Hoe solliciteren op 'lagere' functie?

Hallo allemaal,



Zoals de titel al zegt: ik wil graag solliciteren op een functie die een 'lager' opleidingsniveau vereist dan míjn opleidingsniveau.

Het lijkt me een superleuke baan, heb al verschillende keren op een dergelijke vacature gesolliciteerd, maar ben nog nooit uitgenodigd voor een gesprek. Redelijk frusterend, want ik heb de juiste ervaring (en meer) voor de betreffende functie en schrijf niet eens beroerde sollicitatiebrieven. Wat ik al eerder te horen heb gekregen is dat ik te hoog opgeleid zou zijn. Nu wil ik het nog een keer gaan proberen en iets over mijn opleiding vermelden in de brief. Een pakkende zin waaruit blijkt dat ik ondanks mijn opleiding tóch geïnteresseerd ben/de functie ambieer, zoiets.

Ik heb alleen geen idee hoe ik dit aan zal pakken. Iemand een idee?

Ja, dat is op zich geen slecht idee. Probleem is alleen dat de ervaring die ik in dat werk opgedaan heb, méér inhield dat de functie waar ik op solliciteer. Om wat duidelijker te maken wat ik bedoel: ik ben psychodiagnosticus geweest, deed onderzoek bij kinderen (denk aan leerstoornissen, dyslexie etc). Daarvoor moet je testjes afnemen en deze interpreteren, daar een conclusie aan verbinden, verslagleggen, met ouders praten e.d. Nu ga ik solliciteren op een functie als assistent. Daarbij gaat het alleen om het afnemen van de testjes en verder niks. Dus geen interpretatie, verslaglegging, geen gesprekken met ouders enz. Snap je een beetje wat ik bedoel?

Ik kan moeilijk zeggen dat ik tot de conclusie gekomen ben dat ik er niet dieper over wil nadenken , of geen contact meer met ouders wil.

Ik vind het contact met ouders absoluut niet vervelend, maar ik ga het liefste met kinderen om. Het interpreteren van de testresultaten is momenteel een té grote uitdaging, vanwege mijn geringe ervaring. Het is niet makkelijk als je nog niet zoveel ervaring hebt. Geen enkel kind is hetzelfde dus je krijgt iedere keer andere testresultaten. Heb niet het gevoel dat ik dit 'onder de knie' krijg, ofzoiets. Ik word er gewoon ongelooflijk onzeker van. Ik vind het heel prettig om alleen op te hoeven schrijven wat ik zie bij een kind, wat opvalt en waar dat volgens mij mee te maken zou kunnen hebben, maar dat is toch anders dan onderzoeksgegevens aan elkaar linken om tot een specifieke conclusie te komen (waar de meningen nog al eens over kunnen verschillen). En vaak is het allemaal niet zo helder en duidelijk. Grensgevallen, twijfelgevallen, gevallen waar je nog nooit van gehoord hebt. Ik wil eigenlijk het liefst gewoon m'n werk doen en een resultaat afleveren. Maar geen resultaat waar ik niet zeker van ben, of waar 'misschien', 'waarschijnlijk' of dergelijke woorden aan te pas komen. Snappen jullie een beetje wat ik bedoel? Daarnaast zit je veelal tussen mensen die naar mijn mening nogal snel zijn met diagnoses, naampjes en stickers plakken op mensen. Krijg daar de kriebels van. Werk nu met kinderen die een diagnose hebben en bij sommigen vraag ik me écht af hoe ze eraan komen.