Werk & Studie
alle pijlers
uitgeblust in het onderwijs?
donderdag 11 oktober 2007 om 21:12
Hoi allemaal,
Ik heb net een heel groot deel van het topic 'verdrietige juf' gelezen en dat is een groot feest der herkenning voor mij...
Ik zal mijn verhaal kort houden:
Ik ben altijd al perfectionistisch ingesteld en ik ben nu op het punt aanbeland dat ik echt begin te twijfelen aan mijn beroepskeuze. Ik ben iets meer dan 5 jaar werkzaam op een basisschool, heb sinds dit schooljaar wel een nieuwe groep en dat heeft even tijd nodig om daaraan te wennen natuurlijk...Maar ik ga steeds meer balen van de werkdruk die me door het vak en ook deels door mezelf wordt opgelegd... Ik mopper zelf veel, ben te vaak niet meer goed gemotiveerd ( vind ik zelf) en trouwens: ook veel van mijn collega's klagen veel... Ik werk fulltime en ik bemerk soms angstige gedachten als: "hoe lang moet en wil ik zo nog verder?"
Ik wil me eens heel rustig gaan orienteren op andere mogelijkheden met ons diploma, of in ieder geval iets dat enigsins binnen die richting valt.... Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen die ook in het onderwijs gewerkt hebben en daar bewust uit gestapt zijn....
Hoe bevalt dat en wat ben je gaan doen?
Alvast bedankt, groetjes....
Ik heb net een heel groot deel van het topic 'verdrietige juf' gelezen en dat is een groot feest der herkenning voor mij...
Ik zal mijn verhaal kort houden:
Ik ben altijd al perfectionistisch ingesteld en ik ben nu op het punt aanbeland dat ik echt begin te twijfelen aan mijn beroepskeuze. Ik ben iets meer dan 5 jaar werkzaam op een basisschool, heb sinds dit schooljaar wel een nieuwe groep en dat heeft even tijd nodig om daaraan te wennen natuurlijk...Maar ik ga steeds meer balen van de werkdruk die me door het vak en ook deels door mezelf wordt opgelegd... Ik mopper zelf veel, ben te vaak niet meer goed gemotiveerd ( vind ik zelf) en trouwens: ook veel van mijn collega's klagen veel... Ik werk fulltime en ik bemerk soms angstige gedachten als: "hoe lang moet en wil ik zo nog verder?"
Ik wil me eens heel rustig gaan orienteren op andere mogelijkheden met ons diploma, of in ieder geval iets dat enigsins binnen die richting valt.... Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen die ook in het onderwijs gewerkt hebben en daar bewust uit gestapt zijn....
Hoe bevalt dat en wat ben je gaan doen?
Alvast bedankt, groetjes....
donderdag 11 oktober 2007 om 21:31
Ik heb ook zo'n periode gehad. Heb nu nog altijd dezelfde baan. Ik kwam erachter dat de problemen die ik in mijn baan zag, merendeels veroorzaakt werden door eigenschappen van mijzelf. Dus als ik dan een andere baan zou zoeken, zou ik (na verloop van tijd) tegen dezelfde zaken oplopen.
Wat ik nu in een paar regels vertel, is overigens wel een proces van máááánden geweest. Ik ben in die maanden hard met mezelf aan de slag gegaan, het was beslist geen gemakkelijke tijd, maar (zoals men dat dan zo mooi zegt) ik ben er wel sterker uit gekomen.
Veel sterkte voor jou gewenst!
Wat ik nu in een paar regels vertel, is overigens wel een proces van máááánden geweest. Ik ben in die maanden hard met mezelf aan de slag gegaan, het was beslist geen gemakkelijke tijd, maar (zoals men dat dan zo mooi zegt) ik ben er wel sterker uit gekomen.
Veel sterkte voor jou gewenst!
donderdag 11 oktober 2007 om 22:54
Hoi,
Ik zit ook al jaren in het onderwijs (ben 32). Ik vraag me ook al jaren af of ik dit nu wel wil. Mede doordat ik het fulltime gewoon te zwaar vind. Het heeft er niets mee te maken dat ik het vak niet mooi vind, maar ja..altijd was ik 's avonds kapot. Hoeveel plezier ik ook had met mijn groep 8. Orde houden enz was geen probleem hoor! Maar gewoon alle gezeik erom heen in het onderwijs.
Eind vorig schooljaar heb ik de knoop doorgehakt. Ik werk nu parttime, ma di woe. Ik woon alleen en heb dus nu weinig te makken. HEb ook geen auto meer, maar met de trein en fiets kom ik ook overal.
Sinds ik dus parttime werk ben ik zo gelukkig!! Ik vind het heerlijk! De dagen dat ik werk, ga ik er vol tegenaan. Maak ik lol met de kids en mijn hartstikke leuke collega's. De overige dagen thuis, zitten zo vol met leuke dingen of lekker tijd voor mezelf. Ik geniet met volle teugen.
Ondertussen zit ik bij een loopbaanadviseur, omdat ik verder wil kijken wat ik zou kunnen gaan doen.
En als ik alleen mocht blijven, tja...dan moet ik volgend jaar toch weer meer dagen gaan werken. Maar een jaartje sabbatical kan ik iedereen aanraden. Dan maar bijna geen cent te makken, maar wel andere dingen voor terug (en tja...dan maar geen nieuwe dure broek of uit eten...).
Succes! En heel herkenbaar hoor!!
Ik zit ook al jaren in het onderwijs (ben 32). Ik vraag me ook al jaren af of ik dit nu wel wil. Mede doordat ik het fulltime gewoon te zwaar vind. Het heeft er niets mee te maken dat ik het vak niet mooi vind, maar ja..altijd was ik 's avonds kapot. Hoeveel plezier ik ook had met mijn groep 8. Orde houden enz was geen probleem hoor! Maar gewoon alle gezeik erom heen in het onderwijs.
Eind vorig schooljaar heb ik de knoop doorgehakt. Ik werk nu parttime, ma di woe. Ik woon alleen en heb dus nu weinig te makken. HEb ook geen auto meer, maar met de trein en fiets kom ik ook overal.
Sinds ik dus parttime werk ben ik zo gelukkig!! Ik vind het heerlijk! De dagen dat ik werk, ga ik er vol tegenaan. Maak ik lol met de kids en mijn hartstikke leuke collega's. De overige dagen thuis, zitten zo vol met leuke dingen of lekker tijd voor mezelf. Ik geniet met volle teugen.
Ondertussen zit ik bij een loopbaanadviseur, omdat ik verder wil kijken wat ik zou kunnen gaan doen.
En als ik alleen mocht blijven, tja...dan moet ik volgend jaar toch weer meer dagen gaan werken. Maar een jaartje sabbatical kan ik iedereen aanraden. Dan maar bijna geen cent te makken, maar wel andere dingen voor terug (en tja...dan maar geen nieuwe dure broek of uit eten...).
Succes! En heel herkenbaar hoor!!
vrijdag 12 oktober 2007 om 08:58
vrijdag 12 oktober 2007 om 15:06
Hoi Ib1980,
Herkenbaar! Ik werk nu mijn 5e jaar in het vo. Vorig jaar ben ik ziek geworden, overspannen. Ik was veel te perfectionistisch. Het was sowieso een erg zwaar jaar, ik werkte officieel al meer dan fulltime, los van alle avonden nakijkwerk, voorbereiden, ouderavonden, opvoeringen e.d. Het kon niet anders dan dat ik geweldig met mijn hoofd tegen de muur zou lopen. Keiharde maar belangrijke wijze les geweest.
Nu krabbel ik weer op en heb ik weer plezier in mijn werk. Ik ben er sterker door geworden, dat zeker. Ik ben ook gedwongen keuzes te maken. Nu realiseer ik me dat IK degene ben die die keuzes moet maken. In het onderwijs is het werk nooit af. Je werkt met mensen dus niets gaan helemaal zoals je wil. Als jij je grens niet trekt, doet niemand het en voor jou een ander. Dat is erg lullig om te merken, want ik dacht dat ik erg belangrijke dingen deed. Dat deed ik ook wel, maar ik zorgde niet goed voor mezelf. Bovendien liepen dingen toch altijd anders, me druk maken had absoluut geen zin.
De frustraties en het harde werken en alle negatieve dingen (maar ook de positieve natuurlijk) zullen blijven. Het is maar net hoe JIJ ermee omgaat. Ik werk veel minder, school is niet meer mijn leven maar gewoon werk. Ik trek grenzen en doe mijn ding. Leg dingen sneller naast me neer en voel me niet meer verantwoordelijk voor werkelijk alles. En dat scheelt enorm. Ik heb er weer lol in, voel me goed en ben gemotiveerd. Maar ja, ook ik vraag me wel eens af wat ik nou eigenlijk aan het doen ben en hoe lang ik dit zou kunnen. En ik verdien dan wel weinig, zeker nu ik parttime werk, maar ik heb weer rust in mijn lijf en hoofd. Misschien doe ik op termijn iets anders, maar nu geniet ik weer.
Succes, Sterre
Herkenbaar! Ik werk nu mijn 5e jaar in het vo. Vorig jaar ben ik ziek geworden, overspannen. Ik was veel te perfectionistisch. Het was sowieso een erg zwaar jaar, ik werkte officieel al meer dan fulltime, los van alle avonden nakijkwerk, voorbereiden, ouderavonden, opvoeringen e.d. Het kon niet anders dan dat ik geweldig met mijn hoofd tegen de muur zou lopen. Keiharde maar belangrijke wijze les geweest.
Nu krabbel ik weer op en heb ik weer plezier in mijn werk. Ik ben er sterker door geworden, dat zeker. Ik ben ook gedwongen keuzes te maken. Nu realiseer ik me dat IK degene ben die die keuzes moet maken. In het onderwijs is het werk nooit af. Je werkt met mensen dus niets gaan helemaal zoals je wil. Als jij je grens niet trekt, doet niemand het en voor jou een ander. Dat is erg lullig om te merken, want ik dacht dat ik erg belangrijke dingen deed. Dat deed ik ook wel, maar ik zorgde niet goed voor mezelf. Bovendien liepen dingen toch altijd anders, me druk maken had absoluut geen zin.
De frustraties en het harde werken en alle negatieve dingen (maar ook de positieve natuurlijk) zullen blijven. Het is maar net hoe JIJ ermee omgaat. Ik werk veel minder, school is niet meer mijn leven maar gewoon werk. Ik trek grenzen en doe mijn ding. Leg dingen sneller naast me neer en voel me niet meer verantwoordelijk voor werkelijk alles. En dat scheelt enorm. Ik heb er weer lol in, voel me goed en ben gemotiveerd. Maar ja, ook ik vraag me wel eens af wat ik nou eigenlijk aan het doen ben en hoe lang ik dit zou kunnen. En ik verdien dan wel weinig, zeker nu ik parttime werk, maar ik heb weer rust in mijn lijf en hoofd. Misschien doe ik op termijn iets anders, maar nu geniet ik weer.
Succes, Sterre
vrijdag 12 oktober 2007 om 19:28
Hoi allemaal,
Bedankt allemaal voor jullie reacties... Maar ja, wat kan ik ermee.... Natuurlijk besef ik heel goed dat een groot deel van het probleem in mezelf zit: ik heb mijn hele leven al snel overal beren op de weg gezien en doe dat dus ook in mijn werk. Het gaat altijd met pieken en dalen: ik heb periodes dat ik vreselijk twijfel aan mijn kwaliteiten als leerkracht (waardoor je minder goed in je vel gaat zitten en gespannen voor de klas staat) en daarnaast heb ik ok periodes dat het allemaal vanzelf gaat en dat ik blaak van zelfvertrouwen... Had voor alle stages altijd wel een goede beoordeling, maar heb ook in die tijd al best veel gehuild, omdat ik het ook wel weer zwaar vond, zeg maar... En nu soms nog, terwijl ik echt geen moeilijke groep heb, maar er gewoon steeds meer op je bordje komt en als ik dan naar de toekomst kijk, benauwt het me zo, zeg maar... Kan er echt van wakker liggen.... Ben wel in therapie op dit moment, voor andere dingen die er ook spelen op dit moment. Besef heel goed dat ik op het moment niet stabiel genoeg ben om hierover een ingrijpende beslissing te nemen, maar het is wel eens alsof ik echt met mijn neus op de feiten wordt gedrukt en gedwongen wordt naar mijn gevoel te luisteren: wil ik dit eigenlijk wel echt????
Of zit ik gewoon in de (moderne hype, haha...) quarterlife- crisis?
Ik vind wel dat ik na 5 jaar nog te veel tijd kwijt ben met de basale dingen als voorbereiden en correctiewerk. Vraag me soms ook af wat ik verkeerd doe. Collega's trekken de deur achter zich dicht en ik heb nog een hele lijst met dingen die ik nog af moet werken die dag. Dingen kunnen niet blijven liggen, want ik werk full- time en anders stapelt het zich alleen maar op.
Moet ik er wel bij zeggen dat ik doordeweeks alles zo plan dat ik in het weekend in principe niets voor mijn werk hoef te doen, dat vind ik belangrijk....
Ik had vandaag weer zo'n leuke dag met de kids, dan twijfel ik echt weer: was ik er woensdfagavond vast van overtuigd een andere carrier aan te wilen gaan, maar nu: pfff....
Nu aan het begin van het weekend, heerlijk!!!
En dan financieel: las hierboven in 1 van de reacties dat diegene parttime was gaan werken (zelfs 2 dagen minder!!). Wellicht kan ik volgend schooljaar een dag minder gaan werken, maar minder dagen kan ik me financieel echt niet veroorloven. En zelfs nu (bij full- time baan) heb ik echt weinig geld voor etentjes of nieuwe kleding (ook zeer frustrerend als je je collega's hoort praten over vakanties, dagjes shoppen e.d.) Ik ben single en moet dus in mijn eentje rondkomen, vind dat het lijkt alsof alle lasten ook nog eens steeds hoger worden...
Lijkt erg klagerig allemaal, zo is het niet bedoeld, maar ik wilde het even kwijt...
Groetjes!! Hoor graag weer iets van jullie!!
Bedankt allemaal voor jullie reacties... Maar ja, wat kan ik ermee.... Natuurlijk besef ik heel goed dat een groot deel van het probleem in mezelf zit: ik heb mijn hele leven al snel overal beren op de weg gezien en doe dat dus ook in mijn werk. Het gaat altijd met pieken en dalen: ik heb periodes dat ik vreselijk twijfel aan mijn kwaliteiten als leerkracht (waardoor je minder goed in je vel gaat zitten en gespannen voor de klas staat) en daarnaast heb ik ok periodes dat het allemaal vanzelf gaat en dat ik blaak van zelfvertrouwen... Had voor alle stages altijd wel een goede beoordeling, maar heb ook in die tijd al best veel gehuild, omdat ik het ook wel weer zwaar vond, zeg maar... En nu soms nog, terwijl ik echt geen moeilijke groep heb, maar er gewoon steeds meer op je bordje komt en als ik dan naar de toekomst kijk, benauwt het me zo, zeg maar... Kan er echt van wakker liggen.... Ben wel in therapie op dit moment, voor andere dingen die er ook spelen op dit moment. Besef heel goed dat ik op het moment niet stabiel genoeg ben om hierover een ingrijpende beslissing te nemen, maar het is wel eens alsof ik echt met mijn neus op de feiten wordt gedrukt en gedwongen wordt naar mijn gevoel te luisteren: wil ik dit eigenlijk wel echt????
Of zit ik gewoon in de (moderne hype, haha...) quarterlife- crisis?
Ik vind wel dat ik na 5 jaar nog te veel tijd kwijt ben met de basale dingen als voorbereiden en correctiewerk. Vraag me soms ook af wat ik verkeerd doe. Collega's trekken de deur achter zich dicht en ik heb nog een hele lijst met dingen die ik nog af moet werken die dag. Dingen kunnen niet blijven liggen, want ik werk full- time en anders stapelt het zich alleen maar op.
Moet ik er wel bij zeggen dat ik doordeweeks alles zo plan dat ik in het weekend in principe niets voor mijn werk hoef te doen, dat vind ik belangrijk....
Ik had vandaag weer zo'n leuke dag met de kids, dan twijfel ik echt weer: was ik er woensdfagavond vast van overtuigd een andere carrier aan te wilen gaan, maar nu: pfff....
Nu aan het begin van het weekend, heerlijk!!!
En dan financieel: las hierboven in 1 van de reacties dat diegene parttime was gaan werken (zelfs 2 dagen minder!!). Wellicht kan ik volgend schooljaar een dag minder gaan werken, maar minder dagen kan ik me financieel echt niet veroorloven. En zelfs nu (bij full- time baan) heb ik echt weinig geld voor etentjes of nieuwe kleding (ook zeer frustrerend als je je collega's hoort praten over vakanties, dagjes shoppen e.d.) Ik ben single en moet dus in mijn eentje rondkomen, vind dat het lijkt alsof alle lasten ook nog eens steeds hoger worden...
Lijkt erg klagerig allemaal, zo is het niet bedoeld, maar ik wilde het even kwijt...
Groetjes!! Hoor graag weer iets van jullie!!
zaterdag 13 oktober 2007 om 11:47
Hoi IB1980,
Ik heb de PABO gedaan en een aantal jaren voor de klas gestaan. Geen eigen groep, wel vaste invalklussen voor langere tijd. Ik vond het lesgeven echter niet fijn. Voelde me beknot door alle regels en vaste procedures en mistte een stuk creativiteit.
Ik ben toen gestopt met lesgeven en heb een baan bij een organisatie voor plattelandsontwikkeling aangenomen. Daarnaast heb ik de post HBO studie PR en Communicatie gedaan. Inmiddels werk ik niet meer bij die organisatie, doe nog wel advieswerk in het landelijk gebied en dan met name gericht op vrijwilligers. Dit doe ik inmiddels al weer ruim 10 jaar.
Ik heb nooit spijt gehad van de overstap. Dit werk is afwisseld, creatief, geeft een grote mate van vrijheid en zelfstandigheid en mensen zijn altijd erg dankbaar voor de adviezen. Dit werk past veel beter bij mij en mijn mogelijkheden.
Ik heb de PABO gedaan en een aantal jaren voor de klas gestaan. Geen eigen groep, wel vaste invalklussen voor langere tijd. Ik vond het lesgeven echter niet fijn. Voelde me beknot door alle regels en vaste procedures en mistte een stuk creativiteit.
Ik ben toen gestopt met lesgeven en heb een baan bij een organisatie voor plattelandsontwikkeling aangenomen. Daarnaast heb ik de post HBO studie PR en Communicatie gedaan. Inmiddels werk ik niet meer bij die organisatie, doe nog wel advieswerk in het landelijk gebied en dan met name gericht op vrijwilligers. Dit doe ik inmiddels al weer ruim 10 jaar.
Ik heb nooit spijt gehad van de overstap. Dit werk is afwisseld, creatief, geeft een grote mate van vrijheid en zelfstandigheid en mensen zijn altijd erg dankbaar voor de adviezen. Dit werk past veel beter bij mij en mijn mogelijkheden.
zaterdag 13 oktober 2007 om 14:35
Ik ben nog niet officieel een docente, maar studeer er wel voor en heb nu 4 stages achter de rug, waarvan je in de laatste in principe gewoon een half jaar als ''echte'' docent aan de gang bent. Ik ben als geschiedenisdocente voor het middelbaar onderwijs opgeleid. Nog voordat ik dat afrondde had ik al plannen om naar het buitenland te gaan. Ben meteen twee dagen na die stage op het vliegtuig gestapt en geen moment spijt van gehad. Geen haar op mijn hoofd dat ik er aan denk om in het onderwijs aan de slag te gaan. Die stress, dat gezeur van ouders en gedoe eromheen (veel te veel vergaderingen, trainingen en ander bureaucratisch gezeik).... En ik herken wel wat in je verhaal. De ene dag gaat alles perfect en de andere dag wil je het liefst weglopen en de deur achter je dicht trekken. Ik heb een afweging gemaakt voor mezelf en het is mij het gewoon echt niet waard. Dan maar wat minder verdienen. Ik werd er zeker niet gelukkig van en zal het ook nooit echt worden als ik die weg zou kiezen.
Nu werk ik gewoon als gids in Londen, veel relaxter en ik ben echt gelukkig. Ik ben momenteel even voor 3 maandjes weer in NL voor dat papiertje (moet nog 2 vakken) en dan ben ik weer weg naar mijn werkgever daar. Maar het is absoluut geen vetpot en de kosten om te leven in London zijn ontzettend hoog. Dus ook geen dure vakanties, of drie keer in het jaar even weg voor mij. Kleding, tja alleen als ik het nodig ben. Daar staat wel tegenover dat ik het reuze naar mijn zin heb, geweldige collega's en vrienden met wie ik het erg goed kan vinden en regelmatig dingen doe e.d. dus tja het is een afweging die je moet maken.
Je hoeft echt niet altijd in het onderwijs te blijven als je zo'n diploma hebt. En als je er niet gelukkig mee bent, zoek dan gewoon iets anders waar je dat wel van word. Zelf ben ik dan gids met een gemiddeld inkomen, maar met een hbo diploma kan je ook wel beter betaalde banen krijgen. Zoek iets op wat er bij je past.
Nu werk ik gewoon als gids in Londen, veel relaxter en ik ben echt gelukkig. Ik ben momenteel even voor 3 maandjes weer in NL voor dat papiertje (moet nog 2 vakken) en dan ben ik weer weg naar mijn werkgever daar. Maar het is absoluut geen vetpot en de kosten om te leven in London zijn ontzettend hoog. Dus ook geen dure vakanties, of drie keer in het jaar even weg voor mij. Kleding, tja alleen als ik het nodig ben. Daar staat wel tegenover dat ik het reuze naar mijn zin heb, geweldige collega's en vrienden met wie ik het erg goed kan vinden en regelmatig dingen doe e.d. dus tja het is een afweging die je moet maken.
Je hoeft echt niet altijd in het onderwijs te blijven als je zo'n diploma hebt. En als je er niet gelukkig mee bent, zoek dan gewoon iets anders waar je dat wel van word. Zelf ben ik dan gids met een gemiddeld inkomen, maar met een hbo diploma kan je ook wel beter betaalde banen krijgen. Zoek iets op wat er bij je past.
