Zwanger
alle pijlers
39 en (ongepland/ongewenst) zwanger
vrijdag 3 november 2023 om 14:15
Edit 07-10: update 1 jaar later.
Hoi,
Ik schrijf al enige tijd redelijk actief op het forum, maar hiervoor heb ik een nieuw account aangemaakt.
Ik ben 39 en ik blijk zwanger te zijn. Mijn vriend en ik hebben een dochtertje van 1,5 en zijn superblij met haar. Gevoelsmatig zou ik nog best een tweede kindje willen, maar… verstandelijk niet.
Mijn vriend heeft door ziekte hersenletsel opgelopen en heeft al moeite met zijn energie bij 1 kind. Hij denkt dat het met nog een kindje alleen maar slechter zal gaan, waardoor hij het ook niet eerlijk vindt tegenover ons dochtertje én tegenover het tweede kindje. Hij is bang dat hij het tweede kindje gaat ‘verwijten’ dat ons leven lijdt onder zijn of haar komst.
Mijn gevoel gaat alle kanten op. Enerzijds denk ik dat we het best redden. Ik vind het soms pijnlijk als ik hoor dat iemand anders een tweede kindje krijgt, want ik denk dat ik er enorm van zou genieten. Maar heel vaak voelt het hebben van 1 kindje ook gewoon goed. We staan daardoor makkelijker in het leven en kunnen nog best wel goed ons ding blijven doen.
Anderzijds zie ik ook wel aan mijn vriend dat hij wat energie betreft (en klachten die nog steeds met zijn aandoening te maken hebben) op het randje balanceert, met mogelijk allerlei vervelende gevolgen van dien. Dat betekent ook dat er nóg meer op mij neerkomt (momenteel komt er al veel op mij neer). Word ik daar een leukere moeder van?
En dan heb ik het nog niet eens over de financiële kant. Daarnaast ben ik 39: de kans op complicaties is groter. Stel dat we een gehandicapt kindje krijgen, dat kunnen we zeker niet aan. En als het een tweeling blijkt te zijn?
Vandaar: gevoel en verstand zijn in oorlog. Ik durf niet stil te staan bij het idee hoe ik me zal voelen als ik het weg laat halen. Ga ik het mezelf verwijten? Ga ik het mijn vriend verwijten? Vóórdat ik zwanger was, dacht ik altijd dat ik blij zou zijn en me niet zo druk zou maken. “Komt wel goed”… Maar nu…
Het is echt nog superpril, dus ik kan nog alle kanten op. Maar jezus… wat voelt dit verschrikkelijk.
Wie heeft hier ervaring mee en wil deze ervaring met mij delen? Welke kant dan ook: na overtijdbehandeling/abortus, of na het toch doorzetten van de zwangerschap.
Dank jullie wel.
Hoi,
Ik schrijf al enige tijd redelijk actief op het forum, maar hiervoor heb ik een nieuw account aangemaakt.
Ik ben 39 en ik blijk zwanger te zijn. Mijn vriend en ik hebben een dochtertje van 1,5 en zijn superblij met haar. Gevoelsmatig zou ik nog best een tweede kindje willen, maar… verstandelijk niet.
Mijn vriend heeft door ziekte hersenletsel opgelopen en heeft al moeite met zijn energie bij 1 kind. Hij denkt dat het met nog een kindje alleen maar slechter zal gaan, waardoor hij het ook niet eerlijk vindt tegenover ons dochtertje én tegenover het tweede kindje. Hij is bang dat hij het tweede kindje gaat ‘verwijten’ dat ons leven lijdt onder zijn of haar komst.
Mijn gevoel gaat alle kanten op. Enerzijds denk ik dat we het best redden. Ik vind het soms pijnlijk als ik hoor dat iemand anders een tweede kindje krijgt, want ik denk dat ik er enorm van zou genieten. Maar heel vaak voelt het hebben van 1 kindje ook gewoon goed. We staan daardoor makkelijker in het leven en kunnen nog best wel goed ons ding blijven doen.
Anderzijds zie ik ook wel aan mijn vriend dat hij wat energie betreft (en klachten die nog steeds met zijn aandoening te maken hebben) op het randje balanceert, met mogelijk allerlei vervelende gevolgen van dien. Dat betekent ook dat er nóg meer op mij neerkomt (momenteel komt er al veel op mij neer). Word ik daar een leukere moeder van?
En dan heb ik het nog niet eens over de financiële kant. Daarnaast ben ik 39: de kans op complicaties is groter. Stel dat we een gehandicapt kindje krijgen, dat kunnen we zeker niet aan. En als het een tweeling blijkt te zijn?
Vandaar: gevoel en verstand zijn in oorlog. Ik durf niet stil te staan bij het idee hoe ik me zal voelen als ik het weg laat halen. Ga ik het mezelf verwijten? Ga ik het mijn vriend verwijten? Vóórdat ik zwanger was, dacht ik altijd dat ik blij zou zijn en me niet zo druk zou maken. “Komt wel goed”… Maar nu…
Het is echt nog superpril, dus ik kan nog alle kanten op. Maar jezus… wat voelt dit verschrikkelijk.
Wie heeft hier ervaring mee en wil deze ervaring met mij delen? Welke kant dan ook: na overtijdbehandeling/abortus, of na het toch doorzetten van de zwangerschap.
Dank jullie wel.
piep1984 wijzigde dit bericht op 07-10-2024 12:24
0.91% gewijzigd
zaterdag 4 november 2023 om 20:37
Nou, inderdaad Ollie-Ollie. Dit is absoluut geen keuze die ik alleen maak. Ik begrijp het ‘jouw lichaam, jouw keuze’ argument, maar ik ben samen met mijn vriend de ouder, dus hij heeft natuurlijk ook inspraak.
Qua toeslagen: ik moet nog eens heel goed uitzoeken hoe dat allemaal werkt. We hebben wel al een andere optie paraat, in plaats van de 2 dagen opvang. Volgens mij mogen wij tot het eind van het jaar nog uren opmaken, volgens die 230 uren per maand regeling. Maar hoe het daarna werkt qua potjes enzo, weet ik niet.
Overigens is mijn vriend altijd voornemens geweest om te kijken naar wat hij wél kan, hetzij vrijwilligerswerk of bijvoorbeeld twee dagdelen als fietskoerier (fietsen laadt zijn mentale batterij op en doet hem heel erg goed), dus dat is ook nog iets om mee te nemen qua toeslagen.
Qua toeslagen: ik moet nog eens heel goed uitzoeken hoe dat allemaal werkt. We hebben wel al een andere optie paraat, in plaats van de 2 dagen opvang. Volgens mij mogen wij tot het eind van het jaar nog uren opmaken, volgens die 230 uren per maand regeling. Maar hoe het daarna werkt qua potjes enzo, weet ik niet.
Overigens is mijn vriend altijd voornemens geweest om te kijken naar wat hij wél kan, hetzij vrijwilligerswerk of bijvoorbeeld twee dagdelen als fietskoerier (fietsen laadt zijn mentale batterij op en doet hem heel erg goed), dus dat is ook nog iets om mee te nemen qua toeslagen.
zaterdag 4 november 2023 om 20:57
Zonder alles tegen te werpen; vrijwilligerswerk telt helaas niet mee voor toeslag. Hoe oneerlijk ook.Piep1984 schreef: ↑04-11-2023 20:37
Qua toeslagen: ik moet nog eens heel goed uitzoeken hoe dat allemaal werkt. We hebben wel al een andere optie paraat, in plaats van de 2 dagen opvang. Volgens mij mogen wij tot het eind van het jaar nog uren opmaken, volgens die 230 uren per maand regeling. Maar hoe het daarna werkt qua potjes enzo, weet ik niet.
Overigens is mijn vriend altijd voornemens geweest om te kijken naar wat hij wél kan, hetzij vrijwilligerswerk of bijvoorbeeld twee dagdelen als fietskoerier (fietsen laadt zijn mentale batterij op en doet hem heel erg goed), dus dat is ook nog iets om mee te nemen qua toeslagen.
zaterdag 4 november 2023 om 21:02
Ken je op Facebook de groep “partners, vrienden en familie van mensen met niet aangeboren hersenletsel” al?
Daar zou je je vraag ook nog kunnen stellen
Toen onze zoon twee was heeft mijn man nah opgelopen door een ongeluk. Wij waren toen al bezig voor een tweede en heb er eigenlijk nooit over nagedacht om daarmee te stoppen
Maar…. Ik had ook nog geen idee van de impact van het nah op ons leven verder
En die impact was groot. Als ik toen had geweten hoe groot, was ik ws niet aan een tweede begonnen
Daarom ben ik nu wel blij dat ik dat besef toen nog niet had, want ik ben zo blij met onze tweede zoon
Maar het is zwaar geweest. Ik heb echt heel erg mijn doelen en verwachtingen moeten bijstellen.
Ben 1 jaar overspannen geweest, hebben gezinshulp gehad, hebben twee keer op het punt gestaan om uit elkaar te gaan en ik heb lang bij een psycholoog gelopen om met alles om te gaan
De kinderen zijn inmiddels 18 en 22 jaar oud en we kunnen sinds een paar jaar zeggen:”we hebben het geflikt!”
Hoe ouder ze werden hoe makkelijker het werd.
Mijn man heeft wel altijd aangepast werk gehad en mijn moeder kon altijd veel bijspringen, dat was heel fijn
Heel veel sterkte met het maken van je keuze!
Daar zou je je vraag ook nog kunnen stellen
Toen onze zoon twee was heeft mijn man nah opgelopen door een ongeluk. Wij waren toen al bezig voor een tweede en heb er eigenlijk nooit over nagedacht om daarmee te stoppen
Maar…. Ik had ook nog geen idee van de impact van het nah op ons leven verder
En die impact was groot. Als ik toen had geweten hoe groot, was ik ws niet aan een tweede begonnen
Daarom ben ik nu wel blij dat ik dat besef toen nog niet had, want ik ben zo blij met onze tweede zoon
Maar het is zwaar geweest. Ik heb echt heel erg mijn doelen en verwachtingen moeten bijstellen.
Ben 1 jaar overspannen geweest, hebben gezinshulp gehad, hebben twee keer op het punt gestaan om uit elkaar te gaan en ik heb lang bij een psycholoog gelopen om met alles om te gaan
De kinderen zijn inmiddels 18 en 22 jaar oud en we kunnen sinds een paar jaar zeggen:”we hebben het geflikt!”
Hoe ouder ze werden hoe makkelijker het werd.
Mijn man heeft wel altijd aangepast werk gehad en mijn moeder kon altijd veel bijspringen, dat was heel fijn
Heel veel sterkte met het maken van je keuze!
maze wijzigde dit bericht op 04-11-2023 21:15
Reden: Stomme autocorrect
Reden: Stomme autocorrect
0.33% gewijzigd
zaterdag 4 november 2023 om 21:03
Nee, snap ik. Ik noemde het als voorbeeld, dat hij daarover nadenkt 
We moeten alle opties en mogelijkheden op een rijtje zetten, maar eerst de huidige situatie het hoofd bieden.
We zijn pas net uit de hele rompslomp van bezwaar op de wia-beslissing (wat een log systeem is dat hele uwv toch), dus we hadden even adempauze zeg maar.
We moeten alle opties en mogelijkheden op een rijtje zetten, maar eerst de huidige situatie het hoofd bieden.
We zijn pas net uit de hele rompslomp van bezwaar op de wia-beslissing (wat een log systeem is dat hele uwv toch), dus we hadden even adempauze zeg maar.
zaterdag 4 november 2023 om 21:06
Dank je wel voor je reactie Maze. Heel waardevol en verhelderend om te lezen.
Wat bedoel je met ‘twee keer op het punt gestaan om uitgeplaatst te gaan’? Uit elkaar te gaan? Misschien is het een autocorrectfoutje
Het schrijven en alle reacties lezen hier, helpt me echt om dingen op een rijtje te zetten.
Wat bedoel je met ‘twee keer op het punt gestaan om uitgeplaatst te gaan’? Uit elkaar te gaan? Misschien is het een autocorrectfoutje
Het schrijven en alle reacties lezen hier, helpt me echt om dingen op een rijtje te zetten.
zaterdag 4 november 2023 om 21:10
Je zou jezelf ook wat kunnen verwijten.. periodieke onthouding is geen betrouwbare vorm van anticonceptie.. klaar. Wat kan je nu met verwijten.. hij gaat jou misschien verwijten dat er wel een tweede komt ten koste van zijn welbevinden..
Ik zeg ga naar het FIOM. Gesprekken voeren is het enige wat helpt.. voordat je helderder hebt wat de keuze gaat zijn.
En dan nog zal je wellicht niet 100% achter de keuze staan. Maar laat het voor jullie situatie de minst slechte zijn..
zaterdag 4 november 2023 om 21:14
O ja moet uit elkaar zijn inderdaadPiep1984 schreef: ↑04-11-2023 21:06Dank je wel voor je reactie Maze. Heel waardevol en verhelderend om te lezen.
Wat bedoel je met ‘twee keer op het punt gestaan om uitgeplaatst te gaan’? Uit elkaar te gaan? Misschien is het een autocorrectfoutje
Het schrijven en alle reacties lezen hier, helpt me echt om dingen op een rijtje te zetten.
Ik vind het echt een lastige keuze voor je hoor!
Toen wij bij de revalidatie arts zaten en ik vertelde dat ik zwanger was zei hij, een beetje misprijzend, “o dus dat werkt nog wel”
Ik heb dat ingevuld als “domme beslissing van jullie”
zaterdag 4 november 2023 om 21:37
Wat een pittige keuze.
Wij hebben 2 kinderen en hadden een gevoelswens voor een derde, maar hebben het niet gedaan. Mijn belastbaarheid is beperkter dan gemiddeld en verstandelijk was 2 echt de max.
Ik hoor soms mensen zeggen dat het maar kort druk is, als ze ouder worden vermaken ze zichzelf. Voor mij is dat dus echt niet zo.
Onder de 4 is zorgen en bezighouden. Eigenlijk nog best relaxed en prikkelarm.
Tussen 4 tot 10 is zelfstandig maken en vriendjes over de vloer, mee naar sport en hobby's. (Zwemles.....)
Dan vanaf een jaar of 10 helpen met school, levenslessen, gesprekken.
En dan pubers die ineens niks meer kunnen (stapels was en afwas in een hoek van de kamer), maar zichzelf ontzettend volwassen vinden en supereigenwijs zijn. Ik denk dat de drukte pas klaar is als ze het huis uit zijn. En dat dan keer 2.
Ik heb geen seconde spijt van onze 2 en zou het direct weer doen, maar ik ben heel gelukkig dat er geen derde is. Een kind vraagt je hele leven aandacht, altijd.
Sterkte met jullie beslissing. Blijf vooral praten en verlies elkaar niet uit het oog.
Wij hebben 2 kinderen en hadden een gevoelswens voor een derde, maar hebben het niet gedaan. Mijn belastbaarheid is beperkter dan gemiddeld en verstandelijk was 2 echt de max.
Ik hoor soms mensen zeggen dat het maar kort druk is, als ze ouder worden vermaken ze zichzelf. Voor mij is dat dus echt niet zo.
Onder de 4 is zorgen en bezighouden. Eigenlijk nog best relaxed en prikkelarm.
Tussen 4 tot 10 is zelfstandig maken en vriendjes over de vloer, mee naar sport en hobby's. (Zwemles.....)
Dan vanaf een jaar of 10 helpen met school, levenslessen, gesprekken.
En dan pubers die ineens niks meer kunnen (stapels was en afwas in een hoek van de kamer), maar zichzelf ontzettend volwassen vinden en supereigenwijs zijn. Ik denk dat de drukte pas klaar is als ze het huis uit zijn. En dat dan keer 2.
Ik heb geen seconde spijt van onze 2 en zou het direct weer doen, maar ik ben heel gelukkig dat er geen derde is. Een kind vraagt je hele leven aandacht, altijd.
Sterkte met jullie beslissing. Blijf vooral praten en verlies elkaar niet uit het oog.
zaterdag 4 november 2023 om 21:39
Nu trek je mijn bedoeling uit zijn verband. De zorg en impact van een tweede kind zijn doorgaans de eerste jaren het meest intensief. Daarna worden ze zelfstandiger en maakt het qua fysieke belasting toch wel wat minder uit of er een of twee zijn. Financieel even niet meegereken uiteraard. En daar ging ik vanuit, dat het vanuit de man meer vanwege praktische redenen een probleem zou zijn en niet vanwege de emotionele belasting van een tweede kind voor de rest van zijn leven. Ik heb twee pubers en twee jongere kinderen in huis en dat is qua zorg echt totaal anders dan toen ze nog heel klein warenollie-ollie schreef: ↑04-11-2023 20:29Wat vreemd om de gevolgen van kiezen voor een tweede kind te beperken tot de eerste jaren, dat kind heb je toch net zo goed levenslang. En alsof de keuze voor abortus geen mentale impact op de man van TO zal hebben… Wat ze ook kiezen, ze zullen daar allebei mee door moeten leven.
Uiteraard is het het fijnst om met je man op een lijn te komen en helemaal mooi als to dan samen verder kan als gelukkig gezin met 1 kind. Maar ik zou uiteindelijk toch mijn eigen wens het zwaarst laten meewegen mocht die neigen naar een tweede kind. Een relatie kan in de toekomst vanwege heel veel redenen eindigen, dat gebeurt vaak genoeg. Dan wil je niet achteraf zulke belangrijke keuzes tegen je zin in hebben gemaakt. Ik zou mijn wens voor nog een kind erbij met alle liefde opgeven voor mijn man. Maar niet als het al in mijn buik zit.
zaterdag 4 november 2023 om 21:55
En wat als hij nou niet die eerste jaren doorkomt? Hij zegt niet zomaar 'ik kan niet meer hebben, dit is mijn grens'.Mimi19 schreef: ↑04-11-2023 21:39Nu trek je mijn bedoeling uit zijn verband. De zorg en impact van een tweede kind zijn doorgaans de eerste jaren het meest intensief. Daarna worden ze zelfstandiger en maakt het qua fysieke belasting toch wel wat minder uit of er een of twee zijn. Financieel even niet meegereken uiteraard. En daar ging ik vanuit, dat het vanuit de man meer vanwege praktische redenen een probleem zou zijn en niet vanwege de emotionele belasting van een tweede kind voor de rest van zijn leven. Ik heb twee pubers en twee jongere kinderen in huis en dat is qua zorg echt totaal anders dan toen ze nog heel klein waren
Uiteraard is het het fijnst om met je man op een lijn te komen en helemaal mooi als to dan samen verder kan als gelukkig gezin met 1 kind. Maar ik zou uiteindelijk toch mijn eigen wens het zwaarst laten meewegen mocht die neigen naar een tweede kind. Een relatie kan in de toekomst vanwege heel veel redenen eindigen, dat gebeurt vaak genoeg. Dan wil je niet achteraf zulke belangrijke keuzes tegen je zin in hebben gemaakt. Ik zou mijn wens voor nog een kind erbij met alle liefde opgeven voor mijn man. Maar niet als het al in mijn buik zit.
En worden die prikkels nou echt minder met twee kinderen naarmate ze ouder worden? Dat zijn dubbel zoveel clubjes/vriendjes/activiteiten/feestjes/verplichtingen.
Ik vind het een beetje respectloos naar de man toe om zijn letsel zo makkelijk aan de kant te zetten met 'enkel een paar zware jaren'. (niet dat to dat doet overigens)
zaterdag 4 november 2023 om 22:08
Eens. NAH is niet niets en je ook niet voor te stellen hoe dat wel is slanke het zelf niet hebt.Liv8 schreef: ↑04-11-2023 21:55En wat als hij nou niet die eerste jaren doorkomt? Hij zegt niet zomaar 'ik kan niet meer hebben, dit is mijn grens'.
En worden die prikkels nou echt minder met twee kinderen naarmate ze ouder worden? Dat zijn dubbel zoveel clubjes/vriendjes/activiteiten/feestjes/verplichtingen.
Ik vind het een beetje respectloos naar de man toe om zijn letsel zo makkelijk aan de kant te zetten met 'enkel een paar zware jaren'. (niet dat to dat doet overigens)
Ik vind man zeer verstandig dat hij aangeeft dat nog een kind voor hem niet haalbaar is.
zaterdag 4 november 2023 om 22:12
Ik schreef eerder over mijn dochter in dit topic.
Zij heeft heel veel aan gesprekken met het FIOM Utrecht en Amsterdam gehad. Vooraf gesprekken en dus ook achteraf (half jaar later, op het moment dat ze heel slecht ging).
Ik zou jullie dit ook gunnen.
Hoe meer ik jouw posts lees, hoe meer respect ik voor je krijg. Je gevoel zegt ja, maar wat goed dat je ook andere overwegingen meeweegt. Dat is niet makkelijk.
Dat wilde ik je even meegeven
Zij heeft heel veel aan gesprekken met het FIOM Utrecht en Amsterdam gehad. Vooraf gesprekken en dus ook achteraf (half jaar later, op het moment dat ze heel slecht ging).
Ik zou jullie dit ook gunnen.
Hoe meer ik jouw posts lees, hoe meer respect ik voor je krijg. Je gevoel zegt ja, maar wat goed dat je ook andere overwegingen meeweegt. Dat is niet makkelijk.
Dat wilde ik je even meegeven
zaterdag 4 november 2023 om 22:14
Ik zou het welzijn van het kind dat er al is het zwaarste laten meewegen. En heel ouderwets, denk ik dat een kind het beste af is als ze niet door een echtscheiding heen moeten en steeds met een rugzakje moeten wisselen. Als de pa in deze kwestie dat al aan kan, co-ouderschap/weekendvader. Natuurlijk kunnen TO en haar man later om heel andere redenen alsnog uit elkaar gaan. Maar dan is dat niet omdat de eigen wens zo belangrijk was dat daar alles voor moest wijken of ondergeschikt aan was.Mimi19 schreef: ↑04-11-2023 21:39Nu trek je mijn bedoeling uit zijn verband. De zorg en impact van een tweede kind zijn doorgaans de eerste jaren het meest intensief. Daarna worden ze zelfstandiger en maakt het qua fysieke belasting toch wel wat minder uit of er een of twee zijn. Financieel even niet meegereken uiteraard. En daar ging ik vanuit, dat het vanuit de man meer vanwege praktische redenen een probleem zou zijn en niet vanwege de emotionele belasting van een tweede kind voor de rest van zijn leven. Ik heb twee pubers en twee jongere kinderen in huis en dat is qua zorg echt totaal anders dan toen ze nog heel klein waren
Uiteraard is het het fijnst om met je man op een lijn te komen en helemaal mooi als to dan samen verder kan als gelukkig gezin met 1 kind. Maar ik zou uiteindelijk toch mijn eigen wens het zwaarst laten meewegen mocht die neigen naar een tweede kind. Een relatie kan in de toekomst vanwege heel veel redenen eindigen, dat gebeurt vaak genoeg. Dan wil je niet achteraf zulke belangrijke keuzes tegen je zin in hebben gemaakt. Ik zou mijn wens voor nog een kind erbij met alle liefde opgeven voor mijn man. Maar niet als het al in mijn buik zit.
Maar goed, we weten niet hoe de man van TO ervoor staat en hoeveel TO nu al moet compenseren/oppakken. Ik heb zelf ook NAH en werk nog een paar uurtjes. Voor de buitenwacht lijkt dat allemaal lekker rustig voort te kabbelen en heeft mijn man het juist ‘makkelijker’ dan toen ik nog FT werkte. Wat niemand ziet is dat hij iedere avond mijn dagplanning maakt voor de volgende dag, dat allemaal invoert en dat ik dus compleet ‘loop’ op pushberichten vanuit de digitale agenda op iPad/Applewatch. Compleet met meldingen die ik moet bevestigen (en hij dus controleren). Ik ben dag en nacht te traceren want als ik (letterlijk) weer verloren loop in mijn eigen stad kan ik (door de paniek/teleurstelling in mijzelf) alleen nog maar zaken beschrijven als ‘ik zie een groot hoog ding. Je weet wel, zo’n dinges… naast een super. Aan zo’n ehm…waar veel auto’s staan…ehm….’. Juist doordat ons kind al behoorlijk zelfredzaam is en er niet nog een jonger kind rondloopt dat ook aandacht behoeft, kan man mij ‘aansturen’ en daardoor veel weghouden bij ons kind. Zoon weet niet dat zijn moeder nog verdwaalt in de eigen stad. Zoon weet alleen dat zijn moeder het oriëntatievermogen van een lamme tak heeft (en kan zich niet meer herinneren dat dit vroeger geen probleem was) en dat hij altijd even een routebeschrijving van Google Maps moet halen en dat meesturen bij een ophaalverzoek. Zoon weet niet dat als zijn moeder ad hoc moet inspringen op zijn puberdrama’s op school dat pa dan onmiddellijk weet dat hij zijn avondprogramma kan afzeggen omdat bij moeder dan de lichten om 18.00 al helemaal uit zijn.
Nee heb je, ja kun je krijgen
zaterdag 4 november 2023 om 22:17
Daarom heb je niks aan verwijten. Stoppen daarmee. Ook je partner niks verwijten. Het lost niks op.
Samen praten, samenwerken.. jullie hebben al een gezin. Alle scenario's bespreken.. de mooie de lelijke. Is het haalbaar.. zo ja hoe... En gevoel mag er zeker zijn.. maar realisme minstens net zoveel.
zaterdag 4 november 2023 om 22:34
Oef, wat pittig. Wat fijn dat jullie zo’n goed team zijn.lemoos2 schreef: ↑04-11-2023 22:14Ik zou het welzijn van het kind dat er al is het zwaarste laten meewegen. En heel ouderwets, denk ik dat een kind het beste af is als ze niet door een echtscheiding heen moeten en steeds met een rugzakje moeten wisselen. Als de pa in deze kwestie dat al aan kan, co-ouderschap/weekendvader. Natuurlijk kunnen TO en haar man later om heel andere redenen alsnog uit elkaar gaan. Maar dan is dat niet omdat de eigen wens zo belangrijk was dat daar alles voor moest wijken of ondergeschikt aan was.
Maar goed, we weten niet hoe de man van TO ervoor staat en hoeveel TO nu al moet compenseren/oppakken. Ik heb zelf ook NAH en werk nog een paar uurtjes. Voor de buitenwacht lijkt dat allemaal lekker rustig voort te kabbelen en heeft mijn man het juist ‘makkelijker’ dan toen ik nog FT werkte. Wat niemand ziet is dat hij iedere avond mijn dagplanning maakt voor de volgende dag, dat allemaal invoert en dat ik dus compleet ‘loop’ op pushberichten vanuit de digitale agenda op iPad/Applewatch. Compleet met meldingen die ik moet bevestigen (en hij dus controleren). Ik ben dag en nacht te traceren want als ik (letterlijk) weer verloren loop in mijn eigen stad kan ik (door de paniek/teleurstelling in mijzelf) alleen nog maar zaken beschrijven als ‘ik zie een groot hoog ding. Je weet wel, zo’n dinges… naast een super. Aan zo’n ehm…waar veel auto’s staan…ehm….’. Juist doordat ons kind al behoorlijk zelfredzaam is en er niet nog een jonger kind rondloopt dat ook aandacht behoeft, kan man mij ‘aansturen’ en daardoor veel weghouden bij ons kind. Zoon weet niet dat zijn moeder nog verdwaalt in de eigen stad. Zoon weet alleen dat zijn moeder het oriëntatievermogen van een lamme tak heeft (en kan zich niet meer herinneren dat dit vroeger geen probleem was) en dat hij altijd even een routebeschrijving van Google Maps moet halen en dat meesturen bij een ophaalverzoek. Zoon weet niet dat als zijn moeder ad hoc moet inspringen op zijn puberdrama’s op school dat pa dan onmiddellijk weet dat hij zijn avondprogramma kan afzeggen omdat bij moeder dan de lichten om 18.00 al helemaal uit zijn.
Bij ons is het als volgt: ik doe (bijna altijd) de nachten, heb ik al die tijd ook gedaan, omdat vriend zonder een goede nachtrust al minder goed aan de dag begint. Hoewel hij er de laatste tijd iets vaker uit gaat ‘s nachts, omdat we hebben gemerkt dat dochter het van hem beter pikt als hij na een kus en een knuffel de kamer weer uitloopt. Dan slapen we alledrie sneller door.
Vriend heeft moeite met woordvinding en moet altijd 1 ding tegelijk doen. Ruzie maken is moeilijk. We konden altijd heel goed discussiëren en waren aan elkaar gewaagd, maar het kost hem nu te veel energie. Als we dan door ruziën, overrule ik hem makkelijk, waardoor er niets uitgesproken wordt. Daar zijn we ons van bewust en dat proberen we dus anders aan te pakken.
Als vriend een dag met dochter thuis is geweest, dan weet ik dat ik direct de boel moet overnemen als ik thuiskom, en dan ook nog moet koken. Vriend moet dan even liggen en de rest van de avond is hij ook gesloopt. Op dagen dat hij alleen thuis is, kookt hij vaak wel. Daar heeft hij dan ook echt plezier in. Gelukkig maar. Helemaal in het begin liep alles in de soep.
Meestal doe ik boodschappen, maar als hij het doet dan maak ik vooraf een lijstje op volgorde van schappen zeg maar. Dat scheelt hem heel veel energie en prikkels.
Ik heb een hobby waar ik enorm veel van houd, maar sinds dochter er is heb ik al 2 seizoenen moeten skippen, omdat ik het gevoel had niet weg te kunnen of me niet voor langere tijd aan iets te conformeren.
Nou ja. Dat is het in een notendop. Dagelijks zijn er natuurlijk nog veel meer dingen, maar dit zijn een beetje de terugkerende problemen en handelingen.
zaterdag 4 november 2023 om 22:38
Ik ken hem niet, maar ga eens zoeken. Ik durf mijn vraag niet op zoiets openbaars als FB te stellen, maar zo’n groep is misschien sowieso fijn. Ik heb lotgenotencontact heel erg gemist (en nog steeds).
Er is heel veel hulp, maar dat is allemaal voornamelijk gericht op de persoon met NAH zelf.
zaterdag 4 november 2023 om 22:40
Je kunt tegenwoordig ook als anoniem lid plaatsen. Dan kan niemand je echte naam zien.Piep1984 schreef: ↑04-11-2023 22:38Ik ken hem niet, maar ga eens zoeken. Ik durf mijn vraag niet op zoiets openbaars als FB te stellen, maar zo’n groep is misschien sowieso fijn. Ik heb lotgenotencontact heel erg gemist (en nog steeds).
Er is heel veel hulp, maar dat is allemaal voornamelijk gericht op de persoon met NAH zelf.
zaterdag 4 november 2023 om 22:44
Wat een confronterende berichten, lemoos en piep1984.
Soms werkt een tweede kind ook wel als niet alleen +1 maar +1 en x2. Je hebt namelijk niet alleen weer een baby te verzorgen, maar je moet een baby verzorgen en een peuter/kleuter tegelijkertijd rustig of bezig houden. Dan zou ik wat je nu hebt en wat loopt, je gezin, eigenlijk beschermen.
Een duivels dilemma!
Heel veel knuffels en sterkte.
Soms werkt een tweede kind ook wel als niet alleen +1 maar +1 en x2. Je hebt namelijk niet alleen weer een baby te verzorgen, maar je moet een baby verzorgen en een peuter/kleuter tegelijkertijd rustig of bezig houden. Dan zou ik wat je nu hebt en wat loopt, je gezin, eigenlijk beschermen.
Een duivels dilemma!
Heel veel knuffels en sterkte.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
