen.
Ik werd juist depressief van het niets meer kunnen doen, van het wegvallen van de structuur van de dag, van de week. Ik liep tegen de muur op. Ontzettend veel stress ook. Je lijf laat je in de steek.
Mislukt voelde ik me ook.
Ik had echt hulp nodig bij die overspoeling door negatieve gedachten.
Ik voelde me totaal afgeschreven. Gefrustreerd omdat ik niet meer kon doen wat ik zou willen doen.
Ik werd juist depressief van het niets meer kunnen doen, van het wegvallen van de structuur van de dag, van de week. Ik liep tegen de muur op. Ontzettend veel stress ook. Je lijf laat je in de steek.
Mislukt voelde ik me ook.
Ik had echt hulp nodig bij die overspoeling door negatieve gedachten.
vrijdag 19 juni 2020 om 12:10
Ik voel me minderwaardig, mislukt. Een last voor de maatschappij, een luie uitkeringstrekker (volledig WIA). Ik mankeer niks aan m’n handen dus zou gewoon moeten kunnen werken.
Maar na meerdere keren weer rustig opbouwen en terugkeren in betaald werk, en vervolgens weer keihard falen, heb ik er nu ook geen vertrouwen meer in om het zelfs nog maar te proberen.
Doe nu in principe twee halve dagen vrijwilligerswerk (in principe, omdat corona roet door het eten kwam gooien). Dat gaat redelijk goed vanwege de plek zelf (ontzettend veel begrip voor, en ervaring met mensen met een beperking), en de minimale druk/ verantwoordelijkheid.
Ik ben heel blij met deze plek. Het biedt houvast, structuur en sociale contacten - maar niet té sociaal.
(Eigenlijk is het voor mij een soort dagbesteding, en is het mooi meegenomen dat zij er ook nog wat aan hebben).
Maar na meerdere keren weer rustig opbouwen en terugkeren in betaald werk, en vervolgens weer keihard falen, heb ik er nu ook geen vertrouwen meer in om het zelfs nog maar te proberen.
Doe nu in principe twee halve dagen vrijwilligerswerk (in principe, omdat corona roet door het eten kwam gooien). Dat gaat redelijk goed vanwege de plek zelf (ontzettend veel begrip voor, en ervaring met mensen met een beperking), en de minimale druk/ verantwoordelijkheid.
Ik ben heel blij met deze plek. Het biedt houvast, structuur en sociale contacten - maar niet té sociaal.
(Eigenlijk is het voor mij een soort dagbesteding, en is het mooi meegenomen dat zij er ook nog wat aan hebben).
oohboy wijzigde dit bericht op 19-06-2020 12:13
7.01% gewijzigd
vrijdag 19 juni 2020 om 12:13
Dat is een goede vraag die je stelt. Wellicht eerder het tweede. Hij is in principe 'uit behandeld' voor zover dat mogelijk is. Heeft alle mogelijke anti depressiva gehad en geprobeerd en is nu maar bij de laatste blijven hangen. Groepstherapie gehad, persoonlijke therapie, persoonlijkheidsonderzoeken, vrijwillige opname. Nu is het enige dan nog af en toe gesprekken met een psycholoog en psychiater. Ik merk aan hem dat hij heel veel moeite heeft met het grote stuk niks doen in zijn leven en wellicht daarom de vraag naar wat doen mensen als ineens hun 40 uur leven wegvalt en er zoveel tijd over is.sprankelend schreef: ↑19-06-2020 10:51Ik vind alles aan arbeidsongeschikt zijn stom en kan er totaal niet mee omgaan (mijn eigen arbeidsongeschiktheid dan, die van een ander vind ik alleen maar heel rot voor die persoon).
Wil je begrip op brengen voor zijn arbeidsongeschiktheid of voor hoe een depressie je leven dusdanig kan verzieken dat je er arbeidsongeschikt van wordt?
vrijdag 19 juni 2020 om 12:14
Wat fijn dat het goed gaat met vrijwilligerswerk! Mag ik vragen wat voor soort vrijwilligerswerk je doet?OohBoy schreef: ↑19-06-2020 12:10Ik voel me minderwaardig, mislukt. Een last voor de maatschappij, een luie uitkeringstrekker (volledig WIA). Ik mankeer niks aan m’n handen dus zou gewoon moeten kunnen werken.
Maar na meerdere keren weer rustig opbouwen en terugkeren in betaald werk, en vervolgens weer keihard falen, heb ik er nu ook geen vertrouwen meer in om het zelfs nog maar te proberen.
Doe nu in principe twee halve dagen vrijwilligerswerk (in principe, omdat corona roet door het eten kwam gooien). Dat gaat redelijk goed vanwege de plek zelf (ontzettend veel begrip voor, en ervaring met mensen met een beperking), en de minimale druk/ verantwoordelijkheid.
Ik ben heel blij met deze plek. Het biedt houvast, structuur en sociale contacten - maar niet té sociaal.
vrijdag 19 juni 2020 om 12:16
Ik snap wat je bedoelt. Ik denk dat het woord begrip ook wat slecht gekozen was vanuit mij. Ik ben denk ik meer op zoek naar mensen met ervaring als hun normale routine wegvalt en wat zij hiervoor in de plaats zijn gaan doen. Zodat ik wat meer ondersteuning kan zijn voor hem en dingen kan voorstellen om te gaan doen, samen of alleen. Zelf lukt hem dit helaas niet zo goed meer en ik denk dat wat invulling in zijn vele vrije tijd hem wat zou kunnen bieden alleen weet ik niet zo goed waar ik dan aan zou moeten denken. Ik las dat samen een wandeling maken op een bepaalde tijd zou kunnen helpen, of wellicht een nieuwe hobby. Dat soort dingen, hoe anderen hier mee om zijn gegaan.viva-amber schreef: ↑19-06-2020 10:42Begrip komt vanuit jezelf, door het dichtbij jezelf te houden in het hier en nu met de personen die het betreft en niet door de situatie ver weg te verplaatsen naar onbekende mensen.
vrijdag 19 juni 2020 om 12:18
Ja hoor, ik haal het dan wel zo weg, dus graag niet quoten.DonutMetChocolade schreef: ↑19-06-2020 12:14Wat fijn dat het goed gaat met vrijwilligerswerk! Mag ik vragen wat voor soort vrijwilligerswerk je doet?
[...]
oohboy wijzigde dit bericht op 19-06-2020 16:06
38.00% gewijzigd
vrijdag 19 juni 2020 om 12:20
Bedankt voor het delen! Wat naar voor je wat er is gebeurd maar fijn dat er wel begrip voor is uit je omgeving. Ik denk dat dat voor mij soms wat lastig is omdat dit voor mijn vader uit het niets kwam na een verhuizing. Bleek achteraf wel dat hij al 15 jaar anti depressiva slikte, waar hij toen ook zijn redenen voor had. Er zal dus heus wel een concreet iets achter zitten al is dit van lang geleden. Goed van je dat je zoveel doet! Mag ik vragen wat voor soort begeleiding je krijgt? Zijn dit gesprekken over hoe het met je gaat of meer in de vorm van therapie?IBIopviva schreef: ↑19-06-2020 11:00Ik zit al jaren in de WIA wegens psychische klachten. Lang vrijwilligerswerk kunnen doen maar nu lukt dat ook helaas niet.
Nu ben ik bezig met een indicatie voor dagbesteding.
Persoonlijk stuit ik niet echt op onbegrip van mijn omgeving. Dat komt denk ik deels ook wel omdat ik concrete dingen in mijn verleden heb meegemaakt (ik werd wees toen ik 19 was en weduwe toen ik 27 was) en ik merk dat mensen mij iig proberen te begrijpen als ik vertel dat ik mede daardoor psychische klachten heb.
Mijn ervaring, met anderen, is het helaas wel zo dat het "helpt" als je een concrete herkenbare gebeurtenis hebt meegemaakt net alsof je moet verklaren hoe het kan dat je psychische klachten hebt.
Maar goed wat ik doe op een dag. Dat verschilt of ik een goede of een slechte dag heb. Ik krijg 2 keer per week begeleiding, ik doe dagelijks een ontspanningsoefening, ga elke dag even naar buiten (afspraak gemaakt met begeleiding), probeer te fietsen of te wandelen, spreek af met vriendinnen, doe wat met een hobby, doe het huishouden, forum een beetje, kijk een serie, maak een kaartje voor verschillende gelegenheden, ga naar de apotheek voor medicatie, bezoek familie.
Naast psychische klachten heb ik ook wat andere gezondheidsklachten en heb ik regelmatig afspraken in het ziekenhuis/fysio/specialisten.
Uiteraard heeft dit alles mijn leven enorm veranderd en nog regelmatig denk ik: Jeetje Ieb je kon zoveel aan en zoveel hebben en nu zijn 2 kleine afspraken op een dag al te veel. Dat blijf ik lastig vinden, ik blijf vergelijken naar vroeger. Moet wel zeggen dat ik al vanaf mijn 15de aan de anti-depressiva zit dus altijd al wel sombere/suïcidale gedachtes gehad ik ken mezelf niet anders.
vrijdag 19 juni 2020 om 12:29
Ik ben afgekeurd ivm chronische ziekte en de daarmee samenhangende fysieke klachten én zeer regelmatig depressief.
Enige wat ik fijn vind is begrip voor mijn mindere dagen. Ik vraag geen oplossing maar gewoon “ ik snap dat je een kut dag hebt waar kan ik je mee helpen “. Meer niet
Ik doe vrijwilligers werk en help op
Een basisschool met tso .
Enige wat ik fijn vind is begrip voor mijn mindere dagen. Ik vraag geen oplossing maar gewoon “ ik snap dat je een kut dag hebt waar kan ik je mee helpen “. Meer niet
Ik doe vrijwilligers werk en help op
Een basisschool met tso .
poldervrouw wijzigde dit bericht op 19-06-2020 12:30
9.77% gewijzigd
vrijdag 19 juni 2020 om 12:30
Ik weet net twee maanden dat ik volledig arbeidsongeschikt ben. Twee jaar ziek thuis. Afgelopen jaar revalidatie gevolgd. Dat eindigde gek door Corona en in die tijd werd ik ook (af)gekeurd. Dat was een behoorlijke klap. Nu draai ik echt niet meer mee in de maatschappij en ben ik officieel een nietsnut.
Na de eerste klap ben ik gaan kijken wat ik nog wel kan. Ik ben niet iemand om bij de pakken neer te gaan zitten.
Ik ben docent maar voor de klas kan niet meer. Dit geeft wel veel verdriet. Maar ik ben het bankhangen zat en wil wat van mijn sociale leven terug. Daarom ben ik gaan solliciteren door open sollicitaties te sturen naar scholen in de buurt om mij aan te melden om iets in de leerlingenzorg te doen. Nu heb ik het luxeprobleem dat ik mag gaan kiezen op welke school ik dat wil gaan doen. Ze willen mij graag hebben.
Voordeel voor een werkgever is dat door mijn IVA zij geen risico lopen. Ze hoeven geen premies af te dragen enz. Ze zitten wat dat betreft natuurlijk voor een dubbeltje op de eerste rang. Ik kan na de vakantie beginnen met 2x 2u per dag. Dat wil in mijn geval zeggen: half uur werken, half uur pauze. Dat heb ik nodig omdat mijn beperking zo is. Dat is ook een van de vele afkeuringsredenen. Officieel zijn er geen beroepen waarbij dat kan.
Routine is zeker belangrijk, helemaal bij een depressie. Ik heb wat dat betreft ontzettend veel geleerd bij revalidatie.
Deel de dag in drie delen waarin je wakker bent (ochtend, middag en avond).
Elk dagdeel doe je in ieder geval iets inspannends en iets ontspannends. Bijvoorbeeld een stukje wandelen (inspanning) en even met ogen dicht naar muziek luisteren (ontspannen). Naar de sportschool en tekenen, de was ophangen (kan heel inspannend zijn) en tv kijken (mits het ontspanning voor je is).
We deden bij reva ook een cursus mindfulness. Echt de meest stoere kerels hadden hier ook veel aan. Het is je leren ontspannen en weer genieten.
Sporten is zeker belangrijk omdat je dan happystofjes aanmaakt maar ook aan je conditie werkt. Ook met de meeste lichamelijke beperkingen kan je nog iets aan sport doen. Soms is het fijn dat onder begeleiding van een fysio te doen.
Gezond eten en op vaste tijden is ook erg belangrijk.
Om je vader te helpen: lees je eens in over depressies. Vraag wat hij nodig heeft. Zorg gewoon dat je er bent. Geef positieve feedback, al is het maar om kleine dingen. En wellicht kan je eens samen met de huisarts praten over hulp met de dagindeling.
Na de eerste klap ben ik gaan kijken wat ik nog wel kan. Ik ben niet iemand om bij de pakken neer te gaan zitten.
Ik ben docent maar voor de klas kan niet meer. Dit geeft wel veel verdriet. Maar ik ben het bankhangen zat en wil wat van mijn sociale leven terug. Daarom ben ik gaan solliciteren door open sollicitaties te sturen naar scholen in de buurt om mij aan te melden om iets in de leerlingenzorg te doen. Nu heb ik het luxeprobleem dat ik mag gaan kiezen op welke school ik dat wil gaan doen. Ze willen mij graag hebben.
Voordeel voor een werkgever is dat door mijn IVA zij geen risico lopen. Ze hoeven geen premies af te dragen enz. Ze zitten wat dat betreft natuurlijk voor een dubbeltje op de eerste rang. Ik kan na de vakantie beginnen met 2x 2u per dag. Dat wil in mijn geval zeggen: half uur werken, half uur pauze. Dat heb ik nodig omdat mijn beperking zo is. Dat is ook een van de vele afkeuringsredenen. Officieel zijn er geen beroepen waarbij dat kan.
Routine is zeker belangrijk, helemaal bij een depressie. Ik heb wat dat betreft ontzettend veel geleerd bij revalidatie.
Deel de dag in drie delen waarin je wakker bent (ochtend, middag en avond).
Elk dagdeel doe je in ieder geval iets inspannends en iets ontspannends. Bijvoorbeeld een stukje wandelen (inspanning) en even met ogen dicht naar muziek luisteren (ontspannen). Naar de sportschool en tekenen, de was ophangen (kan heel inspannend zijn) en tv kijken (mits het ontspanning voor je is).
We deden bij reva ook een cursus mindfulness. Echt de meest stoere kerels hadden hier ook veel aan. Het is je leren ontspannen en weer genieten.
Sporten is zeker belangrijk omdat je dan happystofjes aanmaakt maar ook aan je conditie werkt. Ook met de meeste lichamelijke beperkingen kan je nog iets aan sport doen. Soms is het fijn dat onder begeleiding van een fysio te doen.
Gezond eten en op vaste tijden is ook erg belangrijk.
Om je vader te helpen: lees je eens in over depressies. Vraag wat hij nodig heeft. Zorg gewoon dat je er bent. Geef positieve feedback, al is het maar om kleine dingen. En wellicht kan je eens samen met de huisarts praten over hulp met de dagindeling.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
vrijdag 19 juni 2020 om 12:35
Leuk joh! Heeft mijn dochter ook een tijdje gedaan als maatschappelijke stage. Zal vast niet dezelfde plek zijn
.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
vrijdag 19 juni 2020 om 12:37
Wat doe ik (Nu niet alles ivm Corona )
Ik doe licht huishoudelijk werk thuis. Voor de rest heb ik hulp
2 x per week fysio en ergo therapie
1 x per 2 weken gesprekstherapie
Wandel 1 x per week met vast iemand
Dagelijks wandelen met de honden.
Ik probeer mijn conditie op pijl te houden.
Door mijn grenzen goed te bewaken kan ik sommige dagen meer en de rest van de week niets.
Ik reis graag en dat lukt met rekening houdend met
. Met medicijnen kan ik soms enorm over mijn grenzen (gebruik morfine preparaten ) en dan kan ik ook meer tijdens mijn reizen. Na vakantie volgt de straf vaak door weken uitgeschakeld te zijn.
Toen mijn kinderen klein waren had ik veel meer hulp dan nu.
Ik doe licht huishoudelijk werk thuis. Voor de rest heb ik hulp
2 x per week fysio en ergo therapie
1 x per 2 weken gesprekstherapie
Wandel 1 x per week met vast iemand
Dagelijks wandelen met de honden.
Ik probeer mijn conditie op pijl te houden.
Door mijn grenzen goed te bewaken kan ik sommige dagen meer en de rest van de week niets.
Ik reis graag en dat lukt met rekening houdend met
. Met medicijnen kan ik soms enorm over mijn grenzen (gebruik morfine preparaten ) en dan kan ik ook meer tijdens mijn reizen. Na vakantie volgt de straf vaak door weken uitgeschakeld te zijn. Toen mijn kinderen klein waren had ik veel meer hulp dan nu.
vrijdag 19 juni 2020 om 12:41
Heel leuk! De drempel om te gaan is soms berehoog, maar als ik er dan ben is het vrijwel altijd fijn.
En zou zomaar kunnen hoor, de boel draait zo ongeveer op vrijwilligers en stagiaires/ leerlingen.
oohboy wijzigde dit bericht op 19-06-2020 16:08
1.34% gewijzigd
vrijdag 19 juni 2020 om 13:10
Snap ik, elke dag is een overwinning. Maar je doet het wel!
En nee, wij wonen juist in het noorden
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
vrijdag 19 juni 2020 om 13:25
Trekken aan depressieve mensen werkt vaak niet.DonutMetChocolade schreef: ↑19-06-2020 12:16Ik snap wat je bedoelt. Ik denk dat het woord begrip ook wat slecht gekozen was vanuit mij. Ik ben denk ik meer op zoek naar mensen met ervaring als hun normale routine wegvalt en wat zij hiervoor in de plaats zijn gaan doen. Zodat ik wat meer ondersteuning kan zijn voor hem en dingen kan voorstellen om te gaan doen, samen of alleen. Zelf lukt hem dit helaas niet zo goed meer en ik denk dat wat invulling in zijn vele vrije tijd hem wat zou kunnen bieden alleen weet ik niet zo goed waar ik dan aan zou moeten denken. Ik las dat samen een wandeling maken op een bepaalde tijd zou kunnen helpen, of wellicht een nieuwe hobby. Dat soort dingen, hoe anderen hier mee om zijn gegaan.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 19 juni 2020 om 15:52
Ik ben arbeidsongeschikt verklaard voor mijn eigen functie na een opgelopen ptss en een daaruit voortgevloeide depressie. Ik zit nu ruim een jaar in de ziektewet en ben sinds kort begonnen met re-integratie.
Vooral toen het echt heel slecht ging kwam er weinig uit me en was ik blij dat ik de dag doorkwam. Momenteel bestaat mijn week uit 2x anderhalf uur re-integratie met als doel arbeidsritme opbouwen. Hardlopen, paardrijden, therapie en wat huishoudelijke taken. Het is moeilijk om te accepteren dat ik niet meer de persoon ben/word die ik was. Het voelt voor mij dan ook heel fijn om weer een klein stapje genomen te hebben naar werk, omdat ik al ruim een jaar in de overleef modus sta i.p.v. de leef modus. Ik wil zo graag weer meedraaien in de maatschappij.
Oh ja, routine en structuur zijn erg belangrijk en hebben mij, vooral in de hele slechte tijden, erg geholpen. Nu overigens nog, omdat het elke dag plannen blijft en opletten hoe mijn dag ingedeeld wordt. Als ik niet oplet ga ik over mijn grenzen en heb ik weer twee dagen prijs.
Vooral toen het echt heel slecht ging kwam er weinig uit me en was ik blij dat ik de dag doorkwam. Momenteel bestaat mijn week uit 2x anderhalf uur re-integratie met als doel arbeidsritme opbouwen. Hardlopen, paardrijden, therapie en wat huishoudelijke taken. Het is moeilijk om te accepteren dat ik niet meer de persoon ben/word die ik was. Het voelt voor mij dan ook heel fijn om weer een klein stapje genomen te hebben naar werk, omdat ik al ruim een jaar in de overleef modus sta i.p.v. de leef modus. Ik wil zo graag weer meedraaien in de maatschappij.
Oh ja, routine en structuur zijn erg belangrijk en hebben mij, vooral in de hele slechte tijden, erg geholpen. Nu overigens nog, omdat het elke dag plannen blijft en opletten hoe mijn dag ingedeeld wordt. Als ik niet oplet ga ik over mijn grenzen en heb ik weer twee dagen prijs.
zaterdag 20 juni 2020 om 07:59
Eens per week komt de woonbegeleiding en daar hebben we het over de dagelijkse gang van zaken, het huishouden, daginvulling. opstarten vrijwilligerswerk en nu dat niet gelukt is dagbesteding, contacten met mijn man (mijn man heeft autisme en is ook afgekeurd) enz.DonutMetChocolade schreef: ↑19-06-2020 12:20Bedankt voor het delen! Wat naar voor je wat er is gebeurd maar fijn dat er wel begrip voor is uit je omgeving. Ik denk dat dat voor mij soms wat lastig is omdat dit voor mijn vader uit het niets kwam na een verhuizing. Bleek achteraf wel dat hij al 15 jaar anti depressiva slikte, waar hij toen ook zijn redenen voor had. Er zal dus heus wel een concreet iets achter zitten al is dit van lang geleden. Goed van je dat je zoveel doet! Mag ik vragen wat voor soort begeleiding je krijgt? Zijn dit gesprekken over hoe het met je gaat of meer in de vorm van therapie?
Daarnaast eens per week begeleiding vanuit het FACT team dat is meer echt op mijn psyche gericht en verbeteren van mijn zelfbeeld. Vandaar uit is ook een psychiater die mee denkt en medicatie uitschrijft.
Verder sta ik nu zo'n anderhalf jaar op de wachtlijst voor dagbehandeling/therapie. Dat zou in Aug/sep beginnen maar zal nu misschien begin volgend jaar worden gezien de corona crisis.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
