In de ziektewet en verhuizen mag dat?

Pee schreef: ↑

02-09-2024 18:13

Als ik de reacties zo lees dan is er nog helemaal geen man overboord.
Mensen die zeggen dat ze geen hulp wil zoeken... Ze plaatste het topic 3 dagen geleden!
Ze heeft hier haar vraag neergelegd om er even anoniem over te bomen, daar is dit forum toch ook voor.

Mijn advies: adem in.....adem uit.... Geen paniekvoetbal spelen. Er zijn soms meer mogelijkheden dan je denkt. Vooral als je het straks aan meer mensen verteld hebt. Dan kunnen dingen zomaar op zijn plek gaan vallen.

Het enige wat ik je kan geven is mijn ervaringsverhaal. Ik heb een zoon met verstandelijke beperking en heel veel hele lieve vrienden en familie om mij heen. Maar hulp is echt niet vanzelfsprekend, hoeveel ze ook van je houden. Als je wilt gaan verhuizen en hulp verlangt van familie en vrienden dan zou ik dat heel helder vastleggen. Mensen zijn in het begin altijd heel welwillend maar het verslapt op den duur en sta je er voor het grote deel alleen voor. Onderschat het single ouderschap niet, het is heel zwaar.

Mijn andere ervaring. Ik was er ook van overtuigd dat ik geen woning in de buurt zou kunnen krijgen. Maar het is mij binnen 3 maanden gelukt. Ik schreef mij in bij veel aanbieders. Keek 2x per dag en reageerde op heel veel ook al dacht ik de kans minimaal was. Ik heb nu een kleine woning met 2 slaapkamers en heb 50/50 ouderschap. Als mijn kinderen er zijn slaap ik op een bedbank in de woonkamer. Het is klein, (en duur) maar super sfeervol en ik ben er onwijs blij mee. Ja, ik heb heel wat wensen laten varen maar het was het waard. Voor mij én voor de kinderen.

Ik denk dat de wens om naar bekenden te verhuizen voortkomt uit gebrek aan liefde en begrip op dit moment. Heb ik dat goed?
Daar heb je nu misschien veel behoefte aan. Maar dat is nu, als je in de toekomst herstelt zul je dit gevoel misschien minder hebben en hoef je daar nu niet per se aan toe te geven. Jullie meisje groeit dan namelijk feitelijk op zonder vader.

Maar als je het toch heel graag wil, dan zijn er ook mogelijkheden.
We wonen in Nederland. Je komt niet zomaar op straat te staan. Stel je voor dat je contract wordt ontbonden. Dan heb je geen recht meer op ziektegeld of WW en kom je in de bijstand (als ik het goed heb). Dit is minimum loon. Met dit bedrag en aanvullende alimentatie kun je toch prima in een sociale huurwoning wonen? Mogelijk krijg je allerlei toeslagen. Tenzij je een luxe leven wilt leiden, dan moet je het niet doen.
En dat hoeft dan ook niet voor altijd te zijn. Wellicht geeft het je rust en herstel je beter.
Een kind dat opgroeit met ouders die ver uit elkaar wonen hoeft niet per se getraumatiseerd te zijn voor de rest van zijn leven. Ik kan ergere omstandigheden bedenken. Ja, je wenst ieder kind een harmonieuze jeugd. Maar dat kan soms niet gerealiseerd worden en dan moet je er het beste van maken.

Wat ik eigenlijk wil zeggen. Soms lijkt het alsof je geen of weinig opties hebt, maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn.

Ik wens dat jullie snel met elkaar in gesprek gaan om deze hobbel samen te kunnen gaan nemen.

ninanoname schreef: ↑

03-09-2024 22:42

Hear hear! Ik heb dit vorige week ook gezegd, maar ze wil eerst alles in kaart gebracht hebben.
Weet je zeker dat je niet ook een klein beetje bang bent om het gesprek aan te gaan, Jenny?

Lila-Linda schreef: ↑

04-09-2024 11:34

ik denk dat het wijs is als je probeert hem te laten inzien, dat het niet JOUW-probleem is, maar vooral een probleem van de ouders-van-kind.
Dus van jullie samen. Gooi het op: hoe kunnen we het voor kind zo goed mogelijk regelen?
Welke opties zien we samen, welke consequenties hangen aan die opties (mama het huis uit, wat doen we met kind?/mama baan kwijt, hoe betalen we dat?) maar ook zaken die hem dan direct raken (kind verhuist, minder contact papa?)
Als je dat lastig vindt, kun je misschien afspreken met nog iemand samen te praten? Dat er iemand bij jullie gesprek zit?

ninanoname schreef: ↑

04-09-2024 13:16

Ja, ik ben het met je eens, het is aan hem. Maar hij doet het niet. Je kunt wel verongelijkt denken dat hij aan zet is om het gesprek aan te gaan, maar dan maak je het drama nog groter dan het al is.
Weet je wat ik zou doen? Hem appen dat jullie vanavond om de tafel gaan. Ondertussen heb jij hier ideeën genoeg aan de hand gekregen om een aantal scenario's uit te werken en op papier te zetten, en dan kan hij eens meedenken wat de beste stappen zijn.
Want hoe gaat het nu? Jullie wonen in 1 huis maar praten niet met elkaar?

scenario A
hij zoekt een nieuwe woonplek in de buurt, jij blijft in het huis wonen en werkt aan je herstel en integreert bij deze werkgever zodat je je inkomen houdt . Je schrijft je in bij de wbv en als je beter bent ga je actief op zoek, in jullie huidige woonplaats. Jullie gaan co-ouderen.
scenario B
jij zoekt een nieuwe woonplek in de buurt en werkt aan je herstel en integreert bij deze werkgever zodat je je inkomen houdt . Jullie gaan co-ouderen
scenario C
je zoekt een werkplek bij je ouders in de buurt, je wordt ontslagen bij deze werkgever, hij wordt weekend-vader en moet hoge alimentatie betalen.

meer mogelijkheden zijn er niet. Of mis ik er nog eentje?

Lila-Linda schreef: ↑

04-09-2024 14:03

misschien helpt het je, om eerst eens wat gesprekken te voeren met de praktijkondersteuner van je huisarts?

wat ik zelf bij moeilijke gesprekken prettig vind, is om ze te voeren tijdens een wandeling.