Zwanger
alle pijlers
geen roze wolk...
maandag 3 oktober 2011 om 12:55
Ik ben naar de verloskundige geweest en verteld niet lekker in mijn vel te zitten.
Voordat ik zwanger werd had ik last van depressieve klachten,hoofdpijn, vermoeidheid, somber, down, prikkelbaar, niet kunnen concentreren, onrustig en opgejaagd gevoel enz.. na een aantal gesprekken met de psycholoog besloten toch maar voor een tijdje anti-depresiva te gebruiken. De eerste weken waren verschrikkelijk. Daarna werd het wat beter, ik werd wat vlakker, moest niet meer zo vaak huilen en begon wat minder te piekeren. Ook kon ik het thuis wat beter aan, ik hoefde niet meer overal op te reageren en was rustiger tegenover de kinderen. Maar wat was ik verschrikkelijk moe, ik was niet vooruit te branden, ik had verwacht dat dit nog wel minder zou worden. Maar na 2 maanden was ik nog steeds verschrikkelijk moe. Achteraf bleek ik dus zwanger te zijn ongeveer 8 weken. Ik schrok daarvan, ik was daar helemaal niet mee bezig. Bij de uitslag van de test voelde ik me blij, maar ook geschrokken. Hoe moet dit nu, we hebben al 2 gezonde kinderen en samen met die van mijn vriend erbij 3. Hij was er absoluut niet blij mee en opperde direct het weg te laten halen. Daar voelde ik me boos over, dat zou ik nooit kunnen en ook niet willen. Ik ben weg gegaan, gelukkig had ik slaapdienst. Ik kon natuurlijk niet slapen die nacht, maar had wel lekker de tijd voor mezelf om erover na te denken. Ik zag niet zoveel bomen meer op de weg. Het is wat lastiger straks, maar ik heb altijd graag een groot gezin gewild. Dus waarom niet. Met mijn vriend heb ik het er na een paar dagen weer over gehad. Hij vond ook dat we er dan maar voor moesten gaan. Ik ben direct gestopt met de anti-depresiva, maar bleef heel erg vermoeid en de hele dag misselijk. Ik had ook al erg veel last van afkickverschijnselen…weet ik nog. Wat weet ik niet meer?
Ik was blij dat we er uit waren, ik was blij met deze verassing.
Ik merkte naarmate de tijd vorderde dat ik weer prikkelbaarder werd, slechter kon slapen, maar juist de hele dag moe. Het liefst lag ik de hele dag op bed met de gordijnen dicht. Ik zie op tegen huishoudelijke klusjes een was draaien is me al teveel. Zelf aankleden of douchen kost me heel veel energie. Ik besteedde geen of nauwlijks meer tijd aan mezelf. Na een dag werken kan ik niks meer, ik kon heel goed doen alsof er niks aan de hand was. En op mijn werk zei ik dat het zo goed ging terwijl ik me van binnen ellendig voel… Maar tot vorige week lukte het niet meer. Ik kan me niet meer concentreren ik voel me weer onrustig en opgejaagd , ik maak overal ruzie om. Moet overal om huilen. Heb last van woede aanvallen. Ik kan niet goed nadenken over simpele dingen en wat ik altijd graag deed lekker een boek lezen of een film kijken, het lukt me niet. Ik voel me heel schuldig tegenover mijn werk, mijn man en mijn kinderen. Ik faal in alle opzichten, soms zie ik het echt niet meer zitten. Ik hou zoveel van ze, waarom kan ik dan niet normaal doen. Als de kinderen bijv. ruzie hebben of niet luisteren kan ik totaal in paniek raken. Ik heb de laatste tijd dan vaak dat ik mijn vriend opbel op zijn werk. Het lukt me dan niet meer om eruit te komen. Ik heb veel last van hartkloppingen, bijv. als de telefoon gaat o.i.d. Ik vermijd sociale contacten… Ik vind mijn werk heel erg leuk, maar waarom lukt het me niet? Ik snap het gewoon niet. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst blij ben geweest, ik kan niet genieten van dingen om me heen. Ik verheug me nergens op. Alleen maar op het feit dat ik niet meer zwanger zou zijn en dat alles gewoon voorbij is. Afgelopen weekend opperde mijn vriend om een weekendje weg te gaan, even lekker eruit met de kinderen. Ik zie daar dan als een berg tegenop, wat moet er dan allemaal gebeuren. Tas inpakken heb ik bijna de hele dag over gedaan, ik ben dan zeer gestrest. Ik bel ’s middags al naar mijn vriend dat we niet gaan. Ik kan het niet, heb er geen zin in. Ik wil gewoon slapen… Uiteindelijk zijn we wel gegaan, maar hoe… en ik heb me niet rustig gevoeld alleen maar somber.
Daarom heb ik een afspraak gemaakt vanmiddag bij de huisarts. Ik zie er best tegenop om mijn verhaal te doen. Vanmorgen bij de verloskundige heb ik ook al een beetje mijn verhaal gedaan. Dat luchtte wel wat op. Ik voelde me begrepen, en ze veroordeelde me niet. En zei dat het goed was dat ik een afspraak had gemaakt bij de huisarts. Met de baby ging het gelukkig wel goed, ook daar maak ik me dan zorgen om. Die heeft natuurlijk ook last van de stress die ik heb. Daar voel ik me ook schuldig over. Ik wil zo graag genieten hiervan. Elke avond als ik op bed lig wil ik het de volgende dag anders doen. En voel ik me schuldig dat het weer niet is gelukt vandaag. Maar dan wordt ik weer doodvermoeid wakker met watten in mijn hoofd. Heb ik genoeg aan mezelf. En lukt het me niet om een goede moeder te zijn…. Wat is er toch met me aan de hand…???
Voordat ik zwanger werd had ik last van depressieve klachten,hoofdpijn, vermoeidheid, somber, down, prikkelbaar, niet kunnen concentreren, onrustig en opgejaagd gevoel enz.. na een aantal gesprekken met de psycholoog besloten toch maar voor een tijdje anti-depresiva te gebruiken. De eerste weken waren verschrikkelijk. Daarna werd het wat beter, ik werd wat vlakker, moest niet meer zo vaak huilen en begon wat minder te piekeren. Ook kon ik het thuis wat beter aan, ik hoefde niet meer overal op te reageren en was rustiger tegenover de kinderen. Maar wat was ik verschrikkelijk moe, ik was niet vooruit te branden, ik had verwacht dat dit nog wel minder zou worden. Maar na 2 maanden was ik nog steeds verschrikkelijk moe. Achteraf bleek ik dus zwanger te zijn ongeveer 8 weken. Ik schrok daarvan, ik was daar helemaal niet mee bezig. Bij de uitslag van de test voelde ik me blij, maar ook geschrokken. Hoe moet dit nu, we hebben al 2 gezonde kinderen en samen met die van mijn vriend erbij 3. Hij was er absoluut niet blij mee en opperde direct het weg te laten halen. Daar voelde ik me boos over, dat zou ik nooit kunnen en ook niet willen. Ik ben weg gegaan, gelukkig had ik slaapdienst. Ik kon natuurlijk niet slapen die nacht, maar had wel lekker de tijd voor mezelf om erover na te denken. Ik zag niet zoveel bomen meer op de weg. Het is wat lastiger straks, maar ik heb altijd graag een groot gezin gewild. Dus waarom niet. Met mijn vriend heb ik het er na een paar dagen weer over gehad. Hij vond ook dat we er dan maar voor moesten gaan. Ik ben direct gestopt met de anti-depresiva, maar bleef heel erg vermoeid en de hele dag misselijk. Ik had ook al erg veel last van afkickverschijnselen…weet ik nog. Wat weet ik niet meer?
Ik was blij dat we er uit waren, ik was blij met deze verassing.
Ik merkte naarmate de tijd vorderde dat ik weer prikkelbaarder werd, slechter kon slapen, maar juist de hele dag moe. Het liefst lag ik de hele dag op bed met de gordijnen dicht. Ik zie op tegen huishoudelijke klusjes een was draaien is me al teveel. Zelf aankleden of douchen kost me heel veel energie. Ik besteedde geen of nauwlijks meer tijd aan mezelf. Na een dag werken kan ik niks meer, ik kon heel goed doen alsof er niks aan de hand was. En op mijn werk zei ik dat het zo goed ging terwijl ik me van binnen ellendig voel… Maar tot vorige week lukte het niet meer. Ik kan me niet meer concentreren ik voel me weer onrustig en opgejaagd , ik maak overal ruzie om. Moet overal om huilen. Heb last van woede aanvallen. Ik kan niet goed nadenken over simpele dingen en wat ik altijd graag deed lekker een boek lezen of een film kijken, het lukt me niet. Ik voel me heel schuldig tegenover mijn werk, mijn man en mijn kinderen. Ik faal in alle opzichten, soms zie ik het echt niet meer zitten. Ik hou zoveel van ze, waarom kan ik dan niet normaal doen. Als de kinderen bijv. ruzie hebben of niet luisteren kan ik totaal in paniek raken. Ik heb de laatste tijd dan vaak dat ik mijn vriend opbel op zijn werk. Het lukt me dan niet meer om eruit te komen. Ik heb veel last van hartkloppingen, bijv. als de telefoon gaat o.i.d. Ik vermijd sociale contacten… Ik vind mijn werk heel erg leuk, maar waarom lukt het me niet? Ik snap het gewoon niet. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst blij ben geweest, ik kan niet genieten van dingen om me heen. Ik verheug me nergens op. Alleen maar op het feit dat ik niet meer zwanger zou zijn en dat alles gewoon voorbij is. Afgelopen weekend opperde mijn vriend om een weekendje weg te gaan, even lekker eruit met de kinderen. Ik zie daar dan als een berg tegenop, wat moet er dan allemaal gebeuren. Tas inpakken heb ik bijna de hele dag over gedaan, ik ben dan zeer gestrest. Ik bel ’s middags al naar mijn vriend dat we niet gaan. Ik kan het niet, heb er geen zin in. Ik wil gewoon slapen… Uiteindelijk zijn we wel gegaan, maar hoe… en ik heb me niet rustig gevoeld alleen maar somber.
Daarom heb ik een afspraak gemaakt vanmiddag bij de huisarts. Ik zie er best tegenop om mijn verhaal te doen. Vanmorgen bij de verloskundige heb ik ook al een beetje mijn verhaal gedaan. Dat luchtte wel wat op. Ik voelde me begrepen, en ze veroordeelde me niet. En zei dat het goed was dat ik een afspraak had gemaakt bij de huisarts. Met de baby ging het gelukkig wel goed, ook daar maak ik me dan zorgen om. Die heeft natuurlijk ook last van de stress die ik heb. Daar voel ik me ook schuldig over. Ik wil zo graag genieten hiervan. Elke avond als ik op bed lig wil ik het de volgende dag anders doen. En voel ik me schuldig dat het weer niet is gelukt vandaag. Maar dan wordt ik weer doodvermoeid wakker met watten in mijn hoofd. Heb ik genoeg aan mezelf. En lukt het me niet om een goede moeder te zijn…. Wat is er toch met me aan de hand…???
maandag 3 oktober 2011 om 13:15
Ik heb het gelezen....wat naar dat je je zo rot voelt en dat je niet kan genieten van de kleine die in je groeit. Ik vind het heel verstandig van je om dit bij de VK aan te kaarten en ook naar de HA te gaan en ik hoop van harte dat hij je kan helpen..,
Zelf heb ik er geen ervaring mee...ben net bevallen maar zat wel redelijk op een roze wolk...dus ik heb geen tips.
Sterkte!
Zelf heb ik er geen ervaring mee...ben net bevallen maar zat wel redelijk op een roze wolk...dus ik heb geen tips.
Sterkte!
maandag 3 oktober 2011 om 13:19
Dit klinkt niet zo goed..
Ik ben bang dat het nog een paar lange maanden worden als je je nu al zo voelt en al die hormonen helpen natuurlijk ook niet mee.
Goed dat je naar de huisarts gaat. Kun je niet zorgen dat je buiten je gezin en werk 1 dag helemaal voor jezelf hebt en kunt bijkomen?
Schrijf je nare gedachten op, dit helpt mij soms wat zodat ik daarna weer kan relativeren.
Succes zo!
Ik ben bang dat het nog een paar lange maanden worden als je je nu al zo voelt en al die hormonen helpen natuurlijk ook niet mee.
Goed dat je naar de huisarts gaat. Kun je niet zorgen dat je buiten je gezin en werk 1 dag helemaal voor jezelf hebt en kunt bijkomen?
Schrijf je nare gedachten op, dit helpt mij soms wat zodat ik daarna weer kan relativeren.
Succes zo!
maandag 3 oktober 2011 om 13:26
Hoi LunaSter, bedankt voor je reactie. Ik was dus ook bezig om mijn verhaal op te schrijven..typen. En aangezien ik hier wel eens meelees op het forum, dacht ik waarom niet. Misschien kan ik op deze manier mijn verhaal kwijt, en misschien ervaringen delen.
En ja vandaag heb ik een dag voor mezelf, ben nu in de ziektewet. Maar misschien wel een goed idee, maar wel lastig te realiseren omdat ik best veel werk, en mijn kinderen niet vaker naar de creche heb dan 2 dagen....
En ja vandaag heb ik een dag voor mezelf, ben nu in de ziektewet. Maar misschien wel een goed idee, maar wel lastig te realiseren omdat ik best veel werk, en mijn kinderen niet vaker naar de creche heb dan 2 dagen....
maandag 3 oktober 2011 om 13:27
Allereerst even een dikke knuffel!
Wat ontzettend naar dat je je zo voelt. Goed dat je naar de huisarts gaat en dat je VK ervan weet. Vooral serieus nemen dit hoor. En laat je man weten hoe je je echt voelt. LAat hem desnoods je OP lezen.
Heel, heel veel sterkte en probeer je niet schuldig te voelen. Je kunt hier ook niks aan doen. Dit overkomt je. Houd moed!
Wat ontzettend naar dat je je zo voelt. Goed dat je naar de huisarts gaat en dat je VK ervan weet. Vooral serieus nemen dit hoor. En laat je man weten hoe je je echt voelt. LAat hem desnoods je OP lezen.
Heel, heel veel sterkte en probeer je niet schuldig te voelen. Je kunt hier ook niks aan doen. Dit overkomt je. Houd moed!
maandag 3 oktober 2011 om 13:27
Gefeliciteerd
Vervelend dat je je zo voelt, en goed dat je naar de huisarts gaat en al bij de vk geweest bent.
Probeer een afspraak te maken met iemand van personeelszaken of je chef en leg je probleem uit, ook al wil je misschien wachten tot de 12 e week van je zwangerschap om het te vertellen. Je voelt je nu klote en beroerd, en wellicht kan er op jouw werk iets aan gedaan worden.
Hoe oud zijn jouw kinderen/die van je man? Bespreek het met ze (als dat kan) en maak samen een lijstje met dingen die gedaan moeten worden. Neem kleine klusjes en als je het samen doet is het zo gedaan. Die ramen lappen kun je lekker laten zitten, dat kan bij de voorjaarsschoonmaak wel weer. Leg de lat niet te hoog voor jezelf.
Ga lekker wandelen, ook met de kinderen, dat is goed en ontspannend voor je lijf en voor je geest.
Succes ermee
Vervelend dat je je zo voelt, en goed dat je naar de huisarts gaat en al bij de vk geweest bent.
Probeer een afspraak te maken met iemand van personeelszaken of je chef en leg je probleem uit, ook al wil je misschien wachten tot de 12 e week van je zwangerschap om het te vertellen. Je voelt je nu klote en beroerd, en wellicht kan er op jouw werk iets aan gedaan worden.
Hoe oud zijn jouw kinderen/die van je man? Bespreek het met ze (als dat kan) en maak samen een lijstje met dingen die gedaan moeten worden. Neem kleine klusjes en als je het samen doet is het zo gedaan. Die ramen lappen kun je lekker laten zitten, dat kan bij de voorjaarsschoonmaak wel weer. Leg de lat niet te hoog voor jezelf.
Ga lekker wandelen, ook met de kinderen, dat is goed en ontspannend voor je lijf en voor je geest.
Succes ermee
maandag 3 oktober 2011 om 13:29
Zit je gedeeltelijk in de ziektewet?
Kan je nog wel genieten van kleine dingen of zijn al je dagen zwart en somber? Als dat laatste het geval is, lijkt het me goed dat je echt aan de bel trekt.
Ik had in mijn zwangerschap ook mijn moeilijke periodes, maar gelukkig was het geen depressie. Maar er gebeurt ook zoveel in je lichaam. Was ook afgebouwd met AD en dat merkte ik ook wel maar gelukkig ging het al met al hartstikke goed.
Kan je nog wel genieten van kleine dingen of zijn al je dagen zwart en somber? Als dat laatste het geval is, lijkt het me goed dat je echt aan de bel trekt.
Ik had in mijn zwangerschap ook mijn moeilijke periodes, maar gelukkig was het geen depressie. Maar er gebeurt ook zoveel in je lichaam. Was ook afgebouwd met AD en dat merkte ik ook wel maar gelukkig ging het al met al hartstikke goed.
maandag 3 oktober 2011 om 13:29
maandag 3 oktober 2011 om 13:30
Wat ontzetten rot voor je!
Ik hoop dat je er met de huisarts uit komt, zou het niet een optie voor je kunnen zijn om toch weet antidepressiva te sikken? Ik weet dat sommige ad bij zwangerschap geslikt mogen worden. Mss kun je ook hier even kijken: http://www.poppoli.nl/smartsite.dws?id=POPPOLI
Heel veel sterkte, ik hoop dat je er uit komt en alsnog een beetje kunt genieten van je zwangerschap!
Ik hoop dat je er met de huisarts uit komt, zou het niet een optie voor je kunnen zijn om toch weet antidepressiva te sikken? Ik weet dat sommige ad bij zwangerschap geslikt mogen worden. Mss kun je ook hier even kijken: http://www.poppoli.nl/smartsite.dws?id=POPPOLI
Heel veel sterkte, ik hoop dat je er uit komt en alsnog een beetje kunt genieten van je zwangerschap!
Computer says nooooo
maandag 3 oktober 2011 om 13:30
maandag 3 oktober 2011 om 13:34
maandag 3 oktober 2011 om 13:36
Hoi mum1234,
Ik herken je verhaal wel, maar dan vooral van het begin van de zwangerschap. Ik ben door de hormoonschommelingen de eerste 13 weken ongelooflijk depressief geweest, exact met dezelfde verschijnselen. Daardoor ook een paar weken niet gewerkt (ik werkte 32 uur) en tegen veel onbegrip in mijn omgeving aangelopen. Maar gelukkig herkenden huisarts, verloskundige en bedrijfsarts mijn verhaal wel.
Na de 13e week nam de placenta de hormoonproductie over en werd het weer wat rustiger en zonniger in mijn hoofd. Gelukkig wel, want al wilde ik nog zo graag een kindje, in die eerste drie maanden heb ik ook vaak gedacht: "Als het zo moet, mag het van mij vandaag nog ophouden!" Hoe gruwelijk ik die gedachte eigenlijk zelf ook vond.
Ik heb zelf geen ervaring met de POP-poli maar iemand die ik ken heeft dat wel. Zij heeft er veel baat bij gehad. Ik zou je dat dus ook willen adviseren, mocht jouw depressie langer aanhouden dan de eerste drie maanden. Je huisarts zal je er ook vast wel meer over kunnen vertellen.
Veel sterkte
Ik herken je verhaal wel, maar dan vooral van het begin van de zwangerschap. Ik ben door de hormoonschommelingen de eerste 13 weken ongelooflijk depressief geweest, exact met dezelfde verschijnselen. Daardoor ook een paar weken niet gewerkt (ik werkte 32 uur) en tegen veel onbegrip in mijn omgeving aangelopen. Maar gelukkig herkenden huisarts, verloskundige en bedrijfsarts mijn verhaal wel.
Na de 13e week nam de placenta de hormoonproductie over en werd het weer wat rustiger en zonniger in mijn hoofd. Gelukkig wel, want al wilde ik nog zo graag een kindje, in die eerste drie maanden heb ik ook vaak gedacht: "Als het zo moet, mag het van mij vandaag nog ophouden!" Hoe gruwelijk ik die gedachte eigenlijk zelf ook vond.
Ik heb zelf geen ervaring met de POP-poli maar iemand die ik ken heeft dat wel. Zij heeft er veel baat bij gehad. Ik zou je dat dus ook willen adviseren, mocht jouw depressie langer aanhouden dan de eerste drie maanden. Je huisarts zal je er ook vast wel meer over kunnen vertellen.
Veel sterkte
maandag 3 oktober 2011 om 13:51
Ik vind je posts niet warrig hoor
Ik zie nu pas dat je al 22 weken bent, dan gaat mijn verhaal natuurlijk niet op.
Wat betreft het plotselinge stoppen: dat kan inderdaad flinke afkickverschijnselen geven (weet ik uit ervaring van vóór mijn zwangerschap).
Je huisarts en bedrijfsarts weten vast wel wat te doen nu.
Ik zie nu pas dat je al 22 weken bent, dan gaat mijn verhaal natuurlijk niet op.
Wat betreft het plotselinge stoppen: dat kan inderdaad flinke afkickverschijnselen geven (weet ik uit ervaring van vóór mijn zwangerschap).
Je huisarts en bedrijfsarts weten vast wel wat te doen nu.
maandag 3 oktober 2011 om 15:56
Eerst maar eens een dikke
Ik herken (helaas) veel van wat je schrijft.
Toen ik (ook ongepland) zwanger raakte heb ik me net zo gevoeld, wel iets minder extreem, maar ook moe, verdrietig, lusteloos en opvliegerig. Het grote verschil is dat ik nog geen kinderen had toen.
Heel goed dat je een afspraak hebt met je huisarts.
Ik voelde me naar het einde van de zwangerschap toe steeds beter, en na de bevalling al helemaal, maar ik snap dat dat nog erg ver weg lijkt..
Veel sterkte met alles!
Ik herken (helaas) veel van wat je schrijft.
Toen ik (ook ongepland) zwanger raakte heb ik me net zo gevoeld, wel iets minder extreem, maar ook moe, verdrietig, lusteloos en opvliegerig. Het grote verschil is dat ik nog geen kinderen had toen.
Heel goed dat je een afspraak hebt met je huisarts.
Ik voelde me naar het einde van de zwangerschap toe steeds beter, en na de bevalling al helemaal, maar ik snap dat dat nog erg ver weg lijkt..
Veel sterkte met alles!
maandag 3 oktober 2011 om 16:44
Sterkte! Lijkt me heel zwaar waar je door heen gaat, hoop dat je je snel weer wat beter gaat voelen en weer wat positieve emoties gaat ervaren.
Ik ben absoluut geen deskundige en het is goed dat je naar een dokter gaat, maar vreemd genoeg moest ik net als Kikkie ook denken aan je schildklier, kan geen kwaad om hormoonspiegel te checken. Maar het klinkt eigenlijk ook als een burn-out.....
Ga iig praten met iemand die je kan helpen, zoek hulp!! Succes! En als het je helpt, blijven schrijven hier!
Ik ben absoluut geen deskundige en het is goed dat je naar een dokter gaat, maar vreemd genoeg moest ik net als Kikkie ook denken aan je schildklier, kan geen kwaad om hormoonspiegel te checken. Maar het klinkt eigenlijk ook als een burn-out.....
Ga iig praten met iemand die je kan helpen, zoek hulp!! Succes! En als het je helpt, blijven schrijven hier!
dinsdag 4 oktober 2011 om 22:15
Hier was ik weer even, gelukkig was de HA heel begripvol. En leek het haar toch verstandig weer te beginnen met AD. Dus dat advies maar opgevolgd. Ik kan ook zo niet doorgaan. Ik ben vergeten te vragen over de schildklier. Zal dat volgende week doen. Het leek de BA wel een goed idee, ook om op hormonen te prikken?
Verder vandaag een redelijke dag. Moet over 3 weken terug naar BA. Tot die tijd niet werken,...
Sinds vandaag ineens bekkenklachten, heb ik de vorige keren ook gehad. Pfff kan er ook nog wel bij...
Verder vandaag een redelijke dag. Moet over 3 weken terug naar BA. Tot die tijd niet werken,...
Sinds vandaag ineens bekkenklachten, heb ik de vorige keren ook gehad. Pfff kan er ook nog wel bij...
