Zwanger
alle pijlers
Ervaringen missed abortion of miskraam
zaterdag 9 april 2022 om 09:32
Ik was zwanger van ons tweede kindje en heb afgelopen week een missed abortion / miskraam gehad. Ik had er nooit heel erg over nagedacht hoe dat zou zijn. Ik had verwacht dat het heel naar en verdrietig zou zijn, maar ik had niet verwacht dat het lichamelijk zo enorm heftig zou zijn en dat het zo lang kon duren.
Vanaf week 7 van de zwangerschap had ik licht (bruin) bloedverlies. We kregen toen in week 7, eerder dan gepland, een echo ter controle en het hartje klopte en het kindje groeide zoals verwacht. We waren enorm opgelucht. Het bloedverlies bleef echter aanhouden en het werd ook meer helderrood. Met 9+2 weken mocht ik daarom nogmaals voor een echo komen. Opnieuw klopte het hartje en was het kindje goed gegroeid.
De dag daarna werd het bloedverlies nog veel heviger en verloor ik ook grote stolsels. Ik belde de verloskundige die aangaf dat het erg leek op een miskraam. De dag erna was het bloedverlies weer afgenomen en mochten we nogmaals voor een echo komen. Omdat het bloedverlies was afgenomen hadden we toch een beetje hoop dat het misschien toch nog goed zat en de verloskundigedie we die dag hadden was ook hoopvol. Maar helaas, bij de echo die woensdag bleek het hartje niet meer te kloppen. Wat een enorm rauw verdriet. Ik vond het idee om te moeten wachten op de miskraam verschrikkelijk.
De dagen erna heb ik grotendeels huilend in bed doorgebracht met gelukkig heel veel steun van mijn vriend en een kleine groep van familie en vrienden die we op de hoogte hadden gebracht. Op donderdagmiddag had ik veel buikkramp (voelde bijna als weeeën) en bloedverlies met grote stolsels, maar het zette verder niet door. Op vrijdagmiddag gebeurde hetzelfde, weer enorme buikkramp en weer veel bloedverlies met grote stolsels. Maar ik had het idee dat ik het vruchtzakje nog niet verloren had. De verloskundige had namelijk ook aangegeven dat dat er echt anders uitzag dan stolsels en ik het wel waarschijnlijk wel zou herkennen. Maar na die vrijdag nam het bloedverlies en de buikkramp af. Ik twijfelde of de miskraam nu wel of niet had doorgezet.
Afgelopen maandag kreeg ik een echo om te controleren of alles weg was. De verloskundige zag geen vruchtzakje meer, maar wel dat het er nog wat onrustig uitzag met nog wat 'rommel' dat er nog uit moest (ze noemde het anders). Ik had daarna een heel dubbel gevoel. Ik was opgelucht dat de miskraam had doorgezet, maar het voelde onaf en ik vond het gek dat ik het vruchtzakje gemist had.
De dagen erna voelde ik me lichamelijk weer wat beter en ben ik weer af en toe op pad geweest en had ik vanuit huis weer wat dingen voor werk opgepakt. Afgelopen donderdag was ik bij een vriendin en kreeg ik weer veel meer bloedverlies (echt heel veel) en buikkrampen. En op vrijdagochtend (dat was gisteren) op de wc kwam ineens toch nog het vruchtzakje. Het was niet heel duidelijk herkenbaar meer en zag er niet prettig uit, maar het was overduidelijk iets anders dan alle stolsels die ik eerder verloor. De verloskundige vroeg om een foto en bevestigde dat dit het vruchtzakje was en dat ze dit op de echo hadden gemist. Wellicht zat het toen al te diep in de baarmoedermond.
Achteraf ben ik ergens wel blij dat ze het vruchtzakje gemist hebben op de echo. Als ik had geweten dat de miskraam nog niet had doorgezet had ik de deur nog niet zo veel uit gedurft, terwijl die afleiding juist fijn was. En dan had ik waarschijnlijk gevraagd om medicatie of een curettage. Ik ben blij dat dat niet nodig was. Ik ben ook blij dat mijn gevoel dat het nog onaf was bleek te kloppen en dat ik het dus niet gemist had. Ik ben nog steeds heel verdrietig, maar ik heb het gevoel dat ik het nu veel beter kan gaan afsluiten.
Ik las ergens de uitspraak "My favourite what if ...". Die vond ik heel mooi, een positieve manier om op dit kindje terug te kijken. Ik hoop dat ik het de komende tijd allemaal een beetje een plekje kan geven en wie weet in de toekomst toch weer zwanger mag worden. Ik ben nu 38 en de zwangerschap van onze oudste liet erg lang op zich wachten, dus wel bang dat dat misschien niet meer gaat lukken.
Hebben anderen misschien een vergelijkbare ervaring gehad? Hoe ging je er toen mee om? Wat heb je gedaan om het te verwerken en af te sluiten? Hoe lang duurde het voordat je je weer jezelf voelde?
Vanaf week 7 van de zwangerschap had ik licht (bruin) bloedverlies. We kregen toen in week 7, eerder dan gepland, een echo ter controle en het hartje klopte en het kindje groeide zoals verwacht. We waren enorm opgelucht. Het bloedverlies bleef echter aanhouden en het werd ook meer helderrood. Met 9+2 weken mocht ik daarom nogmaals voor een echo komen. Opnieuw klopte het hartje en was het kindje goed gegroeid.
De dag daarna werd het bloedverlies nog veel heviger en verloor ik ook grote stolsels. Ik belde de verloskundige die aangaf dat het erg leek op een miskraam. De dag erna was het bloedverlies weer afgenomen en mochten we nogmaals voor een echo komen. Omdat het bloedverlies was afgenomen hadden we toch een beetje hoop dat het misschien toch nog goed zat en de verloskundigedie we die dag hadden was ook hoopvol. Maar helaas, bij de echo die woensdag bleek het hartje niet meer te kloppen. Wat een enorm rauw verdriet. Ik vond het idee om te moeten wachten op de miskraam verschrikkelijk.
De dagen erna heb ik grotendeels huilend in bed doorgebracht met gelukkig heel veel steun van mijn vriend en een kleine groep van familie en vrienden die we op de hoogte hadden gebracht. Op donderdagmiddag had ik veel buikkramp (voelde bijna als weeeën) en bloedverlies met grote stolsels, maar het zette verder niet door. Op vrijdagmiddag gebeurde hetzelfde, weer enorme buikkramp en weer veel bloedverlies met grote stolsels. Maar ik had het idee dat ik het vruchtzakje nog niet verloren had. De verloskundige had namelijk ook aangegeven dat dat er echt anders uitzag dan stolsels en ik het wel waarschijnlijk wel zou herkennen. Maar na die vrijdag nam het bloedverlies en de buikkramp af. Ik twijfelde of de miskraam nu wel of niet had doorgezet.
Afgelopen maandag kreeg ik een echo om te controleren of alles weg was. De verloskundige zag geen vruchtzakje meer, maar wel dat het er nog wat onrustig uitzag met nog wat 'rommel' dat er nog uit moest (ze noemde het anders). Ik had daarna een heel dubbel gevoel. Ik was opgelucht dat de miskraam had doorgezet, maar het voelde onaf en ik vond het gek dat ik het vruchtzakje gemist had.
De dagen erna voelde ik me lichamelijk weer wat beter en ben ik weer af en toe op pad geweest en had ik vanuit huis weer wat dingen voor werk opgepakt. Afgelopen donderdag was ik bij een vriendin en kreeg ik weer veel meer bloedverlies (echt heel veel) en buikkrampen. En op vrijdagochtend (dat was gisteren) op de wc kwam ineens toch nog het vruchtzakje. Het was niet heel duidelijk herkenbaar meer en zag er niet prettig uit, maar het was overduidelijk iets anders dan alle stolsels die ik eerder verloor. De verloskundige vroeg om een foto en bevestigde dat dit het vruchtzakje was en dat ze dit op de echo hadden gemist. Wellicht zat het toen al te diep in de baarmoedermond.
Achteraf ben ik ergens wel blij dat ze het vruchtzakje gemist hebben op de echo. Als ik had geweten dat de miskraam nog niet had doorgezet had ik de deur nog niet zo veel uit gedurft, terwijl die afleiding juist fijn was. En dan had ik waarschijnlijk gevraagd om medicatie of een curettage. Ik ben blij dat dat niet nodig was. Ik ben ook blij dat mijn gevoel dat het nog onaf was bleek te kloppen en dat ik het dus niet gemist had. Ik ben nog steeds heel verdrietig, maar ik heb het gevoel dat ik het nu veel beter kan gaan afsluiten.
Ik las ergens de uitspraak "My favourite what if ...". Die vond ik heel mooi, een positieve manier om op dit kindje terug te kijken. Ik hoop dat ik het de komende tijd allemaal een beetje een plekje kan geven en wie weet in de toekomst toch weer zwanger mag worden. Ik ben nu 38 en de zwangerschap van onze oudste liet erg lang op zich wachten, dus wel bang dat dat misschien niet meer gaat lukken.
Hebben anderen misschien een vergelijkbare ervaring gehad? Hoe ging je er toen mee om? Wat heb je gedaan om het te verwerken en af te sluiten? Hoe lang duurde het voordat je je weer jezelf voelde?
zondag 10 april 2022 om 21:45
Wat verdrietig dat je dit ook hebt meegemaakt!
Helaas heb ik dit ook pasgeleden meegemaakt. 2 weken geleden moest ik een extra echo in het ziekenhuis, ik was toen ongeveer 12 weken. We hadden daarvoor al een aantal goede echo's gehad, met een goed kloppend hartje. Tijdens deze extra echo was ik alleen, omdat we de week ervoor ook al een goede echo hadden gehad. Helaas hoorde ik toen dat er geen kloppend hartje meer was te zien en op basis van de groei zagen ze dat dit waarschijnlijk 1 of 2 dagen van te voren was gebeurd.. We waren dus ruim 11 weken zwanger. Het was zo'n ontzettende klap. Dit was op een donderdag en op maandag moest ik naar het ziekenhuis om het met medicatie op te laten wekken. Deze 'wachtdagen' thuis waren vreselijk. Ik was ook nog steeds enorm misselijk, daarin was niks veranderd. Ook geen bloedverlies oid, dus mijn lichaam voelde nog volledig zwanger. In het ziekenhuis heb ik meerdere keren tabletjes gekregen en uiteindelijk 's avonds geboren. Het was echt een iniminimensje met vingertjes en teentjes. De placenta kwam niet los, dus ook nog een curretage gehad. Ik heb flink gehuild.... en nog steeds ben ik emotioneel met ups en downs...
Helaas heb ik dit ook pasgeleden meegemaakt. 2 weken geleden moest ik een extra echo in het ziekenhuis, ik was toen ongeveer 12 weken. We hadden daarvoor al een aantal goede echo's gehad, met een goed kloppend hartje. Tijdens deze extra echo was ik alleen, omdat we de week ervoor ook al een goede echo hadden gehad. Helaas hoorde ik toen dat er geen kloppend hartje meer was te zien en op basis van de groei zagen ze dat dit waarschijnlijk 1 of 2 dagen van te voren was gebeurd.. We waren dus ruim 11 weken zwanger. Het was zo'n ontzettende klap. Dit was op een donderdag en op maandag moest ik naar het ziekenhuis om het met medicatie op te laten wekken. Deze 'wachtdagen' thuis waren vreselijk. Ik was ook nog steeds enorm misselijk, daarin was niks veranderd. Ook geen bloedverlies oid, dus mijn lichaam voelde nog volledig zwanger. In het ziekenhuis heb ik meerdere keren tabletjes gekregen en uiteindelijk 's avonds geboren. Het was echt een iniminimensje met vingertjes en teentjes. De placenta kwam niet los, dus ook nog een curretage gehad. Ik heb flink gehuild.... en nog steeds ben ik emotioneel met ups en downs...
maandag 11 april 2022 om 07:36
Wat verdrietig! Ik heb twee vroege miskramen gehad: een keer een lege vruchtzak en de andere keer een biochemische zwangerschap. Wel na een intensief vruchtbaarheidstraject. Als je er middenin zit is het ontzettend verdrietig en rot. Omdat je je het zo anders had voorgesteld en in je hoofd een fijne en doorgaande zwangerschap zou hebben. Wat mij wel heeft geholpen is de gedachte dat er in de aanleg waarschijnlijk wat mis was en dat de natuurlijk het zelf heel afgebroken. En dat vond ik een ergens een aangename gedachte, omdat de natuur nu beslist had en niet ik na bijvoorbeeld een 12 of 20 weken echo. Maar het blijft gewoon verdrietig.
Uiteindelijk ben ik meteen gaan werken en kon ik het na een week of 4 wel “accepteren”. En heeft het langer geduurd voordat ik mijzelf voelde, omdat zwanger worden en blijven niet wilde lukken. Toen ik uiteindelijk succesvol was in onze laatste ICSI ronde was ik gewoon angstig tijdens de zwangerschap dat het weer mis zou gaan. Mocht het je gegeven zijn om opnieuw zwanger te worden, en dat hoop ik natuurlijk voor je, dan is de kans groot dat je wat angstiger bent. En da’s logisch na een verdrietige ervaring.
Mijn dochter is inmiddels bijna 5 en van de vroege miskramen spelen geen rol in mijn leven. Het traject heeft wel sporen achtergelaten. Sterkte!
Uiteindelijk ben ik meteen gaan werken en kon ik het na een week of 4 wel “accepteren”. En heeft het langer geduurd voordat ik mijzelf voelde, omdat zwanger worden en blijven niet wilde lukken. Toen ik uiteindelijk succesvol was in onze laatste ICSI ronde was ik gewoon angstig tijdens de zwangerschap dat het weer mis zou gaan. Mocht het je gegeven zijn om opnieuw zwanger te worden, en dat hoop ik natuurlijk voor je, dan is de kans groot dat je wat angstiger bent. En da’s logisch na een verdrietige ervaring.
Mijn dochter is inmiddels bijna 5 en van de vroege miskramen spelen geen rol in mijn leven. Het traject heeft wel sporen achtergelaten. Sterkte!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
maandag 11 april 2022 om 16:08
Ik heb er 3 gehad achter elkaar, eentje met 8 weken, eentje met 6 weken en eentje dachten ze dat het een Mola zwangerschap was maar dit bleek achteraf een gewone missed abortion met de eerste echo. De eerste 2 kwamen vanzelf, de laatst heb ik eerst de pillen geprobeerd maar moest ik uiteindelijk ook nog gecuretteerd worden toen was ik ondertussen 11 weken volgens mij.
Zodra je hormonen weer mak zijn gaat het wel weer was mijn ervaring maar dat heeft wel even geduurd. Ik ben op dit moment weer zwanger en verder als ik ooit geweest ben. Helaas hebben ze nu nevenbevindingen gevonden in mijn NIPT dus ben ik in afwachting van een vruchtwaterpunctie. Wellicht dat wat ze gevonden hebben in de NIPT ook de miskramen verklaard.
Deze zwangerschap was ook een kadootje ik had het niet meer verwacht want ben ondertussen al boven de 40. Ik heb trouwens nog geen kinderen maar mocht dit niet lukken probeer ik het ook niet meer.
Zodra je hormonen weer mak zijn gaat het wel weer was mijn ervaring maar dat heeft wel even geduurd. Ik ben op dit moment weer zwanger en verder als ik ooit geweest ben. Helaas hebben ze nu nevenbevindingen gevonden in mijn NIPT dus ben ik in afwachting van een vruchtwaterpunctie. Wellicht dat wat ze gevonden hebben in de NIPT ook de miskramen verklaard.
Deze zwangerschap was ook een kadootje ik had het niet meer verwacht want ben ondertussen al boven de 40. Ik heb trouwens nog geen kinderen maar mocht dit niet lukken probeer ik het ook niet meer.
maandag 11 april 2022 om 21:15
Heel erg bedankt voor jullie reacties!
@Mona87, wat lijkt me het heftig als je helemaal nietsvermoedend en alleen naar zo’n echo gaat en dan te horen krijgt dat het hartje niet meer klopt. En wat een naar vervolgtraject met alsnog een curettage. Veel sterkte, het is ook nog maar kort geleden. Was dit je eerste zwangerschap?
@Baggal, wat enorm rot om na zo’n lang traject dan meerdere keren een miskraam door te maken. Gelukkig heb je daarna toch nog een succesvolle zwangerschap mogen meemaken. Ik kan me voorstellen dat het heftige traject wel z’n sporen heeft nagelaten.
Ach andijviestampot, wat verschrikkelijk om dit 3 keer achter elkaar mee te moeten maken en dan nu ook nog de nevenbevindingen bij de NIPT. Ik hoop echt voor je dat het niks ernstigs is. Hoe lang duurt het tot je de vruchtwaterpunctie hebt en meer weet?
Ik merk dat het nu nog erg wisselend gaat. Op sommige momenten voel ik me goed en denk ik de hele wereld weer aan te kunnen, andere momenten ben ik heel emotioneel. Ik denk dat de hormonen ook nog van slag zijn, ben normaal heel nuchter. Gisteren was echt een rotdag. We hadden een etentje met de familie en we zouden bij dat etentje de zwangerschap eigenlijk gaan aankondigen. Vandaag ging het wat beter en ben ik weer voor het eerst naar m'n werk gegaan. Erg fijn om weer even met andere dingen bezig te zijn. Ik ben nog niet 100% aan het werk, want ik slaap erg slecht en heb veel hoofdpijn, maar gelukkig krijg ik op het werk alle ruimte om rustig weer op te starten (al vind ik het zelf lastig om niet gelijk alles weer als vanouds op te pakken).
@Mona87, wat lijkt me het heftig als je helemaal nietsvermoedend en alleen naar zo’n echo gaat en dan te horen krijgt dat het hartje niet meer klopt. En wat een naar vervolgtraject met alsnog een curettage. Veel sterkte, het is ook nog maar kort geleden. Was dit je eerste zwangerschap?
@Baggal, wat enorm rot om na zo’n lang traject dan meerdere keren een miskraam door te maken. Gelukkig heb je daarna toch nog een succesvolle zwangerschap mogen meemaken. Ik kan me voorstellen dat het heftige traject wel z’n sporen heeft nagelaten.
Ach andijviestampot, wat verschrikkelijk om dit 3 keer achter elkaar mee te moeten maken en dan nu ook nog de nevenbevindingen bij de NIPT. Ik hoop echt voor je dat het niks ernstigs is. Hoe lang duurt het tot je de vruchtwaterpunctie hebt en meer weet?
Ik merk dat het nu nog erg wisselend gaat. Op sommige momenten voel ik me goed en denk ik de hele wereld weer aan te kunnen, andere momenten ben ik heel emotioneel. Ik denk dat de hormonen ook nog van slag zijn, ben normaal heel nuchter. Gisteren was echt een rotdag. We hadden een etentje met de familie en we zouden bij dat etentje de zwangerschap eigenlijk gaan aankondigen. Vandaag ging het wat beter en ben ik weer voor het eerst naar m'n werk gegaan. Erg fijn om weer even met andere dingen bezig te zijn. Ik ben nog niet 100% aan het werk, want ik slaap erg slecht en heb veel hoofdpijn, maar gelukkig krijg ik op het werk alle ruimte om rustig weer op te starten (al vind ik het zelf lastig om niet gelijk alles weer als vanouds op te pakken).
woensdag 13 april 2022 om 16:43
@andijviestamppot Wat mega naar en heftig zeg, zeker nu je weer in onzekerheid zit! Hebben ze je wel al iets meer verteld over wat ze mogelijk hebben gevonden en dus gaan onderzoeken? Of zit je volledig in onduidelijkheid. Ik ga voor je duimen dat het de goede kant op uitpakt.
@birdie Nee ik heb al een dochtertje van 13 maanden. Voor haar had ik ook een miskraam, maar had al bloedverlies voor de eerste echo. Daar had ik het toen niet zo zwaar mee. Was vooral de teleurstelling dat het niet gelukt was. Ik was ook echt op het uur ongeveer af ongesteld, dus had al vroeg een positieve zwangerschapstest in handen. Als ik onregelmatig was geweest had ik het toen wellicht niet eens geweten. De missed abortion nu is echt wel andere koek merk ik, op mentaal gebied. De wens voor een broertje/zusje is er nog zeker, maar vraag me nu vooral af of ik het nog aandurf. Gelukkig lees ik ook positieve verhalen van mensen die het weer aandurven, dus hou hoop.
Wat klote dat je een rotdag hebt gehad. Kan me goed voorstellen dat je dat etentje anders had voorgesteld. M'n verloskundige heeft ook aangegeven dat er nog lastige dagen gaan komen, ook waar je nu niet direct bij stil staat.
Ben jij wel weer volledig aan het werk?
@birdie Nee ik heb al een dochtertje van 13 maanden. Voor haar had ik ook een miskraam, maar had al bloedverlies voor de eerste echo. Daar had ik het toen niet zo zwaar mee. Was vooral de teleurstelling dat het niet gelukt was. Ik was ook echt op het uur ongeveer af ongesteld, dus had al vroeg een positieve zwangerschapstest in handen. Als ik onregelmatig was geweest had ik het toen wellicht niet eens geweten. De missed abortion nu is echt wel andere koek merk ik, op mentaal gebied. De wens voor een broertje/zusje is er nog zeker, maar vraag me nu vooral af of ik het nog aandurf. Gelukkig lees ik ook positieve verhalen van mensen die het weer aandurven, dus hou hoop.
Wat klote dat je een rotdag hebt gehad. Kan me goed voorstellen dat je dat etentje anders had voorgesteld. M'n verloskundige heeft ook aangegeven dat er nog lastige dagen gaan komen, ook waar je nu niet direct bij stil staat.
Ben jij wel weer volledig aan het werk?
vrijdag 15 april 2022 om 16:11
Helaas hier ook een ervaringsdeskundige. Onlangs heb ik mijn 4e miskraam gekregen, 3e keer missed abortion (met 8 weken) en 1 keer spontaan. Mijn huidige arts wilde liever dat de miskraam op de natuurlijke wijze zou gaan verlopen. Maar dat zag ik zelf niet zitten. Ik had dan ook medicatie gekregen, zodat ik zelf kon bepalen wanneer het gebeurde. De eerste keer vond ik het eng, want ik wist niet goed wat mij te wachten stond. Maar kwa bloedverlies viel het bij mij eigenlijk tot nu toe mee. Voor de pijn had ik een pijnstiller ingenomen. Voor de rest op de bank gehangen met heel veel chocola.
Alleen het mentale herstel kost meer tijd. Het leven gaat gewoon door terwijl die van jou even stilstaat. Het verdriet draag je voor de rest van je leven met je mee. Wat iemand ook schreef, soms kan ik mij troosten met het feit dat moeder natuur een voorselectie maakt. Ik kan nu alleen nog stilletjes hopen dat we het geluk mogen krijgen om nog een gezond kind te krijgen.
Alleen het mentale herstel kost meer tijd. Het leven gaat gewoon door terwijl die van jou even stilstaat. Het verdriet draag je voor de rest van je leven met je mee. Wat iemand ook schreef, soms kan ik mij troosten met het feit dat moeder natuur een voorselectie maakt. Ik kan nu alleen nog stilletjes hopen dat we het geluk mogen krijgen om nog een gezond kind te krijgen.
zaterdag 16 april 2022 om 10:01
Hoi Birdie,
Wat verdrietig dat je dit meemaakt.
Ik heb een missed abortion gehad. Ik ben alleenstaand en ben middels een donor en inseminatie zwanger geraakt.
Tussen de positieve zwangerschapstest en de echo in de kliniek (met 6 weken, daarna mag je naar een verloskundige) heb ik op een wolk gezweefd. Nu, 3 jaar later, voel ik nog het geluk dat ik toen voelde. Ondanks dat ik bruin bloedverlies had en de zwangerschapssymptomen na een paar weken weg waren en ik ergens wel wist dat het niet goed was.
De vrouw die de echo maakte was heel kort en krachtig. 'Oh nee dit is geen gezonde zwangerschap.' Ik vroeg nog wat dan, en het antwoord was: afwachten tot de miskraam of pillen. Ik heb afgewacht, drie weken. Met pijn en veel bloedverlies. Elke week op controle of het weg was maar het was steeds niet weg. Het laatste weekend zoveel bloedverlies en pijn, het leken wel weeën. Maar de maandag erna op controle bleek alles er nog te zitten. Ik heb er toen gevraagd voor een curettage.
En ondanks alles kon ik nog teren op dat geluksgevoel. 'ik ben zwanger geweest.'
Ik heb een dochter van toen 10. Voor haar vond ik drie weken met veel pijn en bloedverlies naar en wilde ik overeind blijven staan.
Ik sta er, blijkbaar, zo in. Dat wist ik niet. Heb ik door deze ervaring geleerd. Ik zag het niet als het verlies van een kindje. Ik zag het als een fout en deze heeft mijn lichaam op natuurlijke wijze opgelost. Ergens ook mooi. Vind ik.
Als ik dit zo schrijf, wil ik absoluut niet jouw verdriet teniet doen. Integendeel. Ergens vind ik het ook raar dat ik er nooit echt verdrietig om ben geweest.
Maar zo kan het dus ook.
Ik wens je heel veel sterkte
Wat verdrietig dat je dit meemaakt.
Ik heb een missed abortion gehad. Ik ben alleenstaand en ben middels een donor en inseminatie zwanger geraakt.
Tussen de positieve zwangerschapstest en de echo in de kliniek (met 6 weken, daarna mag je naar een verloskundige) heb ik op een wolk gezweefd. Nu, 3 jaar later, voel ik nog het geluk dat ik toen voelde. Ondanks dat ik bruin bloedverlies had en de zwangerschapssymptomen na een paar weken weg waren en ik ergens wel wist dat het niet goed was.
De vrouw die de echo maakte was heel kort en krachtig. 'Oh nee dit is geen gezonde zwangerschap.' Ik vroeg nog wat dan, en het antwoord was: afwachten tot de miskraam of pillen. Ik heb afgewacht, drie weken. Met pijn en veel bloedverlies. Elke week op controle of het weg was maar het was steeds niet weg. Het laatste weekend zoveel bloedverlies en pijn, het leken wel weeën. Maar de maandag erna op controle bleek alles er nog te zitten. Ik heb er toen gevraagd voor een curettage.
En ondanks alles kon ik nog teren op dat geluksgevoel. 'ik ben zwanger geweest.'
Ik heb een dochter van toen 10. Voor haar vond ik drie weken met veel pijn en bloedverlies naar en wilde ik overeind blijven staan.
Ik sta er, blijkbaar, zo in. Dat wist ik niet. Heb ik door deze ervaring geleerd. Ik zag het niet als het verlies van een kindje. Ik zag het als een fout en deze heeft mijn lichaam op natuurlijke wijze opgelost. Ergens ook mooi. Vind ik.
Als ik dit zo schrijf, wil ik absoluut niet jouw verdriet teniet doen. Integendeel. Ergens vind ik het ook raar dat ik er nooit echt verdrietig om ben geweest.
Maar zo kan het dus ook.
Ik wens je heel veel sterkte
