Vriend haat werk(en)

Eigenlijk weet ik niet of ik mijn situatie op de goede pijler zet, ik probeer het gewoon.



Mijn vriend is op zijn 16e begonnen als schilder. Dit heeft ie een paar jaar gedaan, tot hij er genoeg van kreeg. Daarna ging hij van baantje naar baantje, en regelmatig had hij helemaal geen werk.



Ik wilde niet gaan samenwonen voordat hij regelmatig werk/inkomen had. Hij is dus weer (sinds een jaar) terug bij zijn oude baas als schilder gaan werken. Het werk bevalt hem totaal niet meer.



Daar zit dus het probleem; hij is niet te genieten omdat hij zijn werk verschrikkelijk vindt, ik weet niet meer hoe ik er mee om moet gaan, hij wil ander werk, maar weet niet wat, plus dat hij niet naar school wil voor omscholing..



Herkent iemand dit of heeft iemand tips?

hmm...

eigenlijk gaat het er dus op neerkomen dat jij nu al je geld en je spaargeld in je vriend ( en zijn moeder ) steekt ... uiteindelijk kom je zelf bijna niet meer rond  en dan?

als je uit elkaar gaat ( stel, hypothetisch, alles kan gebeuren ) danheb je niets meer... je moet ook een beetje aan jezelf denken hoor!



Ik heb zelf een exvriend die toen we samenwoonde  niets betaalde.. alles kwam op mij neer.. ook ik had een mooi spaarpotje.. uiteindelijk gingen we uit elkaar  en zat ik met schulden en zonder inkomen, huis en spaargeld..

probeer je spaargeld voor jezelf te houden..

Als we uit elkaar zouden gaan, neem ik alle spullen uit huis mee. Zo kan ik makkelijk weer op mezelf en heeft hij zijn schuld een stuk ingelost.



Het is nu niet zo dat ik niet meer rondkom, of dat hij niks betaald. Dat valt wel mee, maar ik ben bang dat hij ineens zijn baan opzegt (met de reden dat hij ruzie heeft gehad ofzo). Dan kan ik wel ineens gaan betalen, daar heb ik weinig zin in. Het liefst heb ik gewoon dat hij een baan heeft waar hij met plezier heen gaat, dan zal hij ook niet zomaar opzeggen.

Ha Carra, als je vriend naast zijn werk ook al nergens meer zin in heeft, dan wordt het misschien eens tijd voor de huisarts? Misschien is hij wel overspannen.



En verder, van jezelf denk je waarschijnlijk niet gauw dat je te veel hangt aan zekerheid en materiele zaken. Maar als ik het vergelijk met toen ik 20 was: ik kocht geen spullen voor een verhuizing, hoogstens een paar emmers latex. En ik woonde ook niet in een huis van 620 euro zolang ik nog naar school ging. Dit is geen kritiek hoor, gewoon nieuwsgierigheid: waarom ben je naar zo'n duur huis verhuisd?

Ik zal zo eens wat info opzoeken over overspannenheid. Al vraag ik me af of het zo ernstig is, vind ik het fijn om er eens naar te kijken.



Zekerheid vind ik inderdaad fijn (ik ben nogal een controlfreak). En toch blijf ik er bij dat ik niet erg materealistisch ben :D. Ik vind het leuk, zo'n mooi huis, maar als ik het morgen kwijt zou zijn is het maar zo. Ik was 17 toen ik mijn vriend (toen27) leerde kennen. Ik was scholiere, had niet bijzonder veel geld, geen spaarpotje. Ik was net 18, kreeg ik een zwaar ongeluk. Half jaar ziekenhuis 100km. verderop, daarna half jaar revalidatie/verzorging thuis. Door het ongeluk ben ik er niet knapper op geworden (ben wat aangekomen en mijn onderlichaam is verbrand). Mijn vriend is super goed voor me geweest die tijd. Na het ziekenhuis was het bij mijn moeder niet te doen. Ze was overbezorgd, altijd op mijn lip etc. Dus ben ik bij mijn vriend ingetrokken. In een flatje van 300 euro, met meubels van 20 jaar oud. Daar hebben we het hartstikke goed gehad. Daar hebben we 1,5 jaar gewoond. Er was 1 probleem; als het mooi weer was, was ik depressief. Door brandwonden kon ik niet naar buiten, in zwempak bijvoorbeeld.En ik moest een lange broek aan.  Ik wilde heel graag een tuintje. De wachtlijst hier duurt zo'n 4 jaar, daar wilde ik niet op wachten. Kopen was geen optie, toen kwam ik bij een liberale woningverhuur terecht. Binnen 2 weken hadden we dit huis. Ja het is erg groot voor ons, maar we hebben het toch gedaan. We hebben immers een inkomen van 2800 euro per maand, dus goed te doen. En omdat ik toch een spaarpot heb, heb ik gelijk nieuwe meubels gekocht, behang en laminaat. Echt niet het duurste van het duurste hoor. Nu kunnen we jaren vooruit. Ook zeg ik erbij dat wij (vooral ik) altijd thuis zijn, we gaan nooit op stap, af en toe een dagje weg, en nooit op vakantie (door mijn littekens). Mijn thuis is gewoon heel belangrijk, een plek waar ik mezelf kan zijn. Nu kan ik heerlijk in een korte broek in de tuin zitten, daar droomde ik sinds het ongeluk al van. Mijn meubels zijn mooi, maar niet belangrijk. Mijn hondje, en de gezelligheid hier in huis zijn het belangrijkste.



Sorry voor het lange verhaal :P Ik hoop dat het nu wat duidelijker is?