Gewoon lekker...

Goedemorgen!



Nee wat een schat ben je toch, met je uitgebreide adviezen

Ik hoop dat je er iets mee kunt beng



Toch wil ik er even op doorgaan, want jij zegt "negeren an ongewenst gedrag" neem, oké prima, maar wat doe je dan bij Echt Ongewenst gedrag, zoals een kind dat slaat/schopt/dingen doet die gevaarlijk zijn of die je pertinent niet wilt zien van je kind? Dat kun je toch niet negeren?

Er ging even iets mis



Hoe dan ook is opvoeden ontzettend moeilijk, omdat er zoveel gevoel meespeelt, je kind zit zo in je hart, dat maakt het een heel teer onderwerp

Oh, en ook hier gaat het weleens mis hoor. Man heeft veel meer geduld dan ik, kriebeltje en ik kunnen elkaar nogal chagerijnig maken



Tarwegras is vast gezond, maar klinkt vies, sorry Ik ontbijt elke dag met een bakje yoghurt met banaan in plakjes en een eetlepel lijnzaad erdoor, bevalt prima.



Ik alles-in-een pakjes bij baby's (en ook als ze al wat groter zijn), kriebeltje had er 3. Maar, we doen haar regelmatig in bad en wassen en kammen haar haren gewoon, dat scheelt Hier hebben vooral de "bakfietsmoeders" kinderen in Zweedse kleding



Kriebeltje riep me net wakker, vervolgens zeg ik tegen haar "ik kom je zo halen" (expres, om te kijken wat ze zou doen), en ze is denk ik weer in slaap gevallen! En nu ben ik wakker-wakker, hoe irritant

Ik denk dat echt onacceptabel gedrag echt wel besproken moet worden. Dat kun en mag je niet negeren omwille van veiligheid. Maar dan is het ook maar net wat voor en hoeveel woorden je er vuil aanmaakt.



Hier ook een roeper in bed. Probeer uit te leggen dat hij niet 100x hoeft te roepen als ik al geantwoord heb. Dat wil nog niet echt landen. Maar gelukkig roept ie niet zo vroeg. Al vind ik alles te vroeg momenteel.

Wow South, wat een geweldig én bijzonder meisje heb jij dat zal vast niet altijd eenvoudig zijn nee. Ook niet voor haar! Maar het klinkt wel heel mooi, toch eigenlijk. Heel eigen. ADHD zou natuurlijk best kunnen, al is dat inderdaad heel lastig al zo jong echt vast te stellen. Alle 'druk' en ongeconcentreerd gedrag van een kleuter kan immers nog bij de leeftijd horen. Ookal laten andere kinderen het minder zien. Maar ja, de tijd zal het leren, feitelijk maakt het natuurlijk ook niet uit. De manier waarop je ermee om gaat, blijft hoe dan ook belangrijk. Maar ja, dat hoef ik jou allemaal niet uit te leggen inderdaad .



Wat ik nu trouwens wel een enorm boeiende discussie vind is het 'labels' plakken vanuit het onderwijs. Wij onderwijsmensen zijn enorm geneigd overal labels op te plakken, wat volgens een paar van mijn docenten absoluut onwenselijk is. Tenminste, zeker niet altijd, maar wel de manier waarop het nu gebeurt. Overigens volkomen logisch, het is echt geboren vanuit de 'overheid' die met alle subsidies kwam voor kinderen met een classificatie. In het onderwijs wordt nu meer en meer handelingsgericht gewerkt, op de opleiding leer ik handelingsgerichte diagnostiek. Ik vind het TOP! Laten we kinderen inderdaad vooral weer gaan zien als kinderen, die misschien een iets andere onderwijsbehoefte (en opvoedingsbehoefte) hebben dan andere kinderen. En de echte labels zo hier en daar alleen gebruiken als het echt nodig is



Enfin, VK, jij zegt het inderdaad ook al: sommige gedrag kan niet helemaal genegeerd worden. Hoewel, als je op uitzending gemist de docu van Zembla kan vinden op een school voor agressieve kleuters, (ik zal later even opzoeken van wanneer die was (boeiend!!!) dan zie je dat wanneer een kind daar moet opruimen en dit niet wil, hij zelfs genegeerd wordt wanneer hij met alle spullen gaat smijten, tegen spullen aantrapt enz enz.

Echt alleen wenselijk gedrag wordt aandacht aan gegeven. Maar, slaan/schoppen/zichzelf of anderen pijn doen, hoe moeilijk ook: reageer er volledig neutraal op. Precies zoals South beschrijft. Adem in adem uit en inderdaad, dan maar even een time-out op een ander plekje. Ook als het kind dan in zn woede terwijl ie daarheen gezet wordt zou slaan: negeren of alleen zeggen: 'ik vind het niet leuk dat jij me slaat, dat doet pijn', zonder er al teveel woorden aan vuil te maken. Dan, na de woede uitbarsting, volgt vaak wel een hysterische huilbui oid en daarna is het mogelijk om erover te praten. Maar ook weer niet teveel woorden aan vuil maken, geen hele preek. En gauw weer over op de orde van de dag en belonen voor goed gedrag.

Ookal heb je het idee: dit kind doet het om mij te pesten! Zet die gedachte dan toch maar weer snel opzij. Dit kind doet het om te kijken wat voor reactie het oplevert, een heftige reactie doet twee dingen: 1. AH! Het levert reactie op! Ik krijg wél aandacht! 2. het kind voelt zich écht wel heel rot over zichzelf maar kan zich niet op de juiste manier uiten. Vaak heeft dit nog meer negatief gedrag tot gevolg en wordt het kind bekrachtigd in het slechte gevoel (met op lange termijn dus een neergaande spiraal).

Dus ook gedrag waarvan de ouder het als heel heftig ervaart, moet juist niet met heftige reactie beantwoord worden. Hoe moeilijk ook. In het begin zal een kind namelijk steeds verder gaan om dezelfde reactie te ontlokken, maar daarmee raak je dus steeds verder van huis. Een kind zal zich steeds heftiger gaan gedragen tot je zelf ontploft omdat de grens NU ECHT bereikt is. En: dan ben je weer een stapje verder van huis.

Ik kan dit overigens heel goed benoemen omdat ik dit vooral in mn eerste jaar voor de klas aan den lijve heb ondervonden. Ik durf wel te zeggen dat ik dat kind destijds van de regen in de drup heb geholpen , door mijn heftige reactie op zijn gedrag is het ECHT bergafwaarts gegaan met hem... Gelukkig had hij nog wel een paar ervaren leerkrachten na mij die het weer een beetje recht hebben gebreid

Enne, hier neem ik graag de tijd voor! Ik vind het zoooo boeiend allemaal . Hoop alleen wel dat ik niet te belerend over kom, ik begrijp echt heel goed dat het zo moeilijk is, ik wéét het! Maar ik weet ook inmiddels, dat al die adviezen er niet zomaar gekomen zijn. Daar zit heel erg veel onderzoek achter, keer op keer is aangetoond hoe de processen werken, hoe het transactionele systeem werkt, ik lees al die onderzoeken en heb nu eindelijk de onderbouwing: ah dáárom werkt het zo en dáárom doen kinderen op een bepaalde manier zus of zo. En ik lees ook wat wel werkt en wat niet werkt. En dat is dus niet zomaar door iemand in een ivoren torentje bedacht, die mooi praten heeft, nee het werkt écht zo is aangetoond.

echt.. dus

Neem, wat lief dat je zo uitgebreid ingaat op de hulpvragen van South en Beng!

Desondanks ben ik het niet helemaal eens met bovenstaande, hoewel ik me realiseer dat dat raar overkomt, omdat bovenstaande wel gebaseerd is op onderzoeken en wat kan ik daar verder dan nog over zeggen?



Mijn visie is dat negeren niet altijd werkt. Ik werk inmiddels alweer 10 jaar als leerkracht en ik weet dat ik heel goed ben in mijn werk. Tijdens mijn evaluaties komt dan ook altijd naar voren dat ik vooral tussen de kinderen sta en niet boven de kinderen. Daardoor ontwikkelen ze een bepaalde loyaliteit waardoor ze uiteindelijk bereid zijn alles voor mij te doen. Ik heb dus ook de meest ongecontroleerde, brutale kinderen zien veranderen in kinderen die opbloeien bij extra aandacht, een praatje over hun judo, jarige oma of lievelingseten doet wonderen. Ik weet- zonder overdrijven- van elk kind waar ze wonen, hoe hun ouders heten, wat voor sport ze doen en wat hun dromen zijn.



Zo voed ik ook mijn kinderen op. Door er voor ze te zijn, door zichzelf net zo belangrijk te voelen als dat ze hun onders vinden, dus redelijke gelijkheid. Ik zal nooit zeggen: "Je moet opruimen omdat ik het zeg" Maar ik leg ze altijd uit dat we allemaal verantwoordelijk zijn voor ons huishouden en ieder zo zijn taken heeft. Driftbuien hebben ze niet, maar V. zit momenteel wel in een fase dat hij enorm aan het uitproberen is. Ik negeer het soms wel, maar meestal niet. Meestal zeggen we gewoon "Doe eens even niet zo raar" en gaan dan gewoon door met onze eigen dingen. Als hij dan nog dwars is dan zet ik hem 10 tellen (die hij zelf telt) op de gang.



Maar elk kind is anders en ik weet niet hoe ik zou reageren op de situatie die Beng beschreef. Want zeker als je er zelf ook doorheen zit, kunnen kinderen juist nog heftiger reageren. Ik kan daar dus ook geen advies over geven, al zegt mijn gevoel weer dat negeren niet goed is in zo'n situatie.

Wat ik probeer te zeggen is denk ik vooral dat opvoeden vooral iets is wat je met je hart moet doen en niet op basis van wat een boek of een televisie-programma zegt. Tenzij je er zelf niet uitkomt. Maar ik ben daarin ook erg overdreven, ik vind de media zo heftig inspringen op alles wat met kinderen te maken heeft. Het kan niet anders dan dat je daar als ouder door beinvloed wordt. Ik denk dat we op school juist de minste etiketjes plakken. Het zijn juist de ouders zelf die dat doen. Hoog Begaafd, Hoog Intelligent. Ze vinden dat rete-interessant maar realiseren zich niet hoe erg het is om daarmee behept te zijn.

South, dan nog mijn complimenten voor jou en je mooie meisje. Ik vind haar ook erg "eigen" en zeker in combinatie met haar lieve uiterlijk een heel bijzonder meisje. Ik vind dat je er heel goed mee omgaat. Rustig blijven, doch grenzen stellen. Zo zou ik het zelf ook doen.

V. roept ook elke avond. Eerst moet hij plassen, daarna wil hij wat drinken en daarna een kus. Elke avond lopen we dus 3x naar boven om aan die wensen te voldoen. We hebben dat ingecalculeerd dus vinden het helemaal niet erg. Al met al slaapt hij binnen 20 minuten, incl. dit hele ritueel. Daar kan ik me dan druk om maken, maar ik denk dan, ach, het kost me 10 minuten en anders ben ik een halve avond zoet. En blijkbaar heeft hij het nodig om te voelen dat we er altijd voor hem zijn.

Oh maar Duft, ik onderstreep jouw verhaal volledig! En de literatuur gelukkig ook

Negeren is iets heel anders dan er wél zijn voor kinderen. Een affectieve relatie, kinderen het gevoel geven dat ze er mogen zijn, een band met ze hebben. Ook de meest pittige schoffies: helemaal TOP! Zo moet het echt ook zijn! Een: 'doe eens even normaal' zeggen is ook absoluut prima! Je reageert dan namelijk behoorlijk neutraal: je laat geen woede merken, alleen dat het zo niet hoort. En dat kan ook: je hebt immers dit al zo opgebouwd met je kinderen, zowel thuis als in de klas. Echter, wanneer een kind alsmaar regelovertredend gedrag laat zien, dan stopt dit niet met een opmerking zoals je omschreef. Maar juist door jouw rustige, maar wél duidelijke houding ('zo gaan wij met elkaar om') kom je waarschijnlijk al nauwelijks situaties tegen waarin regels flink overtreden worden. Jij zult niet snel echt boos worden blijkbaar en daarmee volg je dus al precies de manier zoals het gewenst is. Dat is ook een beetje wat ik wil zeggen: agressief gedrag of regelovertredend gedrag ontstaat/wordt in de hand gehouden door een heftige of niet-neutrale reactie van een leerkracht/opvoeder.

Er boven staan, daar bedoel jij denk ik mee: autoritair zijn. Nee, dat is absoluut onwenselijk! Het gaat echt puur en alleen om de reactie op ongewenst gedrag. En juist daarnaast is het van belang aandacht te geven, veel aandacht, maar wel op het juiste moment! Dus wat jij schrijft, is echt helemaal top en sluit, zonder dat je het zelf door hebt, volledig aan bij wat ik bedoel en wat er in de literatuur over geschreven is.

Nou Neem, ik las jouw verhaal nog eens terug en realiseer me dat het inderdaad neerkomt op wat ik bedoel Misschien moet ik toch eerst even rustig nadenken voordat ik iets opschrijf...

Ik bedoel dus negeren van een kind alléén in het geval van heftig gedrag. Stel een kind heeft een woedeaanval, is niet voor rede vatbaar en smijt met vanalles. Dat wil je niet waarschijnlijk. Dan zou je het kind even uit de situatie kunnen zetten en wanneer het iets gekalmeerd is heb je het er even over. En is het ook klaar. Dan is er weer tijd voor een praatje, iets gezelligs samen. Wanneer je het zou beantwoorden met schreeuwen dat het echt moet ophouden, dan is de kans zeer groot dat dat écht niet gebeurt. En je wordt er zelf alleen maar veel bozer van. En dan ben je dus verder van huis.



Inderdaad, wat je zegt: ouders willen ook graag labels plakken. Om grip te krijgen op de zaak, om een verklaring te geven (nee, wij doen niks verkeerd, dit kind is zo want....) maar inderdaad ook omdat het wel interessant is. En je hebt gelijk, er is zoveel over te lezen in de media. En op TV vanalles en nog wat. Dat is enerzijds wel een goede zaak, anderzijds zie je inderdaad dat we allemaal volledig doorslaan. Helaas merk ik wel meer dat labels plakken in het onderwijs, dan zit je wat mij betreft in een super school!



En, opvoeden meer gewoon op gevoel: JA! Graag! Maar soms is dan juist dat gevoel zo lastig. Als je zoveel boosheid voelt, reageer je juist teveel op gevoel terwijl even wegstappen beter zou zijn. Laatste toevoeging nog: als het om relatief weinig van zulke momenten gaat (zoals ik ook met Pepijn heb) is het ook echt geen probleem om even met iets verheffende stem te reageren op gedrag wat je onwenselijk vind. Tuurlijk! Maar, wanneer je een neergaande spiraal merkt, het komt steeds vaker voor en steeds heftiger, dan is het gewoon goed om erbij stil te staan dat waarschijnlijk je eigen reactie de boel mede in stand kan houden. En dan kan het handig zijn om juist heel erg op terug te vallen op het overdreven negeren (of een neutrale reactie geven) van ongewenst gedrag en het overdreven prijzen van gewenst gedrag. En daarnaast inderdaad: een affectieve relatie hebben met een kind.



Heb ik het zo iets duidelijker gezegd? Of toch niet? Volgens mij zijn we het namelijk heel erg eens, alleen realiseer jij je niet dat jij van nature al de 'goede' houding hebt en dat dit voor heel veel ouders heel wat lastiger is.

Ik heb het overigens allang niet meer over Beng, of South he dat dat even duidelijk is!!!

Pfeuw gelukkig, ja toch Duft? Ik ben ook inmiddels flink allergisch voor alles en iedereen die zegt: zo hoort het in de opvoeding. En ik doe het zelf ook . Ik vind ook dat iedereen best wat meer op zichzelf mag vertrouwen! Alleen het onderstaande vind ik dan wel belangrijk om uit te leggen omdat het namelijk wel de basis is van waar problemen steeds groter en groter worden. Actie reactie. Zeker bij kinderen met een moeilijk temperament (en meestal hebben de ouders dan ook een niet zo heel makkelijk temperament, dat helpt elkaar dan niet altijd...)



Zo tof, ik heb een docente, ze doet me altijd erg aan jou denken Duft. Zo'n hip mens, knap, sportief, echt een Amsterdam Oud-Zuid mama . Ze is geloof ik 34 en heeft 8 kinderen , ze stond ook eens in de Jij & je Kinderen ofzo. Zij is mijn perfecte opvoeder haha.

Oja! Dat met V. , heb je zo gelijk in! Het is toch geen last voor jullie? Nou, dan is het prima toch? Jij weet ook wel hoe je het zou moeten 'afleren' maar waarom als je er geen last van hebt? Zo denk ik er precies zo over. Met heel veel dingen trouwens! Zolang het je niet beperkt, je er geen problemen mee ervaart, waarom dan een probleem van maken? Wij hebben ook zo'n ritueel: Peetje leggen we op bed, meestal zegt ie dan 'mama bij jou?' (omdat ik dan vaak zeg: mama blijft nog even bij jou, of : mama is vlakbij jou) en dan ga ik even de was opvouwen. Is dat ook gelijk gedaan . Dan gaat het goed. Als ik gelijk naar beneden ga, gaat het meestal niet goed. Tsja, aan de ene kant niet wenselijk dat hij hieraan gewend raakt, aan de andere kant zoals jij zegt: ik hou er al rekening mee. Het enige waarom ik het zou willen veranderen is omdat hij bij een oppas ook normaal in slaap zou moeten kunnen vallen en als hij teveel waarde hecht aan ons precieze ritueel, wordt dat wel steeds moeilijker. Dus vandaar dat we het nu wel een beetje proberen te doorbreken. Op sommige dagen wel, op andere dagen niet. Een béétje flexibel mag ie wel zijn



Maar zoals laatst met Laal, dan zie je dat slaapproblemen de boel wel kunnen gaan verstoren. Wij hebben nu ook weer een week dat Peetje elke nacht ergens tussen 4 en 6 wakker wordt en tussen ons in wil. Nu geef ik daaraan toe. Mocht het na een week of twee niet over zijn, ja dan ga ik wel weer wat stapjes terug doen en even door de zure appel heen bijten om het 'af te leren'. Maar nu, neu, hoort er wat mij betreft bij zo af en toe. Als ik er echt langdurig last van heb ga ik het wel aanpakken. Meestal gaat het vanzelf over.

Ja, nu stop ik echt hoor haha. Ik spam het hele topic vol, lekker irritante betweter die ik ben

En bovendien: ik zit op mn studeerkamer te studeren , niet dus. Dus gauw weer verder, alle tijd die ik hier 'verspil' gaat van de tijd met mn twee mannen af! Al vind ik het veel te leuk hier ook weer veel te zijn

Lieve Neem, bedankt voor al je adviezen. Ik ga ze nog eens rustig teruglezen vanavond als Bengelien slaapt. Heb er zeker iets aan.

Maar weten en toepassen zijn heel verschillende dingen....



Hoewel we vanmorgen een scene hebben overleefd zonder boos te worden op Bengelien, zowel Bengman en ik zijn rustig gebleven. En dan komt er later inderdaad uit dat ze het gewoon niet snapt. En het ging om de simpele keuze douchen of aankleden.....zucht.



South, ik herken je verhaal over Southmini enorm. Bengelien is ook hysterisch druk en snel afgeleid. Het is een stuiterbal die non-stop kwekt en tettert en alles beweegt aan haar - ze kan nog geen seconde stil zitten (of niet praten). Krijgen we ook veel commentaar op vanuit ouders/schoonouders en mijn moeder heeft ook de neiging tot het plakken van het label ADHD (zowel mijn vader als broer zijn getest, broer is aan de ritalin). Zelf zie ik haar gewoon als druk, we zien het wel hoe ze zich straks redt als ze ouder wordt. Tot nu toe is het vooral vermoeiend voor ons en de grootouders

Beng

Neem, herkenbaar dus, dat met de was vouwen. Soms dacht ik ook wel eens, stel dat er een oppas is, hoe moet dat dan? Nou, bij de oppas heeft hij nergens last van. Gaat hij netjes slapen en geen geroep of gedoe, hij weet dus heel goed wanneer wel en wanneer niet Er is zelfs een periode geweest dat we juist gingen hardlopen en de oppas lieten komen tussen 1930 en 2030 uur zodat zij de kinderen in bed kon leggen en ze sliepen als we thuiskwamen, haha. Maar dat was in een fase dat mini ook nog eens extra aandacht wilde. Dus dan was het dubbelop.



Ik moet nu even rennen, want we gaan mijn broers verjaardag vieren bij mijn oma.



X

Beng, ook van mij een dikke

quote:dufty schreef op 20 oktober 2012 @ 11:34:

Ik moet nu even rennen, want we gaan mijn broers verjaardag vieren bij mijn oma.

XVergeet je je joggingbroek niet uit te doen

Interessant om zo verschillende meningen te lezen. Ik merk dat ik opvoeden ook heel erg op gevoel doe (en indien nodig even terug denk aan how 2). En daar varen we wel bij.

Ik heb ook weinig strijd vind ik omdat ik de strijd niet aan ga. Maar net als Duft weet ik ook niet hoe het zou zijn als mijn kind structureel woede aanvallen zou hebben. Hoewel ik denk ik nog zou zeggen even rustig te doen en dat we daarna verder kunnen praten. Zo doe ik het nu ook.



Nou goed, het zal ook heel erg te maken hebben met wat bij je past. Wat alle onderzoeken ook zeggen. Als jij echt niet zo bent, vraag ik me af of je het dan geloofwaardig voor elkaar krijgt.



Maarrrrrrrr, ook ik moet studeren. Oh joy!

Sinds Pienmini op dansen zit, vind ik de zaterdagochtend best wel vermoeiend. Geen haar op mijn hoofd die denkt aan stoppen want hij vindt het zo leuk en het is ook gewoon heel leuk om te doen en te zien. Maar ik moet dan echt even zitten, want daarna ook nog boodschappen doen en andere zaken in de stad regelen. Nu ligt hij lekker te tukken met al zijn knuffels in bed. Ik vind het een beetje griezelig i.v.m. verstikking maar ook dit was weer zo'n moment dat ik dacht hier ga ik de strijd niet over aan. Dus ik ga straks gewoon nog even kijken bij hem.

quote:Peanutje schreef op 20 oktober 2012 @ 13:02:

Nou goed, het zal ook heel erg te maken hebben met wat bij je past. Wat alle onderzoeken ook zeggen. Als jij echt niet zo bent, vraag ik me af of je het dan geloofwaardig voor elkaar krijgt.



Dit ben ik toch niet helemaal met je eens. Dat zou betekenen dat iemand nooit kan veranderen want 'ik ben zo en dit past niet bij me'. Als ik vanuit heftigere problematiek denk, zou het wel kwalijk zijn als ouders niet zouden willen/kunnen veranderen 'omdat ze nu eenmaal zo zijn'. Het is niet makkelijk nee, absoluut niet. Maar dat is geen enkele gedragsverandering. Het is een kwestie van heel veel oefenen en je nieuwe dingen eigen maken. Maargoed, ik ben het zeker met je eens dat je het in grote lijnen gewoon moet doen zoals goed voelt voor jezelf, tenzij dit dus de belangen van een kind ondermijnt. Maar nogmaals: dit gaat over 'ernstige' gevallen, hoewel heel strikt genomen je het bij alle opvoedings'problemen' zo kunt zien natuurlijk. Hmnouja, tot zover maar weer



Kan me voorstellen dat de zaterdag wel heel pittig is zo voor je! Is het misschien een idee om die boodschappen op een ander moment te doen zodat het minder 'zwaar' is? Vrijdagavond ofzo? Dan heb je die maar vast binnen en 'hoeft' dat niet meer op zaterdag... Wel erg leuk dat Pienminie zo geniet van het dansen! Binnenkort filmpje? Je hebt me wel aan t denken gezet, we hebben hier in de buurt ook dreumesdans, misschien zou Peetje dit ook wel erg leuk vinden. Hoewel ik denk dat iets als gym meer bij hem zou passen met klimmen en klauteren bijvoorbeeld. Ik ga eens zoeken of er zoiets zit!

Neem en Duft

Fijn om weer even wat inzichten te krijgen. Ook al 'weet' ik het allemaal wel, in de praktijk glij je makkelijk onderuit. Vooral het reageren op slaan etc blijven we allebei lastig vinden. Je eerste reactie is toch om zo'n kind voor eens en altijd duidelijk te willen maken dat dat absoluut niet mag (bij de polsjes beetpakken, laten aankijken, streng toespreken, het hele riedeltje) en ik wéét nu intussen wel dat dat averechts werkt, maar het is toch soms zo moeilijk om er even boven te staan en neutraal te reageren. Maar ik ga er weer hard aan werken! Want uiteindelijk werpt dat heus zijn vruchten af.



Hebben jullie ook nog tips voor de momenten dat ze heel verdrietig zijn? Sproetekind kan daar soms zo in blijven hangen. Net was er een nichtje op bezoek en die zou daarna naar het zwembad gaan om af te zwemmen. Sproetekind hoorde iets over 'zwembad' en wilde mee. Dat kon dus niet en dan is hij zo verdrietig! Dat zegt hij dan ook "ik ben verdrietig omdat ik wil zwemmen". En we leggen hem dan wel uit waarom hij niet mee kan en dat we met hem een andere keer wel weer gaan zwemmen, maar 2 minuten later krult z'n lipje alweer om en gaat hij weer huilen. Het was tijdens de lunch, maar hij heeft dus ook niets meer gegeten, was er echt niet uit te krijgen. Het hielp ook niet om over andere onderwerpen te beginnen.



South wat moet dat moeilijk zijn als je meisje zegt dat ze de stomste van de hele wereld is Moeilijk ook dat ze zulke hoge eisen aan zichzelf stelt.