Werk & Studie
alle pijlers
ik kan/wil niet meer maar "moet"... zsm terug naar werk of thuis blijven? (contract niet
vrijdag 27 juli 2007 om 12:54
Hoi allemaal,
Ik heb een lastig dilemma en hoop dat jullie erover mee willen denken. Ik zal proberen het zo kort mogelijk uit te leggen (al is het nu in mijn hoofd 1 grote brei).
Ik zit sinds een week thuis, omdat ik het op het werk niet meer trok. Mijn contract wordt niet verlengd terwijl ik mn werk wel goed doe (loopt over 2 mnd af, ik weet dit al maanden), heb allerlei tegenslagen gehad (o.a. gehoord dat de tweede functie die ik ernaast ben gaan doen ook eindigt vanwege afloop van de eerste) en desondanks maandenlang doorgewerkt, maar vorige week werd het teveel en ben ik trillend en huilend naar huis gegaan. Ik kon het niet meer opbrengen. Soms lukte het vrij redelijk om nog mn werk te doen (hoofd waar ik nu voor werk, tijdelijk meer uren in de tweede functie, is tevreden en steunt me, dat helpt). Maar soms dacht ik alleen maar aan de nare situatie en voelde ik me zo rot dat er niets uit mijn handen kwam. Ook nu thuis wisselt het. Ik doe wat werk thuis omdat ik me anders nog schuldiger voel dat ik er niet ben; soms gaat dat redelijk en soms helemaal niet. Ben ook op aanraden van dat hoofd het hele verhaal aan het typen, om alles voor mezelf te kunnen overzien en misschien meer afstand te krijgen. Lukt redelijk, maar maakt ook een hoop los. Alles dat te maken heeft met werk of solliciteren triggert een sterk gespannen en ook machteloos gevoel (straks geen werk = geen geld, heb gedaan wat ik kon om de situatie te veranderen maar hielp niet, ben het er ook niet mee eens maar heb nauwelijks teruggevochten, heb echt over me heen laten lopen)...
Ik had al hulp gezocht bij een eerstelijnspsych (nu 4x geweest), maar zij is op vakantie. Huisarts gebeld, die zei dat ik mezelf een week moest geven en dan weer kijken. Zelf weet ik niet meer wat ik moet doen. Toch terug en zo goed en zo kwaad als het gaat mijn werk weer doen, met het risico dat ik opnieuw ' instort'? Of thuis blijven, en het hoofd dat me zo steunt benadelen, wellicht als positieve referentie verliezen? De bedrijfsarts zou ik graag raadplegen, maar is ook op vakantie. Hoofd van eerste functie is op vakantie, hoofd van tweede gaat vandaag.
Wat nu te doen? Gisteren ging het best goed, ik voelde me sterker en kon het meer van me af zetten; nam me voor om maandag weer te gaan werken. Collega's (van eerste functie, werk ik nauwelijks mee samen maar deel wel een kamer met 1 van hen) weten dit namelijk niet (2 ervan hebben helaas bijgedragen aan de oorzaak) en een weekje wegblijven hoef je niet uit te leggen, maar als ik er weken niet ben gaan ze toch iets vermoeden en dat wil ik niet. Dat is min of meer het laatste dat me daar nog overeind houdt: dat ze niet weten wat ze teweeg hebben gebracht. Vandaag gaat het weer helemaal niet, ik kan aan niets anders denken, het werk lukt niet en ik word al down als ik denk aan moeten solliciteren en straks het werk af moeten hebben.
Wat moet ik doen? Toch maandag naar het werk gaan, of nog even niet? Wat zal de bedrijfsarts zeggen? Volgens mij voldoe ik (nog) niet aan depressie/burnout, maar ik heb er wel flink last van. Valt dit onder ziekte? Ik moet ook solliciteren voor ander werk (heb ik ook al wel gedaan), maar in deze 'toestand' kom ik niet echt blij over, wat de situatie niet helpt. Wat vinden jullie? Heeft iemand hier ervaring mee...?
groetjes, Poes.
Ik heb een lastig dilemma en hoop dat jullie erover mee willen denken. Ik zal proberen het zo kort mogelijk uit te leggen (al is het nu in mijn hoofd 1 grote brei).
Ik zit sinds een week thuis, omdat ik het op het werk niet meer trok. Mijn contract wordt niet verlengd terwijl ik mn werk wel goed doe (loopt over 2 mnd af, ik weet dit al maanden), heb allerlei tegenslagen gehad (o.a. gehoord dat de tweede functie die ik ernaast ben gaan doen ook eindigt vanwege afloop van de eerste) en desondanks maandenlang doorgewerkt, maar vorige week werd het teveel en ben ik trillend en huilend naar huis gegaan. Ik kon het niet meer opbrengen. Soms lukte het vrij redelijk om nog mn werk te doen (hoofd waar ik nu voor werk, tijdelijk meer uren in de tweede functie, is tevreden en steunt me, dat helpt). Maar soms dacht ik alleen maar aan de nare situatie en voelde ik me zo rot dat er niets uit mijn handen kwam. Ook nu thuis wisselt het. Ik doe wat werk thuis omdat ik me anders nog schuldiger voel dat ik er niet ben; soms gaat dat redelijk en soms helemaal niet. Ben ook op aanraden van dat hoofd het hele verhaal aan het typen, om alles voor mezelf te kunnen overzien en misschien meer afstand te krijgen. Lukt redelijk, maar maakt ook een hoop los. Alles dat te maken heeft met werk of solliciteren triggert een sterk gespannen en ook machteloos gevoel (straks geen werk = geen geld, heb gedaan wat ik kon om de situatie te veranderen maar hielp niet, ben het er ook niet mee eens maar heb nauwelijks teruggevochten, heb echt over me heen laten lopen)...
Ik had al hulp gezocht bij een eerstelijnspsych (nu 4x geweest), maar zij is op vakantie. Huisarts gebeld, die zei dat ik mezelf een week moest geven en dan weer kijken. Zelf weet ik niet meer wat ik moet doen. Toch terug en zo goed en zo kwaad als het gaat mijn werk weer doen, met het risico dat ik opnieuw ' instort'? Of thuis blijven, en het hoofd dat me zo steunt benadelen, wellicht als positieve referentie verliezen? De bedrijfsarts zou ik graag raadplegen, maar is ook op vakantie. Hoofd van eerste functie is op vakantie, hoofd van tweede gaat vandaag.
Wat nu te doen? Gisteren ging het best goed, ik voelde me sterker en kon het meer van me af zetten; nam me voor om maandag weer te gaan werken. Collega's (van eerste functie, werk ik nauwelijks mee samen maar deel wel een kamer met 1 van hen) weten dit namelijk niet (2 ervan hebben helaas bijgedragen aan de oorzaak) en een weekje wegblijven hoef je niet uit te leggen, maar als ik er weken niet ben gaan ze toch iets vermoeden en dat wil ik niet. Dat is min of meer het laatste dat me daar nog overeind houdt: dat ze niet weten wat ze teweeg hebben gebracht. Vandaag gaat het weer helemaal niet, ik kan aan niets anders denken, het werk lukt niet en ik word al down als ik denk aan moeten solliciteren en straks het werk af moeten hebben.
Wat moet ik doen? Toch maandag naar het werk gaan, of nog even niet? Wat zal de bedrijfsarts zeggen? Volgens mij voldoe ik (nog) niet aan depressie/burnout, maar ik heb er wel flink last van. Valt dit onder ziekte? Ik moet ook solliciteren voor ander werk (heb ik ook al wel gedaan), maar in deze 'toestand' kom ik niet echt blij over, wat de situatie niet helpt. Wat vinden jullie? Heeft iemand hier ervaring mee...?
groetjes, Poes.
vrijdag 27 juli 2007 om 14:21
Hoi Poes,
Het is lastig om je te adviseren terwijl ik uit je verhaal niet echt op kan maken hoe de vork nu precies in de steel zit. Je vertelt nu heel veel over je gevoel, maar dat komt door je ontslag. Kun je misschien iets meer vertellen over de reden van je ontslag? Dan kan ik me een wat beter beeld vormen van wat er precies aan de hand is en je wellicht ook beter van advies voorzien. Op basis van wat je nu schrijft, durf ik je niet te adviseren om langer thuis te blijven of juist te gaan werken...
Het is lastig om je te adviseren terwijl ik uit je verhaal niet echt op kan maken hoe de vork nu precies in de steel zit. Je vertelt nu heel veel over je gevoel, maar dat komt door je ontslag. Kun je misschien iets meer vertellen over de reden van je ontslag? Dan kan ik me een wat beter beeld vormen van wat er precies aan de hand is en je wellicht ook beter van advies voorzien. Op basis van wat je nu schrijft, durf ik je niet te adviseren om langer thuis te blijven of juist te gaan werken...
vrijdag 27 juli 2007 om 15:23
Hoi Poes,
Kijk het aan hoe je je zondagavond voelt. Je kan beter begin volgende week nog wat langer thuisblijven dan er maandag in de loop van de dag achterkomen dat het helemaal niet gaat. Als je je dan weer ziek meldt, gaan de mensen van je niet wilt dat ze iets weten zeker achterdocht hebben.
Je schrijft dat je niet zeker weet of je al wel een burnout hebt. Er is geen 1 lijn voor wat een burnout is. Er zijn klachten die overeenkomen, maar ieder ervaart een burnout anders en heeft ook weer andere klachten.
Zet jezelf op 1. Als het niet gaat dan gaat het niet. Daarbij, los van de steum van 1 van je hoofden, jezelf nu over de kop werken heeft echt geen zin als je ondertussen ook op banenjacht moet.
Sterkte!
Kijk het aan hoe je je zondagavond voelt. Je kan beter begin volgende week nog wat langer thuisblijven dan er maandag in de loop van de dag achterkomen dat het helemaal niet gaat. Als je je dan weer ziek meldt, gaan de mensen van je niet wilt dat ze iets weten zeker achterdocht hebben.
Je schrijft dat je niet zeker weet of je al wel een burnout hebt. Er is geen 1 lijn voor wat een burnout is. Er zijn klachten die overeenkomen, maar ieder ervaart een burnout anders en heeft ook weer andere klachten.
Zet jezelf op 1. Als het niet gaat dan gaat het niet. Daarbij, los van de steum van 1 van je hoofden, jezelf nu over de kop werken heeft echt geen zin als je ondertussen ook op banenjacht moet.
Sterkte!
vrijdag 27 juli 2007 om 15:59
Bedankt voor jullie reacties...
Supra, je hebt gelijk dat het geen zin heeft om nog gestresster/verdrietiger te worden gezien het solliciteren straks. Ik ben bang dat ik dat wel word als ik weer terug ga. Dan wordt het niet alleen heel zichtbaar, maar ook nog moeilijker om er de volgende keer weer heen te gaan. Aan de andere kant zijn er daar ook fijne collega's en voelt het beter om iets te doen dan thuis te zitten. Ik heb een hele sterke je-moet-werken-voor-je-geld mentaliteit en mn schuldgevoel vreet me nu zo ongeveer op.
Nummerzoveel, ik vind het lastig om toe te lichten zonder heel specifiek te moeten zijn. Het gaat om iets persoonlijks dat ik niet in detail heb verteld, maar meer eens (met een hele andere bedoeling en in een informeel gesprek) heb laten vallen, waarmee met name 1 collega op de loop is gegaan (en leidinggevende is daarin mee gegaan). Daarbij komt dat het niet liep in het team. Achteraf gezien had ik veel meer mijn grenzen aan moeten geven, maar dat heb ik niet gedaan, en uiteindelijk liepen ze op deze manier over me heen. Ik gaf dit aan, maar had daar veel moeite mee omdat het me enorm gestresst en onzeker maakte. Het voelt zo verkeerd omdat het werk wel goed ging. Heb het met een aantal mensen daar (die ook mijn werk 'kennen' ) besproken en niemand begrijpt hoe de uitkomst heeft kunnen zijn het contract niet te verlengen. Ik ook niet. Maar het is toch zo beslist... Het zit me al maanden in de weg, maar nu blijkt dat functie 2 ook zal moeten stoppen en ik er steeds door van alles aan herinnerd word (komt ook doordat mensen dit niet weten), heb ik er pas echt last van...
Supra, je hebt gelijk dat het geen zin heeft om nog gestresster/verdrietiger te worden gezien het solliciteren straks. Ik ben bang dat ik dat wel word als ik weer terug ga. Dan wordt het niet alleen heel zichtbaar, maar ook nog moeilijker om er de volgende keer weer heen te gaan. Aan de andere kant zijn er daar ook fijne collega's en voelt het beter om iets te doen dan thuis te zitten. Ik heb een hele sterke je-moet-werken-voor-je-geld mentaliteit en mn schuldgevoel vreet me nu zo ongeveer op.
Nummerzoveel, ik vind het lastig om toe te lichten zonder heel specifiek te moeten zijn. Het gaat om iets persoonlijks dat ik niet in detail heb verteld, maar meer eens (met een hele andere bedoeling en in een informeel gesprek) heb laten vallen, waarmee met name 1 collega op de loop is gegaan (en leidinggevende is daarin mee gegaan). Daarbij komt dat het niet liep in het team. Achteraf gezien had ik veel meer mijn grenzen aan moeten geven, maar dat heb ik niet gedaan, en uiteindelijk liepen ze op deze manier over me heen. Ik gaf dit aan, maar had daar veel moeite mee omdat het me enorm gestresst en onzeker maakte. Het voelt zo verkeerd omdat het werk wel goed ging. Heb het met een aantal mensen daar (die ook mijn werk 'kennen' ) besproken en niemand begrijpt hoe de uitkomst heeft kunnen zijn het contract niet te verlengen. Ik ook niet. Maar het is toch zo beslist... Het zit me al maanden in de weg, maar nu blijkt dat functie 2 ook zal moeten stoppen en ik er steeds door van alles aan herinnerd word (komt ook doordat mensen dit niet weten), heb ik er pas echt last van...
vrijdag 27 juli 2007 om 16:08
Dus als ik het goed begrijp heb jij op informele momenten iets persoonlijks laten vallen, dat is wereldkundig gemaakt door met name 1 collega en uiteindelijk is dat tussen jou en sommige van je collega's + de leidinggevende in komen te staan met als gevolg dat om dat persoonlijke jouw contract niet verlengd wordt?
vrijdag 27 juli 2007 om 16:23
Ja... Iets waarvan zij menen dat dit het werk kan beïnvloeden (en ik vind dus van niet, ik heb dat nooit gemerkt en zou het eerlijk aangeven wanneer dit wel zo was). Wil niet te specifiek zijn, maar daar komt het wel op neer. Als het zo zou zijn, zou ik 1 taak (ongeveer 10%) van de functie niet kunnen/mogen (niet verantwoord) uitvoeren. De redenering was: je moet alles kunnen doen, als je niet alles kunt, kun je dus je functie niet goed uitoefenen.
vrijdag 27 juli 2007 om 16:47
Ik kan me voorstellen dat jij je daardoor behoorlijk onheus behandeld voelt en dat dit de reden is van je huidige gezondheidssituatie.
Aan de andere kant denk ik dat je beter af bent nu dit bedrijf je contract niet verlengd. Ik zou zelf echt niet bij zo'n bedrijf willen werken!
In hoeverre de klacht met betrekking tot jouw functioneren correct is, weet ik natuurlijk niet en kan ik ook niet beoordelen. Zouden die 10% werkzaamheden essentieel zijn voor jouw functioneren (of bijvoorbeeld voor het functioneren van het team omdat er anders teveel druk bij anderen zou kunnen komen te liggen of dat het gevaar oplevert voor jezelf of collega's of derden omdat daardoor een onveilige situatie kan ontstaan) dan zou ik me op zich nog wel voor kunnen stellen dat dit een reden kan zijn om je contract niet te verlengen. Dan zou overigens wel 100% duidelijk moeten zijn dat je dat ook echt niet zou kunnen doen, nu of op termijn. En ook vraag ik me af in hoeverre dit niet in jouw sollicitatiegesprek aan de orde had moeten komen. Als het zo belangrijk wordt geacht, dan hadden ze daar bij je sollicitatie ook op door moeten vragen.
Wat mij echter mij het meest dwars zit aan jouw verhaal is dat je leidinggevende eerst aangeeft dat hij/zij jou steunt en daar vervolgens op terug komt. Dat vind ik echt onbehoorlijk. Tenzij hij/zij daar echt een hele goede reden voor had en dat ook netjes aan je heeft uitgelegd, maar die indruk krijg ik niet uit jouw verhaal.
Alhoewel het nu vast niet zo voelt, denk ik dat je uiteindelijk tot de conclusie zult komen dat dit het beste is wat je heeft kunnen overkomen. De weg ligt nu namelijk voor je open om in een nieuwe omgeving wel gewaardeerd en op waarde geschat te worden.
Aan de andere kant denk ik dat je beter af bent nu dit bedrijf je contract niet verlengd. Ik zou zelf echt niet bij zo'n bedrijf willen werken!
In hoeverre de klacht met betrekking tot jouw functioneren correct is, weet ik natuurlijk niet en kan ik ook niet beoordelen. Zouden die 10% werkzaamheden essentieel zijn voor jouw functioneren (of bijvoorbeeld voor het functioneren van het team omdat er anders teveel druk bij anderen zou kunnen komen te liggen of dat het gevaar oplevert voor jezelf of collega's of derden omdat daardoor een onveilige situatie kan ontstaan) dan zou ik me op zich nog wel voor kunnen stellen dat dit een reden kan zijn om je contract niet te verlengen. Dan zou overigens wel 100% duidelijk moeten zijn dat je dat ook echt niet zou kunnen doen, nu of op termijn. En ook vraag ik me af in hoeverre dit niet in jouw sollicitatiegesprek aan de orde had moeten komen. Als het zo belangrijk wordt geacht, dan hadden ze daar bij je sollicitatie ook op door moeten vragen.
Wat mij echter mij het meest dwars zit aan jouw verhaal is dat je leidinggevende eerst aangeeft dat hij/zij jou steunt en daar vervolgens op terug komt. Dat vind ik echt onbehoorlijk. Tenzij hij/zij daar echt een hele goede reden voor had en dat ook netjes aan je heeft uitgelegd, maar die indruk krijg ik niet uit jouw verhaal.
Alhoewel het nu vast niet zo voelt, denk ik dat je uiteindelijk tot de conclusie zult komen dat dit het beste is wat je heeft kunnen overkomen. De weg ligt nu namelijk voor je open om in een nieuwe omgeving wel gewaardeerd en op waarde geschat te worden.
vrijdag 27 juli 2007 om 16:55
En dan nog even terug naar je oorspronkelijke vraag of je wel of niet moet gaan werken volgende week.
Ik denk dat jij de juiste hulp hebt gezocht. Op dit moment is die hulp niet beschikbaar en dat maakt het een heel lastige situatie. Ik denk dat je er verstandig aan doet om maandag eerst nog weer even met je huisarts te overleggen wat hij er van denkt. Je kunt eventueel ook dinsdag weer gaan werken als jij en je huisarts het eens zijn dat dit beter voor je is.
Een werksituatie die zo vervelend is, is geen goede voedingsbodem voor het zelfvertrouwen dat je nodig hebt om het tij te keren (te solliciteren enzo). Is er iets anders in je leven waar je die kracht wel uit kunt halen? Vrienden die je op kunnen peppen, ouders die je onvoorwaardelijksteunen, enz? Zo ja, probeer daar dan volgende week eens heen te gaan voor een flinke peptalk. Je hebt het nodig dat iemand tegen je zegt "jij verdient veel beter en om dat voor elkaar te krijgen moet je nu aan de slag". Iemand die je een positieve schop onder je kont kan geven en die je kan steunen om weer te gaan vechten (voor een leuke baan en daarmee een leuker leven).
Ik denk dat jij de juiste hulp hebt gezocht. Op dit moment is die hulp niet beschikbaar en dat maakt het een heel lastige situatie. Ik denk dat je er verstandig aan doet om maandag eerst nog weer even met je huisarts te overleggen wat hij er van denkt. Je kunt eventueel ook dinsdag weer gaan werken als jij en je huisarts het eens zijn dat dit beter voor je is.
Een werksituatie die zo vervelend is, is geen goede voedingsbodem voor het zelfvertrouwen dat je nodig hebt om het tij te keren (te solliciteren enzo). Is er iets anders in je leven waar je die kracht wel uit kunt halen? Vrienden die je op kunnen peppen, ouders die je onvoorwaardelijksteunen, enz? Zo ja, probeer daar dan volgende week eens heen te gaan voor een flinke peptalk. Je hebt het nodig dat iemand tegen je zegt "jij verdient veel beter en om dat voor elkaar te krijgen moet je nu aan de slag". Iemand die je een positieve schop onder je kont kan geven en die je kan steunen om weer te gaan vechten (voor een leuke baan en daarmee een leuker leven).
zaterdag 28 juli 2007 om 22:41
wat een rottige situatie, kan me voorstellen dat je daar enorm van baalt!
Ik zou als ik jouw was as maandag meteen de arbodienst bellen en daar een afspraak mee maken. Een zgn. arbeidsomstandighedengesprek en dan met die arts bespreken hoe en wat verder. Ben je nl. meteen bij de juiste persoon als je baas moeilijk gaat doen. Buiten dat is deze arts ook gespecialiseerd om te kijken naar de relatie tussen klachten en werk. Je toont ook direct je goede wil; je wilt wel werken maar onder de juiste omstandigheden en daar win je dus advies bij in bij de arts die het bedrijf zelf in de arm genomen heeft.
Pas wel goed op jezelf, jezelf de vernieling inhelpen omdat jij je moreel verplicht voelt te gaan werken daar heeft niemand iets aan laat staan jijzelf. Het bedrijf heeft jou al in je hemd laten staan dus voor hen hoef je het ook niet te doen. Als jij netjes met de arbo-overlegd ben je gewoon een goed werknemer , niet meer en ook niet minder!
Succes!
Ik zou als ik jouw was as maandag meteen de arbodienst bellen en daar een afspraak mee maken. Een zgn. arbeidsomstandighedengesprek en dan met die arts bespreken hoe en wat verder. Ben je nl. meteen bij de juiste persoon als je baas moeilijk gaat doen. Buiten dat is deze arts ook gespecialiseerd om te kijken naar de relatie tussen klachten en werk. Je toont ook direct je goede wil; je wilt wel werken maar onder de juiste omstandigheden en daar win je dus advies bij in bij de arts die het bedrijf zelf in de arm genomen heeft.
Pas wel goed op jezelf, jezelf de vernieling inhelpen omdat jij je moreel verplicht voelt te gaan werken daar heeft niemand iets aan laat staan jijzelf. Het bedrijf heeft jou al in je hemd laten staan dus voor hen hoef je het ook niet te doen. Als jij netjes met de arbo-overlegd ben je gewoon een goed werknemer , niet meer en ook niet minder!
Succes!
woensdag 8 augustus 2007 om 10:58
Hoi Nummerzoveel, Supra en Suuz,
Even een kleine update... Na een week thuis ben ik weer naar het werk gegaan. Ik merkte dat ik er wat meer afstand van had, dus vond dat ik het moest proberen. Het ging met pieken en dalen, maar vooral veel dalen en ik voelde me (en was) totaal niet productief. Als je hoofd vol zit met ellende en je wordt er steeds aan herinnerd door mailtjes, interne vacatures etc is het ook lastig om je er voor af te sluiten. Heb een afspraak gemaakt met de bedrijfsarts (is inmiddels weer terug), die was maandag. Ze hoorde alles aan, stelde lastige vragen en vroeg ook of ik altijd zo onzeker was en of ik altijd zo slecht voor mezelf zorgde. Ze kon me niet echt oplossingen geven en wilde ook niet beslissen (doorgaan ten koste van alles c.q. thuis gaan zitten), daar deed ze me geen recht mee zei ze. Maar ze suggereerde wel dat ik moest kijken naar de toekomst, hoe ik hier zo gezond mogelijk uit kan komen en een betere baan kan vinden, dat ik sterke dingen moet gaan doen en voor mezelf moet opkomen. Vroeg ook kritisch wat er dan voor ergs zou kunnen gebeuren als ik thuis zou zitten... Tja, daar had ik niet echt een antwoord op. Na het gesprek was ik kapot, het is heel confronterend om alles zo te benoemen en het vervolgens zo direct van iemand terug te krijgen. Ik heb nog steeds niet beslist, maar het besproken met vriend en collega van andere afd. en ben naar huis gegaan. Je kon me echt opvegen... Vanmiddag heb ik weer een afspraak bij de psych, ben ook benieuwd wat zij ervan denkt. Ik weet dat zelf kiezen heel sterk zou zijn, maar dat lukt me nu juist niet. Misschien zit ik ergens te wachten op de ultieme toestemming, of anders op de winnende tip waarmee ik door kan gaan op het werk en het zo van me af zetten dat ik er niet alleen nu, maar ook later geen last meer van heb. Zou wel makkelijk zijn als het ineens *poef* weg zou zijn. Ik weet dat beide opties niet reëel zijn, maar ben er nog steeds niet uit. Gelukkig heb ik wel steun van vriend, fam. en die collega. De rest heb ik het nog niet verteld...
Ben er dus nog steeds niet uit, maar heb wel gemerkt dat er meer moet veranderen dan een week thuis zijn (en ondertussen nog thuis werken ook, wat ik dus gedaan heb) en dan gewoon weer terug. Kennelijk zit het dieper dan ik leuk vind...
Ik bedenk me ook dat ik jullie nog helemaal niet bedankt heb voor het meedenken. Bij deze. Ik ben er dan nog steeds niet uit, maar het helpt echt om te weten wat anderen vinden/zouden doen. Dankjulliewel!
groetjes, Poes.
Even een kleine update... Na een week thuis ben ik weer naar het werk gegaan. Ik merkte dat ik er wat meer afstand van had, dus vond dat ik het moest proberen. Het ging met pieken en dalen, maar vooral veel dalen en ik voelde me (en was) totaal niet productief. Als je hoofd vol zit met ellende en je wordt er steeds aan herinnerd door mailtjes, interne vacatures etc is het ook lastig om je er voor af te sluiten. Heb een afspraak gemaakt met de bedrijfsarts (is inmiddels weer terug), die was maandag. Ze hoorde alles aan, stelde lastige vragen en vroeg ook of ik altijd zo onzeker was en of ik altijd zo slecht voor mezelf zorgde. Ze kon me niet echt oplossingen geven en wilde ook niet beslissen (doorgaan ten koste van alles c.q. thuis gaan zitten), daar deed ze me geen recht mee zei ze. Maar ze suggereerde wel dat ik moest kijken naar de toekomst, hoe ik hier zo gezond mogelijk uit kan komen en een betere baan kan vinden, dat ik sterke dingen moet gaan doen en voor mezelf moet opkomen. Vroeg ook kritisch wat er dan voor ergs zou kunnen gebeuren als ik thuis zou zitten... Tja, daar had ik niet echt een antwoord op. Na het gesprek was ik kapot, het is heel confronterend om alles zo te benoemen en het vervolgens zo direct van iemand terug te krijgen. Ik heb nog steeds niet beslist, maar het besproken met vriend en collega van andere afd. en ben naar huis gegaan. Je kon me echt opvegen... Vanmiddag heb ik weer een afspraak bij de psych, ben ook benieuwd wat zij ervan denkt. Ik weet dat zelf kiezen heel sterk zou zijn, maar dat lukt me nu juist niet. Misschien zit ik ergens te wachten op de ultieme toestemming, of anders op de winnende tip waarmee ik door kan gaan op het werk en het zo van me af zetten dat ik er niet alleen nu, maar ook later geen last meer van heb. Zou wel makkelijk zijn als het ineens *poef* weg zou zijn. Ik weet dat beide opties niet reëel zijn, maar ben er nog steeds niet uit. Gelukkig heb ik wel steun van vriend, fam. en die collega. De rest heb ik het nog niet verteld...
Ben er dus nog steeds niet uit, maar heb wel gemerkt dat er meer moet veranderen dan een week thuis zijn (en ondertussen nog thuis werken ook, wat ik dus gedaan heb) en dan gewoon weer terug. Kennelijk zit het dieper dan ik leuk vind...
Ik bedenk me ook dat ik jullie nog helemaal niet bedankt heb voor het meedenken. Bij deze. Ik ben er dan nog steeds niet uit, maar het helpt echt om te weten wat anderen vinden/zouden doen. Dankjulliewel!
groetjes, Poes.
