Zwanger
alle pijlers
Kinderwens wisselt nogal
vrijdag 13 januari 2012 om 11:37
Dames!
Ik denk dat ik klaar ben voor een kind. Maar ik twijfel ook. Ben benieuwd wat jullie ervan denken.
Ik weet al jaren en jaren dat ik graag kinderen wil. Zeker twee maar misschien ook wel drie of vier. Die wens was echter jarenlang nogal rationeel. Rammelende eierstokken - mijn god, wat een nare uitdrukking trouwens - had ik niet.
Afgelopen zomer veranderde dat ineens. Overal zag ik babies en zwangere vrouwen en ineens wilde ik bij de Hema bij de babyspullen kijken. En tot mijn vreugde bleek het Viva forum ook nog een kinder- en zwangersectie te hebben. Die had ik daarvoor nog nooit opgemerkt .
Ik vond het behoorlijk spannend allemaal, maar ik was er vooral heel blij mee. Voelde me goed en oh, wat heerlijk, al die voorpret.
Die euforie duurde een maand of twee. De afgelopen twee maanden was ik dat gevoel namelijk ineens kwijt! Tuurlijk, ik wilde nog steeds wel kinderen, maar het was niet meer zo'n intense wens die ik van binnenuit voelde. Sterker nog, ik leek het hele onderwerp een beetje te zijn vergeten.
En nu, sinds deze week, is mijn kinderwens weer in alle hevigheid terug.
Wat moet ik hier nu mee? Zijn dit soort periodes een teken dat ik er klaar voor ben? Of moet ik wachten tot het gevoel er altijd is?
NB De omstandigheden zijn verder goed. Ik ben 30, heb een fijne relatie, vriend wil graag kinderen, we wonen in een redelijk groot huis, beiden een vaste baan.
Ik denk dat ik klaar ben voor een kind. Maar ik twijfel ook. Ben benieuwd wat jullie ervan denken.
Ik weet al jaren en jaren dat ik graag kinderen wil. Zeker twee maar misschien ook wel drie of vier. Die wens was echter jarenlang nogal rationeel. Rammelende eierstokken - mijn god, wat een nare uitdrukking trouwens - had ik niet.
Afgelopen zomer veranderde dat ineens. Overal zag ik babies en zwangere vrouwen en ineens wilde ik bij de Hema bij de babyspullen kijken. En tot mijn vreugde bleek het Viva forum ook nog een kinder- en zwangersectie te hebben. Die had ik daarvoor nog nooit opgemerkt .
Ik vond het behoorlijk spannend allemaal, maar ik was er vooral heel blij mee. Voelde me goed en oh, wat heerlijk, al die voorpret.
Die euforie duurde een maand of twee. De afgelopen twee maanden was ik dat gevoel namelijk ineens kwijt! Tuurlijk, ik wilde nog steeds wel kinderen, maar het was niet meer zo'n intense wens die ik van binnenuit voelde. Sterker nog, ik leek het hele onderwerp een beetje te zijn vergeten.
En nu, sinds deze week, is mijn kinderwens weer in alle hevigheid terug.
Wat moet ik hier nu mee? Zijn dit soort periodes een teken dat ik er klaar voor ben? Of moet ik wachten tot het gevoel er altijd is?
NB De omstandigheden zijn verder goed. Ik ben 30, heb een fijne relatie, vriend wil graag kinderen, we wonen in een redelijk groot huis, beiden een vaste baan.
vrijdag 13 januari 2012 om 11:45
Bij mij is die wens en de rammelende eierstokken continu aanwezig en we zijn dan ook begonnen vorige maand. Het wisselende gevoel wat jij omschrijft had ik een aantal jaar geleden. Ik wilde wel kinderen, maar wilde bv mijn wintersport er niet voor opgeven.
Nu is dit compleet anders. Buiten het feit om dat we er nu ook echt klaar voor zijn materieel gezien (het kind een toekomst kunnen bieden) is het emotionele ook helemaal klaar. Vakantie thuis of naar Centerparcs is net zo leuk als wintersport, poepluiers, nachtvoedingen, tepelkloven etc ik zou het er allemaal voor over hebben. Ook al weet ik en zie ik in mijn omgeving dat het loodzwaar kan zijn en echt niet altijd even rooskleurig is, het lijkt mij zoiets moois om samen een kind te krijgen.
Nu is dit compleet anders. Buiten het feit om dat we er nu ook echt klaar voor zijn materieel gezien (het kind een toekomst kunnen bieden) is het emotionele ook helemaal klaar. Vakantie thuis of naar Centerparcs is net zo leuk als wintersport, poepluiers, nachtvoedingen, tepelkloven etc ik zou het er allemaal voor over hebben. Ook al weet ik en zie ik in mijn omgeving dat het loodzwaar kan zijn en echt niet altijd even rooskleurig is, het lijkt mij zoiets moois om samen een kind te krijgen.
vrijdag 13 januari 2012 om 11:59
Hee, dank je voor je reactie.
Ik herken me niet helemaal in je beschrijving. Ik zie kinderen namelijk niet als een beperking. Natuurlijk, bepaalde vakanties gaan minder makkelijk en je moet veel meer plannen, maar dat zie ik totaal niet als een probleem. Ik verbaas me alleen over het feit dat die heftige emotionele wens er soms is en soms niet.
Succes met zwanger worden trouwens!
Ik herken me niet helemaal in je beschrijving. Ik zie kinderen namelijk niet als een beperking. Natuurlijk, bepaalde vakanties gaan minder makkelijk en je moet veel meer plannen, maar dat zie ik totaal niet als een probleem. Ik verbaas me alleen over het feit dat die heftige emotionele wens er soms is en soms niet.
Succes met zwanger worden trouwens!
vrijdag 13 januari 2012 om 12:00
quote:mademoisellelexie schreef op 13 januari 2012 @ 11:37:
Afgelopen zomer veranderde dat ineens. Overal zag ik babies en zwangere vrouwen en ineens wilde ik bij de Hema bij de babyspullen kijken. En tot mijn vreugde bleek het Viva forum ook nog een kinder- en zwangersectie te hebben. Die had ik daarvoor nog nooit opgemerkt .
Ik vond het behoorlijk spannend allemaal, maar ik was er vooral heel blij mee. Voelde me goed en oh, wat heerlijk, al die voorpret.
Die euforie duurde een maand of twee. De afgelopen twee maanden was ik dat gevoel namelijk ineens kwijt! Tuurlijk, ik wilde nog steeds wel kinderen, maar het was niet meer zo'n intense wens die ik van binnenuit voelde. Sterker nog, ik leek het hele onderwerp een beetje te zijn vergeten.
Ik heb dat ook wel eens, dat ik overloop van enthousiasme voor iets (neeeee, geen kinderen! ), een reis, een andere baan, een nieuwe hobby. En op een gegeven moment is dan het 'nieuwtje' er een beetje van af, en ebt dat euforische gevoel ook weer weg.
Dus nee, niks vreemds denk ik.
Afgelopen zomer veranderde dat ineens. Overal zag ik babies en zwangere vrouwen en ineens wilde ik bij de Hema bij de babyspullen kijken. En tot mijn vreugde bleek het Viva forum ook nog een kinder- en zwangersectie te hebben. Die had ik daarvoor nog nooit opgemerkt .
Ik vond het behoorlijk spannend allemaal, maar ik was er vooral heel blij mee. Voelde me goed en oh, wat heerlijk, al die voorpret.
Die euforie duurde een maand of twee. De afgelopen twee maanden was ik dat gevoel namelijk ineens kwijt! Tuurlijk, ik wilde nog steeds wel kinderen, maar het was niet meer zo'n intense wens die ik van binnenuit voelde. Sterker nog, ik leek het hele onderwerp een beetje te zijn vergeten.
Ik heb dat ook wel eens, dat ik overloop van enthousiasme voor iets (neeeee, geen kinderen! ), een reis, een andere baan, een nieuwe hobby. En op een gegeven moment is dan het 'nieuwtje' er een beetje van af, en ebt dat euforische gevoel ook weer weg.
Dus nee, niks vreemds denk ik.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
vrijdag 13 januari 2012 om 12:14
Ik vind het ook totaal niet vreemd. Het kan toch gewoon gebeuren dat je een beetje wisselt in je gevoel. Als je zegt dat de wens er nog steeds was, alleen niet meer zo intens, dan is het ook geen schokkende verandering. Ik denk dat je het allemaal een beetje té veel aan het analyseren bent. Laat het gewoon los en ga lekker beginnen.
Of denk je dat je een allesoverheersende kinderwens een vereiste is om eraan te kunnen beginnen? Dat wanneer je dat níet hebt, je niet genoeg van je kind kunt houden? Ik weet het niet hoor, zo klinkt het een beetje. Hoeft allemaal niet! Als je erachter staat en dat doe je, komt het helemaal goed.
En: een teken dat je er klaar voor bent, ga je nooit krijgen. Het is simpelweg een beslissing die je zelf moet nemen.
Of denk je dat je een allesoverheersende kinderwens een vereiste is om eraan te kunnen beginnen? Dat wanneer je dat níet hebt, je niet genoeg van je kind kunt houden? Ik weet het niet hoor, zo klinkt het een beetje. Hoeft allemaal niet! Als je erachter staat en dat doe je, komt het helemaal goed.
En: een teken dat je er klaar voor bent, ga je nooit krijgen. Het is simpelweg een beslissing die je zelf moet nemen.
vrijdag 13 januari 2012 om 12:15
Heeft het met je menstruatie cyclus te maken? Dat je tijdens je eisprong in ene enorme voortplantingsdrang hebt.
Het lijkt me niet gezond als je continu bezig bent in gedachtes met je kinderwens. Ik heb een kind en soms denk ook niet áltijd aan mijn kind. En wat in mijn geval verrijkt een kind juist het leven, ipv dat het beperkt.
Het lijkt me niet gezond als je continu bezig bent in gedachtes met je kinderwens. Ik heb een kind en soms denk ook niet áltijd aan mijn kind. En wat in mijn geval verrijkt een kind juist het leven, ipv dat het beperkt.
vrijdag 13 januari 2012 om 12:16
quote:mademoisellelexie schreef op 13 januari 2012 @ 11:37:
Dames!
Afgelopen zomer veranderde dat ineens. Overal zag ik babies en zwangere vrouwen en ineens wilde ik bij de Hema bij de babyspullen kijken. En tot mijn vreugde bleek het Viva forum ook nog een kinder- en zwangersectie te hebben. Die had ik daarvoor nog nooit opgemerkt .
*sproeit koffie over het beeldscherm*
Dames!
Afgelopen zomer veranderde dat ineens. Overal zag ik babies en zwangere vrouwen en ineens wilde ik bij de Hema bij de babyspullen kijken. En tot mijn vreugde bleek het Viva forum ook nog een kinder- en zwangersectie te hebben. Die had ik daarvoor nog nooit opgemerkt .
*sproeit koffie over het beeldscherm*
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
.
vrijdag 13 januari 2012 om 12:21
Ik herken het wel, wat je beschrijft in je post. Ik heb ook een kinderwens, maar die is niet heel erg heftig aanwezig. Totdat ik dan ergens een schattige baby zie. Dan moet ik toegeven dat mijn eierstokken beginnen te rammelen. Gek is dat he?
Terwijl ik soms ook niet aan kinderen moet dénken. Ik bedoel de vakanties, het lekkere uitslapen, lekker een week naar een festival, spontane stapavonden tot die in de nacht... dat kan dat allemaal niet meer ineens... Het is heel dubbel bij mij.
Maar goed: mijn vent is er nog helemaal niet aan toe zegt-ie, dus we hebben nog een paar jaar
Terwijl ik soms ook niet aan kinderen moet dénken. Ik bedoel de vakanties, het lekkere uitslapen, lekker een week naar een festival, spontane stapavonden tot die in de nacht... dat kan dat allemaal niet meer ineens... Het is heel dubbel bij mij.
Maar goed: mijn vent is er nog helemaal niet aan toe zegt-ie, dus we hebben nog een paar jaar
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
vrijdag 13 januari 2012 om 12:21
vrijdag 13 januari 2012 om 12:21
Thanks voor jullie reacties!
@Aureel Een allesoverheersende kinderwens is vast niet nodig inderdaad. In ieder geval geen noodzaak om van je kind te kunnen houden. Maar ik raakte toch wat in de war omdat ik een paar maanden lang ineens amper nog aan zwanger worden en kinderen krijgen dacht. Terwijl ik daarvoor juist elke dag wel een keer glimlachend aan het onderwerp dacht. Of een keer of tien
@nike Hee, wie weet is het inderdaad wel sterker als ik vruchtbaar ben. Het gevoel was echter wel een paar maanden lang een stuk minder, dus het verklaart niet alles. En verder wil ik ook juist graag dat een kind mijn leven verrijkt, in plaats van dat het het beperkt.
Pff, spannend hoor! En erg leuk
@Aureel Een allesoverheersende kinderwens is vast niet nodig inderdaad. In ieder geval geen noodzaak om van je kind te kunnen houden. Maar ik raakte toch wat in de war omdat ik een paar maanden lang ineens amper nog aan zwanger worden en kinderen krijgen dacht. Terwijl ik daarvoor juist elke dag wel een keer glimlachend aan het onderwerp dacht. Of een keer of tien
@nike Hee, wie weet is het inderdaad wel sterker als ik vruchtbaar ben. Het gevoel was echter wel een paar maanden lang een stuk minder, dus het verklaart niet alles. En verder wil ik ook juist graag dat een kind mijn leven verrijkt, in plaats van dat het het beperkt.
Pff, spannend hoor! En erg leuk
vrijdag 13 januari 2012 om 12:21
quote:mademoisellelexie schreef op 13 januari 2012 @ 11:37:
Ik denk dat ik klaar ben voor een kind. Maar ik twijfel ook.
Superherkenbaar! Had zelf een paar dagen geleden een topic geopend met hetzelfde thema. Het is blijkbaar voor meer vrouwen een twijfelperiode
Echt stuiteren van enthousiasme doe ik niet, maar ik wil wel erg graag 'ooit' kinderen, we hebben er goed over nagedacht, praktisch gezien staat er niks in de weg.
Inderdaad heb ik ook momenten waarop een kind het allermooiste lijkt en waarop ik bijna zeg: NU gaan we er gewoon voor!!
Maar op andere momenten (zoals nu, druk&stressen op het werk) is dat hele kinderidee vér uit mijn gedachten en irriteert het me zelfs als man erover begint.
Ik weet het dus ook écht niet Beter wachten tot de wens 'constant' is? En als dat nooit gebeurt? Of beter ervoor gaan met het risico dat ik spijt krijg? Ik kan hier echt van wakker liggen 's nachts.
Ik denk dat ik klaar ben voor een kind. Maar ik twijfel ook.
Superherkenbaar! Had zelf een paar dagen geleden een topic geopend met hetzelfde thema. Het is blijkbaar voor meer vrouwen een twijfelperiode
Echt stuiteren van enthousiasme doe ik niet, maar ik wil wel erg graag 'ooit' kinderen, we hebben er goed over nagedacht, praktisch gezien staat er niks in de weg.
Inderdaad heb ik ook momenten waarop een kind het allermooiste lijkt en waarop ik bijna zeg: NU gaan we er gewoon voor!!
Maar op andere momenten (zoals nu, druk&stressen op het werk) is dat hele kinderidee vér uit mijn gedachten en irriteert het me zelfs als man erover begint.
Ik weet het dus ook écht niet Beter wachten tot de wens 'constant' is? En als dat nooit gebeurt? Of beter ervoor gaan met het risico dat ik spijt krijg? Ik kan hier echt van wakker liggen 's nachts.
vrijdag 13 januari 2012 om 12:23
Ok, dus aug/sept was had je wel last van 'rammelende eierstokken'. Had je toen mss vakantie (veel vrije tijd) of was er een baby in je naaste omgeving geboren ofzo waardoor dat gevoel opgewekt werd?
Sinds okt ben je dat gevoel dus weer wat kwijt. Had je het toen mss te druk met andere dingen (werk, kerst etc)?
En nu, sinds deze week, is mijn kinderwens weer in alle hevigheid terug.
Hoe komt dit?
Ik probeer je dus te zeggen dat het volgens mij doodnormaal is dat je gevoel wisselt. Dat heeft er ook mee te maken hoeveel afleiding/drukte je hebt. Het is net als de relatie met je vriend/man; dan ben je toch ook niet continu stapelverliefd? Dan wisselt dat gevoel ook nog weleens, bij mij wel tenminste.
Je geeft zelf aan dat kinderen voor jou altijd al een heel rationele keus zijn geweest. Volgens mij is dat het belangrijkste; dan is 't tenminste een weloverwogen stabiele keus. Niet een keus die wisselt per stemming.
Sinds okt ben je dat gevoel dus weer wat kwijt. Had je het toen mss te druk met andere dingen (werk, kerst etc)?
En nu, sinds deze week, is mijn kinderwens weer in alle hevigheid terug.
Hoe komt dit?
Ik probeer je dus te zeggen dat het volgens mij doodnormaal is dat je gevoel wisselt. Dat heeft er ook mee te maken hoeveel afleiding/drukte je hebt. Het is net als de relatie met je vriend/man; dan ben je toch ook niet continu stapelverliefd? Dan wisselt dat gevoel ook nog weleens, bij mij wel tenminste.
Je geeft zelf aan dat kinderen voor jou altijd al een heel rationele keus zijn geweest. Volgens mij is dat het belangrijkste; dan is 't tenminste een weloverwogen stabiele keus. Niet een keus die wisselt per stemming.
wat je water geeft, groeit
vrijdag 13 januari 2012 om 12:28
quote:Woordenaar schreef op 13 januari 2012 @ 12:21:
[...]
Superherkenbaar! Had zelf een paar dagen geleden een topic geopend met hetzelfde thema. Het is blijkbaar voor meer vrouwen een twijfelperiode
Echt stuiteren van enthousiasme doe ik niet, maar ik wil wel erg graag 'ooit' kinderen, we hebben er goed over nagedacht, praktisch gezien staat er niks in de weg.
Inderdaad heb ik ook momenten waarop een kind het allermooiste lijkt en waarop ik bijna zeg: NU gaan we er gewoon voor!!
Maar op andere momenten (zoals nu, druk&stressen op het werk) is dat hele kinderidee vér uit mijn gedachten en irriteert het me zelfs als man erover begint.
Ik weet het dus ook écht niet Beter wachten tot de wens 'constant' is? En als dat nooit gebeurt? Of beter ervoor gaan met het risico dat ik spijt krijg? Ik kan hier echt van wakker liggen 's nachts.Jep, herkenbaar. Zodra ik veel afleiding heb door werk of vakantie of wat ook, dan is het onderwerp zo uit m'n gedachten. Maar als ik de reacties hier zo lees, dan is dat dus wellicht niet zo erg.
[...]
Superherkenbaar! Had zelf een paar dagen geleden een topic geopend met hetzelfde thema. Het is blijkbaar voor meer vrouwen een twijfelperiode
Echt stuiteren van enthousiasme doe ik niet, maar ik wil wel erg graag 'ooit' kinderen, we hebben er goed over nagedacht, praktisch gezien staat er niks in de weg.
Inderdaad heb ik ook momenten waarop een kind het allermooiste lijkt en waarop ik bijna zeg: NU gaan we er gewoon voor!!
Maar op andere momenten (zoals nu, druk&stressen op het werk) is dat hele kinderidee vér uit mijn gedachten en irriteert het me zelfs als man erover begint.
Ik weet het dus ook écht niet Beter wachten tot de wens 'constant' is? En als dat nooit gebeurt? Of beter ervoor gaan met het risico dat ik spijt krijg? Ik kan hier echt van wakker liggen 's nachts.Jep, herkenbaar. Zodra ik veel afleiding heb door werk of vakantie of wat ook, dan is het onderwerp zo uit m'n gedachten. Maar als ik de reacties hier zo lees, dan is dat dus wellicht niet zo erg.
vrijdag 13 januari 2012 om 12:29
vrijdag 13 januari 2012 om 12:31
quote:chocokat schreef op 13 januari 2012 @ 12:23:
Ok, dus aug/sept was had je wel last van 'rammelende eierstokken'. Had je toen mss vakantie (veel vrije tijd) of was er een baby in je naaste omgeving geboren ofzo waardoor dat gevoel opgewekt werd?
Sinds okt ben je dat gevoel dus weer wat kwijt. Had je het toen mss te druk met andere dingen (werk, kerst etc)?
En nu, sinds deze week, is mijn kinderwens weer in alle hevigheid terug.
Hoe komt dit?
Ik probeer je dus te zeggen dat het volgens mij doodnormaal is dat je gevoel wisselt. Dat heeft er ook mee te maken hoeveel afleiding/drukte je hebt. Het is net als de relatie met je vriend/man; dan ben je toch ook niet continu stapelverliefd? Dan wisselt dat gevoel ook nog weleens, bij mij wel tenminste.
Je geeft zelf aan dat kinderen voor jou altijd al een heel rationele keus zijn geweest. Volgens mij is dat het belangrijkste; dan is 't tenminste een weloverwogen stabiele keus. Niet een keus die wisselt per stemming.
Oja, dat het rationeel al jaren een wens is, kan ook juist een goed teken zijn! Zo had ik het nog niet bekeken. Terwijl het toch best logisch klinkt
En afgelopen zomer is mijn wens inderdaad wel gevoed door een baby in mijn buurt. Niet eentje die ik geregeld zag hoor. Maar een vriend van mij heeft een kind gekregen en ik zag bij hem hoe blij hij ervan werd én hoe relatief weinig er voor hem veranderde. Hij bleef gewoon de relaxte vent die hij altijd al was. Vond ik heel geruststellend.
De maanden dat het gevoel minder was, was ik inderdaad erg druk met m'n werk. En waarom het nu weer in alle hevigheid terug is, weet ik niet. Geen directe aanleiding dit keer.
Ok, dus aug/sept was had je wel last van 'rammelende eierstokken'. Had je toen mss vakantie (veel vrije tijd) of was er een baby in je naaste omgeving geboren ofzo waardoor dat gevoel opgewekt werd?
Sinds okt ben je dat gevoel dus weer wat kwijt. Had je het toen mss te druk met andere dingen (werk, kerst etc)?
En nu, sinds deze week, is mijn kinderwens weer in alle hevigheid terug.
Hoe komt dit?
Ik probeer je dus te zeggen dat het volgens mij doodnormaal is dat je gevoel wisselt. Dat heeft er ook mee te maken hoeveel afleiding/drukte je hebt. Het is net als de relatie met je vriend/man; dan ben je toch ook niet continu stapelverliefd? Dan wisselt dat gevoel ook nog weleens, bij mij wel tenminste.
Je geeft zelf aan dat kinderen voor jou altijd al een heel rationele keus zijn geweest. Volgens mij is dat het belangrijkste; dan is 't tenminste een weloverwogen stabiele keus. Niet een keus die wisselt per stemming.
Oja, dat het rationeel al jaren een wens is, kan ook juist een goed teken zijn! Zo had ik het nog niet bekeken. Terwijl het toch best logisch klinkt
En afgelopen zomer is mijn wens inderdaad wel gevoed door een baby in mijn buurt. Niet eentje die ik geregeld zag hoor. Maar een vriend van mij heeft een kind gekregen en ik zag bij hem hoe blij hij ervan werd én hoe relatief weinig er voor hem veranderde. Hij bleef gewoon de relaxte vent die hij altijd al was. Vond ik heel geruststellend.
De maanden dat het gevoel minder was, was ik inderdaad erg druk met m'n werk. En waarom het nu weer in alle hevigheid terug is, weet ik niet. Geen directe aanleiding dit keer.
vrijdag 13 januari 2012 om 12:39
Het is dat ik een kind heb, dus weet ik dat er ergens eierstokken moeten zitten, maar die van mij hebben nooit gerammeld.
Je kunt best 1,5 jaar thuis zijn (of je zit is aan jezelf). Ik ben nu bijna 3 jaar thuis en het lijkt pas 1 ja, zo snel gaat de tijd met zo'n kleine.
En voor mannen veranderd er inderdaad niet zoveel. Het zijn vaak de vrouwen die veranderen. Zwanger zijn, bevalling, hormonen, voedden, baan aanpassen etc etc. Nu kun je daar natuurlijk afspraken over maken met je partner.
Voor mij was de meest grote verandering dat ik geen baan heb. Maar daar hebben we zelf voor gekozen en ik ga in maart weer studeren dus dat gaat allemaal veranderen.
Succes.
Je kunt best 1,5 jaar thuis zijn (of je zit is aan jezelf). Ik ben nu bijna 3 jaar thuis en het lijkt pas 1 ja, zo snel gaat de tijd met zo'n kleine.
En voor mannen veranderd er inderdaad niet zoveel. Het zijn vaak de vrouwen die veranderen. Zwanger zijn, bevalling, hormonen, voedden, baan aanpassen etc etc. Nu kun je daar natuurlijk afspraken over maken met je partner.
Voor mij was de meest grote verandering dat ik geen baan heb. Maar daar hebben we zelf voor gekozen en ik ga in maart weer studeren dus dat gaat allemaal veranderen.
Succes.
vrijdag 13 januari 2012 om 12:40
quote:Woordenaar schreef op 13 januari 2012 @ 12:29:
@ Italiagirl, woon je nog steeds in IT?
Een van mijn grootste zorgen is dat het kdv hier pas begint vanaf 15 maanden ofzo. Daar maak ik me nog het drukst over, hoe kan ik in godsnaam 1,5 jaar thuis zitten? En wat als ik dan niet meer aan het werk raak....Ja ik woon nog steeds in Italie. Jij ook dan? de eerste 3 maanden heb je hier sowieso verlof en daarna de mogelijkheid voor een soort van ouderschapsverlof met behoud van 30% van je loon. Wij gaan dan berekenen wat financieel handiger is, of ik neem ouderschapsverlof op, of voor halve dagen naar een prive kdv. Dat kost dan ongeveer 600 euro waar wij wonen. Gelukkig begint mijn vriend 's nachts al met werken en is hij om 12.30 weer vrij. Hele dagen zou niet te betalen zijn namelijk
@ Italiagirl, woon je nog steeds in IT?
Een van mijn grootste zorgen is dat het kdv hier pas begint vanaf 15 maanden ofzo. Daar maak ik me nog het drukst over, hoe kan ik in godsnaam 1,5 jaar thuis zitten? En wat als ik dan niet meer aan het werk raak....Ja ik woon nog steeds in Italie. Jij ook dan? de eerste 3 maanden heb je hier sowieso verlof en daarna de mogelijkheid voor een soort van ouderschapsverlof met behoud van 30% van je loon. Wij gaan dan berekenen wat financieel handiger is, of ik neem ouderschapsverlof op, of voor halve dagen naar een prive kdv. Dat kost dan ongeveer 600 euro waar wij wonen. Gelukkig begint mijn vriend 's nachts al met werken en is hij om 12.30 weer vrij. Hele dagen zou niet te betalen zijn namelijk
vrijdag 13 januari 2012 om 12:42
vrijdag 13 januari 2012 om 12:45
quote:mademoisellelexie schreef op 13 januari 2012 @ 11:59:
Hee, dank je voor je reactie.
Ik herken me niet helemaal in je beschrijving. Ik zie kinderen namelijk niet als een beperking. Natuurlijk, bepaalde vakanties gaan minder makkelijk en je moet veel meer plannen, maar dat zie ik totaal niet als een probleem. Ik verbaas me alleen over het feit dat die heftige emotionele wens er soms is en soms niet.
Succes met zwanger worden trouwens!
Dan is het inderdaad anders. Volgens mij denk je er echt rationeel over en dat kan inderdaad een goed teken zijn, want zoals ik al eerder schreef het is ook ontzettend zwaar. En dan heb ik dat alleen nog maar van horen zeggen en gezien, laat staan als je er middenin zit en maar 3 uur slaap hebt per nacht.
Helpt het niet om de afweging te maken tussen een leven met kind en zonder kind en vanuit daar een rationele keuze te maken?
Oh en ik ken ook iemand in mijn zeer naaste omgeving (wel een man) die er ook heel rationeel over dacht en de rammelende eierstokken van zijn vriendin totaal niet begreep, maar nu een superleuke, trotse vader is!
Hee, dank je voor je reactie.
Ik herken me niet helemaal in je beschrijving. Ik zie kinderen namelijk niet als een beperking. Natuurlijk, bepaalde vakanties gaan minder makkelijk en je moet veel meer plannen, maar dat zie ik totaal niet als een probleem. Ik verbaas me alleen over het feit dat die heftige emotionele wens er soms is en soms niet.
Succes met zwanger worden trouwens!
Dan is het inderdaad anders. Volgens mij denk je er echt rationeel over en dat kan inderdaad een goed teken zijn, want zoals ik al eerder schreef het is ook ontzettend zwaar. En dan heb ik dat alleen nog maar van horen zeggen en gezien, laat staan als je er middenin zit en maar 3 uur slaap hebt per nacht.
Helpt het niet om de afweging te maken tussen een leven met kind en zonder kind en vanuit daar een rationele keuze te maken?
Oh en ik ken ook iemand in mijn zeer naaste omgeving (wel een man) die er ook heel rationeel over dacht en de rammelende eierstokken van zijn vriendin totaal niet begreep, maar nu een superleuke, trotse vader is!
vrijdag 13 januari 2012 om 13:29
quote:italiagirl schreef op 13 januari 2012 @ 12:40:
[...]
Ja ik woon nog steeds in Italie. Jij ook dan? de eerste 3 maanden heb je hier sowieso verlof en daarna de mogelijkheid voor een soort van ouderschapsverlof met behoud van 30% van je loon.
Ik weet hoe het werkt Italiagirl, het is alleen dat ik het mezelf niet zo snel zie doen, 1.5 jaar thuis. Ik word namelijk meestal best blij van mijn werk
Het zou me niet kunnen schelen om minder uit te gaan, vakantie op te geven en alles wat bij kleine kinderen hoort, maar dit is voor mij een struikelblok. Maar goed, misschien dat je daar anders over denkt als het kind er dan echt is?
Maar goed, als het er ooit van komt kijken we wel hoe het zit met man en ik minder werken/beschikbaarheid oma&opa/ privé-babysit.
[...]
Ja ik woon nog steeds in Italie. Jij ook dan? de eerste 3 maanden heb je hier sowieso verlof en daarna de mogelijkheid voor een soort van ouderschapsverlof met behoud van 30% van je loon.
Ik weet hoe het werkt Italiagirl, het is alleen dat ik het mezelf niet zo snel zie doen, 1.5 jaar thuis. Ik word namelijk meestal best blij van mijn werk
Het zou me niet kunnen schelen om minder uit te gaan, vakantie op te geven en alles wat bij kleine kinderen hoort, maar dit is voor mij een struikelblok. Maar goed, misschien dat je daar anders over denkt als het kind er dan echt is?
Maar goed, als het er ooit van komt kijken we wel hoe het zit met man en ik minder werken/beschikbaarheid oma&opa/ privé-babysit.
vrijdag 13 januari 2012 om 14:20
Ik herken het ook wel. Ik merk wel dat ik het steeds minder heb.. dat het wisselt.
Bij mij denk ik ook meer een fase van eraan toe zijn..en daar naar toe groeien. Ik had momenten dat ik ook nog heel blij was dat ik nog geen kinderen had. Ik had het dan meer in de practische zin. Spontane dingen doen, na het werk ergens een hapje eten omdat we geen zin hadden om te koken , samen een mooie verre reis maken etc etc.
Maar ik merk dat ik het de laatste maanden geen issue meer vind en dat als je een beetje creatief bent overal wel een oplossing/mogelijkheid voor/in is. Wat bij mij scheelt is dat mijn vriend een zoontje heeft van 3 jaar en dat je daar ook zelf de minder leuke kanten ervaart waarin ik merkte pfff voor mij nog even niet. Ook dat is eigenlijk wel verdwenen.
Maar goed ik weet ook wel dat het soms erg zwaar kan zijn, maar ook dat het ontzettend leuk kan zijn.
Ik denk dat het volkomen normaal is en gewoon een fase is waar iedereen (met een kinderwens) het wel een beetje ervaart
Bij mij denk ik ook meer een fase van eraan toe zijn..en daar naar toe groeien. Ik had momenten dat ik ook nog heel blij was dat ik nog geen kinderen had. Ik had het dan meer in de practische zin. Spontane dingen doen, na het werk ergens een hapje eten omdat we geen zin hadden om te koken , samen een mooie verre reis maken etc etc.
Maar ik merk dat ik het de laatste maanden geen issue meer vind en dat als je een beetje creatief bent overal wel een oplossing/mogelijkheid voor/in is. Wat bij mij scheelt is dat mijn vriend een zoontje heeft van 3 jaar en dat je daar ook zelf de minder leuke kanten ervaart waarin ik merkte pfff voor mij nog even niet. Ook dat is eigenlijk wel verdwenen.
Maar goed ik weet ook wel dat het soms erg zwaar kan zijn, maar ook dat het ontzettend leuk kan zijn.
Ik denk dat het volkomen normaal is en gewoon een fase is waar iedereen (met een kinderwens) het wel een beetje ervaart
