Werk & Studie
alle pijlers
What to do, what to do?
dinsdag 26 augustus 2008 om 08:29
Hallo,
mijn situatie is een beetje vergelijkbaar met de situaties die besproken worden in het topic "falen in je werk"
ik heb een leuke functie, waar ik ook goed in ben... maar bij de organisatie waar ik nu werk kom ik niet goed uit de verf... 1 aspect wat zij erg belangrijk vinden gaat niet zo lekker.. ik moet meer de kar trekken, dingen veranderen, lobbieen om dingen gedaan te krijgen... en dat zijn juist dingen die ik bij een klein bedrijf met korte lijnen goed kan... maar in zo'n onoverzichtelijke organisatie heb ik geen idee waar ik moet beginnen
bovendien zijn er in het begin een paar voorvalletjes geweest die me erg onzeker hebben gemaakt... achteraf had ik op dat moment beter voor mezelf op moeten komen, want dat was niet terecht, maar dat zie ik nu pas in... de leidinggevende geeft me daarin gelijk, maar legt de verantwoordelijkheid toch bij mezelf..
door de situatie voel ik me bij de directe collega's in elk geval niet echt goed op mijn gemak en krijg ik de neiging om mezelf terug te trekken...
terwijl het tegenovergestelde van me verwacht wordt!
bij het sollicitatiegesprek had ik bij iedereen die aanwezig was een goed gevoel... behalve de collega met wie ik moest samenwerken, die kon ik niet echt peilen...
uiteindelijk kan ik dat nu nog steeds niet, en dat is wederzijds... de communicatie loopt dus gewoon niet lekker, volgens mij hebben we dezelfde communicatiestijl, alleen heeft zij zich inmiddels allerlei trucjes aangeleerd (die wat mij betreft erg nep overkomen, en daar kan ik niet tegen)
de situatie lijkt me redelijk duidelijk, ik zit daar niet op mijn plek...
ik was alweer aan het kijken naar andere banen, maar heb vorige week besloten het jaar toch maar proberen uit te zingen... in elk geval niet geforceerd iets anders zoeken omdat ik daar weg wil, ondertussen wel ogen en oren wijd open houden natuurlijk, want je weet maar nooit..
ik heb ene paar gesprekken gehad met mijn leidinggevende, heb ook een keer gezegd dat ik twijfel of ik wel op mijn plek zit daar... en nu moet ik dat dus uit gaan zoeken van haar.. aan de hand daarvan moet ik dan mijn conclusies trekken en zeggen dat ik wat anders ga zoeken... ik krijg daar dan ook alle gelegenheid toe, ik krijg een bepaalde periode de tijd, hoef dan minder te werken en de rest van de tijd mag ik besteden om te solliciteren..
dat klinkt leuk, maar wat als ik in die periode geen andere baan heb gevonden? dan heb ik wel zelf ontslag genomen en dus geen uitkering!
toch voel ik het meest voor deze optie... ik word hier niet gelukkig en zij worden niet gelukkig van mij...
ik weet niet goed hoe ik hier mee aan moet... ik wil wel graag weg... maar ik ga zelf geen ontslag nemen als ik nog niks anders heb... ik heb een jaarcontract bij de overheid, dus als ze mij willen ontslaan zal dat een stuk lastiger worden lijkt me... dan wordt het er niet leuker op... dan zal het van beide kanten niet op een hele nette manier gaan, en daar zit ik helemaal niet op te wachten
maar om nou ja te zeggen op deze baan, terwijl ik eignlijk liever weg wil....
volgens mij zou ik het een ander wel adviseren, maar ik voel me er niet goed bij... maar uiteindelijk gaat het wel om mijn portomonnee... daar moet ik wel aan denken, en dat doen zij ook...
mijn situatie is een beetje vergelijkbaar met de situaties die besproken worden in het topic "falen in je werk"
ik heb een leuke functie, waar ik ook goed in ben... maar bij de organisatie waar ik nu werk kom ik niet goed uit de verf... 1 aspect wat zij erg belangrijk vinden gaat niet zo lekker.. ik moet meer de kar trekken, dingen veranderen, lobbieen om dingen gedaan te krijgen... en dat zijn juist dingen die ik bij een klein bedrijf met korte lijnen goed kan... maar in zo'n onoverzichtelijke organisatie heb ik geen idee waar ik moet beginnen
bovendien zijn er in het begin een paar voorvalletjes geweest die me erg onzeker hebben gemaakt... achteraf had ik op dat moment beter voor mezelf op moeten komen, want dat was niet terecht, maar dat zie ik nu pas in... de leidinggevende geeft me daarin gelijk, maar legt de verantwoordelijkheid toch bij mezelf..
door de situatie voel ik me bij de directe collega's in elk geval niet echt goed op mijn gemak en krijg ik de neiging om mezelf terug te trekken...
terwijl het tegenovergestelde van me verwacht wordt!
bij het sollicitatiegesprek had ik bij iedereen die aanwezig was een goed gevoel... behalve de collega met wie ik moest samenwerken, die kon ik niet echt peilen...
uiteindelijk kan ik dat nu nog steeds niet, en dat is wederzijds... de communicatie loopt dus gewoon niet lekker, volgens mij hebben we dezelfde communicatiestijl, alleen heeft zij zich inmiddels allerlei trucjes aangeleerd (die wat mij betreft erg nep overkomen, en daar kan ik niet tegen)
de situatie lijkt me redelijk duidelijk, ik zit daar niet op mijn plek...
ik was alweer aan het kijken naar andere banen, maar heb vorige week besloten het jaar toch maar proberen uit te zingen... in elk geval niet geforceerd iets anders zoeken omdat ik daar weg wil, ondertussen wel ogen en oren wijd open houden natuurlijk, want je weet maar nooit..
ik heb ene paar gesprekken gehad met mijn leidinggevende, heb ook een keer gezegd dat ik twijfel of ik wel op mijn plek zit daar... en nu moet ik dat dus uit gaan zoeken van haar.. aan de hand daarvan moet ik dan mijn conclusies trekken en zeggen dat ik wat anders ga zoeken... ik krijg daar dan ook alle gelegenheid toe, ik krijg een bepaalde periode de tijd, hoef dan minder te werken en de rest van de tijd mag ik besteden om te solliciteren..
dat klinkt leuk, maar wat als ik in die periode geen andere baan heb gevonden? dan heb ik wel zelf ontslag genomen en dus geen uitkering!
toch voel ik het meest voor deze optie... ik word hier niet gelukkig en zij worden niet gelukkig van mij...
ik weet niet goed hoe ik hier mee aan moet... ik wil wel graag weg... maar ik ga zelf geen ontslag nemen als ik nog niks anders heb... ik heb een jaarcontract bij de overheid, dus als ze mij willen ontslaan zal dat een stuk lastiger worden lijkt me... dan wordt het er niet leuker op... dan zal het van beide kanten niet op een hele nette manier gaan, en daar zit ik helemaal niet op te wachten
maar om nou ja te zeggen op deze baan, terwijl ik eignlijk liever weg wil....
volgens mij zou ik het een ander wel adviseren, maar ik voel me er niet goed bij... maar uiteindelijk gaat het wel om mijn portomonnee... daar moet ik wel aan denken, en dat doen zij ook...
dinsdag 26 augustus 2008 om 09:02
Waarom niet nog even blijven en uitproberen? Je kent nu je eigen valkuilen.
Stel je niet al te kwetsbaar op bij je leidinggevenden. Dit geeft alleen nog maar meer weer dat je het niet ziet zitten en dan geven ze je maar al te graag de gelegenheid een andere baan te zoeken.
Deze baan, die voor je gevoel toch min of meer weg wil, kan je bij uitstek gebruiken om te leren van je fouten. Jezelf assertiever op te stellen en gaan netwerken. De maniertjes waar jij je aan stoort van je collega, tja, das echt jouw probleem. Niet die van haar. Daar moet je mee om leren gaan en je hebt in elk bedrijf een aantal waarbij het niet even goed klikt.
Mijn advies is dus neem het heft in eigen handen en ga werken aan je zwakke punten zodat je daarvan geleerd hebt bij een volgende baan voor je in dezelfde valkuil stapt. Dat is heel moeilijk, maar je zal jezelf dankbaar zijn. Leerschool
Stel je niet al te kwetsbaar op bij je leidinggevenden. Dit geeft alleen nog maar meer weer dat je het niet ziet zitten en dan geven ze je maar al te graag de gelegenheid een andere baan te zoeken.
Deze baan, die voor je gevoel toch min of meer weg wil, kan je bij uitstek gebruiken om te leren van je fouten. Jezelf assertiever op te stellen en gaan netwerken. De maniertjes waar jij je aan stoort van je collega, tja, das echt jouw probleem. Niet die van haar. Daar moet je mee om leren gaan en je hebt in elk bedrijf een aantal waarbij het niet even goed klikt.
Mijn advies is dus neem het heft in eigen handen en ga werken aan je zwakke punten zodat je daarvan geleerd hebt bij een volgende baan voor je in dezelfde valkuil stapt. Dat is heel moeilijk, maar je zal jezelf dankbaar zijn. Leerschool
dinsdag 26 augustus 2008 om 09:53
Ik zat een paar jaar geleden in een zelfde soort situatie als jij. Ik ben wel gebleven, mede omdat de arbeidsmarkt vrij slecht was in dat eerste jaar. Uiteindelijk heb ik er 3 en half jaar gezeten. Het is nooit een geweldige werkomgeving geworden voor me, maar het werd wel steeds beter dan in het begin. Ik heb er ook heel veel geleerd, waar ik nu wel heel blij mee ben. Sta aanzienlijk sterker in mijn schoenen nu.
Wat ik nooit zo goed begrijp is dat mensen tegen hun leidinggevende uitspreken dat ze zich afvragen of ze wel op hun plek zitten. Zelf zou ik dat niet zo snel doen. Ik geef wel aan dat bepaalde dingen me niet zinnen hoor... Maar als ik denk dat ik niet op mn plek zit zoek ik dat eerst rustig voor mezelf uit en dan ga ik gewoon solliciteren. Je weet namelijk nooit hoe lang je er nog zit (ik uiteindelijk 3 en half jaar en niet met tegenzin hoor). Je baas gaat je toch anders bekijken als hij/zij weet dat je tóch weggaat. Zal minder geneigd zijn om je problemen ècht op te lossen en je hebt minder kans op promoties, leuke klussen etc.
Maar goed, je hebt het nu eenmaal gedaan... en als je blijft maakt het op den lange duur natuurlijk ook niets meer uit. Een vriendin an mij bleef uiteindelijk 7 jaar op een plek waar ze had gezegd niet op de juiste plek te zitten.
Wat ik nooit zo goed begrijp is dat mensen tegen hun leidinggevende uitspreken dat ze zich afvragen of ze wel op hun plek zitten. Zelf zou ik dat niet zo snel doen. Ik geef wel aan dat bepaalde dingen me niet zinnen hoor... Maar als ik denk dat ik niet op mn plek zit zoek ik dat eerst rustig voor mezelf uit en dan ga ik gewoon solliciteren. Je weet namelijk nooit hoe lang je er nog zit (ik uiteindelijk 3 en half jaar en niet met tegenzin hoor). Je baas gaat je toch anders bekijken als hij/zij weet dat je tóch weggaat. Zal minder geneigd zijn om je problemen ècht op te lossen en je hebt minder kans op promoties, leuke klussen etc.
Maar goed, je hebt het nu eenmaal gedaan... en als je blijft maakt het op den lange duur natuurlijk ook niets meer uit. Een vriendin an mij bleef uiteindelijk 7 jaar op een plek waar ze had gezegd niet op de juiste plek te zitten.
dinsdag 26 augustus 2008 om 10:01
Als ik jou was zou ik denk ik gewoon rustig gaan solliciteren dit jaar, maar verder geen regeling aangaan met je werk oid. Ook naast een fulltime baan heb je genoeg tijd om te solliciteren. Als je bij de overheid werkt kun je ook vrij gemakkelijk 40 uur werken bij een 36-urig contract zodat je veel uurtjes vrij kunt nemen voor sollicitatiegesprekken.
Wat heb je te verliezen? Als het allemaal echt niet gaat werken is het jaar toch zo om. Dan wordt je contract toch niet verlengd en krijg je in dat geval wel gewoon een uitkering.
Mocht je langzaam meer in je functie gaan groeien en toch blijven dan krijg je in elk geval geen scheve gezichten vanwege die sollicitatie-periode.
Wat heb je te verliezen? Als het allemaal echt niet gaat werken is het jaar toch zo om. Dan wordt je contract toch niet verlengd en krijg je in dat geval wel gewoon een uitkering.
Mocht je langzaam meer in je functie gaan groeien en toch blijven dan krijg je in elk geval geen scheve gezichten vanwege die sollicitatie-periode.
dinsdag 26 augustus 2008 om 15:08
ik heb dat gezegd in een gesprek waarbij ik zelf erg emotioneel was... ik hang tegen overspannen aan, dus het minste of geringste is momenteel al genoeg om te gaan huilen... en dan denk ik niet helemaal helder na...
inmiddels ben ik er wel zo goed als over uit dat ik niet ga zeggen dat ik weg wil... ik ga het gewoon proberen om er in te groeien en tussentijds kijk ik rond naar iets anders...
dat deze baan geen toekomstmuziek heeft voor mij is een ding wat zeker is, maar ik ga me niet laten dwingen om ontslag te nemen...
inmiddels ben ik er wel zo goed als over uit dat ik niet ga zeggen dat ik weg wil... ik ga het gewoon proberen om er in te groeien en tussentijds kijk ik rond naar iets anders...
dat deze baan geen toekomstmuziek heeft voor mij is een ding wat zeker is, maar ik ga me niet laten dwingen om ontslag te nemen...
woensdag 27 augustus 2008 om 12:29
woensdag 27 augustus 2008 om 17:17
dankjewel, klopt, dat gevoel had ik ook.. dat ik het wat meer los kon laten...
maar vanmiddag bij de psieg geweest (een van de eerste keren) en sindsdien is het eigenlijk weer mis met me... huilen enzo
het liefst zou ik me nu 2 weken ziek melden ofzo... gewoon niks moeten..
maar ik ben bang dat ik dan echt "wegzak" en er niet meer uit kan komen... ook vind ik het een zwakke gedachte, wegvluchten voor moeilijkheden... als ik me ziekmeld, dan kan ik ook de dingen niet meer doen die me juist op de been houden nu... door me ziek te melden geef ik natuurljk helemaal het foute signaal af naar mijn werkgever en denk ik dat mijn kansen daar helemaal verkeken zijn...
paar weken terug stond ik er ook zo voor... ben de volgende dad gewoon naar t werk gegaand, op de automatische piloot mn werk gedaan en een paar dagen later voelde ik me alweer een stuk beter... tot nu dus
maar vanmiddag bij de psieg geweest (een van de eerste keren) en sindsdien is het eigenlijk weer mis met me... huilen enzo
het liefst zou ik me nu 2 weken ziek melden ofzo... gewoon niks moeten..
maar ik ben bang dat ik dan echt "wegzak" en er niet meer uit kan komen... ook vind ik het een zwakke gedachte, wegvluchten voor moeilijkheden... als ik me ziekmeld, dan kan ik ook de dingen niet meer doen die me juist op de been houden nu... door me ziek te melden geef ik natuurljk helemaal het foute signaal af naar mijn werkgever en denk ik dat mijn kansen daar helemaal verkeken zijn...
paar weken terug stond ik er ook zo voor... ben de volgende dad gewoon naar t werk gegaand, op de automatische piloot mn werk gedaan en een paar dagen later voelde ik me alweer een stuk beter... tot nu dus
woensdag 27 augustus 2008 om 17:45
Ha L,
Niet doen hoor, niet ziek melden! Het is niet goed voor jezelf, want dan maak je alles thuis alleen maar groter allemaal. Blijf gewoon gaan en plan van het weekend gewoon iets leuks. Kun je vrijdag en maandag a.s. geen vrij nemen? Ga lekker een lang weekend weg, dan kun je er volgende week weer helemaal tegen aan. Morgen heb je dan op je werk iets om naar uit te kijken... dat scheelt ook. Heb je geen vrienden/vriendinnen die vlakbij jouw werk werken? Als het minder leuk was op mijn werk ging ik vaak met vrienden lunchen. Dat maakte de dag al veel leuker!
Bovendien kan je werkgever het inderdaad tegen je gebruiken als het haar zo uitkomt.
Loop je door je werk bij de psych?
Niet doen hoor, niet ziek melden! Het is niet goed voor jezelf, want dan maak je alles thuis alleen maar groter allemaal. Blijf gewoon gaan en plan van het weekend gewoon iets leuks. Kun je vrijdag en maandag a.s. geen vrij nemen? Ga lekker een lang weekend weg, dan kun je er volgende week weer helemaal tegen aan. Morgen heb je dan op je werk iets om naar uit te kijken... dat scheelt ook. Heb je geen vrienden/vriendinnen die vlakbij jouw werk werken? Als het minder leuk was op mijn werk ging ik vaak met vrienden lunchen. Dat maakte de dag al veel leuker!
Bovendien kan je werkgever het inderdaad tegen je gebruiken als het haar zo uitkomt.
Loop je door je werk bij de psych?
woensdag 27 augustus 2008 om 19:10
ja, maar eigenlijk is het meer de druppel dan dat het puur door het werk komt...
ik werk parttime bij deze werkgever, daarnaast heb ik nog ander werk wat heel goed gaat... dat werk heb ik altijd fulltime gedaan, maar door financiele omstandigheden kon die werkgever mij niet meer fulltime betalen... kwam mij wel goed uit omdat ik ook wel eens wat anders wilde en verder wilde kijken..
mijn probleem is dat ik zoveel moet van mezelf... en als me dat dan niet lukt ben ik vreselijk teleurgesteld en kwaad op mezelf... ook ben ik perfectionistisch en houd ik teveel rekening met anderen... en ben ik een kei in het uitschakelen van mijn gevoel
ziek melden ga ik ook niet doen... maar ik krijg hele tegenstrijdige adviezen wat dat betreft... de een zegt dat ik moet luisteren naar mijn lichaam omdat ik grote kans loop om straks helemaal burned out te raken... en anderen zeggen hetzelfde als jij... en daar ben ik zelf ook bang voor
helaas geen vrienden in de buurt van mijn werk... maar vaak vlucht ik zelf even de winkelstraat in vlak bij mijn werk... is ook even afleiding.. en gelukkig heb ik wel de mogelijkheid om thuis te werken...dat is soms fijn, en soms werkt het averechts
ik werk parttime bij deze werkgever, daarnaast heb ik nog ander werk wat heel goed gaat... dat werk heb ik altijd fulltime gedaan, maar door financiele omstandigheden kon die werkgever mij niet meer fulltime betalen... kwam mij wel goed uit omdat ik ook wel eens wat anders wilde en verder wilde kijken..
mijn probleem is dat ik zoveel moet van mezelf... en als me dat dan niet lukt ben ik vreselijk teleurgesteld en kwaad op mezelf... ook ben ik perfectionistisch en houd ik teveel rekening met anderen... en ben ik een kei in het uitschakelen van mijn gevoel
ziek melden ga ik ook niet doen... maar ik krijg hele tegenstrijdige adviezen wat dat betreft... de een zegt dat ik moet luisteren naar mijn lichaam omdat ik grote kans loop om straks helemaal burned out te raken... en anderen zeggen hetzelfde als jij... en daar ben ik zelf ook bang voor
helaas geen vrienden in de buurt van mijn werk... maar vaak vlucht ik zelf even de winkelstraat in vlak bij mijn werk... is ook even afleiding.. en gelukkig heb ik wel de mogelijkheid om thuis te werken...dat is soms fijn, en soms werkt het averechts
woensdag 27 augustus 2008 om 21:23
Als je echt denkt overspannen te raken is het misschien een ander verhaal. Wat zegt je psych over of het verstandig is je ziek te melden?
Het is zo dat het tegen je gebruikt kan worden als je je ziek meld... Maar dat moet niet de hoofdreden zijn om het niet te doen. Als je besluit om je niet ziek te melden moet je dit doen omdat je denkt dat het beter voor je gemoedsrust is om wèl gewoon naar je werk te gaan. Of denk je niet dat als je je ziek meldt je thuis gaat piekeren over hoe het verder moet en het in je hoofd het allemaal veel groter maakt dan het is? Denk je niet dat het na 2 weken dan nog véél moeilijker is om naar je werk te gaan dan nu?
Meid, wat kan je nog gebeuren... Ga lekker naar je werk.. gaan dingen niet zo als je wilt denk dan niet 'stomme ik... wat doe ik nou weer fout'... maar 'shit, jammer..., eens kijken hoe ik daar nu nog een positieve draai aan kan geven' of als dat echt niet lukt desnoods 'OK, jullie je zin. Over een jaartje ben ik toch weg en dan zoeken jullie het maar lekker uit....'.
Het is maar werk, het is altijd maar tijdelijk. Bovendien heb je in je andere baan toch al lang bewezen dat je goed bent in wat je doet? Als zij dat niet willen zien is het hún verlies, niet het jouwe.
Het is zo dat het tegen je gebruikt kan worden als je je ziek meld... Maar dat moet niet de hoofdreden zijn om het niet te doen. Als je besluit om je niet ziek te melden moet je dit doen omdat je denkt dat het beter voor je gemoedsrust is om wèl gewoon naar je werk te gaan. Of denk je niet dat als je je ziek meldt je thuis gaat piekeren over hoe het verder moet en het in je hoofd het allemaal veel groter maakt dan het is? Denk je niet dat het na 2 weken dan nog véél moeilijker is om naar je werk te gaan dan nu?
Meid, wat kan je nog gebeuren... Ga lekker naar je werk.. gaan dingen niet zo als je wilt denk dan niet 'stomme ik... wat doe ik nou weer fout'... maar 'shit, jammer..., eens kijken hoe ik daar nu nog een positieve draai aan kan geven' of als dat echt niet lukt desnoods 'OK, jullie je zin. Over een jaartje ben ik toch weg en dan zoeken jullie het maar lekker uit....'.
Het is maar werk, het is altijd maar tijdelijk. Bovendien heb je in je andere baan toch al lang bewezen dat je goed bent in wat je doet? Als zij dat niet willen zien is het hún verlies, niet het jouwe.
woensdag 27 augustus 2008 om 22:54
fijn dat je met me meedenkt
ik ben ook bang om in een vicieuze cirkel terecht te komen op het moment dat ik me ziek meldt.. dus dat doe ik pas als ik echt geen andere mogelijkheid meer zie
psieg begrijpt mijn probleem op het werk en heeft me bevestiging gegeven dat de situatie niet helemaal aan mezelf te danken is, maar door onduidelijkheid van mijn collega en leidinggevenden... zij leggen de verantwoordelijkheid bij mij, om duidelijkheid te vragen als die er niet is... hebben ze natuurlijk ook gelijk in... maar ik verdien het ook om fatsoenlijk ingewerkt te worden ook al leek het niet nodig omdat ik alles erg snel oppikte... juist later kwam ik pas dingen tegen waarvan ik niet wist hoe ik daar mee om moest gaan, en juist toen was iedereen met vakantie...
die bevestiging had ik ook wel van de mensen die dicht bij me staan.. maar ja, die zijn toch bevooroordeeld
psieg heeft niks gezegd over ziekmelden, maar daar heb ik het ook zelf niet over gehad... de huisarts vroeg me wel of ik nog wel werkte.. en zei dat ik dat zelf het beste in kon schatten of dat kon of niet..
wat kan er gebeuren.. precies wat jij zegt... dat vertel ik mezelf ook dagelijks, maar soms vliegt het me weer aan en vergeet ik het ff... maar als ik logisch nadenk is het ergste wat me kan overkomen dat ze me ontslaan... en eigenlijk zou ik daar niet eens echt mee zitten... behalve dan het gevoel gefaald te hebben, want dat is me nog niet eerder overkomen... maar dat is ook iets wat ik moet relativeren... is inderdaad hun verlies als ze het zover laten komen...
ik ben ook bang om in een vicieuze cirkel terecht te komen op het moment dat ik me ziek meldt.. dus dat doe ik pas als ik echt geen andere mogelijkheid meer zie
psieg begrijpt mijn probleem op het werk en heeft me bevestiging gegeven dat de situatie niet helemaal aan mezelf te danken is, maar door onduidelijkheid van mijn collega en leidinggevenden... zij leggen de verantwoordelijkheid bij mij, om duidelijkheid te vragen als die er niet is... hebben ze natuurlijk ook gelijk in... maar ik verdien het ook om fatsoenlijk ingewerkt te worden ook al leek het niet nodig omdat ik alles erg snel oppikte... juist later kwam ik pas dingen tegen waarvan ik niet wist hoe ik daar mee om moest gaan, en juist toen was iedereen met vakantie...
die bevestiging had ik ook wel van de mensen die dicht bij me staan.. maar ja, die zijn toch bevooroordeeld
psieg heeft niks gezegd over ziekmelden, maar daar heb ik het ook zelf niet over gehad... de huisarts vroeg me wel of ik nog wel werkte.. en zei dat ik dat zelf het beste in kon schatten of dat kon of niet..
wat kan er gebeuren.. precies wat jij zegt... dat vertel ik mezelf ook dagelijks, maar soms vliegt het me weer aan en vergeet ik het ff... maar als ik logisch nadenk is het ergste wat me kan overkomen dat ze me ontslaan... en eigenlijk zou ik daar niet eens echt mee zitten... behalve dan het gevoel gefaald te hebben, want dat is me nog niet eerder overkomen... maar dat is ook iets wat ik moet relativeren... is inderdaad hun verlies als ze het zover laten komen...
donderdag 28 augustus 2008 om 07:36
De psych kent natuurlijk wel alleen maar jouw kant van het verhaal, hou daar dus rekening mee. En het probleem blijft altijd nog dat je anderen niet kunt veranderen, je kunt alleen jezelf anders opstellen en proberen daarmee anderen te beïnvloeden zodat zij zich ook anders opstellen (of dat je zo er zelf anders mee leert omgaan).
Ik heb ook tegen het randje gezeten, maar achteraf denk ik dat juist het ritme van het werk in combinatie met bezoeken aan de psych mij weer helemaal teruggebracht heeft. Ik stond voortdurend op het puntje van huilen of moest even naar het toilet om te huilen, zelfs al was er geen aanleiding toe en ik heb volgens mij heel veel collega's het idee gegeven dat ze maar beter uit mijn buurt konden blijven. Thuis ook regelmatig huilen. Maar zonder het ritme van mijn werk (en tevens een goede "oefen" omgeving om een deel van de problemen aan te pakken) vrees ik dat het toen nog veel en veel zwaarder gehad zou hebben. En ik kon op mijn werk dus nog net wel voldoende functioneren (als in: presteren op richting het niveau voordat het met mij minder lekker ging), want anders heeft het natuurlijk sowieso geen zin. Dan zit je alleen maar op je werk om te huilen, dus dat gaat dan ook niet. Maar zo te horen kun jij op zich ook nog relatief normaal presteren op je werk.
Ik heb ook tegen het randje gezeten, maar achteraf denk ik dat juist het ritme van het werk in combinatie met bezoeken aan de psych mij weer helemaal teruggebracht heeft. Ik stond voortdurend op het puntje van huilen of moest even naar het toilet om te huilen, zelfs al was er geen aanleiding toe en ik heb volgens mij heel veel collega's het idee gegeven dat ze maar beter uit mijn buurt konden blijven. Thuis ook regelmatig huilen. Maar zonder het ritme van mijn werk (en tevens een goede "oefen" omgeving om een deel van de problemen aan te pakken) vrees ik dat het toen nog veel en veel zwaarder gehad zou hebben. En ik kon op mijn werk dus nog net wel voldoende functioneren (als in: presteren op richting het niveau voordat het met mij minder lekker ging), want anders heeft het natuurlijk sowieso geen zin. Dan zit je alleen maar op je werk om te huilen, dus dat gaat dan ook niet. Maar zo te horen kun jij op zich ook nog relatief normaal presteren op je werk.
donderdag 28 augustus 2008 om 09:50
:
fijn dat je met me meedenkt
ik ben ook bang om in een vicieuze cirkel terecht te komen op het moment dat ik me ziek meldt.. dus dat doe ik pas als ik echt geen andere mogelijkheid meer zie
psieg begrijpt mijn probleem op het werk en heeft me bevestiging gegeven dat de situatie niet helemaal aan mezelf te danken is, maar door onduidelijkheid van mijn collega en leidinggevenden... zij leggen de verantwoordelijkheid bij mij, om duidelijkheid te vragen als die er niet is... hebben ze natuurlijk ook gelijk in... maar ik verdien het ook om fatsoenlijk ingewerkt te worden ook al leek het niet nodig omdat ik alles erg snel oppikte... juist later kwam ik pas dingen tegen waarvan ik niet wist hoe ik daar mee om moest gaan, en juist toen was iedereen met vakantie...
die bevestiging had ik ook wel van de mensen die dicht bij me staan.. maar ja, die zijn toch bevooroordeeld
psieg heeft niks gezegd over ziekmelden, maar daar heb ik het ook zelf niet over gehad... de huisarts vroeg me wel of ik nog wel werkte.. en zei dat ik dat zelf het beste in kon schatten of dat kon of niet..
wat kan er gebeuren.. precies wat jij zegt... dat vertel ik mezelf ook dagelijks, maar soms vliegt het me weer aan en vergeet ik het ff... maar als ik logisch nadenk is het ergste wat me kan overkomen dat ze me ontslaan... en eigenlijk zou ik daar niet eens echt mee zitten... behalve dan het gevoel gefaald te hebben, want dat is me nog niet eerder overkomen... maar dat is ook iets wat ik moet relativeren... is inderdaad hun verlies als ze het zover laten komen...
Hé, voor ontslag hoe je niet zo bang te zijn. Ik heb 7 jaar bij de overheid gewerkt, heb vele mensen zien disfunctioneren en heb maar 3 keer meegemaakt dat er iemand ontslagen werd. In 1 geval ging het om iemand die een strafbaar feit had gepleegd, dus dat was op staande voet en duidelijk. In de overige 2 gevallen ging er meer dan een jaar overheen voordat ze ontslagen werden. Een proeftijd is er meestal niet. Je hebt een jaar de tijd om je te bewijzen en als je daar doorheen rolt krijg je en vast contract. Het enige dat je kunt gebeuren is dat je dat vaste contract niet krijgt.. Ga er maar vanuit dat je er dit eerste jaar gewoon zit.
Werk je bij een ministerie? In de directie waar ik enkele jaren geleden werkte waren bijna alle nieuwe medewerkers nerveus in het eerste jaar. Het was gewoon de sfeer, waar enkele mensen super uit de hoogte deden, de vliegen van elkaar afvingen... en als er iets mis ging moest de schuld gewoon ergens liggen. Nieuwen waren dan al snel de klos. Dingen voor elkaar krijgen lukte pas goed als je er langer werkte en een redelijk netwerk binnen het ministerie had opgebouwd. Mijn probleem in het begin was dat ze me alleen simpele suffe dingen lieten doen (ik was veruit de jongste en geen man... logisch toch?
... Een oudere collega zei dat ik eerst de gelegenheid moest geven aan oudere collega's om de interessante leuke dingen te doen... dat mocht hij ook niet toen hij mijn leeftijd had... Hij vergat er even bij te zeggen dat mijn opleiding ook 2 niveaus hoger was dan de zijne en dat er een secretaresse was voor het inbinden van dossiers enzo 
) maar na dat even te hebben aangezien heb ik me daar uiteindelijk toch aan weten te ontworstelen. Achteraf gezien was de betreffende collega natuurlijk gewoon bang voor me en mijn diploma's. Ik weet niet of de sfeer bij jullie ook ongeveer zo is, maar als je het herkent kun je het beste maar zo veel mogelijk van je af laten glijden en je verder coöperatief opstellen. Zo lang mensen niet letterlijk tegen je uitspreken dat je iets fout doet moet je daar ook niet van uit gaan. Mensen geven je soms dat gevoel om hun macht even te laten zien. Als iemand zegt dat je iets fout doet (bijv je baas) stel je dan vragend op. Zeg oh ja? Kun je dat verder uitleggen? Hoe zou ik dat een volgende keer anders moeten doen?
Vraag vooral goed door, je kunt er veel van leren. Bovendien is het een posititeve manier om commentaar onderuit te halen als je het niet helemaal herkent. In mijn laatste jaar waren er bij ons fricties tussen een medewerker en het management. Omdat ik er heel dicht op zat en het ook directe consequenties had voor mijn werk, bemoeide ik me er vaak mee. In het functioneringsgesprek kreeg ik vervolgens te horen dat ik uitstekend functioneerde, maar dat hij toch opgemerkt wilde hebben dat ik te vaak de kant van de betreffende medewerker koos bij conflicten en hij me daarom minder zou laten scoren op integriteit (=machtsspelletje). Ik heb uiterst verbaasd gereageerd en hem gevraagd het uit te leggen en precies te uit te leggen wanneer en hoe ik me dan niet integer had opgesteld... Eind van het liedje was een goede score op integriteit
. Soms zeggen ze ook maar wat.
vrijdag 29 augustus 2008 om 00:33
langzamerhand zijn er steeds meer mensen die mij de ogen laten openenen... ben net thuis van een gesprek, waarbij 3 mensen op me in hebben zitten praten om asjeblieft eens enorm uit m'n slof te schieten, mijn collega de waarheid te zeggen en vervolgens met die zelfde informatie naar mijn leidingevenden te stappen...
en dat ik moest stoppen met het twijfelen aan mezelf...
en ik begin steeds meer te geloven dat ze gelijk hebben...
mijn collega zat altijd alleen op dit project, al jarenlang... er is een backup en die 2 zijn 2 handen op 1 buik...
collega kreeg het te druk, dus is mijn functie tot leven geroepen... collega wilde graag de backup op de plek hebben, maar backup wilde dat niet...
ik weet dat de overige sollicitanten een beter cv hadden dan ik, en wisten bovendien precies te vertellen hoe ze de functie in zouden vullen...
ik ben wat terughoudener, achteraf denk ik ook dat dat de reden was dat ik aangenomen ben... collega is namelijk erg bang voor haar eigen positie... waarom snap ik niet want volgens mij zit ze daar zo vast als het maar kan...
eigenlijk wil ik niet teveel uitwijden hier ivm herkenbaarheid... maar vandaag heeft ze een paar dingen gezegd... waarbij bij mij alarmbelletjes gingen rinkelen... het was me al een paar keer verteld door anderen naar aanleiding van mijn verhalen... maar ik wilde daar niet aan... nog steeds niet 100%, maar ik zie nu wel in dat het best wel eens zou kunnen zijn dat die anderen toch gelijk hebben...
maar ondertussen heb ik mezelf zo van de hobbel gebracht, dat ik mijn werk gedaan krijg, maar dat extra's wat er verwacht wordt van me... dat lukt me voor geen meter
het is bij mij ook niet duidelijk wat ze nou precies bedoelen... de leidinggevenden die heb ik amper gezien, eigenlijk alleen maar gesprekken gehad omdat collega bij hun aangaf dat ze problemen met mij heeft..
pff, volgens mij is dit een heel warrig verhaal zo.. maar ik wil zoveel tegelijk tikken... en dan ook weer niet....
ik ga eerst maar eens een nachtje slapen, dit laten bezinken...
een ding weet ik nu wel zeker, ik ga mijn leven niet laten vergallen door een ander, ontslag nemen doe ik niet, ziekmelden doe ik niet, als ze me weg willen hebben voor het eind van het jaar dan geven ze maar een oprotpremie als ze echt zo moeilijk van me af kunnen komen :P
volgende week even bij het cwi langs, eens vragen hoe dat zit met het gespreksverslag... of ik verplicht ben dat te ondertekenen of niet, en hoe ik het aan moet pakken... ik heb het wel gezegd, maar ik sta niet achter de uitspraken die ik gedaan heb en die op papier zijn gezet, want het verhaal is zo wel heel negatief uitgelegd naar mijn kant
en dat ik moest stoppen met het twijfelen aan mezelf...
en ik begin steeds meer te geloven dat ze gelijk hebben...
mijn collega zat altijd alleen op dit project, al jarenlang... er is een backup en die 2 zijn 2 handen op 1 buik...
collega kreeg het te druk, dus is mijn functie tot leven geroepen... collega wilde graag de backup op de plek hebben, maar backup wilde dat niet...
ik weet dat de overige sollicitanten een beter cv hadden dan ik, en wisten bovendien precies te vertellen hoe ze de functie in zouden vullen...
ik ben wat terughoudener, achteraf denk ik ook dat dat de reden was dat ik aangenomen ben... collega is namelijk erg bang voor haar eigen positie... waarom snap ik niet want volgens mij zit ze daar zo vast als het maar kan...
eigenlijk wil ik niet teveel uitwijden hier ivm herkenbaarheid... maar vandaag heeft ze een paar dingen gezegd... waarbij bij mij alarmbelletjes gingen rinkelen... het was me al een paar keer verteld door anderen naar aanleiding van mijn verhalen... maar ik wilde daar niet aan... nog steeds niet 100%, maar ik zie nu wel in dat het best wel eens zou kunnen zijn dat die anderen toch gelijk hebben...
maar ondertussen heb ik mezelf zo van de hobbel gebracht, dat ik mijn werk gedaan krijg, maar dat extra's wat er verwacht wordt van me... dat lukt me voor geen meter
het is bij mij ook niet duidelijk wat ze nou precies bedoelen... de leidinggevenden die heb ik amper gezien, eigenlijk alleen maar gesprekken gehad omdat collega bij hun aangaf dat ze problemen met mij heeft..
pff, volgens mij is dit een heel warrig verhaal zo.. maar ik wil zoveel tegelijk tikken... en dan ook weer niet....
ik ga eerst maar eens een nachtje slapen, dit laten bezinken...
een ding weet ik nu wel zeker, ik ga mijn leven niet laten vergallen door een ander, ontslag nemen doe ik niet, ziekmelden doe ik niet, als ze me weg willen hebben voor het eind van het jaar dan geven ze maar een oprotpremie als ze echt zo moeilijk van me af kunnen komen :P
volgende week even bij het cwi langs, eens vragen hoe dat zit met het gespreksverslag... of ik verplicht ben dat te ondertekenen of niet, en hoe ik het aan moet pakken... ik heb het wel gezegd, maar ik sta niet achter de uitspraken die ik gedaan heb en die op papier zijn gezet, want het verhaal is zo wel heel negatief uitgelegd naar mijn kant
vrijdag 29 augustus 2008 om 00:36
vrijdag 29 augustus 2008 om 09:49
eens uit je slof schieten kan inderdaad helpen... maar zorg wel dat je op het moment dat je dat doet overtuigd van jezelf bent en niet gaat huilen ofzo... Want dan werkt het andersom.
Verdiep je niet al te veel in de achtergronden van het gekke gedrag van je collega. Ideeën als 'ze hebben mij genomen, ondanks dat mijn cv minder goed was' maken je onzeker. Bovendien weet je niet of het waar is. Mensen zeggen soms ook maar wat.
Denk gewoon:
1. Ik heb gesolliciteerd omdat ik de baan leuk vond en mezelf zeer geschikt. Ik heb in mijn andere baan en elders namelijk bewezen dat dit werk me heel goed ligt.
2. Ze hebben me aangenomen omdat ze mij ook goed vonden.
3. Zowel ik als zij hebben er een groot belang bij dat ik goed functioneer
4. Ik kan goed functioneren als de relatie met mijn collega goed is. Als er problemen zijn in de communicatie moeten we die oplossen.
5. Als mijn collega mij frustreert is dat heel dom van haar. Het is in ieders belang dat het werk goed wordt uitgevoerd. Ook in het hare.
Stop met automatisch de schuld op je te nemen. Dat slaat nergens op. Zeg het tegen je collega als ze iets raars doet...
Vergeet trouwens niet dat je collega's naam ook niet beter wordt van al dit geouwehoer. Het is voor je leidinggevende nu de weg van de minste weerstand om de schuld bij jou te leggen. Zij moet zorgen dat het project blijft lopen en ze kent haar al langer. Andere collega's zullen zich minder snel negatief over haar uitlaten dan over jou... maar uiteindelijk krijgt ze het heus wel op haar brood. Als jullie communicatie niet loopt ligt dat even goed aan haar.
Verder is het zo dat de situatie in het komende jaar nog wel eens volledig kan veranderen. Misschien is je collega over een paar maanden wel toe aan een 'nieuwe uitdaging' of gaat je leidinggevende weg en kijkt een nieuwe er heel anders tegen aan.
Ga wat leuks doen in het weekend. Probeer even afstand te nemen... Het is maar werk... Wat is nou het ergste dat kan gebeuren? Je hebt toch al lang bewezen dat je goed bent in wat je doet?
Verdiep je niet al te veel in de achtergronden van het gekke gedrag van je collega. Ideeën als 'ze hebben mij genomen, ondanks dat mijn cv minder goed was' maken je onzeker. Bovendien weet je niet of het waar is. Mensen zeggen soms ook maar wat.
Denk gewoon:
1. Ik heb gesolliciteerd omdat ik de baan leuk vond en mezelf zeer geschikt. Ik heb in mijn andere baan en elders namelijk bewezen dat dit werk me heel goed ligt.
2. Ze hebben me aangenomen omdat ze mij ook goed vonden.
3. Zowel ik als zij hebben er een groot belang bij dat ik goed functioneer
4. Ik kan goed functioneren als de relatie met mijn collega goed is. Als er problemen zijn in de communicatie moeten we die oplossen.
5. Als mijn collega mij frustreert is dat heel dom van haar. Het is in ieders belang dat het werk goed wordt uitgevoerd. Ook in het hare.
Stop met automatisch de schuld op je te nemen. Dat slaat nergens op. Zeg het tegen je collega als ze iets raars doet...
Vergeet trouwens niet dat je collega's naam ook niet beter wordt van al dit geouwehoer. Het is voor je leidinggevende nu de weg van de minste weerstand om de schuld bij jou te leggen. Zij moet zorgen dat het project blijft lopen en ze kent haar al langer. Andere collega's zullen zich minder snel negatief over haar uitlaten dan over jou... maar uiteindelijk krijgt ze het heus wel op haar brood. Als jullie communicatie niet loopt ligt dat even goed aan haar.
Verder is het zo dat de situatie in het komende jaar nog wel eens volledig kan veranderen. Misschien is je collega over een paar maanden wel toe aan een 'nieuwe uitdaging' of gaat je leidinggevende weg en kijkt een nieuwe er heel anders tegen aan.
Ga wat leuks doen in het weekend. Probeer even afstand te nemen... Het is maar werk... Wat is nou het ergste dat kan gebeuren? Je hebt toch al lang bewezen dat je goed bent in wat je doet?
vrijdag 29 augustus 2008 om 10:03
Gespreksverslag hoef je niet te ondertekenen!
Doe dat ook niet als je het er niet mee eens bent. Dit wordt gebruikt om een dossier op te bouwen, zodat ze je eventueel kunnen ontslaan... Wat je ook kunt doen is je eigen verslag maken en dat ondertekenen en aan je leidinggevende geven.
Waarschijnlijk is er wel een bedrijfsmaatschappelijk werker op je werk. Maak eens een afspraak met hem/haar voor advies.
Maar dit gaat ze waarschijnlijk niet lukken binnen een jaar, zo lang je coöperatief bent.
Doe dat ook niet als je het er niet mee eens bent. Dit wordt gebruikt om een dossier op te bouwen, zodat ze je eventueel kunnen ontslaan... Wat je ook kunt doen is je eigen verslag maken en dat ondertekenen en aan je leidinggevende geven.
Waarschijnlijk is er wel een bedrijfsmaatschappelijk werker op je werk. Maak eens een afspraak met hem/haar voor advies.
Maar dit gaat ze waarschijnlijk niet lukken binnen een jaar, zo lang je coöperatief bent.
