Zwanger
alle pijlers
Hoe houd je hoop als het zwanger worden langer duurt?
dinsdag 22 juni 2021 om 13:38
Hallo allemaal,
Hoe houd je hoop als het zwanger worden langer duurt (inclusief medische molen?
Hoe heb je jezelf elke maand weer kunnen opladen?
Hoe gaan jij en je partner hiermee om?
Hoe laat je het je leven niet beheersen (in coronatijd) als het niet gaat zoals je had gehoopt?
Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Hoe houd je hoop als het zwanger worden langer duurt (inclusief medische molen?
Hoe heb je jezelf elke maand weer kunnen opladen?
Hoe gaan jij en je partner hiermee om?
Hoe laat je het je leven niet beheersen (in coronatijd) als het niet gaat zoals je had gehoopt?
Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
dinsdag 22 juni 2021 om 13:43
Wij, lesbisch stel met donor, zijn sinds 2018 bezig. 10 en 11 pogingen gehad bij beide partners en inmiddels bij 1 van ons onderweg met iui. Andere partner heeft te horen gekregen geen kinderen meer te kunnen krijgen.
Tips waren:
- geef elkaar in de wachtweken een cadeautje
- ga samen een half uur buiten wandelen en bespreek het dan. Zodra je weer binnenkomt moet het weer klaar zijn.
Ik merk dat ik, ondanks de tips, enorm angstig begin te worden dat het niet (meer) zal lukken. Een angst die medisch niet perse gegrond is, maar na zo'n lange tijd wel steeds meer de kop opsteekt.
Tips waren:
- geef elkaar in de wachtweken een cadeautje
- ga samen een half uur buiten wandelen en bespreek het dan. Zodra je weer binnenkomt moet het weer klaar zijn.
Ik merk dat ik, ondanks de tips, enorm angstig begin te worden dat het niet (meer) zal lukken. Een angst die medisch niet perse gegrond is, maar na zo'n lange tijd wel steeds meer de kop opsteekt.
dinsdag 22 juni 2021 om 13:54
Wat rot TO 
sterkte en ik hoop dat het toch gauw lukt!
Ik herken het wel. Uiteindelijk heeft het bij ons niet enorm gesleept, van onze eerste was ik na 2 jaar bij de eerste IVF zwanger, van de 2de in de 5de maand, bij een verse ICSI, na 2 terugplaatsingen die een miskraam werden en een embryo dat niet goed ontdooid was.
Ik ben toen ik het zwaar had met mijn eerste traject met een psycholoog gaan praten en met haar juist ook gaan kijken naar het ‘worst case scenario’. Wat ben/word/wil/kan ik allemaal als ik géén moeder word. En ik ben helemaal niet dat hele proces doorgegaan hoor, maar heb daar wel een aantal stappen in gemaakt, had een aantal dingen bedacht die me ook heel erg de moeite waard leken en die ik anders geen aandacht had gegeven, en die, toegegeven, nu met kinderen ook niet meer zo makkelijk te realiseren zijn.
Zo ben ik ook het traject voor de 2de ingestapt: tweede is leuk, maar er zitten ook veel voordelen aan 1 kind, dus dat is voor mij ook helemaal oké.
Dat was wat mij lucht gaf, en energie om door te gaan. En gelukkig heb ik uiteindelijk 2 fantastische zoontjes mogen krijgen en is het nu voor mij niet meer aan de orde, maar ik ben me altijd wel heel bewust gebleven van het belang van meerdere gelukkig-makende paden in mijn leven, omdat die juist zo kunnen beschermen en houvast kunnen geven als er op een ander pad ineens een boom valt, als je begrijpt wat ik bedoel.
Veel succes en dikke knuffel
sterkte en ik hoop dat het toch gauw lukt!Ik herken het wel. Uiteindelijk heeft het bij ons niet enorm gesleept, van onze eerste was ik na 2 jaar bij de eerste IVF zwanger, van de 2de in de 5de maand, bij een verse ICSI, na 2 terugplaatsingen die een miskraam werden en een embryo dat niet goed ontdooid was.
Ik ben toen ik het zwaar had met mijn eerste traject met een psycholoog gaan praten en met haar juist ook gaan kijken naar het ‘worst case scenario’. Wat ben/word/wil/kan ik allemaal als ik géén moeder word. En ik ben helemaal niet dat hele proces doorgegaan hoor, maar heb daar wel een aantal stappen in gemaakt, had een aantal dingen bedacht die me ook heel erg de moeite waard leken en die ik anders geen aandacht had gegeven, en die, toegegeven, nu met kinderen ook niet meer zo makkelijk te realiseren zijn.
Zo ben ik ook het traject voor de 2de ingestapt: tweede is leuk, maar er zitten ook veel voordelen aan 1 kind, dus dat is voor mij ook helemaal oké.
Dat was wat mij lucht gaf, en energie om door te gaan. En gelukkig heb ik uiteindelijk 2 fantastische zoontjes mogen krijgen en is het nu voor mij niet meer aan de orde, maar ik ben me altijd wel heel bewust gebleven van het belang van meerdere gelukkig-makende paden in mijn leven, omdat die juist zo kunnen beschermen en houvast kunnen geven als er op een ander pad ineens een boom valt, als je begrijpt wat ik bedoel.
Veel succes en dikke knuffel
lux- wijzigde dit bericht op 22-06-2021 15:32
0.31% gewijzigd
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 22 juni 2021 om 14:11
Wij zijn sinds 2016 bezig. Eerste zwangerschap was pas na 8 pogingen, die eindigde in een vroege miskraam. Toen nog 5 vroege miskramen gehad en de bijbehorende onderzoeken en second opinions. Toen een pauze, die uitmondde in 'we geven het op'. Dat heeft 1,5 jaar geduurd en nu sinds twee maanden weer begonnen en de eerste miskraam alweer gehad. In totaal 7 dus.
En toch........ik heb nog steeds hoop. Ook omdat er inmiddels een mogelijke 'behandeling' lijkt te zijn voor dit probleem, sinds 2020 dus dat geeft ook hoop.
Als je me loept zie je dat ik tijdens de vorige miskraam helemaal geen hoop meer had. Dat is dus gelijk mijn tip: realiseer je dat alles tijdelijk is. De wanhoop dus ook. Verder heb ik een jaar lang mijn worst case scenario onderzocht: hoe zou mijn leven eruit zien als het niet zou gaan lukken. Ik ben boeken over kindvrije mensen gaan lezen, heb hier het 'bewust kindvrij' topic meegelezen etc. Toen was ik er een jaar heel okay mee dat het eventueel niet zou gaan gebeuren.
Nu we onze pogingen toch weer zijn gestart, is daarmee ook weer de angst gekomen van 'wat als het echt niet lukt', maar ik realiseer me ook dat je als mens veerkrachtig bent. De rest van je leven ongelukkig zijn, is geen realistisch vooruitzicht. Er zijn mensen die veel ergere ellende hebben meegemaakt en die ook weer gelukkig kunnen zijn. Dus dan kunnen jij en ik dat ook mocht de kinderwens niet vervuld worden. Het zal pijnlijk zijn, en we zullen moeten rouwen, maar we worden echt wel weer gelukkig. Die wetenschap helpt me ook wel er doorheen.
Oh, en ik vraag aan iedereen in mijn omgeving hoopvolle verhalen. Iedereen kent wel een stel bij wie het achterlijk lang duurde en bij wie het tóch lukte. Die verhalen wil ik heel graag horen.
En ten slotte, ik heb een soort einddoel. Als in: ik ga nog tot minimaal 12 miskramen. Dat trek ik (denk ik) nog wel. Dat helpt me ook door de wachtweken en de eventuele korte zwangerschappen daarna. Ik probeer heel erg te visualiseren nu dat het gaat lukken. Dan kan de weg er naartoe hobbelig zijn, dat moet dan maar.
Maar alle tips ten spijt: het is gewoon een megazwaar en emotioneel traject. Daar mag je ook aandacht aan besteden en lief voor jezelf zijn. Ik koop altijd cadeautjes voor mezelf als het niet raak is. En bij een miskraam gaan wij tegenwoordig gelijk even weg. Niet omdat we het dan zo naar ons zin hebben, maar dan hebben we in elk geval de rust en ruimte om dat wat er is, gewoon te laten zijn. Kunnen we huilen, praten, wandelen etc zonder dat iemand iets van ons hoeft.
Dus weer lief voor jezelf en heel veel sterkte!
En toch........ik heb nog steeds hoop. Ook omdat er inmiddels een mogelijke 'behandeling' lijkt te zijn voor dit probleem, sinds 2020 dus dat geeft ook hoop.
Als je me loept zie je dat ik tijdens de vorige miskraam helemaal geen hoop meer had. Dat is dus gelijk mijn tip: realiseer je dat alles tijdelijk is. De wanhoop dus ook. Verder heb ik een jaar lang mijn worst case scenario onderzocht: hoe zou mijn leven eruit zien als het niet zou gaan lukken. Ik ben boeken over kindvrije mensen gaan lezen, heb hier het 'bewust kindvrij' topic meegelezen etc. Toen was ik er een jaar heel okay mee dat het eventueel niet zou gaan gebeuren.
Nu we onze pogingen toch weer zijn gestart, is daarmee ook weer de angst gekomen van 'wat als het echt niet lukt', maar ik realiseer me ook dat je als mens veerkrachtig bent. De rest van je leven ongelukkig zijn, is geen realistisch vooruitzicht. Er zijn mensen die veel ergere ellende hebben meegemaakt en die ook weer gelukkig kunnen zijn. Dus dan kunnen jij en ik dat ook mocht de kinderwens niet vervuld worden. Het zal pijnlijk zijn, en we zullen moeten rouwen, maar we worden echt wel weer gelukkig. Die wetenschap helpt me ook wel er doorheen.
Oh, en ik vraag aan iedereen in mijn omgeving hoopvolle verhalen. Iedereen kent wel een stel bij wie het achterlijk lang duurde en bij wie het tóch lukte. Die verhalen wil ik heel graag horen.
En ten slotte, ik heb een soort einddoel. Als in: ik ga nog tot minimaal 12 miskramen. Dat trek ik (denk ik) nog wel. Dat helpt me ook door de wachtweken en de eventuele korte zwangerschappen daarna. Ik probeer heel erg te visualiseren nu dat het gaat lukken. Dan kan de weg er naartoe hobbelig zijn, dat moet dan maar.
Maar alle tips ten spijt: het is gewoon een megazwaar en emotioneel traject. Daar mag je ook aandacht aan besteden en lief voor jezelf zijn. Ik koop altijd cadeautjes voor mezelf als het niet raak is. En bij een miskraam gaan wij tegenwoordig gelijk even weg. Niet omdat we het dan zo naar ons zin hebben, maar dan hebben we in elk geval de rust en ruimte om dat wat er is, gewoon te laten zijn. Kunnen we huilen, praten, wandelen etc zonder dat iemand iets van ons hoeft.
Dus weer lief voor jezelf en heel veel sterkte!
dinsdag 22 juni 2021 om 14:25
Wow beetjebl, wat een miskramen zeg. En wat knap dat je nog steeds door gaat! (Je hebt ook niet veel keuze als je graag een kindje wilt, dat zie ik ook in)
Wat ons op een gegeven moment er doorheen gesleept heeft is toch wel het emotioneel loskoppelen van de behandelingen. Ik wilde er graag alles aan gedaan hebben zodat ik mezelf dat nooit kon verwijten. Maar de hoop/het vertrouwen was op een gegeven moment helemaal weg en we waren al helemaal gefocust op de plannen van een leven zonder kinderen. Daarnaast namen we op het laatst ook veel makkelijker een pauze van de behandelingen. Stond er een festival op de planning? Dan deze maand geen behandeling, want ik wilde gewoon zoals vanouds leven. Hetzelfde met een verhuizing of een jubileum. Ons leven ging, en gaat, voor de behandelingen.
Uiteindelijk is het na 10 iui's & 2 miskramen toch gelukt met ivf. Maar toen een tweede ivf weer een miskraam werd zijn we gestopt en we focussen ons nu op ons drieën. Maar dat is makkelijk praten want het gevoel voor een tweede is bij ons blijkbaar minder sterk.
Ik heb ook veel aan het idee dat veel mensen toch wel een soort van verdriet meemaken. Maar in het traject zitten vind ik toch wel een van de naarste dingen waar ik doorheen heb gemoeten. Het is zo uitzichtloos, je kunt ook nog niet echt rouwen want het kan ook wel lukken, elke keer weer die tegenslagen.
Heel veel sterkte TO, ik hoop dat het gauw lukt
Wat ons op een gegeven moment er doorheen gesleept heeft is toch wel het emotioneel loskoppelen van de behandelingen. Ik wilde er graag alles aan gedaan hebben zodat ik mezelf dat nooit kon verwijten. Maar de hoop/het vertrouwen was op een gegeven moment helemaal weg en we waren al helemaal gefocust op de plannen van een leven zonder kinderen. Daarnaast namen we op het laatst ook veel makkelijker een pauze van de behandelingen. Stond er een festival op de planning? Dan deze maand geen behandeling, want ik wilde gewoon zoals vanouds leven. Hetzelfde met een verhuizing of een jubileum. Ons leven ging, en gaat, voor de behandelingen.
Uiteindelijk is het na 10 iui's & 2 miskramen toch gelukt met ivf. Maar toen een tweede ivf weer een miskraam werd zijn we gestopt en we focussen ons nu op ons drieën. Maar dat is makkelijk praten want het gevoel voor een tweede is bij ons blijkbaar minder sterk.
Ik heb ook veel aan het idee dat veel mensen toch wel een soort van verdriet meemaken. Maar in het traject zitten vind ik toch wel een van de naarste dingen waar ik doorheen heb gemoeten. Het is zo uitzichtloos, je kunt ook nog niet echt rouwen want het kan ook wel lukken, elke keer weer die tegenslagen.
Heel veel sterkte TO, ik hoop dat het gauw lukt
dinsdag 22 juni 2021 om 15:06
Dat is ontzettend heftig en mentaal ontzettend hard werken...
Slopend gewoon.
Het enige dat mij op een bepaald moment rust gaf, was, hoe moeilijk ook, gaan bedenken hoe ons leven zou worden zonder kinderen. Ik had het voor mezelf geschetst, steeds opnieuw, gedeeld met partner en uitgesproken hoe wij in dat geval ons leven zouden invullen.
Toen ik het al lang niet meer verwachtte, werd ik toch zwanger...
Slopend gewoon.
Het enige dat mij op een bepaald moment rust gaf, was, hoe moeilijk ook, gaan bedenken hoe ons leven zou worden zonder kinderen. Ik had het voor mezelf geschetst, steeds opnieuw, gedeeld met partner en uitgesproken hoe wij in dat geval ons leven zouden invullen.
Toen ik het al lang niet meer verwachtte, werd ik toch zwanger...
dinsdag 22 juni 2021 om 15:30
Wat heftig
Wij hebben in totaal ruim 3 jaar moeten wachten tot ik eindelijk (bij de derde ICSI-behandeling) blijvend zwanger was. Wat ons heeft geholpen, is af en toe bewust een maand of wat langer pauze nemen tussendoor voor leuke dingen. We hebben het hele traject zelfs een keer 5 maanden gelaten voor wat het was om te trouwen en op huwelijksreis te gaan. We wilden koste wat kost niet dat het alleen maar om onze kinderwens zou gaan draaien in onze relatie. Die pauzes hebben ons goed gedaan. Na de laatste (lange) pauze ging ik echt met veel goede moed de laatste ICSI-behandeling in en die werd met stip de succesvolste.
Wij hebben in totaal ruim 3 jaar moeten wachten tot ik eindelijk (bij de derde ICSI-behandeling) blijvend zwanger was. Wat ons heeft geholpen, is af en toe bewust een maand of wat langer pauze nemen tussendoor voor leuke dingen. We hebben het hele traject zelfs een keer 5 maanden gelaten voor wat het was om te trouwen en op huwelijksreis te gaan. We wilden koste wat kost niet dat het alleen maar om onze kinderwens zou gaan draaien in onze relatie. Die pauzes hebben ons goed gedaan. Na de laatste (lange) pauze ging ik echt met veel goede moed de laatste ICSI-behandeling in en die werd met stip de succesvolste.
dinsdag 22 juni 2021 om 15:52
Heel veel sterkte 
!
Bij mij overheerste het alles, daarom komt er ook geen 2e. Ik kon het niet van mij af zetten en het traject voor ons zoontje heeft bijna onze relatie gekost. De luxe van maanden pauze zoals de meesten hier geven hadden wij niet.
Gelukkig was ik op het moment dat ik wilde opgeven zwanger.
Geen hoopvol verhaal, maar soms lukt het gewoon niet om er goed mee om te gaan.
!Bij mij overheerste het alles, daarom komt er ook geen 2e. Ik kon het niet van mij af zetten en het traject voor ons zoontje heeft bijna onze relatie gekost. De luxe van maanden pauze zoals de meesten hier geven hadden wij niet.
Gelukkig was ik op het moment dat ik wilde opgeven zwanger.
Geen hoopvol verhaal, maar soms lukt het gewoon niet om er goed mee om te gaan.
dinsdag 22 juni 2021 om 16:04
Hier nu 2 jaar bezig (half jaar medische mallemolen) met 1 buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Mijn tips zijn:
- Neem pauze als je even op adem wilt komen om alles een plekje te geven.
- Blijf samen veel leuke dingen doen.
- Maak bewust ruimte voor verdriet/frustratie/boosheid/...
- Zorg dat je nog een zinvol doel hebt naast het fertiliteitstraject op het gebied van werk of studie. Of doe een leuke hobby of vrijwilligerswerk.
- Zet je leven niet "on hold".
- Zorg voor ontspanning.
- Wees open naar je omgeving. Dit is natuurlijk een persoonlijke keuze, maar mij brengt dat heel veel.
- Zoek professionele hulp als je dat nodig hebt.
- Blijf in gesprek met partner, ziekenhuis, andere betrokkenen.
- Zoek lotgenotencontact.
Dit is hoe ik/wij het zo'n beetje aanpakken.
Sterkte!
- Neem pauze als je even op adem wilt komen om alles een plekje te geven.
- Blijf samen veel leuke dingen doen.
- Maak bewust ruimte voor verdriet/frustratie/boosheid/...
- Zorg dat je nog een zinvol doel hebt naast het fertiliteitstraject op het gebied van werk of studie. Of doe een leuke hobby of vrijwilligerswerk.
- Zet je leven niet "on hold".
- Zorg voor ontspanning.
- Wees open naar je omgeving. Dit is natuurlijk een persoonlijke keuze, maar mij brengt dat heel veel.
- Zoek professionele hulp als je dat nodig hebt.
- Blijf in gesprek met partner, ziekenhuis, andere betrokkenen.
- Zoek lotgenotencontact.
Dit is hoe ik/wij het zo'n beetje aanpakken.
Sterkte!
dinsdag 22 juni 2021 om 16:06
En dat is ook oke. Maakt het niet minder kut, maar soms accepteren dat het niet lukt om er goed mee om te gaan is prima.
Die hormonen die je krijgt tijdens de behandelingen gaan ook echt met me aan de haal. Ik word dan echt een draak van een mens. Dat dus niet weer.
dinsdag 22 juni 2021 om 22:32
Hier is het na ruim 4 jaar gelukt en bij mijn zus na 9 (!!l) jaar en alle mogelijke trajecten. Voor degenen die zoeken naar hoopvolle verhalen.. uiteindelijk waren we tegelijkertijd in verwachting 
Mijn tweede was meteen bij de eerste IVF poging raak (in België). Wat was dat een blije verrassing!! Ik had het ook niet nog een tweede keer jarenlang volgehouden overigens...
Voor mij hielp vooral te accepteren dat het gewoon écht heftig en bijna allesoverheersend is. Het steeds weer wachten, de onzekerheid of je ooit moeder zal worden, het gevoel van falen, de hormonen, het puzzelen met je agenda met behandelingen, alle mensen met goedbedoelde adviezen en meningen..
En iedereen kon zeggen dat je er niet zo mee bezig moest zijn, maar zo werkt het gewoon niet!! Wees vooral lief en zacht voor jezelf!
Heel veel succes en sterkte voor iedereen die nu nog in het traject zit!
Mijn tweede was meteen bij de eerste IVF poging raak (in België). Wat was dat een blije verrassing!! Ik had het ook niet nog een tweede keer jarenlang volgehouden overigens...
Voor mij hielp vooral te accepteren dat het gewoon écht heftig en bijna allesoverheersend is. Het steeds weer wachten, de onzekerheid of je ooit moeder zal worden, het gevoel van falen, de hormonen, het puzzelen met je agenda met behandelingen, alle mensen met goedbedoelde adviezen en meningen..
En iedereen kon zeggen dat je er niet zo mee bezig moest zijn, maar zo werkt het gewoon niet!! Wees vooral lief en zacht voor jezelf!
Heel veel succes en sterkte voor iedereen die nu nog in het traject zit!
dinsdag 22 juni 2021 om 23:50
Hier 2 verhalen dan: ik ken 2 vrouwen die allebei ruim 10 jaar hebben geprobeerd zonder resultaat. En toen uiteindelijk na meer dan 10 jaar en het nodige verdriet kregen ze ineens meerdere kinderen achter elkaar op de natuurlijke manier
Ze waren beide al dik in de 30 en verwachtten het niet meer
woensdag 23 juni 2021 om 08:08
Bedankt, gelukkig is het bij ons 1 keer gelukt. De rest is bijzaak. Wij hebben altijd gezegd we proberen x periode en dan stoppen we. Die x periode kan ik het hebben om mijn leven “on hold” te zetten: alleen slapen, werken en bijkomen. Dat houd je geen 10 jaar vol. En dat raad ook geen 1 arts aan.
woensdag 23 juni 2021 om 11:49
Bedankt voor de reacties allemaal.
Wat zitten er ook heftige verhalen bij zeg. Knap dat jullie hebben volgehouden, of nog steeds volhouden. Het lijkt me ook vreselijk om zoveel miskramen te hebben meegemaakt.
Het lijkt me inderdaad ook goed om het niet ten koste te laten gaan van andere leuke dingen. We zitten hier behoorlijk in de kramp met dat we nu geen ei meer willen overslaan, maar een vakantie is ook zo belangrijk, zeker in en na de afgelopen tijd waarin we vooral de muren van het huis hebben gezien. Dan ligt de focus nog meer op wachten op een ei, wachten op NOD en weer overnieuw.
En ik lees ook terug om je voor te stellen hoe het zal zijn zonder een kind, wat je dan gaat doen. Die ga ik eens voorzichtig brengen op een goed moment!
Wat zitten er ook heftige verhalen bij zeg. Knap dat jullie hebben volgehouden, of nog steeds volhouden. Het lijkt me ook vreselijk om zoveel miskramen te hebben meegemaakt.
Het lijkt me inderdaad ook goed om het niet ten koste te laten gaan van andere leuke dingen. We zitten hier behoorlijk in de kramp met dat we nu geen ei meer willen overslaan, maar een vakantie is ook zo belangrijk, zeker in en na de afgelopen tijd waarin we vooral de muren van het huis hebben gezien. Dan ligt de focus nog meer op wachten op een ei, wachten op NOD en weer overnieuw.
En ik lees ook terug om je voor te stellen hoe het zal zijn zonder een kind, wat je dan gaat doen. Die ga ik eens voorzichtig brengen op een goed moment!
woensdag 23 juni 2021 om 12:18
Het is ook k*t, zo'n traject. Je moet wel hoop houden, want zonder hoop houd je het niet vol, maar teveel hoop leidt tot veel teleurstellingen. De balans heb ik niet heel goed gevonden, want ik vond (vind) het traject heel zwaar.
Hier anderhalf jaar zelf proberen, daarna 6x iui. 1x IVF gecanceld door corona, IVF1 geen bevruchtingen, ICSI2 1 terugplaatsing, geen zwangerschap, geen cryo's en ICSI3 twee eitjes, beide bevrucht en teruggeplaatst en nu 23 weken zwanger. Niet bepaald een hoopvol traject, maar tot nu toe wonder boven wonder wel gelukt. Ik houd nog steeds een slag om de arm, durf het nog steeds niet te geloven dat het tot nu toe goed gaat. Ik durf ook niet mee te schrijven in het zwanger geworden topic, want ik ben zo bang dat het allemaal nog mis gaat (maar daar is geen aanleiding voor en de verloskundige is heel tevreden).
Maar hoe je dit volhoudt. Blijf praten met elkaar en zorg voor ademruimte tussendoor. Tussen ICSI 2 en 3 hebben we heel bewust vier maanden pauze gehad. Ik trok het namelijk gewoon niet meer, al die teleurstelling. Dat was echt ontzettend fijn: vier maanden zonder teleurstelling, gewoon weer mijn man en ik, zonder het gemis. Ik zou je echt aanraden, als je nog niet achterin de dertig bent, om lekker op vakantie te gaan zonder poging. Dat is echt zoveel fijner en relaxter. Dat gun ik je echt
.
Hier anderhalf jaar zelf proberen, daarna 6x iui. 1x IVF gecanceld door corona, IVF1 geen bevruchtingen, ICSI2 1 terugplaatsing, geen zwangerschap, geen cryo's en ICSI3 twee eitjes, beide bevrucht en teruggeplaatst en nu 23 weken zwanger. Niet bepaald een hoopvol traject, maar tot nu toe wonder boven wonder wel gelukt. Ik houd nog steeds een slag om de arm, durf het nog steeds niet te geloven dat het tot nu toe goed gaat. Ik durf ook niet mee te schrijven in het zwanger geworden topic, want ik ben zo bang dat het allemaal nog mis gaat (maar daar is geen aanleiding voor en de verloskundige is heel tevreden).
Maar hoe je dit volhoudt. Blijf praten met elkaar en zorg voor ademruimte tussendoor. Tussen ICSI 2 en 3 hebben we heel bewust vier maanden pauze gehad. Ik trok het namelijk gewoon niet meer, al die teleurstelling. Dat was echt ontzettend fijn: vier maanden zonder teleurstelling, gewoon weer mijn man en ik, zonder het gemis. Ik zou je echt aanraden, als je nog niet achterin de dertig bent, om lekker op vakantie te gaan zonder poging. Dat is echt zoveel fijner en relaxter. Dat gun ik je echt
.
woensdag 23 juni 2021 om 18:51
Wat een heftige verhalen hier ook weer, schrik er altijd van, het is hoe dan ook echt een pittige periode die veel van je vraagt.
Wij inmiddels bijna 2 jaar bezig sinds juli 2019, mmm terecht gekomen september 2020. Zwanger van onze eerste iui in December helaas miskraam bij 7,5 week. Nu van onze laatste iui voor IVF weer zwanger heel pril nog maar.
- Ik gaf me zelf veel cadeautjes.
- Door Corona heb ik alles in het ziekenhuis alleen moeten doen zonder partner maar gaf denk wel genoeg afstand zodat het niet tussen ons bleef staan. En zo konden we er goed over praten.
- af en toe er samen tussen uit
- veel afleiding met vriendinnen al was dat in Corona moeilijk. Ik vond dan ook na de miskraam heel pittig. Midden in de lockdown zonder vooruitzicht.
- pauzes in de maanden trok ik zelf niet.
- zet je leven inderdaad niet op hold met wat als.. gewoon doorgaan.
- accupuntuur heb ik zelf gedaan vond het heel ontspannend en de gedachte dat ik echt alles er aan heb gedaan.
Ik heb er wel altijd op vertrouwd, altijd gedacht elke maand is eentje dichterbij. Vooral na de miskraam dacht ik dit moet goedkomen!
Nu kan ik het ook weer beter relativeren omdat het weer is gelukt. Maar er waren maanden dat ik weer ongesteld werd, een fles rose opentrok en even flink huilde. Als er dan weer een eisprong aan kwam had ik weer hoop.
Iedereen met een wens een dikke knuffel!
Wij inmiddels bijna 2 jaar bezig sinds juli 2019, mmm terecht gekomen september 2020. Zwanger van onze eerste iui in December helaas miskraam bij 7,5 week. Nu van onze laatste iui voor IVF weer zwanger heel pril nog maar.
- Ik gaf me zelf veel cadeautjes.
- Door Corona heb ik alles in het ziekenhuis alleen moeten doen zonder partner maar gaf denk wel genoeg afstand zodat het niet tussen ons bleef staan. En zo konden we er goed over praten.
- af en toe er samen tussen uit
- veel afleiding met vriendinnen al was dat in Corona moeilijk. Ik vond dan ook na de miskraam heel pittig. Midden in de lockdown zonder vooruitzicht.
- pauzes in de maanden trok ik zelf niet.
- zet je leven inderdaad niet op hold met wat als.. gewoon doorgaan.
- accupuntuur heb ik zelf gedaan vond het heel ontspannend en de gedachte dat ik echt alles er aan heb gedaan.
Ik heb er wel altijd op vertrouwd, altijd gedacht elke maand is eentje dichterbij. Vooral na de miskraam dacht ik dit moet goedkomen!
Nu kan ik het ook weer beter relativeren omdat het weer is gelukt. Maar er waren maanden dat ik weer ongesteld werd, een fles rose opentrok en even flink huilde. Als er dan weer een eisprong aan kwam had ik weer hoop.
Iedereen met een wens een dikke knuffel!
