Werk & Studie
alle pijlers
Werk: ik weet het allemaal niet meer : (
woensdag 3 juni 2009 om 11:49
Beste mensen,
Ik zit met een probleem en ik hoop dat mensen mij hier misschien advies kunnen geven. Het zit als volgt:
Momenteel ben ik bezig met een promotie onderzoek op een niet nader te noemen Nederlandse universiteit. Op dit moment ben ik ongeveer 1.5 jaar bezig met mijn onderzoek.
Sinds het begin van mijn onderzoek had ik twijfels: wil ik dit wel? kan ik dit wel? etc.
Het afgelopen jaar had ik een hele nare periode meegemaakt in de privesfeer die ook invloed had op mijn werk. Gelukkig is alles goed gekomen. Desondanks zijn de twijfels niet verdwenen. Ik twijfel nog steeds over mijn baan.
De sfeer op mijn afdeling vind ik ook niet erg prettig. De mannen overheersen en er heerst een competatieve sfeer: het gaat alleen maar om publiceren, zo goed mogelijk zijn en vooral anderen keihard afkraken. Ik ben niet de enige die de sfeer op deze wijze ervaart. Ook andere vrouwelijke collega's zitten hiermee, maar durfen daar niks van te zeggen. Dit zorgt er ook voor dat ik het gevoel heb dat ik niet terecht kan bij mijn begeleiders als ik ergens mee zit of ergens vast loop. Door verschillende geluiden op de afdeling worden er signalen afgegeven dat wanneer je bij je begeleider langs gaat om open en eerlijk over de voortgang van het onderzoek te praten (en dus dat je ergens vast loopt) dat dat wordt gezien als een zwakte en dat je het werk waarschijnlijk niet aankan.
Los van de sfeer, ben ik nu ook tot de conclusie gekomen dat ik geen carriere ambieer in de wetenschap. Werken in de wetenschap betekent ploeteren en abnormaal overwerken. Ik heb collega's die zo'n 70 uur per week werken om tot de top te behoren wat betreft publiceren etc. Ik zie mezelf ook niet dag en nacht bezig zijn met het schrijven van wetenschappelijke artikelen en boeken. Een carriere in de wetenschap betekent ook onderwijs geven en daar heb ik dus een bloedhekel aan. De wetenschap is dus niks voor mij.
Ergens heb ik een enorme spijt dat ik daar nu pas achter ben gekomen. Dan onstaat de vraag: wat nu? Ik ambieer geen wetenschappelijke carriere. Is het dan niet slim om nu een punt te zetten achter mijn promotie onderzoek? Ik realiseer me dat over een 2.5 jaar mijn dr. titel meer een handicap zal zijn op de arbeidsmarkt dan een voordeel. Ik vrees dat ik bij sollicaties te horen zal krijgen dat ik overgekwalificeerd zal zijn, dat het werk te saai zal zijn voor mij of dat ik relevante werkervaring en vaardigheden mis.
Mijn vriendinnen die vinden dat ik ermee door moet gaan en het moet afmaken. Aan de ene kant wil ik het ook afmaken, omdat het onderwerp mij enorm boeit en in de tussentijd een soort van mijn kindje is geworden. Maar aan de andere kant: door de sfeer op de afdeling en de gedachte dat ik geen wetenschappelijke carriere ambieer, vormt het werk een kwelling voor me. Ik ben ook bang dat ik daardoor mijn onderzoek niet af zal kunnen maken en dan ben ik nog ver van huis. Ik had een collega die na jaren ploeteren de universiteit heeft moeten verlaten zonder proefschrift. Het lijkt me verschrikkelijk om zoiets mee te moeten maken.
Ik durf deze gedachten niet te bespreken met mijn begeleider. Strategisch gezien is dit ook niet slim. Ik durf ook niet bij P&O te gaan, want ik vertrouw ze niet. In de tijd dat ik hier werk, weet ik dat ze uiteindelijk alles tegen je zullen gebruiken.
Voordat ik aan mijn promotie onderzoek begon, had ik al gewerkt op dezelfde afdeling. In totaal heb ik dus zo'n 3.5 jaar universitaire/wetenschappelijke ervaring. Ik heb de afgelopen dagen verschillende vacatures bekeken en ben bang dat deze 3.5 jaar werkervaring niet in mijn voordeel zal werken: ik ben geen starter meer, maar ook geen 'doorstromer' op de arbeidsmarkt.
Ik weet dus niet wat ik moet doen en vroeg me af of er misschien mensen in een soortgelijke situatie hebben gezeten en wat zij toen hadden gedaan (het hoeft niet te gaan om een wetenschappelijke baan, maar kan ook over een andere baan gaan).
Ik zit met een probleem en ik hoop dat mensen mij hier misschien advies kunnen geven. Het zit als volgt:
Momenteel ben ik bezig met een promotie onderzoek op een niet nader te noemen Nederlandse universiteit. Op dit moment ben ik ongeveer 1.5 jaar bezig met mijn onderzoek.
Sinds het begin van mijn onderzoek had ik twijfels: wil ik dit wel? kan ik dit wel? etc.
Het afgelopen jaar had ik een hele nare periode meegemaakt in de privesfeer die ook invloed had op mijn werk. Gelukkig is alles goed gekomen. Desondanks zijn de twijfels niet verdwenen. Ik twijfel nog steeds over mijn baan.
De sfeer op mijn afdeling vind ik ook niet erg prettig. De mannen overheersen en er heerst een competatieve sfeer: het gaat alleen maar om publiceren, zo goed mogelijk zijn en vooral anderen keihard afkraken. Ik ben niet de enige die de sfeer op deze wijze ervaart. Ook andere vrouwelijke collega's zitten hiermee, maar durfen daar niks van te zeggen. Dit zorgt er ook voor dat ik het gevoel heb dat ik niet terecht kan bij mijn begeleiders als ik ergens mee zit of ergens vast loop. Door verschillende geluiden op de afdeling worden er signalen afgegeven dat wanneer je bij je begeleider langs gaat om open en eerlijk over de voortgang van het onderzoek te praten (en dus dat je ergens vast loopt) dat dat wordt gezien als een zwakte en dat je het werk waarschijnlijk niet aankan.
Los van de sfeer, ben ik nu ook tot de conclusie gekomen dat ik geen carriere ambieer in de wetenschap. Werken in de wetenschap betekent ploeteren en abnormaal overwerken. Ik heb collega's die zo'n 70 uur per week werken om tot de top te behoren wat betreft publiceren etc. Ik zie mezelf ook niet dag en nacht bezig zijn met het schrijven van wetenschappelijke artikelen en boeken. Een carriere in de wetenschap betekent ook onderwijs geven en daar heb ik dus een bloedhekel aan. De wetenschap is dus niks voor mij.
Ergens heb ik een enorme spijt dat ik daar nu pas achter ben gekomen. Dan onstaat de vraag: wat nu? Ik ambieer geen wetenschappelijke carriere. Is het dan niet slim om nu een punt te zetten achter mijn promotie onderzoek? Ik realiseer me dat over een 2.5 jaar mijn dr. titel meer een handicap zal zijn op de arbeidsmarkt dan een voordeel. Ik vrees dat ik bij sollicaties te horen zal krijgen dat ik overgekwalificeerd zal zijn, dat het werk te saai zal zijn voor mij of dat ik relevante werkervaring en vaardigheden mis.
Mijn vriendinnen die vinden dat ik ermee door moet gaan en het moet afmaken. Aan de ene kant wil ik het ook afmaken, omdat het onderwerp mij enorm boeit en in de tussentijd een soort van mijn kindje is geworden. Maar aan de andere kant: door de sfeer op de afdeling en de gedachte dat ik geen wetenschappelijke carriere ambieer, vormt het werk een kwelling voor me. Ik ben ook bang dat ik daardoor mijn onderzoek niet af zal kunnen maken en dan ben ik nog ver van huis. Ik had een collega die na jaren ploeteren de universiteit heeft moeten verlaten zonder proefschrift. Het lijkt me verschrikkelijk om zoiets mee te moeten maken.
Ik durf deze gedachten niet te bespreken met mijn begeleider. Strategisch gezien is dit ook niet slim. Ik durf ook niet bij P&O te gaan, want ik vertrouw ze niet. In de tijd dat ik hier werk, weet ik dat ze uiteindelijk alles tegen je zullen gebruiken.
Voordat ik aan mijn promotie onderzoek begon, had ik al gewerkt op dezelfde afdeling. In totaal heb ik dus zo'n 3.5 jaar universitaire/wetenschappelijke ervaring. Ik heb de afgelopen dagen verschillende vacatures bekeken en ben bang dat deze 3.5 jaar werkervaring niet in mijn voordeel zal werken: ik ben geen starter meer, maar ook geen 'doorstromer' op de arbeidsmarkt.
Ik weet dus niet wat ik moet doen en vroeg me af of er misschien mensen in een soortgelijke situatie hebben gezeten en wat zij toen hadden gedaan (het hoeft niet te gaan om een wetenschappelijke baan, maar kan ook over een andere baan gaan).
woensdag 3 juni 2009 om 12:00
Ik kan even niet inhoudelijk reageren maar ik begrijp dat je erg twijfelt. Is het misschien een idee om je in te lezen in het topic Promoveren? Deze vrouwen weten waar ze het over hebben en misschien vind je hier wat herkenning of goede praktische adviezen.
Edit: en als je je hier voorstelt en je probleem voorlegt kunnen ze misschien ook wel concreet met jouw situatie meedenken?
Edit: en als je je hier voorstelt en je probleem voorlegt kunnen ze misschien ook wel concreet met jouw situatie meedenken?
woensdag 3 juni 2009 om 12:03
Arwen, als ik jou was, zou ik gaan praten met een onafhankelijke coach. Deze kan je helpen om de dingen op een rij te zetten en een voor jou goede keuze te maken.
Ik persoonlijk zou geen tijd meer gaan investeren in een carrière waarvan je nu al weet dat je er niet in verder wilt. Want dan gooi je nog meer tijd weg. Gebruik gewoon je tijd goed en maak een keuze wat je WEL wilt gaan doen.
Ik ben er van overtuigd dat, als jij voor jezelf een goed gemotiveerde beslissing neemt en kunt uitleggen waarom je huidige werk niets voor je is, je ook wel iets anders zult vinden. Zoek dan op een gebied waar je hart wel ligt, want dat maakt het makkelijker een motivatie te geven waarom je dat werk juist wel wilt doen.
Ik persoonlijk zou geen tijd meer gaan investeren in een carrière waarvan je nu al weet dat je er niet in verder wilt. Want dan gooi je nog meer tijd weg. Gebruik gewoon je tijd goed en maak een keuze wat je WEL wilt gaan doen.
Ik ben er van overtuigd dat, als jij voor jezelf een goed gemotiveerde beslissing neemt en kunt uitleggen waarom je huidige werk niets voor je is, je ook wel iets anders zult vinden. Zoek dan op een gebied waar je hart wel ligt, want dat maakt het makkelijker een motivatie te geven waarom je dat werk juist wel wilt doen.
woensdag 3 juni 2009 om 12:11
Mijn man is ook wetenschapper en ik herken me toch niet in het beeld dat jij schetst. Hij werkt 32 uur en komt daar prima mee uit. Misschien verschilt het van vakgebied tot vakgebied hoor. Een coach lijkt me ook een prima idee. En daarbij is een dr titel ook niet alles hoor. In de wetenschappelijke wereld liggen de banen echt niet voor het oprapen en ben je soms jaren post doc. Buiten de wetenschappelijke wereld is het niet altijd een voordeel; je bent relatief duur en je hebt alleen werkervaring binnen de wetenschap. Maar dat hangt volgens mij ook af van het vakgebied. Voor mijn man is dit echt zijn passie en hij kan er zijn hart en ziel in kwijt. Als jij die innerlijke drive niet voelt, is wellicht handig om te kijken naar iets anders. Een coach lijkt me een prima idee. Misschien dat er binnen de universiteit een vertrouwenspersoon is of een coach die je verder kan helpen.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
woensdag 3 juni 2009 om 12:18
quote:Spinster schreef op 03 juni 2009 @ 12:00:
Ik kan even niet inhoudelijk reageren maar ik begrijp dat je erg twijfelt. Is het misschien een idee om je in te lezen in het topic Promoveren? Deze vrouwen weten waar ze het over hebben en misschien vind je hier wat herkenning of goede praktische adviezen.
Edit: en als je je hier voorstelt en je probleem voorlegt kunnen ze misschien ook wel concreet met jouw situatie meedenken?
Dank je wel voor je reactie! Ik ga meteen reageren op die topic
quote:Pinksterbloempje schreef op 03 juni 2009 @ 12:03:
Arwen, als ik jou was, zou ik gaan praten met een onafhankelijke coach. Deze kan je helpen om de dingen op een rij te zetten en een voor jou goede keuze te maken.
Ik persoonlijk zou geen tijd meer gaan investeren in een carrière waarvan je nu al weet dat je er niet in verder wilt. Want dan gooi je nog meer tijd weg. Gebruik gewoon je tijd goed en maak een keuze wat je WEL wilt gaan doen.
Ik ben er van overtuigd dat, als jij voor jezelf een goed gemotiveerde beslissing neemt en kunt uitleggen waarom je huidige werk niets voor je is, je ook wel iets anders zult vinden. Zoek dan op een gebied waar je hart wel ligt, want dat maakt het makkelijker een motivatie te geven waarom je dat werk juist wel wilt doen.
Een onafhankelijke coach erbij betrekken is idd een goed idee.
Tja..wat wil ik dan als ik niet meer wil promoveren? Ik weet het zelf wel: de onderzoeksjournalistiek in gaan. Gezien mijn studie zou dit wel moeten kunnen en ik heb het afgelopen jaar ook wel op een soortgelijke baan gesolliciteerd, maar kreeg de opmerking: je wilt een onderzoeksjournalist worden, maar wat heb je daarvoor gedaan. Met andere woorden: onvoldoende werkervaring.
ik weet het allemaal niet meer : (
Ik kan even niet inhoudelijk reageren maar ik begrijp dat je erg twijfelt. Is het misschien een idee om je in te lezen in het topic Promoveren? Deze vrouwen weten waar ze het over hebben en misschien vind je hier wat herkenning of goede praktische adviezen.
Edit: en als je je hier voorstelt en je probleem voorlegt kunnen ze misschien ook wel concreet met jouw situatie meedenken?
Dank je wel voor je reactie! Ik ga meteen reageren op die topic
quote:Pinksterbloempje schreef op 03 juni 2009 @ 12:03:
Arwen, als ik jou was, zou ik gaan praten met een onafhankelijke coach. Deze kan je helpen om de dingen op een rij te zetten en een voor jou goede keuze te maken.
Ik persoonlijk zou geen tijd meer gaan investeren in een carrière waarvan je nu al weet dat je er niet in verder wilt. Want dan gooi je nog meer tijd weg. Gebruik gewoon je tijd goed en maak een keuze wat je WEL wilt gaan doen.
Ik ben er van overtuigd dat, als jij voor jezelf een goed gemotiveerde beslissing neemt en kunt uitleggen waarom je huidige werk niets voor je is, je ook wel iets anders zult vinden. Zoek dan op een gebied waar je hart wel ligt, want dat maakt het makkelijker een motivatie te geven waarom je dat werk juist wel wilt doen.
Een onafhankelijke coach erbij betrekken is idd een goed idee.
Tja..wat wil ik dan als ik niet meer wil promoveren? Ik weet het zelf wel: de onderzoeksjournalistiek in gaan. Gezien mijn studie zou dit wel moeten kunnen en ik heb het afgelopen jaar ook wel op een soortgelijke baan gesolliciteerd, maar kreeg de opmerking: je wilt een onderzoeksjournalist worden, maar wat heb je daarvoor gedaan. Met andere woorden: onvoldoende werkervaring.
ik weet het allemaal niet meer : (
woensdag 3 juni 2009 om 12:19
Hoi Arwen,
Een lastig parket! Wat ik vooral lees in je bericht, is dat verschillende dingen door elkaar lopen: de sfeer, je toekomstperspectief, je privéomstandigheden hebben een negatief effect, maar je onderzoeksproject op zich vind je leuk. Misschien moet je de factoren wat beter analyseren (om het wetenschappelijk te houden ). Zou je bijvoorbeeld wel verder in de wetenschap willen aan een andere universiteit, in een groep waar de sfeer anders is? 70 uur per week ploeteren hóéft niet hoor... er ontstaat wel gemakkelijk zo'n cultuurtje, maar dat wil niet zeggen dat je eraan mee moet doen (hangt ook een beetje van je persoonlijkheid af, maar kennelijk heb je al een paar medestanders).
Op zich is het helemaal niet erg als je er tijdens een promotietraject achter komt dat de wetenschap het niet voor je is. Hoewel een promotie daar eigenlijk wel voor opleidt, natuurlijk, maar het is geen verplichting. Ik kwam er zelf ook achter dat ik uiteindelijk iets anders wilde doen. Ik heb het wel afgemaakt, want ik wist dat ik er anders spijt van zou krijgen, maar toen was ik al over de helft (en ik vond het dan zonde van alle tijd en energie die ik er al ingestopt had, maar mèn, op alleen die motivatie is het doorbijten, dat kan ik je vertellen! Op mijn onderwerp was ik toen inhoudelijk ook allang uitgekeken.)
Ik zou me niet al te druk maken over de arbeidsmarkt. Sommige werkgevers zullen je overgekwalificeerd vinden, maar sommige zien een promotie ook gewoon als werkervaring. Kun je op enige manier een beroep doen op loopbaangeleiding? Binnen de universiteit of via je (opleidings)budget zijn er misschien wel mogelijkheden daarvoor? Het helpt natuurlijk als je (een deel van) het probleem met je promotor kan bespreken, maar als dat echt niet gaat, houdt het op. Hij/zij heeft er natuurlijk alle belang bij dat jij je proefschrift afmaakt, maar als je dat voor ogen houdt en niet meteen roept dat je ermee wilt kappen, kan hij hopelijk ook oog hebben voor jou als mens. Succes!
Een lastig parket! Wat ik vooral lees in je bericht, is dat verschillende dingen door elkaar lopen: de sfeer, je toekomstperspectief, je privéomstandigheden hebben een negatief effect, maar je onderzoeksproject op zich vind je leuk. Misschien moet je de factoren wat beter analyseren (om het wetenschappelijk te houden ). Zou je bijvoorbeeld wel verder in de wetenschap willen aan een andere universiteit, in een groep waar de sfeer anders is? 70 uur per week ploeteren hóéft niet hoor... er ontstaat wel gemakkelijk zo'n cultuurtje, maar dat wil niet zeggen dat je eraan mee moet doen (hangt ook een beetje van je persoonlijkheid af, maar kennelijk heb je al een paar medestanders).
Op zich is het helemaal niet erg als je er tijdens een promotietraject achter komt dat de wetenschap het niet voor je is. Hoewel een promotie daar eigenlijk wel voor opleidt, natuurlijk, maar het is geen verplichting. Ik kwam er zelf ook achter dat ik uiteindelijk iets anders wilde doen. Ik heb het wel afgemaakt, want ik wist dat ik er anders spijt van zou krijgen, maar toen was ik al over de helft (en ik vond het dan zonde van alle tijd en energie die ik er al ingestopt had, maar mèn, op alleen die motivatie is het doorbijten, dat kan ik je vertellen! Op mijn onderwerp was ik toen inhoudelijk ook allang uitgekeken.)
Ik zou me niet al te druk maken over de arbeidsmarkt. Sommige werkgevers zullen je overgekwalificeerd vinden, maar sommige zien een promotie ook gewoon als werkervaring. Kun je op enige manier een beroep doen op loopbaangeleiding? Binnen de universiteit of via je (opleidings)budget zijn er misschien wel mogelijkheden daarvoor? Het helpt natuurlijk als je (een deel van) het probleem met je promotor kan bespreken, maar als dat echt niet gaat, houdt het op. Hij/zij heeft er natuurlijk alle belang bij dat jij je proefschrift afmaakt, maar als je dat voor ogen houdt en niet meteen roept dat je ermee wilt kappen, kan hij hopelijk ook oog hebben voor jou als mens. Succes!
woensdag 3 juni 2009 om 14:58
quote:Belle73 schreef op 03 juni 2009 @ 12:11:
Mijn man is ook wetenschapper en ik herken me toch niet in het beeld dat jij schetst. Hij werkt 32 uur en komt daar prima mee uit. Misschien verschilt het van vakgebied tot vakgebied hoor. Een coach lijkt me ook een prima idee. En daarbij is een dr titel ook niet alles hoor. In de wetenschappelijke wereld liggen de banen echt niet voor het oprapen en ben je soms jaren post doc. Buiten de wetenschappelijke wereld is het niet altijd een voordeel; je bent relatief duur en je hebt alleen werkervaring binnen de wetenschap. Maar dat hangt volgens mij ook af van het vakgebied. Voor mijn man is dit echt zijn passie en hij kan er zijn hart en ziel in kwijt. Als jij die innerlijke drive niet voelt, is wellicht handig om te kijken naar iets anders. Een coach lijkt me een prima idee. Misschien dat er binnen de universiteit een vertrouwenspersoon is of een coach die je verder kan helpen.
Jouw man boft!
quote:armonia schreef op 03 juni 2009 @ 12:19:
Hoi Arwen,
Een lastig parket! Wat ik vooral lees in je bericht, is dat verschillende dingen door elkaar lopen: de sfeer, je toekomstperspectief, je privéomstandigheden hebben een negatief effect, maar je onderzoeksproject op zich vind je leuk. Misschien moet je de factoren wat beter analyseren (om het wetenschappelijk te houden ). Zou je bijvoorbeeld wel verder in de wetenschap willen aan een andere universiteit, in een groep waar de sfeer anders is?
Ik heb het eerlijk gezegd helemaal gehad met de wetenschap. Als ik alleen maar al aan het idee denk dat ik ermee stop, dan geeft dat mij een zo bevrijdend gevoel
quote:70 uur per week ploeteren hóéft niet hoor... er ontstaat wel gemakkelijk zo'n cultuurtje, maar dat wil niet zeggen dat je eraan mee moet doen (hangt ook een beetje van je persoonlijkheid af, maar kennelijk heb je al een paar medestanders).
Ja precies! Het probleem is inderdaad dat zo'n cultuurtje al is ontstaan op onze afdeling. Als post-doc kan je het niet maken om niet te publiceren. Vooral omdat er eens in de zoveel tijd een visitatie-commissie langs komt en de afdelings-onderzoek-output gemeten moet worden. Een promovendus hoeft niet perse te publiceren. Ik ken een aantal promovendi aan andere universiteiten die pas naar aanleiding van hun proefschrift hadden gepubliceerd en dus tijdens het promotietraject zelf niet. Vanwege dat cultuurtje op mijn afdeling, wordt van promovendi ook verwacht dat zij publiceren en worden ook meegesleurd.
quote:Op zich is het helemaal niet erg als je er tijdens een promotietraject achter komt dat de wetenschap het niet voor je is. Hoewel een promotie daar eigenlijk wel voor opleidt, natuurlijk, maar het is geen verplichting. Ik kwam er zelf ook achter dat ik uiteindelijk iets anders wilde doen. Ik heb het wel afgemaakt, want ik wist dat ik er anders spijt van zou krijgen, maar toen was ik al over de helft (en ik vond het dan zonde van alle tijd en energie die ik er al ingestopt had, maar mèn, op alleen die motivatie is het doorbijten, dat kan ik je vertellen! Op mijn onderwerp was ik toen inhoudelijk ook allang uitgekeken.)
Hoe heb jij toen de arbeidsmarkt ervaren? Was het makkelijk om aan een baan te komen? In welk wetenschappelijk gebied zat/zit je? Ik zelf zit in de gamma-wetenschappen.
quote:Ik zou me niet al te druk maken over de arbeidsmarkt. Sommige werkgevers zullen je overgekwalificeerd vinden, maar sommige zien een promotie ook gewoon als werkervaring. Kun je op enige manier een beroep doen op loopbaangeleiding?
Ik denk wel dat we op onze universiteit wel zoiets hebben als loopbaanbegeleiding. Dat is een goed idee! Ik ga het binnenkort uitzoeken.
quote:Binnen de universiteit of via je (opleidings)budget zijn er misschien wel mogelijkheden daarvoor? Het helpt natuurlijk als je (een deel van) het probleem met je promotor kan bespreken, maar als dat echt niet gaat, houdt het op. Hij/zij heeft er natuurlijk alle belang bij dat jij je proefschrift afmaakt, maar als je dat voor ogen houdt en niet meteen roept dat je ermee wilt kappen, kan hij hopelijk ook oog hebben voor jou als mens. Succes!Dank je!
Mijn man is ook wetenschapper en ik herken me toch niet in het beeld dat jij schetst. Hij werkt 32 uur en komt daar prima mee uit. Misschien verschilt het van vakgebied tot vakgebied hoor. Een coach lijkt me ook een prima idee. En daarbij is een dr titel ook niet alles hoor. In de wetenschappelijke wereld liggen de banen echt niet voor het oprapen en ben je soms jaren post doc. Buiten de wetenschappelijke wereld is het niet altijd een voordeel; je bent relatief duur en je hebt alleen werkervaring binnen de wetenschap. Maar dat hangt volgens mij ook af van het vakgebied. Voor mijn man is dit echt zijn passie en hij kan er zijn hart en ziel in kwijt. Als jij die innerlijke drive niet voelt, is wellicht handig om te kijken naar iets anders. Een coach lijkt me een prima idee. Misschien dat er binnen de universiteit een vertrouwenspersoon is of een coach die je verder kan helpen.
Jouw man boft!
quote:armonia schreef op 03 juni 2009 @ 12:19:
Hoi Arwen,
Een lastig parket! Wat ik vooral lees in je bericht, is dat verschillende dingen door elkaar lopen: de sfeer, je toekomstperspectief, je privéomstandigheden hebben een negatief effect, maar je onderzoeksproject op zich vind je leuk. Misschien moet je de factoren wat beter analyseren (om het wetenschappelijk te houden ). Zou je bijvoorbeeld wel verder in de wetenschap willen aan een andere universiteit, in een groep waar de sfeer anders is?
Ik heb het eerlijk gezegd helemaal gehad met de wetenschap. Als ik alleen maar al aan het idee denk dat ik ermee stop, dan geeft dat mij een zo bevrijdend gevoel
quote:70 uur per week ploeteren hóéft niet hoor... er ontstaat wel gemakkelijk zo'n cultuurtje, maar dat wil niet zeggen dat je eraan mee moet doen (hangt ook een beetje van je persoonlijkheid af, maar kennelijk heb je al een paar medestanders).
Ja precies! Het probleem is inderdaad dat zo'n cultuurtje al is ontstaan op onze afdeling. Als post-doc kan je het niet maken om niet te publiceren. Vooral omdat er eens in de zoveel tijd een visitatie-commissie langs komt en de afdelings-onderzoek-output gemeten moet worden. Een promovendus hoeft niet perse te publiceren. Ik ken een aantal promovendi aan andere universiteiten die pas naar aanleiding van hun proefschrift hadden gepubliceerd en dus tijdens het promotietraject zelf niet. Vanwege dat cultuurtje op mijn afdeling, wordt van promovendi ook verwacht dat zij publiceren en worden ook meegesleurd.
quote:Op zich is het helemaal niet erg als je er tijdens een promotietraject achter komt dat de wetenschap het niet voor je is. Hoewel een promotie daar eigenlijk wel voor opleidt, natuurlijk, maar het is geen verplichting. Ik kwam er zelf ook achter dat ik uiteindelijk iets anders wilde doen. Ik heb het wel afgemaakt, want ik wist dat ik er anders spijt van zou krijgen, maar toen was ik al over de helft (en ik vond het dan zonde van alle tijd en energie die ik er al ingestopt had, maar mèn, op alleen die motivatie is het doorbijten, dat kan ik je vertellen! Op mijn onderwerp was ik toen inhoudelijk ook allang uitgekeken.)
Hoe heb jij toen de arbeidsmarkt ervaren? Was het makkelijk om aan een baan te komen? In welk wetenschappelijk gebied zat/zit je? Ik zelf zit in de gamma-wetenschappen.
quote:Ik zou me niet al te druk maken over de arbeidsmarkt. Sommige werkgevers zullen je overgekwalificeerd vinden, maar sommige zien een promotie ook gewoon als werkervaring. Kun je op enige manier een beroep doen op loopbaangeleiding?
Ik denk wel dat we op onze universiteit wel zoiets hebben als loopbaanbegeleiding. Dat is een goed idee! Ik ga het binnenkort uitzoeken.
quote:Binnen de universiteit of via je (opleidings)budget zijn er misschien wel mogelijkheden daarvoor? Het helpt natuurlijk als je (een deel van) het probleem met je promotor kan bespreken, maar als dat echt niet gaat, houdt het op. Hij/zij heeft er natuurlijk alle belang bij dat jij je proefschrift afmaakt, maar als je dat voor ogen houdt en niet meteen roept dat je ermee wilt kappen, kan hij hopelijk ook oog hebben voor jou als mens. Succes!Dank je!
woensdag 3 juni 2009 om 15:04
quote:Zwieber schreef op 03 juni 2009 @ 13:00:
Heel herkenbaar en vooral erg kut. Ik schrijf vanavond wat uitgebreider want nu stuitert er een kleuter naast me rond
Thnx dat je op mijn topic wilt reageren!
Weet je? Eigenlijk had ik gewoon naar mijn vader moeten luisteren. Toen ik afgestudeerd was, vond hij het maar niks dat ik op een universiteit ging werken. Hij had zoiets van: je hebt vier jaar lang hard gewerkt. Hij zei: de arbeidsmarkt wacht op je en ga voor een goed betaalde baan. Naief dat ik was, hield ik er een andere mening op na. Ik wilde een bijdrage leveren aan de maatschappij door wetenschappelijk onderzoek, maar ik was me nog niet zo bewust van de lange en pijnlijke weg die daarvoor afgelegd moest worden. Nu, 3.5 jaar later, voel ik me ellendig en lijkt het alsof ik nu pas echt wakker ben geworden : (
Heel herkenbaar en vooral erg kut. Ik schrijf vanavond wat uitgebreider want nu stuitert er een kleuter naast me rond
Thnx dat je op mijn topic wilt reageren!
Weet je? Eigenlijk had ik gewoon naar mijn vader moeten luisteren. Toen ik afgestudeerd was, vond hij het maar niks dat ik op een universiteit ging werken. Hij had zoiets van: je hebt vier jaar lang hard gewerkt. Hij zei: de arbeidsmarkt wacht op je en ga voor een goed betaalde baan. Naief dat ik was, hield ik er een andere mening op na. Ik wilde een bijdrage leveren aan de maatschappij door wetenschappelijk onderzoek, maar ik was me nog niet zo bewust van de lange en pijnlijke weg die daarvoor afgelegd moest worden. Nu, 3.5 jaar later, voel ik me ellendig en lijkt het alsof ik nu pas echt wakker ben geworden : (
woensdag 3 juni 2009 om 16:12
Volgens mij heb je je keuze stiekem al gemaakt.
Ik herken mezelf gedeeltelijk in de omschrijving. Maar het voornaamste verschil is dat ik onderzoek doen gewoon echt heel interessant vind. En qua machocultuur valt het hier ook wel redelijk mee.
Anyhow, in jouw geval zou ik inderdaad eens met een loopbaanadviseur gaan praten. Om te kijken wat je dan wel zou willen doen. En op basis daarvan kun je besluiten wel of niet door te gaan. Voor sommige banen kan het een voordeel zijn het af te maken (en ja, ik ken ook redelijk wat gepromoveerde mensen die nu een compleet andere baan hebben, maar waarbij het promoveren wel telt als een soort van opleiding). Voor andere banen misschien wat minder. Waarbij ik wel zou willen zeggen dat 2.5 jaar lang is, als je het echt zo vreselijk vindt. Zonder doel (baan X bijvoorbeeld, waarbij gepromoveerd zijn zou kunnen helpen) misschien te lang om te promoveren om het promoveren.
Overigens heerst die cultuur lang niet overal hoor. En je hoeft ook echt niet per se 70 uur per week te werken om te publiceren. Ik denk dat bijna iedere AIO wel eens langer doorwerkt. Maar de meesten hebben toch echt ook nog een leven daarnaast. Ook de AIO's die "succesvol" zijn. Misschien, als de wetenschap op zich je wel trekt, zou je kunnen overwegen naar een andere universiteit over te stappen. Of een tijdje ergens anders onderzoek te doen? (Als AIO ben je vaak niet verplicht onderwijs te geven.) Ik zeg maar wat hoor!
Ik herken mezelf gedeeltelijk in de omschrijving. Maar het voornaamste verschil is dat ik onderzoek doen gewoon echt heel interessant vind. En qua machocultuur valt het hier ook wel redelijk mee.
Anyhow, in jouw geval zou ik inderdaad eens met een loopbaanadviseur gaan praten. Om te kijken wat je dan wel zou willen doen. En op basis daarvan kun je besluiten wel of niet door te gaan. Voor sommige banen kan het een voordeel zijn het af te maken (en ja, ik ken ook redelijk wat gepromoveerde mensen die nu een compleet andere baan hebben, maar waarbij het promoveren wel telt als een soort van opleiding). Voor andere banen misschien wat minder. Waarbij ik wel zou willen zeggen dat 2.5 jaar lang is, als je het echt zo vreselijk vindt. Zonder doel (baan X bijvoorbeeld, waarbij gepromoveerd zijn zou kunnen helpen) misschien te lang om te promoveren om het promoveren.
Overigens heerst die cultuur lang niet overal hoor. En je hoeft ook echt niet per se 70 uur per week te werken om te publiceren. Ik denk dat bijna iedere AIO wel eens langer doorwerkt. Maar de meesten hebben toch echt ook nog een leven daarnaast. Ook de AIO's die "succesvol" zijn. Misschien, als de wetenschap op zich je wel trekt, zou je kunnen overwegen naar een andere universiteit over te stappen. Of een tijdje ergens anders onderzoek te doen? (Als AIO ben je vaak niet verplicht onderwijs te geven.) Ik zeg maar wat hoor!
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
woensdag 3 juni 2009 om 16:43
Arwen, dan is het toch ook waardevol dat je er nu achter bent gekomen dat wetenschap niets voor jou is? Dat zijn dan toch geen vergooide jaren, ook al waarschuwde je vader je al?
Waarschijnlijk heb je heus wel wat geleerd, en bovendien hoef je je ook niet de rest van je leven af te vragen of "je niet een bijdrage moet leveren aan de maatschappij door wetenschappelijk onderzoek". Want dat kan ook flink frustrerend zijn... Hopelijk kun je door deze ervaring juist volop genieten van een heel andere baan...
Waarschijnlijk heb je heus wel wat geleerd, en bovendien hoef je je ook niet de rest van je leven af te vragen of "je niet een bijdrage moet leveren aan de maatschappij door wetenschappelijk onderzoek". Want dat kan ook flink frustrerend zijn... Hopelijk kun je door deze ervaring juist volop genieten van een heel andere baan...
woensdag 3 juni 2009 om 16:50
quote:Daffodil schreef op 03 juni 2009 @ 16:12:
Volgens mij heb je je keuze stiekem al gemaakt.
Ik denk het ook, maar toch zit ik weer met twijfels: naar wat voor baan moet ik nu op zoek gaan? (yeah...i know...ben een complex mens...hahahahhaha ; ))
quote:Ik herken mezelf gedeeltelijk in de omschrijving. Maar het voornaamste verschil is dat ik onderzoek doen gewoon echt heel interessant vind. En qua machocultuur valt het hier ook wel redelijk mee.
In wat voor onderzoeksgebied zit jij? En wat is dan het probleem bij jou? (sorry dat ik zoveel vraag ; ))
quote:Anyhow, in jouw geval zou ik inderdaad eens met een loopbaanadviseur gaan praten. Om te kijken wat je dan wel zou willen doen. En op basis daarvan kun je besluiten wel of niet door te gaan. Voor sommige banen kan het een voordeel zijn het af te maken (en ja, ik ken ook redelijk wat gepromoveerde mensen die nu een compleet andere baan hebben, maar waarbij het promoveren wel telt als een soort van opleiding). Voor andere banen misschien wat minder. Waarbij ik wel zou willen zeggen dat 2.5 jaar lang is, als je het echt zo vreselijk vindt. Zonder doel (baan X bijvoorbeeld, waarbij gepromoveerd zijn zou kunnen helpen) misschien te lang om te promoveren om het promoveren.
idd...je hebt gelijk
quote:Overigens heerst die cultuur lang niet overal hoor. En je hoeft ook echt niet per se 70 uur per week te werken om te publiceren. Ik denk dat bijna iedere AIO wel eens langer doorwerkt. Maar de meesten hebben toch echt ook nog een leven daarnaast. Ook de AIO's die "succesvol" zijn. Misschien, als de wetenschap op zich je wel trekt, zou je kunnen overwegen naar een andere universiteit over te stappen. Of een tijdje ergens anders onderzoek te doen? (Als AIO ben je vaak niet verplicht onderwijs te geven.) Ik zeg maar wat hoor!
Kleine onderzoekjes lijken me wel leuk om uit te voeren en om daarover te rapporteren zonder al te veel theoretische gedoe.
quote:alieke schreef op 03 juni 2009 @ 16:43:
Arwen, dan is het toch ook waardevol dat je er nu achter bent gekomen dat wetenschap niets voor jou is? Dat zijn dan toch geen vergooide jaren, ook al waarschuwde je vader je al?
Dat is ook wel zo. Stel je voor dat ik pas in mijn derde of vierde jaar hier achter zou komen.
quote:Waarschijnlijk heb je heus wel wat geleerd, en bovendien hoef je je ook niet de rest van je leven af te vragen of "je niet een bijdrage moet leveren aan de maatschappij door wetenschappelijk onderzoek". Want dat kan ook flink frustrerend zijn... Hopelijk kun je door deze ervaring juist volop genieten van een heel andere baan...I hope so
Volgens mij heb je je keuze stiekem al gemaakt.
Ik denk het ook, maar toch zit ik weer met twijfels: naar wat voor baan moet ik nu op zoek gaan? (yeah...i know...ben een complex mens...hahahahhaha ; ))
quote:Ik herken mezelf gedeeltelijk in de omschrijving. Maar het voornaamste verschil is dat ik onderzoek doen gewoon echt heel interessant vind. En qua machocultuur valt het hier ook wel redelijk mee.
In wat voor onderzoeksgebied zit jij? En wat is dan het probleem bij jou? (sorry dat ik zoveel vraag ; ))
quote:Anyhow, in jouw geval zou ik inderdaad eens met een loopbaanadviseur gaan praten. Om te kijken wat je dan wel zou willen doen. En op basis daarvan kun je besluiten wel of niet door te gaan. Voor sommige banen kan het een voordeel zijn het af te maken (en ja, ik ken ook redelijk wat gepromoveerde mensen die nu een compleet andere baan hebben, maar waarbij het promoveren wel telt als een soort van opleiding). Voor andere banen misschien wat minder. Waarbij ik wel zou willen zeggen dat 2.5 jaar lang is, als je het echt zo vreselijk vindt. Zonder doel (baan X bijvoorbeeld, waarbij gepromoveerd zijn zou kunnen helpen) misschien te lang om te promoveren om het promoveren.
idd...je hebt gelijk
quote:Overigens heerst die cultuur lang niet overal hoor. En je hoeft ook echt niet per se 70 uur per week te werken om te publiceren. Ik denk dat bijna iedere AIO wel eens langer doorwerkt. Maar de meesten hebben toch echt ook nog een leven daarnaast. Ook de AIO's die "succesvol" zijn. Misschien, als de wetenschap op zich je wel trekt, zou je kunnen overwegen naar een andere universiteit over te stappen. Of een tijdje ergens anders onderzoek te doen? (Als AIO ben je vaak niet verplicht onderwijs te geven.) Ik zeg maar wat hoor!
Kleine onderzoekjes lijken me wel leuk om uit te voeren en om daarover te rapporteren zonder al te veel theoretische gedoe.
quote:alieke schreef op 03 juni 2009 @ 16:43:
Arwen, dan is het toch ook waardevol dat je er nu achter bent gekomen dat wetenschap niets voor jou is? Dat zijn dan toch geen vergooide jaren, ook al waarschuwde je vader je al?
Dat is ook wel zo. Stel je voor dat ik pas in mijn derde of vierde jaar hier achter zou komen.
quote:Waarschijnlijk heb je heus wel wat geleerd, en bovendien hoef je je ook niet de rest van je leven af te vragen of "je niet een bijdrage moet leveren aan de maatschappij door wetenschappelijk onderzoek". Want dat kan ook flink frustrerend zijn... Hopelijk kun je door deze ervaring juist volop genieten van een heel andere baan...I hope so
woensdag 3 juni 2009 om 17:00
quote:_Arwen_ schreef op 03 juni 2009 @ 16:50:
In wat voor onderzoeksgebied zit jij? En wat is dan het probleem bij jou? (sorry dat ik zoveel vraag ; ))
Ehm. Nou. Complex. Laten we zeggen dat ik bij de groep van 70 uur in de week zat (niet alleen onderzoek trouwens, maar ook zijtaken). En dat veroorzaakte wat frustratie, vooral toen bleek (eigen perceptie inderdaad) dat het nooit genoeg was.
Ik zit trouwens in de gecombineerde alfa-beta hoek. Een beetje van allebei wat, met heel wat "labtijd".
In wat voor onderzoeksgebied zit jij? En wat is dan het probleem bij jou? (sorry dat ik zoveel vraag ; ))
Ehm. Nou. Complex. Laten we zeggen dat ik bij de groep van 70 uur in de week zat (niet alleen onderzoek trouwens, maar ook zijtaken). En dat veroorzaakte wat frustratie, vooral toen bleek (eigen perceptie inderdaad) dat het nooit genoeg was.
Ik zit trouwens in de gecombineerde alfa-beta hoek. Een beetje van allebei wat, met heel wat "labtijd".
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
woensdag 3 juni 2009 om 17:02
woensdag 3 juni 2009 om 18:39
Ik ken mensen die gepromoveerd zijn, redelijk binnen de daarvoor staande tijd, ik ken mensen die gepromoveerd zijn nadat ze na hun vierde jaar vrijwel fulltime erbij werkten (en jaren tegen de afronding van de promotie hebben zitten aanhikken). En ik ken ook iemand die er na 2 jaar of zo mee gestopt is, omdat dit niet was wat hij wilde. En hij is toen gaan werken.
Het belangrijkste is dat je doet waar je zelf achter staat. Ik zou ook niet te snel een beslissing nemen op een moment dat je prive minder goed in je vel zit, dat maakt het gewoon een stuk moeilijker om een goede beslissing te maken.
Zie je het zitten om de komende jaren nog aan je promotie verder te werken? Je verhaal klinkt als ja.
Zie je op tegen wat je na je promotie gaat doen? Het klinkt als ja. Maar zou je niet tegen een soortgelijk probleem aanlopen als je nu gaat stoppen?
Waar ligt je gevoel en waar ligt je verstand? En waar kun je zelf over een paar jaar nog achter staan qua keuze?
Het belangrijkste is dat je doet waar je zelf achter staat. Ik zou ook niet te snel een beslissing nemen op een moment dat je prive minder goed in je vel zit, dat maakt het gewoon een stuk moeilijker om een goede beslissing te maken.
Zie je het zitten om de komende jaren nog aan je promotie verder te werken? Je verhaal klinkt als ja.
Zie je op tegen wat je na je promotie gaat doen? Het klinkt als ja. Maar zou je niet tegen een soortgelijk probleem aanlopen als je nu gaat stoppen?
Waar ligt je gevoel en waar ligt je verstand? En waar kun je zelf over een paar jaar nog achter staan qua keuze?
woensdag 3 juni 2009 om 20:16
Hai Arwen,
Ik snap je probleem, tijdens mijn studie (onderzoeksmaster gericht op promoveren) heb ik met een AIO meegelopen en dat heeft ertoe geleid dat ik uiteindelijk heb gekozen voor een carriere in het bedrijfsleven.
Inmiddels werk ik 3 jaar bij een onderzoeksbureau, maar ook hier is de sfeer erg gericht op het verkopen van onze diensten. Logisch natuurlijk, maar ik vind het goed uitvoeren van onderzoek en tevreden klanten ook erg belangrijk.
Hoe lang moet je nog aan je proefschrift werken? Vroeger was het 4 jaar, maar hoor dat het nu ook in 3 jaar gebeurt. Als het laatste het geval is zou ik het wel afmaken, en gewoon niet meer piekeren over publiceren. Daar zijn ze echt niet in geintereseerd in in het bedrijfsleven. Maar goed, gewoon niet piekeren is makkelijker gezegd dan gedaan. Als je het echt niet meer trekt zou ik gaan solliciteren en kijken wat er van komt.
Groetjes,
Sarah
Ik snap je probleem, tijdens mijn studie (onderzoeksmaster gericht op promoveren) heb ik met een AIO meegelopen en dat heeft ertoe geleid dat ik uiteindelijk heb gekozen voor een carriere in het bedrijfsleven.
Inmiddels werk ik 3 jaar bij een onderzoeksbureau, maar ook hier is de sfeer erg gericht op het verkopen van onze diensten. Logisch natuurlijk, maar ik vind het goed uitvoeren van onderzoek en tevreden klanten ook erg belangrijk.
Hoe lang moet je nog aan je proefschrift werken? Vroeger was het 4 jaar, maar hoor dat het nu ook in 3 jaar gebeurt. Als het laatste het geval is zou ik het wel afmaken, en gewoon niet meer piekeren over publiceren. Daar zijn ze echt niet in geintereseerd in in het bedrijfsleven. Maar goed, gewoon niet piekeren is makkelijker gezegd dan gedaan. Als je het echt niet meer trekt zou ik gaan solliciteren en kijken wat er van komt.
Groetjes,
Sarah
woensdag 3 juni 2009 om 21:45
Allereerst: iedereen heeft twijfels over willen en kunnen tijdens zijn proefschrift. Wat dat betreft ben je echt niet abnormaal. Maar: als je niet echt ambitieus bent, het eigenlijk niet zo nodig vind om veel te publiceren, minachtend doet over het 'cultuurtje' van hard werken waar je jezelf boven vindt staan, en geen onderwijs wilt geven... dan is het nogal simpel, toch?
Ofwel is er een droombaan buiten de academische wereld waar je een doctorstitel voor nodig hebt en bijt je nog even door, ofwel stop je nu, voordat je chronisch overgekwalificeerd bent voor de banen die je wél leuk lijken. Ga naar een loopbaanbegeleider en zoek uit wat je wel wilt!
Ofwel is er een droombaan buiten de academische wereld waar je een doctorstitel voor nodig hebt en bijt je nog even door, ofwel stop je nu, voordat je chronisch overgekwalificeerd bent voor de banen die je wél leuk lijken. Ga naar een loopbaanbegeleider en zoek uit wat je wel wilt!
donderdag 4 juni 2009 om 08:38
Zo, ik zou nog even wat schrijven maar was daar gisterenavond niet aan toegekomen. Ik ben net zo ver als jij en ik herken een hoop van wat je schrijft. Die twijfels horen tot op zekere hoogte bij elke promovenda. (en promovendus). Iedereen twijfels op een gegeven moment wel of dit echt is wat hij wil.
Ik zit in het parket dat ik wel MOET promoveren want anders kan ik geen lesgeven en lesgeven is wat ik wil. Nog los van een aantal andere zaken waarbij dat papiertje handig is. Maar het is een lange zit zo, zeker. Want onderzoek doen is op zich wel ok maar ik sta niet te stuiteren van enthousiasme over mijn onderwerp.
Ik werk ook op een afdeling gerund door mannen. Toevallig is mijn promotor de enige vrouwelijke professor. Dat hard werken valt hier eigenlijk wel mee maar promotor is juist degene die 100 uur of meer per week maakt. En aan mij vraagt waarom ik niet zo enthousiast ben dat ik voor de leuk nog even in de weekenden en avonden doorwerk.
De sfeer is hier heel slecht, zeker omdat de promovendi er als eerste uitvliegen nu het economisch niet goed gaat.
Jouw stelling dat werken in de wetenschap ploeteren en abnormaal overwerken betekent klopt echt niet in zijn algemeenheid. Het is namelijk echt wat je er zelf van maakt. Sommige mensen doen dit inderdaad en creeeren hierdoor een verwachtingspatroon dat anderen dit ook doen. Op de ene afdeling is dit veel meer dan de andere. Voor jou dus de vraag± zou je dit onderzoek wel willen voort zetten met een andere begeleider of op een andere universiteit. Of naast een baan? Of wil je er echt helemaal vanaf?
Heb je al gepraat met een coach? Die helpt je met jouw prioriteiten op een rijtje zetten.
Of je door moet gaan kan ik niet voor je beslissen. Zelf wil ik wel doorgaan maar die 2,5 jaar is nog best lang. Maar ik ben dan weer zo eigenwijs dat ik het toch nog wil proberen want anders heb ik weer anderhalf jaar verspild. Plus ik heb het echt nodig voor wat ik wél heel leuk vind. Ik kan mij voorstellen dat juist omdat dit punt bij jou afwezig is, je ervoor kiest niet door te gaan. Maar ben je er dan al achter wat je wél zou willen. En of het beeld wat je daarvan hebt echt is zoals je verwacht?
Ik zit in het parket dat ik wel MOET promoveren want anders kan ik geen lesgeven en lesgeven is wat ik wil. Nog los van een aantal andere zaken waarbij dat papiertje handig is. Maar het is een lange zit zo, zeker. Want onderzoek doen is op zich wel ok maar ik sta niet te stuiteren van enthousiasme over mijn onderwerp.
Ik werk ook op een afdeling gerund door mannen. Toevallig is mijn promotor de enige vrouwelijke professor. Dat hard werken valt hier eigenlijk wel mee maar promotor is juist degene die 100 uur of meer per week maakt. En aan mij vraagt waarom ik niet zo enthousiast ben dat ik voor de leuk nog even in de weekenden en avonden doorwerk.
De sfeer is hier heel slecht, zeker omdat de promovendi er als eerste uitvliegen nu het economisch niet goed gaat.
Jouw stelling dat werken in de wetenschap ploeteren en abnormaal overwerken betekent klopt echt niet in zijn algemeenheid. Het is namelijk echt wat je er zelf van maakt. Sommige mensen doen dit inderdaad en creeeren hierdoor een verwachtingspatroon dat anderen dit ook doen. Op de ene afdeling is dit veel meer dan de andere. Voor jou dus de vraag± zou je dit onderzoek wel willen voort zetten met een andere begeleider of op een andere universiteit. Of naast een baan? Of wil je er echt helemaal vanaf?
Heb je al gepraat met een coach? Die helpt je met jouw prioriteiten op een rijtje zetten.
Of je door moet gaan kan ik niet voor je beslissen. Zelf wil ik wel doorgaan maar die 2,5 jaar is nog best lang. Maar ik ben dan weer zo eigenwijs dat ik het toch nog wil proberen want anders heb ik weer anderhalf jaar verspild. Plus ik heb het echt nodig voor wat ik wél heel leuk vind. Ik kan mij voorstellen dat juist omdat dit punt bij jou afwezig is, je ervoor kiest niet door te gaan. Maar ben je er dan al achter wat je wél zou willen. En of het beeld wat je daarvan hebt echt is zoals je verwacht?
donderdag 4 juni 2009 om 19:10
Hallo.
Ik zit zelf helemaal niet in de wetenschap. Zelf werk in in het bedrijfsleven, maar zou graag willen reageren.
Allereerst denk ik te lezen dat je eigenlijk wel weet wat je wilt. Nu stoppen en in de onderzoeksjournalistiek. Wat je tegenhoudt is de onzekerheid of en wanneer je aan de slag kan in een nw vakgebied. Praktisch als ik ben, weet ik ook niet of deze tijden nu de beste tijd is om een switch te maken. Maar ook dit zou uiteindelijk niet bepalend moeten zijn voor je keuze. Wellicht enkel van invloed op timing.
Verder denk ik dat je de afgelopen jaren niet moet zien als "weggegooid". Ik zou wrs ook erg balen om bijna halverwege te zijn en dan iets niet af te maken, waardoor je wellicht het gevoel hebt geen "concreet" resultaat te hebben. Maar die gedachte is niet geheel terecht. De ervaring heeft juist ook het inzicht gebracht wat je nu hebt. En dit bedoel ik echt niet zweverig.....
Reality check: In mn omgeving (bedrijfsleven) heb ik veel mensen in de eerste jaren zien switchen van werkgevers, van industrieen en zelfs van disciplines. Veel van hen afgestudeerd op een specifiek vakgebied, wat anders is dan hun huidige baan.
Ik denk dat de carriere switch die jij wilt maken, niet anders is dan de vraagstukken die veel mensen hebben als ze nog niet de plek hebben gevonden die bij ze past. En ik geloof dat over het algemeen veel mensen niet op hun plek zitten.
Niet alleen omdat ik geloof dat we tijd (en ervaringen!!!) moeten hebben om er achter te komen wat we willen. Maar ook alleen al omdat we in de loop der jaren ook veranderen. Of steeds meer inzicht krijgen in wat ons werkelijk blij maakt en daardoor wrs bij tijd en wijle van koers willen veranderen.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. En hoop dat je deze periode kan ervaren als een die opeens veel nieuwe mogelijkheden laat zien ipv een periode van spijt en foute keuzes.
Succes!
Ik zit zelf helemaal niet in de wetenschap. Zelf werk in in het bedrijfsleven, maar zou graag willen reageren.
Allereerst denk ik te lezen dat je eigenlijk wel weet wat je wilt. Nu stoppen en in de onderzoeksjournalistiek. Wat je tegenhoudt is de onzekerheid of en wanneer je aan de slag kan in een nw vakgebied. Praktisch als ik ben, weet ik ook niet of deze tijden nu de beste tijd is om een switch te maken. Maar ook dit zou uiteindelijk niet bepalend moeten zijn voor je keuze. Wellicht enkel van invloed op timing.
Verder denk ik dat je de afgelopen jaren niet moet zien als "weggegooid". Ik zou wrs ook erg balen om bijna halverwege te zijn en dan iets niet af te maken, waardoor je wellicht het gevoel hebt geen "concreet" resultaat te hebben. Maar die gedachte is niet geheel terecht. De ervaring heeft juist ook het inzicht gebracht wat je nu hebt. En dit bedoel ik echt niet zweverig.....
Reality check: In mn omgeving (bedrijfsleven) heb ik veel mensen in de eerste jaren zien switchen van werkgevers, van industrieen en zelfs van disciplines. Veel van hen afgestudeerd op een specifiek vakgebied, wat anders is dan hun huidige baan.
Ik denk dat de carriere switch die jij wilt maken, niet anders is dan de vraagstukken die veel mensen hebben als ze nog niet de plek hebben gevonden die bij ze past. En ik geloof dat over het algemeen veel mensen niet op hun plek zitten.
Niet alleen omdat ik geloof dat we tijd (en ervaringen!!!) moeten hebben om er achter te komen wat we willen. Maar ook alleen al omdat we in de loop der jaren ook veranderen. Of steeds meer inzicht krijgen in wat ons werkelijk blij maakt en daardoor wrs bij tijd en wijle van koers willen veranderen.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. En hoop dat je deze periode kan ervaren als een die opeens veel nieuwe mogelijkheden laat zien ipv een periode van spijt en foute keuzes.
Succes!
