Werk & Studie
alle pijlers
Tijdelijk minder werken door overbelasting: verlof of ziek?
woensdag 18 juni 2025 om 14:20
Hoi viva lezers,
ik wil graag iets tegen jullie aanhouden. Ik zit tegen een overspannenheid aan, als ik nu geen stap terug doe ga ik uitvallen. Dat doe ik nu thuis al voor een deel, want kort lontje, geen energie, veel geirriteerd en conflicten. Een onverwacht (te hard) geluid, het woordje mama, de tv die aanstaat, een dochter die veel praat, kleine dingen die me in goede doen niet eens opvielen of die ik zelfs leuk vond zijn nu een bron van irritatie. Slaap slecht en qua eetpatroon maak ik teveel slechte keuzes wat ook niet bevordelijk is voor mn energie, en ik kan het niet opbrengen om het om te gooien. Ik voel me doorlopend overvraagd. Dan volgt een structureel schuldgevoel, ik ben niet de vrouw en moeder die ik was en die ik wil zijn, ik herken mezelf nauwelijks in gedrag en ik denk dat ik iedereen tekort doe. Afgelopen 2 jaar ben ik veel over mijn grenzen gegaan, door diverse redenen. Vaker geconstateerd maar niet genoeg naar gehandeld. Wel weten dat ik minder moest doen en verantwoordelijkheden moest afstoten, ik deed het niet. Ik sta altijd aan. Hier liggen patronen onder die ontstaan zijn vanuit onveiligheid, angst voor verlating, niet voldoen en altijd hard moeten werken. Ik krijg psychische hulp voor hardnekkige patronen, EMDR sessies waarmee de kern van mijn patronen en overlevingsmechanismes wordt aangepakt. Ik heb ook veel vertrouwen dat het beter wordt en dit me helpt.
Ik werk 3 dagen, een maand geleden in tranen uitgebarsten bij mijn leidinggevende en bij HR geweest. Balansbudget werd geadviseerd, in onze GGZ sector kan ik dat naar verloruren omzetten, daarmee heb ik 1 week verlof extra. Ik zei ook dat ik me niet ziek wilde melden, want ben niet ziek en mijn problemen zitten niet in mijn werk. Een zieke collega, een andere collega op vakantie en ik ging meer uren werken om dat op te vangen. Daar denk ik niet eens over na, want ik vind dat ik dat hoor te doen. Nu een maand verder besef ik me dat dit zo niet langer kan. Gister viel ik bijna flauw na bloedprikken, en die mevrouw was zo lief voor me, legde me in de stoel, haar hand op mijn schouder en ik begon te huilen. Ik wilde weg want moest werken (thuis) en ik voelde me zo bewaard. Ze zei dat ik niet weg mocht en ze bleef maar bij me zitten en zei dat ik de controle mocht loslaten en me hieraan mocht overgeven. Ik kon niet stoppen met huilen. Na weer een conflict gisteravond met mijn man waarna ik ook weer in tranen was viel het kwartje dat het genoeg is en ik zo niet verder kan en wil. Ik weet niet zo goed wat nu te doen.
Over 4 weken start de zomervakantie voor ons en heb ik 3 weken vakantie. Ik wil blijven werken, dat geeft me afleiding en vind ik leuk en geeft me ook structuur. Een dag minder voorlopig zou ik al heel lekker vinden, zodat ik een dag heb waarin ik weinig moet en niet om 9.00 ergens moet zijn. Ik snak heel erg naar minder moeten, rust en vooral ademruimte. Met resterende verlofuren zou ik enkele weken een dag per week kunnen opnemen. Tegelijkertijd krijg ik hier stress van, want verlof is dan op en we gaan nog verhuizen komend najaar waar ik wat verlof voor had gereserveerd. Die tijdsdruk van het moeten herstellen binnen die verlofuren vind ik ingewikkeld, want die stress maakt me juist niet rustig. Ik ben niet overspannen door mijn werktaken an sich, wel de combi met alle andere dingen in mijn leven die spelen of gespeeld hebben afgelopen 2 jaar. Ziekmelden hierom voelt zo verkeerd, en ik vind dat ik dit zelf moet oplossen en mijn werkgever/collega's hier geen last van moeten hebben. Schuldgevoel alom, wat me ook droevig maakt want het voelt zo een beetje uitzichtloos en ik zie de mogelijkheden niet.
Vandaar dit topic, omdat ik meningen van anderen nodig heb, want ik kom er niet uit. Hoe kan ik dit het beste oplossen?
ik wil graag iets tegen jullie aanhouden. Ik zit tegen een overspannenheid aan, als ik nu geen stap terug doe ga ik uitvallen. Dat doe ik nu thuis al voor een deel, want kort lontje, geen energie, veel geirriteerd en conflicten. Een onverwacht (te hard) geluid, het woordje mama, de tv die aanstaat, een dochter die veel praat, kleine dingen die me in goede doen niet eens opvielen of die ik zelfs leuk vond zijn nu een bron van irritatie. Slaap slecht en qua eetpatroon maak ik teveel slechte keuzes wat ook niet bevordelijk is voor mn energie, en ik kan het niet opbrengen om het om te gooien. Ik voel me doorlopend overvraagd. Dan volgt een structureel schuldgevoel, ik ben niet de vrouw en moeder die ik was en die ik wil zijn, ik herken mezelf nauwelijks in gedrag en ik denk dat ik iedereen tekort doe. Afgelopen 2 jaar ben ik veel over mijn grenzen gegaan, door diverse redenen. Vaker geconstateerd maar niet genoeg naar gehandeld. Wel weten dat ik minder moest doen en verantwoordelijkheden moest afstoten, ik deed het niet. Ik sta altijd aan. Hier liggen patronen onder die ontstaan zijn vanuit onveiligheid, angst voor verlating, niet voldoen en altijd hard moeten werken. Ik krijg psychische hulp voor hardnekkige patronen, EMDR sessies waarmee de kern van mijn patronen en overlevingsmechanismes wordt aangepakt. Ik heb ook veel vertrouwen dat het beter wordt en dit me helpt.
Ik werk 3 dagen, een maand geleden in tranen uitgebarsten bij mijn leidinggevende en bij HR geweest. Balansbudget werd geadviseerd, in onze GGZ sector kan ik dat naar verloruren omzetten, daarmee heb ik 1 week verlof extra. Ik zei ook dat ik me niet ziek wilde melden, want ben niet ziek en mijn problemen zitten niet in mijn werk. Een zieke collega, een andere collega op vakantie en ik ging meer uren werken om dat op te vangen. Daar denk ik niet eens over na, want ik vind dat ik dat hoor te doen. Nu een maand verder besef ik me dat dit zo niet langer kan. Gister viel ik bijna flauw na bloedprikken, en die mevrouw was zo lief voor me, legde me in de stoel, haar hand op mijn schouder en ik begon te huilen. Ik wilde weg want moest werken (thuis) en ik voelde me zo bewaard. Ze zei dat ik niet weg mocht en ze bleef maar bij me zitten en zei dat ik de controle mocht loslaten en me hieraan mocht overgeven. Ik kon niet stoppen met huilen. Na weer een conflict gisteravond met mijn man waarna ik ook weer in tranen was viel het kwartje dat het genoeg is en ik zo niet verder kan en wil. Ik weet niet zo goed wat nu te doen.
Over 4 weken start de zomervakantie voor ons en heb ik 3 weken vakantie. Ik wil blijven werken, dat geeft me afleiding en vind ik leuk en geeft me ook structuur. Een dag minder voorlopig zou ik al heel lekker vinden, zodat ik een dag heb waarin ik weinig moet en niet om 9.00 ergens moet zijn. Ik snak heel erg naar minder moeten, rust en vooral ademruimte. Met resterende verlofuren zou ik enkele weken een dag per week kunnen opnemen. Tegelijkertijd krijg ik hier stress van, want verlof is dan op en we gaan nog verhuizen komend najaar waar ik wat verlof voor had gereserveerd. Die tijdsdruk van het moeten herstellen binnen die verlofuren vind ik ingewikkeld, want die stress maakt me juist niet rustig. Ik ben niet overspannen door mijn werktaken an sich, wel de combi met alle andere dingen in mijn leven die spelen of gespeeld hebben afgelopen 2 jaar. Ziekmelden hierom voelt zo verkeerd, en ik vind dat ik dit zelf moet oplossen en mijn werkgever/collega's hier geen last van moeten hebben. Schuldgevoel alom, wat me ook droevig maakt want het voelt zo een beetje uitzichtloos en ik zie de mogelijkheden niet.
Vandaar dit topic, omdat ik meningen van anderen nodig heb, want ik kom er niet uit. Hoe kan ik dit het beste oplossen?
woensdag 18 juni 2025 om 14:25
Begin eens met een afspraak maken bij de bedrijfsarts (preventiespreekuur). Dit kun je zelf aanvragen en is anoniem. Vertel daar je verhaal en kijk eens wat hij/zij adviseert.....
Overigens viel deze zin me op in jouw verhaal: Ik zei ook dat ik me niet ziek wilde melden, want ben niet ziek en mijn problemen zitten niet in mijn werk.
Van wie moeten de problemen in het werk zitten om je ziek te kunnen melden?
Overigens viel deze zin me op in jouw verhaal: Ik zei ook dat ik me niet ziek wilde melden, want ben niet ziek en mijn problemen zitten niet in mijn werk.
Van wie moeten de problemen in het werk zitten om je ziek te kunnen melden?
woensdag 18 juni 2025 om 14:31
[...]
Dus ja, ziekmelden. [..]
Mijn post is gewoon gewist?
Och mod, serieus? Diagnose stellen?
Dit mag ik ook al niet meer zeggen?
Je bent me actief aan het wegjagen zo hoor.
Dus ja, ziekmelden. [..]
Mijn post is gewoon gewist?
Och mod, serieus? Diagnose stellen?
Dit mag ik ook al niet meer zeggen?
Je bent me actief aan het wegjagen zo hoor.
doreia* wijzigde dit bericht op 18-06-2025 18:23
90.40% gewijzigd
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 18 juni 2025 om 14:38
Voor zover ik weet bestaat er geen algemeen aanvaarde en bruikbare definitie van wat ziek zijn eigenlijk is. Neem Van Dale: "lichamelijk of geestelijk niet in orde", dat is een definitie die geen enkele grens aangeeft van wat nog ziek is, en wat niet.
Praktisch gezien denk ik dat je in een werksituatie ongeveer kan zeggen dat ziek = wat volgens de arbo-arts ziek is. Naar ik begreep is Nederland een van de zeer weinige landen die overspannenheid/burn-out als ziekte erkent, en als dat klopt is dat dus niet erg vanzelfsprekend. Maar als dat klopt betekent het ook dat het in Nederland dus wel zo gezien wordt.
Los daarvan, als iemand in mijn team zich voelt zoals jij jezelf beschrijft, en ik ken die persoon als iemand die normaliter gewoon goed functioneert, dan vraag ik vooral met de arbo-arts te gaan praten om te bezien wat mogelijk is om erger te voorkomen. Ik heb er niets aan als iemand compleet uitvalt. En natuurlijk is verlof bedoeld om wat tot rust te komen, maar ergens zit natuurlijk wel een overgang tussen "stevig belast -> verlof" en "overbelast -> herstel in de ziekte-sfeer".
Waar dat precies zit lijkt me iets om met je leidinggevende en je arbo-arts te bespreken.
Praktisch gezien denk ik dat je in een werksituatie ongeveer kan zeggen dat ziek = wat volgens de arbo-arts ziek is. Naar ik begreep is Nederland een van de zeer weinige landen die overspannenheid/burn-out als ziekte erkent, en als dat klopt is dat dus niet erg vanzelfsprekend. Maar als dat klopt betekent het ook dat het in Nederland dus wel zo gezien wordt.
Los daarvan, als iemand in mijn team zich voelt zoals jij jezelf beschrijft, en ik ken die persoon als iemand die normaliter gewoon goed functioneert, dan vraag ik vooral met de arbo-arts te gaan praten om te bezien wat mogelijk is om erger te voorkomen. Ik heb er niets aan als iemand compleet uitvalt. En natuurlijk is verlof bedoeld om wat tot rust te komen, maar ergens zit natuurlijk wel een overgang tussen "stevig belast -> verlof" en "overbelast -> herstel in de ziekte-sfeer".
Waar dat precies zit lijkt me iets om met je leidinggevende en je arbo-arts te bespreken.
Oh, Spike, how could you ever know what it's like to be totally obsessed with a pony only to find out they're obsessed with somepony else?
woensdag 18 juni 2025 om 14:41
Och Papegaai, ik sluit me helemaal aan bij Doreia en die lieve mevrouw bij het bloedprikken (je mag de controle loslaten).Doreia* schreef: ↑18-06-2025 14:31Nou, Zo te lezen 'moet' jij van alles van jezelf.
En is het dus zoveel moeten omdat je anderen niet tot last wil zijn, want als jij nu omvalt, dan vergaat de wereld geloof ik, als ik je zo lees.
Geen wonder dat deze over-verantwoordelijkheid je nu in de wurggreep heeft, want je voelt je verantwoordelijk voor alles en iedereen, nu en voor de toekomst alvast.
Zeker ben je wel ziek. Mentaal ben je ziek. En je lijf probeer uit alle macht aan de rem te trekken. Probeert je te vertellen dat het zo niet langer gaat. Maar dat hoofd wil niet luisteren en denkt alleen maar aan 'verder! sneller! meer!'
Want anders....!
Dus ja, ziekmelden. Je bent al overspannen namelijk.
Meld je ziek, niet voor die ene dag, maar volledig. Je mag echt wat beter voor jezelf gaan zorgen nu
woensdag 18 juni 2025 om 14:45
Als ik je verhaal zo lees ben je gewoon ziek en is het tijd om gas terug te nemen.
Ik zou zoiets kunnen bespreken met mijn leidinggevende en ik denk dat hij mij dan 100% of 50% zou ziekmelden per direct en dan en afspraak inplannen met de bedrijfsarts voor verder advies en ondersteuning.
Eventueel zou je er ook voor kunnen kiezen om inderdaad naar het preventiespreekuur te gaan als je een gesprek met je leidinggevende voor nu even niet ziet zitten.
Ik vrees dat als je uit loyaliteit maar door blijft gaan je straks langer ziek zal zijn dan nu tijdig een pas op de plaats te maken. Voor jezelf kiezen kan op de langere termijn ook beter uitpakken voor je werkgever en collega's.
Ik zou zoiets kunnen bespreken met mijn leidinggevende en ik denk dat hij mij dan 100% of 50% zou ziekmelden per direct en dan en afspraak inplannen met de bedrijfsarts voor verder advies en ondersteuning.
Eventueel zou je er ook voor kunnen kiezen om inderdaad naar het preventiespreekuur te gaan als je een gesprek met je leidinggevende voor nu even niet ziet zitten.
Ik vrees dat als je uit loyaliteit maar door blijft gaan je straks langer ziek zal zijn dan nu tijdig een pas op de plaats te maken. Voor jezelf kiezen kan op de langere termijn ook beter uitpakken voor je werkgever en collega's.
woensdag 18 juni 2025 om 14:50
Volgens mij zit je niet tegen de grens van overspannenheid aan maar ben je er al over. Je herkent het alleen nog niet.
Ziek is niet alleen overgeven of koorts, dit is ook ziek. Maar ik begrijp wat je zegt. Ik ga ook altijd maar door en door, tot ik er haast letterlijk bij neerval! (Dat flauwvallen, doe je dat normaal ook bij bloedprikken? Want dat is een gevalletje er letterlijk bij neervallen!).
Maak een afspraak met de bedrijfsarts, het is tijd dat je stopt, en wel nu!
Ziek is niet alleen overgeven of koorts, dit is ook ziek. Maar ik begrijp wat je zegt. Ik ga ook altijd maar door en door, tot ik er haast letterlijk bij neerval! (Dat flauwvallen, doe je dat normaal ook bij bloedprikken? Want dat is een gevalletje er letterlijk bij neervallen!).
Maak een afspraak met de bedrijfsarts, het is tijd dat je stopt, en wel nu!
woensdag 18 juni 2025 om 14:56
Mensen die een zwaar beroep hebben en daardoor overbelast raken. Die veel uren aan het bed staan in de zorg bijvoorbeeld en onregelmatige diensten draaien, die kunnen overspannen raken. Ik heb 'maar' een ondersteunende functie in de ggz, op kantoor. Dat ik prive zoveel op mn bord heb zijn toch mijn eigen keuzes en omstandigheden. Daar kan mijn werk niets aan doen. Ik vind mn werk ook fijn.
Ben ik zo hard voor mezelf? Ik was oprecht bang dat ik jullie me een aansteller zouden vinden, en zouden zeggen 'kom op, ff schouders eronder' er zijn genoeg mensen die het veel zwaarder hebben.
woensdag 18 juni 2025 om 14:58
Meid, je zit allang ver over je grens. Je zegt tegen jezelf dat je nog van alles moet, maar je gedrag laat allang zien dat de elasticiteit eruit is.
Je hoeft niet met een kant-en-klare oplossing bij HR of de bedrijfsarts te komen. Het is simpel; het gaat nu niet en er moet een oplossing komen. Ga in gesprek. Het is niet erg, je bent geen faler, je gaat ergens doorheen en die mensen om je heen moeten jou gewoon helpen. Niemand is er bij gebaat om jou te zien zoals je nu bent. En dieper vallen 'omdat je dan ECHT ziek bent' is helemaal niet nodig, sterker nog, daar word je alleen maar zieker van. En dan duurt alles nog langer. Dus trap in godsnaam op de rem.
Je hoeft niet met een kant-en-klare oplossing bij HR of de bedrijfsarts te komen. Het is simpel; het gaat nu niet en er moet een oplossing komen. Ga in gesprek. Het is niet erg, je bent geen faler, je gaat ergens doorheen en die mensen om je heen moeten jou gewoon helpen. Niemand is er bij gebaat om jou te zien zoals je nu bent. En dieper vallen 'omdat je dan ECHT ziek bent' is helemaal niet nodig, sterker nog, daar word je alleen maar zieker van. En dan duurt alles nog langer. Dus trap in godsnaam op de rem.
woensdag 18 juni 2025 om 15:00
Als je op vakantie een virus oploopt waardoor je kotsend in bed ligt ga je naar je werk, want het is privé ontstaan?Papegaai schreef: ↑18-06-2025 14:56Mensen die een zwaar beroep hebben en daardoor overbelast raken. Die veel uren aan het bed staan in de zorg bijvoorbeeld en onregelmatige diensten draaien, die kunnen overspannen raken. Ik heb 'maar' een ondersteunende functie in de ggz, op kantoor. Dat ik prive zoveel op mn bord heb zijn toch mijn eigen keuzes en omstandigheden. Daar kan mijn werk niets aan doen. Ik vind mn werk ook fijn.
Ben ik zo hard voor mezelf? Ik was oprecht bang dat ik jullie me een aansteller zouden vinden, en zouden zeggen 'kom op, ff schouders eronder' er zijn genoeg mensen die het veel zwaarder hebben.
Oh, Spike, how could you ever know what it's like to be totally obsessed with a pony only to find out they're obsessed with somepony else?
woensdag 18 juni 2025 om 15:01
woensdag 18 juni 2025 om 15:05
Een maand geleden ging ik dus naar mijn leidinggevende, die zei dat ik moest doen wat nodig was, omdat ze wil dat ik me weer goed ga voelen. Ze kent mij ook niet als iemand met een kort lontje, dat is niets voor mij. Ik kan niet ontkennen dat ik enerzijds deze reactie had verwacht en gehoopt, maar tegelijkertijd ook verbaasd was over het begrip en 'dat ik moet doen wat nodig is'.MyLittlePony schreef: ↑18-06-2025 14:38Voor zover ik weet bestaat er geen algemeen aanvaarde en bruikbare definitie van wat ziek zijn eigenlijk is. Neem Van Dale: "lichamelijk of geestelijk niet in orde", dat is een definitie die geen enkele grens aangeeft van wat nog ziek is, en wat niet.
Praktisch gezien denk ik dat je in een werksituatie ongeveer kan zeggen dat ziek = wat volgens de arbo-arts ziek is. Naar ik begreep is Nederland een van de zeer weinige landen die overspannenheid/burn-out als ziekte erkent, en als dat klopt is dat dus niet erg vanzelfsprekend. Maar als dat klopt betekent het ook dat het in Nederland dus wel zo gezien wordt.
Los daarvan, als iemand in mijn team zich voelt zoals jij jezelf beschrijft, en ik ken die persoon als iemand die normaliter gewoon goed functioneert, dan vraag ik vooral met de arbo-arts te gaan praten om te bezien wat mogelijk is om erger te voorkomen. Ik heb er niets aan als iemand compleet uitvalt. En natuurlijk is verlof bedoeld om wat tot rust te komen, maar ergens zit natuurlijk wel een overgang tussen "stevig belast -> verlof" en "overbelast -> herstel in de ziekte-sfeer".
Waar dat precies zit lijkt me iets om met je leidinggevende en je arbo-arts te bespreken.
Ik ging naar HR en die kwam met het balansbudget omzetten in uren, omdat zij hoorde dat ik vooral een scheve belans had tussen werk en prive taken. Ik ging daar weg met een lichtelijk onbegrepen gevoel, want met 1 week aan balans verlof uren ga ik het nooit redden wist ik. Maar...ik was ook diegene die daar zei dat ik niet ziek ben dus me niet ziek wil melden. Dus tja, beetje dom van me waarschijnlijk.
Ik vind de optie voor een gesprek met de bedrijfsarts een fijne, die had ik zelf dus niet bedacht.
Ziekmelden vind ik zo moeilijk, ik ben gewend door te gaan en schouders eronder te zetten. Alsof de wereld vergaat inderdaad als ik er niet ben. Rationeel weet ik dat dit onzin is, gevoelsmatig niet. Ik zie allemaal beren, want ziekmelden betekent dat iemand mijn werk gaat doen tijdelijk. Wat als diegene het beter doet en ik niet meer nodig ben daarna? Hele dagen thuis zijn, wat moet ik dan doen?
Serieus, ik zie zoveel beren
woensdag 18 juni 2025 om 15:06
Ja, je bent heel hard voor jezelf.Papegaai schreef: ↑18-06-2025 14:56Mensen die een zwaar beroep hebben en daardoor overbelast raken. Die veel uren aan het bed staan in de zorg bijvoorbeeld en onregelmatige diensten draaien, die kunnen overspannen raken. Ik heb 'maar' een ondersteunende functie in de ggz, op kantoor. Dat ik prive zoveel op mn bord heb zijn toch mijn eigen keuzes en omstandigheden. Daar kan mijn werk niets aan doen. Ik vind mn werk ook fijn.
Ben ik zo hard voor mezelf? Ik was oprecht bang dat ik jullie me een aansteller zouden vinden, en zouden zeggen 'kom op, ff schouders eronder' er zijn genoeg mensen die het veel zwaarder hebben.
Tuurlijk kunnen mensen soms ziek worden dóór hun werk. Maar als de meerderheid van de zieken in een bedrijf uitvalt dóór werk, dan heeft dat bedrijf wel een probleem hoor.... Het gros van de zieken is ziek door factoren die buiten werk liggen: blessures, een ongeluk, een ziekte, mentale problemen.
Dus nee, je werk kan hier niets aan doen. En dat hoeft ook niet. Dat betekent niet dat je niet ziek kunt zijn of gemeld kan worden.
Werk kan ook fijn zijn als st ructuur, als afleiding. Maar als de combi werk en privé leven er toe leidt dat alleen je werk nog lukt en je in je privé leven niet (goed) functioneert, dan zou ik toch eens in gesprek gaan met je leidinggevende, HR of de bedrijfsarts om te kijken hoe je weer tot een goede balans kunt komen. En wellicht is dat door een tijdje volledig ziek gemeld te worden, of gedeeltelijk. Zoals iemand net ook al schreef: het bedrijf heeft er nog meer last van als jij maar doorgaat en doorgaat en straks echt voor een lange tijd compleet uitvalt. Nu is het wellicht nog te fixen met een kortere tijd of gedeeltelijk ziekgemeld.
woensdag 18 juni 2025 om 15:09
Oh, ben je ook in de val getrapt van alle ballen hoog 'moeten' houden? Die van een goede moeder, goede partner, goede dochter, goede zus, goede buurvrouw, goede vriendin, goede werknemer zijn én thuis alles picobello geregeld hebben?
Ik ben wat meer gaan kijken naar hoe mijn man dat allemaal doet. Maar die doet dat allemaal niet, en zo wilde ik ook zijn.
Ik ben wat meer gaan kijken naar hoe mijn man dat allemaal doet. Maar die doet dat allemaal niet, en zo wilde ik ook zijn.
woensdag 18 juni 2025 om 15:09
Het is onder normale omstandigheden natuurlijk heel gezond om je niet zomaar ziek te melden. Punt is dat uit wat je beschrijft niet klinkt alsof dit "zomaar" is.Papegaai schreef: ↑18-06-2025 15:05Een maand geleden ging ik dus naar mijn leidinggevende, die zei dat ik moest doen wat nodig was, omdat ze wil dat ik me weer goed ga voelen. Ze kent mij ook niet als iemand met een kort lontje, dat is niets voor mij. Ik kan niet ontkennen dat ik enerzijds deze reactie had verwacht en gehoopt, maar tegelijkertijd ook verbaasd was over het begrip en 'dat ik moet doen wat nodig is'.
Ik ging naar HR en die kwam met het balansbudget omzetten in uren, omdat zij hoorde dat ik vooral een scheve belans had tussen werk en prive taken. Ik ging daar weg met een lichtelijk onbegrepen gevoel, want met 1 week aan balans verlof uren ga ik het nooit redden wist ik. Maar...ik was ook diegene die daar zei dat ik niet ziek ben dus me niet ziek wil melden. Dus tja, beetje dom van me waarschijnlijk.
Ik vind de optie voor een gesprek met de bedrijfsarts een fijne, die had ik zelf dus niet bedacht.
Ziekmelden vind ik zo moeilijk, ik ben gewend door te gaan en schouders eronder te zetten. Alsof de wereld vergaat inderdaad als ik er niet ben. Rationeel weet ik dat dit onzin is, gevoelsmatig niet. Ik zie allemaal beren, want ziekmelden betekent dat iemand mijn werk gaat doen tijdelijk. Wat als diegene het beter doet en ik niet meer nodig ben daarna? Hele dagen thuis zijn, wat moet ik dan doen?
Serieus, ik zie zoveel beren
De beren zijn begrijpelijk, en daar kan je met zowel je arbo-arts als je lg over praten. Bij HR is het altijd goed te bedenken dat HR een functie van de werkgever is, geen soort vakbondsloket voor de werknemer. Probeer, als je een goede band hebt met je lg, het vooral met je lg te bespreken. En dus de arbo-arts. Die kan ook meedenken over wat het beste tot herstel kan leiden.
En echt, asjeblieft, bedenk dat je werkgever, en je lg, en je collega's, heel erg veel meer aan je hebben als het goed met je gaat. Een lg die niet staat voor haar/zijn team is, behalve gewoon een eikel, geen goede lg.
Oh, Spike, how could you ever know what it's like to be totally obsessed with a pony only to find out they're obsessed with somepony else?
woensdag 18 juni 2025 om 15:10
Nee nog nooit gehad. Ik vind bloedprikken niet fijn, ik kan naar hele operaties kijken maar bloedprikken liever niet. Dat dit me overkwam ervaarde ik wel als signaal, waarvan ik later denk "ach dat gebeurt meer mensen, het was warm en ik had niet zoveel gegeten"-Matilda- schreef: ↑18-06-2025 14:50Volgens mij zit je niet tegen de grens van overspannenheid aan maar ben je er al over. Je herkent het alleen nog niet.
Ziek is niet alleen overgeven of koorts, dit is ook ziek. Maar ik begrijp wat je zegt. Ik ga ook altijd maar door en door, tot ik er haast letterlijk bij neerval! (Dat flauwvallen, doe je dat normaal ook bij bloedprikken? Want dat is een gevalletje er letterlijk bij neervallen!).
Maak een afspraak met de bedrijfsarts, het is tijd dat je stopt, en wel nu!
Ik hoop ook dat er iets uitkomt als een vitamine tekort ofzo, dan kan ik pillen slikken en knap ik vast snel op. Dat is mijn gedachtegang.
De reacties hier raken me, het begrip en geen oordeel. Ik had dat dus heel anders verwacht. Dat is toch stom!?
woensdag 18 juni 2025 om 15:15
Niet stom. Vooral zonde. Want blijkbaar oordeel jij wel zo hard over jezelf.Papegaai schreef: ↑18-06-2025 15:10Nee nog nooit gehad. Ik vind bloedprikken niet fijn, ik kan naar hele operaties kijken maar bloedprikken liever niet. Dat dit me overkwam ervaarde ik wel als signaal, waarvan ik later denk "ach dat gebeurt meer mensen, het was warm en ik had niet zoveel gegeten"
Ik hoop ook dat er iets uitkomt als een vitamine tekort ofzo, dan kan ik pillen slikken en knap ik vast snel op. Dat is mijn gedachtegang.
De reacties hier raken me, het begrip en geen oordeel. Ik had dat dus heel anders verwacht. Dat is toch stom!?
woensdag 18 juni 2025 om 15:15
Niemand heeft iets aan jou als jij zo overspannen bent. Je kan pas goed voor iemand zorgen als je goed voor jezelf zorgt. En eerlijk; als je morgen onder de tram komt of je been breekt en niet kan werken, dan gaat je bedrijf gewoon door, hoe hard dat ook klinkt. En als je ziek bent heb je ook rechten, dus niemand jat zomaar je baan. En als dan wel, dan vind je heus weer een andere baan die waarschijnlijk beter bij je past. Over hele dagen thuis zijn; je gaat gewoon met je arboarts/coach/uhisarts/psych een plan maken. Eerst maar eens helemaal tot rust komen, beetje wandelen, ademhalen, en dan eens kijken of je wat structuur kan inbouwen. Maar echt, accepteer in godsnaam eerst dat je overspannen bent.Papegaai schreef: ↑18-06-2025 15:05Ziekmelden vind ik zo moeilijk, ik ben gewend door te gaan en schouders eronder te zetten. Alsof de wereld vergaat inderdaad als ik er niet ben. Rationeel weet ik dat dit onzin is, gevoelsmatig niet. Ik zie allemaal beren, want ziekmelden betekent dat iemand mijn werk gaat doen tijdelijk. Wat als diegene het beter doet en ik niet meer nodig ben daarna? Hele dagen thuis zijn, wat moet ik dan doen?
Serieus, ik zie zoveel beren
Over beren; achter de beer loopt het pad ook weer door, en anders sla je een zijpad in.
woensdag 18 juni 2025 om 15:15
Ik vind het advies van "naar de bedrijfsarts" het allerbeste, want zij is degene die je het beste kan adviseren. Ook als de problemen privé liggen kan zij nog steeds het bedrijf adviseren dat je óf minder óf niet werkt voor een tijdje.
Alleen.... je geeft aan dat de druk niet in je werk ligt maar in privé... En dan ga je meer privé tijd hebben... Dus in plaats van de behoefte gaan hebben om daar de zaken op orde te krijgen ga je de noodzaak minder voelen om aan te pakken wat je zou moeten doen. Als ik het heel strikt bekijk, zou je niet moeten vragen om méér uren zodat je meer rust en regelmaat ervaart en je minder op die privé dingen kan richten...?
woensdag 18 juni 2025 om 15:15
Ik denk inderdaad ook dat je al overspannen bent. Rust is echt nodig.
Dus die afspraak bij de bedrijfsarts is een heel goed idee. Maar ook: met je man om de tafel om te bespreken hoe je thuis weer rust kan vinden. De (mijn...) ervaring leert dat als je lang over je grenzen bent gegaan en je jezelf dan eindelijk toestaat om het rustiger aan te doen, de klachten in eerste instantie alleen maar erger worden. Want dan komt er wél ruimte om te voelen. Voor jouw herstel zal jouw man dus waarschijnlijk ook even een tandje bij moeten zetten komende tijd. En wees ook niet bang om daarbuiten om hulp te vragen, een keer extra oppas, wat vaker de kinderen bij iemand anders laten spelen etc.
Dus die afspraak bij de bedrijfsarts is een heel goed idee. Maar ook: met je man om de tafel om te bespreken hoe je thuis weer rust kan vinden. De (mijn...) ervaring leert dat als je lang over je grenzen bent gegaan en je jezelf dan eindelijk toestaat om het rustiger aan te doen, de klachten in eerste instantie alleen maar erger worden. Want dan komt er wél ruimte om te voelen. Voor jouw herstel zal jouw man dus waarschijnlijk ook even een tandje bij moeten zetten komende tijd. En wees ook niet bang om daarbuiten om hulp te vragen, een keer extra oppas, wat vaker de kinderen bij iemand anders laten spelen etc.
woensdag 18 juni 2025 om 15:29
Of,of,of... niet 'tandjes erbij zetten', maar "het is goed zo". Als zij haar standaarden even hoog blijft houden en hij moet dat dan vervolgens gaan waarmaken zijn er straks twee gefrustreerd.
woensdag 18 juni 2025 om 15:30
Serieus?Natsuro schreef: ↑18-06-2025 15:15
Alleen.... je geeft aan dat de druk niet in je werk ligt maar in privé... En dan ga je meer privé tijd hebben... Dus in plaats van de behoefte gaan hebben om daar de zaken op orde te krijgen ga je de noodzaak minder voelen om aan te pakken wat je zou moeten doen. Als ik het heel strikt bekijk, zou je niet moeten vragen om méér uren zodat je meer rust en regelmaat ervaart en je minder op die privé dingen kan richten...?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
