Zwanger
alle pijlers
Binding met je kind
vrijdag 20 maart 2020 om 21:55
Ik ben op dit moment 31 weken zwanger en merk dat ik het lastig vind om de verbinding te leggen met de baby.
Ben niet zozeer heel erg bang vanwege het coronavirus, durf er wel op te vertrouwen dat ik tzt de beste zorg zal krijgen. Mocht de situatie dan anders zijn dan dealen we er dan mee, heeft geen zin om me daar nu druk over te maken.
Maar omdat de situatie zo surrealistisch voelt en alles en iedereen lijkt stil te staan. Heel stom maar het voelt soms alsof ik in een film leef en me bijna niet meer kan voorstellen dat ik een kind krijg. Mijn tijd tikt zeg maar wel door.
Heeft iemand misschien tips/advies om meer die connectie te maken en weet niet of ik het realisme kan noemen maar meer hier in het moment te kunnen zijn.
Ben niet zozeer heel erg bang vanwege het coronavirus, durf er wel op te vertrouwen dat ik tzt de beste zorg zal krijgen. Mocht de situatie dan anders zijn dan dealen we er dan mee, heeft geen zin om me daar nu druk over te maken.
Maar omdat de situatie zo surrealistisch voelt en alles en iedereen lijkt stil te staan. Heel stom maar het voelt soms alsof ik in een film leef en me bijna niet meer kan voorstellen dat ik een kind krijg. Mijn tijd tikt zeg maar wel door.
Heeft iemand misschien tips/advies om meer die connectie te maken en weet niet of ik het realisme kan noemen maar meer hier in het moment te kunnen zijn.
vrijdag 20 maart 2020 om 22:02
Komt vanzelf als het kind er is! Ik kon me tijdens de zwangerschap weinig voorstellen van hoe het zou zijn met kind, voelde ook niet echt een verbinding. Maar zodra ze geboren was wel, en dat werd met de dag meer en meer. Precies hetzelfde bij kind 2, dus zou me er echt geen zorgen over maken! Je moet je kind nog leren kennen.
vrijdag 20 maart 2020 om 22:02
Ga 3 keer per dag op je rug liggen op de bank of je bed en leg je handen op je buik, beetje duwen op je buik. Vaak reageert je baby dan wel.
Of zoek op youtube zwangerschapsyoga filmpjes, ook even bezig zijn met de baby.
Verder krijgt je baby er niets van als je nu niet aan je baby denkt, die groeit lekker door.
Of zoek op youtube zwangerschapsyoga filmpjes, ook even bezig zijn met de baby.
Verder krijgt je baby er niets van als je nu niet aan je baby denkt, die groeit lekker door.
vrijdag 20 maart 2020 om 22:02
Even los van Corona, in het laatste trimester gaan veel vrouwen een beetje in zichzelf gekeerd raken. Normaliter omdat dan alles klaar is (babykamer, alle spullen in huis, kraamzorg geregeld, laatste overdrachten voor verlof op het werk). Een beetje alsof het om iemand anders gaat.
En die verbinding, er zijn ook heel veel vrouwen die niet gelijk ‘in love’ zijn als zo’n versgeperste baby op hen wordt gelegd. Meer verbazing. Of gewoon totale uitputting
. Eigenlijk is er geen ‘norm’ qua verbinding. Bij de een is dat direct, de ander groeit er in.
Ik heb van de vrouwen in mijn kring wel gehoord dat ze bij een tweede (of derde, vierde) zwangerschap bewust tijd maken voor die zwangerschap omdat het anders zo langs hen door gaat in de waan van de dag. Maar zij weten dan ook wat het is, wat te verwachten. Dat is toch anders voor iemand die voor het eerst alles meemaakt en ook zichzelf moet ‘uitvinden’ als moeder.
En die verbinding, er zijn ook heel veel vrouwen die niet gelijk ‘in love’ zijn als zo’n versgeperste baby op hen wordt gelegd. Meer verbazing. Of gewoon totale uitputting
. Eigenlijk is er geen ‘norm’ qua verbinding. Bij de een is dat direct, de ander groeit er in.Ik heb van de vrouwen in mijn kring wel gehoord dat ze bij een tweede (of derde, vierde) zwangerschap bewust tijd maken voor die zwangerschap omdat het anders zo langs hen door gaat in de waan van de dag. Maar zij weten dan ook wat het is, wat te verwachten. Dat is toch anders voor iemand die voor het eerst alles meemaakt en ook zichzelf moet ‘uitvinden’ als moeder.
vrijdag 20 maart 2020 om 22:04
Thanks! Ja had sowieso die verbinding niet heel erg maar nu helemaal weinig. Soort van angst dat ik straks ga bevallen en ik geestelijk niet voorbereid ben. Al ben je dat waarschijnlijk nooitMaolmoire schreef: ↑20-03-2020 22:02Komt vanzelf als het kind er is! Ik kon me tijdens de zwangerschap weinig voorstellen van hoe het zou zijn met kind, voelde ook niet echt een verbinding. Maar zodra ze geboren was wel, en dat werd met de dag meer en meer. Precies hetzelfde bij kind 2, dus zou me er echt geen zorgen over maken! Je moet je kind nog leren kennen.
vrijdag 20 maart 2020 om 22:06
Haha vooral dat het over iemand anders gaat inderdaad! Was ook al heel blij dat mijn zus bij de eerste de eerste dagen zoiets had: die baby in de wieg, hoort die echt bij mij. Niet inderdaad de mega roze wolk waar je vooral over leest.lemoos2 schreef: ↑20-03-2020 22:02Even los van Corona, in het laatste trimester gaan veel vrouwen een beetje in zichzelf gekeerd raken. Normaliter omdat dan alles klaar is (babykamer, alle spullen in huis, kraamzorg geregeld, laatste overdrachten voor verlof op het werk). Een beetje alsof het om iemand anders gaat.
En die verbinding, er zijn ook heel veel vrouwen die niet gelijk ‘in love’ zijn als zo’n versgeperste baby op hen wordt gelegd. Meer verbazing. Of gewoon totale uitputting
vrijdag 20 maart 2020 om 22:06
ik had dat gevoel in het laatste trimester precies zo, echt precies wat jij beschrijft. Toen ik bevallen was, was ik meteen helemaal verliefd. Ik zou me er dus niet druk om maken.
vrijdag 20 maart 2020 om 22:08
Dit is wel een goeie inderdaad. Mijn zwangerschapsyoga cursus is helaas afgezegd dus mooie vervanger.Gatinmijnsok schreef: ↑20-03-2020 22:02Ga 3 keer per dag op je rug liggen op de bank of je bed en leg je handen op je buik, beetje duwen op je buik. Vaak reageert je baby dan wel.
Of zoek op youtube zwangerschapsyoga filmpjes, ook even bezig zijn met de baby.
Verder krijgt je baby er niets van als je nu niet aan je baby denkt, die groeit lekker door.
vrijdag 20 maart 2020 om 22:11
Die roze wolk moet je loslaten. Heel fijn als je ‘m gaat krijgen maar dat is volgens mij een minderheid (of het is dusdanig lang geleden dat de donderwolken vergeten zijn). Iedereen kan zijn of haar eigen ervaring delen maar uiteindelijk komt het op hetzelfde neer: als gezin zullen jullie het moeten ondergaan en jezelf opnieuw moeten ‘uitvinden’. Ik bedacht mij bij wijze van troost in dat eerste jaar vaak: “Voor de baby ben ik zijn ‘normaal’, hij weet niet beter dan dat dit mens dat struikelt over haar wallen een moeder is”. Wat dat betreft begint het hele gezin vanaf 0
vrijdag 20 maart 2020 om 22:19
Maak je geen zorgen het komt vanzelf goed met die binding.
Mijn kind is te vroeg geboren met een keizersnee. Ik was zo ziek dat ik de eerste paar dagen mijn kind niet kon zien.
Toen ik voor de eerste keer naar mijn baby ging kijken hadden ze elke baby die daar lag als mijn kind kunnen aanwijzen. Ik voelde 0 binding met mijn kind. Mijn baby mocht de eerste week de couveuse niet uit. Ik had steeds het gevoel zou dit echt mijn baby zijn? Het zou ook best 1 van de anderen kunnen zijn.
Daarna mocht ik buidelen. Toen bleek dat mijn baby zich wel verbonden voelde met mij. Zodra mijn kind in zijn blootje op mijn blote borst lag ging hij beter ademen en ging het zuurstofgehalte in zijn bloed omhoog en werd zijn hartslag beter. Je zag het gebeuhten op de monitor. Bij zijn vader gebeurde dat niet.
Toen kwam het gevoel dit is echt mijn kind en ging ik ook liefde voor hem voelen.
Mijn kind is te vroeg geboren met een keizersnee. Ik was zo ziek dat ik de eerste paar dagen mijn kind niet kon zien.
Toen ik voor de eerste keer naar mijn baby ging kijken hadden ze elke baby die daar lag als mijn kind kunnen aanwijzen. Ik voelde 0 binding met mijn kind. Mijn baby mocht de eerste week de couveuse niet uit. Ik had steeds het gevoel zou dit echt mijn baby zijn? Het zou ook best 1 van de anderen kunnen zijn.
Daarna mocht ik buidelen. Toen bleek dat mijn baby zich wel verbonden voelde met mij. Zodra mijn kind in zijn blootje op mijn blote borst lag ging hij beter ademen en ging het zuurstofgehalte in zijn bloed omhoog en werd zijn hartslag beter. Je zag het gebeuhten op de monitor. Bij zijn vader gebeurde dat niet.
Toen kwam het gevoel dit is echt mijn kind en ging ik ook liefde voor hem voelen.
vrijdag 20 maart 2020 om 22:28
Ik heb me tot de bevalling niet kunnen voorstellen dat er echt een mensje in mijn buik zat. Dat is toch ook gewoon te bizar voor woorden?
Mijn eerste gedachte toen ze er eenmaal was, was niet ‘oh, mijn kind!’, maar ‘godzijdank, het is voorbij’. En daarna vond ik het wel een leuk babietje, en ik vind babies nou eenmaal leuk, maar voor mijn gevoel hadden ze elk kind op mijn buik kunnen leggen.
Het gevoel van ‘wij horen bij elkaar’ kwam pas een nacht later, toen ze heel erg bleef huilen en de verpleegkundige haar op mijn borst legde. Ik voelde dat kleine lijfje gewoon ontspannen, en toen voelde het voor mij ook ineens als ‘ja, jij hoort bij mij’. Maar inderdaad meer omdat kind het zo voelde.
En toen ik haar voor het eerst naar de opvang had gebracht, dacht ik ook echt: wat nou als ik haar niet eens herken als ik haar kom halen of zo? Als ik niet weet welke het is? Ook dat kwam gewoon goed, natuurlijk wist ik dat wel (en anders herken je altijd de kleertjes nog
).
Mijn eerste gedachte toen ze er eenmaal was, was niet ‘oh, mijn kind!’, maar ‘godzijdank, het is voorbij’. En daarna vond ik het wel een leuk babietje, en ik vind babies nou eenmaal leuk, maar voor mijn gevoel hadden ze elk kind op mijn buik kunnen leggen.
Het gevoel van ‘wij horen bij elkaar’ kwam pas een nacht later, toen ze heel erg bleef huilen en de verpleegkundige haar op mijn borst legde. Ik voelde dat kleine lijfje gewoon ontspannen, en toen voelde het voor mij ook ineens als ‘ja, jij hoort bij mij’. Maar inderdaad meer omdat kind het zo voelde.
En toen ik haar voor het eerst naar de opvang had gebracht, dacht ik ook echt: wat nou als ik haar niet eens herken als ik haar kom halen of zo? Als ik niet weet welke het is? Ook dat kwam gewoon goed, natuurlijk wist ik dat wel (en anders herken je altijd de kleertjes nog
).
vrijdag 20 maart 2020 om 23:07
Ik herinner me dat ik in het begin wat verbaasd afstandelijk naar hen kon kijken. Maar owéé als ze huilden want dán waren ze van mij. Niemand mocht erbij want ze waren wél van mij. Heel verwarrend en tegelijkertijd fijn. Verwarrend was mijn gedrag voor manlief ook ;zeer verwarrend. Ben nog steeds dankbaar voor zijn geduld want toen mijn ratio het weer wat overnam zat hij te wachten. Later zei hij zoiets als: had echt geen idee of ik nou trots op je moest zijn of pissig op je moest worden.
Erg he? Maar echt waar.
Erg he? Maar echt waar.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 20 maart 2020 om 23:18
Ik herken dat ik in deze gekke dagen een soort geen tijd heb om met mijn zwangerschap bezig te zijn. Hoe anders dan bij de vorige twee. Dus savonds op de bank/ in bed maak ik bewust een momentje vrij om te aaien en te kletsen.
Ik heb liefde voor mijn kinderen gehad al tijdens de zwangerschap, maar binden deed ik toen ze er waren.
Sterkte iedergeval! Ik ben onder deze omstandigheden blij dat ik nog even moet.
@sugarmiss wat een ontroerend verhaal
Ik heb liefde voor mijn kinderen gehad al tijdens de zwangerschap, maar binden deed ik toen ze er waren.
Sterkte iedergeval! Ik ben onder deze omstandigheden blij dat ik nog even moet.
@sugarmiss wat een ontroerend verhaal
zaterdag 21 maart 2020 om 00:06
zaterdag 21 maart 2020 om 07:01
Goed dat je het aankaart TO 
Zo lang je eerlijk blijft naar jezelf en van jezelf mag voelen wat je voelt komt het wel goed.
En ik zat ook aan yoga te denken. Ik had een oefening bij yoga waarbij ik op handen en knieën mijn buik helemaal ontspande. Helemaal los laten hangen. Die zware bol van een buik moest ik dan zachtjes wiegen. Die oefening vond ik zo ontspannend en ik voelde dat mijn kind dat ook zo relaxed vond dat even alles wegebde
Als of baby en ik helemaal één zen waren.
Zo lang je eerlijk blijft naar jezelf en van jezelf mag voelen wat je voelt komt het wel goed. En ik zat ook aan yoga te denken. Ik had een oefening bij yoga waarbij ik op handen en knieën mijn buik helemaal ontspande. Helemaal los laten hangen. Die zware bol van een buik moest ik dan zachtjes wiegen. Die oefening vond ik zo ontspannend en ik voelde dat mijn kind dat ook zo relaxed vond dat even alles wegebde
Als of baby en ik helemaal één zen waren.
zaterdag 21 maart 2020 om 07:51
@sugermiss: wat heftig, maar eerlijk hoe je hier op kan terugkijken!
Dank, voor alle nuchtere visies en herkenningsverhalen. Ben nu ook al als de dood dat ik hem straks niet herken bij de opvang
Je hoort/leest vooral alle mega blije verhalen hoe leuk de zwangerschap is en de roze wolk daarna. Voel me bijna schuldig dat mijn zwangerschap lichamelijk niet zwaar is maar dat ik ook niet kan zeggen dat ik de hele tijd geniet van het ‘wonder’ en deze ‘bijzondere tijd’.
En ben ergens bang dat dat er ook niet direct is na de bevalling maar weet wel dat het uiteindelijk wel komt dat stemt me wel gerust.
Dank, voor alle nuchtere visies en herkenningsverhalen. Ben nu ook al als de dood dat ik hem straks niet herken bij de opvang
Je hoort/leest vooral alle mega blije verhalen hoe leuk de zwangerschap is en de roze wolk daarna. Voel me bijna schuldig dat mijn zwangerschap lichamelijk niet zwaar is maar dat ik ook niet kan zeggen dat ik de hele tijd geniet van het ‘wonder’ en deze ‘bijzondere tijd’.
En ben ergens bang dat dat er ook niet direct is na de bevalling maar weet wel dat het uiteindelijk wel komt dat stemt me wel gerust.
zaterdag 21 maart 2020 om 11:00
al dat hele roze geneuzel voelde ik ook niet hoor, en dat 'geniet ervan' was ook heel weinig toepasselijk in het begin... maar het wordt elke dag meer en op een gegeven moment, gewoon in je eigen tempo, valt er heel wat te genieten (geluidjes en lachjes) en dan is het goed om daar echt bij stil te staan
(totdat het weer keihard brullen is en poep tot in de nek en je baby doet alsof hij een tenniswedstrijd wil volgen tijdens de voeding)
(totdat het weer keihard brullen is en poep tot in de nek en je baby doet alsof hij een tenniswedstrijd wil volgen tijdens de voeding)
Lorem Ipsum
zaterdag 21 maart 2020 om 11:13
Best herkenbaar eigenlijk 
En "fijn" om te lezen dat er meer moeders (to be) dit hebben. Ik voelde me al een beetje schuldig (beetje, want ongeveer al mijn emoties zijn redelijk vlak nu.... niet zwart of zo, gewoon niet extreem blij of verdrietig) dat ik, na drie jaar proberen en MM, niet de hele dag als een blij ei rond huppel en te pas en te onpas helemaal gloeiend van blijdschap over m'n buik wrijf.....
Ben echt wel heel blij hoor!! En zit graag aan m'n buik, maar meer om te voelen of 'ie er nog zit en of hij het nog doet, zeg maar
Verder ook helemaal geen klachten (behalve dat slapen niet lukt.....) dus waarom ben ik niet heppie de peppie??
Betrap mezelf er op dat ik, als ik gerommel in m'n buik voel, eerst denk "pfff, daar ontstaat me een luchtbel!" (lees, scheet....) en een nano-seconde later; oh, trut, das je kind dat lekker aan het bewegen is!
Alsof ik me niet durf te binden of zo, want "stel dat....."
Oef, sorry, ik ga een beetje los.....
Maarehm, herkenbaar dus Arequipa!
Ben er wél van overtuigd dat, als de baby er eenmaal is, dat helemaal goed komt!
En "fijn" om te lezen dat er meer moeders (to be) dit hebben. Ik voelde me al een beetje schuldig (beetje, want ongeveer al mijn emoties zijn redelijk vlak nu.... niet zwart of zo, gewoon niet extreem blij of verdrietig) dat ik, na drie jaar proberen en MM, niet de hele dag als een blij ei rond huppel en te pas en te onpas helemaal gloeiend van blijdschap over m'n buik wrijf..... Ben echt wel heel blij hoor!! En zit graag aan m'n buik, maar meer om te voelen of 'ie er nog zit en of hij het nog doet, zeg maar
Verder ook helemaal geen klachten (behalve dat slapen niet lukt.....) dus waarom ben ik niet heppie de peppie??Betrap mezelf er op dat ik, als ik gerommel in m'n buik voel, eerst denk "pfff, daar ontstaat me een luchtbel!" (lees, scheet....) en een nano-seconde later; oh, trut, das je kind dat lekker aan het bewegen is!
Alsof ik me niet durf te binden of zo, want "stel dat....."
Oef, sorry, ik ga een beetje los.....
Maarehm, herkenbaar dus Arequipa!
Ben er wél van overtuigd dat, als de baby er eenmaal is, dat helemaal goed komt!
zaterdag 21 maart 2020 om 13:47
ik ben zoooo blij dat ik niet de enige was die hier stiekem bang voor was (en nee, ik herkende hem meteen)Arequipa schreef: ↑21-03-2020 07:51@sugermiss: wat heftig, maar eerlijk hoe je hier op kan terugkijken!
Dank, voor alle nuchtere visies en herkenningsverhalen. Ben nu ook al als de dood dat ik hem straks niet herken bij de opvang
Je hoort/leest vooral alle mega blije verhalen hoe leuk de zwangerschap is en de roze wolk daarna. Voel me bijna schuldig dat mijn zwangerschap lichamelijk niet zwaar is maar dat ik ook niet kan zeggen dat ik de hele tijd geniet van het ‘wonder’ en deze ‘bijzondere tijd’.
En ben ergens bang dat dat er ook niet direct is na de bevalling maar weet wel dat het uiteindelijk wel komt dat stemt me wel gerust.
zaterdag 21 maart 2020 om 13:50
ik had dat ook, en ik ging er eigenlijk ook gewoon niet vanuit dat ik op een roze wolk zou zitten als baby er eenmaal was. Ik dacht meer van 'ik ben niet zo'n emotioneel type, meer van de ratio en het rekenen zeg maar' en dus krijg ik die roze wolk niet. Is ook niet erg want je mag best tijd nemen om aan je baby te wennen. Was er helemaal op ingesteld, geen roze wolk, tijd nodig om aan baby te wennen, is allemaal niet erg. Hij werd geboren ik daar zat ik, op mijn wolk. kan dus zomaar gebeuren, en als het niet gebeurt, ook geen drama, dan heb je gewoon even tijd nodig.Irish_Wasser_Woman schreef: ↑21-03-2020 11:13Best herkenbaar eigenlijk
Ben echt wel heel blij hoor!! En zit graag aan m'n buik, maar meer om te voelen of 'ie er nog zit en of hij het nog doet, zeg maar
Betrap mezelf er op dat ik, als ik gerommel in m'n buik voel, eerst denk "pfff, daar ontstaat me een luchtbel!" (lees, scheet....) en een nano-seconde later; oh, trut, das je kind dat lekker aan het bewegen is!
Alsof ik me niet durf te binden of zo, want "stel dat....."
Oef, sorry, ik ga een beetje los.....
Maarehm, herkenbaar dus Arequipa!
Ben er wél van overtuigd dat, als de baby er eenmaal is, dat helemaal goed komt!
zaterdag 21 maart 2020 om 15:42
Herkenbaar hoor! Ik was ook bang dat er van alles mis zou gaan, dus wilde ook mezelf beschermen tegen een teleurstelling (ofzo, wat je je ook maar onder invloed van hormonen kunt bedenken)
Toen ik bevallen was en hem op mijn borst kreeg heb ik zelfs nog even gevraagd aan de gynaecoloog of het wel een echte baby was, en of ze zeker wist dat ik m later mee naar huis mocht nemen..
Pas na een paar dagen had ik echt het gevoel van, ik ben moeder. En inmiddels is er een moederlijke leeuwin in mij los gekomen als het om m'n zoontje gaat..
Blijf vooral praten over je gevoelens en gedachten! Dat helpt alleen maar!
Toen ik bevallen was en hem op mijn borst kreeg heb ik zelfs nog even gevraagd aan de gynaecoloog of het wel een echte baby was, en of ze zeker wist dat ik m later mee naar huis mocht nemen..
Pas na een paar dagen had ik echt het gevoel van, ik ben moeder. En inmiddels is er een moederlijke leeuwin in mij los gekomen als het om m'n zoontje gaat..
Blijf vooral praten over je gevoelens en gedachten! Dat helpt alleen maar!
