Werk & Studie
alle pijlers
Misvattingen over jouw beroep
zaterdag 28 januari 2023 om 14:12
Even een luchtig topicje:
Welke misvattingen bestaan er over jouw beroep?
Ik trap af. Ik ben specialistisch jurist en ik merk dat collega's daar vaak een verkeerd beeld bij hebben. Zij denken vaak dat het werk heel saai is, dat ik dagenlang opgesloten zit in een kamer om in wetboeken te bladeren, juridisch geneuzel over de juiste woorden, verwijzingen, punten en komma's. In de werkelijkheid is dat maar een heel klein deel van het werk. Vaak komt het juist neer op strategisch advies, zoals het uitzoeken van de mogelijkheden die er wél zijn, waarbij een goede dosis creativiteit heel erg van pas komt.
En dan over andere beroepen. Mijn moeder vroeg wel eens aan mij: "Maar als je psycholoog bent, dan kan je toch in iemands hoofd kijken?"
Welke misvattingen bestaan er over jouw beroep?
Ik trap af. Ik ben specialistisch jurist en ik merk dat collega's daar vaak een verkeerd beeld bij hebben. Zij denken vaak dat het werk heel saai is, dat ik dagenlang opgesloten zit in een kamer om in wetboeken te bladeren, juridisch geneuzel over de juiste woorden, verwijzingen, punten en komma's. In de werkelijkheid is dat maar een heel klein deel van het werk. Vaak komt het juist neer op strategisch advies, zoals het uitzoeken van de mogelijkheden die er wél zijn, waarbij een goede dosis creativiteit heel erg van pas komt.
En dan over andere beroepen. Mijn moeder vroeg wel eens aan mij: "Maar als je psycholoog bent, dan kan je toch in iemands hoofd kijken?"
zaterdag 28 januari 2023 om 22:58
Die ene vrachtwagenchauffeur die ik kende, werd uitgebuit bij het leven. Dat was het mannelijk equivalent van de alpha hulp. Veel werken en altijd onder de voorwaarden van de werkgever met maar een klein loon. Tis dat er zoveel uren werden gewerkt, waardoor het wat zoden aan de dijk zette, maar van het uurloon moest je het zeker niet hebben.
zaterdag 28 januari 2023 om 23:00
Vooroordelen? Mijn werk is super-interessant! Bijna iedereen droomt ervan om te schrijven. Hoe doe je dat dan? Hoe gaat dat in zijn werk? Zo moeilijk, dat zou ik nóóit kunnen, maar oh, als ik ooit een wens mocht doen… dan zou ik jouw werk willen doen. Geweldig, echt. Ik was vroeger heel slecht in opstellen schrijven. Vertel, waar gaat je boek over? Hoe bedenk je zo’n verhaal, waar haal je de inspiratie vandaan, ga je straks ook over mij schrijven? Is alles autobiografisch? Verdien je miljoenen?
En de dooddoener: hoe heet je dan, ken Ik je misschien?
Dus ja, de werkelijkheid is dat schrijven heel saai is. Zitten. En blijven zitten. En dan nog wat langer blijven zitten. Nooit iemand zien of spreken, want het is een zogenaamd ‘eenzaam beroep’. Dat is ook gewoon de realiteit: alleen in een kamer(tje) zitten en nadenken en schrijven en herschrijven en teruglezen en corrigeren en dan eens een kopje thee. En weer zitten. En nadenken. En drie zinnen schrijven. En denken: nee, dit is niet goed, dit moet weg. Andere zin opschrijven. Kijken, wikken en wegen, twijfelen. Toch nog niet goed. Opnieuw beginnen. Kopje thee. De nieuwe zin nog wat bijschaven, komma weghalen, teruglezen: ja, zo staat het er goed. Dit wilde ik zeggen. Oh, vijf uur alweer?! Ik heb nog maar 700 woorden geschreven, hoe komt dit boek ooit af? Pijn in m’n rug. Even de benen strekken, nadenken. Weer beginnen aan een nieuwe alinea, het begint eindelijk te lopen met dit hoofdstuk, dus daarom moet ik nú stoppen - dan heb ik morgen meteen een vliegende start. Hopelijk. Als het meezit. Als de pakketbezorger niet om de haverklap aanbelt en me uit m’n concentratie haalt, als de kinderen de tv niet keihard aanzetten, als ik genoeg vertrouwen heb, als…als… want niemand betaalt me een uurloon of moedigt me aan. Ik moet het elke dag weer zelf doen.
Maar súper-interessant. (Dat is het trouwens echt. Maar ook vaak heel erg saai en eenzaam).
En de dooddoener: hoe heet je dan, ken Ik je misschien?
Dus ja, de werkelijkheid is dat schrijven heel saai is. Zitten. En blijven zitten. En dan nog wat langer blijven zitten. Nooit iemand zien of spreken, want het is een zogenaamd ‘eenzaam beroep’. Dat is ook gewoon de realiteit: alleen in een kamer(tje) zitten en nadenken en schrijven en herschrijven en teruglezen en corrigeren en dan eens een kopje thee. En weer zitten. En nadenken. En drie zinnen schrijven. En denken: nee, dit is niet goed, dit moet weg. Andere zin opschrijven. Kijken, wikken en wegen, twijfelen. Toch nog niet goed. Opnieuw beginnen. Kopje thee. De nieuwe zin nog wat bijschaven, komma weghalen, teruglezen: ja, zo staat het er goed. Dit wilde ik zeggen. Oh, vijf uur alweer?! Ik heb nog maar 700 woorden geschreven, hoe komt dit boek ooit af? Pijn in m’n rug. Even de benen strekken, nadenken. Weer beginnen aan een nieuwe alinea, het begint eindelijk te lopen met dit hoofdstuk, dus daarom moet ik nú stoppen - dan heb ik morgen meteen een vliegende start. Hopelijk. Als het meezit. Als de pakketbezorger niet om de haverklap aanbelt en me uit m’n concentratie haalt, als de kinderen de tv niet keihard aanzetten, als ik genoeg vertrouwen heb, als…als… want niemand betaalt me een uurloon of moedigt me aan. Ik moet het elke dag weer zelf doen.
Maar súper-interessant. (Dat is het trouwens echt. Maar ook vaak heel erg saai en eenzaam).
zaterdag 28 januari 2023 om 23:15
Dit werk deed ik. Momenteel werkzaam in sociaal domein en ik praat en luister alleen maar. Gedeeltelijk waar maar zo simpel zit het ook niet in elkaar hahaAzula schreef: ↑28-01-2023 22:04Zorg. In de ogen van sommigen zouden zorgmedewerkers voornamelijk billen wassen en verder veel koffie drinken. Ik werk op een psychiatrische afdeling; mensen denken dat ik met “gekken” werk.
Oh ja, en dat mijn werk als verpleegkundige een “roeping” is. Nee, dat is het niet.
zaterdag 28 januari 2023 om 23:19
Jullie schrijvers zitten toch altijd in hippe koffietentjes en lunchzaakjes met je laptopje?samarinde schreef: ↑28-01-2023 23:00Vooroordelen? Mijn werk is super-interessant! Bijna iedereen droomt ervan om te schrijven. Hoe doe je dat dan? Hoe gaat dat in zijn werk? Zo moeilijk, dat zou ik nóóit kunnen, maar oh, als ik ooit een wens mocht doen… dan zou ik jouw werk willen doen. Geweldig, echt. Ik was vroeger heel slecht in opstellen schrijven. Vertel, waar gaat je boek over? Hoe bedenk je zo’n verhaal, waar haal je de inspiratie vandaan, ga je straks ook over mij schrijven? Is alles autobiografisch? Verdien je miljoenen?
En de dooddoener: hoe heet je dan, ken Ik je misschien?
Dus ja, de werkelijkheid is dat schrijven heel saai is. Zitten. En blijven zitten. En dan nog wat langer blijven zitten. Nooit iemand zien of spreken, want het is een zogenaamd ‘eenzaam beroep’. Dat is ook gewoon de realiteit: alleen in een kamer(tje) zitten en nadenken en schrijven en herschrijven en teruglezen en corrigeren en dan eens een kopje thee. En weer zitten. En nadenken. En drie zinnen schrijven. En denken: nee, dit is niet goed, dit moet weg. Andere zin opschrijven. Kijken, wikken en wegen, twijfelen. Toch nog niet goed. Opnieuw beginnen. Kopje thee. De nieuwe zin nog wat bijschaven, komma weghalen, teruglezen: ja, zo staat het er goed. Dit wilde ik zeggen. Oh, vijf uur alweer?! Ik heb nog maar 700 woorden geschreven, hoe komt dit boek ooit af? Pijn in m’n rug. Even de benen strekken, nadenken. Weer beginnen aan een nieuwe alinea, het begint eindelijk te lopen met dit hoofdstuk, dus daarom moet ik nú stoppen - dan heb ik morgen meteen een vliegende start. Hopelijk. Als het meezit. Als de pakketbezorger niet om de haverklap aanbelt en me uit m’n concentratie haalt, als de kinderen de tv niet keihard aanzetten, als ik genoeg vertrouwen heb, als…als… want niemand betaalt me een uurloon of moedigt me aan. Ik moet het elke dag weer zelf doen.
Maar súper-interessant. (Dat is het trouwens echt. Maar ook vaak heel erg saai en eenzaam).
zaterdag 28 januari 2023 om 23:26
Maar dat is toch geen vooroordeel? De service wordt bij veel bedrijven ook steeds slechter, en de wachttijden bizar lang. Dat is ongetwijfeld niet jouw schuld als medewerker, maar wel waar. Ze uiten het alleen tegen de verkeerde.
zaterdag 28 januari 2023 om 23:37
Het is mij wel eens aangeraden om te doen, maar ik zou echt knetterdepressief worden, dacht ik toen.samarinde schreef: ↑28-01-2023 23:00Vooroordelen? Mijn werk is super-interessant! Bijna iedereen droomt ervan om te schrijven. Hoe doe je dat dan? Hoe gaat dat in zijn werk? Zo moeilijk, dat zou ik nóóit kunnen, maar oh, als ik ooit een wens mocht doen… dan zou ik jouw werk willen doen. Geweldig, echt. Ik was vroeger heel slecht in opstellen schrijven. Vertel, waar gaat je boek over? Hoe bedenk je zo’n verhaal, waar haal je de inspiratie vandaan, ga je straks ook over mij schrijven? Is alles autobiografisch? Verdien je miljoenen?
En de dooddoener: hoe heet je dan, ken Ik je misschien?
Dus ja, de werkelijkheid is dat schrijven heel saai is. Zitten. En blijven zitten. En dan nog wat langer blijven zitten. Nooit iemand zien of spreken, want het is een zogenaamd ‘eenzaam beroep’. Dat is ook gewoon de realiteit: alleen in een kamer(tje) zitten en nadenken en schrijven en herschrijven en teruglezen en corrigeren en dan eens een kopje thee. En weer zitten. En nadenken. En drie zinnen schrijven. En denken: nee, dit is niet goed, dit moet weg. Andere zin opschrijven. Kijken, wikken en wegen, twijfelen. Toch nog niet goed. Opnieuw beginnen. Kopje thee. De nieuwe zin nog wat bijschaven, komma weghalen, teruglezen: ja, zo staat het er goed. Dit wilde ik zeggen. Oh, vijf uur alweer?! Ik heb nog maar 700 woorden geschreven, hoe komt dit boek ooit af? Pijn in m’n rug. Even de benen strekken, nadenken. Weer beginnen aan een nieuwe alinea, het begint eindelijk te lopen met dit hoofdstuk, dus daarom moet ik nú stoppen - dan heb ik morgen meteen een vliegende start. Hopelijk. Als het meezit. Als de pakketbezorger niet om de haverklap aanbelt en me uit m’n concentratie haalt, als de kinderen de tv niet keihard aanzetten, als ik genoeg vertrouwen heb, als…als… want niemand betaalt me een uurloon of moedigt me aan. Ik moet het elke dag weer zelf doen.
Maar súper-interessant. (Dat is het trouwens echt. Maar ook vaak heel erg saai en eenzaam).
zaterdag 28 januari 2023 om 23:37
En die koffietentjes liggen dan ook altijd in exotische oorden. En naast het ‘broodschrijven’ hebben ze allemaal nog een blog of vlog met ‘digitale nomade’ in de naam verwerkt
zaterdag 28 januari 2023 om 23:40
Duh bohemian life.
Of op het Schotse platteland, in een schattige cottage met een totaal onverwachte moord in het dorp die ze oplossen en daar dan een boek over schrijven.
Dus kom op, hoe moeilijk is dat schrijven nou helemaal
zaterdag 28 januari 2023 om 23:49
Je hebt zeker een punt hoor.Hoerabanaan schreef: ↑28-01-2023 22:56Ik hoor dat er al wat teruggekrabbeld wordt. Ik bedoel, ik begrijp best dat je je werk serieus neemt. Maar ik hoor het ook in de zorg > altijd maar 'moeten' werken, want anders is er niemand. Je bent niet voor álles verantwoordelijk he. Soms moet je ook kunnen zeggen dat je iets niet doet óf dat je het doet op een manier waarop je niet op je vrije dag hoeft te werken. Even met elkaar bellen scheelt al een ritje naar school. Of teams. Of een verdeling maken en in het ergste geval een half uurtje blijven plakken na een wel verplichte vergadering.
Ik herken het gedrag, maar blijkt dat ik nu na jaren training en streng zijn heel goed efficient kan werken, terwijl ik ook eerst dacht in onmogelijkheden.
Ik ging nu vooral op het puntje parttime werken binnen het onderwijs. Ik begon hier ook met zeggen dat ik ook zie dat ik veel vakantie heb.
Ben ook niet iemand die in onmogelijkheden denkt. En ja, soms mag ik wat harder zijn. Tegelijkertijd wil ik ook terug komen voor zulke dingen. Een teamvergadering vind ik dan weer minder belangrijk. Contact met ouders is wel heel belangrijk. Maar ik denk dat iedereen hier in het basisonderwijs tegenaan loopt. En denk dat het heel makkelijk te praten is vanaf de zijlijn.
zaterdag 28 januari 2023 om 23:52
Dus wij leerkrachten basisonderwijs pakken het allemaal verkeerd aan en werken niet efficiënt? Wij kunnen niet alleen bepaalde randzaken aanpakken. We hebben hetzelfde CAO, maar toch, blijkt nu maar weer, zijn er hele grote verschillen.Moiren schreef: ↑28-01-2023 22:25En dat is dus verrekend in je jaartaak. Er wordt gewoon vaak gezicht dat het allemaal zo zwaar is om 100 redenen en 1000 uur terug komen, terwijl ik denk: ik heb dezelfde CAO, andere doelgroep, maar wij hebben gewoon een hoop randzaken gepakt en de paar die we wél doen doen we ook echt heel goed en uitgebreid. Ik kom dus ook geen 1000 uur terug.
zaterdag 28 januari 2023 om 23:59
Klopt. En verkeerd, nee. Maar in veel gevallen zelf wat kritischer en standvastiger, ja.
zondag 29 januari 2023 om 00:03
Ik denk dat het met onze doelgroep een stuk lastiger is. Ook vanwege de manier hoe er les gegeven wordt. Bijvoorbeeld minder klassikaal en veel meer kindgericht. Rekening moeten houden met alle verschillen op allerlei gebieden. En nee, ik zeg niet dat jullie dat helemaal niet doen.
zondag 29 januari 2023 om 00:07
Theater. Ik merk vooral dat mensen de hoeveelheid werk onderschatten. Ze denken dat wij alleen werken wanneer zij tijdens de voorstelling in de zaal zitten en geen idee hebben hoeveel tijd de voorbereiding kost. Of dat je voor een voorstelling een week of twee repeteert en dan is het klaar. Maak daar maar eerder twee maanden van. En het zijn lange dagen: 10-12 uur is geen uitzondering. En dat je maar 1 dag per week "weekend" hebt.
s7rin wijzigde dit bericht op 29-01-2023 00:12
5.60% gewijzigd
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
zondag 29 januari 2023 om 00:09
Wij doen niet andersBrawday schreef: ↑29-01-2023 00:03Ik denk dat het met onze doelgroep een stuk lastiger is. Ook vanwege de manier hoe er les gegeven wordt. Bijvoorbeeld minder klassikaal en veel meer kindgericht. Rekening moeten houden met alle verschillen op allerlei gebieden. En nee, ik zeg niet dat jullie dat helemaal niet doen.
Ik bedoel met randzaken dus Sinterklaas, Kinderboekenweek, kerst, Suikerfeest, Halloween, etc. De gemiddelde basisschool loopt over door dit soort feesten, ik hoor dat zo vaak genoemd worden mbt werkdruk en terug komen), kies 1 of 2 van die dingen en schrap de rest. Voor die kinderen ook veel fijner.
zondag 29 januari 2023 om 00:11
Over werken in de gehandicaptenzorg volop misvattingen. Zoals anderen al schreven: het billen wassen, lieve downies, en het is zo ontzettend dankbaar. Daarnaast ook een heel oppervlakkig beeld van de werkzaamheden. Wandelen en zwemmen, knutselen of spelletjes doen. En alsof er maar 1 niveau van een verstandelijke beperking is. Alsof werken met mensen met een ernstige verstandelijke beperking hetzelfde is als werken met mensen met een licht verstandelijke beperking. Terwijl je dat eigenlijk nauwelijks met elkaar kunt vergelijken.
Mijn werk is veel uitdagender en inhoudelijker dan de meeste mensen denken. Er komt zoveel kijken bij het vinden van de juiste aansluiting bij een cliënt. Ervoor zorgen dat de stress niet oploopt bij een cliënt vraagt zoveel zelfkennis van me, en reflectie, stil staan bij wat het met mij doet. Ik werk elke dag met een ander en met mezelf. Dat maakt het een mooi vak!
Mijn werk is veel uitdagender en inhoudelijker dan de meeste mensen denken. Er komt zoveel kijken bij het vinden van de juiste aansluiting bij een cliënt. Ervoor zorgen dat de stress niet oploopt bij een cliënt vraagt zoveel zelfkennis van me, en reflectie, stil staan bij wat het met mij doet. Ik werk elke dag met een ander en met mezelf. Dat maakt het een mooi vak!
zondag 29 januari 2023 om 00:16
ERnurse schreef: ↑28-01-2023 22:25Ik ben ambulance verpleegkundige. Veel mensen denken dat ik alleen maar de grootste ellende zie, gelukkig klopt dit niet. Soms heb je een periode met alleen maar heftige ritten, soms een periode met niet ambulance waardige ritten.
Ook krijg ik regelmatig de vraag of ik veel agressie zie, dit valt voor mij gelukkig mee, maar is denk ik ook hoe je met de verschillende cassusen in gaat.
Ook een grote misvatting is dat zodra er 112 gebeld wordt, de ambulance standaard vervoerd. Als na onderzoek en evt overleg met andere zorgverleners blijkt dat iemand thuis kan blijven, dan blijft de persoon ook tijd.
O ja voor vrienden en familie ben ik zeg maar de dokter in hun ogen, advies geven doe ik wel, maar dit is vaak: contact je iegen huisarts.
Maar het is voor mij wel het mooiste beroep van de wereld.
Wordt je ook ingedeeld op geplande ritten? Zoals vervoer van het ene ziekenhuis naar de ander. Of is dat een andere 'afdeling' zeg maar?
"I love not Man the less, but Nature more..."
zondag 29 januari 2023 om 00:17
Oh, ja, die benoem ik zelf dan niet eens. Vind ik namelijk heel erg meevallen en je pakt zelf als leerkracht ook niet alle feesten. Dit is ook gewoon een kwestie van slim aanpakken. Draaiboek van vorig jaar erbij pakken. Bij Sinterklaas het Sinterklaasjournaal volgen etc.Moiren schreef: ↑29-01-2023 00:09Wij doen niet anders
Ik bedoel met randzaken dus Sinterklaas, Kinderboekenweek, kerst, Suikerfeest, Halloween, etc. De gemiddelde basisschool loopt over door dit soort feesten, ik hoor dat zo vaak genoemd worden mbt werkdruk en terug komen), kies 1 of 2 van die dingen en schrap de rest. Voor die kinderen ook veel fijner.
Maar goed, ik ben heel erg tevreden met m’n vak. Anders was ik allang gestopt. We kunnen altijd wel blijven zeiken.
zondag 29 januari 2023 om 00:18
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
