Werk & Studie
alle pijlers
WIA eerste keuring, wat te doen?
vrijdag 15 september 2023 om 11:46
Ik heb over een paar weken mijn eerste WIA keuring en naast dat ik zeer nerveus ben, voel ik ook veel weerstand vanwege verhalen die ik hoor. Adviezen die ik krijg, geven mij het gevoel dat ik een “politiek spelletje” moet spelen ipv eerlijk zijn. Voor mij als flapuit (zeker als ik nerveus ben) niet te doen.
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
vrijdag 15 september 2023 om 19:22
vrijdag 15 september 2023 om 20:52
Verplichten niet.Butterfly_fly schreef: ↑15-09-2023 14:20Ze kunnen je dus niet verplichten om medicatie of therapie te volgen? Hoe heb je dan voldaan aan het werken aan je herstel?
Maar je bent wel verplicht om aan je herstel te werken. Dat betekend niet dat je alles zou moeten proberen. Maar helemaal niets proberen is wel het andere uitterste.
De meeste werkgevers geven dan al eerder een loonsanctie.
vrijdag 15 september 2023 om 21:18
Mijn ervaring is alweer van een paar jaar terug, maar die is wel heel positief. Ik ben heel eerlijk geweest (en kostte mij best moeite om onder woorden te brengen wat er niet goed ging), over mijn beperkingen en wensen. Ook tips gevraagd over hoe het UWV dacht dat ik nog meer aan herstel kon werken dan ik al deed. Extra therapie vond men niet nodig, de tijd moest het werk doen en ik kon heel langzaam opbouwen op eigen initiatief. Er werd mij dus veel ruimte en vertrouwen gegeven en juist daardoor kon ik goed herstellen. Ik voelde mij echt gezien en het UWV was milder naar mij dan ik voor mijzelf was. Dus eigenlijk een hele goede ervaring, ondanks dat ik er van tevoren ook enorm tegenop zag.
vrijdag 15 september 2023 om 23:06
Ik heb een wia uitkering, en ik vond de keuring zo eng! Enorm stressvol. En een dag van te voren na weken stress er over werd hij verplaatst omdat hij aan de kant van het uwv biet door kon gaan. Nog 3 weken vol in de stress.
Mijn partner was mee (tip; ga niet alleen maar neem iemand mee die het hele verhaal goed kent) en we hebben het gesprek samen gevoerd. Uiteraard wilde ze vooral van mij antwoorden hebben, maar waar ik er niet uit kwam kon mijn partner dan helpen of verduidelijken. Ik wilde graag een andere kant op met de behandeling. Al 2 jaar was alles gegooid op psyche en ook al was (door de wachtlijsten en dat 2 behandelaren me weer doorverwezen wilde hebben naar een andere instelling) de therapie pas net begonnen en er nog geen goede medicatie gevonden was wilde ik graag juist naar het fysieke stuk kijken. Ben ik me mentaal ziek en voel ik me daarom fysiek niet goed of andersom. Dat was geen enkel probleem. Het ging er niet om dat ik deed wat het uwv deed of het beste vind of zelfs wat een behandelend arts het beste vind, maar dat je wel echt aan je herstel werkt. Dat ze niet betalen/dwingen gaat volgens mij echt pas op als je niks doet om ook maar iets beter te worden en iedere behandeling tegenwerkt terwijl er wel opties zijn. Dus je kan best zeggen ik volg therapie A want hoewel B aangeraden wordt kan ik dat nu niet aan. Of ik volg wel therapie maar ik slik geen medicatie. En dat is alleen als er kans op herstel is, als ze denken dat er geen kans op herstel is dan hoef je ook niet aan je herstel te werken. Maar je moet dus wel open staan om iets te doen om aan je herstel te werken, dat hoeft niet de meest gebruikte weg te zijn als je maar wel goede wil toont.
Het gesprek is bij mij op een gegeven moment gestopt omdat het duidelijk werd dat ik haar niet meer kon volgen. Ik was en ben niet in staat om zo lang een intensief gesprek te voeren en toen heb bij mij op was is het eerder afgekapt en heeft ze gezegd dat ik wia zou ontvangen en wanneer een volgende keuring zou worden (na een jaar gelukkig pas weer).
Ik vond het oprecht een naast enorm zwaar en pittig ook fijn gesprek waar er echt geluisterd werdt. Dat ze me echt zag. Ik hoop dat je een vergelijkbaar persoon treft.
Mijn partner was mee (tip; ga niet alleen maar neem iemand mee die het hele verhaal goed kent) en we hebben het gesprek samen gevoerd. Uiteraard wilde ze vooral van mij antwoorden hebben, maar waar ik er niet uit kwam kon mijn partner dan helpen of verduidelijken. Ik wilde graag een andere kant op met de behandeling. Al 2 jaar was alles gegooid op psyche en ook al was (door de wachtlijsten en dat 2 behandelaren me weer doorverwezen wilde hebben naar een andere instelling) de therapie pas net begonnen en er nog geen goede medicatie gevonden was wilde ik graag juist naar het fysieke stuk kijken. Ben ik me mentaal ziek en voel ik me daarom fysiek niet goed of andersom. Dat was geen enkel probleem. Het ging er niet om dat ik deed wat het uwv deed of het beste vind of zelfs wat een behandelend arts het beste vind, maar dat je wel echt aan je herstel werkt. Dat ze niet betalen/dwingen gaat volgens mij echt pas op als je niks doet om ook maar iets beter te worden en iedere behandeling tegenwerkt terwijl er wel opties zijn. Dus je kan best zeggen ik volg therapie A want hoewel B aangeraden wordt kan ik dat nu niet aan. Of ik volg wel therapie maar ik slik geen medicatie. En dat is alleen als er kans op herstel is, als ze denken dat er geen kans op herstel is dan hoef je ook niet aan je herstel te werken. Maar je moet dus wel open staan om iets te doen om aan je herstel te werken, dat hoeft niet de meest gebruikte weg te zijn als je maar wel goede wil toont.
Het gesprek is bij mij op een gegeven moment gestopt omdat het duidelijk werd dat ik haar niet meer kon volgen. Ik was en ben niet in staat om zo lang een intensief gesprek te voeren en toen heb bij mij op was is het eerder afgekapt en heeft ze gezegd dat ik wia zou ontvangen en wanneer een volgende keuring zou worden (na een jaar gelukkig pas weer).
Ik vond het oprecht een naast enorm zwaar en pittig ook fijn gesprek waar er echt geluisterd werdt. Dat ze me echt zag. Ik hoop dat je een vergelijkbaar persoon treft.
zaterdag 16 september 2023 om 12:07
@BlaBla
Ik zal niet zeggen dat ik moedwillig mijn eigen herstel boycot, maar het gebeurd (on)bewust wel. Therapeuten herkennen dat ook.
Ik zeg wel eens eens ik nog niet diep genoeg zit om te kunnen gaan herstellen. De nood is nog niet hoog genoeg. Anders kan ik het niet omschrijven.
Ik ben gedeeltelijk werkzaam in eigen uren, meer lukt niet. Me aan het werk zetten vanuit uwv lijkt me ook niet, maar ik heb geen idee wat ze wel en niet kunnen beslissen.
@flipflop
Ik vermoed dat door mijn vermijding de kern van het probleem nog lang niet blootgelegd is. Handvatten hoe met mezelf om te gaan heb ik maar half gekregen en kan ik niks mee. Op de een of andere manier lukt het me niet om mezelf ertoe te zetten. (Vermijding en goed weer spelen is mijn levensstijl…. Dat helpt me niet, knop omzetten lukt me niet.)
Ik wil niet stagneren en ik wil niet vooruit. Ik weet niet wat vooruit betekent. Ken het niet anders als wat er nu is. Angst doet hier een flinke duit in de zak om niet tot de kern te gaan, laat staan een eerste schil vanaf te pellen.
Ik ben nog geen twee jaar ziek. Uwv heeft hier geen achterstand blijkbaar.
Dat ik nu pas op een wachtlijst sta is echt de vermijding en angst en terwijl ik dit type hink ik op twee gedachten. 1 zielige trut dat je nu pas op de wachtlijst staat en 2 dat die aanmelding voor de wachtlijst nergens voor nodig is en er toch niks gaat veranderen, daarnaast is die wachtlijst dusdanig lang dat ik voor mezelf kan ontkennen dat ik er op sta.
@Salvavida
Natuurlijk zal uwv niet blij zijn met mijn houding tov therapie. Ik kan ze alleen maar gelijk geven. Dat verandert echter niet mijn angst en vermijding. Ik krijg nog liever geen uitkering dan dat ik therapie ga volgen. Voor de wellicht vervelende reacties die hierop gaan komen dat ik die uitkering dan niet zou moeten krijgen: helemaal mee eens. Andere mensen verdienen hem wel en ik niet.
@Irma_3110
Ik saboteer inderdaad mezelf. Dat zie ik in. Het inzicht is er, uitvoering niet.
Ik vind het oprecht heel erg voor je dat je niet meer het werk kunt doen wat je graag wilt doen.
@OgenvanTijgers
Ik heb wel degelijk meerdere behandelingen gehad in die twee jaar tijd, alleen zonder het gewenste effect.
Er is een deskundigheidsonderzoek gedaan, wat daar uitkwam heeft mede gezorgd voor de wachtlijst waar ik nu op sta.
@Craziestcatlady
Op dit moment sta ik op een wachtlijst, in de tussentijd wel behandelingen gehad. Het is dus niet zo dat ik niks gedaan heb de afgelopen twee jaar.
@Premium
Goed om te horen dat jij een positieve ervaring hebt gehad!
Ik hoop ergens dat ze me de tijd en ruimte geven, maar tegelijkertijd vraag ik me af of dat bij mij de oplossing is of juist het probleem.
Ik zal niet zeggen dat ik moedwillig mijn eigen herstel boycot, maar het gebeurd (on)bewust wel. Therapeuten herkennen dat ook.
Ik zeg wel eens eens ik nog niet diep genoeg zit om te kunnen gaan herstellen. De nood is nog niet hoog genoeg. Anders kan ik het niet omschrijven.
Ik ben gedeeltelijk werkzaam in eigen uren, meer lukt niet. Me aan het werk zetten vanuit uwv lijkt me ook niet, maar ik heb geen idee wat ze wel en niet kunnen beslissen.
@flipflop
Ik vermoed dat door mijn vermijding de kern van het probleem nog lang niet blootgelegd is. Handvatten hoe met mezelf om te gaan heb ik maar half gekregen en kan ik niks mee. Op de een of andere manier lukt het me niet om mezelf ertoe te zetten. (Vermijding en goed weer spelen is mijn levensstijl…. Dat helpt me niet, knop omzetten lukt me niet.)
Ik wil niet stagneren en ik wil niet vooruit. Ik weet niet wat vooruit betekent. Ken het niet anders als wat er nu is. Angst doet hier een flinke duit in de zak om niet tot de kern te gaan, laat staan een eerste schil vanaf te pellen.
Ik ben nog geen twee jaar ziek. Uwv heeft hier geen achterstand blijkbaar.
Dat ik nu pas op een wachtlijst sta is echt de vermijding en angst en terwijl ik dit type hink ik op twee gedachten. 1 zielige trut dat je nu pas op de wachtlijst staat en 2 dat die aanmelding voor de wachtlijst nergens voor nodig is en er toch niks gaat veranderen, daarnaast is die wachtlijst dusdanig lang dat ik voor mezelf kan ontkennen dat ik er op sta.
@Salvavida
Natuurlijk zal uwv niet blij zijn met mijn houding tov therapie. Ik kan ze alleen maar gelijk geven. Dat verandert echter niet mijn angst en vermijding. Ik krijg nog liever geen uitkering dan dat ik therapie ga volgen. Voor de wellicht vervelende reacties die hierop gaan komen dat ik die uitkering dan niet zou moeten krijgen: helemaal mee eens. Andere mensen verdienen hem wel en ik niet.
@Irma_3110
Ik saboteer inderdaad mezelf. Dat zie ik in. Het inzicht is er, uitvoering niet.
Ik vind het oprecht heel erg voor je dat je niet meer het werk kunt doen wat je graag wilt doen.
@OgenvanTijgers
Ik heb wel degelijk meerdere behandelingen gehad in die twee jaar tijd, alleen zonder het gewenste effect.
Er is een deskundigheidsonderzoek gedaan, wat daar uitkwam heeft mede gezorgd voor de wachtlijst waar ik nu op sta.
@Craziestcatlady
Op dit moment sta ik op een wachtlijst, in de tussentijd wel behandelingen gehad. Het is dus niet zo dat ik niks gedaan heb de afgelopen twee jaar.
@Premium
Goed om te horen dat jij een positieve ervaring hebt gehad!
Ik hoop ergens dat ze me de tijd en ruimte geven, maar tegelijkertijd vraag ik me af of dat bij mij de oplossing is of juist het probleem.
zaterdag 16 september 2023 om 12:14
Voor het geval dat: ik weet dat het niet goed met me gaat, ik weet dat ik hulp nodig heb, maar zodra die hulp voor de deur staat dan sla ik hem keihard dicht omdat ik doodsbang ben voor wat gaat komen. Ik heb geen sociaal vangnet, ik sta er alleen voor en zo voelt het ook. De enige reden dat ik er nog ben zijn mijn knderen en ik (blijkbaar) niet mag opgeven, maar ik wil opgeven. Op dit moment ben ik ervan overtuigd dat de wereld beter af is zonder mij.
zaterdag 16 september 2023 om 12:58
Ik heb het geprobeerd, alleen sta ik voor sommige dingen niet open. Zoals medicatie.OgenvanTijgers schreef: ↑16-09-2023 12:38Je hebt dus gewoon wel aan je herstel gewekt, er is alleen nog niets gevonden dat werkt. Verder sta je nu op de wachtlijst voor een andere therapie. Dus dat stuk is dus prima afgedekt. Wachtlijsten zijn jouw schuld niet.
Ik ben niet van mening dat ik alles gedaan heb om beter te worden, wel om mezelf staande te houden en mijn baan te behouden. Als alleenstaande was en is dat mijn prioriteit. Puur op overlevingsmechanismen, die me uiteindelijk niet verder helpen.
zaterdag 16 september 2023 om 14:08
Weet je ook waarom je hiervoor niet openstaat? Is dat schaamte, te weinig kennis van of………? Heb je hier al eens over nagedacht of kenbaar gemaakt bij hulpverleners?Butterfly_fly schreef: ↑16-09-2023 12:58Ik heb het geprobeerd, alleen sta ik voor sommige dingen niet open. Zoals medicatie.
Ik ben niet van mening dat ik alles gedaan heb om beter te worden, wel om mezelf staande te houden en mijn baan te behouden. Als alleenstaande was en is dat mijn prioriteit. Puur op overlevingsmechanismen, die me uiteindelijk niet verder helpen.
Live Life to the fullest
zaterdag 16 september 2023 om 16:07
Jij verdient net zo goed als andere mensen die ziek zijn een uitkering!Butterfly_fly schreef: ↑16-09-2023 12:07
Natuurlijk zal uwv niet blij zijn met mijn houding tov therapie. Ik kan ze alleen maar gelijk geven. Dat verandert echter niet mijn angst en vermijding. Ik krijg nog liever geen uitkering dan dat ik therapie ga volgen. Voor de wellicht vervelende reacties die hierop gaan komen dat ik die uitkering dan niet zou moeten krijgen: helemaal mee eens. Andere mensen verdienen hem wel en ik niet.
Het is je ziekte die je dwars zit en daarmee zit je jezelf dwars. ik neem aan dat je het niet expres doet omdat je het een lekker gevoel vindt hoe je je nu voelt.
Ik hoop dat je de kracht kunt vinden om verder naar een werkende behandeling te zoeken.
zaterdag 16 september 2023 om 16:45
Of gewoon onderdeel van het ziektebeeld?GeweldigWeer schreef: ↑16-09-2023 14:08Weet je ook waarom je hiervoor niet openstaat? Is dat schaamte, te weinig kennis van of………? Heb je hier al eens over nagedacht of kenbaar gemaakt bij hulpverleners?
zaterdag 16 september 2023 om 23:27
Ik kreeg ook te horen van mijn coach, en van een advocaat: zorg dat je er niet zo goed uitziet als je nu doet. Zij duidden op make-up en mn haar netjes in " de krul". Ik vind het ook super ongemakkelijk om me dus anders voor te doen dan ik ben. Zij denken dat een arts mij overschat als die mijn er zo verzorgt uit vind zien
zondag 17 september 2023 om 07:48
Ik snap eerlijk gezegd niet dat je er niet eens voor open staat om het te proberen TO, ik lees veel negativiteit en ik herken ook je huiverigheid. Ik slik zelf een atypisch antipsychoticum voor mijn depressiviteit, iets waar de ergste horrorverhalen over bestaan. Ik kan wel zonder functioneren, maar ik val sneller terug, en als ik het niet tijdens een opname had gekregen dan was ik er nooit zelf mee begonnen, maar nu heb ik spijt dat ik er niet eerder mee gestart ben. Ik ben absoluut geen voorstander van zomaar een pilletje, maar het kan wel veel verschil maken en ik zou het je aanraden om de mogelijkheden toch te bespreken met je arts.GeweldigWeer schreef: ↑16-09-2023 14:08Weet je ook waarom je hiervoor niet openstaat? Is dat schaamte, te weinig kennis van of………? Heb je hier al eens over nagedacht of kenbaar gemaakt bij hulpverleners?
zondag 17 september 2023 om 08:05
Mijn ervaring daarmee is dus heel anders. Ondanks dat er tijdens een gesprek niets aan me te zien of te horen is, ik er verzorgd uit zie, met het ov daarheen kom en prima een heel gesprek erbij kan blijven, word ik toch telkens 100% afgekeurd. Je kunt het "goed voordoen tov vreemden" ook in het gesprek aangeven.Zonnestraal1234 schreef: ↑16-09-2023 23:27Ik kreeg ook te horen van mijn coach, en van een advocaat: zorg dat je er niet zo goed uitziet als je nu doet. Zij duidden op make-up en mn haar netjes in " de krul". Ik vind het ook super ongemakkelijk om me dus anders voor te doen dan ik ben. Zij denken dat een arts mij overschat als die mijn er zo verzorgt uit vind zien
zondag 17 september 2023 om 08:13
Hier op aansluitend: ik heb destijds het advies gekregen om niet opgedirkt naar het gesprek te gaan, maar mezelf te tonen als een reflectie van hoe het daadwerkelijk gaat. Nou ben ik niet van de make up en haar in de krul, want dat boeit me allemaal niet zoZonnestraal1234 schreef: ↑16-09-2023 23:27Ik kreeg ook te horen van mijn coach, en van een advocaat: zorg dat je er niet zo goed uitziet als je nu doet. Zij duidden op make-up en mn haar netjes in " de krul". Ik vind het ook super ongemakkelijk om me dus anders voor te doen dan ik ben. Zij denken dat een arts mij overschat als die mijn er zo verzorgt uit vind zien
. Uiteindelijk werd mijn keuring telefonisch gedaan, dus werd het en irrelevante tip. Maar inderdaad, ga heen hoe je je voelt. Dirk je niet extra op.
zondag 17 september 2023 om 08:38
Even voor de (jouw) helderheid: van de hoed en de rand weten betekent juist dat je erg goed op de hoogte bent en/of veel ervaring hebt. Verder met je eens dat dit nou niet de beste tipgevers zijn.BlaBla schreef: ↑15-09-2023 13:59Die tipgevers zou ik om te beginnen al eens de deur uit zetten.
Die maken je bang inplaats van dat ze je een steun zijn.
Ze weten zelf van de hoed en de rand, maar dat is het dan ook.
Blijf dicht bij jezelf, wees eerlijk en zeg wel ook hoe stressvol dit allemaal voor je is.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zondag 17 september 2023 om 09:11
Fijn dat je zo'n goede ervaring hebt gehad. Ik ga jou tip zeker meenemen, ik ga benoemen dat mijn binnen- en buitenkant niet erg matchenSalvavida schreef: ↑17-09-2023 08:05Mijn ervaring daarmee is dus heel anders. Ondanks dat er tijdens een gesprek niets aan me te zien of te horen is, ik er verzorgd uit zie, met het ov daarheen kom en prima een heel gesprek erbij kan blijven, word ik toch telkens 100% afgekeurd. Je kunt het "goed voordoen tov vreemden" ook in het gesprek aangeven.
Dank je voor deze tip
zondag 17 september 2023 om 09:24
Hoe hoog moet de nood dan voor jou zijn wil je niet de deur dichtgooien voor behandeling?
Voordat je wél vooruit wil?
De nood lijkt mij al torenhoog als je minimaal bijna twee jaar een psychische ziekte hebt terwijl je ook alleenstaande moeder bent.
Ben je het niet aan je gezin (en dan bedoel ik je kinderen én jezelf) verplicht om flink je best te doen?
Voordat je wél vooruit wil?
De nood lijkt mij al torenhoog als je minimaal bijna twee jaar een psychische ziekte hebt terwijl je ook alleenstaande moeder bent.
Ben je het niet aan je gezin (en dan bedoel ik je kinderen én jezelf) verplicht om flink je best te doen?
•
zondag 17 september 2023 om 10:33
Geen idee wat de oorzaak is, ik voel alleen een dusdanige weerstand opkomen dat het proberen er niet in zit.GeweldigWeer schreef: ↑16-09-2023 14:08Weet je ook waarom je hiervoor niet openstaat? Is dat schaamte, te weinig kennis van of………? Heb je hier al eens over nagedacht of kenbaar gemaakt bij hulpverleners?
Dit heb ik meermaals besproken, maar ze kunnen we niet overtuigen. Ik heb er hier al eens een topic over geopend, maar dat was ook niet helpend.
Heel soms denk ik wel “laat ik het maar proberen”, alleen zijn die momenten zo kort dat ik nog niet eens de stap kan zetten die met een hulpverlener te bespreken. Dan zit ik allang weer in de “laat me lekker met rust” modus.
zondag 17 september 2023 om 10:36
Ik doe het niet bewust expres, niet dat ik weet tenminste. Ik vind het lastig inschatten.Mariejan schreef: ↑16-09-2023 16:07Jij verdient net zo goed als andere mensen die ziek zijn een uitkering!
Het is je ziekte die je dwars zit en daarmee zit je jezelf dwars. ik neem aan dat je het niet expres doet omdat je het een lekker gevoel vindt hoe je je nu voelt.
Ik hoop dat je de kracht kunt vinden om verder naar een werkende behandeling te zoeken.
Dit waar ik nu inzit is beter dan al datgene waar ik bang voor ben wat kan gebeuren. Met “voelen” op plek 1. Nu is herkenbaar, controleerbaar (enigszins) en bekend.
Dank je wel. Ik doe soms nog wel pogingen, maar de hoop heb ik allang opgegeven. Ik zoek omdat het van me verwacht word.
zondag 17 september 2023 om 10:37
Raar is dat hè. Ik ga me dan ook niet anders voordoen. Dan overschatten ze me maar. Ik ga geen toneelstukje opvoeren.Zonnestraal1234 schreef: ↑16-09-2023 23:27Ik kreeg ook te horen van mijn coach, en van een advocaat: zorg dat je er niet zo goed uitziet als je nu doet. Zij duidden op make-up en mn haar netjes in " de krul". Ik vind het ook super ongemakkelijk om me dus anders voor te doen dan ik ben. Zij denken dat een arts mij overschat als die mijn er zo verzorgt uit vind zien
zondag 17 september 2023 om 10:43
@spring_time
Sorry, maar ik snap jou niet. Je zegt dat je er nooit aan begonnen was als het niet tijdens opname gebeurd was en achteraf gezien heb je spijt dat je er niet eerder aan begonnen bent. Dan heb je, als ik het goed concludeer, eerder dus ook de mogelijkheden besproken en er niet aan begonnen. Precies waar ik nu ook zit. Meermaals mogelijkheden besproken, maar niet willen/kunnen starten.
Sorry, maar ik snap jou niet. Je zegt dat je er nooit aan begonnen was als het niet tijdens opname gebeurd was en achteraf gezien heb je spijt dat je er niet eerder aan begonnen bent. Dan heb je, als ik het goed concludeer, eerder dus ook de mogelijkheden besproken en er niet aan begonnen. Precies waar ik nu ook zit. Meermaals mogelijkheden besproken, maar niet willen/kunnen starten.
zondag 17 september 2023 om 10:45
Het goed voordoen staat gelukkig al beschreven door meerdere therapeuten en is dus bekend. Hopelijk pikt de arts het daar ook op.Salvavida schreef: ↑17-09-2023 08:05Mijn ervaring daarmee is dus heel anders. Ondanks dat er tijdens een gesprek niets aan me te zien of te horen is, ik er verzorgd uit zie, met het ov daarheen kom en prima een heel gesprek erbij kan blijven, word ik toch telkens 100% afgekeurd. Je kunt het "goed voordoen tov vreemden" ook in het gesprek aangeven.
zondag 17 september 2023 om 10:49
Tja, als ik dat eens wist. Ik zeg wel eens dat ik eerst echt zwart moet gaan voordat ik ga opklimmen, maar dat is natuurlijk moeilijk te forceren. Het is balanceren tussen doen wat moet gebeuren en niet instorten. Balanceren op staande te blijven en niet dat zwarte gat te bereiken.Frizz schreef: ↑17-09-2023 09:24Hoe hoog moet de nood dan voor jou zijn wil je niet de deur dichtgooien voor behandeling?
Voordat je wél vooruit wil?
De nood lijkt mij al torenhoog als je minimaal bijna twee jaar een psychische ziekte hebt terwijl je ook alleenstaande moeder bent.
Ben je het niet aan je gezin (en dan bedoel ik je kinderen én jezelf) verplicht om flink je best te doen?
Die verplichting die je benoemt is sociaal wenselijk. Je mag als moeder niet opgeven en je terugtrekken van je kinderen. Ze hebben een vader, er is co-ouderschap. Die kinderen redden het ook wel zonder mij. Maar dat zijn de duistere gedachten. Andere kant zegt dat ik me staande moet houden, als is het alleen maar voor hun, zodat ze het verlies van een ouder niet zo jong hoeven mee te maken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
