Zwanger
alle pijlers
De Prikbitches
zondag 13 november 2011 om 09:25
Jullie zijn lief! Bedankt voor alle knuffels. Er is niks ernstigs aan de hand, gelukkig, maar mijn zus is zwanger. Gewoon hoppa binnen 2 maanden. Ze had het lef niet om langs te komen en heeft het over de telefoon verteld. 13 weken is ze nu en "oh Dolfijn, de echo was zooooo mooi, hij lag zo leuk te spartelen!" Beetje heel erg pijnlijk. Daarna belde mijn ouders op om te vragen wat ik ervan vond en ik heb in mijn emotionele bui even goed de waarheid gezegd (niet zo aardig dus- maar dat heeft meerdere redenen) Daar schrokken mijn ouders weer heel erg van. Tja, de lieve stille Dolfijn heeft ook gevoelens en is soms echt een BITCH.
Met de kerst zal mijn zus 20 weken zijn. Mooi dus niet dat wij kerst met hen gaan vieren. Ik ga echt niet net zitten doen alsof ik oh zo blij voor ze ben. Vorig jaar kerst was ik 16 weken. Deze kerst zit ik daar zonder Jasmijn* en wel de hele tijd naar een zwangere zus zitten kijken. Mooi niet dus. Dit heb ik mijn ouders nog niet verteld, maar dat komt volgende week wel als ik ze nog een keer spreek.
Heb sinds gistermiddag non-stop zitten huilen. En vanochtend toen ik wakker werd begon het weer. Ik vind de wereld gewoon zo oneerlijk. Waarom gaat het bij de 1 nou zo makkelijk en gelijk goed en waarom moeten wij er 4,5 jaar over doen om vervolgens de meest gruwelijke beslissing moeten nemen over het leven van je dochter die je al 22 weken bij je hebt gedragen?
En ja, ik weet het, ik ben even onredelijk en ik moet blij zijn voor mijn zus dat het bij haar wel goed gaat. Maar het doet gewoon zo ontzettend veel pijn. (en dat heeft ook meerdere redenen, die ik hier niet op het forum neerplemp)
Ook voel ik me zo schuldig. Als ik nu 2 of 3 koters had gehad, dan hadden mijn ouders ook blijer gereageerd op het nieuws, dan was deze zwangerschap niet overschaduwd door het verdriet van mij. Kon ik ook blijer zijn (ietsje dan).
Ben gewoon super verdrietig. Voel me zo'n mislukkeling. In de afgelopen 5,5 jaar zijn al mijn schoonzussen bevallen (inmiddels allemaal 2 of 3 kinderen) en nu ook nog mijn zus.
Met de kerst zal mijn zus 20 weken zijn. Mooi dus niet dat wij kerst met hen gaan vieren. Ik ga echt niet net zitten doen alsof ik oh zo blij voor ze ben. Vorig jaar kerst was ik 16 weken. Deze kerst zit ik daar zonder Jasmijn* en wel de hele tijd naar een zwangere zus zitten kijken. Mooi niet dus. Dit heb ik mijn ouders nog niet verteld, maar dat komt volgende week wel als ik ze nog een keer spreek.
Heb sinds gistermiddag non-stop zitten huilen. En vanochtend toen ik wakker werd begon het weer. Ik vind de wereld gewoon zo oneerlijk. Waarom gaat het bij de 1 nou zo makkelijk en gelijk goed en waarom moeten wij er 4,5 jaar over doen om vervolgens de meest gruwelijke beslissing moeten nemen over het leven van je dochter die je al 22 weken bij je hebt gedragen?
En ja, ik weet het, ik ben even onredelijk en ik moet blij zijn voor mijn zus dat het bij haar wel goed gaat. Maar het doet gewoon zo ontzettend veel pijn. (en dat heeft ook meerdere redenen, die ik hier niet op het forum neerplemp)
Ook voel ik me zo schuldig. Als ik nu 2 of 3 koters had gehad, dan hadden mijn ouders ook blijer gereageerd op het nieuws, dan was deze zwangerschap niet overschaduwd door het verdriet van mij. Kon ik ook blijer zijn (ietsje dan).
Ben gewoon super verdrietig. Voel me zo'n mislukkeling. In de afgelopen 5,5 jaar zijn al mijn schoonzussen bevallen (inmiddels allemaal 2 of 3 kinderen) en nu ook nog mijn zus.
zondag 13 november 2011 om 09:34
*even inbreken voor Dolfijn*
voor al je verdriet! Ik vind je helemaal niet onredelijk en al helemaal geen mislukkeling. Iemand die zo goed met de afgelopen 5 jaar omgaat is no way een mislukkeling. En je zus is gewoon bijzonder ontactisch. Daar mag je best boos en verdrietig om zijn naast al je andere verdriet.
Ik ga als 'stille' meelezert snel weer verder met duimen.
voor al je verdriet! Ik vind je helemaal niet onredelijk en al helemaal geen mislukkeling. Iemand die zo goed met de afgelopen 5 jaar omgaat is no way een mislukkeling. En je zus is gewoon bijzonder ontactisch. Daar mag je best boos en verdrietig om zijn naast al je andere verdriet.
Ik ga als 'stille' meelezert snel weer verder met duimen.
zondag 13 november 2011 om 09:50
Och lieve Dolfijn toch! Ik had al zo'n voorgevoel dat er iemand in je directe omgeving zwanger zou zijn. Je zus dus. En dan vertelt ze het op zo'n manier, over de telefoon. Erg pijnlijk. En dan je ouders die vragen hoe je het vindt en als je dan eerlijk antwoord geeft heb je ruzie. Bah, wat naar!!
Ik hoop ontzettend keihard dat jij met kerst een beginnend buikje hebt van je eskimootje. Dat neemt niet alle pijn en gevoelens weg want dan zit je nog in angst maar het zou zo fijn zijn als je dit jaar weer zwanger mag zijn in die zogenaamde feestmaand...
Ik hoop ontzettend keihard dat jij met kerst een beginnend buikje hebt van je eskimootje. Dat neemt niet alle pijn en gevoelens weg want dan zit je nog in angst maar het zou zo fijn zijn als je dit jaar weer zwanger mag zijn in die zogenaamde feestmaand...
zondag 13 november 2011 om 10:38
Edit: het is zeker niet gek dat je je zo voelt, heel erg logisch juist.
Ik kan me ook voorstellen dat je voor jou zelf ook moeilijk is om deze gevoelens te hebben. Probeer je niet schuldig te voelen, het is gewoon kei- en keihard dat jij na zoveel jaar proberen en het immense verlies van Jasmijn* met lege handen staat, en iedereen om je heen 'zomaar' zwanger wordt!
Het is jou ook zo gegund!
Ik kan me niet voorstellen dat je zus het niet zou begrijpen..
Ik kan me ook voorstellen dat je voor jou zelf ook moeilijk is om deze gevoelens te hebben. Probeer je niet schuldig te voelen, het is gewoon kei- en keihard dat jij na zoveel jaar proberen en het immense verlies van Jasmijn* met lege handen staat, en iedereen om je heen 'zomaar' zwanger wordt!
Het is jou ook zo gegund!
Ik kan me niet voorstellen dat je zus het niet zou begrijpen..
zondag 13 november 2011 om 10:57
zondag 13 november 2011 om 11:27
Ow dolfijntje toch! natuurlijk begrijpen wij dat (of ik iig zker)
En je familie begrijpt het ook heus wel, als dat nu nog niet zo is dan komt het wel..
Jij hebt al genoeg aan je hoofd, nogal logisch dat jouw verdriet allesoverheersend is!
Ik duim voor je dat deze poging lukt en je straks samen met je zusje zwanger kan zijn.
En je familie begrijpt het ook heus wel, als dat nu nog niet zo is dan komt het wel..
Jij hebt al genoeg aan je hoofd, nogal logisch dat jouw verdriet allesoverheersend is!
Ik duim voor je dat deze poging lukt en je straks samen met je zusje zwanger kan zijn.
zondag 13 november 2011 om 11:40
Ook hier even een meelezer: wat een verdriet Dolfijn.
Mocht ik zwanger worden, dan zie ik nu al een beetje op tegen het vertellen van dit nieuws aan een (oudere en dus al een beetje wanhopende) single vriendin met een grote 'partner en daarna kind' wens.
Laat staan dat je zus al tijden probeert zwanger te worden (en in jouw geval ook ivm Jasmijn) en je dan moet gaan vertellen dat het jou wel snel gelukt is.
Het is vooral jammer dat het via de telefoon is gegaan (edit n.a.v. van hierna volgende posten: dat zou voor mij gelden, in ieder geval wel in het geval van familie). Het is in het geval van moeilijke boodschappen zo belangrijk dat je elkaars gezichtsuitdrukkingen e.d. kunt zien.. Misschien heeft jouw zus het er moeilijker mee dan je denkt en dat is in een face-to-face gesprek veel makkelijker in te schatten. Harde uitspraken zijn ineens een stuk begrijpelijker als je ziet dat iemand bijna in tranen is.. Voor je ouders geldt hetzelfde.
Ik vind je niet egoïstisch. Bij ineens zoveel verdriet voor jezelf is er even geen ruimte voor blijdschap voor een ander. Het nieuws heeft je op deze manier echt overvallen, en dat kan je je zus best een beetje aanrekenen. Die ruimte komt er op een gegeven moment vanzelf wel weer, geef jezelf die tijd.
Al met al lijkt het me echt superzwaar om in jouw geval dit nieuws te horen. Alle blijdschap voor jouw zus ten spijt is het voor jou gewoon zwaar kl*te.. Sterkte en hopelijk is deze poging voor jou ook raak!
Mocht ik zwanger worden, dan zie ik nu al een beetje op tegen het vertellen van dit nieuws aan een (oudere en dus al een beetje wanhopende) single vriendin met een grote 'partner en daarna kind' wens.
Laat staan dat je zus al tijden probeert zwanger te worden (en in jouw geval ook ivm Jasmijn) en je dan moet gaan vertellen dat het jou wel snel gelukt is.
Het is vooral jammer dat het via de telefoon is gegaan (edit n.a.v. van hierna volgende posten: dat zou voor mij gelden, in ieder geval wel in het geval van familie). Het is in het geval van moeilijke boodschappen zo belangrijk dat je elkaars gezichtsuitdrukkingen e.d. kunt zien.. Misschien heeft jouw zus het er moeilijker mee dan je denkt en dat is in een face-to-face gesprek veel makkelijker in te schatten. Harde uitspraken zijn ineens een stuk begrijpelijker als je ziet dat iemand bijna in tranen is.. Voor je ouders geldt hetzelfde.
Ik vind je niet egoïstisch. Bij ineens zoveel verdriet voor jezelf is er even geen ruimte voor blijdschap voor een ander. Het nieuws heeft je op deze manier echt overvallen, en dat kan je je zus best een beetje aanrekenen. Die ruimte komt er op een gegeven moment vanzelf wel weer, geef jezelf die tijd.
Al met al lijkt het me echt superzwaar om in jouw geval dit nieuws te horen. Alle blijdschap voor jouw zus ten spijt is het voor jou gewoon zwaar kl*te.. Sterkte en hopelijk is deze poging voor jou ook raak!
zondag 13 november 2011 om 11:43
Meelezer breekt even in.
Lieve Dolfijn, ik krijg tranen in mijn ogen van je berichtje. Je gevoelens zijn helemaal niet onredelijk, ze zijn zo ontzettend logisch. Wat een verdriet en zo ontzettend pijnlijk en confronterend. Heel veel sterkte, ik hoop dat jij heel snel aan de beurt bent. Het is jou ook zo gegund!
Lieve Dolfijn, ik krijg tranen in mijn ogen van je berichtje. Je gevoelens zijn helemaal niet onredelijk, ze zijn zo ontzettend logisch. Wat een verdriet en zo ontzettend pijnlijk en confronterend. Heel veel sterkte, ik hoop dat jij heel snel aan de beurt bent. Het is jou ook zo gegund!
zondag 13 november 2011 om 12:58
Ah lieve Dolfijn, ik kan me goed voorstellen dat dit nieuws hard bij je is aangekomen. Het lijkt ook wel alsof er in deze situatie weinig rekening wordt gehouden met jouw gevoelens. Ik vind het zo verdrietig voor je... Dat je op dit moment even je handen vol hebt aan je eigen verdriet is compleet logisch; voel je daar zeker niet schuldig over hoor! Heel veel sterkte
zondag 13 november 2011 om 13:00
dolfijn hier ook een meelezer(is meelezer omdat ik deze maand ook een prikbitch wordt).
Ik kreeg tranen in mijn ogen van je bericht. Ik vind het laf van je zus om het over de telefoon te vertellen terwijl ze weet wat er bij jullie speelt. En daarna nog een keer je ouders. Nu weet ik niet hoe het bij jou ouders zit, maar ik merk dat mijn moeder die een 1 keer zwanger was mij niet kan begrijpen. Ik ben nu iets meer dan 1,5 bezig en als ik boos of verdriet wordt merkt ik dat ze niet weet hoe ze er mee om moet gaan. Ik kan mij voorstellen dat als je ouders dit elf nooit hebben mij gemaakt zij jou niet helemaal begrijpen ook omdat ze natuurlijk blij zijn dat je zus wel zwanger is. Voor hun zal het ook een 2 strijd zijn. Wel goed dat je je niet heb ik gehouden en gewoon gezegd heb wat je er van vond. Jij moet zorgen dat je geen stress heb en het niet uiten help daar niet bij. Gewoon jezelf blijven uit hoor. Ik ga voor je duimen dat je eskimo blijft zitten en uitgroet tot een mooie baby
Ik kreeg tranen in mijn ogen van je bericht. Ik vind het laf van je zus om het over de telefoon te vertellen terwijl ze weet wat er bij jullie speelt. En daarna nog een keer je ouders. Nu weet ik niet hoe het bij jou ouders zit, maar ik merk dat mijn moeder die een 1 keer zwanger was mij niet kan begrijpen. Ik ben nu iets meer dan 1,5 bezig en als ik boos of verdriet wordt merkt ik dat ze niet weet hoe ze er mee om moet gaan. Ik kan mij voorstellen dat als je ouders dit elf nooit hebben mij gemaakt zij jou niet helemaal begrijpen ook omdat ze natuurlijk blij zijn dat je zus wel zwanger is. Voor hun zal het ook een 2 strijd zijn. Wel goed dat je je niet heb ik gehouden en gewoon gezegd heb wat je er van vond. Jij moet zorgen dat je geen stress heb en het niet uiten help daar niet bij. Gewoon jezelf blijven uit hoor. Ik ga voor je duimen dat je eskimo blijft zitten en uitgroet tot een mooie baby
zondag 13 november 2011 om 13:24
Lieve Dolfijn, allereerst een dikke Wat heftig allemaal zeg!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik je zus wel kan begrijpen, dat ze je het nieuws via de telefoon heeft verteld. (De rest niet, ik vind dat ze daar echt niet over na gedacht heeft!!) Als ik naar mezelf kijk vind ik het ook fijner om dit soort nieuws niet face tot face te krijgen. Juist om mijn reactie te verbergen. Want bij elke aankondiging heb ik zo iets jullie wel en wij niet. De eerst volgende keer dat ik ze zie kan ik oprecht blij zijn.
Ik vind het ook erg lief dat je ouders na het nieuws ook even gebeld hebben en ik vind het super dat je eens even lekker de waarheid hebt kunnen zeggen! Goed van je! Je ouders draaien echt wel weer bij.
En logisch dat je nu niet blij kunt zijn voor je zus. Het verdriet om Jasmijn* is nog veels te groot. Veels te vers, en zij zullen met kerst ook 20 weken zijn en dat ligt veel te dicht bij je eigen zwangerschap van Jasmijn*. Groot gelijk dat je daar geen kerst wil vieren en wie dat niet begrijpt begrijpt dus echt niet hoe groot jullie verlies is.
Ik vind je ook geen bitch hoor, alleen maar menselijk.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik je zus wel kan begrijpen, dat ze je het nieuws via de telefoon heeft verteld. (De rest niet, ik vind dat ze daar echt niet over na gedacht heeft!!) Als ik naar mezelf kijk vind ik het ook fijner om dit soort nieuws niet face tot face te krijgen. Juist om mijn reactie te verbergen. Want bij elke aankondiging heb ik zo iets jullie wel en wij niet. De eerst volgende keer dat ik ze zie kan ik oprecht blij zijn.
Ik vind het ook erg lief dat je ouders na het nieuws ook even gebeld hebben en ik vind het super dat je eens even lekker de waarheid hebt kunnen zeggen! Goed van je! Je ouders draaien echt wel weer bij.
En logisch dat je nu niet blij kunt zijn voor je zus. Het verdriet om Jasmijn* is nog veels te groot. Veels te vers, en zij zullen met kerst ook 20 weken zijn en dat ligt veel te dicht bij je eigen zwangerschap van Jasmijn*. Groot gelijk dat je daar geen kerst wil vieren en wie dat niet begrijpt begrijpt dus echt niet hoe groot jullie verlies is.
Ik vind je ook geen bitch hoor, alleen maar menselijk.
zondag 13 november 2011 om 13:32
He dames,
Ik denk dat ik hier eigenlijk ook mee wil schrijven, want ik meer dat ik ook steeds meer behoefte heb om er over te praten. Het praten lukt niet met mijn vriendinnen, want deze snappen mij niet. Daarbij zijn de meeste net zwanger of ze hebben al kinderen. Nu heb ik een vriendin die mij wel snapt want die heeft hetzelfde traject als ik bewandeld en heeft nu een zoontje. Zij kan mij heel veel helpen, maar ik wil af en toe gewoon iets zeggen zonder daar een naar gevoel aan over te houden.
Ik ben een meid van inmiddels 33 die samenwoon in de randstad. Wij zijn 5 jr samen waarvan wij nu iets eer dan 1,5 jr bezig zijn om zwanger te worden. Inmiddels lopen wij sinds juni bij de gyneaceloog. Na de eerste testen dachten ze dat de oorzaak lag bij mijn vriend want zijn zaad kwaliteit was zeer slecht. Ze wouden het nog een keer meten voor we werden doorgestuurd naar de IVF afdeling. In de tussentijd ben ik er achter gekomen dat ik een probleem heb met mijn schildklier. Ik was namelijk de afgelopen 1,5 erg moe, was 8 kg aangekomen terwijl ik 3 dagen in wk sport en 1200kcal eten, had veel buikpijn en achteraf gezien werd ik steeds meer depressie. Ik was al meerder keren geprikt voor schildklier, maar zat net boven de grens en dan doen ze niets. Alleen had mijn vriendin(die hetzelfde traject heeft doorlopen) zoiets dit zit niet goed. Na een gevecht met mijn huisarts en gyneaceloog ben ik begonnen met thyrax(schildklier hormoon). Bij ons derde bezoek bij de gyneaceloog(was een andere ivm pensioen) werd ons duidelijk gemaakt dat het sperma van mijn vriend helemaal niet zo slecht was de 2de keer en dat het waarschijnlijk aan mij lag ivm schildklier. De kans dat je namelijk zwanger wordt met een schildklier probleem als deze niet goed is ingeregeld is heel klein. Daarbij is de kans dat je een kind krijg met een laag IQ is ook groot. Nu klopt dit wel een beetje bij ons idee ik heb namelijk al langer gezegd dat het aan mij lag, want ik heb het idee dat het bij de innestelig niet goed gaat. Ik ben namelijk al een paar keer heel ziek geweest na de eisprong en dit hield dan een paar dagen voor mijn menstruatie op. Ik ben hierna door gestuurd naar de endocriloog(internist gespecaileerd in schildklier) en deze heeft mij inmiddels goed gekeurd. Ik mag nu ook weer zwanger worden. Je mag namelijk niet zwanger worden als je schildklier wordt ingeregeld.We ga nu deze maand beginnen met IUI in mijn eigen cyclus, maar wel met 1 prik om de eisprong te kunnen bepalen. Mocht tijdens de IUI behandeling blijken dat het sperma van mijn vriend toch slechter is als de laatste keer dan worden we door gestuurdnaar IVF. Nu hoop ik natuurijk dat dit allemaal niet nodig is en dat nu mijn schildklier goed is dat de eerste IUI gewoon lukt.
Woensdag krijg ik prik les en te horen wanneer ik mijn echo' s krijg. Verder zal ik ook nog te horen krijgen hoe het zin met eventueel anti-stoffen voor mijn schildklier, wat zo kunnen beteken dat ik meer kans heb op een miskraan of dat ik ten alle tijden in het ziekenhuis onder controle moet blijven.
Ik denk dat ik hier eigenlijk ook mee wil schrijven, want ik meer dat ik ook steeds meer behoefte heb om er over te praten. Het praten lukt niet met mijn vriendinnen, want deze snappen mij niet. Daarbij zijn de meeste net zwanger of ze hebben al kinderen. Nu heb ik een vriendin die mij wel snapt want die heeft hetzelfde traject als ik bewandeld en heeft nu een zoontje. Zij kan mij heel veel helpen, maar ik wil af en toe gewoon iets zeggen zonder daar een naar gevoel aan over te houden.
Ik ben een meid van inmiddels 33 die samenwoon in de randstad. Wij zijn 5 jr samen waarvan wij nu iets eer dan 1,5 jr bezig zijn om zwanger te worden. Inmiddels lopen wij sinds juni bij de gyneaceloog. Na de eerste testen dachten ze dat de oorzaak lag bij mijn vriend want zijn zaad kwaliteit was zeer slecht. Ze wouden het nog een keer meten voor we werden doorgestuurd naar de IVF afdeling. In de tussentijd ben ik er achter gekomen dat ik een probleem heb met mijn schildklier. Ik was namelijk de afgelopen 1,5 erg moe, was 8 kg aangekomen terwijl ik 3 dagen in wk sport en 1200kcal eten, had veel buikpijn en achteraf gezien werd ik steeds meer depressie. Ik was al meerder keren geprikt voor schildklier, maar zat net boven de grens en dan doen ze niets. Alleen had mijn vriendin(die hetzelfde traject heeft doorlopen) zoiets dit zit niet goed. Na een gevecht met mijn huisarts en gyneaceloog ben ik begonnen met thyrax(schildklier hormoon). Bij ons derde bezoek bij de gyneaceloog(was een andere ivm pensioen) werd ons duidelijk gemaakt dat het sperma van mijn vriend helemaal niet zo slecht was de 2de keer en dat het waarschijnlijk aan mij lag ivm schildklier. De kans dat je namelijk zwanger wordt met een schildklier probleem als deze niet goed is ingeregeld is heel klein. Daarbij is de kans dat je een kind krijg met een laag IQ is ook groot. Nu klopt dit wel een beetje bij ons idee ik heb namelijk al langer gezegd dat het aan mij lag, want ik heb het idee dat het bij de innestelig niet goed gaat. Ik ben namelijk al een paar keer heel ziek geweest na de eisprong en dit hield dan een paar dagen voor mijn menstruatie op. Ik ben hierna door gestuurd naar de endocriloog(internist gespecaileerd in schildklier) en deze heeft mij inmiddels goed gekeurd. Ik mag nu ook weer zwanger worden. Je mag namelijk niet zwanger worden als je schildklier wordt ingeregeld.We ga nu deze maand beginnen met IUI in mijn eigen cyclus, maar wel met 1 prik om de eisprong te kunnen bepalen. Mocht tijdens de IUI behandeling blijken dat het sperma van mijn vriend toch slechter is als de laatste keer dan worden we door gestuurdnaar IVF. Nu hoop ik natuurijk dat dit allemaal niet nodig is en dat nu mijn schildklier goed is dat de eerste IUI gewoon lukt.
Woensdag krijg ik prik les en te horen wanneer ik mijn echo' s krijg. Verder zal ik ook nog te horen krijgen hoe het zin met eventueel anti-stoffen voor mijn schildklier, wat zo kunnen beteken dat ik meer kans heb op een miskraan of dat ik ten alle tijden in het ziekenhuis onder controle moet blijven.
zondag 13 november 2011 om 13:51
Lieve Dolfijn, wat moeilijk moet dit zijn. Je zit zelf zo in spanning of deze poging is gelukt, en daar gaat al je energie naar toe (kan ik me zo voorstellen) en dan kun je dit er helemaal niet bij hebben. Wat jammer dat je ouders vinden dat je die gevoelens niet mag hebben. De mag je zeker hebben!! Ik vind het juist heel knap dat je hebt gezegd hoe je er over denkt.
Een dikke voor jou.
Een dikke voor jou.
zondag 13 november 2011 om 14:17
Dolfijn, ik moest zo huilen om je verhaal. Het zonnetje schijnt, en ik probeer heel nuchter, rustig en relaxed te zijn tijdens de wachtweken. Maar dat lukt dus niet zo, ik ben snel van slag / van streek, en wat anderen schreven: zoooo moe.
Ik herken je verhaal, dat maakt ook dat de tranen snel kwamen bij mij. Wat kan het naar zijn om ingehaald te worden, en dat de ander dan ook nog zo over je gevoel heenwalst. Dat doet zo zeer!!
Mijn schoonzus (die stomme, die nog steeds rookt) heeft daar ook een handje van. Ik kan veel voorbeelden noemen, maar wil liever niet te herkenbaar zijn. Maar oohh.. wat weet zij me te raken, midden in mn ziel!
En net als nu bij jou, je zus zal het allemaal wel niet zo bedoelen. Misschien wist ze helemaal niet hoe ze het zou brengen, en dacht ze: "als ik lekker vrolijk doe, valt het allemaal wel mee en wordt Dolfijn ook vrolijk".
Zo werkt het natuurlijk niet!!
Ik deel wel de mening van Eva, liever niet face-to-face dat soort dingen, zodat je je weer bij elkaar kunt rapen en je eigen gevoel ruimte kan geven.
Ik merk bij mijn ouders dat ze echt meeleven en zelf ook hun verdriet hebben. Ik ben toch de oudste thuis, en zij willen natuurlijk toch dat het goed gaat me mij / Popman, en gunnen ons een gezin, maar willen zelf ook graag een volgende stap in het leven: opa en oma worden. Dat dit niet lukt, geeft ook hun verdriet. Nu mijn broer en schoonzus dus eerder een kindje krijgen, maakt dat hun wens wel in vervulling komt. Maar doet niet af aan hun verdriet voor mij.
Toen we in september begonnen met het IUI-circus heb ik zelf tegen mn ouders en schoonouders gezegd dat ik het er liever niet over heb, en dat we de informatie zelf wel geven. Maar nu merk ik toch dat dat lastig is. Bij mn moeder is geen ruimte nu, ze is zo druk met broer en schoonzus. En ik denk dat ze onbewust wel aanvoelt hoe het gaat.. Afgelopen woensdag hadden we de IUI en smste ze heel spontaan: "Alles goed lieve Pop, ik denk aan jullie. Dikke x!" Zo lief!
Goed.. een heel verhaal!
Dolfijn, huil, schreeuw en houd je niet in. Heel veel sterkte en veel knuffels!
Ik herken je verhaal, dat maakt ook dat de tranen snel kwamen bij mij. Wat kan het naar zijn om ingehaald te worden, en dat de ander dan ook nog zo over je gevoel heenwalst. Dat doet zo zeer!!
Mijn schoonzus (die stomme, die nog steeds rookt) heeft daar ook een handje van. Ik kan veel voorbeelden noemen, maar wil liever niet te herkenbaar zijn. Maar oohh.. wat weet zij me te raken, midden in mn ziel!
En net als nu bij jou, je zus zal het allemaal wel niet zo bedoelen. Misschien wist ze helemaal niet hoe ze het zou brengen, en dacht ze: "als ik lekker vrolijk doe, valt het allemaal wel mee en wordt Dolfijn ook vrolijk".
Zo werkt het natuurlijk niet!!
Ik deel wel de mening van Eva, liever niet face-to-face dat soort dingen, zodat je je weer bij elkaar kunt rapen en je eigen gevoel ruimte kan geven.
Ik merk bij mijn ouders dat ze echt meeleven en zelf ook hun verdriet hebben. Ik ben toch de oudste thuis, en zij willen natuurlijk toch dat het goed gaat me mij / Popman, en gunnen ons een gezin, maar willen zelf ook graag een volgende stap in het leven: opa en oma worden. Dat dit niet lukt, geeft ook hun verdriet. Nu mijn broer en schoonzus dus eerder een kindje krijgen, maakt dat hun wens wel in vervulling komt. Maar doet niet af aan hun verdriet voor mij.
Toen we in september begonnen met het IUI-circus heb ik zelf tegen mn ouders en schoonouders gezegd dat ik het er liever niet over heb, en dat we de informatie zelf wel geven. Maar nu merk ik toch dat dat lastig is. Bij mn moeder is geen ruimte nu, ze is zo druk met broer en schoonzus. En ik denk dat ze onbewust wel aanvoelt hoe het gaat.. Afgelopen woensdag hadden we de IUI en smste ze heel spontaan: "Alles goed lieve Pop, ik denk aan jullie. Dikke x!" Zo lief!
Goed.. een heel verhaal!
Dolfijn, huil, schreeuw en houd je niet in. Heel veel sterkte en veel knuffels!
zondag 13 november 2011 om 14:18
zondag 13 november 2011 om 14:26
KS, hoe is het nu met jou? Jij had ook een rotweek, hé.
Ik heb dat gevoel ook hoor. En heel soms.. heel soms lukt het me ook gewoon niet om blij te zijn voor die ander.
Vrienden die we niet zo vaak zien, zijn weer zwanger. Heel snel na elkaar. En maar klagen over ieder dingetje, pijntje en dat alles zooooo zwaar is. En dan bedoel ik dus echt klagen / zeuren / zaniken. Dus niet gewoon even je hart luchten en weer vrolijk de dag vervolgen. Nee, echt de hele dag door sjagerijnen.
Sorry.. maar dan kan ik mijn blijdschap voor hun zwangerschap niet opbrengen. Tuurlijk.. als ik ze zie (niet zo vaak, zijn meer vrienden-van-vrienden), doe ik heus wel aardig en gezellig.
Het gevoel dat je ingehaald wordt door iedereen om je heen: oud-klasgenoten, collega's, familie, vriendinnen, etc.
Dat knaagt weleens.
Goed.. tot zover mijn klaag verhalen op de zondag...
KS. hoe is het nu met jou?
Hier kruipen de dagen voorbij.
Maandag Pregnyl gespoten, woendag IUI.
En vriendlief wil me opgeven voor een rol in één of andere pornofilm.. M'n borsten, niet normaal. Niet leuk ook.
Ik had altijd al een flinke E-cup. En nu.. nu zijn ze groot, wat gespannen, en mn tepels wijzen de hele tijd naar voren.
Ja.. lach maar.. Pop met dr pornotieten..
Dat had ik vorige keer ook, komt vast van de Pregnyl.
Het is zelfs zo vervelend dat ik 's nacht een hemdje aan moet, omdat ik ander gek wordt van die t#ten en tepels.
Ik heb dat gevoel ook hoor. En heel soms.. heel soms lukt het me ook gewoon niet om blij te zijn voor die ander.
Vrienden die we niet zo vaak zien, zijn weer zwanger. Heel snel na elkaar. En maar klagen over ieder dingetje, pijntje en dat alles zooooo zwaar is. En dan bedoel ik dus echt klagen / zeuren / zaniken. Dus niet gewoon even je hart luchten en weer vrolijk de dag vervolgen. Nee, echt de hele dag door sjagerijnen.
Sorry.. maar dan kan ik mijn blijdschap voor hun zwangerschap niet opbrengen. Tuurlijk.. als ik ze zie (niet zo vaak, zijn meer vrienden-van-vrienden), doe ik heus wel aardig en gezellig.
Het gevoel dat je ingehaald wordt door iedereen om je heen: oud-klasgenoten, collega's, familie, vriendinnen, etc.
Dat knaagt weleens.
Goed.. tot zover mijn klaag verhalen op de zondag...
KS. hoe is het nu met jou?
Hier kruipen de dagen voorbij.
Maandag Pregnyl gespoten, woendag IUI.
En vriendlief wil me opgeven voor een rol in één of andere pornofilm.. M'n borsten, niet normaal. Niet leuk ook.
Ik had altijd al een flinke E-cup. En nu.. nu zijn ze groot, wat gespannen, en mn tepels wijzen de hele tijd naar voren.
Ja.. lach maar.. Pop met dr pornotieten..
Dat had ik vorige keer ook, komt vast van de Pregnyl.
Het is zelfs zo vervelend dat ik 's nacht een hemdje aan moet, omdat ik ander gek wordt van die t#ten en tepels.
zondag 13 november 2011 om 14:28
Oh ja.. nog een laatste post, en dan stop ik hoor..
Ga even stuk fietsen, frisse neus halen en bakkie doen bij schoonouders (burgerlijk he!).
Vraagje aan de creabea's hier:
Ik heb een vlaggetjes lijn gemaakt voor mn broer en schoonzus (ja die stomme, maar ja.. het wordt toch mn neeftje.. en ik vind het leuk om te frobelen).
Nu heb ik nog wat restjes stof over. Effen en met een printje. Totaal ongeveer een meter. Wat kan ik daar mee doen? Muziekdoosje voor in de box of boven commode?
Iemand andere ideeen?
Ga even stuk fietsen, frisse neus halen en bakkie doen bij schoonouders (burgerlijk he!).
Vraagje aan de creabea's hier:
Ik heb een vlaggetjes lijn gemaakt voor mn broer en schoonzus (ja die stomme, maar ja.. het wordt toch mn neeftje.. en ik vind het leuk om te frobelen).
Nu heb ik nog wat restjes stof over. Effen en met een printje. Totaal ongeveer een meter. Wat kan ik daar mee doen? Muziekdoosje voor in de box of boven commode?
Iemand andere ideeen?
