Zwanger
alle pijlers
39 en (ongepland/ongewenst) zwanger
vrijdag 3 november 2023 om 14:15
Edit 07-10: update 1 jaar later.
Hoi,
Ik schrijf al enige tijd redelijk actief op het forum, maar hiervoor heb ik een nieuw account aangemaakt.
Ik ben 39 en ik blijk zwanger te zijn. Mijn vriend en ik hebben een dochtertje van 1,5 en zijn superblij met haar. Gevoelsmatig zou ik nog best een tweede kindje willen, maar… verstandelijk niet.
Mijn vriend heeft door ziekte hersenletsel opgelopen en heeft al moeite met zijn energie bij 1 kind. Hij denkt dat het met nog een kindje alleen maar slechter zal gaan, waardoor hij het ook niet eerlijk vindt tegenover ons dochtertje én tegenover het tweede kindje. Hij is bang dat hij het tweede kindje gaat ‘verwijten’ dat ons leven lijdt onder zijn of haar komst.
Mijn gevoel gaat alle kanten op. Enerzijds denk ik dat we het best redden. Ik vind het soms pijnlijk als ik hoor dat iemand anders een tweede kindje krijgt, want ik denk dat ik er enorm van zou genieten. Maar heel vaak voelt het hebben van 1 kindje ook gewoon goed. We staan daardoor makkelijker in het leven en kunnen nog best wel goed ons ding blijven doen.
Anderzijds zie ik ook wel aan mijn vriend dat hij wat energie betreft (en klachten die nog steeds met zijn aandoening te maken hebben) op het randje balanceert, met mogelijk allerlei vervelende gevolgen van dien. Dat betekent ook dat er nóg meer op mij neerkomt (momenteel komt er al veel op mij neer). Word ik daar een leukere moeder van?
En dan heb ik het nog niet eens over de financiële kant. Daarnaast ben ik 39: de kans op complicaties is groter. Stel dat we een gehandicapt kindje krijgen, dat kunnen we zeker niet aan. En als het een tweeling blijkt te zijn?
Vandaar: gevoel en verstand zijn in oorlog. Ik durf niet stil te staan bij het idee hoe ik me zal voelen als ik het weg laat halen. Ga ik het mezelf verwijten? Ga ik het mijn vriend verwijten? Vóórdat ik zwanger was, dacht ik altijd dat ik blij zou zijn en me niet zo druk zou maken. “Komt wel goed”… Maar nu…
Het is echt nog superpril, dus ik kan nog alle kanten op. Maar jezus… wat voelt dit verschrikkelijk.
Wie heeft hier ervaring mee en wil deze ervaring met mij delen? Welke kant dan ook: na overtijdbehandeling/abortus, of na het toch doorzetten van de zwangerschap.
Dank jullie wel.
Hoi,
Ik schrijf al enige tijd redelijk actief op het forum, maar hiervoor heb ik een nieuw account aangemaakt.
Ik ben 39 en ik blijk zwanger te zijn. Mijn vriend en ik hebben een dochtertje van 1,5 en zijn superblij met haar. Gevoelsmatig zou ik nog best een tweede kindje willen, maar… verstandelijk niet.
Mijn vriend heeft door ziekte hersenletsel opgelopen en heeft al moeite met zijn energie bij 1 kind. Hij denkt dat het met nog een kindje alleen maar slechter zal gaan, waardoor hij het ook niet eerlijk vindt tegenover ons dochtertje én tegenover het tweede kindje. Hij is bang dat hij het tweede kindje gaat ‘verwijten’ dat ons leven lijdt onder zijn of haar komst.
Mijn gevoel gaat alle kanten op. Enerzijds denk ik dat we het best redden. Ik vind het soms pijnlijk als ik hoor dat iemand anders een tweede kindje krijgt, want ik denk dat ik er enorm van zou genieten. Maar heel vaak voelt het hebben van 1 kindje ook gewoon goed. We staan daardoor makkelijker in het leven en kunnen nog best wel goed ons ding blijven doen.
Anderzijds zie ik ook wel aan mijn vriend dat hij wat energie betreft (en klachten die nog steeds met zijn aandoening te maken hebben) op het randje balanceert, met mogelijk allerlei vervelende gevolgen van dien. Dat betekent ook dat er nóg meer op mij neerkomt (momenteel komt er al veel op mij neer). Word ik daar een leukere moeder van?
En dan heb ik het nog niet eens over de financiële kant. Daarnaast ben ik 39: de kans op complicaties is groter. Stel dat we een gehandicapt kindje krijgen, dat kunnen we zeker niet aan. En als het een tweeling blijkt te zijn?
Vandaar: gevoel en verstand zijn in oorlog. Ik durf niet stil te staan bij het idee hoe ik me zal voelen als ik het weg laat halen. Ga ik het mezelf verwijten? Ga ik het mijn vriend verwijten? Vóórdat ik zwanger was, dacht ik altijd dat ik blij zou zijn en me niet zo druk zou maken. “Komt wel goed”… Maar nu…
Het is echt nog superpril, dus ik kan nog alle kanten op. Maar jezus… wat voelt dit verschrikkelijk.
Wie heeft hier ervaring mee en wil deze ervaring met mij delen? Welke kant dan ook: na overtijdbehandeling/abortus, of na het toch doorzetten van de zwangerschap.
Dank jullie wel.
piep1984 wijzigde dit bericht op 07-10-2024 12:24
0.91% gewijzigd
vrijdag 3 november 2023 om 17:41
Gezien de medische situatie van je vriend zou ik dit op verstand afhandelen en zorgen dat je relatie er niet op stuk gaat lopen doordat je vriend het mentaal niet aan kan. Financieel is ook niet bepaald onbelangrijk. Ga ook gelijk door voor sterilisatie. Eigenlijk onbegrijpelijk dat je vriend dat gezien zijn medische situatie niet al eerder heeft bedacht.
vrijdag 3 november 2023 om 17:52
Dubois schreef: ↑03-11-2023 17:41Gezien de medische situatie van je vriend zou ik dit op verstand afhandelen en zorgen dat je relatie er niet op stuk gaat lopen doordat je vriend het mentaal niet aan kan. Financieel is ook niet bepaald onbelangrijk. Ga ook gelijk door voor sterilisatie. Eigenlijk onbegrijpelijk dat je vriend dat gezien zijn medische situatie niet al eerder heeft bedacht.
Ik ben het eens met deze reactie. Ik denk dat je echt moet kijken naar de belastbaarheid van je vriend in deze. Je wil ook niet dat hij het "niet trekt" en dat jullie relatie hieronder in zwaar weer gaat komen of misschien zelfs wel uit elkaar gaan. En ja financieel is ook niet onbelangrijk. Wat als je vriend uitvalt met werken door zijn aandoening?
En ja, kies voor een sterilisatie. Zo snel mogelijk.
vrijdag 3 november 2023 om 17:56
vrijdag 3 november 2023 om 18:08
Hij zit op het randje, er komt veel op je neer. Is dat iets wat voor altijd blijft, of zit er mogelijk verbetering in? Ik weet niets van hersenletsel, excuses daarvoor, maar ik zou zelf hard gaan zoeken naar opties om de zwangerschap toch te kunnen houden, vandaar deze eerste afweging.
Vind het zielig voor je dat je nu voor deze keuze staat. Als vriend voor 0% openstaat voor een kind, had hij zich inderdaad al moeten steriliseren.
En qua "nog slechter gaan": ik heb geen kinderen, maar zal het niet gewoon een herhaling worden van wat jullie al gedaan hebben met dochter van 1,5?
En wat betreft oneerlijk naar jullie dochter: mijn broertje is 2,5 jaar jonger dan ik, en ik kan me echt niks herinneren van hoe mijn ouders waren met mij alleen versus met een jonger broertje erbij. Wij deden alles samen, dus simpel gezegd ben je dan ongeveer evenveel tijd kwijt als met 1 kind.
Vind het zielig voor je dat je nu voor deze keuze staat. Als vriend voor 0% openstaat voor een kind, had hij zich inderdaad al moeten steriliseren.
En qua "nog slechter gaan": ik heb geen kinderen, maar zal het niet gewoon een herhaling worden van wat jullie al gedaan hebben met dochter van 1,5?
En wat betreft oneerlijk naar jullie dochter: mijn broertje is 2,5 jaar jonger dan ik, en ik kan me echt niks herinneren van hoe mijn ouders waren met mij alleen versus met een jonger broertje erbij. Wij deden alles samen, dus simpel gezegd ben je dan ongeveer evenveel tijd kwijt als met 1 kind.
vrijdag 3 november 2023 om 18:12
Zeker nu het nog met een simpele overtijd behandeling op te lossen valt zou ik de fundering niet onder je gezinnetje uit trappen.
Je geeft al aan dat er dan nog meer op jouw schouders komt. Je verlengt de tropenjaren met een paar jaar (indien de mazzel dat het een makkelijk gezond kindje is) Als jullie ademruimte willen is een oppas voor eentje makkelijker te realiseren dan voor twee bij grootouders.
Je geeft al aan dat er dan nog meer op jouw schouders komt. Je verlengt de tropenjaren met een paar jaar (indien de mazzel dat het een makkelijk gezond kindje is) Als jullie ademruimte willen is een oppas voor eentje makkelijker te realiseren dan voor twee bij grootouders.
vrijdag 3 november 2023 om 18:33
Sterilisatie, ja, daar hebben we het al geregeld over gehad. Maar dat is ook weer op de lange baan geschoven, want ‘wie weet hoe het over een jaar gaat qua gezondheid?’. Nou, niet veel beter dus en ik verwacht wel wát verbetering, maar niet veel.
Dat gaat nu dus zeker snel gebeuren, welke beslissing we ook nemen. Ik neig ook naar ‘verstandelijk afhandelen’, hoe cru dat ook klinkt.
Overigens is het ook niet zo dat we maar wat rondgeneukt hebben en nu met de gebakken peren zitten. Ik heb altijd mijn cyclus goed bijgehouden en voel mijn eisprong ook altijd heel goed. In de week dat ik vruchtbaar kan zijn, vrijen we niet of met condoom. Waar het nu is misgegaan weet ik niet
Mijn vriend is niet doodziek ofzo, maar door de hersenschade ís prikkelverwerking ‘moeilijker’ en zijn energiepeil daalt snel. Opladen is moeilijker.
Qua achteruit gaan in salaris: onlangs is hij 100% en levenslang afgekeurd, dus daarin hebben we een zekere stabiliteit. Ik werk 4 dagen en zal dat moeten blijven doen.
Dat gaat nu dus zeker snel gebeuren, welke beslissing we ook nemen. Ik neig ook naar ‘verstandelijk afhandelen’, hoe cru dat ook klinkt.
Overigens is het ook niet zo dat we maar wat rondgeneukt hebben en nu met de gebakken peren zitten. Ik heb altijd mijn cyclus goed bijgehouden en voel mijn eisprong ook altijd heel goed. In de week dat ik vruchtbaar kan zijn, vrijen we niet of met condoom. Waar het nu is misgegaan weet ik niet
Mijn vriend is niet doodziek ofzo, maar door de hersenschade ís prikkelverwerking ‘moeilijker’ en zijn energiepeil daalt snel. Opladen is moeilijker.
Qua achteruit gaan in salaris: onlangs is hij 100% en levenslang afgekeurd, dus daarin hebben we een zekere stabiliteit. Ik werk 4 dagen en zal dat moeten blijven doen.
vrijdag 3 november 2023 om 18:43
Ik heb echt met je te doen TO.
Zelf zou ik ook op mijn verstand afgaan en wat zaken op een rijtje zetten voordat ik een beslissing zou nemen:
- is er nog verbetering bij vriend mogelijk (ik heb zelf ook NAH opgelopen maar ‘drijf’ beter in een strak regime dan toen ik nog zoekende was en het helemaal nog niet geaccepteerd had)
- hebben jullie voldoende financiële ruimte om eventueel extra handen in te kopen (denk aan huishoudelijke hulp, een vaste oppas, dit soort dienstverlening)
- wat kun jij zelf aan (en eerlijk zijn naar jezelf, niet uitgaan van wensdenken of vergelijking met anderen).
Zelf zou ik ook op mijn verstand afgaan en wat zaken op een rijtje zetten voordat ik een beslissing zou nemen:
- is er nog verbetering bij vriend mogelijk (ik heb zelf ook NAH opgelopen maar ‘drijf’ beter in een strak regime dan toen ik nog zoekende was en het helemaal nog niet geaccepteerd had)
- hebben jullie voldoende financiële ruimte om eventueel extra handen in te kopen (denk aan huishoudelijke hulp, een vaste oppas, dit soort dienstverlening)
- wat kun jij zelf aan (en eerlijk zijn naar jezelf, niet uitgaan van wensdenken of vergelijking met anderen).
vrijdag 3 november 2023 om 18:55
Hoeveel "meer" klachten gaat hij eigenlijk krijgen van een 2de kind tegenover een eerste kind?
Hij doet het nu toch ook al 1.5 jaar? En jullie doen het toch ook?
Gaat de situatie niet gewoon nogal gelijkaardig blijven, maar dan met 1 extra bed in huis en 2 jaar langer in de jonge kinderen?
Als hij afgekeurd is ... op welke hulpmiddelen en extra budgetten vanuit de overheid heeft hij als gehandicapte recht om de tent - desnoods de eerste 2 à 3 jaar vooral - recht te houden?
Als hij dit zou gekregen hebben op 't moment dat hij die 2 kinderen al had moesten jullie ook maar roeien.
Ik vrees een beetje dat een abortus jullie relatie zwaar gaat ondermijnen.
Hoe kan je jezelf de komende 20 jaar dan niet afvragen "what if ..." als die wens voor een 2de ergens op de achtergrond toch nog sluimerde?
En waarom vrij je zonder condoom, zonder anti-conceptie en zonder knoop - als man - als je dus blijkbaar geen kinderen meer wil?
Hij doet het nu toch ook al 1.5 jaar? En jullie doen het toch ook?
Gaat de situatie niet gewoon nogal gelijkaardig blijven, maar dan met 1 extra bed in huis en 2 jaar langer in de jonge kinderen?
Als hij afgekeurd is ... op welke hulpmiddelen en extra budgetten vanuit de overheid heeft hij als gehandicapte recht om de tent - desnoods de eerste 2 à 3 jaar vooral - recht te houden?
Als hij dit zou gekregen hebben op 't moment dat hij die 2 kinderen al had moesten jullie ook maar roeien.
Ik vrees een beetje dat een abortus jullie relatie zwaar gaat ondermijnen.
Hoe kan je jezelf de komende 20 jaar dan niet afvragen "what if ..." als die wens voor een 2de ergens op de achtergrond toch nog sluimerde?
En waarom vrij je zonder condoom, zonder anti-conceptie en zonder knoop - als man - als je dus blijkbaar geen kinderen meer wil?
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
vrijdag 3 november 2023 om 19:18
@Wissewis: qua energie en vermoeidheid? Veel. Zegt hij. En dat geloof ik ook wel. Ik weet zelf niet hoe het is om ‘hersenmoe’ te zijn, maar zie het wel aan hem.
@lemoos, qua NAH zijn we al 2,5 jaar verder. Dus we hebben al eens voor deze keus gestaan alleen toen was de wens vele malen groter en toen ik zwanger raakte was het allemaal nog maar een half jaar geleden. Toen zagen we nog ruimte voor verbetering.
Onlangs is er nog iets anders bijgekomen (niet hersengerelateerd en ook niet levensbedreigend, maar het drukt wel zwaar op hem ‘omdat er weer iets bijkomt’).
Goeie vraag, wat ik zelf aankan. Daar moet ik over nadenken.
@lemoos, qua NAH zijn we al 2,5 jaar verder. Dus we hebben al eens voor deze keus gestaan alleen toen was de wens vele malen groter en toen ik zwanger raakte was het allemaal nog maar een half jaar geleden. Toen zagen we nog ruimte voor verbetering.
Onlangs is er nog iets anders bijgekomen (niet hersengerelateerd en ook niet levensbedreigend, maar het drukt wel zwaar op hem ‘omdat er weer iets bijkomt’).
Goeie vraag, wat ik zelf aankan. Daar moet ik over nadenken.
vrijdag 3 november 2023 om 21:49
Over mezelf: ik begon eindelijk wat tijd en ruimte voor mezelf te krijgen na de afgelopen jaren. Ik heb een vierjarige studie (naast mijn werk) afgerond in juni, heb daarmee samengaand een compleet nieuw werkend leven gekregen. Toen kwam het infarct van mijn vriend en ruim een jaar later kwam ons dochtertje. Pas na 15 maanden begon zij een beetje door te slapen. Dus ja, ik was wel toe aan tijd voor mezelf. Ik wilde mijn hobby weer gaan uitvoeren en komende maandag heb ik een intake voor een leefstijlcoachingtraject, om éindelijk van mijn 25 kilo te veel (die ik door al dat gebeuren afgelopen jaren heb opgebouwd) af te komen.
Een kindje zou dat alles in de war schoppen. Maar als ik bedenk dat het vruchtje zich nu ontwikkelt… pff. Dat zijn van die gevoelsdingen waardoor het verstandelijk benaderen lastig wordt.
Een kindje zou dat alles in de war schoppen. Maar als ik bedenk dat het vruchtje zich nu ontwikkelt… pff. Dat zijn van die gevoelsdingen waardoor het verstandelijk benaderen lastig wordt.
piep1984 wijzigde dit bericht op 04-11-2023 07:30
Reden: Aangepast
Reden: Aangepast
1.64% gewijzigd
zaterdag 4 november 2023 om 06:41
Wat een nare situatie. Ik hoop dat jullie een beslissing kunnen nemen waar je samen achter kunt staan zonder verwijten.
Qua innesteling, dat is al gebeurd, anders test je niet positief.
Qua ovulatie en veilige seks tijdens die week... Sperma is soms een week in leven, dus die methode is niet veilig. Zeker niet als je ovulatie een keer een dagje vroeger komt.
Qua innesteling, dat is al gebeurd, anders test je niet positief.
Qua ovulatie en veilige seks tijdens die week... Sperma is soms een week in leven, dus die methode is niet veilig. Zeker niet als je ovulatie een keer een dagje vroeger komt.
zaterdag 4 november 2023 om 06:59
TO, ik heb zelf NAH door een herseninfarct op mijn 39e. Ben nu net 44 en de eerste twee jaar is er nog het een en ander verbeterd, maar daarna niet meer. Ik voel me snel overprikkeld en ben sneller moe.
Zoals ik het nu lees, gaat jouw partner een tweede kindje niet trekken. Ik snap je gevoel, maar luister naar je verstand. Hou je relatie goed en geniet van jullie dochter.
Zoals ik het nu lees, gaat jouw partner een tweede kindje niet trekken. Ik snap je gevoel, maar luister naar je verstand. Hou je relatie goed en geniet van jullie dochter.
zaterdag 4 november 2023 om 07:10
Hele lastige keuze. Ben zelf 40 en nu 30 weken zwanger. Ondanks dat alles op mij neer gaat komen ook financieel kreeg ik het niet over mijn hart om het kindje niet te houden. Maar goed ik kwam er pas achter toen er op de echo echt al een baby te zien was. Das wellicht gevoelsmatig anders.
Dwars door pil en condoom en morning after pil heen ik snap er nu nog niks van. Heb het bij vlagen echt zwaar emotioneel. Paniekaanvallen over de toekomst. Maar wel een instelling dat we dit gaan redden samen. En mijn dochter is dolblij dat ze grote zus wordt.
Ik zou er echt goed over nadenken. Onze situaties zijn niet hetzelfde. Lastig !
Dwars door pil en condoom en morning after pil heen ik snap er nu nog niks van. Heb het bij vlagen echt zwaar emotioneel. Paniekaanvallen over de toekomst. Maar wel een instelling dat we dit gaan redden samen. En mijn dochter is dolblij dat ze grote zus wordt.
Ik zou er echt goed over nadenken. Onze situaties zijn niet hetzelfde. Lastig !
'If you're gonna be dumb, you've gotta be tough'
zaterdag 4 november 2023 om 07:32
Dank je voor je reactie. Hij zegt zelf ook dat hij het niet gaat trekken. Ik vind dat soms lastig, want ik kan zijn vermoeidheid niet ‘invoelen’ zeg maar.Mir-79DB schreef: ↑04-11-2023 06:59TO, ik heb zelf NAH door een herseninfarct op mijn 39e. Ben nu net 44 en de eerste twee jaar is er nog het een en ander verbeterd, maar daarna niet meer. Ik voel me snel overprikkeld en ben sneller moe.
Zoals ik het nu lees, gaat jouw partner een tweede kindje niet trekken. Ik snap je gevoel, maar luister naar je verstand. Hou je relatie goed en geniet van jullie dochter.
zaterdag 4 november 2023 om 07:46
Als je vriend echt geen kind meer zou aankunnen dan zou je toch voor een veiligere anticonceptie moeten kiezen. Ik snap die gedachtegang dan ook niet.Piep1984 schreef: ↑03-11-2023 18:33Sterilisatie, ja, daar hebben we het al geregeld over gehad. Maar dat is ook weer op de lange baan geschoven, want ‘wie weet hoe het over een jaar gaat qua gezondheid?’. Nou, niet veel beter dus en ik verwacht wel wát verbetering, maar niet veel.
Dat gaat nu dus zeker snel gebeuren, welke beslissing we ook nemen. Ik neig ook naar ‘verstandelijk afhandelen’, hoe cru dat ook klinkt.
Overigens is het ook niet zo dat we maar wat rondgeneukt hebben en nu met de gebakken peren zitten. Ik heb altijd mijn cyclus goed bijgehouden en voel mijn eisprong ook altijd heel goed. In de week dat ik vruchtbaar kan zijn, vrijen we niet of met condoom. Waar het nu is misgegaan weet ik niet
Mijn vriend is niet doodziek ofzo, maar door de hersenschade ís prikkelverwerking ‘moeilijker’ en zijn energiepeil daalt snel. Opladen is moeilijker.
Qua achteruit gaan in salaris: onlangs is hij 100% en levenslang afgekeurd, dus daarin hebben we een zekere stabiliteit. Ik werk 4 dagen en zal dat moeten blijven doen.
Daarnaast zegt je dat hij niet doodziek is, en alleen last van prikkelverwerking heeft en snel moe is? Dat zou ik dan voor lief nemen
. Ik zou zelf nooit abortus kunnen doen en ik vind het ook wel een beetje egoïstisch van jullie, want als je logisch nadenkt is de kans om zwanger te raken zonder veilige anticonceptie natuurlijk groot. Hoe dan ook welke keuze je ook maakt, je gaat het je man sowieso verwijten. Want ik lees in jou verhaal dat jij diep in je hart wel graag nog een kindje wilt. Als je het weg laat halen, ga je het hem sowieso kwalijk nemen onbewust. Een abortus is niet niks om te ondergaan, onderschat het niet. Voor zoiets een plekje krijgt ben je maanden misschien wel jaren verder.
Jullie moeten alleen kijken wat voor jullie zwaarder gaat wegen. Kunnen jullie het kindje laten komen, met hier en daar wat aanpassingen zodat er minder last op de schouders van je man komt? Oppas, vrienden, familie die kunnen helpen?
Waar een wil is is een weg…
zaterdag 4 november 2023 om 08:02
Ik heb geen diagnose/beperking maar ben wel snel moe en overprikkeld en een 2e kind hebben vind ik echt zwaar. En dan is het nog een gezond kind. Ik denk dat ik tegen een postnatale depressie heb aangezeten en bij vlagen voel ik me nog zo. Die factor had je nog niet genoemd dus wat als jij uitvalt?
Lorem Ipsum
zaterdag 4 november 2023 om 08:04
Ik vind een abortus geen egoïstische keuze. Dat impliceert namelijk dat er een kind is met belangen, en naar mijn mening is dat er nog niet zo vroeg in de zwangerschap (TO is zo’n vier/vijf weken zwanger?). Verder denk ik niet dat iemand het per se haar partner gaat verwijten. Het is niet dat hij er geen zin in heeft, het is dat hij het gewoon niet aankan. De omstandigheden zijn gewoon heel rot. Waar een wil is is een weg is al helemaal onzin, als je ziet hoeveel ouders uit elkaar gaan terwijl ze hele kleine kinderen hebben, ouders overspannen raken, en hoeveel mensen een rotjeugd hebben gehad. Als laatste vond ik een tweede zeker extra belastend: je hebt opnieuw die slapeloze nachten (maar nu met een peuter die overdag gewoon aanstaat), mijne weten elkaar perfect af te wisselen qua nachtelijk gespook, waar je met een peuter nog tijdens een middagdut wat vrije uurtjes hebt, heb je die met twee niet meer.
Daarmee wil ik trouwens niet zeggen dat je die abortus moet doen TO, het lijkt mij zo ontzettend verdrietig als je wel een kinderwens hebt. Misschien kan je met het fiom afspreken?
Daarmee wil ik trouwens niet zeggen dat je die abortus moet doen TO, het lijkt mij zo ontzettend verdrietig als je wel een kinderwens hebt. Misschien kan je met het fiom afspreken?
zaterdag 4 november 2023 om 08:09
zaterdag 4 november 2023 om 08:20
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Kan me voorstellen dat je je ook zorgen maakt, maar het is fijn dat je ook de instelling hebt dat jullie het wel zullen redden.Sprinkelmoes schreef: ↑04-11-2023 07:10Hele lastige keuze. Ben zelf 40 en nu 30 weken zwanger. Ondanks dat alles op mij neer gaat komen ook financieel kreeg ik het niet over mijn hart om het kindje niet te houden. Maar goed ik kwam er pas achter toen er op de echo echt al een baby te zien was. Das wellicht gevoelsmatig anders.
Dwars door pil en condoom en morning after pil heen ik snap er nu nog niks van. Heb het bij vlagen echt zwaar emotioneel. Paniekaanvallen over de toekomst. Maar wel een instelling dat we dit gaan redden samen. En mijn dochter is dolblij dat ze grote zus wordt.
Ik zou er echt goed over nadenken. Onze situaties zijn niet hetzelfde. Lastig !
zaterdag 4 november 2023 om 08:25
‘Alleen wat last van prikkelverwerking en snel moe’ is wat kort door de bocht. Maar ik kan niet uitleggen in welke gradatie het erger is, want ik heb zelf geen hersenletsel, dus ik kan wat dat betreft niet voor mijn vriend spreken. Ik zie wel dat hij na een dag met onze dochter, daarna een dag moet bijkomen bijvoorbeeld.Assiral schreef: ↑04-11-2023 07:46Als je vriend echt geen kind meer zou aankunnen dan zou je toch voor een veiligere anticonceptie moeten kiezen. Ik snap die gedachtegang dan ook niet.
Daarnaast zegt je dat hij niet doodziek is, en alleen last van prikkelverwerking heeft en snel moe is? Dat zou ik dan voor lief nemen. Ik zou zelf nooit abortus kunnen doen en ik vind het ook wel een beetje egoïstisch van jullie, want als je logisch nadenkt is de kans om zwanger te raken zonder veilige anticonceptie natuurlijk groot.
Hoe dan ook welke keuze je ook maakt, je gaat het je man sowieso verwijten. Want ik lees in jou verhaal dat jij diep in je hart wel graag nog een kindje wilt. Als je het weg laat halen, ga je het hem sowieso kwalijk nemen onbewust. Een abortus is niet niks om te ondergaan, onderschat het niet. Voor zoiets een plekje krijgt ben je maanden misschien wel jaren verder.
Jullie moeten alleen kijken wat voor jullie zwaarder gaat wegen. Kunnen jullie het kindje laten komen, met hier en daar wat aanpassingen zodat er minder last op de schouders van je man komt? Oppas, vrienden, familie die kunnen helpen?
Waar een wil is is een weg…
Tja, en egoïstisch. Ik weet het niet. Een kindje laten komen dat niet 100% gewenst is, is misschien ook niet handig.
Ik weet niet of ik het mijn vriend ga verwijten. Daar ben ik soms wel bang voor ja.
zaterdag 4 november 2023 om 08:29
Ik heb bewust geen kinderen en er altijd alles aan gedaan om te zorgen dat ze ook niet zouden komen
Ik heb dus echt moeite met jullie manier van anticonceptie. Dat is toch kwestie van wachten dat je zwanger raakte. Misschien onbewust en bewuste keuze omdat je zo graag een 2e wil.
Partner kan nu wel van alles roepen maar is ook verantwoordelijk en had ook voor de tijd maatregelen kunnen treffen om de kans op zwangerschap zo minimaal mogelijk te maken.
Ik heb dus echt moeite met jullie manier van anticonceptie. Dat is toch kwestie van wachten dat je zwanger raakte. Misschien onbewust en bewuste keuze omdat je zo graag een 2e wil.
Partner kan nu wel van alles roepen maar is ook verantwoordelijk en had ook voor de tijd maatregelen kunnen treffen om de kans op zwangerschap zo minimaal mogelijk te maken.
zaterdag 4 november 2023 om 08:33
Neem vooral ook je gevoel mee in deze beslissing. Ik lees voornamelijk dat je vriend bezwaren heeft. Wanneer je er gevoelsmatig niet achter staat, zou ik een abortus afraden. Misschien goed om dit te bespreken met een professional. Op Viva roept de meerderheid altijd direct dat je een abortus moet plegen. Maar de gevolgen zijn voor jou & niet voor hun. Het is jouw lichaam. En het gaat hier om jullie ongeboren kindje, niet om een wegwerpproduct.
zaterdag 4 november 2023 om 08:35
Jeetje, wat een ontzettend lastige situatie. Ik voel met je mee.
Ik ben zelf ook 39 (heb een dochter van 9, man wil geen tweede kind. Ik zou het ook heel moeilijk vinden als ik nu ongepland zwanger zou worden).
Hebben jullie familie (opa's/oma's) in de buurt die eventueel zou kunnen helpen?
Je dochter is natuurlijk nog jong dus jullie zitten nog wel in de 'kleine kinder' fase. Het klinkt wel alsof je de afgelopen jaren veel op je bordje hebt gehad en je weet natuurlijk ook niet wat voor tweede kind je zou krijgen. Heel erg lastig.
Hoe zie je jullie ideale toekomst (over jaar of 10 a 20) voor je? Met 1 of 2 kinderen? Uiteindelijk zijn ze natuurlijk maar kort klein.
Ik wens je veel wijsheid toe!
Ik ben zelf ook 39 (heb een dochter van 9, man wil geen tweede kind. Ik zou het ook heel moeilijk vinden als ik nu ongepland zwanger zou worden).
Hebben jullie familie (opa's/oma's) in de buurt die eventueel zou kunnen helpen?
Je dochter is natuurlijk nog jong dus jullie zitten nog wel in de 'kleine kinder' fase. Het klinkt wel alsof je de afgelopen jaren veel op je bordje hebt gehad en je weet natuurlijk ook niet wat voor tweede kind je zou krijgen. Heel erg lastig.
Hoe zie je jullie ideale toekomst (over jaar of 10 a 20) voor je? Met 1 of 2 kinderen? Uiteindelijk zijn ze natuurlijk maar kort klein.
Ik wens je veel wijsheid toe!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
