Zwanger
alle pijlers
Angst na traumatische eerste
zaterdag 8 juni 2024 om 22:47
Op zoek naar tips, herkenning, of gewoon even van me af schrijven..
Mijn eerste zwangerschap, bevalling en het eerste jaar heb ik als erg traumatisch ervaren. Achteraf denk ik dat ik eerder aan de bel had moeten trekken, het zal vast iets geweest zijn richting pre/postnatale depressie. Zo vreselijk ongelukkig met dat zwangere lijf, daarna een huilbaby en vreselijke hormonen.. wat een opluchting toen het daarna zoveel leuker werd om moeder te zijn. Ik heb in die periode echt verschrikkelijke gedachten gehad, voelde me zo intens ongelukkig. We hadden (en hebben) gelukkig een goed vangnet en mijn man werkt thuis, maar zelfs met die luxe heb ik het eerste jaar bar weinig genoten. Na een jaar voelde ik de hormonen een beetje wegvloeien, daarna werd het leven weer beter. Daarna begon ook eindelijk het grote genieten pas, ik kan wel zeggen dat ik sindsdien oprecht van elke dag met ons zoontje geniet.
Inmiddels zijn we ruim vier jaar verder en ik had niet gedacht dat het nog gebeuren zou, maar ineens was daar de wens voor een tweede. Mijn man had die wens al, bij mij kwam het ineens opduiken toen ik een kraamcadeautje kopen moest. Ik heb die wens lang niet toegelaten, maar dan zie je natuurlijk overal baby’s, zwangere vrouwen en je kind als lieve broer
We hebben sinds oktober van alles besproken, alles meer “op de rit” gebracht tot aan de grootste onzin toe (nieuwe kledingkast, tuin aangepakt - allemaal uiterst noodzakelijk
) en toen voelde het na nog langer nadenken ook echt goed. Nog een paar dagen, dan mag ik testen.
Ik heb sinds mijn ovulatie geen oog meer dicht gegaan, heb ineens flashbacks van de gynaecoloog, heb halve paniekaanvallen bij de gedachte dat ik me weer bijna 2 jaar lang zo vreselijk ga voelen. Ga ik dat wel overleven met een kleuter erbij? Wat als het dit keer wéér zo’n hel wordt, ga ik dat nog een keer kunnen? Ik kan alleen maar huilen als ik aan dat vooruitzicht denk.
Mocht ik positief testen, zal ik de verloskundigepraktijk vragen om extra begeleiding. En ik zag dat er een speciale cursus is om relaxed te bevallen (wat een utopie).
Maar verder? Ik hoor graag ervaringen.
Mijn eerste zwangerschap, bevalling en het eerste jaar heb ik als erg traumatisch ervaren. Achteraf denk ik dat ik eerder aan de bel had moeten trekken, het zal vast iets geweest zijn richting pre/postnatale depressie. Zo vreselijk ongelukkig met dat zwangere lijf, daarna een huilbaby en vreselijke hormonen.. wat een opluchting toen het daarna zoveel leuker werd om moeder te zijn. Ik heb in die periode echt verschrikkelijke gedachten gehad, voelde me zo intens ongelukkig. We hadden (en hebben) gelukkig een goed vangnet en mijn man werkt thuis, maar zelfs met die luxe heb ik het eerste jaar bar weinig genoten. Na een jaar voelde ik de hormonen een beetje wegvloeien, daarna werd het leven weer beter. Daarna begon ook eindelijk het grote genieten pas, ik kan wel zeggen dat ik sindsdien oprecht van elke dag met ons zoontje geniet.
Inmiddels zijn we ruim vier jaar verder en ik had niet gedacht dat het nog gebeuren zou, maar ineens was daar de wens voor een tweede. Mijn man had die wens al, bij mij kwam het ineens opduiken toen ik een kraamcadeautje kopen moest. Ik heb die wens lang niet toegelaten, maar dan zie je natuurlijk overal baby’s, zwangere vrouwen en je kind als lieve broer
We hebben sinds oktober van alles besproken, alles meer “op de rit” gebracht tot aan de grootste onzin toe (nieuwe kledingkast, tuin aangepakt - allemaal uiterst noodzakelijk
) en toen voelde het na nog langer nadenken ook echt goed. Nog een paar dagen, dan mag ik testen. Ik heb sinds mijn ovulatie geen oog meer dicht gegaan, heb ineens flashbacks van de gynaecoloog, heb halve paniekaanvallen bij de gedachte dat ik me weer bijna 2 jaar lang zo vreselijk ga voelen. Ga ik dat wel overleven met een kleuter erbij? Wat als het dit keer wéér zo’n hel wordt, ga ik dat nog een keer kunnen? Ik kan alleen maar huilen als ik aan dat vooruitzicht denk.
Mocht ik positief testen, zal ik de verloskundigepraktijk vragen om extra begeleiding. En ik zag dat er een speciale cursus is om relaxed te bevallen (wat een utopie).
Maar verder? Ik hoor graag ervaringen.
zondag 9 juni 2024 om 22:44
Heyyy wat naar dat je zo'n moeilijke tijd hebt gehad.. ik zou niet wachten tot je zwanger bent.. maar nu al bij de huisarts een afspraak maken.. misschien kan hij of zij je vast verwijzen naar de gynaecoloog voor een preconceptioneel adviesgesprek/POP poli. Lijkt me heel verstandig gezien je voorgeschiedenis.. en je zou zelfs EMDR kunnen overwegen?
Ik wens je alle goeds!
Ik wens je alle goeds!
maandag 10 juni 2024 om 03:17
DitEnigme schreef: ↑09-06-2024 22:44Heyyy wat naar dat je zo'n moeilijke tijd hebt gehad.. ik zou niet wachten tot je zwanger bent.. maar nu al bij de huisarts een afspraak maken.. misschien kan hij of zij je vast verwijzen naar de gynaecoloog voor een preconceptioneel adviesgesprek/POP poli. Lijkt me heel verstandig gezien je voorgeschiedenis.. en je zou zelfs EMDR kunnen overwegen?
Ik wens je alle goeds!
maandag 10 juni 2024 om 12:38
Dankjewel, ik wist helemaal niet dat er zoiets als een preconceptioneel gesprek bestond voor “psychisch light” problematiek. Zo omschrijf ik het zelf maar.Enigme schreef: ↑09-06-2024 22:44Heyyy wat naar dat je zo'n moeilijke tijd hebt gehad.. ik zou niet wachten tot je zwanger bent.. maar nu al bij de huisarts een afspraak maken.. misschien kan hij of zij je vast verwijzen naar de gynaecoloog voor een preconceptioneel adviesgesprek/POP poli. Lijkt me heel verstandig gezien je voorgeschiedenis.. en je zou zelfs EMDR kunnen overwegen?
Ik wens je alle goeds!
Vanmorgen contact opgenomen met de verloskundige van de praktijk destijds en die kon het allemaal nog goed voor de geest halen en was blij dat ik vooraf contact opnam. Zij bieden ook psychische ondersteuning. Deze week gaan we een afspraak inplannen en een plan opstellen. Na een uurtje slaap vannacht voelt dat wel als een fijn houvast.
maandag 10 juni 2024 om 12:53
Ik dacht ook meteen aan EMDR, en voorwerk lijkt me een goed idee! Sterkte TO, het komt vast goed!Enigme schreef: ↑09-06-2024 22:44Heyyy wat naar dat je zo'n moeilijke tijd hebt gehad.. ik zou niet wachten tot je zwanger bent.. maar nu al bij de huisarts een afspraak maken.. misschien kan hij of zij je vast verwijzen naar de gynaecoloog voor een preconceptioneel adviesgesprek/POP poli. Lijkt me heel verstandig gezien je voorgeschiedenis.. en je zou zelfs EMDR kunnen overwegen?
Ik wens je alle goeds!
maandag 10 juni 2024 om 12:59
Meer dan anderhalf jaar van je leven ellende en jij noemt dat lichte problematiek? Ik wil je niks aanpraten, maar wees eens liever voor jezelf!
Ik heb het meegemaakt, heeft 6 jaar geduurd voor ik bij een p terechtkwam en ik had veel eerder aan de bel moeten trekken. Ik had het vooral met meer mensen moeten delen, te beginnen met mijn echtgenoot. Weet hij precies hoe je je gevoeld hebt?
Praat over je angst, niet alleen met hem, maar met iedereen die jou hoog heeft zitten. Delen scheelt zoveel!
Ik heb het meegemaakt, heeft 6 jaar geduurd voor ik bij een p terechtkwam en ik had veel eerder aan de bel moeten trekken. Ik had het vooral met meer mensen moeten delen, te beginnen met mijn echtgenoot. Weet hij precies hoe je je gevoeld hebt?
Praat over je angst, niet alleen met hem, maar met iedereen die jou hoog heeft zitten. Delen scheelt zoveel!
maandag 10 juni 2024 om 19:51
Dank Pimpelmeesje! EMDR volgen lijkt me best heftig, moet ik even over nadenken..
Ninanoname, wat een lief bericht, dankjewel. Hopelijk gaat het met jou nu goed.
Misschien is het inderdaad wel heftiger dan ik eigenlijk accepteren wil. Mijn gedachte dat het meevalt omdat ik het overleefd heb zonder antidepressiva of therapie is niet helemaal realistisch.
Ik vind het nog steeds zo zonde van een tijd die eigenlijk mooi had moeten zijn. Het voelt als “hoort erbij” al die mindere momenten, alsof ik de mooie dingen niet wílde zien. Daarom vind ik het delen ook moeilijk. Het wordt vaak afgedaan als iets waar je zelf de hand in hebt. Ik ben normaal gesproken heel positief, ik snap zelf ook niet hoe ik in die tijd zo zwart was. Mijn man weet het wel, die vond het zelf ook lastig om mij zo te zien. We moeten er inderdaad meer over praten, goeie reminder!
Ninanoname, wat een lief bericht, dankjewel. Hopelijk gaat het met jou nu goed.
Misschien is het inderdaad wel heftiger dan ik eigenlijk accepteren wil. Mijn gedachte dat het meevalt omdat ik het overleefd heb zonder antidepressiva of therapie is niet helemaal realistisch.
Ik vind het nog steeds zo zonde van een tijd die eigenlijk mooi had moeten zijn. Het voelt als “hoort erbij” al die mindere momenten, alsof ik de mooie dingen niet wílde zien. Daarom vind ik het delen ook moeilijk. Het wordt vaak afgedaan als iets waar je zelf de hand in hebt. Ik ben normaal gesproken heel positief, ik snap zelf ook niet hoe ik in die tijd zo zwart was. Mijn man weet het wel, die vond het zelf ook lastig om mij zo te zien. We moeten er inderdaad meer over praten, goeie reminder!
maandag 10 juni 2024 om 20:00
Ik vind dit altijd een heel verhelderend filmpje om uit te leggen hoe het voelt: I had a black dog, his name was depression.
Als dat je eigen schuld zou zijn, dan een hartinfarct ook. Praat erover met vriendinnen, het maakt het zoveel lichter! Want iedereen herkent wat je bedoeld, ze herkennen de zwaarte niet, maar wel de machteloosheid. En dat maakt het kleiner, weten dat je geen uitzondering bent.
En een zwangerschap hoeft ook geen roze wolk te zijn hè? Dat is het voor de meeste vrouwen niet, al zou je dat wel denken, met alle berichtgeving om het hele verschijnsel. Het is gewoon echt heel zwaar, een zwangerschap pleegt een aanslag op je lichaam, dat ziet iedereen, maar dat het ook mentaal zwaar is, daar wordt aan voorbijgegaan.
Als dat je eigen schuld zou zijn, dan een hartinfarct ook. Praat erover met vriendinnen, het maakt het zoveel lichter! Want iedereen herkent wat je bedoeld, ze herkennen de zwaarte niet, maar wel de machteloosheid. En dat maakt het kleiner, weten dat je geen uitzondering bent.
En een zwangerschap hoeft ook geen roze wolk te zijn hè? Dat is het voor de meeste vrouwen niet, al zou je dat wel denken, met alle berichtgeving om het hele verschijnsel. Het is gewoon echt heel zwaar, een zwangerschap pleegt een aanslag op je lichaam, dat ziet iedereen, maar dat het ook mentaal zwaar is, daar wordt aan voorbijgegaan.
donderdag 13 juni 2024 om 12:54
Bedankt voor je lieve woorden! Inderdaad een goede film, bedankt voor de tip. Heel verhelderend ook.
Ik zit inmiddels al een aantal dagen in herbelevingen en ik schrijf veel op, en laat het mijn man lezen en die schrikt zich steeds een halve hartverzakking. Ondanks alle gesprekken wist hij ook niet hoe diep ik gezeten heb. En nu ik inzie dat het wellicht niet allemaal zo “light” was en niet meeviel, kan ik ook wat meer toegeven dat het echt een traumatisch gebeuren is geweest. De testen vliegen er doorheen, maar nog geen twee streepjes gezien. Kan ook nog niet, maar goed. Zaterdag weten we het
Ik zit inmiddels al een aantal dagen in herbelevingen en ik schrijf veel op, en laat het mijn man lezen en die schrikt zich steeds een halve hartverzakking. Ondanks alle gesprekken wist hij ook niet hoe diep ik gezeten heb. En nu ik inzie dat het wellicht niet allemaal zo “light” was en niet meeviel, kan ik ook wat meer toegeven dat het echt een traumatisch gebeuren is geweest. De testen vliegen er doorheen, maar nog geen twee streepjes gezien. Kan ook nog niet, maar goed. Zaterdag weten we het
zondag 16 juni 2024 om 20:03
Wat een herkenning.
Ik ben tijdens mijn zwangerschap continu misselijk geweest en een dochter die de eerste maanden vreselijk veel huilde. Ik ben zo vreselijk ongelukkig geweest. Ik heb wel eens gezegd, ik wil alleen een tweede als ik de zwangerschap en het eerste jaar mag overslaan. Ik kreeg ook totaal geen baby kriebels van pasgeboren baby’s of het gevoel dat ik dat ooit nog wilde.
En nu wordt mijn dochter bijna 2 en ineens kriebelt het aan alle kanten en wil ik heel graag een tweede (mijn man al wat langer maar die is er expres niet over begonnen door mijn nare ervaring).
Aan de ene kant wil ik morgen weer een positieve test in mijn handen, aan de andere kant sta ik nu echt angst uit. Wat als het weer zo naar allemaal is, krijg ik dan niet enorme spijt..
dus geen tips maar wel veel herkenning.
Ik ben heel benieuwd naar je test!
Ik ben tijdens mijn zwangerschap continu misselijk geweest en een dochter die de eerste maanden vreselijk veel huilde. Ik ben zo vreselijk ongelukkig geweest. Ik heb wel eens gezegd, ik wil alleen een tweede als ik de zwangerschap en het eerste jaar mag overslaan. Ik kreeg ook totaal geen baby kriebels van pasgeboren baby’s of het gevoel dat ik dat ooit nog wilde.
En nu wordt mijn dochter bijna 2 en ineens kriebelt het aan alle kanten en wil ik heel graag een tweede (mijn man al wat langer maar die is er expres niet over begonnen door mijn nare ervaring).
Aan de ene kant wil ik morgen weer een positieve test in mijn handen, aan de andere kant sta ik nu echt angst uit. Wat als het weer zo naar allemaal is, krijg ik dan niet enorme spijt..
dus geen tips maar wel veel herkenning.
Ik ben heel benieuwd naar je test!
maandag 17 juni 2024 om 04:19
Hella- schreef: ↑16-06-2024 20:03Wat een herkenning.
Ik ben tijdens mijn zwangerschap continu misselijk geweest en een dochter die de eerste maanden vreselijk veel huilde. Ik ben zo vreselijk ongelukkig geweest. Ik heb wel eens gezegd, ik wil alleen een tweede als ik de zwangerschap en het eerste jaar mag overslaan. Ik kreeg ook totaal geen baby kriebels van pasgeboren baby’s of het gevoel dat ik dat ooit nog wilde.
En nu wordt mijn dochter bijna 2 en ineens kriebelt het aan alle kanten en wil ik heel graag een tweede (mijn man al wat langer maar die is er expres niet over begonnen door mijn nare ervaring).
Aan de ene kant wil ik morgen weer een positieve test in mijn handen, aan de andere kant sta ik nu echt angst uit. Wat als het weer zo naar allemaal is, krijg ik dan niet enorme spijt..
dus geen tips maar wel veel herkenning.
Ik ben heel benieuwd naar je test!
Dat lijkt me heel moeilijk voor je Hella.
Misschien zou je als het blijft kriebelen jezelf vanaf het begin goed kunnen opzetten met hulp van een begeleider. Bijvoorbeeld een doula. Deze persoon is uitgebreid opgeleidt en heeft veel ervaring met zwangeren, geboorte en eventueel de tijd erna. Zoek eens op misschien.
Als het iemand is waar je het goed mee kunt vinden kan dat een enorm verschil gaan maken.
maandag 17 juni 2024 om 04:38
Doula misschien voor jou ook een ideetje?houtenklompjes schreef: ↑10-06-2024 12:38Dankjewel, ik wist helemaal niet dat er zoiets als een preconceptioneel gesprek bestond voor “psychisch light” problematiek. Zo omschrijf ik het zelf maar.
Vanmorgen contact opgenomen met de verloskundige van de praktijk destijds en die kon het allemaal nog goed voor de geest halen en was blij dat ik vooraf contact opnam. Zij bieden ook psychische ondersteuning. Deze week gaan we een afspraak inplannen en een plan opstellen. Na een uurtje slaap vannacht voelt dat wel als een fijn houvast.
maandag 17 juni 2024 om 05:25
Wat een herkenning lees ik in dit topic. Hier was het juist de 2e die een verschrikkelijke huilbaby was waardoor ik twijfel of er nog een 3e gaat komen ( wat ik altijd gewild heb).
Allebei HG zwangerschappen en vroegtijdig uitgevallen op het werk. Constant ziekenhuisonderzoeken en een hoop gedoe. De 1e kwam met veel vocht in haar longen ter wereld en moest direct in de couveuse op een andere kamer voor uren (BE). Ze was 1 maand oud en toen overleed mijn moeder en moest ik alles alleen afhandelen. 1e was 4 maanden oud en onverwacht was ik zwanger van de 2e. Helaas nog meer klachten dan de vorige keer tijdens de zwangerschap.
Bij de 2e bevalling was de ruggenprik 3x verkeerd gezet waardoor ik nog met 6cm ontsluiting tussen allerlei mensen op een zaal lag te krijsen enkel gescheiden door een gordijntje(NL) Gelukkig kwam de 2e goed ter wereld. Ze leek zo rustig en kalm…..
Nou na 2 weken tot 6 maanden heeft ze 12 uur per dag gehuild. Reflux, koemelkallergie en de hele ellende. Ze is nu 9 maanden en huilt gelukkig veel minder. Ook ik begin nu pas te genieten maar het zijn zware maanden geweest zonder enige vorm van vangnet met 2 kleintjes zo kort achter elkaar.
Ik heb gelukkig mijn gevoelens kenbaar gemaakt bij de huisarts toen ik 30 weken zwanger was van de 2e en werd doorverwezen naar de POP poli in het ziekenhuis. Zij hebben mij goed opgevolgd tot 4 maanden na de bevalling. Uiteindelijk ben ik bij een psycholoog in therapie gegaan voor allerlei onverwerkt leed.
Hier in BE gaan de kindjes met 2,5 jaar naar school. Ik heb besloten om tegen die tijd een definitieve keuze te maken over de 3e. Ze zijn hier nu 21 en 9 maanden. Uiteindelijk weet ik dat er goede hulp en voldoende ondersteuning is maar dat je er beter optijd bij kan zijn. En ik weet hoe rot het is om je 9 maanden zo te voelen en vervolgens nog het 1e jaar te moeten overleven maar ik zeg constant tegen mezelf “ het is maar tijdelijk zo k*t”. En cliché, ik weet het… maar we krijgen er zoveel meer voor terug.
Allebei HG zwangerschappen en vroegtijdig uitgevallen op het werk. Constant ziekenhuisonderzoeken en een hoop gedoe. De 1e kwam met veel vocht in haar longen ter wereld en moest direct in de couveuse op een andere kamer voor uren (BE). Ze was 1 maand oud en toen overleed mijn moeder en moest ik alles alleen afhandelen. 1e was 4 maanden oud en onverwacht was ik zwanger van de 2e. Helaas nog meer klachten dan de vorige keer tijdens de zwangerschap.
Bij de 2e bevalling was de ruggenprik 3x verkeerd gezet waardoor ik nog met 6cm ontsluiting tussen allerlei mensen op een zaal lag te krijsen enkel gescheiden door een gordijntje(NL) Gelukkig kwam de 2e goed ter wereld. Ze leek zo rustig en kalm…..
Nou na 2 weken tot 6 maanden heeft ze 12 uur per dag gehuild. Reflux, koemelkallergie en de hele ellende. Ze is nu 9 maanden en huilt gelukkig veel minder. Ook ik begin nu pas te genieten maar het zijn zware maanden geweest zonder enige vorm van vangnet met 2 kleintjes zo kort achter elkaar.
Ik heb gelukkig mijn gevoelens kenbaar gemaakt bij de huisarts toen ik 30 weken zwanger was van de 2e en werd doorverwezen naar de POP poli in het ziekenhuis. Zij hebben mij goed opgevolgd tot 4 maanden na de bevalling. Uiteindelijk ben ik bij een psycholoog in therapie gegaan voor allerlei onverwerkt leed.
Hier in BE gaan de kindjes met 2,5 jaar naar school. Ik heb besloten om tegen die tijd een definitieve keuze te maken over de 3e. Ze zijn hier nu 21 en 9 maanden. Uiteindelijk weet ik dat er goede hulp en voldoende ondersteuning is maar dat je er beter optijd bij kan zijn. En ik weet hoe rot het is om je 9 maanden zo te voelen en vervolgens nog het 1e jaar te moeten overleven maar ik zeg constant tegen mezelf “ het is maar tijdelijk zo k*t”. En cliché, ik weet het… maar we krijgen er zoveel meer voor terug.
maandag 17 juni 2024 om 06:34
Ik herken de angst om voor een volgend kindje te gaan, als je je zo rot hebt gevoeld!
Maar weet dat echt elke zwangerschap/bevalling/kraamtijd anders is.
Bij mijn tweede had ik een verschrikkelijke zwangerschap. Met veel paniekaanvallen, hyperventilatie, elke dag tot de bevalling overgeven, migraines, een mega grote buik en ons kind werd ook heel groot geschat.
Ik heb het nooit echt toegegeven aan iemand, maar ik voelde me echt depressief. Ging met 20 weken de ziektewet al in en kwam de deur niet meer uit.
De bevalling was prima, maar de tijd erna was ook vreselijk. Ik keek er zo naar uit om niet meer zwanger te zijn, en weer mezelf te worden. Maar we kregen corona en ik ben 6-8 weken doodziek geweest dus heb alleen maar in mijn bed gelegen met koorts.
Daarna kreeg ik nog een gewone griep, en daarna nog een longontsteking waardoor ik me pas na ongeveer 2 jaar weer een beetje beter voelde.
Onze dochter was wel een perfecte baby en aan haar lag het echt niet, het waren echt de omstandigheden die het vreselijk maakten.
Ja en toen (nu 22 weken) raakte ik zwanger van onze derde.
En ik dacht, ik kan twee dingen doen ik kan bij de pakken neer gaan zitten, of ik maak er het beste van en trek op tijd aan de bel als het niet gaat.
En deze zwangerschap voel ik me zo goed!
Ik ben maar kort misselijk geweest (en daar zat vooral mijn angst), en ben over het algemeen veel relaxter en vrolijker. Tot nu toe gaat het me echt goed af.
Ik hoop dat dit voor jou ook zo mag zijn en dat je toch een beetje mag genieten als je wel zwanger bent, en van de tijd er na.
Goed van je dat je nu al hulp zoekt!
Maar weet dat echt elke zwangerschap/bevalling/kraamtijd anders is.
Bij mijn tweede had ik een verschrikkelijke zwangerschap. Met veel paniekaanvallen, hyperventilatie, elke dag tot de bevalling overgeven, migraines, een mega grote buik en ons kind werd ook heel groot geschat.
Ik heb het nooit echt toegegeven aan iemand, maar ik voelde me echt depressief. Ging met 20 weken de ziektewet al in en kwam de deur niet meer uit.
De bevalling was prima, maar de tijd erna was ook vreselijk. Ik keek er zo naar uit om niet meer zwanger te zijn, en weer mezelf te worden. Maar we kregen corona en ik ben 6-8 weken doodziek geweest dus heb alleen maar in mijn bed gelegen met koorts.
Daarna kreeg ik nog een gewone griep, en daarna nog een longontsteking waardoor ik me pas na ongeveer 2 jaar weer een beetje beter voelde.
Onze dochter was wel een perfecte baby en aan haar lag het echt niet, het waren echt de omstandigheden die het vreselijk maakten.
Ja en toen (nu 22 weken) raakte ik zwanger van onze derde.
En ik dacht, ik kan twee dingen doen ik kan bij de pakken neer gaan zitten, of ik maak er het beste van en trek op tijd aan de bel als het niet gaat.
En deze zwangerschap voel ik me zo goed!
Ik ben maar kort misselijk geweest (en daar zat vooral mijn angst), en ben over het algemeen veel relaxter en vrolijker. Tot nu toe gaat het me echt goed af.
Ik hoop dat dit voor jou ook zo mag zijn en dat je toch een beetje mag genieten als je wel zwanger bent, en van de tijd er na.
Goed van je dat je nu al hulp zoekt!
zaterdag 13 juli 2024 om 13:45
Ondertussen alweer een tijdje verder, de eerste test bleek negatief. Dat gaf ruimte om eea te verwerken, ik heb onder andere al een (evaluatie)gesprek gehad met het ziekenhuis en de praktijk. Ik vind het wel pittige gesprekken, maar wel helpend. Heel blij met mijn kleine praktijk, die denkt zo fijn mee. Het eerste gesprek met een EMDR therapeut staat ook ingepland. Het verbaast me echt hoe serieus ik genomen word, ik voelde me zo’n ontzettende aansteller. Dat ik dat echt niet ben voelt al als een hele steun. Dank ook voor al jullie fijne berichten en verhalen!
En je zult net zien.. we wilden het eigenlijk nog eventjes uitstellen om alles wat beter een plekje te geven. Twee weken geleden een feestje gehad met gezellige afsluiter, en ja hoor.. vanmorgen een positieve test in handen. Licht in shock, maar eigenlijk vooral heel erg blij
En je zult net zien.. we wilden het eigenlijk nog eventjes uitstellen om alles wat beter een plekje te geven. Twee weken geleden een feestje gehad met gezellige afsluiter, en ja hoor.. vanmorgen een positieve test in handen. Licht in shock, maar eigenlijk vooral heel erg blij
maandag 15 juli 2024 om 04:08
Gefeliciteerd t.o. wat een mooi nieuws. Vertrouw op jezelf en de mensen om je heen (zowel je naasten als professionals), je staat er niet alleen voor als het moeilijk mocht worden. Ik hoop dat je je blijheid vast kan houden en kan genieten van je zwangerschap
ronjja wijzigde dit bericht op 15-07-2024 04:10
Reden: ongepaste emoticon verwijderd
Reden: ongepaste emoticon verwijderd
1.52% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
