Omgaan met negatieve feedback collega

Hoi!

Ik loop ergens tegenaan en zou graag meningen van anderen willen horen en/of tips krijgen hoe ik hier mee om moet gaan en mijzelf verder kan ontwikkelen zonder steeds het gevoel te krijgen dat ik “minderwaardig” ben.

Sinds September loop ik stage in de gehandicaptenzorg. Ik ben zelf 23 jaar en heb vanaf mijn 17e tot 23e in de ouderenzorg gewerkt. Toch trok de gehandicapten zorg mij meer aan. Ik ben een nieuwe opleiding gestart en tot voor kort was ik zeer enthousiast. Ik kreeg eigenlijk alleen maar complimenten en positieve feedback. Ik nam al snel initiatief en had het al snel onder de knie. Maar toen kwam hier verandering in nadat een collega ontslag nam. ik werd ineens op een andere groep geplaatst met een zéér laag niveau qua doelgroep. Ik had hier 2 keer eerder gestaan en toen vroeg mijn stagebegeleider of ik wel op mijn plek zat op deze groep. Hierbij heb ik meteen aangegeven dat ik het heel moeilijk vond en het echt niet bij mij vind passen. Wel heb ik gezegd de uitdaging graag aan te gaan om ervaring op te doen en ik zag dit als een grote kans om mijzelf te ontwikkelen en te verdiepen in de achtergronden van hun beperking(en).

Maar toen kwam het..

Al snel begon ik wat irritaties te krijgen naar mijn collega toe op die groep. Zelf doet ze namelijk niet veel. Een beetje zingen, achter de computer zitten en naar de andere groepen toe om met collega’s te praten. Vaak sta ik er helemaal alleen voor. Ik begin een half uur eerder, ik zet alles klaar voor de dag omdat zij aangaf het fijn te vinden als ik dit doe, ik vond dit niet erg. Ik zorg gedurende de dag voor koffie, thee, de afwas, de lunch, de activiteiten (zoveel mogelijk), contact momenten met de cliënten en alles wat daar omheen komt. Tijdens wat huishoudelijke taken betrek ik vaak cliënten erbij, maak ik een praatje met hen en dit vind ik gewoon belangrijk. Vaak blijf ik na werktijd om alles op te ruimen, de tafels te poetsen, de vloer te vegen en de vuilniszakken te verschonen. Toch is het nóg niet genoeg. Elke activiteit die ik voorstel is te kort, te lang, te makkelijk of te moeilijk. Letterlijk alles word afgekraakt en ik merk dat ik het steeds moeilijker begin te krijgen.

Ik heb een paar gesprekken gehad met haar, mijn stagebegeleider en mijn docent van school over dat ik gewoon écht niet pas op deze doelgroep en van alles geprobeerd heb maar niks gewaardeerd word. Hierop word kort maar krachtig gezegd, “wij hebben personeelstekort en geen geld voor een vaste medewerker. Jij bent de enige optie.” Hier schrok ik van, want ookal weet ik zelf al dat ik hier niet als boventallig wordt gezien kwam het wel binnen dat ze dat ook zo uitspraken.

Vandaag had ik een dag waarvan ik dacht dat het heel goed ging. Op een paar punten na. Ik vroeg of ik even een uurtje aan school mocht werken omdat ik een BPV-opdracht wilde afronden en bespreken. Hierop zei ze nee hoor, je krijgt 10 minuten de tijd. Hierna kun je de kring doen met de cliënten. Ik dacht nou, prima. Ik ben in het kantoor gaan zitten en na 2 minuten kwam ze alweer binnen. Ik werd beschuldigd van het niet aansporen tot eten van een cliënt. Terwijl ik haar boterham in stukjes had gesneden en naast haar zat tijdens de lunch. Ik heb rustig maar duidelijk gezegd waarom ik het er niet mee eens ben, haar standpunt niet goed begrijp en uitgelegd hoe het echt zat. Hierop reageerde ze eigenlijk beledigd, liep geïrriteerd weg en mompelde “het zal wel aan mij liggen dan hé!”. Ik voelde mij best rot en schoot vol. Waarom doet ze elke keer zo?

Als klap op de vuurpijl kwam ze na werktijd nog zeggen dat ze vind dat ik te weinig initiatief toon en geen activiteiten uitvoer met de cliënten. Hierop heb ik netjes geantwoord dat alles wat ik bedenk afgekeurd word en ik heb haar hier voorbeelden van gegeven. Niet alleen dat, ik heb ook eerlijk gezegd dat ik er eigenlijk steeds alleen voor sta en hier was ze niet blij mee. “Het ligt allemaal aan jou en jouzelf alleen”.. “de gehandicaptenzorg past niet bij jou” dit deed mij veel pijn omdat ik altijd complimenten kreeg op de andere groepen. Toch bleef ik beleefd en vroeg ik netjes wat ik kon veranderen, hierop zei ze dat als zij zegt dat ze iets gaat doen ze wilt hebben dat ik zeg; zal ik het voor je doen? En dat ze wilt dat ik vanaf a.s. maandag de gehele dag alleen draai tot het eind van mijn stage periode en dat zij op de achtergrond wilt blijven.

Ik weet echt niet meer wat ik kan doen, ik ga met zware tegenzin naar stage en kom doodmoe en verdrietig thuis door alle kritiek door de dagen heen. Ik moet het hier nog 6 maanden uithouden en op deze manier houd ik dit echt niet vol. Ik heb zo mijn best gedaan om ervan te leren en mijzelf te ontwikkelen en ja en amen te zeggen dat ik gewoon echt merk dat dit ten koste van mijzelf gaat. Ik heb zoveel gesprekken gehad en mijn gevoelens geuit met diverse disciplines (stagebegeleider van stage zelf en school. Mede studenten, collega’s etc). Niks helpt. Naar een andere stage mag niet van school.

Heeft een van jullie tips/tricks/feedback waardoor ik voor mijzelf op kan komen en op een vredige manier mijn stageperiode hier af kan maken? Ik ben echt geen opgever.

Groet,

Amada

hanke321 schreef: ↑

17-05-2023 12:56

En complimenten voor hoe je je grenzen aangeeft. Belachelijk dat 4 man tegen je in gaan - heel ongelijkwaardig, onveilig emotioneel, agressief. Ik snap dat dat voor jou de druppel was. Netjes dat je toch nog voor die ene bewoner er bent geweest.

Precies! Ik begon het gesprek met 1 collega. Toen ik weigerde haalde ze nog een collega en die haalde de andere 2 erbij.. zeer kinderachtig. Alsof ze zelf niet meer wisten wat ze moesten zeggen en ze dachten het in groepsverband wel te kunnen. Walgelijk

Pikachu schreef: ↑

17-05-2023 12:56

Misschien is het verstandig om iemand mee te nemen naar dat gesprek. Ik heb nl niet het idee dat school aan jouw kant staat.

Kun je een vader/moeder/broer/zus/ excollega meenemen die zorgt dat het gesprek neutraal blijft en inderdaad geen welles/nietes discussie gaat worden.

En heb je al contact gehad met de examen commissie of bezwaar commissie? Of een vertrouwenspersoon op school? Die kunnen wellicht ook nog wat betekenen in een goede afronding en meedenken over een oplossing voor de rest van je stage.

Nee helaas kunnen mijn ouders niet, mijn broer probeert te regelen dat hij erbij is. Ik heb het op school geprobeerd met de teamleider etc. Deze geeft aan dat mijn mentor echt de gene is die dit op moet lossen.

KooktMetKnoflook schreef: ↑

17-05-2023 13:04

De school wil zeker contact houden met de instelling. Volgend jaar moeten er weer stages geregeld worden en daarna ook.
Voor hetzelfde geld ligt dit conflict aan TO, met extra bonuspunten voor een verkeerd gevallen opmerking of gewoon domme pech.
Als het rooster in die instelling anders was geweest, en ze was niet op deze groep met deze collega gekomen was er waarschijnlijk niets aan de hand.

Dus idd, ik verwacht niet dat de school de relatie op scherp zet voor wat goedbeschouwd een incident is.

Ja hier heb je zeker gelijk in! er zijn al zoveel stagiaires weggerend hier maar de redenen willen ze niet vertellen. Ik heb wel echt mijn vermoedens waarom ze zijn weggegaan.

VGM1980 schreef: ↑

17-05-2023 17:01

Goh klinkt bekend, ik heb in de zorg gewerkt en ook meerdere kere stage gelopen, stage vond ik vaak k,t. Om de 1 of andere reden is er altijd wel een collega, ouder vrouwelijk persoon, waarbij je werkelijk niets goed kan doen en die je behandeld als iemand van 12.

Ja! Wij begonnen met een klas van 25 en we zijn met 8 over. Allemaal hadden ze echt een stage from hell op een paar na. Het is zo erg hoe stagiaires in de zorg behandeld worden echt schandalig. En maar afvragen waarom er zoveel tekorten zijn.