Werk & Studie
alle pijlers
Werken na burn-out
zaterdag 15 februari 2020 om 16:37
Ruim twee jaar geleden heb ik op mijn 21e een burn-out gekregen tijdens mijn studie. Ik heb daardoor een pittige tijd achter de rug. Inmiddels is mijn studie afgerond, en ben ik net begonnen met werken. Ik werk nu 3x5 uur per week en nog wat losse uurtjes thuis. Mijn doel is om uiteindelijk 28-32 uur te werken, omdat het fulltime stage lopen/fulltime studeren (ik zat iedere dag van 9 tot 5 op school) uiteindelijk tot een burn-out heeft geleid. Ik ben eigenlijk op zoek naar ervaringen hoe andere mensen dat hebben gedaan, en hoelang je er over hebt gedaan om je uren op te bouwen.
zaterdag 15 februari 2020 om 17:20
Geen ervaring mee. Waar je sowieso rekening mee moet houden, is dat een inwerkperiode veel energie kost. Nieuwe indrukken, gezichten, werkprotocollen... er komt heel wat op je af.
Iedereen is afgemat na een werkdag in zo’n beginperiode. Wees alert op signalen, maar koppel dit dus niet gelijk aan een terugval mbt je eerdere burn-out.
Heel veel succes en ik hoop dat je leuke werkervaring op doet. Vaak hoor je “what doesn’t kill you, makes you stronger”, maar mijn ervaring is dat je harder groeit van successen dan van tegenslagen.
Iedereen is afgemat na een werkdag in zo’n beginperiode. Wees alert op signalen, maar koppel dit dus niet gelijk aan een terugval mbt je eerdere burn-out.
Heel veel succes en ik hoop dat je leuke werkervaring op doet. Vaak hoor je “what doesn’t kill you, makes you stronger”, maar mijn ervaring is dat je harder groeit van successen dan van tegenslagen.
Ik ben niet bijgelovig, dat brengt ongeluk...
zaterdag 15 februari 2020 om 18:27
Jaa klopt daar heb ik zeker rekening mee gehouden. Ik ben begonnen met 12 uur werken, om overal aan te kunnen wennen. Tot nu toe gaat het goed.fitch schreef: ↑15-02-2020 17:20Geen ervaring mee. Waar je sowieso rekening mee moet houden, is dat een inwerkperiode veel energie kost. Nieuwe indrukken, gezichten, werkprotocollen... er komt heel wat op je af.
Iedereen is afgemat na een werkdag in zo’n beginperiode. Wees alert op signalen, maar koppel dit dus niet gelijk aan een terugval mbt je eerdere burn-out.
Heel veel succes en ik hoop dat je leuke werkervaring op doet. Vaak hoor je “what doesn’t kill you, makes you stronger”, maar mijn ervaring is dat je harder groeit van successen dan van tegenslagen.
zaterdag 15 februari 2020 om 20:44
Ik vind meer dan 2 jaar doen over genezen van een burn-out ontzettend lang. Word je wel goed begeleid? Bij mij kostte het 5,5 maand toen ik (nog niet helemaal beter) met een nieuwe baan begon en daar was het binnen een paar maanden helemaal weg.
Ik heb destijds stevig ingezet op therapie en oefeningen, omdat beter worden voor mij de enige 'way out' was van een nogal ingewikkelde persoonlijke situatie. Ik was dus bijzonder gemotiveerd.
Toen ik instortte was ik zover heen dat ik uitsluitend gigantisch lichamelijke klachten had (waaronder kortademigheid, koorts, menstruatie die compleet wegbleef, hartkloppingen, etc.). Die heb ik stuk voor stuk aangepakt en daarnaast ook heel hard gewerkt aan de oorzaken van de burnout.
Voor mij was de burn-out een reden om keihard aan de slag te gaan met alles wat er was, niet om het eens jarenlang rustig aan te doen.
Dat zal wel voor iedereen anders zijn, maar ik vraag me dus af: wat heb jij ondernomen om hiervan te genezen?
Ik heb destijds stevig ingezet op therapie en oefeningen, omdat beter worden voor mij de enige 'way out' was van een nogal ingewikkelde persoonlijke situatie. Ik was dus bijzonder gemotiveerd.
Toen ik instortte was ik zover heen dat ik uitsluitend gigantisch lichamelijke klachten had (waaronder kortademigheid, koorts, menstruatie die compleet wegbleef, hartkloppingen, etc.). Die heb ik stuk voor stuk aangepakt en daarnaast ook heel hard gewerkt aan de oorzaken van de burnout.
Voor mij was de burn-out een reden om keihard aan de slag te gaan met alles wat er was, niet om het eens jarenlang rustig aan te doen.
Dat zal wel voor iedereen anders zijn, maar ik vraag me dus af: wat heb jij ondernomen om hiervan te genezen?
zaterdag 15 februari 2020 om 21:11
Is inderdaad lang, echter heb ik wel in de tussentijd mijn studie afgerond. Ik heb een jaar echt thuis gezeten omdat het echt niet ging. O.a. heftige angstklachten waardoor de deur uitkomen lastig was. Het jaar daarna heb ik in een wat lager tempo dan normaal mijn minor en afstudeeropdracht afgemaakt. Ook is er autisme vastgesteld, en kostte het behoorlijk wat tijd om dat te accepteren en mijn leven erop aan te passen om niet opnieuw in een burn-out te komen. Nu met werk heb ik er dan ook bewust voor gekozen om wel rustig op te bouwen omdat ik zo lang niet echt gewerkt heb maar vanuit thuis veel aan mijn studie deed.
En daarnaast heb ik therapie gevolgd, waaronder een tijd deeltijdtherapie.
En daarnaast heb ik therapie gevolgd, waaronder een tijd deeltijdtherapie.
zaterdag 15 februari 2020 om 21:22
Ik heb getwijfeld of ik zou reageren omdat mijn situatie niet helemaal hetzelfde is, maar ik me toch wel herken in je verhaal.
Tijdens mijn studie 2 jaar geleden, raakte ik overspannen. Ik liep stage in een zorginstelling waar heel veel problemen waren, onder andere personeel-tekort.
Ik stond nooit alleen, maar omdat er zoveel problemen waren nam ik het werk mee naar huis. Fout 1. Ik wilde er voor de bewoners zijn, die mochten niet de dupe worden van de problemen die er waren. Ik nam geen pauzes, liep altijd door.
Mijn omgeving zag dat het niet lekker ging en adviseerde me om ziek te melden. Ik dacht, nee dat doe ik niet. ze hebben al zo'n tekort en dan is er weer een vertrouwd gezicht ziek. Ook ging ik richting mijn examens en wilde ik mijn stage zo goed mogelijk afsluiten.
Uiteindelijk zag ik in dat ik me ziek moest melden omdat ik echt op het randje van instorten stond. Het was geen burn-out, maar 'ik zat wel in de trein er naartoe'.
Ziekgemeld en met school besloten alleen de examens te doen. Stage-opdrachten waren allemaal al gedaan eigenlijk en ik was voor alles geslaagd.
Toen een paar maanden thuisgezeten (buiten examens om) en nadat ik geslaagd was vol goede moed begonnen in een andere zorginstelling. Ik ging 32 uur werken maar in de praktijk waren dat er 40 of zelfs meer. Ik durfde dat niet aan te geven en merkte dat het veel te veel was. Er speelden daar nog meer problemen waardoor het voor mij beter was om ander werk te zoeken.
En dat is gelukt. Ik werk nu vaste dagen, 20-25 uur in de week bij mijn oude werkgever. Wat een rust, ik had het veel eerder moeten doen. Het is wel werk onder mijn niveau maar dat maakt me niets uit.
Ik heb overigens ook een vorm van autisme. Voor mij is het echt zo fijn dat ik nu ritme en regelmaat heb in werk.
Voorlopig blijf ik dit aantal uur gewoon werken. Werkweken van 40 uur zitten er sowieso voor mij niet meer in maar dat vind ik helemaal niet erg.
Als je wilt mag je me altijd pb'en.
Tijdens mijn studie 2 jaar geleden, raakte ik overspannen. Ik liep stage in een zorginstelling waar heel veel problemen waren, onder andere personeel-tekort.
Ik stond nooit alleen, maar omdat er zoveel problemen waren nam ik het werk mee naar huis. Fout 1. Ik wilde er voor de bewoners zijn, die mochten niet de dupe worden van de problemen die er waren. Ik nam geen pauzes, liep altijd door.
Mijn omgeving zag dat het niet lekker ging en adviseerde me om ziek te melden. Ik dacht, nee dat doe ik niet. ze hebben al zo'n tekort en dan is er weer een vertrouwd gezicht ziek. Ook ging ik richting mijn examens en wilde ik mijn stage zo goed mogelijk afsluiten.
Uiteindelijk zag ik in dat ik me ziek moest melden omdat ik echt op het randje van instorten stond. Het was geen burn-out, maar 'ik zat wel in de trein er naartoe'.
Ziekgemeld en met school besloten alleen de examens te doen. Stage-opdrachten waren allemaal al gedaan eigenlijk en ik was voor alles geslaagd.
Toen een paar maanden thuisgezeten (buiten examens om) en nadat ik geslaagd was vol goede moed begonnen in een andere zorginstelling. Ik ging 32 uur werken maar in de praktijk waren dat er 40 of zelfs meer. Ik durfde dat niet aan te geven en merkte dat het veel te veel was. Er speelden daar nog meer problemen waardoor het voor mij beter was om ander werk te zoeken.
En dat is gelukt. Ik werk nu vaste dagen, 20-25 uur in de week bij mijn oude werkgever. Wat een rust, ik had het veel eerder moeten doen. Het is wel werk onder mijn niveau maar dat maakt me niets uit.
Ik heb overigens ook een vorm van autisme. Voor mij is het echt zo fijn dat ik nu ritme en regelmaat heb in werk.
Voorlopig blijf ik dit aantal uur gewoon werken. Werkweken van 40 uur zitten er sowieso voor mij niet meer in maar dat vind ik helemaal niet erg.
Als je wilt mag je me altijd pb'en.
zaterdag 15 februari 2020 om 21:45
Ik heb 4 jaar geleden een burn out gehad. Was binnen een half jaar weer volledig terug op de werkvloer (voortgezet onderwijs). Maar binnen een jaar ging het weer mis. Nu werk ik in inmiddels ergens anders, 27-32 uur. Maar ik merk wel dat het nooit helemaal overgaat. Ik ben erg gevoelig geworden voor (werk)druk en prikkels. Is ook wel weer een mooie ‘natuurlijke’ rem. Ik weet wanneer ik gas terug moet nemen.
Succes, dit pad is voor iedereen anders.
Succes, dit pad is voor iedereen anders.
I'm not crazy. My reality is just different than yours.
zaterdag 15 februari 2020 om 22:00
Klinkt als een pittige periode ook. Deels inderdaad herkenbaar, hoewel bij mij de werkomstandigheden niet de oorzaak waren van mijn burn-out. Wat goed dat je nu de stap hebt gezet en wel een fijne werkgever hebt gevondenKwebbeltje91 schreef: ↑15-02-2020 21:22Ik heb getwijfeld of ik zou reageren omdat mijn situatie niet helemaal hetzelfde is, maar ik me toch wel herken in je verhaal.
Tijdens mijn studie 2 jaar geleden, raakte ik overspannen. Ik liep stage in een zorginstelling waar heel veel problemen waren, onder andere personeel-tekort.
Ik stond nooit alleen, maar omdat er zoveel problemen waren nam ik het werk mee naar huis. Fout 1. Ik wilde er voor de bewoners zijn, die mochten niet de dupe worden van de problemen die er waren. Ik nam geen pauzes, liep altijd door.
Mijn omgeving zag dat het niet lekker ging en adviseerde me om ziek te melden. Ik dacht, nee dat doe ik niet. ze hebben al zo'n tekort en dan is er weer een vertrouwd gezicht ziek. Ook ging ik richting mijn examens en wilde ik mijn stage zo goed mogelijk afsluiten.
Uiteindelijk zag ik in dat ik me ziek moest melden omdat ik echt op het randje van instorten stond. Het was geen burn-out, maar 'ik zat wel in de trein er naartoe'.
Ziekgemeld en met school besloten alleen de examens te doen. Stage-opdrachten waren allemaal al gedaan eigenlijk en ik was voor alles geslaagd.
Toen een paar maanden thuisgezeten (buiten examens om) en nadat ik geslaagd was vol goede moed begonnen in een andere zorginstelling. Ik ging 32 uur werken maar in de praktijk waren dat er 40 of zelfs meer. Ik durfde dat niet aan te geven en merkte dat het veel te veel was. Er speelden daar nog meer problemen waardoor het voor mij beter was om ander werk te zoeken.
En dat is gelukt. Ik werk nu vaste dagen, 20-25 uur in de week bij mijn oude werkgever. Wat een rust, ik had het veel eerder moeten doen. Het is wel werk onder mijn niveau maar dat maakt me niets uit.
Ik heb overigens ook een vorm van autisme. Voor mij is het echt zo fijn dat ik nu ritme en regelmaat heb in werk.
Voorlopig blijf ik dit aantal uur gewoon werken. Werkweken van 40 uur zitten er sowieso voor mij niet meer in maar dat vind ik helemaal niet erg.
Als je wilt mag je me altijd pb'en.
. Ik heb gelukkig ook een fijne werkgever die mee wil denken en open staat voor aanpassingen. Dat maakt echt een wereld van verschil.
zaterdag 15 februari 2020 om 22:02
Dit is inderdaad ook herkenbaar, die gevoeligheid voor prikkels had ik door mijn autisme altijd al wel, maar door die burn-out is het alleen maar erger geworden.MockTurtle schreef: ↑15-02-2020 21:45Ik heb 4 jaar geleden een burn out gehad. Was binnen een half jaar weer volledig terug op de werkvloer (voortgezet onderwijs). Maar binnen een jaar ging het weer mis. Nu werk ik in inmiddels ergens anders, 27-32 uur. Maar ik merk wel dat het nooit helemaal overgaat. Ik ben erg gevoelig geworden voor (werk)druk en prikkels. Is ook wel weer een mooie ‘natuurlijke’ rem. Ik weet wanneer ik gas terug moet nemen.
Succes, dit pad is voor iedereen anders.
zaterdag 15 februari 2020 om 22:03
Fruitella1 schreef: ↑15-02-2020 22:00Klinkt als een pittige periode ook. Deels inderdaad herkenbaar, hoewel bij mij de werkomstandigheden niet de oorzaak waren van mijn burn-out. Wat goed dat je nu de stap hebt gezet en wel een fijne werkgever hebt gevonden
Ja dat is zeker fijn. Ik ga nu fluitend naar mijn werk en ik kom fluitend thuis. Dat was een paar jaar geleden wel anders.
Wat MockTurtle zegt herken ik ook. Ik ben nu ook veel alerter op mijn grenzen. Ik voel het weer fout gaan als ik teveel ja zeg.
Daarom probeer ik ook 1 of 2 dagen per week even helemaal niets te plannen. Gewoon mijn eigen ding doen. Moet zeggen, dat het me echt goed doet. Ik heb veel meer tijd voor mezelf en dat is echt zo belangrijk. Ik ben nog geen 30 en moet nog heel wat jaren werken dus wil daarmee echt zuinig zijn op mezelf
woensdag 19 februari 2020 om 17:37
Ah wat goed, dat hoop ik uiteindelijk ook te bereiken dat ik op die manier naar mn werk gaKwebbeltje91 schreef: ↑15-02-2020 22:03Ja dat is zeker fijn. Ik ga nu fluitend naar mijn werk en ik kom fluitend thuis. Dat was een paar jaar geleden wel anders.
Wat MockTurtle zegt herken ik ook. Ik ben nu ook veel alerter op mijn grenzen. Ik voel het weer fout gaan als ik teveel ja zeg.
Daarom probeer ik ook 1 of 2 dagen per week even helemaal niets te plannen. Gewoon mijn eigen ding doen. Moet zeggen, dat het me echt goed doet. Ik heb veel meer tijd voor mezelf en dat is echt zo belangrijk. Ik ben nog geen 30 en moet nog heel wat jaren werken dus wil daarmee echt zuinig zijn op mezelf
. Ja die insteek heb ik dus ook, aangezien ik nog een jaar of 45 moet werken ga ik liever niet nog een keer zo de mist in als afgelopen jaren.
woensdag 19 februari 2020 om 19:09
Keihard werken om gemotiveerd je burnout aan te pakken? Dat is een onorthodoxe manier. Heb je nu wel geleerd waar je grenzen liggen en hoe echte ontspanning voelt? Ik word kriegel van je bericht, vooral door het belerende toontje waarin je vraagt wat TO heeft gedaan om beter te worden. Het zal je uiteraard niet verbazen dat het mij veel langer heeft gekost om te herstellen van een burnout.-jolijn- schreef: ↑15-02-2020 20:44Ik vind meer dan 2 jaar doen over genezen van een burn-out ontzettend lang. Word je wel goed begeleid? Bij mij kostte het 5,5 maand toen ik (nog niet helemaal beter) met een nieuwe baan begon en daar was het binnen een paar maanden helemaal weg.
Ik heb destijds stevig ingezet op therapie en oefeningen, omdat beter worden voor mij de enige 'way out' was van een nogal ingewikkelde persoonlijke situatie. Ik was dus bijzonder gemotiveerd.
Toen ik instortte was ik zover heen dat ik uitsluitend gigantisch lichamelijke klachten had (waaronder kortademigheid, koorts, menstruatie die compleet wegbleef, hartkloppingen, etc.). Die heb ik stuk voor stuk aangepakt en daarnaast ook heel hard gewerkt aan de oorzaken van de burnout.
Voor mij was de burn-out een reden om keihard aan de slag te gaan met alles wat er was, niet om het eens jarenlang rustig aan te doen.
Dat zal wel voor iedereen anders zijn, maar ik vraag me dus af: wat heb jij ondernomen om hiervan te genezen?
