6+ groep probeert zwanger te worden met en zonder mm

Het blijft ergens apart dat ze de meeste simpele bloedtesten niet gedaan hebben terwijl er wel echt van alles getest is vanwege de miskramen. Maarja we zullen het de 21ste weten in ieder geval. Ik ben trouwens eind vorig jaar naar een Freya avond geweest en vond dit echt zo fijn. Gewoon een kamer vol met mensen die zich precies voelen zoals jij. De tweede avond in mijn regio heb ik gemist door mijn vakantie maar in april wil ik zeker weer gaan.

Susie, ik vond de stap naar IVF niet heel groot en juist fijn. Ondanks de positieve 2de IUI poging, geloofde ik niet heel hard meer in de IUIs op het einde. Ik ben redelijk van de cijfertjes en zie IVF dus ook voornamelijk als een behandeling met een veel hogere slagingskans. Voor mij was en is IVF dus niet perse het einde maar eindelijk een behandeling met gewoon een goede kans. Speelt ook mee dat ik de hormonen en de ziekenhuisbezoeken het minst erge en al het wachten het ergst vind aan dit hele traject . Misschien is een informatieavond sowieso iets om aan deel te nemen voordat jullie de beslissing nemen of hebben ze die niet bij jullie ziekenhuis? Was het bij jullie uiteindelijk nou spontaan of met een escape IUI gelukt? Ik weet het even niet meer.

Mollebol, heel verdrietig om je gevoel te lezen, bij mij is het precies hetzelfde. Ik wil dat het goed komt en daar nog alles aan doen maar ergens verlang ik zo naar het moment dat het klaar gaat zijn. Dat ik weer mezelf wordt en dat al het verdriet weer weg gaat. Hoe moeilijk het ook gaat zijn als het niet gaat lukken, ergens verlang ik er naar om verder te kunnen.

AV, in ieder geval een hele mooie laatste IUI. Ik hoop zo dat dit hem gaat worden! Daarnaast ook fijn dat alle voorbereidingen voor de bruiloft verder gaan. En wat heerlijk dat jullie die mooie huwelijksreis hebben vastgelegd!

Rosalie, fijn dat je in ieder geval wat antwoorden hebt gekregen maar ik kan me voorstellen dat er nu zoveel door je hoofd gaat. Wanneer is het artsenoverleg zodat je meer te horen krijgt? Hoe voel je je? Lichamelijk ook al wat herstelt?

AV wat spannend weer. Mijn duimen draaien overuren.
Jij had het pas over een lotgenotenavond met dit groepje. Ik ben daar opzich wel voor in. Ken jullie al zoooooooo lang (te lang eigenlijk haha :p). Lijkt me gek als ineens iemand wel heel bekend voorkomt. Opzich hebben we nog maar een klein clubje en dan ergens op neutraal terrein een bakkie doen. Een app groepje zou ook kunnen, dat kletst soms ook wel wat makkelijker dan op het forum.
Natuurlijk hoop ik dat jij volgende maand gewoon een zwangerschapsgroepje op moet zoeken

Aanstaande maandag belt de gyn me even. Ze vonden het toch wel sneu als ik tot maart moet wachten. Heb een lijstje gemaakt met vragen om dan te stellen. Zou bijvoorbeeld nog wel een MRI scan willen omdat je dan goed overzicht hebt waar de endometriose precies zit (kan ook doorgroeien in andere organen zoals de darm). Wat ik begrepen heb is het te groot en te gevaarlijk om te opereren omdat er leidingen doorlopen van mijn blaas en nieren? Maar ook dat is een vraag of ik eventueel geopereerd kan worden. Vrouwen worden sneller zwanger als de endometriose weg is, maar aan de andere kant, ik heb er geen last van en het is goedaardig, dus waarom zou ik het weghalen. Kortom laat het maar snel maandag zijn.

Verder denk ik de laatste dagen veel na over adoptie, dat programma met open armen werkt ook niet mee haha, zulke lieve kindjes zie je daar, dat ik me afvraag waarom ik zo graag een biologisch kind een fijn leven vol liefde wil geven. Mijn man wil er nog niet overna denken en heeft veel vertrouwen in IVF, ik weet het niet.

Mijn herstel gaat prima. Ben alweer aan het werk. Heb 3 dagen echt wel last gehad en op dag 5 voelde ik me opeens weer mezelf.
Best erg trouwens testte zondag (dag 3 na de operatie) positief en toen maandag na overleg met de arts hebben we seks gehad........ De arts was het met me eens dat ik deze poging moest wagen. Dat doorspoelen van mn eierstokken heeft vorig jaar ook goed uitgepakt dus wilde de kans toch wagen. Hoop dat het nog optijd was. Maar het was best pijnlijk en was daarna best bang voor een infectie. Nu dus afwachten, volgende week NOD. Zou heel bijzonder zijn maar hou maar vol dat ik zonder de mm niet zwanger kan worden. Maar toch wat zou dat leuk zijn haha. Maar als ik jullie was zou ik mijzelf voor gek verklaren dat dan weer wel.

Fijne valentijn dames Hopelijk ondanks deze zware tijd nog wel energie om jullie mannen vanavond een extra knuffel te geven. Maar voor jullie van mij ook een knuffel

Ik moet even wat kwijt, wat perspectief krijgen

Het gaat sinds een paar dagen plotseling weer slecht met me. Wat angst betreft ligt mn focus momenteel op mijn piep in mijn oren. En dat het al de zoveelste (stress?)klacht is. En dat ik het gewoon niet leuk meer vind zo.

Heb 3 mnd geleden een dubbele oorontsteking gehad en toen had ik er 3 weken flink last van. Alsof er met een tandartsboor morscode in je oor zit. Hard ook. Het trok weer weg. Maar is af en toe aanwezig als ik erg gestressed ben. Was goed te doen. Tot mijn verkoudheid twee weken geleden. Het is hevig terug. Erop focussen en in paniek raken is wel het laatste dat je moet doen.
Maar ik merk dat wederom (4e keer in een jaar tijd) alles naar de achtergrond verdwijnt door gepieker over dat ik me niet lekker voel.

Het was voorheen vanalles, van donkere gedachten tot paniek over welke enge ziekte ik heb. En dat kan me zo grijpen dat ik er ook fysieke klachten van krijg. Ik wil me goed voelen omdat het hele jaar zo gewoon heel erg zwaar is geweest. Een groot gevecht met mezelf. Maar ook omdat dit niet goed is voor zwanger worden!!

Ik loop inmiddels bij een psycholoog en ademtherapeut. En ik haal er best wel wat uit hoor. Maar er zijn nog steeds momenten, zoals deze week, dat ik er gewoon geen zin meer in heb. Geen doodswens. Maar een moedeloos: wat heeft het allemaal voor zin als dit de kwaliteit van leven is? En moet ik wel aan een kind beginnen, straks kom ik hier niet uit en kan ik niet de zorg en liefde bieden die het verdient? Houdt dit ooit nog op??

Klinkt superzwaar allemaal, en als je me volgende week vraagt is het vast weer beter. Maar ik weet vandaag gewoon ff niet wat ik ermee moet. Hoe ik het weer van me af zet.
Hebben jullie tips? Afleiding van zelfs een boek lezen ofzo vind ik heel erg moeilijk door die piep, maar het moet anders wordt het erger.
Ik maak het zelf ook zoveel erger.

Sorry voor het ego verhaal, maar ik moet er echt even over praten met mensen die de stress van een onvervulde kinderwens begrijpen.

Geen probleem hoor Mollebol. 5 jaar geleden had ik een angststoornis. Mijn arts vroeg me waar ik bang voor was en ik zei: Dat ik niet zwanger kan worden. En daarna werd het van kwaad tot erger. Was echt voor alles bang om onvruchtbaar te zijn of te worden. Zelfs op ten duur van een stoel of de pinautomaat. Werd dus een soort smetvrees. Ben er zelfs tweemaal door van baan gewisseld. Ja ik kan me daar nu ook geen voorstelling meer van maken maar achteraf denk dat ik voelde dat iets niet goed zat in mijn lichaam en geen arts of vriend/ vriendin wilde toen echt naar me luisteren. Ik kreeg toen ook veel lichamelijke klachten zoals ontstoken tandvlees, bekkenproblemen, blaasontstekingen noem maar op. Heb nu trouwens ook steeds oorklachten, zal toch wel met stress/ minder weerstand te maken hebben. Maargoed zo'n vaart als bij mij toen zal het vast bij jou niet lopen maar sindsdien ben ik er erg alert op dat ik mezelf serieus neem, ook al doen andere dat soms niet. En vooral mezelf tijd alleen en rust gun.

Ik heb mezelf in die tijd leren haken, maar sinds dit hele kinderwens gebeuren doe ik meer. Ik ben dol op series kijken op netflix. Maar ik heb ook een puzzel op tafel liggen en merk als ik daarmee bezig ben dat ik echt helemaal ontspan, gewoon liggen en muziek luisteren werkt ook, vooral youtube dan zoek ik nummers die op dat moment bij mn emotie passen. Een boek lezen, bakken, en even op bed liggen en slapen werkt ook. Ik ben de laatste maanden ook eens bij een maatschappelijk werkster geweest en dat werkte ook goed.
En accepteren dat er mindere dagen zijn en dat die er ook mogen zijn. En voor je oren laat jezelf verwijzen naar een oorarts, huisartsen en assistenten zijn prutsers wat oren betreft.

Ik ben heel blij met je berichtje rosalie, echt waar... Ik laat het even bezinken wat je allemaal zegt en dan reageer ik later vandaag.

Hoe ben jij er uiteindelijk weer vanaf gekomen?
Herkenbaar, dat het begon met wat simpels en dan je van steeds meer dingen bang werd. Ik was anderhalf jaar geleden erg ziek geworden van een bacterie en kon een maand of 3 nauwelijks eten in mijn maag verdragen. Dat was ook zo rond de tijd dat het begon te dagen dat ik niet zomaar zwanger werd. Toen ontstond de hyperfocus op mijn lichaam.

Inmiddels verdraag ik maar weinig stress of "slecht voelen". Ik vind het ook lastig om grenzen te bewaken. Geef vaak uit verantwoordelijkheidsgevoel toch toe aan drukte. Bijvoorbeeld in mijn kerstvakantie wilde ik het dit jaar rustig aan doen en iedereen op 1 dag bij ons uitnodigen zodat ik de rest vrij had (paar jaar geleden ook gedaan). Nou begrip voor je situatie gaat tot daar hoor. Kinderwens heeft toch niks met kerst te maken? Dat is toch leuk? En voor de anderen veel handiger om het bij hen te doen want: vul kutsmoes in. We waren dus 6 van de 7 dagen op pad. En ik was daarna helemaal van slag weer, en dan hoor je ineens weer hoe ze je begrijpen. Niet zoveel dus.

Hoe focuste jij je op "ontspannende" bezigheden? Ik vind het soms heel moeilijk om me echt te focussen en de gedachten naar de achtergrond te krijgen.
Ik ben zelf begonnen met breien en ik las altijd graag. Lopen met de honden. Maar nu zie ik zelfs dat soort dingen als vermoeiend.
Gelukkig is er nog netflix ja!

Het is weer iets rustiger in mijn hoofd.
Ik blijf bij mijn plan. Even een weekje afwachten nog. Na de oorontsteking duurde het ook even voor het minder werd. En na de verkoudheid is het misschien opnieuw wat gaan broeien. En het ergste is dat ik wat minder slaap en onrustig ben. Ik hoef er nog niet bang voor te zijn dat het niet meer over gaat. Hopelijk ga ik het ook echt geloven.
Zondag of na het weekend weer een IUI, dus het is belangrijk dat ik rustig blijf.

Bah ik schaam me echt een beetje van dit gedrag, zo drama allemaal, en dat maak ik er zelf van.

Mol ik heb in mijn jeugd ook een angststoornis gehad...
En nu... ik heb paniek als bepaalde zaken anders lopen dan normaal. Maar ik kan ermee dealen. Normaal gesproken.
Maar als ik onder de hormonen zit.....

Ik heb tijdens mijn eerste ivf onwijze paniekaanvallen gehad. Ik heb er echt heel erg last van gehad. Daarom heb ik bij de andere ivf pogingen oxazepam voorgeschreven gekregen.
Toen ik een tp gehad had, was ik in paniek en schreeuwde: haal het eruit! Ik wil dit niet, haal het weg, haal het weg!
Als ik denk aan een leven zonder kinderen, voelt het leeg en zinloos. Of mijn leven geen doel, geen zin heeft. Ik laat niks na. Paniek!
Ik ben wel echt toe aan het einde. Nu is er nog hoop die keer op keer de grond in wordt geboord. Ik wil hiermee stoppen.
Maar ik kan niet stoppen want dat geeft me paniek!!

Je bent niet alleen.

Grrre dubbel.
Fijne Valentijn dan maar

Emceetje, wat fijn om te horen dat ik niet de enige ben die af en toe helemaal cuckoo is!! Ik dacht dat ik gewoon een slappeling ben. Maar Rosalie en nu jij. Ik ben niet blij voor jullie maar het doet me goed om het te weten.

Ik ben dus best bang voor het moment dat ik aan de hormonen moet, precies vanwege wat je beschrijft. Daarnaast, dan ga je vanalles voelen, nieuwe dingen, voer voor het monster in mij! Hoop zo dat ik mezelf in de hand kan houden.

Opgeven zou ik ook pas kunnen als ik uitbehandeld ben. Wil zo graag dat gezinnetje, dat wat voor iedereen zo normaal is. Maar de weg ernaartoe maakt me soms letterlijk gek. En dan denk ik weer: waarom doe ik dit mezelf aan? En de angst dat ik een kind helemaal niet aan kan, als dit al niet eens lukt. Maar dat er de rest van mijn leven geen verandering meer is, dit is het dan... Ook zo zinloos. Met een kindje zie je die samen opgroeien, een heleboel eerste keren, mooie momenten, voortleven, er zijn voor je kind... Dat wil ik nog niet los laten.

Emceetje ik werd er even stil van toen ik je bericht las. Mooi verwoord hoewel het natuurlijk graag anders was geweest. Al die emoties die samenkomen bij zo'n poging, de hoop en de vrees bahbah niemand zou dit eigenlijk op deze manier mee mogen maken. Dat er tegenwoordig zoveel mogelijk is medisch gezien is natuurlijk heel fijn maar mensen begrijpen niet hoe heftig het is.
Had mijn laatste iui ook echt last van paniekaanvallen, nouja meer 1 hele lange, maar tussendoor ook weleens hoor maar dat trok dan snel weg. Ik had tot nu toe weinig last van de hormonen, ik leek zelfs wat stabieler mentaal en kreeg pas een dreun toen ik bij de laatste poging ineens weer op mn eigen hormonen ging.

Mol, ik weet het niet precies, ik liep bij een psycholoog en van haar moest ik doorgaan met mijn werk waar ik toendertijd veel angstklachten had. Mijn contract werd niet verlengt en toen kwam ik 4 maanden thuis te zitten. Eigenlijk kwam ik toen noodgedwongen pas tot rust. Ik denk dat ik toen mentaal ook op was al kwam dat door andere oorzaken in de privésfeer. Dus tja rust werkt voor mij echt het beste en liep toen ook bij een psycholoog waarmee ik bepaalde gebeurtenissen uit het verleden een plekje gaf doormiddel van EMDR. Heb daarna nog wel wat aan yogalessen gehad.

Hoe overleef je de medische molen zou een mooie titel zijn voor een boek, of bestaat er al een soort van handboek met tips en trics.
1 ding is zeker je komt jezelf hoe dan ook tegen tijdens zo'n medisch traject, en elkaar want manlief heeft er ook weleens last van

Rosalie, EMDR heeft mijn psycholoog ook voorgesteld. Ik begin er over 2 weken mee. Toevallig. Ben erg benieuwd wat ik daar weer van leer.

Na het weekend ga ik toch vast even naar de huisarts voor mijn oor. Omdat het ontstaan is na een oorontsteking en nu na een verkoudheid weer helemaal terug is. Ik lek ook af en toe een klein beetje uit dat oor en de laatste twee weken voel ik m ook af en toe steken. Denk dat het meer een aanmodderende infectie is dan een stressklacht. Maar die piep moet ik het voorlopig echt weer even mee doen. Balen! Vannacht ook weer maar 5 uur geslapen.
Ben vandaag lekker veel buiten in het zonnetje geweest, goed voor winterdipjes.

Hoe is het met de wachtende dames?
Ik kan me bijna weer aansluiten.

Rosalie weer helemaal hersteld?

Lastig die lichamelijke klachten Mollebol. Hopelijk snel te verhelpen.

Ik voel me lichamelijk top, emotioneel opzich ok maar heb me een beetje ingelezen in het voortraject van IVF met endometriose en ik vind het best wel een opgave dat ik voorafgaande aan de IVF 3 maanden in de overgang moet. De medicatie die daarvoor gegeven wordt is Lucrin en ik lees op internet toch wel heftige verhalen over veel buik en hoofdpijn, blijvende botpijn en gewrichtspijnen. Ook vind ik het wel eng voor mn eitjes dat ik dan in de overgang ben, stel je voor dat het lichaam zich dan niet meer hersteld denk ik dan. Maandag belafspraak met de gyn dus zal mijn zorgen dan delen. Maar er zijn natuurlijk genoeg vrouwen die me zijn voorgegaan dus moet niet zo klagen. De lucrin is om de endometriose te laten rusten.
En ik kijk nog weleens terug naar de miskraam en het traject erna, waarin ik begon aan de hormoonspuiten waar mijn lichaam (misschien door de endometriose) heel heftig op reageerde met cystes en heftige bloedingen. Kan mezelf nogal schuldig voelen dat ik niet gewoon door ben gegaan met IUI zonder hormonen. Ben zo bang dat het zwanger worden juist niet meer gaat lukken door al die troep die ik dan met IVF weer in mn lijf moet spuiten. En tja dan denk ik soms toch ook wel waarom het voor een ander wel zo makkelijk kan gaan met kinderen krijgen. Het is gewoon zo'n energievretend traject. Dus hier wel even wat zelfmedelijden.

Hoe is het met de rest?

av wanneer mag je testen? Hoe is het?

puk heb je de uitslagen uit Düsseldorf al binnen?

Wat een heftige verhalen.. Het doet me pijn om te lezen hoeveel moeite we moeten doen voor iets wat voor heel veel mensen zo vanzelfsprekend is, en hoeveel pijn dat soms (vaak) doet.

Ik heb niet zoveel tijd om te reageren nu, maar wilde wel even laten weten dat onze laatste iui ook is mislukt. Voor ons gaat het dus ivf worden in augustus. Tot die tijd even niks, ons voorbereiden op de bruiloft en op huwelijksreis. Ik weet nog niet of ik condooms wil bestellen of toch die minimale spontane kans nog wil hebben. Op dit moment ben ik er eerlijk gezegd helemaal klaar mee.

Wat jammer AV. Heel veel sterkte voor nu, toch weer een stap verder zo naar IVF.
Hoop natuurlijk stiekem dat je 'spontaan' nog zwanger raakt voordat je het IVF traject instapt, maar snap dat je weinig verwachtingen hebt na het iui traject. Maar hoop is er altijd en dat vreet helaas energie. Doe wat 'goed' voelt zou ik zeggen. Wij hebben beide gedaan, van hard geprobeerd tot seks met condooms in de vruchtbare perioden. De ene maand voelde het ene goed, de andere maand het andere, maar achteraf weleens spijt om de 'overgeslagen' maanden. Maargoed je moet wel je koppie boven water houden en daar is af en toe ook rust voor nodig en dat lukte ons niet door door te gaan vanwege de hoop, vrees en het plichtmatig seks hebben. Zoals je leest het heeft beide voors en tegens. Gelukkig heb je wel de afleiding van je naderende bruiloft.

Ik heb nog een arts gesproken. Endometriose graad 4, dat is helaas de ergste versie. Eind maart vervolgafspraak. Dan 3 maanden kunstmatige overgang en dan IVF. Dus hier ongeveer rond juni/juli de eerste IVF.
Tja door mijn ervaring raad ik anderen zeker een laproscopie aan mocht je dat nog niet hebben gehad. Ik heb geen pijn rondom mn menstruatie, enige klacht is dat ik nog niet zwanger ben, maar het geeft mij en de artsen een hoop duidelijkheid en een aangepast IVF programma waardoor ik naar mijn inziens wel meer kansen heb.

@ Av, knuffel voor jou. Kan me zo voorstellen dat je er helemaal klaar mee bent.

Wij vrijen nu ook alleen als we zin hebben, is het toevallig rond de vruchtbare periode prima en zo niet pech. We willen echt even "pauze".
Al kan dat niet helemaal omdat het altijd wel in je hoofd zit.

@ Rosalie, wat jij zegt over een kijkoperatie zet me wel aan het denken. Ik heb dat nooit gehad, een hsg ook nog nooit.

Mag ik hier ook komen meeschrijven?

Ook voor mij en mijn man loopt het nog niet zo lekker op dit vlak. Eind 2017 begonnen, en nog nooit een positieve test in handen gehad. Achteraf gezien is dat ook niet verbazend, want bij de eerste stappen in het medisch traject bleek meteen dat de zaadkwaliteit van mijn man helaas zwaar te wensen overlaat. De eerste meting gaf VCM 0.01, en de tweede iets meer, maar de 1 kwam nog ruimschoots niet in zicht.
Dat zet ons een beetje in de sneltrein wat betreft medische molen. Ga direct door naar ICSI, ga niet langs start, want alle andere opties hebben toch geen zin. Ergens wel prettig dat de oorzaak zo snel gevonden was. En dat er hulp komt. Maar confronterend om meteen bij het eindstation te beginnen, voor mijn gevoel. Meteen alles of niets.

En ondanks alle vaart, staan we nu dan toch weer hopeloos stil. Want net een paar dagen voor we met de ICSI zouden starten, kreeg mijn man koorts. Als ik het goed begrijp zijn de resterende goede zaadcellen nu doodgefrituurd, en dus moeten we eerst drie maanden wachten. Zelf gewoon wel proberen natuurlijk, maar dat lijkt me deze maanden dan ook nog kanslozer dan normaal.

Daar ben ik me nu dus ongelooflijk over aan het aanstellen geloof ik. Die tijd verstrijkt vanzelf natuurlijk heus wel; ik hoef er niets voor te doen of laten. Maar ik had zo toegeleefd naar het krijgen van een kans. En nu heb ik er al moeite mee om te geloven dat mijn man straks niet weer een of ander stom griepvirusje gaat vinden.

Nouja.. omdat mijn hoofd het malen niet kan laten terwijl we in de wachtstand staan, wilde ik vragen of ik hier kan meeschrijven, meeleven en mee-duimen.

Hoi Celenne, welkom. Wat verdrietig van je man maar wel fijn om te weten wat de oorzaak is lijkt mij. Maar als je zwanger wil worden wil je dat nu en niet 3 maanden wachten, heel herkenbaar. Helaas is het medisch traject veel wachten wachten en nog eens wachten. Er lijkt geen einde aan te komen. Hopelijk zijn jullie snel zwanger als de ICSI van start gaat. Heb je wel al een punctie gehad of is deze ook uitgesteld? Ik stuur je de inloggegevens voor de tabel.

Hoi Rosalie,

Het is inderdaad prettig om de reden te weten. (En nu maar hopen dat dat ook de hele reden is, want ze hebben mij nog lang niet zo binnenste-buiten gekeerd als dat bij een aantal van jullie gebeurd is.) De reden zelf is voor mijn man wel ongemakkelijk, maar het maakt het traject voor ons heel duidelijk. Voorlopig weten we wat dat betreft waar we aan toe zijn. Geen keuzes, geen twijfels.

Ik heb nog geen punctie gehad of wat dan ook. Net voor mijn cyclus (en dus prikschema) begon, zijn we allebei behoorlijk ziek geworden, en werd het dus uitgesteld door de koorts van mijn man.
Ik denk dat mijn somberheid over die 3 maanden daarmee een beetje een optelsom is. Ongesteld, ziek, en een geknakte spanningsboog omdat ik juist zo naar die ICSI-poging toegeleefd had. Gelukkig weet ik ook wel dat die eerste twee zichzelf in elk geval spoedig zullen oplossen . En dan kan ik hopelijk met goede moed naar mei gaan toeleven.

Gatsie av balen... Maar misschien geeft ivf straks net dat zetje. En niet zwanger trouwen is ook wel prettig, lekker wijn en champagne en dansen zonder dat je moe of misselijk bent.

celenn oef dat heeft je man niet lekker gepland met koorts jammer dit. Maar weet je, ik ben inmiddels dik 4 jaar bezig, 3 maanden wachten is echt peanuts. Ik wacht nu alweer maanden op onze laatste poging. Wat Rosalie zegt, het hele traject hangt van wachten aan elkaar. Je wilt ook echt geen poging verknallen nu met koorts-zaad. Dan maar 3 maanden geduld en hopelijk een goed resultaat!

suzie die gedachte heb ik ook gehad. Bizar. Maar ik ga er nu op vertrouwen dat Düsseldorf weet wat ze doen.

Celenn, welkom hier en hopelijk helpt het om wat van je af te schrijven. Daarnaast vind ik niet dat je je aan het aanstellen bent. Je bent überhaupt al lang aan het wachten wanneer je een medisch traject ingaat en als er dan eindelijk een behandelplan ligt en je je instelt op 'eindelijk een kans' is het gewoon bagger als dat niet doorgaat en je weer een aantal maanden moet wachten. Tuurlijk, realistisch gezien zijn het maar een paar maanden maar hier weten we allemaal dat tijd veel langer kan aanvoelen als je hier mee bezig bent. In mei kunnen jullie dus verder?

Susieflower, kan het me helemaal voorstellen dat jullie echt even pauze willen. maar ook dat dat nooit helemaal kan omdat het inderdaad in je hoofd blijft. Heb je al een idee of jullie weer het traject in willen (op termijn) of wacht je ook nog even om die beslissing te nemen. Was er bij jullie wel een oorzaak waarom zwanger worden moeilijker ging? Kan me voorstellen dat een HSG of kijkoperatie ook wel fijn is om wat meer duidelijkheid te hebben. Bij ons is dat vrij snel gedaan ondanks de duidelijkheid dat er een zaadprobleem zat. Ik vond het uitsluiten van dingen toch altijd wel fijn.

Rosalie, wel heftig dat het graad 4 is. Hoe gaat het met je? Kan me voorstellen dat het toch even wat met je doet. Gelukkig wel een behandelplan en hopelijk dat dit de manier gaat zijn om zwanger te worden. Ik schrijf mee in het IVF topic waar op het moment ook iemand zit die drie maanden kunstmatig in de overgang zit voordat de behandelingen verder gaan. Mocht je meer willen weten dan kan je daar wellicht ook wat vragen voor ervaringen van anderen.

AV, bah! Had toch zo gehoopt dat de laatste IUI succesvol zou gaan worden! Hoe voel je je? Gelukkig wel mooie dingen in het vooruitzicht maar ik kan me voorstellen dat de teleurstelling toch veel met je doet.

Emceetje, ja ik heb mijn uitslagen binnen en het viel allemaal gelukkig erg mee! De arts had het veel slechter verwacht en zei dus een aantal keer dat alle hormoonwaarden er echt wel goed uit zien en dat er 'goed mee gewerkt kan worden'. Mijn AMH is wel wat verlaagd maar lang niet zo slecht als hij verwacht had. Het was 1,6 en zou rond de 2 moeten zijn op mijn leeftijd. Heeeeeel opgelucht dus dat mijn eicelvoorraad nog goed genoeg is. We gaan de volgende poging nu gewoon hier in Veldhoven doen dus over ongeveer 1,5 week begint het spuiten weer. Als het nodig is stappen we voor een volgende poging wel over omdat hij ook wel aangaf dat ik meer medicatie kan gebruiken dan de maximale dosis die in NL gegeven wordt.

Waar sta jij? Heb jij je uitslagen al bijna binnen en weet je al wanneer jij verder kan?
Ik hoop dat het bij jullie sneller kan maar voor ons kon de eerst volgende afspraak pas eind april. Past prima in ons plan omdat we eerst nog in NL een poging doen maar hoop dat jullie wat sneller verder kunnen gaan!

Mollebol, wat moeilijk om te lezen dat je zo aan het worstelen bent met je emoties. Het is en blijft gewoon een bagger traject en het valt zo goed te begrijpen dat je het hier moeilijk mee hebt. Gelukkig heb je al goed advies van de anderen gehad. Ik red het meestel wel maar moet zeggen dat ik het ook niet gemakkelijk vind. Ik ben nog niet in gesprek maar ga hier wel naar vragen omdat ik ook merk dat het verdriet niet meer weg gaat en alles blijft beheersen. Hoe er mee om te gaan, vind ik ook lastig. Een paar dingen die mij wel helpen zijn andere doelen stellen. Ik heb een 10k in april en een achtste triathlon in april. Ik krijg mezelf niet goed continu aan het sporten en wedstrijdjes zorgen bij mij voor de motivatie. Daarnaast zoek ik af en toe echt de ontspanning op. Wandelen doet het goed bij mij en naar de sauna. Ga vandaag ook alleen naar de sauna en dat geeft mij zo'n rust. Slapen, bubbelbadjes en lekker eten. Ik ga er maar goed van genieten

@ Celenn, welkom hier.
Snap dat je ervan baalt dat je nu moet wachten, maar het traject bestaat uit wachten en met koorts heeft dat echt veel invloed op de zaadkwaliteit.

@ Puk, ja ik heb PCOS en dat bemoeilijkt het zwanger worden.
We gaan nu in maart voor nog wat uitslagen van onderzoeken en "hoe nu verder", en dan zien we wel of we meteen het plan opvolgen of nog eventjes wachten.

Hoop dat jij genoten hebt van je sauna-dagje vandaag, dat vind ik ook altijd zo fijn.

Het gaat weer wat beter. Heb medicijnen voor mn oren gekregen en die harde piep is nu een zachtjes klinken van glazen geworden, vooral als ik wat zit te eten. Daarmee is de ergste angst ook weer even gezakt.
Probleem is niet opgelost zo, maar voor nu weer iets rustiger in mn vel.
Voordeel is wel dat ik de hele afgelopen week niet bezig ben geweest met IUI2 die vorige week maandag gedaan is. Begin nu pas wat van de hoop te voelen. Maar dat druk ik echt even weg. Voor mn gevoel is door die angstbui deze toch bij voorbaat al gedoemd te mislukken. Al die stress rond de inseminatie... Maar dat geeft wel rust in mn hoofd, even niet hopen.

Puk, hoe was je saunadagje? Ik ben zelf niet zo'n saunamens (heb al een hekel aan warme zomerdagen haha)
Wandelen vind ik wel heerlijk! Heb ik afgelopen week veel gedaan, inderdaad ook om mijn hoofd rustig te houden.
Wat een geruststelling dat je hormonen verder nog goed zijn. Geen horroruitslag. Dus nu spuiten en eitjes in de gaten houden? Ik ga heel hard duimen dat het vorige keer echt gewoon heel veel pech was.

AV wat balen dat de laatste iui 'm ook niet was. Je verwachtte het al. Maar toch kut.
Wij hebben wel eens een maand overgeslagen, maar geen paar maanden, dus dat zou ik niet weten. Voor ons was overslaan meer een kwestie van even geen seks op het juiste moment, wegens geen zin. En niet om de hoop aan het eind weg te halen. Ik zou misschien alleen de maand van de bruiloft condooms halen, gewoon om niet de stress van hopen te hebben op zo'n mooie dag.
Weet je al wat je doet?

Rosalie, graad 4... Kutzooi!
Hoe is het nu met je?
Als er helemaal geen kans meer was dan zouden ze niet dit behandelplan met je afspreken. Maar dat is wel even schrikken hoor. Wat gek ook dat je er helemaal niks van merkt! Wanneer begin je nou met de kunstmatige overgang?

Celenn, welkom.
Hier ook een man die "het probleem" is.
Bij ons schiet ie vrijwel alles richting de blaas. En alles is soms best veel, maar vaak ook erg weinig. Man kan dan echt supertrots zijn als het een keer veel is. Hij was tot we dat wisten nog niet zo verdrietig om de uitblijvende zwangerschap. Maar sindsdien is hij er ook veel mee bezig en er regelmatig emotioneel van. Ondanks dat hij het rationeel weet dat ik er absoluut niet zo over denk, voelt het voor hem alsof hij tekort schiet in zn mannelijkheid, en daarmee zijn taak niet kan doen. Hij ziet mij worstelen en in zijn wereld is dat allemaal zijn schuld. Moeilijk is dat.
En ik snap heel goed hoe moeilijk al dat wachten is. Zeker door stomme redenen. Zoals de anderen al zeiden: wen er helaas maar aan. Niks gaat snel in het ziekenhuis. En aangezien je maar 3 pogingen hebt, verspil m dan niet nu.
Ik heb door een foute inschatting van een artsassistent een jaar langer aan moeten modderen terwijl er wel echt wat mis ging. Ik ben niet de jongste meer, dus dat vond ik dubbel hopeloos en moeilijk.
Je bent in elk geval op je plek hier.

Fijne uitslag Puk. En klinkt heerlijk zo'n saunadag. Bedankt voor de tip, kom eens een kijkje nemen in het IVF topic.

Lekker wandelen klinkt ook fijn Mollebol, gelukkig is het de laatste dagen mooi weer.
Fijn dat het weer wat beter met je gaat.

Hoe het met mij gaat........ Afgelopen weekend was mijn NOD. Waar ik normaal na 25 dagen al bloedverlies heb, begon het nu zaterdagmiddag op dag 27,5. En dat hebben mijn man en de buren geweten........oeps. Laat ik het erop houden dat ik mijn emoties niet heb weggestopt. Ik heb gehuild, geschreeuwd, en de deur hard dichtgeslagen en luister het hele weekend al liedjes waar ik emotioneel van wordt zoals stone cold van Demi Lovato. Ik was zo klaar met de hoop en daarna de klap van de teleurstelling. Daarna zijn we naar Utrecht gereden en hebben we gewinkeld en daar gegeten. Nouja en toen was het eigenlijk wel weer ok. Heb nog 1 iui komende maand omdat het anders zo zonde is om 'niks' te doen. Op 18 maart heb ik een afspraak met de arts en start het ivf traject met eerst de kunstmatige overgang van 3 maanden. En hoewel ik er eerst tegenop zag, snap ik het nut nu wel geloof ik. Wil die endometriose ook gewoon de nek omdraaien en daarna hopelijk wel zwanger worden en blijven.

Stille meelezer breekt even in voor Rosalie. Ik ben degene die Puk bedoelde, haha. Ik heb ook endometriose en zit momenteel kunstmatig in de overgang. K*tziekte is het, hè? Zo frustrerend, ook omdat er nog zo weinig over bekend is. Vond het heel bijzonder om te lezen dat jij graad 4 endo blijkt te hebben, terwijl je er vrijwel geen last van hebt. Ik heb ook graad 3/4, maar wel heel veel last. Bij mij zit het nu voornamelijk in m'n darm, echt letterlijk dwars er doorheen gegroeid. Dat leverde veel klachten en kan ook voor complicaties zorgen op de langere termijn. Vandaar voor mij nu ook eerst lucrin en eind april gaan we als het goed is weer verder met IVF. Mss ter geruststelling, ik heb niet zoveel klachten van de lucrin. Ik had wat hoofdpijn in het begin, maar dat is nu weg. Wel af en toe opvliegers, met name 's avonds, maar ik vind het goed te doen (blij dat het winter is, haha). Het enige wat ik wel vervelend vind is dat ik minder goed slaap, wsl ook door de opvliegers. Ik heb het dan weer heet, dan weer koud en ben gewoon heel onrustig. Maar ik had het me van te voren veel erger voorgesteld, dus hopelijk kan ik je daarmee een beetje geruststellen.
En rot dat je weer ongesteld bent geworden. Ik snap heel goed dat je heel erg hoopte dat het op het nippertje nog zou lukken.
Voel je overigens alsnog vrij om mee te komen schrijven op het IVF/ICSI forum, hoor. Maar het kan daar heel druk zijn en momenteel schrijf ik daar zelf ook minder, omdat ik toch in een langere pauze zit. Mocht je vragen voor me hebben, kan je me altijd pb-en. Of schrijf ze gewoon hier, ik volg jullie zoals gezegd stiekem al een tijdje . Jullie hebben een fijn groepje hier van oprechte, zorgzame meiden en ik gun jullie allemaal een succesvolle zwangerschap.

Oh en nu ik hier toch ben, Puk, fijn dat je uitslagen goed waren! Je AMH is vergelijkbaar met die van mij, ook ietsje verlaagd, maar niet zorgwekkend. Succes met je nieuwe poging alvast!