Geneeskunde studeren

Dexter18 maandag 10 maart 2025 om 10:16

Hallo allemaal,

Ik heb me ingeschreven voor de studie Geneeskunde en op 15 april hoor ik of ik ben toegelaten! Ik kan niet wachten op de uitslag. Naar mijn vader heb ik dus niet geluisterd. Mijn oude account (Dexter) werkt niet meer, dus heb ik een nieuwe gemaakt. Het is een spannende tijd, maar vooral een stap dichter bij mijn droom. Het menselijk lichaam fascineert me enorm – hoe alles samenwerkt, hoe ziekten ontstaan en hoe we die kunnen behandelen. De complexiteit van het lichaam blijven me verbazen en ik kan niet wachten om hier meer over te leren en anderen met mijn kennis te kunnen helpen.

Tegelijkertijd besef ik dat de studie pittig is en veel doorzettingsvermogen vraagt. Daarom ben ik benieuwd naar ervaringen van anderen: wat vonden jullie het mooiste, maar ook het moeilijkste aan de eerste jaren? En voor degenen die al als arts werken: hoe beleven jullie het vak? Wat maakt het werk zo bijzonder en welke uitdagingen komen erbij kijken? Hebben jullie ook adviezen voor aankomende geneeskundestudenten?

Ik hoor graag jullie verhalen!

Met vriendelijke groet,
Dexter18

Claire45 dinsdag 11 maart 2025 om 11:34

Adaline schreef: ↑
10-03-2025 21:29
Ik ben nog te jong hiervoor denk ik, maar eigenlijk vind ik het ook heel erg bijzonder. Zo lijkt het namelijk alsof de geneeskunde in die 20 jaar heeft stilgestaan en de specialist al die tijd al hetzelfde doet. Terwijl er volgens mij heel veel nieuwe ontwikkelingen geweest zijn die het vak enorm veranderen. Als je bijvoorbeeld kijkt naar de inzet van genetische diagnostiek op allerlei vlakken, de ontwikkelingen van immuuntherapie binnen de oncologie, de protonentherapie bij de radiotherapie. En dit zijn maar enkele voorbeelden. Dan kan het toch bijna niet bestaan dat een specialist ‘al 20 jaar steeds hetzelfde riedeltje af staat te draaien’. Overigens ook aan de softe kant van het vak is er veel veranderd en is shared decision making bijvoorbeeld echt iets van het laatste decennium. Daar moet zowat iedere arts in mee veranderd zijn en dat moet ook je gesprekken veranderd hebben. Het afdraaien van een standaard riedeltje hoort daar m.i. niet bij.

Ik ben zelf geen arts, dus wat ik hier beschrijf, zijn de 'borrelpraat-gesprekken' die ik wel eens voer met bevriende artsen. Ik heb de indruk dat het allemaal heel betrokken en kundige artsen zijn, maar de passie is er bij een aantal van hen wel een beetje vanaf. Sommigen hebben spijt dat ze hebben gekozen voor een vak dat hoofdzakelijk praktisch is, dat wil zeggen weinig intellectueel uitdagend en soms gewoon routineus. Ongetwijfeld zijn er binnen alle disciplines nieuwe ontwikkelingen. Eén bevriende arts is radioloog en hij heeft zich inderdaad gespecialiseerd in interventie radiologie (dus opereren zonder messen, maar met naalden) en hij is nog zeer gepassioneerd met zijn vak bezig. Hetzelfde geldt voor een vriendin die fertiliteits-arts is. Het ligt misschien aan de specialisatie. En vast ook aan de ambitie van de arts.

M3LL0N4 dinsdag 11 maart 2025 om 12:06

-April- schreef: ↑
11-03-2025 00:51
En is je zoon verpleegkundige geworden?

Nee, hij gaat moleculaire microbiologie studeren. In de bron research doen naar oorzaken en oplossingen verzinnen.

Als onwetendheid schreeuwt, dan zwijgt intelligentie ~ Unknown

(Het gras is blauw, het verhaal van de ezel en de tijger)

Delphinia dinsdag 11 maart 2025 om 13:13

Claire45 schreef: ↑
11-03-2025 11:34
Ik ben zelf geen arts, dus wat ik hier beschrijf, zijn de 'borrelpraat-gesprekken' die ik wel eens voer met bevriende artsen. Ik heb de indruk dat het allemaal heel betrokken en kundige artsen zijn, maar de passie is er bij een aantal van hen wel een beetje vanaf. Sommigen hebben spijt dat ze hebben gekozen voor een vak dat hoofdzakelijk praktisch is, dat wil zeggen weinig intellectueel uitdagend en soms gewoon routineus. Ongetwijfeld zijn er binnen alle disciplines nieuwe ontwikkelingen. Eén bevriende arts is radioloog en hij heeft zich inderdaad gespecialiseerd in interventie radiologie (dus opereren zonder messen, maar met naalden) en hij is nog zeer gepassioneerd met zijn vak bezig. Hetzelfde geldt voor een vriendin die fertiliteits-arts is. Het ligt misschien aan de specialisatie. En vast ook aan de ambitie van de arts.

Is dat niet inherent aan een bepaalde levensfase? Dat er toch altijd mensen zijn die behoefte krijgen aan nieuwe dingen, terwijl anderen dat prima binnen hun vakgebied kunnen vinden? Fertiliteit is bijvoorbeeld juist een vak van protocol geneeskunde maar er is nog zoveel onontdekt, dus als je zin hebt kan je daarin veel onderzoeken of nieuwe dingen toepassen.
En met dat laatste sla je de spijker op zijn kop denk ik. Ik werk ook extramuraal (na de nodige intramurale ervaring), en ik vind het heerlijk. Maar ik ben wel een ‘snel verveeld beestje’, dus ik blijf er dingen naast doen. De extramurale specialisaties bieden daar wellicht ook meer mogelijkheden toe omdat je vaak makkelijker minder uren kan werken in de praktijk en dan er voor jezelf iets naast kan doen wat je ook interessant vindt. Hoe houdt je de interesse voor je vak vast, en dat wisselt per persoon denk ik.

lux- dinsdag 11 maart 2025 om 13:55

Claire45 schreef: ↑
11-03-2025 11:34
Ik ben zelf geen arts, dus wat ik hier beschrijf, zijn de 'borrelpraat-gesprekken' die ik wel eens voer met bevriende artsen. Ik heb de indruk dat het allemaal heel betrokken en kundige artsen zijn, maar de passie is er bij een aantal van hen wel een beetje vanaf. Sommigen hebben spijt dat ze hebben gekozen voor een vak dat hoofdzakelijk praktisch is, dat wil zeggen weinig intellectueel uitdagend en soms gewoon routineus. Ongetwijfeld zijn er binnen alle disciplines nieuwe ontwikkelingen. Eén bevriende arts is radioloog en hij heeft zich inderdaad gespecialiseerd in interventie radiologie (dus opereren zonder messen, maar met naalden) en hij is nog zeer gepassioneerd met zijn vak bezig. Hetzelfde geldt voor een vriendin die fertiliteits-arts is. Het ligt misschien aan de specialisatie. En vast ook aan de ambitie van de arts.

Ik herken dat wel maar heb ook het idee dat dat wel een beetje ‘stoere praat’ is. Ik heb niet het idee dat dat in de praktijk echt zo werkt. Ja je klinische blik, je patroonherkenning en je inschatting van de situatie worden naarmate je meer ervaring krijgt echt wel beter en gelukkig maar, want als je niets gaat automatiseren dan kun je niet gaan finetunen. En tuurlijk is je informed consent gesprekje op een gegeven moment een afgedraaid riedeltje. Maar daar zit nog heel veel tussen dat ze dan voor het gemak even vergeten. Volgens mij is die valse bescheidenheid/het stelt allemaal niet zoveel voor hoor-houding ook gewoon heel erg arts-eigen.
Je gaat mij niet vertellen dat een programmeur, schilder of journalist niet ook veel routine in zijn werk krijgt mettertijd.

Voor mijn gevoel zit de diepgang juist NA het automatiseren van het protocollaire werk. Als je de basis kent kun je op ervaring verder gaan dan de protocollen dicteren. Daar ben ik nog niet maar dat zie ik specialisten wel doen. En dat kan echt veel verschil maken voor patiënten. Bovendien krijg je een superviserende rol en ben je veel meer bezig met overstijgend denken en op afstand je a(n)ios begeleiden, dus je krijgt er gaandeweg ook supervisie- en onderwijstaken bij. Het is echt niet alleen maar poliriedeltjes afdraaien.

Grappig genoeg lijkt interventieradioloog me nu juist zo’n heel erg standaardprocedureberoep. Voor mij zit de diepgang hem veel meer in het menselijk contact. Dus dat zou ik als interventieradioloog ook missen. Maar misschien vergis ik me deerlijk want ik weet echt helemaal niets van interventieradiologie.

Fertiliteitsarts lijkt me inhoudelijk dan wel weer wat saai, maar sociaal-emotioneel kun je natuurlijk een groot verschil maken in mensenlevens en ik kan me voorstellen dat dat blijft boeien.

Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.

Claire45 dinsdag 11 maart 2025 om 15:40

lux- schreef: ↑
11-03-2025 13:55
Ik herken dat wel maar heb ook het idee dat dat wel een beetje ‘stoere praat’ is. Ik heb niet het idee dat dat in de praktijk echt zo werkt. Ja je klinische blik, je patroonherkenning en je inschatting van de situatie worden naarmate je meer ervaring krijgt echt wel beter en gelukkig maar, want als je niets gaat automatiseren dan kun je niet gaan finetunen. En tuurlijk is je informed consent gesprekje op een gegeven moment een afgedraaid riedeltje. Maar daar zit nog heel veel tussen dat ze dan voor het gemak even vergeten. Volgens mij is die valse bescheidenheid/het stelt allemaal niet zoveel voor hoor-houding ook gewoon heel erg arts-eigen.
Je gaat mij niet vertellen dat een programmeur, schilder of journalist niet ook veel routine in zijn werk krijgt mettertijd.

Voor mijn gevoel zit de diepgang juist NA het automatiseren van het protocollaire werk. Als je de basis kent kun je op ervaring verder gaan dan de protocollen dicteren. Daar ben ik nog niet maar dat zie ik specialisten wel doen. En dat kan echt veel verschil maken voor patiënten. Bovendien krijg je een superviserende rol en ben je veel meer bezig met overstijgend denken en op afstand je a(n)ios begeleiden, dus je krijgt er gaandeweg ook supervisie- en onderwijstaken bij. Het is echt niet alleen maar poliriedeltjes afdraaien.

Grappig genoeg lijkt interventieradioloog me nu juist zo’n heel erg standaardprocedureberoep. Voor mij zit de diepgang hem veel meer in het menselijk contact. Dus dat zou ik als interventieradioloog ook missen. Maar misschien vergis ik me deerlijk want ik weet echt helemaal niets van interventieradiologie.

Fertiliteitsarts lijkt me inhoudelijk dan wel weer wat saai, maar sociaal-emotioneel kun je natuurlijk een groot verschil maken in mensenlevens en ik kan me voorstellen dat dat blijft boeien.

Volgens mij is interventieradiologie juist (technisch) vrij complex en bovendien erg mens-gericht: vaak komen de uitbehandelde patiënten er terecht voor een (als ik het goed zeg) bevriezing of juist verhitting van een ongeneeslijk gezwel, en dat gaat ongetwijfeld gepaard met lastige, emotionele gesprekken en een goede begeleiding. Maar ik denk dat dit ook erg afhangt van de persoonlijkheid van de arts. Mijn vriend (met dit beroep) heeft een hekel aan protocollen en gaat door het vuur voor zijn patiënten. Soms komt hij ook in aanvaring met 'het ziekenhuis', omdat hij buiten het protocollaire boekje wil kunnen denken. Wat alleen maar in hem te prijzen is, denk ik. En dat soort artsen kom je ongetwijfeld bij alle disciplines tegen.

Claire45 dinsdag 11 maart 2025 om 15:42

Delphinia schreef: ↑
11-03-2025 13:13
Is dat niet inherent aan een bepaalde levensfase? Dat er toch altijd mensen zijn die behoefte krijgen aan nieuwe dingen, terwijl anderen dat prima binnen hun vakgebied kunnen vinden? Fertiliteit is bijvoorbeeld juist een vak van protocol geneeskunde maar er is nog zoveel onontdekt, dus als je zin hebt kan je daarin veel onderzoeken of nieuwe dingen toepassen.
En met dat laatste sla je de spijker op zijn kop denk ik. Ik werk ook extramuraal (na de nodige intramurale ervaring), en ik vind het heerlijk. Maar ik ben wel een ‘snel verveeld beestje’, dus ik blijf er dingen naast doen. De extramurale specialisaties bieden daar wellicht ook meer mogelijkheden toe omdat je vaak makkelijker minder uren kan werken in de praktijk en dan er voor jezelf iets naast kan doen wat je ook interessant vindt. Hoe houdt je de interesse voor je vak vast, en dat wisselt per persoon denk ik.

Klopt, het heeft zeker met levensfase te maken, en ik hoor dezelfde klachten (geen passie meer, sleur...) ook van mensen met heel andere beroepen. Zelf herken ik het ook wel, trouwens.

Adaline dinsdag 11 maart 2025 om 16:07

Helemaal eens Lux, het leuke werk begint als je voorbij de protocollen en richtlijnen kan gaan denken en het meeste werkplezier haal ik persoonlijk uit het zien van de mens achter mijn patient. En opleiden en onderwijzen van bijvoorbeeld coassistenten vind ik ontzettend leuk om te doen, dus ik neem dergelijke neventaken graag op me.

Maar als je bij wijze van spreken als orthopeed in een ZBC alleen maar heupen staat te vervangen, zou ik na 10 jaar in het vak misschien ook wel verveeld raken. Maar misschien ook niet, want als ik orthopeed geworden was, kon ik me misschien wel niks fantastischers voorstellen dan lekker veel opereren en knutselen aan gewrichten.

Daar zit denk ik ook de kunst van het dokter zijn volhouden ondanks de mi soms echt pittige randvoorwaarden. We hebben allemaal een keuze in wat voor dokter we willen worden (en dan bedoel niet per se wat voor specialisme want dat is helemaal niet altijd zomaar gezegd).Wat Delphinia ook beschrijft, je kan breder bezig zijn dan alleen met directe patientenzorg, zeker als je daaruit niet meer voldoende plezier kan halen.
Zo kan je onderzoek doen, managementtaken oppakken of onderwijs geven. Of je gaat 1 dag per week op een AZC of in een PI spreekuur draaien of als straatdokter aan de slag. Je bezig houden met de ICT-systemen als key-user of je wordt vakgroepvoorzitter. Ga doen wat bij je past en waar je blij van wordt, zowel medisch-inhoudelijk maar dus ook qua neventaken.

Adaline dinsdag 11 maart 2025 om 16:20

Claire45 schreef: ↑
11-03-2025 15:40
Volgens mij is interventieradiologie juist (technisch) vrij complex en bovendien erg mens-gericht: vaak komen de uitbehandelde patiënten er terecht voor een (als ik het goed zeg) bevriezing of juist verhitting van een ongeneeslijk gezwel, en dat gaat ongetwijfeld gepaard met lastige, emotionele gesprekken en een goede begeleiding. Maar ik denk dat dit ook erg afhangt van de persoonlijkheid van de arts. Mijn vriend (met dit beroep) heeft een hekel aan protocollen en gaat door het vuur voor zijn patiënten. Soms komt hij ook in aanvaring met 'het ziekenhuis', omdat hij buiten het protocollaire boekje wil kunnen denken. Wat alleen maar in hem te prijzen is, denk ik. En dat soort artsen kom je ongetwijfeld bij alle disciplines tegen.

Wat jij beschrijft over jouw vriend, is precies wat Lux en ik bedoelen. Denken voorbij de standaard, betrokken zijn bij je patienten. Dát is het leuke van het werk. En zulke artsen zijn er gelukkig in alle vakken. Helaas zijn er ook artsen die dit niet (meer?) willen of kunnen doen. Ik verbaas me vaak enorm over dingen die ik op dit forum lees. Laatst nog iets over een huisarts die bij anticonceptie niet verder wilde kijken dan de pil ‘want dat is stap 1 van de richtlijn’ (? Niet de richtlijn zoals ik die ken overigens). En als je zo je spreekuur afdraait, snap ik dat je er na een tijdje geen plezier meer in hebt.

Ik associeer trouwens interventieradiogie altijd vooral met hart- en vaatproblemen, ken eigenlijk de tumorbehandeling niet zo goed. Maar ik doe niks oncologisch en ook geen radiologie dus zo leer ik weer eens wat

Leuk dat jouw vriend hier zo gepassioneerd over is.

-April- dinsdag 11 maart 2025 om 21:49

NomenNesci0 schreef: ↑
11-03-2025 11:14
Ik heb diep respect voor jullie hoor. Ik werk 40 uur en kan dan af en toe vinden dat ik te weinig tijd overhou voor dit of dat. Maar allemachtig, zoveel als jullie werken, daar valt toch amper een normaal leven naast te hebben? Misschien prima als je single bent, maar meeste mensen willen wel iets meer uit het leven dan alleen maar werken en werken.

Ik heb inderdaad geen standaard gezinsleven door dit werk. Ik ben veelvuldig van huis en kook alleen in het weekend

Claire45 dinsdag 11 maart 2025 om 22:00

-April- schreef: ↑
11-03-2025 21:49
Ik heb inderdaad geen standaard gezinsleven door dit werk. Ik ben veelvuldig van huis en kook alleen in het weekend

Is dat de reden waarom je eerder in dit topic zei dat je er achteraf gezien nooit aan zou zijn begonnen? Wat ik helemaal begrijp hoor, het lijkt me heel zwaar als je leven gedicteerd wordt door je werk, en zo klinkt het een beetje.

Herfstweer dinsdag 11 maart 2025 om 22:17

NomenNesci0 schreef: ↑
11-03-2025 11:14
Ik heb diep respect voor jullie hoor. Ik werk 40 uur en kan dan af en toe vinden dat ik te weinig tijd overhou voor dit of dat. Maar allemachtig, zoveel als jullie werken, daar valt toch amper een normaal leven naast te hebben? Misschien prima als je single bent, maar meeste mensen willen wel iets meer uit het leven dan alleen maar werken en werken.

Ik heb ook gewoon een leven naast werk, met partner en kinderen, net als de meeste van mijn collega’s. Op mijn parttime dag en in het weekend besteed ik veel tijd aan mijn gezin en werk ik niet. Op werkdagen neemt mijn partner wel meer taken op zich zoals kinderen halen en brengen en eten koken. Gelukkig vindt hij dat geen probleem.

Adaline dinsdag 11 maart 2025 om 23:00

Herfstweer schreef: ↑
11-03-2025 22:17
Ik heb ook gewoon een leven naast werk, met partner en kinderen, net als de meeste van mijn collega’s. Op mijn parttime dag en in het weekend besteed ik veel tijd aan mijn gezin en werk ik niet. Op werkdagen neemt mijn partner wel meer taken op zich zoals kinderen halen en brengen en eten koken. Gelukkig vindt hij dat geen probleem.

En gelukkig heb jij een partner die dit kan en wil doen. Als je partner die ook arts is of een andere baan met veel/onregelmatige uren heeft, is dat allemaal wat minder makkelijk geregeld helaas. En als je partner het wel kan regelen, betekent dit wel iets voor zijn of haar belasting thuis. Moet hij maar willen en kunnen opbrengen natuurlijk.

Herfstweer woensdag 12 maart 2025 om 06:50

Adaline schreef: ↑
11-03-2025 23:00
En gelukkig heb jij een partner die dit kan en wil doen. Als je partner die ook arts is of een andere baan met veel/onregelmatige uren heeft, is dat allemaal wat minder makkelijk geregeld helaas. En als je partner het wel kan regelen, betekent dit wel iets voor zijn of haar belasting thuis. Moet hij maar willen en kunnen opbrengen natuurlijk.

Als mijn partner hetzelfde werk zou doen zou ik eerlijk gezegd niet weten hoe we het rond moeten krijgen. Als hij nu incidenteel een keer vroeg weg moet of laat thuis is kan ik de kinderen brengen/halen door overdracht/MDO via teams te volgen en werk op een andere dag af te maken. Als dat vaker zou voorkomen zou dat veel stress opleveren en ik denk dat de werk-privé balans voor mij dan niet meer acceptabel zou zijn.

-April- woensdag 12 maart 2025 om 06:54

Claire45 schreef: ↑
11-03-2025 22:00
Is dat de reden waarom je eerder in dit topic zei dat je er achteraf gezien nooit aan zou zijn begonnen? Wat ik helemaal begrijp hoor, het lijkt me heel zwaar als je leven gedicteerd wordt door je werk, en zo klinkt het een beetje.

Dat plus het feit dat het helemaal niet makkelijk is om een baan als medisch specialist in een ziekenhuis te krijgen. En doordat dat zo moeilijk is word je soms ronduit slecht behandeld omdat het voor jou 10 anderen is

Het werk is leuk maar de voordelen wegen niet op tegen de nadelen

Herfstweer woensdag 12 maart 2025 om 07:44

-April- schreef: ↑
12-03-2025 06:54
Dat plus het feit dat het helemaal niet makkelijk is om een baan als medisch specialist in een ziekenhuis te krijgen. En doordat dat zo moeilijk is word je soms ronduit slecht behandeld omdat het voor jou 10 anderen is

Dit inderdaad. En ik zie de laatste jaren ook veel korte, tijdelijke contracten. Dan komt er naast de intensieve werkdagen vaak nog behoorlijk wat reistijd bij. Elk jaar verhuizen is met kinderen ook niet echt haalbaar.

Actieve topics