Niet uit de verf komen

Vanmorgen kwam ik toevallig langs het runners-up debat van de politieke partijen. Daar moest Tamara van Ark in debat met onder andere Renske Leijten en Pieter Omtzigt. Dat is voor niemand leuk, maar Van Ark kwam echt totaal niet uit de verf, ging rare dingen zeggen, en naarmate het debat vorderde zag je haar ongelukkiger worden. Ik vond het echt heel sneu. Dan heb je je sporen verdient op politiek vlak, je kunt heus wel wat, en word je voor zo’n ondankbare onmogelijke taak gezet. Volgens mij denk je dan alleen maar ‘blijven ademen, het is bijna voorbij, en we hebben nog twee weken om het vlot te trekken’.
Ik herkende dat wel uit eigen praktijk. Ik werk met groepen en er zit een groep bij waarop ik ook geen vat krijg, ik zit dan steeds een uur tegen 8 zwijgende hoofden op een scherm aan te kijken, en probeer er zelf maar wat van te maken. Heel ongemakkelijk.
Wanneer hoopte jij voor het laatst dat een bespreking, discussie, of sessie met een cliënt snel voorbij zou zijn, of dat er een gat in de grond zou komen om in weg te zakken?

Mijn groepen bestaan uit volwassenen die een opleidingstraject volgen, waarvoor ik regel dat er praktijkopdrachten en -begeleiders zijn. Ze hebben nu, vanwege online lessen, ook onderling weinig contact dus ik probeer de verbinding onderling en met de praktijk te versterken. Normaal zitten er altijd wel een of meer ‘aanjagers’ in een groep die met voorbeelden komen, waardoor er wat discussie ontstaat. En hier, helemaal niets. Ik heb al eens een gastspreker uitgenodigd, die normaal 1001 vragen op zich af krijgt. Nul respons. Ook een collega gevraagd aan te sluiten om te bekijken wat er mis gaat, maar die kon er ook de vinger niet achter krijgen. Mijn plan is om het de komende keer maar eens gewoon te benoemen, kijken of er dan iets komt.