Ervaring met prenatale depressie: op zoek naar advies?

Achteraf denk ik dat ik bij mijn tweede kind ook last had van een prenatale depressie, maar niet in de mate die jij beschrijft. Ik was heel snel na de eerste onverwacht zwanger geraakt. Ook al waren we blij met het kindje, ik was nog totaal niet hersteld, zeker niet van de heftige bevalling. Daarnaast speelde er een heleboel in de familie. Ik was niet mezelf en voelde me regelmatig angstig en verdrietig en had daar ook schuldgevoel over naar de kinderen. Ik voelde me niet gehoord bij de verloskundige wat ik haar best kwalijk neem eigenlijk. Ik denk dat je heel veel al goed doet; je hebt gelukkig professionele hulp. Wees niet bang om meer hulp te vragen als dat nodig is. Als om de week niet genoeg is, vraag dan om elke week een gesprek, al is het maar telefonisch. Bij mij ging het na de bevalling niet meteen beter omdat bepaalde problemen bleven en die hormonen hebben ook de tijd nodig. Ik voelde wel meteen een band met de baby, dat hoeft ook niet perse zo te zijn natuurlijk. Ik heb me echt vastgeklampt aan mijn baby en zat hem vaak huilend te voeden ‘s nachts. Hij bleek een hele troost, waardoor ik soms ook bang was dat ik hem te veel belastte. Nog steeds, 14 jaar later, hebben we een hele goede band. Hij kan aan mijn rug aflezen hoe ik me voel, bij wijze van spreken. Krijg gelukkig niet de indruk dat ik hem overbelast heb. Moraal van mijn verhaal: het komt helaas voor dat de zwangerschap geen roze wolk is en de kraamtijd ook niet. Schrijven kan helpen en veel praten! Hormonen maken dingen echt erger dan ze zijn, als die mist opklaart voel je je vaak beter, maar geef het tijd.

Herkenbaar.
20 jaar geleden was er echter minder aandacht voor maar ik heb het bij alle zwangerschappen gehad (en in de overgang weer).

Misschien een klein hart onder de riem, bij mij was het echt over zodra het kind eruit was.

In je andere topic geef je aan dat je vermoedt dat je depressie (of heftige emoties) vooral met de omstandigheden te maken hebben en dat lijkt me zeker niet vergezocht, het is nogal wat wat er allemaal speelt en staat te gebeuren.

Heb je hulp, iemand die met je mee kan kijken met wat je allemaal moet regelen? Je zegt dat de situatie nu alweer helemaal anders is, heb je dan inmiddels andere woonruimte? Of wil je (ex)vriend toch samen door (en jij ook)?

Ik denk altijd bij zo'n opmerking over de relatie die wankel is, is dat niet eigenlijk de boosdoener?

Zou zelf voor stabiliteit gaan en die partner laten wat het is, kijk of hij een goede vader kan zijn, zet dingen op papier, ook geldzaken en stort je op helen en je zwangerschap.

Wat heeft mij geholpen? Ik moet even goed nadenken, want ik heb mijn zwangerschappen maar zo'n beetje overleefd. Er kwamen negatieve gevoelens vrij waarvan ik niet wist dat ik ze kon hebben.
Misschien dat een stukje acceptatie wat heeft geholpen? Accepteren dat je je kut voelt en dat dat gevoel er is.

Ik heb dat gehad en ik vond dat echt heel naar. Ik heb eigenlijk ook niet echt tips want voor mij werkte er zeer weinig.

Ik heb wel een lichtpuntje. Het moment dat mijn dochter geboren werd was er of er een roze wolk over me heen kwam en een last van mijn schouder viel. Het was ineens pasboem over. Hopelijk bij jou ook.

zonietdantoch schreef: ↑

19-01-2024 17:35

S-Groot, mijn partner heeft onlangs aangegeven het alsnog samen te willen doen. Ik weet nog niet wat ik wil, ik ben vooral erg in de war. Er is veel afstand tussen ons en door omstandigheden is hij op het moment heel veel van huis en zit ik juist veel alleen.

Ik heb wel hulp van een psycholoog. Of bedoel je juist iemand in mijn omgeving? Ik weet niet goed aan wie ik dat zou kunnen vragen.

In je omgeving, maar juist ook maatschappelijk werk. Zij zouden je kunnen bijstaan bij de praktische zaken die je allemaal moet regelen.

Wel heel ingewikkeld dat jullie relatie zou wankel is (vlees noch vis eigenlijk). Ik ga er vanuit dat jij nog steeds piekert over hoe het zou moeten als jullie uit elkaar gaan, want het voelt nu niet ineens heel stabiel neem ik aan? En omdat jullie niet de keuze hebben gemaakt om definitief uit elkaar te gaan kun je eigenlijk ook geen echte stappen zetten, want vooralsnog lijken jullie te kiezen voor samen.

Als jij zelf ook liever door wil nu, samen, dan raad ik je vooral aan om zsm relatietherapie te regelen. Het is echt essentieel dat jullie helder krijgen wat de problemen zijn in jullie relatie (en ieder voor zich) en dat jullie daar helder en constructief over leren communiceren én oplossingen leren zoeken samen.

"Veel afstand tussen ons" en "hij is nu veel weg" kan natuurlijk niet. Daarmee houden jullie jezelf en elkaar in limbo en dat is een onderhoudende factor voor jouw depressie. Ik zou daar absoluut geen genoegen mee nemen.

Maak jezelf, jouw welzijn en dat van je baby de prioriteit.

Wat heftig voor je. Ik had een prenatale depressie. Ik heb daarvoor een postnatale depressie gehad en vrijwel direct na het zwanger worden voelde ik al dat het fout ging. Ik vond het overleven, ondanks de medicatie. Weinig hielp. Ik heb heel veel geleund op mijn netwerk, zeker gezien ik al een kleintje had rondlopen. Eigenlijk was het een kwestie van uitzitten. Wat ik wel heb gedaan samen met de POP poli is een plan maken voor dr eerste weken na de geboorte, om te voorkomen dat ik ook weer in een postnatale depressie zou belanden. Echt een signalenplan, veel hulp, noodmedicatie voor als ik niet kon slapen (enorme trigger voor mij) etc. Uiteindelijk allemaal niet nodig gehad want direct na mijn bevalling was de depressie voorbij.

Hou vol, het is zwaar en kut, maar het gaat over. En zorg voor een goed plan voor na de bevalling.

Over je relatie kan ik je niet adviseren, maar ik heb twee keer een prenatale depressie gehad.

En ik kon het me echt niet voorstellen, maar ik had beide keren dat het het laatste stuk van de zwangerschap beter werd. En na de bevalling realiseerde ik me ineens dat ik me heel veel beter voelde. Dat ik me gewoon weer mezelf voelde zelfs. Echt alsof er een schakelaar om werd gezet.

Is het geen optie om je wegens je prenatale depressie ziek te melden op je werk en je tijdelijk bij je ouders gaat wonen, in ieder geval tot het eind van je verlof.

Alles omtrent jullie relatie etc, komt later wel. Ik denk dat jij je veel beter zal voelen op het moment dat jij er zelf voor kiest om even uit de situatie te stappen en even de regie terugneemt. Heel fijn dat hij heeft besloten dat hij het toch samen wil doen, maar jij hebt op dit moment rust en steun nodig en die krijg je nu niet.

Kies even helemaal voor jezelf en wat jij nodig hebt.

Ik zag je op een ander topic reageren (je topic over plots alleenstaand moeder worden) en ben erg benieuwd hoe het nu gaat. Met je mentale gestel, je relatie en inmiddels ook je baby (of zit die nog in je buik)?