Werk & Studie
alle pijlers
Ik heb het gevoel dat mijn collega´s mij niet mogen..
maandag 17 maart 2008 om 12:22
Ik weet het: het topic klinkt mega puberaal maar ik zit er echt mee en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.
Ik werk nu ruim een jaar op een afdeling met 7 andere vrouwen, waarvan ik en nog een andere collega de enigen beneden de 35 zijn. Op zich is iedereen wel aardig maar tussen de regels door voel ik me er vaak buiten staan. Als iemand iets nieuws aan heeft, is het oh en ah van de rest, en als ik eens iets nieuws aan heb of naar de kapper geweest ben, zegt niemand iets. Ze treiteren me ook voortdurend op een quasi-grappige manier maar de ondertoon is gewoon niet leuk. Ik heb een tamelijk grote mond en kom zelfverzekerd over, dus ik denk dat ze het daarom doen. Maar bij elkaar doen ze het niet, dus ik voel me een beetje het buitenbeentje. En er zijn grenzen aan wat ik ´aan kan´.
Het probleem is dat het allemaal heel vaag en subtiel is, en ik het dusn niet heel concreet kan benoemen dus ik durf het eigenlijk niet aan de kaak te stellen. Maar het zorgt er meer en meer voor dat ik me niet op mijn plek voel op mijn werk en aangezien ik er toch 36 uur in de week moet zitten, is dat heel rot. Heeft iemand een idee wat ik zou kunnen doen?
Ik werk nu ruim een jaar op een afdeling met 7 andere vrouwen, waarvan ik en nog een andere collega de enigen beneden de 35 zijn. Op zich is iedereen wel aardig maar tussen de regels door voel ik me er vaak buiten staan. Als iemand iets nieuws aan heeft, is het oh en ah van de rest, en als ik eens iets nieuws aan heb of naar de kapper geweest ben, zegt niemand iets. Ze treiteren me ook voortdurend op een quasi-grappige manier maar de ondertoon is gewoon niet leuk. Ik heb een tamelijk grote mond en kom zelfverzekerd over, dus ik denk dat ze het daarom doen. Maar bij elkaar doen ze het niet, dus ik voel me een beetje het buitenbeentje. En er zijn grenzen aan wat ik ´aan kan´.
Het probleem is dat het allemaal heel vaag en subtiel is, en ik het dusn niet heel concreet kan benoemen dus ik durf het eigenlijk niet aan de kaak te stellen. Maar het zorgt er meer en meer voor dat ik me niet op mijn plek voel op mijn werk en aangezien ik er toch 36 uur in de week moet zitten, is dat heel rot. Heeft iemand een idee wat ik zou kunnen doen?
maandag 17 maart 2008 om 12:44
Hallo Emily81,
Ik herken wel wat uit jouw verhaal. Ikzelf heb ook het gevoel dat veel van mijn collega's mij niet mogen. Ik werk met een stuk of 30 vrouwen. Mijn collega's kennen elkaar natuurlijk al veel langer, ik werk daar pas 10 maanden. Maar als ik zie hoe spontaan ze tegen elkaar doen,hoeveel interesse ze in elkaar tonen, hoevaak ze na werktijd met elkaar afspreken...ik krijg er vaak een ongemakkelijk gevoel van omdat het tegen mij allemaal heel erg oppervlakkig blijft. Ik ben net als jou van nature ook wat gebekter (ik kom uit een provincie waar de meeste mensen wat opener en gebekter zijn).
Misschien dat ze zich daaraan storen (al doe ik het nu veel minder)...ik heb geen idee. Maar mijn zelfbeeld is flink omlaag gehaald.
Als ik je een raad mag geven; kaart het wel aan, want anders krijg je misschien net zo'n situatie als waarin ik zit. Je constant ongemakkelijk voelen, steeds denken dat ze het over je hebben. Omdat je toch goed over wilt komen, steeds denken 'doe ik het wel goed', 'gedraag ik mij zoals het moet'..elke zin op de weegschaal leggen...knettergek wordt ik ervan.
Ik wens je veel sterkte.
Ik herken wel wat uit jouw verhaal. Ikzelf heb ook het gevoel dat veel van mijn collega's mij niet mogen. Ik werk met een stuk of 30 vrouwen. Mijn collega's kennen elkaar natuurlijk al veel langer, ik werk daar pas 10 maanden. Maar als ik zie hoe spontaan ze tegen elkaar doen,hoeveel interesse ze in elkaar tonen, hoevaak ze na werktijd met elkaar afspreken...ik krijg er vaak een ongemakkelijk gevoel van omdat het tegen mij allemaal heel erg oppervlakkig blijft. Ik ben net als jou van nature ook wat gebekter (ik kom uit een provincie waar de meeste mensen wat opener en gebekter zijn).
Misschien dat ze zich daaraan storen (al doe ik het nu veel minder)...ik heb geen idee. Maar mijn zelfbeeld is flink omlaag gehaald.
Als ik je een raad mag geven; kaart het wel aan, want anders krijg je misschien net zo'n situatie als waarin ik zit. Je constant ongemakkelijk voelen, steeds denken dat ze het over je hebben. Omdat je toch goed over wilt komen, steeds denken 'doe ik het wel goed', 'gedraag ik mij zoals het moet'..elke zin op de weegschaal leggen...knettergek wordt ik ervan.
Ik wens je veel sterkte.
maandag 17 maart 2008 om 13:01
Wat is je werk je waard? Ik dek dat dit soort situaties moeilijk op te lossen zijn, misschien dat met een afdelings-uitje je wat beter contact met ze kunt leggen zodat het misschien ophoudt. Als dit op je werk speelt, kan het je op langere termijn te veel negatieve energie gaan kosten. Wat als het dan prive niet zo lekker gaat en je daar al je energie voor nodig hebt en je op je werk met zulk gedoe zit?
maandag 17 maart 2008 om 13:40
Mijn werk is me toch best wel wat waard. De functie waar ik nu in zit, niet per definitie, maar binnen dit bedrijf heb ik heel veel mogelijkheden. Ik ben nu dus ook druk op zoek naar vacatures want hier ga ik het geen jaar meer uithouden.
Ik vind het echt een hele moeilijke situatie: als het nu allemaal heel duidelijk was (je niet meevragen bij groeps-dingetjes, dat soort dingen) zou ik het makkelijker aan durven kaarten. Dit is allemaal zo in het geniep, zo in het geniep dat ik er soms aan twijfel of het echt allemaal wel zo kwaad bedoeld is. Mijn gevoel zegt van wel maar op basis daarvan zo´n gesprek aangaan, vind ik best wel eng.
Maar het is wel heel erg naar om je zo te voelen op je werk. Ik ben volwassen maar ik voel me net zo´n kind op een schoolplein dat niet mee mag spelen met de rest.
Ik vind het echt een hele moeilijke situatie: als het nu allemaal heel duidelijk was (je niet meevragen bij groeps-dingetjes, dat soort dingen) zou ik het makkelijker aan durven kaarten. Dit is allemaal zo in het geniep, zo in het geniep dat ik er soms aan twijfel of het echt allemaal wel zo kwaad bedoeld is. Mijn gevoel zegt van wel maar op basis daarvan zo´n gesprek aangaan, vind ik best wel eng.
Maar het is wel heel erg naar om je zo te voelen op je werk. Ik ben volwassen maar ik voel me net zo´n kind op een schoolplein dat niet mee mag spelen met de rest.
maandag 17 maart 2008 om 19:44
dinsdag 18 maart 2008 om 09:36
Lastig hoor. Ik heb het ook wel meegemaakt. Vooral idd met groepen vrouwelijke collega's.
Hoe lang werk je er al? Ben je vrij nieuw in de groep? Soms kan het een tijdje duren.
Mijn ervaring is dat je eigen gang gaan en wel aardig tegen iedereen blijven doen dan kan werken. Misschien hebben ze tijd nodig om aan je te wennen, jouw leuke kanten te zien, en dingen te vinden die jullie gemeen hebben.
Is het 'roddelig' ?Dat 'roddelige' is vaak een teken van onzekerheid, en is eigenlijk alleen maar zielig -mijn mening hoor-.
Kan ook nog zijn dat ze het echt niet doorhebben. Als je echt lef hebt kaart je het dan head-on aan of zoals Tangerine al zegt laat weten dat je een opmerking niet leuk vind. Als je dat doet en het verandert niet weet je zeker dat het een stelletje taarten zijn.
Soms zit er in een groep een dynamiek, die niet bij je past. Het is de moeite waard om te proberen er doorheen te komen en het zo te veranderen dat je jer er beter bij voelt, maar als het niet lukt ... ''life's too short'', probeer een andere baan te vinden.
Hoe lang werk je er al? Ben je vrij nieuw in de groep? Soms kan het een tijdje duren.
Mijn ervaring is dat je eigen gang gaan en wel aardig tegen iedereen blijven doen dan kan werken. Misschien hebben ze tijd nodig om aan je te wennen, jouw leuke kanten te zien, en dingen te vinden die jullie gemeen hebben.
Is het 'roddelig' ?Dat 'roddelige' is vaak een teken van onzekerheid, en is eigenlijk alleen maar zielig -mijn mening hoor-.
Kan ook nog zijn dat ze het echt niet doorhebben. Als je echt lef hebt kaart je het dan head-on aan of zoals Tangerine al zegt laat weten dat je een opmerking niet leuk vind. Als je dat doet en het verandert niet weet je zeker dat het een stelletje taarten zijn.
Soms zit er in een groep een dynamiek, die niet bij je past. Het is de moeite waard om te proberen er doorheen te komen en het zo te veranderen dat je jer er beter bij voelt, maar als het niet lukt ... ''life's too short'', probeer een andere baan te vinden.
dinsdag 18 maart 2008 om 09:52
Ook helemaal mee eens. Zou kunnen dat ze jou eigenlijk een beetje intimiderend vinden met je openheid en blijkbare zelfverzekerdheid. Vooral wat traditioneler ingestelde vrouwen kunnen dit heel ''eng'' vinden is mijn ervaring.
Toch lastig, want je wil wel jezelf kunnen blijven. Maar goed, als je kunt laten merken wat je graag van ze wilt kun je en open en duidelijk zijn en laten merken waar je behoefte aan hebt.
