Wie heeft er ervaring met de opleiding tot coach??

Dat komt uit "Vrouwen komen van Venus, mannen komen van Mars". Daarin beweert de auteur dat mannen fixer-uppers zijn; ze willen de dingen gelijk fixen. Terwijl vrouwen het vaak alleen maar nodig hebben om hun verhaal te vertellen, en dan is het alweer goed.



Zo kan ik bijv. een keer een kutdag hebben; de kinderen lopen te klieren, ik ben pre-menstruaal, niemand vind me aardig, ik ben lelijk, afijn, je kent het wel. Dan zegt PP gelijk; Nou bel dan die en die vriendin, ga even de deur uit, ga naar de sauna ofzo.



Maar het enige wat ik wil is gewoon een beetje tegen hem aan zeuren en dat hij zegt: "Ohhhh wat zielig", en dan ben ik alweer goed.

O bedoel je dat. Daar ben ik niet zo van, van dergelijke generaliseringen.

Net zoals al die verschillende testen. Leuk hoor, en veel klopt ook wel maar ze gaan vaak voorbij aan het individu.

En veel trainers en coaches die maar 1 of 2 van die theorieën aanhangen, die kijken naar mijn ervaring ook te weinig naar het individu met zijn verleden, persoonlijke omstandigheden, culturele achtergrond, afkomst etc. Jammer, want ik ben meer dan een 'Hoge C', dan mijn 'Oranje / rood / gele drives', en ik ben meer dan een 'plant' of mijn 'allergieën' om maar even wat persoonlijkheidsbeschrijvingen etc te noemen.



Iemand die voor mij een goede coach is, pikt uit al die theorieën een aantal zaken, maar kijkt vooral naar wie er tegenover hem zit. Wat maakt die persoon tot wie hij is? Wat heeft hij / zij meegemaakt, waar 'komt iemand vandaan'? En dat combineert hij met een aantal persoonlijkheidskenmerken, want die zijn meestal best wel raak.

Daar ben ik ook niet zo van, van dergelijke generaliseringen. Het is af en toe wel grappig om dingen van jezelf te herkennen in dergelijke generaliseringen.



Of juist niet. Zo kom ikzelf af en toe van Mars, want ik ben helemaal geen typische vrouw (zoals beschreven wordt in het boek), als het bijv. aankomt op dingen als romantiek of verlatingsangst om maar wat te noemen. En nee, ik ben daar niet bloedserieus in, dat Mars en Venus gedoe.



Je laatste alinea is imo een open deur. :-)

Nou nijn, zeg dat niet te hard van die deur. Er zijn trainers / coaches die heel erg 1 theorie aanhangen en die als het enige ware evangelie beschouwen. En daar dan alles aan ophangen, totaal voorbijgaand aan het individu. jammer hoor. Zonde van m'n tijd ook.

En van je geld. Want het kost ook niet niks, zo n serie sessies met een coach.

Neuh, maar de baas betaald he.

Ach so.

Hoi iedereen,



Voor Zuss:

Ben je echt op zoek naar een coach? Ik ken er vier uit verschillende delen van het land (Zuid-Holland, Amsterdam en het oosten). Ze hebben allen een eigen stijl en zijn voornamelijk actief in de coaching voor de publieke sector. Niet vreselijk goedkoop maar kwalitatief goed. Gemiddelde leeftijd tussen de 40-50. Mocht je geinteresseerd zijn dan misschien via de Viva-angel iets regelen?



Voor Nijntje:

Het valt mij op dat hoewel je zegt afstand te hebben, je niet mee laat slepen door gevoelens, en laag-sensitief te zijn dat je je wel heel snel persoonlijk aangevallen voelt. Het is opmerkelijk dat je tot twee keer toe verzandt in discussies. Voor mij een teken dat je sneller geraakt bent dan je denkt.



Een tweede is dat hoewel ik ook graag coach wil worden ik toch van heel veel mensen hoor, waaronder coaches met veel werkervaring, dat de mensen die zij coachen toch veel meer werkervaring verwachten dan dat ik nu heb. Inmiddels werk ik nu zo'n 7 jaar, maar blijkbaar is dat niet genoeg. Persoonlijk heb ik ook veel meegemaakt waardoor je zou denken dat dat eventuele tekorten aan werkervaring zou kunnen opheffen. Een manager van mij heeft gezegd: je moet ervaring, emotionele sensitiviteit en persoonlijkheid in balans hebben. (En daar dan je leven leven aan blijven werken!)

Persoonlijk coach of life coach kan matuurlijk. Maar wat als iemand met iets komt waar jij totaal geen ervaring mee hebt?Moraal van het verhaal: misschien wil je wel te veel te snel?



Een derde vraag is om je motieven om coach te worden nog eens onder de loep te nemen. Waarom wil je zo graag coach worden? Wil je mensen helpen? Vanuit welke motieven, is er een gat dat bij jou gedicht moet worden? Ik weet bijvoorbeeld van mijzelf dat ik een echt hulpverleningssyndroom heb, wil altijd maar mensen helpen. Dat is makkelijker dan met mijn eigen pijn bezig te zijn. Kijk bijvoorbeeld eens bij literatuur over de drama-driehoek en zie of je er iets uit herkent.



Verder zijn er wel hele handige middelen om gerichter te kijken naar wat je wilt: lees eens What colour is my parachute? Of maak eens een curriculum illusione (begin bij je dood en stel per levensfase vast wat je wilt bereiken). Zie de intermediair website voor meer info.



Tot slot, de opmerkingen zijn niet bedoeld om aan je intenties te twijfelen of te beargumenteren waarom je iets niet zou kunnen. Meer om je aan het denken te zetten.



Groeten,



Max

[b][message=1274443,noline]Max Branning schreef op 16 Voor Nijntje:

Het valt mij op dat hoewel je zegt afstand te hebben, je niet mee laat slepen door gevoelens, en laag-sensitief te zijn dat je je wel heel snel persoonlijk aangevallen voelt. Het is opmerkelijk dat je tot twee keer toe verzandt in discussies. Voor mij een teken dat je sneller geraakt bent dan je denkt.



Persoonlijk coach of life coach kan matuurlijk. Maar wat als iemand met iets komt waar jij totaal geen ervaring mee hebt?Moraal van het verhaal: misschien wil je wel te veel te snel?



Een derde vraag is om je motieven om coach te worden nog eens onder de loep te nemen. Waarom wil je zo graag coach worden? Wil je mensen helpen? Vanuit welke motieven, is er een gat dat bij jou gedicht moet worden?



Nijn antwoordt: Dat is een hele goeie vraag. Die motieven liggen hier al een hele tijd onder de loep en ik kom er zelf ook niet goed uit. Sterkter nog; ik kom er niet goed uit wat ik precies wil doen. Want ik vind mijzelf helemaal niet het type hulpverlener. Wel denk ik dat ik een open mind heb en verborgen motivaties van mensen kan herkennen. Ik vind dat ook interessant, en daar zou ik graag iets mee willen doen. Bij mijzelf is zeker geen gat dat gedicht moet worden. Sterker nog; ik sta helemaal senang in het leven, en ik weet dat er hordes mensen zijn die dat niet hebben. Ik zou graag wat van mijn zelfverzekerdheid willen uitdelen. Dus dan heb je het weer wél over hulp verlenen.



Ik loop echt rondjes hier door het huis, op zoek naar Goddelijke inspiratie. Ik ga zo praten met een mevrouw van een wervings- en selectieburo (kennis van mn man dus een gunst van haar kant om met mij te praten), misschien kan zij mijn verhaal een beetje plaatsen en me een cursus of zelfs een stage aanbevelen ofzo.



Verder zijn er wel hele handige middelen om gerichter te kijken naar wat je wilt: lees eens What colour is my parachute? Of maak eens een curriculum illusione (begin bij je dood en stel per levensfase vast wat je wilt bereiken). Zie de intermediair website voor meer info.



Tot slot, de opmerkingen zijn niet bedoeld om aan je intenties te twijfelen of te beargumenteren waarom je iets niet zou kunnen. Meer om je aan het denken te zetten.

Ik zie je opmerkingen zeker niet als kritiek, ik ben er juist erg blij mee. Je hebt gelijk als je zegt dat ik me soms juist wel laat meeslepen in een discussie. Dat ligt volgens mij enerzijds aan de chemie tussen Zuss en mij, en het feit dat we kennelijk allebei met een vileine bril op elkaars posts lezen, en anderzijds aan het medium internet. Als ik iets zeg en Ellen reageert daarop op een manier hoe ik het niet bedoeld had, dan heb ik de behoefte om dat uit te leggen (zoals nu weer tegen jou ) Irl heb ik echt nooit dat soort confrontaties omdat je dan je non-verbale communicatie in kan zetten, en die schijnt toch zo n 70% van de communicatie uit te maken!



Ik zal es kijken bij die drama-driehoek en het boek What color is my parachute. Ik had daar al eerder over gehoord. Ook bedankt voor je verdere tips. Ik ben ook veel aan het lezen op het moment, nu bijv. in The 7 Habits of Highly Effective People. Een mooie eye-opener.

Aanvulling: Ik ben met verschillende mensen in gesprek, en een aantal daarvan is ook trainer. Ik denk zelf dat dát voor mij nog meer de richting is die ik op zou moeten gaan.



Dit topic helpt mij ook om mn gedachten op een rij te zetten, dus bedankt zowiezo!

Max, bedankt voor het aanbod. Ik heb nét de overeenkomst met een coachingsbureau retour gestuurd :-)



Nijn, zullen we die bril eens afzetten dan?



Ben nu bezig in 'De Jakhals en de Giraf inb ons' en 'Stop met aardig zijn'( ) over (jawel) geweldloze communicatie. Beetje zweverig, vooral die 1e titel, maar als je daar doorheen prikt dan is het wel wat.



Die highly effective people, dat is toch van hoe heet ie Stephen Covey? Die heb ik ook nog ergens liggen maar ik vind het lastig om door dat Amerikaanse gejuich heen te prikken, maar de kern klopt wel.

Een leuke tegenhanger vond 'Intensieve menshouderij'. Gaat meer over leidinggeven dan over coachen en is erg SP-achtig.

Ook hier is de kern wel waar.

@ Nijn, wat zijn dan jou motieven om de trainers kant op te gaan? Wat lijkt je daar zo leuk aan?

Zuss schreef op 16 april 2008 @ 19:08:

Nijn, zullen we die bril eens afzetten dan? Dat lijkt me een prima voornemen! Mijn medewerking heb je. :-)



Ben nu bezig in 'De Jakhals en de Giraf inb ons' en 'Stop met aardig zijn'( ) over (jawel) geweldloze communicatie. Beetje zweverig, vooral die 1e titel, maar als je daar doorheen prikt dan is het wel wat.



Mag ik dan nog wel lachen om Zuss die een boek leest dat "Stop met aardig zijn" heet?



Die highly effective people, dat is toch van hoe heet ie Stephen Covey? Die heb ik ook nog ergens liggen maar ik vind het lastig om door dat Amerikaanse gejuich heen te prikken, maar de kern klopt wel.

Een leuke tegenhanger vond 'Intensieve menshouderij'. Gaat meer over leidinggeven dan over coachen en is erg SP-achtig.

Ook hier is de kern wel waar.

Boarn; mijn zoektocht is eigenlijk begonnen bij trainingen geven. Mijn inspiratie daarvoor was dat ik een PR-achtige baan had, en er achter kwam dat ik naast het creatieve deel ervan (schrijven) iets miste; de communicatie is heel eenzijdig. Ik merkte dat ik graag iets terug zou willen horen. Als je een training geeft, heb je ook een boodschap, maar lever je die wel persoonlijk af bij de doelgroep, en krijg je er ook feedback op.



Coachen past naar mijn idee onder diezelfde paraplu van inzicht verschaffen, en ik werd daarop attent gemaakt door een vriend van ons die een coach had gehad voor zijn werk, en daar veel profijt van had gehad. Het lijkt me mooi om mensen te helpen zelf hun weg te vinden, wat je bij coachen dus meer doet dan bij een training.

.

Ik moet er zelf ook erg om lachen als ik het in deze context zie Nijn

Gelukkig maar



Zo, ik ga knorren. Fijne dag tesaam!

Hee Zuss, ben je al begonnen met je coach? En bevalt het?