Werk & Studie
alle pijlers
Ik vind mijzelf echt raar
zaterdag 21 februari 2009 om 18:31
Ik heb een nieuwe baan en het kan heel leuk zijn, maar ik vind dat ik er een zooitje van maak...........
Ik werk er inmiddels alweer een paar weken, maar het is nog steeds niet helemaal goed met de omgang met collega's. Volgens mij is het een obsessie voor mij ofzo. Een collega mag mij niet zo omdat wij heel verschillende types zijn. Zij is heel overheersend en ze zegt mij wat ik doen moet en ik luister ook nog naar haar! Dan ben ik zo boos op mijzelf dat ik dat doe. De meeste mensen vinden haar heel leuk, maar ik heb zo'n moeite met haar omdat ik bang ben dat ik weer wat fout doe en zij weer tegen mij tekeer gaat. Daardoor ben ik nog niet echt op mijn plaats. Misschien moet ik mijn gedrag niet door 1 iemand laten beïnvloeden, maar ik ben daar altijd heel erg gevoelig voor.
Ik werk er inmiddels alweer een paar weken, maar het is nog steeds niet helemaal goed met de omgang met collega's. Volgens mij is het een obsessie voor mij ofzo. Een collega mag mij niet zo omdat wij heel verschillende types zijn. Zij is heel overheersend en ze zegt mij wat ik doen moet en ik luister ook nog naar haar! Dan ben ik zo boos op mijzelf dat ik dat doe. De meeste mensen vinden haar heel leuk, maar ik heb zo'n moeite met haar omdat ik bang ben dat ik weer wat fout doe en zij weer tegen mij tekeer gaat. Daardoor ben ik nog niet echt op mijn plaats. Misschien moet ik mijn gedrag niet door 1 iemand laten beïnvloeden, maar ik ben daar altijd heel erg gevoelig voor.
zondag 8 maart 2009 om 13:37
Ik heb al 3x een assertiviteitstraining gevolgd. Op zo'n training gaat het dan best goed, omdat iedereen die daar zit dat probleem heeft. Maar als ik het dan moet toepassen in de praktijk, probeer ik hetzelfde, maar lukt het niet zo goed! Ik denk dat het wel eens kan kloppen wat je zegt dat als iemand heel erg overheersend is, anderen daar niets van zeggen. Ik kan wel een voorbeeld bedenken. Een andere collega van mij is zo aanwezig, schreeuwerig en weet alles beter. Ik hoorde laatst toen ze er niet was, dat mensen dat helemaal niet leuk vinden. Maar ze zeggen er dan niets van.
zondag 8 maart 2009 om 14:04
ja zo gaat dat vaak met dat soort cursussen, dan weet je precies wat je moet zeggen, en dan doe je dat ook omdat je toch in je achterhoofd blijft houden dat t allemaal "maar gespeeld" is. Maar leidinggevenden blijven hun personeel sturen naar die cursussen, leuk voor de organisatoren van de cursus, die hebben er een leuke boterham aan
Net zoals de echte meningen vaak niet tijdens de vergaderingen gespuid worden, maar in het half uur erna.
Net zoals de echte meningen vaak niet tijdens de vergaderingen gespuid worden, maar in het half uur erna.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zondag 8 maart 2009 om 15:23
Probeer een beetje vertrouwen te hebben in jezelf en niet te krampachtig om je aan te passen aan alles. Jij bent jij. Ze hebben je aangenomen omdat ze van mening zijn dat jij geschikt bent voor die functie. Dus heb vertrouwen in je eigen kunnen en denk niet dat iemand die er toevallig wat langer werkt dan ook maar alles beter weet en jou kan commanderen. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat je als nieuweling gelijk meent alles beter te weten en continu anderen te verbeteren, dat roept weerstand op. Maar je mag best vertrouwen hebben in je eigen kunnen en als jij weet dat iets niet jou fout was, mag je dat ook rustig zeggen.
Ik herken wel wat in je verhaal. De avond voor ik bij mijn huidige werkgever begon zat ik thuis met vriendlief op de bank met de tranen in mijn ogen. Ik zag er zó tegenop! Dadelijk ben ik niet goed genoeg en ik weet nog vrijwel niets van het vakgebied, etc etc.
Ik heb gewoon mijn best gedaan en gelukkig leer ik makkelijk. Toen ik er nog niet zo lang werkte (ik was binnendienst hypotheken) ging ik met een dossier terug naar de adviseur om te overleggen, want volgens mij klopte er iets niet. Zegt die adviseur tegen mij: "oh ja hoor, heb je haar weer. Heb je weer wat te zeiken". Dus je begrijpt dat ik nogal met mijn mond vol tanden stond. Nu ik haar wat beter ken, begrijp ik dat dat haar manier van doen is: heel direct, zegt wat haar in de mond komt, maar bedoelt het ook vaak als geintje. Ik kan nu prima met haar overweg. We hebben soms hele discussies, maar ze durft ook haar ongelijk toe te geven. En haar eerlijkheid waardeer ik nu juist. Alleen in het begin was dat ff wennen. Maar je kunt niet verwachten dat je collega's hun karakter aanpassen aan jou, net zoals jij je 'persoontje' niet aan hoeft te passen aan hen. Als jij niet heel open en spontaan bent, dan is dat prima. Dan ben je nog steeds een leuke collega.
En vergeet niet dat je niet met iedereen vriendjes kunt zijn. Sommige mensen liggen elkaar niet zo. Ik heb sinds een jaar ook een collega waarmee ik niet zo goed overweg kan. So be it. Ik doe tegen haar net zoals tegen de rest van mijn collega's en probeer er verder niet teveel bij stil te staan (ik hoef gelukkig niet hele dagen heel nauw met elkaar samen te werken). vroeger wilde ik dat iedereen mij aardig vond, maar inmiddels weet ik dat dat niet kan en probeer ik gewoon mezelf te zijn....
Ik herken wel wat in je verhaal. De avond voor ik bij mijn huidige werkgever begon zat ik thuis met vriendlief op de bank met de tranen in mijn ogen. Ik zag er zó tegenop! Dadelijk ben ik niet goed genoeg en ik weet nog vrijwel niets van het vakgebied, etc etc.
Ik heb gewoon mijn best gedaan en gelukkig leer ik makkelijk. Toen ik er nog niet zo lang werkte (ik was binnendienst hypotheken) ging ik met een dossier terug naar de adviseur om te overleggen, want volgens mij klopte er iets niet. Zegt die adviseur tegen mij: "oh ja hoor, heb je haar weer. Heb je weer wat te zeiken". Dus je begrijpt dat ik nogal met mijn mond vol tanden stond. Nu ik haar wat beter ken, begrijp ik dat dat haar manier van doen is: heel direct, zegt wat haar in de mond komt, maar bedoelt het ook vaak als geintje. Ik kan nu prima met haar overweg. We hebben soms hele discussies, maar ze durft ook haar ongelijk toe te geven. En haar eerlijkheid waardeer ik nu juist. Alleen in het begin was dat ff wennen. Maar je kunt niet verwachten dat je collega's hun karakter aanpassen aan jou, net zoals jij je 'persoontje' niet aan hoeft te passen aan hen. Als jij niet heel open en spontaan bent, dan is dat prima. Dan ben je nog steeds een leuke collega.
En vergeet niet dat je niet met iedereen vriendjes kunt zijn. Sommige mensen liggen elkaar niet zo. Ik heb sinds een jaar ook een collega waarmee ik niet zo goed overweg kan. So be it. Ik doe tegen haar net zoals tegen de rest van mijn collega's en probeer er verder niet teveel bij stil te staan (ik hoef gelukkig niet hele dagen heel nauw met elkaar samen te werken). vroeger wilde ik dat iedereen mij aardig vond, maar inmiddels weet ik dat dat niet kan en probeer ik gewoon mezelf te zijn....
vrijdag 13 maart 2009 om 23:56
Hoi Elsie,
Wat vind je van je aandacht richten op collega's waar je het wel goed mee kunt vinden. Zulke contacten geven zelfvertrouwen. Als miss muts moeillijk tegen je doet is dat haar probleem. Zij doet onvriendelijk, dominant, overheersend oftewel onbeleefd.
Zie het voor wat het is zij is onbeleefd, blijf vriendelijk en richt je aandacht op anderen. Ze zeggen niets voor niks 'holle vaten klinken het hardst'. Mijn ervaring is dat het ook zo is.
Verder niet zo kritisch op jezelf zijn. Tot bepaalde hoogte kun je zelfkritiek gebruiken om jezelf te verbeteren in je werk (en mutsen voorbij te streven) maar wel met mate zodat het jezelf niet verlamt. Probeer eens een kernkwadrant dan vind je vast een sterk punt van jezelf. Richt je daarop. In een bedrijf kun je je het beste richten op sterke punten en niet zozeer je onzekerheden laten blijken. Misschien kun jij dan namens alle vrouwen over een tijdje door het glazen plafond.
Ik ben lang geweest zoals jij, maar inmiddels heb ik gemerkt dat de mensen met wie ik moeite had zelf niet sporen en dat ik normaal ben maar alleen onzeker was. Tja en wat voor stress je dan ondertussen ervaart, niet fijn.
Dus: jij ben ok en die Miss is een Muts.
Fijn weekend.
Wat vind je van je aandacht richten op collega's waar je het wel goed mee kunt vinden. Zulke contacten geven zelfvertrouwen. Als miss muts moeillijk tegen je doet is dat haar probleem. Zij doet onvriendelijk, dominant, overheersend oftewel onbeleefd.
Zie het voor wat het is zij is onbeleefd, blijf vriendelijk en richt je aandacht op anderen. Ze zeggen niets voor niks 'holle vaten klinken het hardst'. Mijn ervaring is dat het ook zo is.
Verder niet zo kritisch op jezelf zijn. Tot bepaalde hoogte kun je zelfkritiek gebruiken om jezelf te verbeteren in je werk (en mutsen voorbij te streven) maar wel met mate zodat het jezelf niet verlamt. Probeer eens een kernkwadrant dan vind je vast een sterk punt van jezelf. Richt je daarop. In een bedrijf kun je je het beste richten op sterke punten en niet zozeer je onzekerheden laten blijken. Misschien kun jij dan namens alle vrouwen over een tijdje door het glazen plafond.
Ik ben lang geweest zoals jij, maar inmiddels heb ik gemerkt dat de mensen met wie ik moeite had zelf niet sporen en dat ik normaal ben maar alleen onzeker was. Tja en wat voor stress je dan ondertussen ervaart, niet fijn.
Dus: jij ben ok en die Miss is een Muts.
Fijn weekend.
woensdag 25 maart 2009 om 21:34
Dag allemaal,
Heb een tijdje niet gereageerd, omdat ik mij niet happy voelde. Het gaat nog steeds niet bijzonder goed. Ik doe zo goed mijn best maar elke dag hebben ze nu wat aan te merken op mijn werk. Allemaal van die hele kleine k*t dingen. Een collega controleert mij steeds en dan komt ze weer bij mij. Ik wil niet klagen, maar ......... Ik word er zo moe van en heb dat ook wel (misschien te lief) gezegd, maar het wordt niet beter. Durf het haar niet heel bitch te zeggen, want zo ben ik niet. Op mijn vorige werk kreeg ik bijna een vast contract wat helaas niet doorging door de crisis. Dus ik weet dat ik het wel kan, maar begin zo te twijfelen aan mijzelf omdat zij zo doen. Ik doe altijd heel aardig tegen ze, vraag ze altijd wat uit belangstelling, maar krijg niets terug. Ik heb zo sterk het idee dat ze zich aan mij irriteren. Vandaag zei een collega dat het zo echt niet goed ging. Ik had vorige week van een bepaald artikel heel veel besteld en nu was het bijna op en had ze net niet genoeg. Normaal wordt dat artikel bijna niet gebruikt en hebben we voldoende. Maar nu dus niet. Ik doe altijd op donderdag de bestellingen dus had het niet gezien. Toen zei ze dus dat het niet goed gaat zo. Jeetje, ik doe toch mijn best. Word er echt naar van.
Heb een tijdje niet gereageerd, omdat ik mij niet happy voelde. Het gaat nog steeds niet bijzonder goed. Ik doe zo goed mijn best maar elke dag hebben ze nu wat aan te merken op mijn werk. Allemaal van die hele kleine k*t dingen. Een collega controleert mij steeds en dan komt ze weer bij mij. Ik wil niet klagen, maar ......... Ik word er zo moe van en heb dat ook wel (misschien te lief) gezegd, maar het wordt niet beter. Durf het haar niet heel bitch te zeggen, want zo ben ik niet. Op mijn vorige werk kreeg ik bijna een vast contract wat helaas niet doorging door de crisis. Dus ik weet dat ik het wel kan, maar begin zo te twijfelen aan mijzelf omdat zij zo doen. Ik doe altijd heel aardig tegen ze, vraag ze altijd wat uit belangstelling, maar krijg niets terug. Ik heb zo sterk het idee dat ze zich aan mij irriteren. Vandaag zei een collega dat het zo echt niet goed ging. Ik had vorige week van een bepaald artikel heel veel besteld en nu was het bijna op en had ze net niet genoeg. Normaal wordt dat artikel bijna niet gebruikt en hebben we voldoende. Maar nu dus niet. Ik doe altijd op donderdag de bestellingen dus had het niet gezien. Toen zei ze dus dat het niet goed gaat zo. Jeetje, ik doe toch mijn best. Word er echt naar van.
donderdag 26 maart 2009 om 09:39
Ellsiemousie,
Even een virtuele knuffel van mij hoor.
Alles wat niet goed gaat, moet je niet volledig zien als falen van jij als mens. Iedereen moet leren in een nieuwe werkomgeving. Collega's moeten jouw ook accepteren (en andersom moet jij ook collega's accepteren). Pas dan ontstaat er een goede basis.
En het is ook moeilijk om als nieuweling tussen een groep mensen te gaan werken, die alles van haver tot gort weten en elkaar door en door kennen, terwijl jij daar nog niet vaardig mee bent. Dus is er een probleem aan twee kanten. Als jij dat maar realiseert.
En misschien is het wel wat Noa zegt. Is dit jouw plekje wel?
Sterkte hoor
Even een virtuele knuffel van mij hoor.
Alles wat niet goed gaat, moet je niet volledig zien als falen van jij als mens. Iedereen moet leren in een nieuwe werkomgeving. Collega's moeten jouw ook accepteren (en andersom moet jij ook collega's accepteren). Pas dan ontstaat er een goede basis.
En het is ook moeilijk om als nieuweling tussen een groep mensen te gaan werken, die alles van haver tot gort weten en elkaar door en door kennen, terwijl jij daar nog niet vaardig mee bent. Dus is er een probleem aan twee kanten. Als jij dat maar realiseert.
En misschien is het wel wat Noa zegt. Is dit jouw plekje wel?
Sterkte hoor
woensdag 8 april 2009 om 20:40
Hoi Elsiemousie,
Ben benieuwd hoe het nu gaat.
Ik heb ooit bij een bedrijf gewerkt waar 1 van mijn collega's meteen al een hekel aan me had. Iets met haar moeder die ze haatte en ik leek op haar ofzo. En ook al was ik in die tijd al niet zo geestelijk gezond (tussen haakjes ik vind dit topic meer bij Psyche passen, zeker als ik sommige reakties hier lees, best pinnig) het was geen projectie of inbeelding want ze vertelde andere collega's doodleuk dat ze mij niet mocht.
Als ik eraan terug denk vraag ik me af waarom ik daar mijn ben gebleven terwijl het voor mij gewoon niet werkbaar was laat staan dat er iets van arbeidsvreugde voor me in zou zitten.
Ik zou zeggen zoek iets anders! Ik snap best dat mensen reageren van wat denk je dan dat je als nieuweling met open armen ontvangen wordt? Maar niet iedereen heeft een dik genoege huid om met zo'n situatie om te gaan en het om te buigen tot werkbaar. Het lijkt een cop out maar je voelt zelf wel aan of je er snel je draai zal vinden of niet, en als dat niet zo is zou ik definitely een deurtje verder kijken.
Ben benieuwd hoe het nu gaat.
Ik heb ooit bij een bedrijf gewerkt waar 1 van mijn collega's meteen al een hekel aan me had. Iets met haar moeder die ze haatte en ik leek op haar ofzo. En ook al was ik in die tijd al niet zo geestelijk gezond (tussen haakjes ik vind dit topic meer bij Psyche passen, zeker als ik sommige reakties hier lees, best pinnig) het was geen projectie of inbeelding want ze vertelde andere collega's doodleuk dat ze mij niet mocht.
Als ik eraan terug denk vraag ik me af waarom ik daar mijn ben gebleven terwijl het voor mij gewoon niet werkbaar was laat staan dat er iets van arbeidsvreugde voor me in zou zitten.
Ik zou zeggen zoek iets anders! Ik snap best dat mensen reageren van wat denk je dan dat je als nieuweling met open armen ontvangen wordt? Maar niet iedereen heeft een dik genoege huid om met zo'n situatie om te gaan en het om te buigen tot werkbaar. Het lijkt een cop out maar je voelt zelf wel aan of je er snel je draai zal vinden of niet, en als dat niet zo is zou ik definitely een deurtje verder kijken.
donderdag 9 april 2009 om 01:43
quote:Elsiemousie schreef op 25 maart 2009 @ 21:34:
Dag allemaal,
Heb een tijdje niet gereageerd, omdat ik mij niet happy voelde. Het gaat nog steeds niet bijzonder goed. Ik doe zo goed mijn best maar elke dag hebben ze nu wat aan te merken op mijn werk. Allemaal van die hele kleine k*t dingen. Een collega controleert mij steeds en dan komt ze weer bij mij. Ik wil niet klagen, maar ......... Ik word er zo moe van en heb dat ook wel (misschien te lief) gezegd, maar het wordt niet beter. Durf het haar niet heel bitch te zeggen, want zo ben ik niet. Op mijn vorige werk kreeg ik bijna een vast contract wat helaas niet doorging door de crisis. Dus ik weet dat ik het wel kan, maar begin zo te twijfelen aan mijzelf omdat zij zo doen. Ik doe altijd heel aardig tegen ze, vraag ze altijd wat uit belangstelling, maar krijg niets terug. Ik heb zo sterk het idee dat ze zich aan mij irriteren. Vandaag zei een collega dat het zo echt niet goed ging. Ik had vorige week van een bepaald artikel heel veel besteld en nu was het bijna op en had ze net niet genoeg. Normaal wordt dat artikel bijna niet gebruikt en hebben we voldoende. Maar nu dus niet. Ik doe altijd op donderdag de bestellingen dus had het niet gezien. Toen zei ze dus dat het niet goed gaat zo. Jeetje, ik doe toch mijn best. Word er echt naar van.
Hallo!
Dit hierboven kan mijn verhaal zijn, alleen heb ik in mijn vriendenkring nooit moeite met mijn mond open te trekken maar zakelijk wel...
Mij werd door mijn bedrijfsleidster een contract beloofd van 24 uur, ineens kon dat niet doorgaan want ze was er niet zeker van of ik wel flexibel genoeg zou zijn. Zelf ben ik een alleenstaande moeder en 4 volle werkdagen beschikbaar en ook 2 koop en zaterdagen wil ik in de maand werken.
Maargoed ik zou op proef 24 uur ingeroosterd worden en dan zou blijken als het goed gaat dat ik dan 24 uur contract zou krijgen.
Wat blijkt nou, sta ik nog voor 14 uur ingeroosterd...Zo jammer. Ik weet zelf niet hoe ik hierover moet beginnen tegen haar want wil dingen niet forceren..
Ook ben ik TE enthousiast, als bv een klant vraagt aan mijn collega (en ik sta er naarst) 'zal ik dit of dat nemen?' Roep ik bv; 'Oh ik zou voor die gaan, is een hele mooie!'
Okee, ik weet dat dat mijn fout is, dus indimmen, maar vervolgens word ik wel 'beledigd'waar de klant bijstaat en dat vind ik zo jammer. Vervolgens komt ze er nog een keer op terug als een andere collega erbij staat en zegt dan heel hardop dat ik dat nooit meer moet doen en dat het erg LOMP is wat ik deed...
Te enthousiast dus...maar klap dan totaal dicht.
Vervolgens kon ik iets waar ik weken op heb geoefend en uit enhousiasme tik ik haar aan dat ze even een blik ernaar moet werpen met een brede glimlach...dan krijg ik een snauw want ze is even met iets anders bezig.
Afzeiken, afzeiken...en weet ook niet wat te doen. Bij die keren heb ik mijn excuses aangeboden en ook gezegd dat ik het niet rot bedoel maar te enhousiast ben...om verveolgens dus heel onzeker op de werkvloer te staan...
Nu zit ik er dus heel erg tegen aan te hikken om morgen naar mijn werk te gaan en dit vind ik zo jammer want ik vind de baan zelf zo leuk!
Dus ja, je bent niet de enige...ik wil ook altijd alles goed doen, maar dat kan nou eenmaal niet. En waar hewerkt word, worden er fouten gemaakt. Maarja, ik zeg het zo makkelijk maar ik weet ook dat ik zeker moet worden anders ga ik het hier ook niet redden.
Groetjes
Dag allemaal,
Heb een tijdje niet gereageerd, omdat ik mij niet happy voelde. Het gaat nog steeds niet bijzonder goed. Ik doe zo goed mijn best maar elke dag hebben ze nu wat aan te merken op mijn werk. Allemaal van die hele kleine k*t dingen. Een collega controleert mij steeds en dan komt ze weer bij mij. Ik wil niet klagen, maar ......... Ik word er zo moe van en heb dat ook wel (misschien te lief) gezegd, maar het wordt niet beter. Durf het haar niet heel bitch te zeggen, want zo ben ik niet. Op mijn vorige werk kreeg ik bijna een vast contract wat helaas niet doorging door de crisis. Dus ik weet dat ik het wel kan, maar begin zo te twijfelen aan mijzelf omdat zij zo doen. Ik doe altijd heel aardig tegen ze, vraag ze altijd wat uit belangstelling, maar krijg niets terug. Ik heb zo sterk het idee dat ze zich aan mij irriteren. Vandaag zei een collega dat het zo echt niet goed ging. Ik had vorige week van een bepaald artikel heel veel besteld en nu was het bijna op en had ze net niet genoeg. Normaal wordt dat artikel bijna niet gebruikt en hebben we voldoende. Maar nu dus niet. Ik doe altijd op donderdag de bestellingen dus had het niet gezien. Toen zei ze dus dat het niet goed gaat zo. Jeetje, ik doe toch mijn best. Word er echt naar van.
Hallo!
Dit hierboven kan mijn verhaal zijn, alleen heb ik in mijn vriendenkring nooit moeite met mijn mond open te trekken maar zakelijk wel...
Mij werd door mijn bedrijfsleidster een contract beloofd van 24 uur, ineens kon dat niet doorgaan want ze was er niet zeker van of ik wel flexibel genoeg zou zijn. Zelf ben ik een alleenstaande moeder en 4 volle werkdagen beschikbaar en ook 2 koop en zaterdagen wil ik in de maand werken.
Maargoed ik zou op proef 24 uur ingeroosterd worden en dan zou blijken als het goed gaat dat ik dan 24 uur contract zou krijgen.
Wat blijkt nou, sta ik nog voor 14 uur ingeroosterd...Zo jammer. Ik weet zelf niet hoe ik hierover moet beginnen tegen haar want wil dingen niet forceren..
Ook ben ik TE enthousiast, als bv een klant vraagt aan mijn collega (en ik sta er naarst) 'zal ik dit of dat nemen?' Roep ik bv; 'Oh ik zou voor die gaan, is een hele mooie!'
Okee, ik weet dat dat mijn fout is, dus indimmen, maar vervolgens word ik wel 'beledigd'waar de klant bijstaat en dat vind ik zo jammer. Vervolgens komt ze er nog een keer op terug als een andere collega erbij staat en zegt dan heel hardop dat ik dat nooit meer moet doen en dat het erg LOMP is wat ik deed...
Te enthousiast dus...maar klap dan totaal dicht.
Vervolgens kon ik iets waar ik weken op heb geoefend en uit enhousiasme tik ik haar aan dat ze even een blik ernaar moet werpen met een brede glimlach...dan krijg ik een snauw want ze is even met iets anders bezig.
Afzeiken, afzeiken...en weet ook niet wat te doen. Bij die keren heb ik mijn excuses aangeboden en ook gezegd dat ik het niet rot bedoel maar te enhousiast ben...om verveolgens dus heel onzeker op de werkvloer te staan...
Nu zit ik er dus heel erg tegen aan te hikken om morgen naar mijn werk te gaan en dit vind ik zo jammer want ik vind de baan zelf zo leuk!
Dus ja, je bent niet de enige...ik wil ook altijd alles goed doen, maar dat kan nou eenmaal niet. En waar hewerkt word, worden er fouten gemaakt. Maarja, ik zeg het zo makkelijk maar ik weet ook dat ik zeker moet worden anders ga ik het hier ook niet redden.
Groetjes
donderdag 9 april 2009 om 09:13
Ow, dat herken ik zooo goed.
Hier ook een collega wat behoorlijk kattig kan zijn, en dan weet ik ook niks terug te zeggen. Ze is over het algemeen wel aardig tegen mij, maar we zijn duidelijk geen type voor elkaar qua vriendinnen worden (hoeft ook niet dat weet ik).
Ook ik vind mijn werk voor de rest super, en heb eigenlijk niet echt last van dit.
Op een eerdere werkplek een collega wat niet echt vriendelijk tegen me deed. En daarna weer wel, en toen viel er iets voor en toen weer niet.
Kan daar echt totaal niet mee omgaan, weet niet hoe ik dan moet doen tegen haar. Hoi zeggen of haar gewoon negeren...
Hier ook een collega wat behoorlijk kattig kan zijn, en dan weet ik ook niks terug te zeggen. Ze is over het algemeen wel aardig tegen mij, maar we zijn duidelijk geen type voor elkaar qua vriendinnen worden (hoeft ook niet dat weet ik).
Ook ik vind mijn werk voor de rest super, en heb eigenlijk niet echt last van dit.
Op een eerdere werkplek een collega wat niet echt vriendelijk tegen me deed. En daarna weer wel, en toen viel er iets voor en toen weer niet.
Kan daar echt totaal niet mee omgaan, weet niet hoe ik dan moet doen tegen haar. Hoi zeggen of haar gewoon negeren...
