Zwanger
alle pijlers
39 en (ongepland/ongewenst) zwanger
vrijdag 3 november 2023 om 14:15
Edit 07-10: update 1 jaar later.
Hoi,
Ik schrijf al enige tijd redelijk actief op het forum, maar hiervoor heb ik een nieuw account aangemaakt.
Ik ben 39 en ik blijk zwanger te zijn. Mijn vriend en ik hebben een dochtertje van 1,5 en zijn superblij met haar. Gevoelsmatig zou ik nog best een tweede kindje willen, maar… verstandelijk niet.
Mijn vriend heeft door ziekte hersenletsel opgelopen en heeft al moeite met zijn energie bij 1 kind. Hij denkt dat het met nog een kindje alleen maar slechter zal gaan, waardoor hij het ook niet eerlijk vindt tegenover ons dochtertje én tegenover het tweede kindje. Hij is bang dat hij het tweede kindje gaat ‘verwijten’ dat ons leven lijdt onder zijn of haar komst.
Mijn gevoel gaat alle kanten op. Enerzijds denk ik dat we het best redden. Ik vind het soms pijnlijk als ik hoor dat iemand anders een tweede kindje krijgt, want ik denk dat ik er enorm van zou genieten. Maar heel vaak voelt het hebben van 1 kindje ook gewoon goed. We staan daardoor makkelijker in het leven en kunnen nog best wel goed ons ding blijven doen.
Anderzijds zie ik ook wel aan mijn vriend dat hij wat energie betreft (en klachten die nog steeds met zijn aandoening te maken hebben) op het randje balanceert, met mogelijk allerlei vervelende gevolgen van dien. Dat betekent ook dat er nóg meer op mij neerkomt (momenteel komt er al veel op mij neer). Word ik daar een leukere moeder van?
En dan heb ik het nog niet eens over de financiële kant. Daarnaast ben ik 39: de kans op complicaties is groter. Stel dat we een gehandicapt kindje krijgen, dat kunnen we zeker niet aan. En als het een tweeling blijkt te zijn?
Vandaar: gevoel en verstand zijn in oorlog. Ik durf niet stil te staan bij het idee hoe ik me zal voelen als ik het weg laat halen. Ga ik het mezelf verwijten? Ga ik het mijn vriend verwijten? Vóórdat ik zwanger was, dacht ik altijd dat ik blij zou zijn en me niet zo druk zou maken. “Komt wel goed”… Maar nu…
Het is echt nog superpril, dus ik kan nog alle kanten op. Maar jezus… wat voelt dit verschrikkelijk.
Wie heeft hier ervaring mee en wil deze ervaring met mij delen? Welke kant dan ook: na overtijdbehandeling/abortus, of na het toch doorzetten van de zwangerschap.
Dank jullie wel.
Hoi,
Ik schrijf al enige tijd redelijk actief op het forum, maar hiervoor heb ik een nieuw account aangemaakt.
Ik ben 39 en ik blijk zwanger te zijn. Mijn vriend en ik hebben een dochtertje van 1,5 en zijn superblij met haar. Gevoelsmatig zou ik nog best een tweede kindje willen, maar… verstandelijk niet.
Mijn vriend heeft door ziekte hersenletsel opgelopen en heeft al moeite met zijn energie bij 1 kind. Hij denkt dat het met nog een kindje alleen maar slechter zal gaan, waardoor hij het ook niet eerlijk vindt tegenover ons dochtertje én tegenover het tweede kindje. Hij is bang dat hij het tweede kindje gaat ‘verwijten’ dat ons leven lijdt onder zijn of haar komst.
Mijn gevoel gaat alle kanten op. Enerzijds denk ik dat we het best redden. Ik vind het soms pijnlijk als ik hoor dat iemand anders een tweede kindje krijgt, want ik denk dat ik er enorm van zou genieten. Maar heel vaak voelt het hebben van 1 kindje ook gewoon goed. We staan daardoor makkelijker in het leven en kunnen nog best wel goed ons ding blijven doen.
Anderzijds zie ik ook wel aan mijn vriend dat hij wat energie betreft (en klachten die nog steeds met zijn aandoening te maken hebben) op het randje balanceert, met mogelijk allerlei vervelende gevolgen van dien. Dat betekent ook dat er nóg meer op mij neerkomt (momenteel komt er al veel op mij neer). Word ik daar een leukere moeder van?
En dan heb ik het nog niet eens over de financiële kant. Daarnaast ben ik 39: de kans op complicaties is groter. Stel dat we een gehandicapt kindje krijgen, dat kunnen we zeker niet aan. En als het een tweeling blijkt te zijn?
Vandaar: gevoel en verstand zijn in oorlog. Ik durf niet stil te staan bij het idee hoe ik me zal voelen als ik het weg laat halen. Ga ik het mezelf verwijten? Ga ik het mijn vriend verwijten? Vóórdat ik zwanger was, dacht ik altijd dat ik blij zou zijn en me niet zo druk zou maken. “Komt wel goed”… Maar nu…
Het is echt nog superpril, dus ik kan nog alle kanten op. Maar jezus… wat voelt dit verschrikkelijk.
Wie heeft hier ervaring mee en wil deze ervaring met mij delen? Welke kant dan ook: na overtijdbehandeling/abortus, of na het toch doorzetten van de zwangerschap.
Dank jullie wel.
piep1984 wijzigde dit bericht op 07-10-2024 12:24
0.91% gewijzigd
zaterdag 4 november 2023 om 23:23
zondag 5 november 2023 om 06:34
Zo ontzettend eens met deze post.Dharma1234 schreef: ↑04-11-2023 21:37Wat een pittige keuze.
Wij hebben 2 kinderen en hadden een gevoelswens voor een derde, maar hebben het niet gedaan. Mijn belastbaarheid is beperkter dan gemiddeld en verstandelijk was 2 echt de max.
Ik hoor soms mensen zeggen dat het maar kort druk is, als ze ouder worden vermaken ze zichzelf. Voor mij is dat dus echt niet zo.
Onder de 4 is zorgen en bezighouden. Eigenlijk nog best relaxed en prikkelarm.
Tussen 4 tot 10 is zelfstandig maken en vriendjes over de vloer, mee naar sport en hobby's. (Zwemles.....)
Dan vanaf een jaar of 10 helpen met school, levenslessen, gesprekken.
En dan pubers die ineens niks meer kunnen (stapels was en afwas in een hoek van de kamer), maar zichzelf ontzettend volwassen vinden en supereigenwijs zijn. Ik denk dat de drukte pas klaar is als ze het huis uit zijn. En dat dan keer 2.
Ik heb geen seconde spijt van onze 2 en zou het direct weer doen, maar ik ben heel gelukkig dat er geen derde is. Een kind vraagt je hele leven aandacht, altijd.
Sterkte met jullie beslissing. Blijf vooral praten en verlies elkaar niet uit het oog.
Want zo is het ook, ja het wordt enerzijds makkelijker wanneer ze ouder worden, maar geloof me je krijgt er andere meer kopzorgen vaak bij.
Je bent gewoon vanaf dag 1 tot ze de deur uit zijn verantwoordelijk, en bezig.
Ik zou het in jullie situatie dan ook zeer beslist niet doen.
Mijn kinderen zijn tussen de 27 en 14 ( heb er vier) allen gezond, maar maak me met regelmaat zorgen hoor, en onderschat de kopzorgen niet.
Geen grote zorgen, maar hoe meer kinderen hoe meer zorgen.
Oh en het gezegde kijk in de omgeving voor hulp.
Leuk en aardig, maar mijn dochter is zwanger, wat ik fantastisch vind, maar ik ben straks geen zorg oma, ik zal heus eens inspringen, maar niet structureel.
Of er moet iets ergs gebeuren waardoor mijn dochter of schoonzoon uit zal vallen.
Ik zal oma zijn voor het plezier, opvoeden en grootbrengen en zorgen heb ik al gedaan, het stokje draag ik met liefde over.
Ik vind dan ook niet dat je uit mag gaan dat er wel een netwerkje vrijwilligers is dat oppast of helpt.
Jullie keuze, jullie besluit en " je weet waar je aan begint " en je vriend geeft aan het eigenlijk niet te trekken.
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
zondag 5 november 2023 om 07:43
Ik vind het een dooddoener om te zeggen dat het makkelijker word als ze ouder worden. Ja ze zijn minder afhankelijk van je, maar er komt ook bij een ouder kind heel wat kijken. Lees school, speelafspraakjes, sport, zwemles etc etc. En met een kind is dat heel praktisch te regelen allemaal, maar met twee kinderen word het al snel een hele onderneming.
zondag 5 november 2023 om 07:57
Ik vind het een no-brainer, eigenlijk. Klinkt koud en kil, maar ik vind het nogal wat dat je het je vriend kwalijk zou kunnen nemen. Bij een gezonde man, ja. Dan zou ik het begrijpen. Maar toch niet bij een man die duidelijk niet veel aankan wat betreft zijn gezondheid? Hij geeft zijn grenzen aan. Wat ga je daar nog mee invoelen waar je die kunt oprekken?
Ik vind het nogal respectloos naar hem toe, eigenlijk.
Begrijp me niet verkeerd, het lijkt me een heel lastige beslissing. Maar ik denk dat je gewoon niet veel keus hebt.
Ik vind het nogal respectloos naar hem toe, eigenlijk.
Begrijp me niet verkeerd, het lijkt me een heel lastige beslissing. Maar ik denk dat je gewoon niet veel keus hebt.
zondag 5 november 2023 om 08:07
Dit. Zoals mijn moeder (Wilde en heeft er vier) altijd zegt 'zodra je kinderen hebt ben je nooit meer zonder zorgen'.Assiral schreef: ↑05-11-2023 07:43Ik vind het een dooddoener om te zeggen dat het makkelijker word als ze ouder worden. Ja ze zijn minder afhankelijk van je, maar er komt ook bij een ouder kind heel wat kijken. Lees school, speelafspraakjes, sport, zwemles etc etc. En met een kind is dat heel praktisch te regelen allemaal, maar met twee kinderen word het al snel een hele onderneming.
zondag 5 november 2023 om 08:09
Even cru.
Je kunt je zorgen maken of jij het je vriend gaat kwalijk nemen dat je geen kind hebt, Hij zal het jou mogelijk kwalijk gaan nemen dat jullie er wel nog een hebben. De tweede optie weegt zwaarder want dan is er een kind, en dat is onomkeerbaar.
Stel je kiest nu voor een overtijd behandeling en het blijkt in de periode die volgt dat het toch iets losgemaakt heeft. Dan kun je natuurlijk alsnog zwanger worden, alleen dan in overleg en gepland.
Het kan ook zijn dat jullie wensen en mogelijkheden voor het leven te ver uit elkaar liggen. Het vraagt wat om te leven met een partner met een chronische aandoening. Meer kinderen willen betekent dan mogelijk een andere partner.
Je kunt je zorgen maken of jij het je vriend gaat kwalijk nemen dat je geen kind hebt, Hij zal het jou mogelijk kwalijk gaan nemen dat jullie er wel nog een hebben. De tweede optie weegt zwaarder want dan is er een kind, en dat is onomkeerbaar.
Stel je kiest nu voor een overtijd behandeling en het blijkt in de periode die volgt dat het toch iets losgemaakt heeft. Dan kun je natuurlijk alsnog zwanger worden, alleen dan in overleg en gepland.
Het kan ook zijn dat jullie wensen en mogelijkheden voor het leven te ver uit elkaar liggen. Het vraagt wat om te leven met een partner met een chronische aandoening. Meer kinderen willen betekent dan mogelijk een andere partner.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
zondag 5 november 2023 om 08:14
Ik vind respectloos nogal een groot woord, weet niet of je de rest van het topic hebt gelezen?StevieNicks schreef: ↑05-11-2023 07:57Ik vind het een no-brainer, eigenlijk. Klinkt koud en kil, maar ik vind het nogal wat dat je het je vriend kwalijk zou kunnen nemen. Bij een gezonde man, ja. Dan zou ik het begrijpen. Maar toch niet bij een man die duidelijk niet veel aankan wat betreft zijn gezondheid? Hij geeft zijn grenzen aan. Wat ga je daar nog mee invoelen waar je die kunt oprekken?
Ik vind het nogal respectloos naar hem toe, eigenlijk.
Begrijp me niet verkeerd, het lijkt me een heel lastige beslissing. Maar ik denk dat je gewoon niet veel keus hebt.
zondag 5 november 2023 om 08:27
Dit heeft hij ook letterlijk gezegd, dat hij het misschien mij of het tweede kindje kwalijk zou nemen. Dat neem ik dan ook mee in mijn beslissing.lolapaloeza schreef: ↑05-11-2023 08:09Even cru.
Je kunt je zorgen maken of jij het je vriend gaat kwalijk nemen dat je geen kind hebt, Hij zal het jou mogelijk kwalijk gaan nemen dat jullie er wel nog een hebben. De tweede optie weegt zwaarder want dan is er een kind, en dat is onomkeerbaar.
Stel je kiest nu voor een overtijd behandeling en het blijkt in de periode die volgt dat het toch iets losgemaakt heeft. Dan kun je natuurlijk alsnog zwanger worden, alleen dan in overleg en gepland.
Het kan ook zijn dat jullie wensen en mogelijkheden voor het leven te ver uit elkaar liggen. Het vraagt wat om te leven met een partner met een chronische aandoening. Meer kinderen willen betekent dan mogelijk een andere partner.
zondag 5 november 2023 om 08:27
Een tweede kindje is niet alleen de zorgtaken maar ooo veel meer dynamiek in huis. Hier spelen ze veel ( met veeeeeel kabaal) ruzies met gillen dat is van mij, het is qua prikkels 100 keer meer dan 1 kind voor kijk gevoel. Ze zijn 7 en bijna 4
Ik raakte ongepland en heel onverwachts zwanger voor een derde keer. Maar hier was er geen twijfel over mogelijk dat mijn man dat niet zou aankunnen. Zat al thuis in burn out. Heb mijn emoties er compleet weg van gehouden niet gedacht aan wat het zou kunnen zijn alleen gedacht aan dat t niet kan. Geen echo gezien echt zsm abortus ondergaan. Ik heb er daarna emotioneel weinig last van gehad denk er nooit echt aan maar ja ik ben jou niet
Ik raakte ongepland en heel onverwachts zwanger voor een derde keer. Maar hier was er geen twijfel over mogelijk dat mijn man dat niet zou aankunnen. Zat al thuis in burn out. Heb mijn emoties er compleet weg van gehouden niet gedacht aan wat het zou kunnen zijn alleen gedacht aan dat t niet kan. Geen echo gezien echt zsm abortus ondergaan. Ik heb er daarna emotioneel weinig last van gehad denk er nooit echt aan maar ja ik ben jou niet
where ever you go, go with your heart
zondag 5 november 2023 om 08:34
Huh?lolapaloeza schreef: ↑05-11-2023 08:09Even cru.
Je kunt je zorgen maken of jij het je vriend gaat kwalijk nemen dat je geen kind hebt, Hij zal het jou mogelijk kwalijk gaan nemen dat jullie er wel nog een hebben. De tweede optie weegt zwaarder want dan is er een kind, en dat is onomkeerbaar.
Stel je kiest nu voor een overtijd behandeling en het blijkt in de periode die volgt dat het toch iets losgemaakt heeft. Dan kun je natuurlijk alsnog zwanger worden, alleen dan in overleg en gepland.
Het kan ook zijn dat jullie wensen en mogelijkheden voor het leven te ver uit elkaar liggen. Het vraagt wat om te leven met een partner met een chronische aandoening. Meer kinderen willen betekent dan mogelijk een andere partner.
Beide opties zijn onomkeerbaar.
Later alsnog zwanger worden, in overleg, lijkt me niet aan de orde.
zondag 5 november 2023 om 08:47
TO kun je leven met continu een gedachte dat jullie een kind hebben wat een van jullie twee nooit gewild heeft (of liever gezegd niet aankon)? En hoe gaat dit voor jullie huidig kind zijn als het toch teveel blijkt te zijn?
De ellende met twee kinderen is dat je continu met twee dingen tegelijk bezig moet zijn. Je bent met de baby bezig en dan ineens valt je andere kind heel hard. En zo zijn er talloze mogelijke scenario's. Je kunt zelden iets afmaken zonder gestoord te worden.
Dat is voor de meeste gewone mensen al pittig, maar voor iemand met NAH al helemaal (en regelmatig ook niet te doen).
Daarbij is er geen rust. 1 kind kan even overdag een uurtje slapen waarbij je kunt bijtanken. Met twee kinderen lukt dit vaker niet dan wel. Dus als kind 1 eindelijk slaapt wil kind 2 alle aandacht.
Ik snap dat dit een vreselijk moeilijke beslissing is (NAH is natuurlijk al vreselijk moeilijk, lastig en verdrietig voor jullie beiden), en ik snap je gedachten (we gaan het gewoon doen). Maar als ik je posts lees vraag ik mij af of dat een reëel scenario is. Ik denk dat jullie niet zoveel keus hebben en als ik heel eerlijk ben. En ik snap echt je gevoelens, want dit een ontzettend moeilijke beslissing.
De ellende met twee kinderen is dat je continu met twee dingen tegelijk bezig moet zijn. Je bent met de baby bezig en dan ineens valt je andere kind heel hard. En zo zijn er talloze mogelijke scenario's. Je kunt zelden iets afmaken zonder gestoord te worden.
Dat is voor de meeste gewone mensen al pittig, maar voor iemand met NAH al helemaal (en regelmatig ook niet te doen).
Daarbij is er geen rust. 1 kind kan even overdag een uurtje slapen waarbij je kunt bijtanken. Met twee kinderen lukt dit vaker niet dan wel. Dus als kind 1 eindelijk slaapt wil kind 2 alle aandacht.
Ik snap dat dit een vreselijk moeilijke beslissing is (NAH is natuurlijk al vreselijk moeilijk, lastig en verdrietig voor jullie beiden), en ik snap je gedachten (we gaan het gewoon doen). Maar als ik je posts lees vraag ik mij af of dat een reëel scenario is. Ik denk dat jullie niet zoveel keus hebben en als ik heel eerlijk ben. En ik snap echt je gevoelens, want dit een ontzettend moeilijke beslissing.
zondag 5 november 2023 om 08:47
Een no brainer?StevieNicks schreef: ↑05-11-2023 07:57Ik vind het een no-brainer, eigenlijk. Klinkt koud en kil, maar ik vind het nogal wat dat je het je vriend kwalijk zou kunnen nemen. Bij een gezonde man, ja. Dan zou ik het begrijpen. Maar toch niet bij een man die duidelijk niet veel aankan wat betreft zijn gezondheid? Hij geeft zijn grenzen aan. Wat ga je daar nog mee invoelen waar je die kunt oprekken?
Ik vind het nogal respectloos naar hem toe, eigenlijk.
Begrijp me niet verkeerd, het lijkt me een heel lastige beslissing. Maar ik denk dat je gewoon niet veel keus hebt.
Ja, het is duidelijk wat man wil. En daar heeft hij hele goede redenen voor. En vóór de zwangerschap was het respectloos geweest een wens voor een 2e kindje door te drukken.
Nu is de beslissing aan TO. Tuurlijk neemt ze daarin de gezinssituatie als geheel mee.
Maar TO is ook nog steeds een volwaardig persoon, met eigen gedachtes en gevoelens. Die zal ze in lijn moeten krijgen.
En ze heeft dus wel een keus, en beide opties zijn goed.
zondag 5 november 2023 om 08:56
Hier ben ik het echt niet mee eens. In de optie van nog een kind erbij is er een mensenleven mee gemoeid. Een kind kiest er niet voor om geboren te worden en is volledig afhankelijk van de ouder(s). In het geval van TO zal haar man de dagen daag zij werkt alleen moeten gaan doen, tenzij er de financiële ruimte is om veel hulp in te kopen.Wisteria schreef: ↑05-11-2023 08:47Een no brainer?
Ja, het is duidelijk wat man wil. En daar heeft hij hele goede redenen voor. En vóór de zwangerschap was het respectloos geweest een wens voor een 2e kindje door te drukken.
Nu is de beslissing aan TO. Tuurlijk neemt ze daarin de gezinssituatie als geheel mee.
Maar TO is ook nog steeds een volwaardig persoon, met eigen gedachtes en gevoelens. Die zal ze in lijn moeten krijgen.
En ze heeft dus wel een keus, en beide opties zijn goed.
Als haar man dat niet aankan is het ook snel klaar. Dan kan het dus niet, hoe spijtig en verdrietig en oneerlijk ook.
Beide keuzes zijn niet altijd goed. Ik zeg niet dat dat in dit geval zo is (al heb ik een vermoeden op basis van wat TO schrijft). Maar een keuze voor een kind is niet altijd een goede keuze. Zeker niet als een van de opvoeders verminderd belastbaar is.
zondag 5 november 2023 om 09:14
Ik vind dat TO nog steeds een keuze heeft. Ik kan me ook voorstellen dat een echte zwangerschap iets met je doet. Van tevoren was helder: we houden het bij 1, want 2 lukt niet in de huidige gezinsdynamiek. Maar die gezinsdynamiek kan ook veranderen. Die verandert bij een tweede, maar die kan ook sowieso veranderen. Ik vind het ook nogal wat van TO's vriend om te zeggen dat hij nu al weet dat hij 2 kinderen niet trekt, maar wel overweegt om vrijwilligerswerk te doen. TO doet nu al heel veel. Ze moet vooral zelf afwegen of ze zelf voldoende belastbaar is.Enchine schreef: ↑05-11-2023 08:47
Ik snap dat dit een vreselijk moeilijke beslissing is (NAH is natuurlijk al vreselijk moeilijk, lastig en verdrietig voor jullie beiden), en ik snap je gedachten (we gaan het gewoon doen). Maar als ik je posts lees vraag ik mij af of dat een reëel scenario is. Ik denk dat jullie niet zoveel keus hebben en als ik heel eerlijk ben. En ik snap echt je gevoelens, want dit een ontzettend moeilijke beslissing.
zondag 5 november 2023 om 09:24
Tja, als ze zelf voldoende belastbaar is voor twee zou het in principe kunnen. Er zijn zat moeders ouders die het alleen doen. Maar ze moet ook 4 dagen werken en krijgt vanaf het nieuwe jaar geen kinderopvangtoeslag meer.
Vriend kan nu nauwelijks op een passen twee dagen in de week. Straks word het er twee 3 om 4 dagen in de weken. Dat gaat natuurlijk niet. Hij is niet voor niets 100% afgekeurd. Is natuurlijk totaal niet eerlijk, maar zo werkt het helaas. Voor de kinderen is dat toch ook geen toekomst. Hou het bij degene die er al is.
Een uurtje of twee fietskoerieren is natuurlijk niet te vergelijken met een peuter en een baby hele dagen verzorgen.
Super lastige beslissing sterkte.
Vriend kan nu nauwelijks op een passen twee dagen in de week. Straks word het er twee 3 om 4 dagen in de weken. Dat gaat natuurlijk niet. Hij is niet voor niets 100% afgekeurd. Is natuurlijk totaal niet eerlijk, maar zo werkt het helaas. Voor de kinderen is dat toch ook geen toekomst. Hou het bij degene die er al is.
Een uurtje of twee fietskoerieren is natuurlijk niet te vergelijken met een peuter en een baby hele dagen verzorgen.
Super lastige beslissing sterkte.
zondag 5 november 2023 om 09:24
Er zit nogal een verschil tussen vrijwilligerswerk, wat zoals de naam al zegt vrijwillig is en een kind, waar je minimaal 18 jaar elke dag voor moet zorgen. Als je twee kinderen niet trekt, kun je de kinderen niet even stopzetten.Floddertje schreef: ↑05-11-2023 09:14Ik vind dat TO nog steeds een keuze heeft. Ik kan me ook voorstellen dat een echte zwangerschap iets met je doet. Van tevoren was helder: we houden het bij 1, want 2 lukt niet in de huidige gezinsdynamiek. Maar die gezinsdynamiek kan ook veranderen. Die verandert bij een tweede, maar die kan ook sowieso veranderen. Ik vind het ook nogal wat van TO's vriend om te zeggen dat hij nu al weet dat hij 2 kinderen niet trekt, maar wel overweegt om vrijwilligerswerk te doen. TO doet nu al heel veel. Ze moet vooral zelf afwegen of ze zelf voldoende belastbaar is.
Daar zit echt een wereld van verschil tussen. Ik snap de man van TO heel goed. Zijn wereld staat op zijn kop, hij kan niet meer werken, het zorgen voor zijn eigen kind put hem uit (en is mogelijk nu al teveel) en dan komt er mogelijk nog een kind bij.
zondag 5 november 2023 om 09:28
In mijn optiek is nu niet zwanger worden niet hetzelfde als nooit meer zwanger worden. En dus is die beslissing niet zo definitief als nu wel een kind krijgen.
Waarom is later zwanger worden, met deze of een andere partner, niet aan de orde? Dat weet je niet. Daar kan TO zelf een keus in maken. Het is niet helpend om vanuit een 'nu of nooit' te denken. Dat zet een druk op de beslissing die niet reëel is.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
zondag 5 november 2023 om 09:42
Hij geeft aan dat hij het nu al nauwelijks trekt voor 1 kind te zorgen. Hij is volledig afgebrand na een dagje. Dat is niet vol te houden voor lange tijd laat staan als er twee zijn. Vrijwilligerswerk is optioneel, dat kan hij weer laten vallen zodra blijkt dat hij het niet aan kan. Met een kind kan dat niet. Kinderen jutten elkaar ook vaak op. Ze hebben hun eigen vriendjes dus dubbel zoveel aanloop, dubbel zoveel clubjes/wedstrijden, dubbel zoveel gedoe op school.Floddertje schreef: ↑05-11-2023 09:14Ik vind dat TO nog steeds een keuze heeft. Ik kan me ook voorstellen dat een echte zwangerschap iets met je doet. Van tevoren was helder: we houden het bij 1, want 2 lukt niet in de huidige gezinsdynamiek. Maar die gezinsdynamiek kan ook veranderen. Die verandert bij een tweede, maar die kan ook sowieso veranderen. Ik vind het ook nogal wat van TO's vriend om te zeggen dat hij nu al weet dat hij 2 kinderen niet trekt, maar wel overweegt om vrijwilligerswerk te doen. TO doet nu al heel veel. Ze moet vooral zelf afwegen of ze zelf voldoende belastbaar is.
zondag 5 november 2023 om 09:43
Nou sorry maar ik zou het zwaar egoïstisch vinden om dit kindje weg te laten halen en later wél ineens te beslissen om een kind te willen. Dat gaat er bij mij echt niet in.lolapaloeza schreef: ↑05-11-2023 09:28In mijn optiek is nu niet zwanger worden niet hetzelfde als nooit meer zwanger worden. En dus is die beslissing niet zo definitief als nu wel een kind krijgen.
Waarom is later zwanger worden, met deze of een andere partner, niet aan de orde? Dat weet je niet. Daar kan TO zelf een keus in maken. Het is niet helpend om vanuit een 'nu of nooit' te denken. Dat zet een druk op de beslissing die niet reëel is.
Maar vgm heeft TO ook al gezegd dat haar man zich nu wel zou laten steriliseren. Dus lijkt mij dat de keuze ook niet open staat om nog wel voor een kind te gaan in de toekomst.
zondag 5 november 2023 om 09:51
Vrijwilligerswerk of aangepast werk kan je absoluut niet vergelijken met een kind krijgen. Ik heb ook NAH, werken in een geschikte prikkelarme omgeving lukt me prima, maar kinderen opvoeden zou me echt niet gelukt zijn, ook niet als mijn man het grootste deel van de opvoeding op zich had genomen. Werk kan je altijd voor een keer afzeggen als je een slechte dag hebt, of je kan ontslag nemen als het niet lukt, maar een kind is er voor altijd. Die man zit nu al op het randje met één kind dus hij kan zeker wel inschatten dat een kind erbij teveel zou worden.Floddertje schreef: ↑05-11-2023 09:14Ik vind dat TO nog steeds een keuze heeft. Ik kan me ook voorstellen dat een echte zwangerschap iets met je doet. Van tevoren was helder: we houden het bij 1, want 2 lukt niet in de huidige gezinsdynamiek. Maar die gezinsdynamiek kan ook veranderen. Die verandert bij een tweede, maar die kan ook sowieso veranderen. Ik vind het ook nogal wat van TO's vriend om te zeggen dat hij nu al weet dat hij 2 kinderen niet trekt, maar wel overweegt om vrijwilligerswerk te doen. TO doet nu al heel veel. Ze moet vooral zelf afwegen of ze zelf voldoende belastbaar is.
zondag 5 november 2023 om 09:58
Assiral schreef: ↑05-11-2023 09:43Nou sorry maar ik zou het zwaar egoïstisch vinden om dit kindje weg te laten halen en later wél ineens te beslissen om een kind te willen. Dat gaat er bij mij echt niet in.
Maar vgm heeft TO ook al gezegd dat haar man zich nu wel zou laten steriliseren. Dus lijkt mij dat de keuze ook niet open staat om nog wel voor een kind te gaan in de toekomst.
Als je dit ziet als een kindje snap ik dat, maar er zijn zat mensen die niet die associatie erbij hebben. Ik zou het eerder zien als een mislukte anticonceptie, en met een overtijdbehandeling kan je in dit stadium de anticonceptie wel laten slagen. Hoezo is dit anders dan een morning after pil, behalve dat je nu HCG aanmaakt zodat er twee streepjes te zien zijn? Iedere zaadcel, iedere eicel, iedere bevruchte eicel, iedere ingenestelde bevruchte eicel is een potentieel kindje. Er zijn in NL allerlei momenten dat je daar een stokje voor kan steken. Een overtijdbehandeling is daar één van.
@TO: als je bereid bent alleenstaande moeder te worden zou ik ervoor gaan. Anders niet.
zondag 5 november 2023 om 09:59
Ik (wij) heb(ben) besloten dat het krijgen van een tweede kindje niet haalbaar is. Het zou te veel overhoop gooien. Ik probeer vooral ook te kijken naar ons dochtertje. Zij en papa zijn twee handen op één buik. Wat heeft zij eraan als papa omvalt? Helemaal niets. En mijn vriend en ik zelf ook niet. Nou ja, en nog 1000 overwegingen meer natuurlijk, maar als ik die allemaal ga benoemen dan herhaal ik een groot deel van wat hier allemaal al geschreven is.
De afgelopen dagen hebben me meer dan duidelijk gemaakt dat een tweede kindje helemaal niet 'kan'. Ik had altijd de hoop op een tweede, met in mijn achterhoofd wel het gevoel dat het niet verstandig zou zijn. Nu 'weet' ik dat, het is ineens heel concreet geworden (ik weet niet of ik het zo goed uitleg).
En ja, dat is heel verdrietig. En het is ook verdrietig dat dit is gebeurd en dat ik nu dus met de gevolgen moet dealen. Natuurlijk neem ik dat mezelf kwalijk, maar ik ga proberen mild naar mezelf te kijken. Ik zie enorm op tegen komende week: bellen naar de kliniek, naar de afspraak toeleven en ondertussen continu geconfronteerd worden met het zwanger zijn. Waar ik bij mijn vorige zwangerschap vrijwel niets voelde, ben ik nu hartstikke misselijk. Lekker dan
Naast het verdriet, hoop ik rust te kunnen vinden in de beslissing en volop van mijn bestaande gezin te kunnen genieten.
Iedereen heel erg bedankt voor de reacties. Ik waardeer het heel erg.
De afgelopen dagen hebben me meer dan duidelijk gemaakt dat een tweede kindje helemaal niet 'kan'. Ik had altijd de hoop op een tweede, met in mijn achterhoofd wel het gevoel dat het niet verstandig zou zijn. Nu 'weet' ik dat, het is ineens heel concreet geworden (ik weet niet of ik het zo goed uitleg).
En ja, dat is heel verdrietig. En het is ook verdrietig dat dit is gebeurd en dat ik nu dus met de gevolgen moet dealen. Natuurlijk neem ik dat mezelf kwalijk, maar ik ga proberen mild naar mezelf te kijken. Ik zie enorm op tegen komende week: bellen naar de kliniek, naar de afspraak toeleven en ondertussen continu geconfronteerd worden met het zwanger zijn. Waar ik bij mijn vorige zwangerschap vrijwel niets voelde, ben ik nu hartstikke misselijk. Lekker dan
Naast het verdriet, hoop ik rust te kunnen vinden in de beslissing en volop van mijn bestaande gezin te kunnen genieten.
Iedereen heel erg bedankt voor de reacties. Ik waardeer het heel erg.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
