WIA eerste keuring, wat te doen?

Butterfly_fly vrijdag 15 september 2023 om 11:46

Ik heb over een paar weken mijn eerste WIA keuring en naast dat ik zeer nerveus ben, voel ik ook veel weerstand vanwege verhalen die ik hoor. Adviezen die ik krijg, geven mij het gevoel dat ik een “politiek spelletje” moet spelen ipv eerlijk zijn. Voor mij als flapuit (zeker als ik nerveus ben) niet te doen.

Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

Anoniem_657369415f2db zondag 17 september 2023 om 11:04

Butterfly_fly schreef: ↑
17-09-2023 10:37
Raar is dat hè. Ik ga me dan ook niet anders voordoen. Dan overschatten ze me maar. Ik ga geen toneelstukje opvoeren.

Ik ga me ook niet anders voordoen, wel ga ik nav de tips hier, vertellen dat mijn uiterlijke verschijning, iets heel anders laat zien dan wat er zich van binnen afspeelt.

Ik wil heel graag 2 dagen werken, omdat de baan die ik gevonden heb erg passend is bij de rest van mijn klachten, maar de rest van de week ga ik me volledig inzetten voor de therapie.

Frizz zondag 17 september 2023 om 11:26

Butterfly_fly schreef: ↑
17-09-2023 10:49
Tja, als ik dat eens wist. Ik zeg wel eens dat ik eerst echt zwart moet gaan voordat ik ga opklimmen, maar dat is natuurlijk moeilijk te forceren. Het is balanceren tussen doen wat moet gebeuren en niet instorten. Balanceren op staande te blijven en niet dat zwarte gat te bereiken.

Die verplichting die je benoemt is sociaal wenselijk. Je mag als moeder niet opgeven en je terugtrekken van je kinderen. Ze hebben een vader, er is co-ouderschap. Die kinderen redden het ook wel zonder mij. Maar dat zijn de duistere gedachten. Andere kant zegt dat ik me staande moet houden, als is het alleen maar voor hun, zodat ze het verlies van een ouder niet zo jong hoeven mee te maken.

Ik doelde niet op suïcide. Maar op jou inhakend; ze redden het niet zonder jou. Een ouder die suïcide pleegt, dat laat diepe sporen na die nooit weggaan.
Maar je schrijft dat je nu op standje overleven staat, al heel lang, en daarmee doe je je kinderen óók ernstig tekort. Kinderen hebben ouders nodig die emotioneel beschikbaar zijn om zich zelf te kunnen ontwikkelen tot gezonde en betrouwbare volwassenen. Je moet in ieder geval emotioneel beschikbaar zijn als ze onder jouw zorg vallen.

Als je vindt dat je behandeling nog wel flink kan vermijden omdat je nog niet dat standje zwart hebt bereikt schaad je indirect dus de ontwikkeling van je kinderen.

Zorg dan in ieder geval dat ze ALS ze onder jouw zorg vallen wél een emotioneel beschikbare ouder hebben. Bedenk voor hoe lang je dat aan kan (middag, een uur, of wel langer); dat je er écht voor ze kan zijn. Dat je oprecht naar ze kan luisteren, dat je oprecht met ze mee kan leven, dat je echte aandacht en interesse kan opbrengen voor ze.
En dat zij geen rekening hoeven te houden met een moeder die zich gedraagt naar standje overleven.

Het is namelijk niet eerlijk dat jij behandeling vermijdt, als moeder. Dat kan je alleen doen als je alleen de verantwoordelijkheid draagt voor je eigen leven.

•

Flipflop zondag 17 september 2023 om 12:29

Frizz schreef: ↑
17-09-2023 11:26
Ik doelde niet op suïcide. Maar op jou inhakend; ze redden het niet zonder jou. Een ouder die suïcide pleegt, dat laat diepe sporen na die nooit weggaan.
Maar je schrijft dat je nu op standje overleven staat, al heel lang, en daarmee doe je je kinderen óók ernstig tekort. Kinderen hebben ouders nodig die emotioneel beschikbaar zijn om zich zelf te kunnen ontwikkelen tot gezonde en betrouwbare volwassenen. Je moet in ieder geval emotioneel beschikbaar zijn als ze onder jouw zorg vallen.

Als je vindt dat je behandeling nog wel flink kan vermijden omdat je nog niet dat standje zwart hebt bereikt schaad je indirect dus de ontwikkeling van je kinderen.

Zorg dan in ieder geval dat ze ALS ze onder jouw zorg vallen wél een emotioneel beschikbare ouder hebben. Bedenk voor hoe lang je dat aan kan (middag, een uur, of wel langer); dat je er écht voor ze kan zijn. Dat je oprecht naar ze kan luisteren, dat je oprecht met ze mee kan leven, dat je echte aandacht en interesse kan opbrengen voor ze.
En dat zij geen rekening hoeven te houden met een moeder die zich gedraagt naar standje overleven.

Het is namelijk niet eerlijk dat jij behandeling vermijdt, als moeder. Dat kan je alleen doen als je alleen de verantwoordelijkheid draagt voor je eigen leven.

Ik ben het helemaal met je eens.

Ik voelde (en soms nog steeds) me een slechte moeder, omdat ik er niet volledig kon zijn voor mijn kind. Zelfs al toen ik nog niet op mijn dieptepunt zat. Ik was emotioneel zeker niet altijd beschikbaar en bovenop alles wat ik al voelde, kwam falen daar dus ook nog bij.

Ik heb alleen de zorg 24/7 zelf. Mijn ex is overleden (door suïcide... over sporen nalaten gesproken

).

Ik vind bepaalde keuzes van TO (gelukkig) onbegrijpelijk. Maar: ik ben TO dan ook niet.

En ik begrijp ook niet waarom je überhaupt zou willen wachten tot je "rock bottom" bereikt. Het is er eenzaam, koud en zwart.

Butterfly_fly zondag 17 september 2023 om 12:41

@Frizz en Flipflop
Ik weet dat ik momenteel niet goed zorg voor mijn kinderen, dat ik te weinig beschikbaar ben, dat ik faal. Geloof me dat ik dat weet, mijn brein maakt dan (soms) de stap naar suïcide want dan zijn ze beter af. Dit gebeurd niet vaak, maar nu de spanning richting de afspraak voor de keuring oploopt is die gedachte er meer dan voorheen. (In de afgelopen jaren daarin iets van vooruitgang geboekt, maar dat is denk ik puur te danken aan de vermijding.)

Het is niet dat ik wil wachten totdat ik het dieptepunt bereikt heb, ik denk alleen dat ik dat nodig heb. Dat ik dan pas ga inzien dat het zo niet gaat. Nu kan ik het altijd nog vermijden en goed praten voor anderen en vooral ook mezelf. Ik gebruik mijn kracht en energie om te vermijden en overleven ipv het probleem (welk probleem?) aan te pakken.

Flipflop zondag 17 september 2023 om 12:53

Butterfly_fly schreef: ↑
17-09-2023 12:41
@Frizz en Flipflop
Ik weet dat ik momenteel niet goed zorg voor mijn kinderen, dat ik te weinig beschikbaar ben, dat ik faal. Geloof me dat ik dat weet, mijn brein maakt dan (soms) de stap naar suïcide want dan zijn ze beter af. Dit gebeurd niet vaak, maar nu de spanning richting de afspraak voor de keuring oploopt is die gedachte er meer dan voorheen. (In de afgelopen jaren daarin iets van vooruitgang geboekt, maar dat is denk ik puur te danken aan de vermijding.)

Het is niet dat ik wil wachten totdat ik het dieptepunt bereikt heb, ik denk alleen dat ik dat nodig heb. Dat ik dan pas ga inzien dat het zo niet gaat. Nu kan ik het altijd nog vermijden en goed praten voor anderen en vooral ook mezelf. Ik gebruik mijn kracht en energie om te vermijden en overleven ipv het probleem (welk probleem?) aan te pakken.

Lees je eigen post nog eens terug. Denkend aan je kinderen. Of: als een vriendin dit tegen je zou zeggen, wat zou dan je reactie zijn?

Je "denkt" dat je nodig bent dat je eerst een dieptepunt moet bereiken. Hoeveel dieper denk je dat je nog moet gaan als je met enige regelmaat suïcidale gedachten hebt. Serieus?

Het feit dat je brein zegt dat het (soms) beter is voor je kinderen als je er niet meer zou zijn, vind ik ontzettend tekenend.

De enige reden dat jij denkt dat je nog niet op die bodem zit, is omdat je vermijdend bezig bent.

En tot slot: vermijding zorgt niet voor verbetering. Dus als jij verbetering voelt, doordat je aan het vermijden bent, dan ga je dus eigenlijk alleen maar achteruit.

Echt... get your head out of your ass....(goed bedoeld!

).

Butterfly_fly zondag 17 september 2023 om 13:03

Ik snap dat het goed bedoeld is, ik weet soms ook wel dat ik puur destructief bezig ben. Het lukt alleen op die “heldere” momenten niet om de knop in te zetten, om hulp in te schakelen of wat dan ook. Ik blijf vast hangen. Door de vermijding, de angst van wat er kan gebeuren als ik wel eens zou doorvoelen wat er van binnen zit. De angst voor de pijn die gaat komen is vele malen groter dan de angst hier in te blijven hangen en mijn kinderen te beschadigen. Slecht? Ja!

Flipflop zondag 17 september 2023 om 13:13

Butterfly_fly schreef: ↑
17-09-2023 13:03
Ik snap dat het goed bedoeld is, ik weet soms ook wel dat ik puur destructief bezig ben. Het lukt alleen op die “heldere” momenten niet om de knop in te zetten, om hulp in te schakelen of wat dan ook. Ik blijf vast hangen. Door de vermijding, de angst van wat er kan gebeuren als ik wel eens zou doorvoelen wat er van binnen zit. De angst voor de pijn die gaat komen is vele malen groter dan de angst hier in te blijven hangen en mijn kinderen te beschadigen. Slecht? Ja!

Ik krijg de indruk dat er een trauma mee speelt(je hoeft hier niets op te zeggen hoor).

Ik snap wel wat je zegt en daar mee bedoeld.

Toen bij mij het "deksel" van de beerput af ging, ging het in eerste instantie alleen maar slechter. Ik vertoon ook vermijdend gedrag(gekoppeld aan een angststoornis). Maar als ik me daar aan overgeeft, wordt het niet beter, maar eerder slechter.

Ik vind het verdrietig voor je, dat je zo vast zit in eigen denken.

Frizz zondag 17 september 2023 om 14:30

Als je besluit te blijven vermijden kies dan voor hulp zoeken voor de kinderen en/of hun verblijf bij je ex-partner verlengen.

Je wil geen kinderen opvoeden met KOPP-problematiek, met vervolgens een verhoogd risico om als volwassene in jouw voetsporen te treden. Althans, ik hoop dat je dat niet wil.

Dus neem je verantwoordelijkheid.

•

Campanula zondag 17 september 2023 om 15:29

De veiligheid van zelfkastijding boven de onzekerheid van levenslust.

Misschien heb je gelijk en is de wereld beter af. Wat boeit het verder zou je zeggen. Maar je hebt nog niet de hele wereld ontmoet. En je bent zelf deel van deze wereld. Externaliseren om maar niet te hoeven zorgen voor jezelf.

Succes met verder vermijden. Je wilt gered worden ipv jezelf redden, omdat je lage zelfbeeld je blokkeert en de verwachtingen buiten jezelf liggen.

It won't stop until you wise up

Butterfly_fly maandag 18 september 2023 om 10:25

Flipflop schreef: ↑
17-09-2023 13:13
Ik krijg de indruk dat er een trauma mee speelt(je hoeft hier niets op te zeggen hoor).

Ik snap wel wat je zegt en daar mee bedoeld.

Toen bij mij het "deksel" van de beerput af ging, ging het in eerste instantie alleen maar slechter. Ik vertoon ook vermijdend gedrag(gekoppeld aan een angststoornis). Maar als ik me daar aan overgeeft, wordt het niet beter, maar eerder slechter.

Ik vind het verdrietig voor je, dat je zo vast zit in eigen denken.

Ik vermoed ook een trauma, alleen dusdanig diep verstopt dat ik niet eens weet welke trauma dat dan moet zijn. Na drie jaar therapie hebben ze dat ook niet kunnen achterhalen. Wachtlijst is nu voor diagnostisering. Iets waar ik me ook al jaren tegen verzet heb.

Die deksel openen, de beerput open trekken. Hoe moet ik dat geregeld krijgen met de zorg van mijn kinderen, met mijn werk als het in eerste instantie alleen maar slechter gaat. Ik heb een plicht richting mijn kinderen en mijn werk. Daarnaast geen achterban waar ik terecht kan als ik echt zwart ga, hoe moet ik dat dan gaan doen? Hoe moet ik dan overleven zodat mijn kinderen hun moeder niet kwijt raken? Ik zie het niet.

Butterfly_fly maandag 18 september 2023 om 10:29

Frizz schreef: ↑
17-09-2023 14:30
Als je besluit te blijven vermijden kies dan voor hulp zoeken voor de kinderen en/of hun verblijf bij je ex-partner verlengen.

Je wil geen kinderen opvoeden met KOPP-problematiek, met vervolgens een verhoogd risico om als volwassene in jouw voetsporen te treden. Althans, ik hoop dat je dat niet wil.

Dus neem je verantwoordelijkheid.

Dit soort berichten zijn een enorme trigger. Ik snap wat je aanhaalt. Echter meer dagen bij hun vader is geen optie. Volgens hem wel, maar als ik goed naar de kinderen luister dan krijgen ze daar minder emotionele steun dan bij mij. Los van de mogelijkheid die ik ex dan geef om mij in een kwaad daglicht te zetten. Hij is niet vies van mij kapot proberen te maken (bewust of onbewust). Het is kiezen tussen twee kwaden.

Kinderen hebben beide begeleiding gehad die aangaf dat verdere begeleiding niet nodig was (tegen mijn advies in), dus ook daar sta ik vrij machteloos. Ex vindt elke vorm van begeleiding onzin.

Hoe doe ik het dan nog goed?

Flipflop maandag 18 september 2023 om 10:34

Butterfly_fly schreef: ↑
18-09-2023 10:25
Ik vermoed ook een trauma, alleen dusdanig diep verstopt dat ik niet eens weet welke trauma dat dan moet zijn. Na drie jaar therapie hebben ze dat ook niet kunnen achterhalen. Wachtlijst is nu voor diagnostisering. Iets waar ik me ook al jaren tegen verzet heb.

Die deksel openen, de beerput open trekken. Hoe moet ik dat geregeld krijgen met de zorg van mijn kinderen, met mijn werk als het in eerste instantie alleen maar slechter gaat. Ik heb een plicht richting mijn kinderen en mijn werk. Daarnaast geen achterban waar ik terecht kan als ik echt zwart ga, hoe moet ik dat dan gaan doen? Hoe moet ik dan overleven zodat mijn kinderen hun moeder niet kwijt raken? Ik zie het niet.

Wie zegt dat het eerst slechter met je zal gaan? Je vult in. Mijn situatie, is niet jouw situatie.

Werk is maar werk. Komop zeg.

Je bent het in eerste instantie verplicht aan jezelf. Als jij niet goed voor jezelf zorgt, dan kun je dat ook niet voor je kinderen en kun je dus ook niet werken(en zover ben je al). En je hebt een ex die er voor je kinderen kan zijn. Die heb ik niet.

Je wil geen slachtoffer zijn, maar zo profileer je je wel in bovenstaande post. Ik lees een hoop "ja, maar".

Je valt in herhaling en hebt overal excuses voor.

Ik hou ook op met mijn betoog. Ik kan echt sympathie hebben voor je situatie. Je bent alleen niet in staat te reflecteren op jezelf. Ik, en anderen hier, praten dus feitelijk tegen een muur

En dat is mijn energie niet waard.

Ik wens je sterkte en inzicht.

Butterfly_fly maandag 18 september 2023 om 11:13

Campanula schreef: ↑
17-09-2023 15:29
De veiligheid van zelfkastijding boven de onzekerheid van levenslust.

Misschien heb je gelijk en is de wereld beter af. Wat boeit het verder zou je zeggen. Maar je hebt nog niet de hele wereld ontmoet. En je bent zelf deel van deze wereld. Externaliseren om maar niet te hoeven zorgen voor jezelf.

Succes met verder vermijden. Je wilt gered worden ipv jezelf redden, omdat je lage zelfbeeld je blokkeert en de verwachtingen buiten jezelf liggen.

Bedankt….?

Ik kan vrij weinig met deze post.

Campanula maandag 18 september 2023 om 11:15

Butterfly_fly schreef: ↑
18-09-2023 11:13
Bedankt….?

Ik kan vrij weinig met deze post.

Prima. Even goede vrienden.

It won't stop until you wise up

Frizz maandag 18 september 2023 om 14:56

Butterfly_fly schreef: ↑
18-09-2023 10:29
Dit soort berichten zijn een enorme trigger. Ik snap wat je aanhaalt. Echter meer dagen bij hun vader is geen optie. Volgens hem wel, maar als ik goed naar de kinderen luister dan krijgen ze daar minder emotionele steun dan bij mij. Los van de mogelijkheid die ik ex dan geef om mij in een kwaad daglicht te zetten. Hij is niet vies van mij kapot proberen te maken (bewust of onbewust). Het is kiezen tussen twee kwaden.

Kinderen hebben beide begeleiding gehad die aangaf dat verdere begeleiding niet nodig was (tegen mijn advies in), dus ook daar sta ik vrij machteloos. Ex vindt elke vorm van begeleiding onzin.

Hoe doe ik het dan nog goed?

Je doet het goed door aan je eigen herstel te werken zodat je een goede moeder kan zijn.

Het vervelende is; als kinderen een ouder hebben (of twee, dat kan ik niet beoordelen) die hun kinderen belasten met hun eigen problematiek of ex-partner-relatieproblemen wordt het voor ouders en voor professionals die niet het gehele plaatje bekijken (maar bv alleen kijken naar symptomen van de kinderen) lastig om echt goed zicht te hebben op wat nodig is.

Sowieso is wat echt nodig is dat jij aan jezelf gaat werken. Maar een -ik zeg maar wat, kinder coach- zal dat niet zo snel zeggen, die kijkt vooral naar het kind.

•

Butterfly_fly maandag 18 september 2023 om 17:39

Ik kan ook niet beoordelen of de vader van mijn kinderen ze belast met zijn problemen. Ik hoor alleen hun verhalen aan en daaruit trek ik heel voorzichtig mijn conclusies. Daarnaast zie ik natuurlijk wel duidelijk de acties en reacties richting mij. Dat mijn invulling mede getekend wordt door mijn pijn is duidelijk voor me en probeer ik rekening mee te houden.

Ik vind het jammer dat ik nu neergezet word als iemand die niet aan zichzelf wilt werken. Daar ben ik het namelijk niet volledig mee eens. Ik probeer mijn baan te behouden, zodat ik een dak boven ons hoofd heb. Ik probeer rust te pakken en grenzen te stellen zodat ik tijd en energie over heb voor mijn kinderen.
Ik heb verschillende therapeuten bezocht, verschillende behandelingen gevolgd. Het is niet dat ik uit mijn neus zit te peuteren om maar te kunnen blijven klagen.
Ik sta nu op een wachtlijst van bijna een jaar om te zien of er toch een diagnose gesteld kan worden en van daaruit hopelijk de juiste therapie opgestart kan worden. Dat ik in de tussentijd mijn oogkleppen op zet om maar niet na te denken over die wachtlijst, wat anders?

De huisarts weet ook niet wat hij met me aan moet.

Butterfly_fly maandag 18 september 2023 om 17:41

Wat betreft de kinderen. Ik zou ze graag bij een goede psycholoog hebben zitten, om schade te beperken / voorkomen. Alleen heb ik daar de medewerking van hun vader voor nodig en die ontbreekt omdat er volgens hem niks aan de hand is met de kinderen.

Ik zal wel in herhaling vallen met bovenstaande posts. Ik doe mijn best, het lukt alleen niet.

butterfly_fly wijzigde dit bericht op 18-09-2023 17:42
Reden: Aanvulling

16.16% gewijzigd

Frizz maandag 18 september 2023 om 17:47

Maar je hebt jezelf neergezet als iemand die wacht tot het zwart wordt en in de vermijding gaat. Dat schrijf je letterlijk, ook dat je tekortschiet.

Je kan de rechtbank verzoeken om vervangende toestemming betreft de inzet van noodzakelijke hulp voor de kinderen.

•

Actieve topics