Bevallingsangst!

Ik was ook bang, maar achteraf ben ik blij om hoe het is gegaan. Het was heel natuurlijk, en dat wilde ik ook het liefste.



Ik raad je aan je angst met je verloskundige te bespreken. Bij mij hielp dat echt.

Gezien je vorige ervaring zou ik het inderdaad met je verloskundige bespreken inderdaad. En als zij er niet uitkomt, kan je je misschien laten doorverwijzen. Ik denk niet dat er veel vrouwen staan te springen om te bevallen, maar jij hebt natuurlijk een hele andere achtergrond dan de meeste zwangere vrouwen. Sterkte en succes!

Echt angst had ik niet, maar ik was me er wel van bewust dat een bevalling altijd gepaard kan gaan met risico's. Ik had wel een (voor mij) hele goede bevallingscursus gehad, waardoor ik heel veel vertrouwen in mezelf had. Ik voelde me dus goed voorbereid en had als enige doel om tijdens de bevalling rustig te blijven en goed te blijven ademen. Dat is gelukt en de bevalling liep voorspoedig. Ik wens je hetzelfde toe. Ik neem aan dat je ook wel begeleiding hebt en dat je je angst hebt besproken met je gynaecoloog?

Wat een verschrikkelijke ervaring! Ik kan je angst heel goed begrijpen. Al kan iemand die niet hetzelfde heeft meegemaakt zich dat natuurlijk niet echt voorstellen.



Onthoud dat je zelf heel veel mag bepalen: je kunt voor een ziekenhuisbevalling kiezen als je dat een veiliger gevoel geeft. Van een kennis hoorde ik zelfs dat ze had gekozen voor een geplande keizersnee na eerder een kindje te hebben verloren bij de bevalling.



Heb je wel een fijne verloskundige? Dat scheelt namelijk een heleboel.



Ik wens je in elk geval heel veel sterkte en alle geluk van de wereld als je straks je kindje vasthoudt!

Ben je bang voor de bevalling? Of ben je vooral bang voor wat erna komt, de gezondheid van je kindje?

Je kunt voor de bevalling een gesprek aanvragen met een kinderarts zodat die je precies kan uitleggen wat de risico's zijn voor je kind en hoe ze je kind verzorgen direct na de geboorte. Misschien stelt dat je wat meer gerust.

Verder: sterkte. Ik hoop dat het allemaal goed gaat en dat je je kindje zo snel mogelijk mee naar huis mag nemen.

Ik heb zo extreem lopen panikeren dat ik geen weeën meer kon aanmaken .

Uit eindelijk kreeg ik een keizersnee want met mij viel niet meer te communiseren .

Ik herken het helemaal, helaas.



Ons eerste kindje is na een voorspoedige bevalling gezond geboren. Binnen een kleine 2 uur werd ons kleintje ziek, heel ziek. We zijn overgeplaatst naar een academisch ziekenhuis, maar het mocht niet baten. Nog geen dag heeft ons kleintje bij ons mogen zijn.



Nu zit ik met een dikke buik op de bank. Nog 3 weken en dan zal ik worden ingeleid. Nu weten ze bij ons de oorzaak van de ziekte en is er een heel protocol opgesteld, dit geeft wel wat rust.



MAAR, er moet wel een tijdspad gevolgd worden en mijn angst is dat ze dit niet halen. Ook ben ik me nog meer bewust van 1001 dingen die er verder nog mis kunnen gaan, zoals overlijden in de buik vlak of tijdens de bevalling enz.



Dat maakt dat ik me nerveus maak. Ik slaap nog wel, maar ben er wel elke dag mee bezig. Gister heb ik aangegeven dat ik de volgende afspraak (bij 37.2) niet eerder naar huis ga dan dat ik een datum heb waarop we gaan beginnen.



Ik weet dat de datum van inleiding niet de geboortedatum hoeft te zijn, maar ik wil gewoon weten waar ik aan toe ben.



Bij de eerste heb ik 3x terug moeten komen in de laatste week voordat we gingen beginnen en nu wil ik gewoon weten dan en dan gaan we beginnen.



Lieve winterstorm, het is heel moeilijk om dit van je af te zetten en je angst is geheel terecht maar probeer toch zo rustig mogelijk te blijven. Ik houd me vast aan de soepelheid van de vorige bevalling, ondanks dat ik heel goed weet dat ik er nu niet zo rustig in zal gaan. Toch probeer ik dat vast te houden, omdat je de hoop niet mag verliezen en je moet geloven in je eigen kunnen én in deze baby.



Heel veel sterkte!

Mijn eerste zwangerschap liep ook heel slecht af. Het kindje was overleden in de baarmoeder na 27 weken zwangerschap. Dit is onderzocht en ongeveer een half jaar later was ik weer zwanger.

De gynaecoloog zei dat de eerste keer puur pech was (moederkoek was niet goed volgroeid).

Dus we probeerden het nogmaals. Ik werd goed in de gaten gehouden door de gynaecoloog, veel echo's. Maar nu braken de vliezen bij 25.5 weken. Dus 's nachts eerst na het ziekenhuis hier. Toen werden we doorgestuurd naar een gespecialiseerd ziekenhuis. Daar moest ik aan de weëenremmers.

En na 27.3 weken is onze dochter geboren (ongeveer 35 cm en 1165 gram) via een spoedkeizersnee, omdat ik koorts kreeg. Het was allemaal heel spannend. Er waren veel ups en downs. Maar uiteindelijk na 11 weken ziekenhuis mocht ze naar huis.

Nu is ze 11 jaar en het gaat prima. Dus ze was heel klein, maar het kan allemaal goed komen.

Hoeveel weken ben je nu?