Zwanger
alle pijlers
39 en (ongepland/ongewenst) zwanger
vrijdag 3 november 2023 om 14:15
Edit 07-10: update 1 jaar later.
Hoi,
Ik schrijf al enige tijd redelijk actief op het forum, maar hiervoor heb ik een nieuw account aangemaakt.
Ik ben 39 en ik blijk zwanger te zijn. Mijn vriend en ik hebben een dochtertje van 1,5 en zijn superblij met haar. Gevoelsmatig zou ik nog best een tweede kindje willen, maar… verstandelijk niet.
Mijn vriend heeft door ziekte hersenletsel opgelopen en heeft al moeite met zijn energie bij 1 kind. Hij denkt dat het met nog een kindje alleen maar slechter zal gaan, waardoor hij het ook niet eerlijk vindt tegenover ons dochtertje én tegenover het tweede kindje. Hij is bang dat hij het tweede kindje gaat ‘verwijten’ dat ons leven lijdt onder zijn of haar komst.
Mijn gevoel gaat alle kanten op. Enerzijds denk ik dat we het best redden. Ik vind het soms pijnlijk als ik hoor dat iemand anders een tweede kindje krijgt, want ik denk dat ik er enorm van zou genieten. Maar heel vaak voelt het hebben van 1 kindje ook gewoon goed. We staan daardoor makkelijker in het leven en kunnen nog best wel goed ons ding blijven doen.
Anderzijds zie ik ook wel aan mijn vriend dat hij wat energie betreft (en klachten die nog steeds met zijn aandoening te maken hebben) op het randje balanceert, met mogelijk allerlei vervelende gevolgen van dien. Dat betekent ook dat er nóg meer op mij neerkomt (momenteel komt er al veel op mij neer). Word ik daar een leukere moeder van?
En dan heb ik het nog niet eens over de financiële kant. Daarnaast ben ik 39: de kans op complicaties is groter. Stel dat we een gehandicapt kindje krijgen, dat kunnen we zeker niet aan. En als het een tweeling blijkt te zijn?
Vandaar: gevoel en verstand zijn in oorlog. Ik durf niet stil te staan bij het idee hoe ik me zal voelen als ik het weg laat halen. Ga ik het mezelf verwijten? Ga ik het mijn vriend verwijten? Vóórdat ik zwanger was, dacht ik altijd dat ik blij zou zijn en me niet zo druk zou maken. “Komt wel goed”… Maar nu…
Het is echt nog superpril, dus ik kan nog alle kanten op. Maar jezus… wat voelt dit verschrikkelijk.
Wie heeft hier ervaring mee en wil deze ervaring met mij delen? Welke kant dan ook: na overtijdbehandeling/abortus, of na het toch doorzetten van de zwangerschap.
Dank jullie wel.
Hoi,
Ik schrijf al enige tijd redelijk actief op het forum, maar hiervoor heb ik een nieuw account aangemaakt.
Ik ben 39 en ik blijk zwanger te zijn. Mijn vriend en ik hebben een dochtertje van 1,5 en zijn superblij met haar. Gevoelsmatig zou ik nog best een tweede kindje willen, maar… verstandelijk niet.
Mijn vriend heeft door ziekte hersenletsel opgelopen en heeft al moeite met zijn energie bij 1 kind. Hij denkt dat het met nog een kindje alleen maar slechter zal gaan, waardoor hij het ook niet eerlijk vindt tegenover ons dochtertje én tegenover het tweede kindje. Hij is bang dat hij het tweede kindje gaat ‘verwijten’ dat ons leven lijdt onder zijn of haar komst.
Mijn gevoel gaat alle kanten op. Enerzijds denk ik dat we het best redden. Ik vind het soms pijnlijk als ik hoor dat iemand anders een tweede kindje krijgt, want ik denk dat ik er enorm van zou genieten. Maar heel vaak voelt het hebben van 1 kindje ook gewoon goed. We staan daardoor makkelijker in het leven en kunnen nog best wel goed ons ding blijven doen.
Anderzijds zie ik ook wel aan mijn vriend dat hij wat energie betreft (en klachten die nog steeds met zijn aandoening te maken hebben) op het randje balanceert, met mogelijk allerlei vervelende gevolgen van dien. Dat betekent ook dat er nóg meer op mij neerkomt (momenteel komt er al veel op mij neer). Word ik daar een leukere moeder van?
En dan heb ik het nog niet eens over de financiële kant. Daarnaast ben ik 39: de kans op complicaties is groter. Stel dat we een gehandicapt kindje krijgen, dat kunnen we zeker niet aan. En als het een tweeling blijkt te zijn?
Vandaar: gevoel en verstand zijn in oorlog. Ik durf niet stil te staan bij het idee hoe ik me zal voelen als ik het weg laat halen. Ga ik het mezelf verwijten? Ga ik het mijn vriend verwijten? Vóórdat ik zwanger was, dacht ik altijd dat ik blij zou zijn en me niet zo druk zou maken. “Komt wel goed”… Maar nu…
Het is echt nog superpril, dus ik kan nog alle kanten op. Maar jezus… wat voelt dit verschrikkelijk.
Wie heeft hier ervaring mee en wil deze ervaring met mij delen? Welke kant dan ook: na overtijdbehandeling/abortus, of na het toch doorzetten van de zwangerschap.
Dank jullie wel.
piep1984 wijzigde dit bericht op 07-10-2024 12:24
0.91% gewijzigd
maandag 6 november 2023 om 05:40
Je dochter een scheiding aandoen, want je vriend gaat dit niet trekken, dat is pas egoïstisch. Ik zou kiezen voor het kind dat er al is.Piep1984 schreef: ↑04-11-2023 08:25‘Alleen wat last van prikkelverwerking en snel moe’ is wat kort door de bocht. Maar ik kan niet uitleggen in welke gradatie het erger is, want ik heb zelf geen hersenletsel, dus ik kan wat dat betreft niet voor mijn vriend spreken. Ik zie wel dat hij na een dag met onze dochter, daarna een dag moet bijkomen bijvoorbeeld.
Tja, en egoïstisch. Ik weet het niet. Een kindje laten komen dat niet 100% gewenst is, is misschien ook niet handig.
Ik weet niet of ik het mijn vriend ga verwijten. Daar ben ik soms wel bang voor ja.
En het je vriend verwijten: dat zou ik met hulp zo snel mogelijk gaan verwerken want dat schiet natuurlijk niet op.
maandag 6 november 2023 om 12:40
Wat een moeilijke keuze.
Kijk je wel uit dat je je eigen gevoel niet helemaal weg redeneert? Je vind je man zijn gevoel belangrijker dan je eigen gevoel. Tenminste, zo lijkt het..
Voor de verwerking, erkenning en rouw is het denk ik goed om gelijk aan je man te staan. Zodat je niet gaat verwijten,, maar ook jezelf de ruimte geeft, en naar hem mag uitspreken hoe het voor jou is.
Want jij voelt je zwanger,, en zal straks de grote verandering doorgaan, van iets naar niets. Wees lief voor jezelf, en erken dat jouw mening/gedachten en gevoelens er ook mogen zijn.
Ik had het eerder over een fragiele basis vanaf jouw kant waarop je die beslissing neemt. Heb je het gevoel dat die basis nu wel groter is?
Kijk je wel uit dat je je eigen gevoel niet helemaal weg redeneert? Je vind je man zijn gevoel belangrijker dan je eigen gevoel. Tenminste, zo lijkt het..
Voor de verwerking, erkenning en rouw is het denk ik goed om gelijk aan je man te staan. Zodat je niet gaat verwijten,, maar ook jezelf de ruimte geeft, en naar hem mag uitspreken hoe het voor jou is.
Want jij voelt je zwanger,, en zal straks de grote verandering doorgaan, van iets naar niets. Wees lief voor jezelf, en erken dat jouw mening/gedachten en gevoelens er ook mogen zijn.
Ik had het eerder over een fragiele basis vanaf jouw kant waarop je die beslissing neemt. Heb je het gevoel dat die basis nu wel groter is?
maandag 6 november 2023 om 19:36
maandag 6 november 2023 om 20:26
@Anemoon, ja, ik heb nu ik de knoop heb doorgehakt wel veel meer het gevoel dat het de juiste beslissing is. Het is op (bijna) alle fronten verstandiger om te kiezen voor ons dochtertje en haar een stabiele basis te blijven bieden. Het ‘hoe zou het zijn als’ gevoel zal wel een tijdje blijven, maar ik wil niet het risico lopen dat het helemaal verkeerd uitpakt.
Vanmorgen heb ik de kliniek gebeld om een afspraak te maken. Aanstaande donderdag kunnen we terecht.
Vanmorgen heb ik de kliniek gebeld om een afspraak te maken. Aanstaande donderdag kunnen we terecht.
maandag 6 november 2023 om 20:32
Veel sterkte, to.
Hier ook een overtijdbehandeling ondergaan. Mijn vriend zag een derde echt niet zitten en ik zelf was ook niet 100% overtuigd. Ik heb gekozen voor ons gezin, mijn vriend en de kinderen die ik al had. Het is nu een aantal jaar geleden en ik heb nooit spijt gehad. Het was de beste keus onder de omstandigheden. Ik hoop dat jij dat ook zo voelt. Sterkte!
Hier ook een overtijdbehandeling ondergaan. Mijn vriend zag een derde echt niet zitten en ik zelf was ook niet 100% overtuigd. Ik heb gekozen voor ons gezin, mijn vriend en de kinderen die ik al had. Het is nu een aantal jaar geleden en ik heb nooit spijt gehad. Het was de beste keus onder de omstandigheden. Ik hoop dat jij dat ook zo voelt. Sterkte!
vrijdag 10 november 2023 om 10:08
Dank jullie wel allemaal.
Het verhaal heeft een wending genomen. We hebben de afspraak (voor nu) niet door laten gaan.
Woensdagavond nog een heel goed gesprek gehad en de afspraak door laten gaan voelde helemáál niet goed. Het voelde in eerste instantie als een weloverwogen beslissing, maar het was echt een beetje paniekvoetbal. Ik heb meer tijd nodig en mijn vriend ook.
Gisterenochtend hebben we mijn zus ingelicht en ook met haar een goed gesprek gehad. Gisteren neigde ik naar de zwangerschap toch houden, vandaag voelt het weer anders.
Dit weekend nemen we de rust en de ruimte om letterlijk alles op een rijtje te zetten (op papier werken helpt mij altijd heel goed).
Ik ben heel opgelucht, wat de eindbeslissing ook wordt. Ik denk dat ik het niet recht had kunnen breien in mijn hoofd als ik deze 'paniekbeslissing' had doorgezet.
Het verhaal heeft een wending genomen. We hebben de afspraak (voor nu) niet door laten gaan.
Woensdagavond nog een heel goed gesprek gehad en de afspraak door laten gaan voelde helemáál niet goed. Het voelde in eerste instantie als een weloverwogen beslissing, maar het was echt een beetje paniekvoetbal. Ik heb meer tijd nodig en mijn vriend ook.
Gisterenochtend hebben we mijn zus ingelicht en ook met haar een goed gesprek gehad. Gisteren neigde ik naar de zwangerschap toch houden, vandaag voelt het weer anders.
Dit weekend nemen we de rust en de ruimte om letterlijk alles op een rijtje te zetten (op papier werken helpt mij altijd heel goed).
Ik ben heel opgelucht, wat de eindbeslissing ook wordt. Ik denk dat ik het niet recht had kunnen breien in mijn hoofd als ik deze 'paniekbeslissing' had doorgezet.
vrijdag 10 november 2023 om 10:29
Ja, die tip gaf de kliniek inderdaad ook nog. Dat wil ik straks doen, wellicht kunnen zij wat vragen stellen die ik zelf nog niet bedacht had. Dan kunnen we dat dit weekend meenemen.
Vanmiddag heb ik toevallig ook een afspraak met mijn POH-ggz. Die afspraak stond al.
Toen ik zwanger was van onze dochter, kreeg ik een gedichtje van een vriendin over zwangerschap waarin iets stond als 'mama waakt over jou'.
Dat gedichtje heb ik toen (blijkbaar) in een boek gestopt en dat ben ik vergeten. Ik heb nog vaak aan dat gedichtje gedacht, maar wist niet meer waar het was. Afgelopen woensdag dook het ineens weer op. Dat was het moment dat ik echt even tot stilstand kwam, zeg maar, en dacht: nee, dit is niet de juiste weg. Het ging inderdaad veel te snel allemaal.
Vanmiddag heb ik toevallig ook een afspraak met mijn POH-ggz. Die afspraak stond al.
Toen ik zwanger was van onze dochter, kreeg ik een gedichtje van een vriendin over zwangerschap waarin iets stond als 'mama waakt over jou'.
Dat gedichtje heb ik toen (blijkbaar) in een boek gestopt en dat ben ik vergeten. Ik heb nog vaak aan dat gedichtje gedacht, maar wist niet meer waar het was. Afgelopen woensdag dook het ineens weer op. Dat was het moment dat ik echt even tot stilstand kwam, zeg maar, en dacht: nee, dit is niet de juiste weg. Het ging inderdaad veel te snel allemaal.
vrijdag 10 november 2023 om 11:17
vrijdag 10 november 2023 om 15:29
Goed dat je op de rem hebt getrapt, deze keuze kun je maar een keer maken dus beter om daar bij twijfel wat meer tijd voor te nemen. Fijn ook dat je er met anderen over kunt praten, met je zus die jou vast goed kent. Hopelijk brengt de extra bedenktijd jullie tot de keuze waar jullie je het beste bij voelen. Heel veel succes de komende dagen 
zaterdag 11 november 2023 om 01:35
Het kindje in haar buik is er ook al, als vriend zijn verantwoordelijk had genomen had het kindje niet in haar buik gezeten. Als je de gevolgen van je keuze niet wil/kan dragen moet je een andere keuze maken. Als je niet (nog) een kind wil, moet je ervoor zorgen dat er geen zwangerschap ontstaat.. en het is echt niet ingewikkeld om een zwangerschap te voorkomen.. gewoon altijd 2 anticonceptiemiddelen gebruiken..
zaterdag 11 november 2023 om 02:23
Ik vind het een lastige… gevoelsmatig zou ik zeggen je bent 39 jaar oud en hebt zelf een wens voor een 2e kindje dus waarom niet. Wie zegt dat deze kans zich nog eens voor zou doen….
Vriend kan wel roepen dat hij het niet aankan maar dan had hij zelf ook wel beter over de anticonceptie kunnen nadenken. Ik lees hier dat mensen een eventuele scheiding opperen. Scheiden kan altijd gebeuren ook zonder een 2e kind. Niemand heeft garantie over de toekomst. Zou vervelend zijn als je over 5 jaar in scheiding ligt om wat voor een reden dan ook en je spijt hebt dat een 2e er nooit is gekomen.
Ik zou zelf nooit voor een abortus kiezen ongeacht welke situatie dan ook. Uiteraard respecteer ik hierin iedereen zijn keuze en ben je baas in eigen buik.
Vriend kan wel roepen dat hij het niet aankan maar dan had hij zelf ook wel beter over de anticonceptie kunnen nadenken. Ik lees hier dat mensen een eventuele scheiding opperen. Scheiden kan altijd gebeuren ook zonder een 2e kind. Niemand heeft garantie over de toekomst. Zou vervelend zijn als je over 5 jaar in scheiding ligt om wat voor een reden dan ook en je spijt hebt dat een 2e er nooit is gekomen.
Ik zou zelf nooit voor een abortus kiezen ongeacht welke situatie dan ook. Uiteraard respecteer ik hierin iedereen zijn keuze en ben je baas in eigen buik.
zaterdag 11 november 2023 om 06:58
Hahahaha sorry ik ben nu 32 weken zwanger en gebruikte pil en condoom. Sterker nog dat condoom was niet lek maar ik vond dat ie naar mijn mening te ver was afgezakt. Ook al zag je kwakkie netjes erin zitten. Dus morning after pil gehaald om écht heel zeker te weten.m-april schreef: ↑11-11-2023 01:35Het kindje in haar buik is er ook al, als vriend zijn verantwoordelijk had genomen had het kindje niet in haar buik gezeten. Als je de gevolgen van je keuze niet wil/kan dragen moet je een andere keuze maken. Als je niet (nog) een kind wil, moet je ervoor zorgen dat er geen zwangerschap ontstaat.. en het is echt niet ingewikkeld om een zwangerschap te voorkomen.. gewoon altijd 2 anticonceptiemiddelen gebruiken..
Maar huisarts legde dus uit dat als je precies tijdens je eisprong seks hebt en er glipt wat langs dat in dat geval de MAP niks doet.
Dus voila drie anticonceptie middelen en toch zwanger. De verwekker wilde het niet. Diezelfde man vertikt al jaren een vasectomie dus ik heb gezegd "ik kies wat mijn hart MIJ ingeeft en jij kiest vervolgens hoe je er mee omgaat"
Situatie is niet hetzelfde als bij TO want mijn oudere dochter is niet van hem en ik deed het moederschap feitelijk al alleen op het papaweekend na. Maar gevoelsmatig had ik echt zoiets van iemand die verdomt zich te laten steriliseren gaat mij niks verplichten hierin. En ik heb echt maanden met mijn handen in het haar gezeten om de randzaken maar toch is alles nu zo goed als geregeld.
'If you're gonna be dumb, you've gotta be tough'
zaterdag 11 november 2023 om 08:20
Ik weet niet eens hoe ik dit op moet schrijven.
Gisterenmiddag had ik wat bloedverlies. Op zich niks geks, kan natuurlijk altijd. Maar het werd erger en nu lijkt het door te zetten. Dit is echt om helemaal gek van te worden.
Ben nu nog wel éxtra blij dat we niet naar de abortuskliniek zijn geweest. Als we waren gestart met de overtijdbehandeling, had ik de rest van mijn leven met een keuze voor abortus moeten leven. Dan had ik gedacht dat het daardoor kwam. Als het nu een miskraam wordt, is het in elk geval iets natuurlijks.
Ik weet niet wat ik voel. Ergens opgelucht als ik niet zelf de keuze hoef te maken, maar ook heel verdrietig. Ik begon een beetje aan het idee te wennen. Heb gisteren de verloskundige gebeld, maar ze konden nu (omdat het nog zo pril is) nog niks anders doen dan dit weekend even afwachten. Maandag bellen ze weer om te vragen hoe het gaat en waarschijnlijk gaan ze sowieso over een dag of 8/10 een echo doen.
Gisterenmiddag had ik wat bloedverlies. Op zich niks geks, kan natuurlijk altijd. Maar het werd erger en nu lijkt het door te zetten. Dit is echt om helemaal gek van te worden.
Ben nu nog wel éxtra blij dat we niet naar de abortuskliniek zijn geweest. Als we waren gestart met de overtijdbehandeling, had ik de rest van mijn leven met een keuze voor abortus moeten leven. Dan had ik gedacht dat het daardoor kwam. Als het nu een miskraam wordt, is het in elk geval iets natuurlijks.
Ik weet niet wat ik voel. Ergens opgelucht als ik niet zelf de keuze hoef te maken, maar ook heel verdrietig. Ik begon een beetje aan het idee te wennen. Heb gisteren de verloskundige gebeld, maar ze konden nu (omdat het nog zo pril is) nog niks anders doen dan dit weekend even afwachten. Maandag bellen ze weer om te vragen hoe het gaat en waarschijnlijk gaan ze sowieso over een dag of 8/10 een echo doen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
