Ben ik depressief?

Hallo allemaal,

Ik wist niet of ik de juiste categorie heb aangevinkt want mijn topic gaat over meerdere categorieën bij elkaar denk ik. Ik zal maar bij het begin beginnen.

Allereerst even mezelf kort voorstellen: ik ben 32 jaar, mama van een kindje van 2. Wij proberen al bijna een jaar voor een tweede kindje. Ons eerste kindje hebben wij door middel van hulp van het ziekenhuis kunnen krijgen via IUI. Het tweede kindje hebben we uiteindelijk ook via IUI geprobeerd omdat het op de natuurlijke manier weer niet wilde lukken. Na 3 keer kreeg ik eindelijk een positieve test. Vervolgens kreeg ik een paar dagen na die positieve test al vrij snel een miskraam. De volgende maand zonder IUI, weer een positieve test, weer een miskraam maar dit keer bij week 5. Nu de derde keer zonder IUI, weer een positieve test en inmiddels onderweg naar week 7. Hopelijk zet deze goed door en mag ik zwanger zijn van een gezond kindje.

Een miskraam had ik overigens nog nooit gehad, ook niet toen we aan het proberen waren voor mijn eerste kindje. Bij de eerste miskraam had ik gemengde gevoelens, omdat het in zo'n vroege stadium gebeurde probeerde ik mezelf voor te houden dat ik gewoon ongesteld ben geworden zodat ik er niet al teveel mee zou zitten. Bij de tweede miskraam ging ik de dagen tellen tot wanneer ik de eerste miskraam had en omdat het toen wel goed leek te gaan was ik al heel blij en kreeg ik allerlei vooruitzichten en plannen in mijn hoofd bij de komst van een tweede kindje. Maar toen ik uiteindelijk toch begon te bloeden was ik daar zo enorm verdrietig over. Ik denk dat ik me nog nooit zo erg machteloos en verdrietig heb gevoeld. Mijn partner heeft mij ook nog nooit zo verdrietig gezien en hij schrok er wel van. Heb echt dagenlang mezelf zo ongelooflijk slecht gevoeld alsof er geen positiviteit meer bestaat in mijn leven. Uiteindelijk vlak na die tweede miskraam hadden wij een vakantie, waar ik op dat moment eigenlijk geen zin meer in had, maar ik dacht dit is een momentje voor ons twee zonder kindje erbij om even op adem te komen en te genieten van de rust. Ons reis heeft me wel een stuk beter laten voelen en ik heb het achter me kunnen laten. Nu bij de derde positieve test heb ik geen moment blijdschap ervaren omdat ik bang ben voor nog een miskraam. Ik ben naar het ziekenhuis geweest voor een hele vroege echo omdat ik bang was dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had (vanwege pijn aan mijn rechterbuik) en toen zagen we in de echo wel al een vruchtzakje in de baarmoeder maar nog geen kloppend hart omdat het nog te vroeg was. Hier was ik wel gerustgesteld over maar ik voel echt helemaal niks qua emoties. Geen blijdschap, geen hoop op iets. Aan de andere kant ben ik ook opeens bang voor een tweede kind terwijl ik ervan droomde. Mijn droom was om 3 kinderen te hebben maar die droom begint steeds meer te wankelen. Ik vind het met 1 kindje al heel zwaar en vraag me af hoe het gaat zijn met 2 of meer... Nu voel ik mij sinds de afgelopen week echt heel erg verdrietig en eenzaam. Ik heb niet echt vrienden in mijn omgeving vanwege een verhuizing en ik werk 2 dagen in de week. De rest van de week ben ik thuis met ons kindje en heb ik helemaal nergens zin in. Normaal ging ik wel eens een boekje lezen, huis schoonmaken, mezelf verzorgen, films/series kijken etc. Hier heb ik nu echt totaal geen zin meer in. Ik weet niet waarom ik mij zo voel en begin me nu wel steeds meer zorgen te maken. Ik voel me niet meer mezelf. Ik weet ook niet of ik het moet linken aan de miskramen en de zwangerschap of dat dit gewoon komt door de hormonen in mijn lichaam die dit gevoel veroorzaken, of dat ik me gewoon verveel...

Zijn er hier meer mensen die dit soort gevoeles hebben ervaren en weten waar dit door kan komen? Ik vind het ook heel moeilijk om de stap te nemen om hulp hierbij te zoeken omdat ik het dan meteen zo groot maak. Mijn partner die werkt heel veel dus hem zie ik ook soms gewoon dagen niet. Hij probeert mij wel steeds op te vrolijken en met me te praten maar de eenzaamheid gaat gewoon niet weg