Werk & Studie
alle pijlers
help! ik zie zo op tegen weer solliciteren...
zondag 27 mei 2007 om 15:23
Hoi allemaal,
Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik even jullie advies kom vragen
Ik weet sinds een paar weken dat ik op zoek moet naar ander werk, maar zie erg op tegen het brieven schrijven, op gesprek gaan, afgewezen worden... Oftewel het solliciteren. De reden waarom straks mijn contract niet wordt verlengd zit me erg dwars. Aan de ene kant heb ik zelf eerlijk aangegeven iets anders te willen gaan doen, aan de andere kant heeft 'men' dat voor mij besloten, om redenen waar ik het niet mee eens ben. Ik voel me enorm benadeeld en 'eruit gewerkt' en dat geeft een hoop stress. Hoe het allemaal is gegaan de afgelopen maanden, is behoorlijk kwetsend geweest. Voor mijn gevoel zit ik al weken op het randje van een complete 'crash'. Ik slaap slecht, heb 'stressdromen' (van die hele emotionele ruzie/gillen/janken/drama dromen), ben moe, lusteloos en voel me soms ontzettend down. Sindskort heb ik ook wel momenten die leuk zijn en waarop ik weer van dingen kan genieten, maar als ik alleen al op zoek ga naar vacatures of een brief moet schrijven (dat doe ik dus wel, want het moet), voel ik de moed alweer in mijn schoenen zakken. Ik twijfel ook of ik er goed aan doe professionele hulp te zoeken. Ben ergens ook bang om een hoop op te rakelen en het dan helemaal niet te gaan redden. En ik vrees dat het aanpakken van mijn onzekerheid (die als een rode draad door mijn leven loopt) een enorme kluif, zo niet onmogelijk gaat worden. Want dat is denk ik het grootste probleem. En ik wil wel graag in een andere baan kunnen starten (dat is ook nodig natuurlijk, financieel gezien). Thuis zitten moet ik al helemaal niet gaan doen.
Wat kan ik het beste doen? Hoe beslis ik of ik wel of geen hulp ga zoeken? En hoe zorg ik ervoor dat ik in mijn brieven en evt gesprekken gemotiveerd en optimistisch overkom? Want alleen dan ben je een leuke kandidaat...
Iemand tips???
groetjes, 'Poes' .
Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik even jullie advies kom vragen
Ik weet sinds een paar weken dat ik op zoek moet naar ander werk, maar zie erg op tegen het brieven schrijven, op gesprek gaan, afgewezen worden... Oftewel het solliciteren. De reden waarom straks mijn contract niet wordt verlengd zit me erg dwars. Aan de ene kant heb ik zelf eerlijk aangegeven iets anders te willen gaan doen, aan de andere kant heeft 'men' dat voor mij besloten, om redenen waar ik het niet mee eens ben. Ik voel me enorm benadeeld en 'eruit gewerkt' en dat geeft een hoop stress. Hoe het allemaal is gegaan de afgelopen maanden, is behoorlijk kwetsend geweest. Voor mijn gevoel zit ik al weken op het randje van een complete 'crash'. Ik slaap slecht, heb 'stressdromen' (van die hele emotionele ruzie/gillen/janken/drama dromen), ben moe, lusteloos en voel me soms ontzettend down. Sindskort heb ik ook wel momenten die leuk zijn en waarop ik weer van dingen kan genieten, maar als ik alleen al op zoek ga naar vacatures of een brief moet schrijven (dat doe ik dus wel, want het moet), voel ik de moed alweer in mijn schoenen zakken. Ik twijfel ook of ik er goed aan doe professionele hulp te zoeken. Ben ergens ook bang om een hoop op te rakelen en het dan helemaal niet te gaan redden. En ik vrees dat het aanpakken van mijn onzekerheid (die als een rode draad door mijn leven loopt) een enorme kluif, zo niet onmogelijk gaat worden. Want dat is denk ik het grootste probleem. En ik wil wel graag in een andere baan kunnen starten (dat is ook nodig natuurlijk, financieel gezien). Thuis zitten moet ik al helemaal niet gaan doen.
Wat kan ik het beste doen? Hoe beslis ik of ik wel of geen hulp ga zoeken? En hoe zorg ik ervoor dat ik in mijn brieven en evt gesprekken gemotiveerd en optimistisch overkom? Want alleen dan ben je een leuke kandidaat...
Iemand tips???
groetjes, 'Poes' .
zondag 27 mei 2007 om 22:34
Als ik jou was zou ik zeker professionele hulp gaan zoeken en dan aan haar/hem ook tevens duidelijk aangeven dat je het wellicht wat rustig aan wilt doen in het begin om in ieder geval staande te kunnen blijven. Geef in ieder geval duidelijk je grenzen aan aan zo'n persoon en wat je wilt. In principe ben jij degene die bepaalt hoe ver je gaat, en professionele hulp kan eventueel al een beetje verlichting geven. En zo niet, dan kun je met zo iemand alsnog besluiten om de volgende afspraak flink vooruit te schuiven.
Voor wat betreft solliciteren.. ik vond het ook enorm eng toen ik weer moest. Ik voel me ook snel onzeker en ik kan heel slecht tegen afwijzigingen, dus dat vond ik wel zwaar en heb het heel lang uitgesteld totdat ik echt moest. In het begin vond ik het zwaar om echt iets op papier te zetten en te bedenken en te reageren, maar naarmate ik het een paar keer gedaan had ging me dat veel gemakkelijker af. Heb er gelukkig ook een leuke baan aan overgehouden, ze hebben ook heel duidelijk getoond dat ze razend enthousiast over me waren en dat deed me wel goed :D
(elders waren ze wat minder enthousiast, kon ik niet zo heel goed hebben ;), maar gelukkig was het ook wederzijds: ik vond hen ook niet zo geweldig :P)
Voor wat betreft solliciteren.. ik vond het ook enorm eng toen ik weer moest. Ik voel me ook snel onzeker en ik kan heel slecht tegen afwijzigingen, dus dat vond ik wel zwaar en heb het heel lang uitgesteld totdat ik echt moest. In het begin vond ik het zwaar om echt iets op papier te zetten en te bedenken en te reageren, maar naarmate ik het een paar keer gedaan had ging me dat veel gemakkelijker af. Heb er gelukkig ook een leuke baan aan overgehouden, ze hebben ook heel duidelijk getoond dat ze razend enthousiast over me waren en dat deed me wel goed :D
(elders waren ze wat minder enthousiast, kon ik niet zo heel goed hebben ;), maar gelukkig was het ook wederzijds: ik vond hen ook niet zo geweldig :P)
zondag 27 mei 2007 om 22:37
Hoe kom je enthousiast en gemotiveerd over? Als je ook over (een groot deel van) de baan erg enthousiast en gemotiveerd bent na het lezen van de functie beschrijving.
Probeer ook als ze je vragen stellen om te kijken of je de juiste vaardigheden hebt, ook gewoon met een beetje passie te praten over hetgeen je leuk vindt om te doen (en wat dan onderdeel van die nieuwe functie zou zijn). Je moet zeker niet overdrijven, maar probeer gewoon vooraf voor jezelf helder te krijgen wat je leuk vindt en waarom en zoek daar ook gewoon een voorbeeld bij vanuit het verleden om dat te illustreren en vertel daar (enthousiast) over.
Laat het enthousiasme en de motivatie dus vanuit jezelf komen en kijk dus goed naar wat je leuk vindt om te doen in combinatie met wat je kunt en zoek op basis daarvan naar functies waar je echt warm van wordt als je ze leest!
Probeer ook als ze je vragen stellen om te kijken of je de juiste vaardigheden hebt, ook gewoon met een beetje passie te praten over hetgeen je leuk vindt om te doen (en wat dan onderdeel van die nieuwe functie zou zijn). Je moet zeker niet overdrijven, maar probeer gewoon vooraf voor jezelf helder te krijgen wat je leuk vindt en waarom en zoek daar ook gewoon een voorbeeld bij vanuit het verleden om dat te illustreren en vertel daar (enthousiast) over.
Laat het enthousiasme en de motivatie dus vanuit jezelf komen en kijk dus goed naar wat je leuk vindt om te doen in combinatie met wat je kunt en zoek op basis daarvan naar functies waar je echt warm van wordt als je ze leest!
maandag 28 mei 2007 om 12:58
Hallo 'Poes',
Wat vervelend, de situatie waar je nu in zit! Van baan veranderen kan veel energie kosten, zeker als je ook nog het gevoel hebt dat je onrecht wordt aangedaan... Juist goed om hier advies te vragen!
Uit eigen ervaring weet ik dat dan je helemaal 'op' kunt zijn na zo'n enerverende periode met werkperikelen.
Zelf heb ik in een vergelijkbare situatie gezeten. Er kwam veel op me af. Wat voor werk wilde ik? Hoe moest ik het aanpakken? In hoeverre speelden persoonlijke problemen een rol?
Mij heeft het erg goed gedaan om een tijdje niet te hoeven werken (dit kon op dat moment). Hierdoor kon ik dingen veel scherper zien. Dit is natuurlijk lang niet altijd mogelijk. Aan de andere kant, soms is er meer mogelijk dan je denkt. Zou het niet fijn zijn als je op de een of andere manier toch wat tijd kunt creeeren om een en ander op een rijtje te zetten? Heb je misschien nog vakantiedagen? Is je huidige werkgever wellicht bereid je een tijd vrijaf te geven om je opnieuw te orienteren? Wie niet waagt die niet wint!
Je vraagt hoe je beslist of je wel of geen hulp zult vragen. Je denkt hier zelf dus al aan maar twijfelt(?). Zo ja wat doet je twijfelen? Heeft dit met je denkbeelden te maken over hulp vragen (bijvoorbeeld hulp vragen doe je alleen als je er echt niet meer uitkomt?). Of zijn er andere zaken die je doen twijfelen? Je schrijft dat je zorg is dat er dan teveel opgerakeld wordt en dat je het dan helemaal niet meer 'trekt'? Ik kan me hier wel wat bij voorstellen. Het is goed om te weten dat je in een hulpverleningsproces er altijd zelf bij bent. Als jij niet teveel de 'diepte' in wilt dan kun je dit zelf aangeven. Het kan ook zo zijn dat het meevalt en dat je juist minder zwaarte ervaart door bepaalde gevoelens/twijfels/angsten te kunnen delen met iemand. Vaak is het zo dat het krampachtig voorkomen dat je in de 'drek' terecht komt veel meer inspanning en energie kost dan je gevoelens aan te gaan en onder ogen te zien..... (dit is mijn visie en ervaring).
Zelf heb ik in verschillende periodes verschillende soorten hulp gevraagd. Soms kortdurend ook een keer langerdurend. Soms werkt het wel, soms niet. Het is maar net of er een klik is en of degene je iets te bieden heeft. Dit merk je snel genoeg! Ik zou je dan ook zeker aanraden om op zoek te gaan naar iemand die je hierin wat kan begeleiden. Iemand die je coacht. Je hoeft het niet allemaal zelf te doen!
Voor wat betreft het solliciteren: eerder heb ik op dit forum een tip gelezen van iemand over een boek dat haar heel erg geholpen had. Het is een praktisch boek met veel tips en adviezen, inzichten t.a.v. werk/solliciteren enz. Ik heb dit boek gekocht en heb er zelf erg veel aan gehad. Je hoeft het boek niet helemaal te lezen te kan ook verschillende stukken los van elkaar lezen (vind ik zelf altijd wel prettig). Titel: "jij bent aan Z" (uitgeverij nieuwezijds). Als je googeld op de titel kom je op de website.
Ik ben het met je eens dat het bij solliciteren er om gaat wat je uitstraalt. Als je echt motivatie voelt dan straal je dit uit en zal het solliciteren je veel makkelijker afgaan. In het boek kun je hier ook meer over lezen (hmm voordat je er iets van denkt: ik werk niet bij de uitgeverij ofzo hoor ;)).
Misschien heb je hier iets aan, in elk geval heel veel succes/sterkte,
Groetjes, Indra
Wat vervelend, de situatie waar je nu in zit! Van baan veranderen kan veel energie kosten, zeker als je ook nog het gevoel hebt dat je onrecht wordt aangedaan... Juist goed om hier advies te vragen!
Uit eigen ervaring weet ik dat dan je helemaal 'op' kunt zijn na zo'n enerverende periode met werkperikelen.
Zelf heb ik in een vergelijkbare situatie gezeten. Er kwam veel op me af. Wat voor werk wilde ik? Hoe moest ik het aanpakken? In hoeverre speelden persoonlijke problemen een rol?
Mij heeft het erg goed gedaan om een tijdje niet te hoeven werken (dit kon op dat moment). Hierdoor kon ik dingen veel scherper zien. Dit is natuurlijk lang niet altijd mogelijk. Aan de andere kant, soms is er meer mogelijk dan je denkt. Zou het niet fijn zijn als je op de een of andere manier toch wat tijd kunt creeeren om een en ander op een rijtje te zetten? Heb je misschien nog vakantiedagen? Is je huidige werkgever wellicht bereid je een tijd vrijaf te geven om je opnieuw te orienteren? Wie niet waagt die niet wint!
Je vraagt hoe je beslist of je wel of geen hulp zult vragen. Je denkt hier zelf dus al aan maar twijfelt(?). Zo ja wat doet je twijfelen? Heeft dit met je denkbeelden te maken over hulp vragen (bijvoorbeeld hulp vragen doe je alleen als je er echt niet meer uitkomt?). Of zijn er andere zaken die je doen twijfelen? Je schrijft dat je zorg is dat er dan teveel opgerakeld wordt en dat je het dan helemaal niet meer 'trekt'? Ik kan me hier wel wat bij voorstellen. Het is goed om te weten dat je in een hulpverleningsproces er altijd zelf bij bent. Als jij niet teveel de 'diepte' in wilt dan kun je dit zelf aangeven. Het kan ook zo zijn dat het meevalt en dat je juist minder zwaarte ervaart door bepaalde gevoelens/twijfels/angsten te kunnen delen met iemand. Vaak is het zo dat het krampachtig voorkomen dat je in de 'drek' terecht komt veel meer inspanning en energie kost dan je gevoelens aan te gaan en onder ogen te zien..... (dit is mijn visie en ervaring).
Zelf heb ik in verschillende periodes verschillende soorten hulp gevraagd. Soms kortdurend ook een keer langerdurend. Soms werkt het wel, soms niet. Het is maar net of er een klik is en of degene je iets te bieden heeft. Dit merk je snel genoeg! Ik zou je dan ook zeker aanraden om op zoek te gaan naar iemand die je hierin wat kan begeleiden. Iemand die je coacht. Je hoeft het niet allemaal zelf te doen!
Voor wat betreft het solliciteren: eerder heb ik op dit forum een tip gelezen van iemand over een boek dat haar heel erg geholpen had. Het is een praktisch boek met veel tips en adviezen, inzichten t.a.v. werk/solliciteren enz. Ik heb dit boek gekocht en heb er zelf erg veel aan gehad. Je hoeft het boek niet helemaal te lezen te kan ook verschillende stukken los van elkaar lezen (vind ik zelf altijd wel prettig). Titel: "jij bent aan Z" (uitgeverij nieuwezijds). Als je googeld op de titel kom je op de website.
Ik ben het met je eens dat het bij solliciteren er om gaat wat je uitstraalt. Als je echt motivatie voelt dan straal je dit uit en zal het solliciteren je veel makkelijker afgaan. In het boek kun je hier ook meer over lezen (hmm voordat je er iets van denkt: ik werk niet bij de uitgeverij ofzo hoor ;)).
Misschien heb je hier iets aan, in elk geval heel veel succes/sterkte,
Groetjes, Indra
maandag 28 mei 2007 om 13:17
wat kiks zegt klopt helemaal...
in je huidige baan heb je teveel af laten hangen van wat anderen voor je beslisten... ik heb het idee dat je dat met solliciteren ook zo ziet, je bent bang voor wat een ander voor jou gaat beslissen.
Waarom heb je het zover laten komen dat je huidige werkgever je eruit heeft gewerkt? Terwijl je zelf al had aangegeven dat je liever iets anders zou gaan doen? Heb je nagedacht over wat je wilt gaan doen? Heb je stappen ondernomen om zelf iets anders te vinden? of ben je daar pas mee begonnen toen je wist dat je hier niet meer kan blijven?
Zelfvertouwen krijg je door zelf de touwtjes in handen te nemen. Want als je afhankelijk blijft van anderen dan zie je positieve dingen ook als iets wat door de ander komt, terwijl je het toch echt zelf gedaan hebt. Door je verantwoordelijkheden te nemen kan je tegen je zelf zeggen "dat heb ik toch maar ff geflikt" en als je een foutje maakt leer je er ook van om daar de verantwoordelijkheid van te nemen. Fouten maken is menselijk, niks om je voor te schamen. Het is maar net hoe je er mee omgaat, van fouten leer je het meest dus probeer ook de lessen eruit te halen die je kunt gebruiken. Hoe beter je weet hoe het niet moet, des te duidelijk wordt het beeld van hoe het beter kan...
Zie ook elke afwijzing na een sollicitatiegesprek als een leermoment, vraag waarom ze je niet aangenomen hebben, of ze tips hebben om jezelf te verbeteren of dat ze misschien iets weten waar je beter geschikt voor zou zijn.
Soms is een afwijzing op een sollicitatiegesprek het beste dat je kan overkomen. Misschien past de functie wel niet bij je, ligt de bedrijfscultuur je niet. Een sollicitatie is niet alleen een "examen" om te bepalen of het bedrijf jou wil hebben. Het is ook bedoeld om te af te tasten wat ze jou te bieden hebben, of je je op je gemak voelt in dat bedrijf, of jij daar wel wilt werken.
Ook is het belangrijk om jezelf goed te onderzoeken. Wat wil je? Wat kan je? Waar ben je nu nog niet zo goed in maar zou je wel graag willen leren? Wat zijn de positieve en negatieve eigenschappen? Hoe komen die aan bod in de functie waarop je solliciteert? Waar ben je trots op? Wat zijn je ambities? enz enz.
Als je dat goed op een rijtje hebt, dan kan je gewoon als jezelf het sollicitatiegesprek in stappen. Als ze je dan niet aannemen dan zijn ze op zoek naar een andere persoonlijkheid, en dat is jammer dan. Niks om je onzeker over te voelen, want je kunt nou eenmaal niet iemand zijn die je niet bent. Toch?
in je huidige baan heb je teveel af laten hangen van wat anderen voor je beslisten... ik heb het idee dat je dat met solliciteren ook zo ziet, je bent bang voor wat een ander voor jou gaat beslissen.
Waarom heb je het zover laten komen dat je huidige werkgever je eruit heeft gewerkt? Terwijl je zelf al had aangegeven dat je liever iets anders zou gaan doen? Heb je nagedacht over wat je wilt gaan doen? Heb je stappen ondernomen om zelf iets anders te vinden? of ben je daar pas mee begonnen toen je wist dat je hier niet meer kan blijven?
Zelfvertouwen krijg je door zelf de touwtjes in handen te nemen. Want als je afhankelijk blijft van anderen dan zie je positieve dingen ook als iets wat door de ander komt, terwijl je het toch echt zelf gedaan hebt. Door je verantwoordelijkheden te nemen kan je tegen je zelf zeggen "dat heb ik toch maar ff geflikt" en als je een foutje maakt leer je er ook van om daar de verantwoordelijkheid van te nemen. Fouten maken is menselijk, niks om je voor te schamen. Het is maar net hoe je er mee omgaat, van fouten leer je het meest dus probeer ook de lessen eruit te halen die je kunt gebruiken. Hoe beter je weet hoe het niet moet, des te duidelijk wordt het beeld van hoe het beter kan...
Zie ook elke afwijzing na een sollicitatiegesprek als een leermoment, vraag waarom ze je niet aangenomen hebben, of ze tips hebben om jezelf te verbeteren of dat ze misschien iets weten waar je beter geschikt voor zou zijn.
Soms is een afwijzing op een sollicitatiegesprek het beste dat je kan overkomen. Misschien past de functie wel niet bij je, ligt de bedrijfscultuur je niet. Een sollicitatie is niet alleen een "examen" om te bepalen of het bedrijf jou wil hebben. Het is ook bedoeld om te af te tasten wat ze jou te bieden hebben, of je je op je gemak voelt in dat bedrijf, of jij daar wel wilt werken.
Ook is het belangrijk om jezelf goed te onderzoeken. Wat wil je? Wat kan je? Waar ben je nu nog niet zo goed in maar zou je wel graag willen leren? Wat zijn de positieve en negatieve eigenschappen? Hoe komen die aan bod in de functie waarop je solliciteert? Waar ben je trots op? Wat zijn je ambities? enz enz.
Als je dat goed op een rijtje hebt, dan kan je gewoon als jezelf het sollicitatiegesprek in stappen. Als ze je dan niet aannemen dan zijn ze op zoek naar een andere persoonlijkheid, en dat is jammer dan. Niks om je onzeker over te voelen, want je kunt nou eenmaal niet iemand zijn die je niet bent. Toch?
maandag 28 mei 2007 om 14:00
Kiks, Indra, Lillibit, bedankt voor jullie reacties!
Ik heb een tijdje terug gesolliciteerd, maar ben afgewezen. Daarna heb ik even geen pogingen gedaan, tot nu dan. Het is ook niet zo dat ik het werk echt niet leuk vind. Er zijn in korte tijd een hoop dingen veranderd, o.a. nieuwe leidinggevende, vertrek van een hele leuke collega, nieuwe andere collega erbij. En met de nieuwe situatie liep het ineens niet meer. Alles moest anders en dat werd mij gemeld alsof ik het allang had moeten weten, er waren steeds meer kleine frustrerende dingetjes, waar ik toen nog niets achter zocht. Dacht gewoon dat het niet klikte en wel over zou gaan. Maar toen werden dingen die ik eerder in vertrouwen had verteld (nog niet eens tot in detail, gewoon dat ik weleens wat had meegemaakt), tegen de leidinggevende gemeld, die vervolgens dacht dat het weleens een rol kan gaan spelen in hoe ik mijn werk doe. Ook al is dat nu niet zo. En toen moest er worden gepraat, en werd alles dat onderling niet liep (wat ik eigenlijk wel mee vond vallen) bij mij neergelegd. Ik ging enorm aan mezelf twijfelen en ik plaats van er tegenin te gaan, trok ik me terug en dacht dat het inderdaad allemaal door mij kwam. Een collega van een andere afdeling kwam eens naar me toe om te vragen of het nog wel ging, en zei dat hij er een hele andere indruk van had. Dat ik mn tanden moest laten zien en niet moest gaan geloven dat het aan mij lag. Maar ik werd zo gestresst van de hele situatie dat ik alleen maar steeds zwakker werd. De leidinggevende zei eerst mij te willen steunen en ook te zien dat de verhoudingen scheef lagen, om een week later ineens te zeggen dat mijn contract niet zou worden verlengd (vanwege die ‘ervaringen’, alsof me dat ineens ongeschikt maakt).
Een korte tijd niet werken zou weleens kunnen helpen. Ik weet niet of dat zo te regelen is. Met vrije dagen wordt dat lastig, het zal dan in overleg met mijn werkgever moeten gaan. Neem je dan een soort kort onbetaald verlof, of moet je dan je arbeidsvoorwaarden wijzigen voor meer vakantiedagen? Ik denk dat aan de ene kant een beetje rust in mijn hoofd wel fijn is, maar thuis zitten terwijl iedereen werkt geeft je ook niet echt een goed gevoel over jezelf. Ik denk niet dat ik heel lang thuis moet gaan zitten. (Als ik dit teruglees staat het er heel typisch: ik twijfel nu over alles geloof ik, stom he?)
Ik heb nog weinig ervaring met hulpverlening. Maar ik zou inderdaad gewoon een keer een afspraak kunnen maken, en dan zelf kijken wat ik ervan vind en aangeven wat ik wel en niet zou willen. De diepte in lijkt me eng, ook omdat ik ergens niet weet of ik bepaalde dingen wel goed heb verwerkt of niet. Ik denk van wel, maar als nou blijkt dat dat niet zo is, dan zal ik er toch mee aan de slag moeten. Ik zou inderdaad wel meteen kunnen aangeven waar ik wel en niet hulp bij wil. En dan idd hopen dat het klikt en dat het werkt. Indra, zoals jij het beschrijft ben je eigenlijk een soort klant, die aan mag geven hoe en wat. Dat klinkt wel fijn. Dat je niet min of meer ‘moet’ wat de hulpverlener voor jou bedenkt.
In het verleden heb ik zowel goede als hele slechte ervaringen gehad met sollicitaties. Het ging vooral mis doordat ik onzeker was; ik kreeg dan te horen dat ik weliswaar enthousiast maar ook erg onzeker overkwam. En dat degenen die ‘door’ waren naar de volgende ronde ofwel de gevraagde ervaring hadden, ofwel zodanig veel vertrouwen gaven dat zij het werk wel snel konden leren, dat ze het erop wilden wagen. Zo hangt het toch weer samen met probleem 1: dippig en onzeker zijn.
Ik denk dat ik eens heel voorzichtig ga google-en voor hulp/coaching. Ook naar dat solliciteren-boekje: houvast en tips zijn altijd welkom... Ik zal eens gaan stoeien met de vragen die Lillibit noemt. Die kan ik tijdens een sollicitatiegesprek ook steeds niet beantwoorden, omdat ik er niet van overtuigd ben dat ik wat te bieden heb en niet precies weet wat ik wil. Je hebt gelijk dat stap 1 is dat van jezelf te weten.
Ik heb een tijdje terug gesolliciteerd, maar ben afgewezen. Daarna heb ik even geen pogingen gedaan, tot nu dan. Het is ook niet zo dat ik het werk echt niet leuk vind. Er zijn in korte tijd een hoop dingen veranderd, o.a. nieuwe leidinggevende, vertrek van een hele leuke collega, nieuwe andere collega erbij. En met de nieuwe situatie liep het ineens niet meer. Alles moest anders en dat werd mij gemeld alsof ik het allang had moeten weten, er waren steeds meer kleine frustrerende dingetjes, waar ik toen nog niets achter zocht. Dacht gewoon dat het niet klikte en wel over zou gaan. Maar toen werden dingen die ik eerder in vertrouwen had verteld (nog niet eens tot in detail, gewoon dat ik weleens wat had meegemaakt), tegen de leidinggevende gemeld, die vervolgens dacht dat het weleens een rol kan gaan spelen in hoe ik mijn werk doe. Ook al is dat nu niet zo. En toen moest er worden gepraat, en werd alles dat onderling niet liep (wat ik eigenlijk wel mee vond vallen) bij mij neergelegd. Ik ging enorm aan mezelf twijfelen en ik plaats van er tegenin te gaan, trok ik me terug en dacht dat het inderdaad allemaal door mij kwam. Een collega van een andere afdeling kwam eens naar me toe om te vragen of het nog wel ging, en zei dat hij er een hele andere indruk van had. Dat ik mn tanden moest laten zien en niet moest gaan geloven dat het aan mij lag. Maar ik werd zo gestresst van de hele situatie dat ik alleen maar steeds zwakker werd. De leidinggevende zei eerst mij te willen steunen en ook te zien dat de verhoudingen scheef lagen, om een week later ineens te zeggen dat mijn contract niet zou worden verlengd (vanwege die ‘ervaringen’, alsof me dat ineens ongeschikt maakt).
Een korte tijd niet werken zou weleens kunnen helpen. Ik weet niet of dat zo te regelen is. Met vrije dagen wordt dat lastig, het zal dan in overleg met mijn werkgever moeten gaan. Neem je dan een soort kort onbetaald verlof, of moet je dan je arbeidsvoorwaarden wijzigen voor meer vakantiedagen? Ik denk dat aan de ene kant een beetje rust in mijn hoofd wel fijn is, maar thuis zitten terwijl iedereen werkt geeft je ook niet echt een goed gevoel over jezelf. Ik denk niet dat ik heel lang thuis moet gaan zitten. (Als ik dit teruglees staat het er heel typisch: ik twijfel nu over alles geloof ik, stom he?)
Ik heb nog weinig ervaring met hulpverlening. Maar ik zou inderdaad gewoon een keer een afspraak kunnen maken, en dan zelf kijken wat ik ervan vind en aangeven wat ik wel en niet zou willen. De diepte in lijkt me eng, ook omdat ik ergens niet weet of ik bepaalde dingen wel goed heb verwerkt of niet. Ik denk van wel, maar als nou blijkt dat dat niet zo is, dan zal ik er toch mee aan de slag moeten. Ik zou inderdaad wel meteen kunnen aangeven waar ik wel en niet hulp bij wil. En dan idd hopen dat het klikt en dat het werkt. Indra, zoals jij het beschrijft ben je eigenlijk een soort klant, die aan mag geven hoe en wat. Dat klinkt wel fijn. Dat je niet min of meer ‘moet’ wat de hulpverlener voor jou bedenkt.
In het verleden heb ik zowel goede als hele slechte ervaringen gehad met sollicitaties. Het ging vooral mis doordat ik onzeker was; ik kreeg dan te horen dat ik weliswaar enthousiast maar ook erg onzeker overkwam. En dat degenen die ‘door’ waren naar de volgende ronde ofwel de gevraagde ervaring hadden, ofwel zodanig veel vertrouwen gaven dat zij het werk wel snel konden leren, dat ze het erop wilden wagen. Zo hangt het toch weer samen met probleem 1: dippig en onzeker zijn.
Ik denk dat ik eens heel voorzichtig ga google-en voor hulp/coaching. Ook naar dat solliciteren-boekje: houvast en tips zijn altijd welkom... Ik zal eens gaan stoeien met de vragen die Lillibit noemt. Die kan ik tijdens een sollicitatiegesprek ook steeds niet beantwoorden, omdat ik er niet van overtuigd ben dat ik wat te bieden heb en niet precies weet wat ik wil. Je hebt gelijk dat stap 1 is dat van jezelf te weten.
