Zwanger
alle pijlers
Laat dit gevoel stoppen! (zwanger) :(
vrijdag 28 februari 2014 om 11:57
Nooit gedacht dat ik ooit zo'n topic zou openen. Ik schrijf inmiddels ook in het zwangerentopic oktober, op de hoop dat ik me beter zou gaan voelen over deze zwangerschap. Maar ik kan maar één ding denken: ga weg! Laat dit stoppen!
Ik wilde niets liever dan zwanger worden. Nu is het zo ver, ben al bijna 9 weken, en wil ik het niet meer. Waarom kon ik dit van te voren niet overzien? Mijn relatie / situatie is niet ideaal. Wel een relatie, maar wonen niet samen en weet ook niet of we samen blijven. Hoewel me dit eerst niet uitmaakte en alleen maar kon denken 'komt wel goed!' zie ik het nu helemáál niet meer zitten. Mijn huis is te klein, wil mijn vrijheid niet kwijt. Nu denk je: had dat van te voren bedacht! Dat heb ik ook gedaan en was heel positief en vol vertrouwen. Ook in de eerste weken van de zwangerschap, maar nu Voel me daarbij heel beroerd.
Vind dit zo vreselijk voor mensen die graag zwanger willen worden maar bij wie het niet lukt. Maar zou willen dat ik niet zwanger was. Abortus en adoptie zie ik niet als een optie, houden zie ik als een berg tegenop.
Een paar keer per dag voel ik even een lichtpuntje en zie ik het wel weer zitten, maar 90% is het diep onder nul.
Normaal (niet zwanger) ben ik juist heel positief en zie ik overal een oplossing voor, maar nu niet.
In principe wel fijne familie en vrienden om me heen, mijn vriend is ook positief, heb een goede baan en op zich een prima huis (al mankeert daar nu in mijn ogen ook alles aan).
Wat ik hiermee wil? Geen idee. Hoop op herkenning en hoop dat iemand me gerust kan stellen dat dit door hormonen komt en dat ik me ooit weer goed ga voelen.
Ik wilde niets liever dan zwanger worden. Nu is het zo ver, ben al bijna 9 weken, en wil ik het niet meer. Waarom kon ik dit van te voren niet overzien? Mijn relatie / situatie is niet ideaal. Wel een relatie, maar wonen niet samen en weet ook niet of we samen blijven. Hoewel me dit eerst niet uitmaakte en alleen maar kon denken 'komt wel goed!' zie ik het nu helemáál niet meer zitten. Mijn huis is te klein, wil mijn vrijheid niet kwijt. Nu denk je: had dat van te voren bedacht! Dat heb ik ook gedaan en was heel positief en vol vertrouwen. Ook in de eerste weken van de zwangerschap, maar nu Voel me daarbij heel beroerd.
Vind dit zo vreselijk voor mensen die graag zwanger willen worden maar bij wie het niet lukt. Maar zou willen dat ik niet zwanger was. Abortus en adoptie zie ik niet als een optie, houden zie ik als een berg tegenop.
Een paar keer per dag voel ik even een lichtpuntje en zie ik het wel weer zitten, maar 90% is het diep onder nul.
Normaal (niet zwanger) ben ik juist heel positief en zie ik overal een oplossing voor, maar nu niet.
In principe wel fijne familie en vrienden om me heen, mijn vriend is ook positief, heb een goede baan en op zich een prima huis (al mankeert daar nu in mijn ogen ook alles aan).
Wat ik hiermee wil? Geen idee. Hoop op herkenning en hoop dat iemand me gerust kan stellen dat dit door hormonen komt en dat ik me ooit weer goed ga voelen.
vrijdag 28 februari 2014 om 12:11
Hoi!
Als je eerst zo positief was over een zwangerschap en geen beren op de weg zag, dan denk ik dat nu je hormonen een loopje met je nemen.
Hormonen zijn een bitch, haha!
Heb er zelf ook veel last van (gehad), en ze kunnen je dingen laten voelen die je niet echt voelt.
Je bent nog heel pril zwanger, ik zou zeggen, probeer te chillen, accepteer de situatie (want je wil zelf geen abortus of adoptie, dus je moet wel)
wacht tot je een week of 14 zwanger bent, je zult zien dat je je dan veel beter voelt.
Succes, en gefeliciteerd trouwens!
Als je eerst zo positief was over een zwangerschap en geen beren op de weg zag, dan denk ik dat nu je hormonen een loopje met je nemen.
Hormonen zijn een bitch, haha!
Heb er zelf ook veel last van (gehad), en ze kunnen je dingen laten voelen die je niet echt voelt.
Je bent nog heel pril zwanger, ik zou zeggen, probeer te chillen, accepteer de situatie (want je wil zelf geen abortus of adoptie, dus je moet wel)
wacht tot je een week of 14 zwanger bent, je zult zien dat je je dan veel beter voelt.
Succes, en gefeliciteerd trouwens!
vrijdag 28 februari 2014 om 12:16
Ik wilde nog even kwijt dat toen ik net zwanger was ik me totaaaaal niet mezelf voelde, ik was boos/verdrietig/voelde me klote, was bang, etc.
Was echt behoorlijk depressief en heb momenten gehad dat ik alles in elkaar wilde slaan etc. (terwijl ik normaal de rustheid zelve ben).
Mijn vriend wist ook niet wat hij met me aan moest, want ik was absoluut niet mezelf, hij kon niks goed doen en ik twijfelde aan alles.
Gelukkig gaat het nu een stuk beter, ben nu 36,5week zwanger en de hormonen zijn nog volop aanwezig, maar ik ben wat meer mezelf heb ik het idee.
Maargoed, mocht je je echt zo verrot voelen, dan moet je toch maar abortus/adoptie overwegen?
Was echt behoorlijk depressief en heb momenten gehad dat ik alles in elkaar wilde slaan etc. (terwijl ik normaal de rustheid zelve ben).
Mijn vriend wist ook niet wat hij met me aan moest, want ik was absoluut niet mezelf, hij kon niks goed doen en ik twijfelde aan alles.
Gelukkig gaat het nu een stuk beter, ben nu 36,5week zwanger en de hormonen zijn nog volop aanwezig, maar ik ben wat meer mezelf heb ik het idee.
Maargoed, mocht je je echt zo verrot voelen, dan moet je toch maar abortus/adoptie overwegen?
vrijdag 28 februari 2014 om 12:21
Je zit nu een beetje op 'the point of no return'. Ineens grijpt het je allemaal een beetje naar de strot.
Zelf heb ik dit maar een weekje of twee gehad, terwijl ik toch echt zes jaar heb moeten wachten. Ik vond mijzelf toen vooral heel stom. Na die twee weken geen last meer van gehad (toen had ik voor mijzelf een antwoord gevonden op iedere 'stel dat' en 'wat als' vraag) maar ik heb vriendinnen die het wel tot vijf maanden zwangerschap hadden bij hun eerste. Die pas echt een soort band voelden op het moment dat ze het kind konden voelen.
Een vriendin heeft het gewoon 9 maanden gehad, die hebben ze met 39 weken ingeleid omdat ze echt huilend iedere dag bij haar VK zat. Zelf heeft ze gezegd dat ze ongeveer vier uur na de bevalling zich weer zichzelf voelde.
Maak het bespreekbaar met jouw VK. Je zult zeker de eerste niet zijn.
Zelf heb ik dit maar een weekje of twee gehad, terwijl ik toch echt zes jaar heb moeten wachten. Ik vond mijzelf toen vooral heel stom. Na die twee weken geen last meer van gehad (toen had ik voor mijzelf een antwoord gevonden op iedere 'stel dat' en 'wat als' vraag) maar ik heb vriendinnen die het wel tot vijf maanden zwangerschap hadden bij hun eerste. Die pas echt een soort band voelden op het moment dat ze het kind konden voelen.
Een vriendin heeft het gewoon 9 maanden gehad, die hebben ze met 39 weken ingeleid omdat ze echt huilend iedere dag bij haar VK zat. Zelf heeft ze gezegd dat ze ongeveer vier uur na de bevalling zich weer zichzelf voelde.
Maak het bespreekbaar met jouw VK. Je zult zeker de eerste niet zijn.
vrijdag 28 februari 2014 om 12:28
Het zijn de hormonen..
Dat zijn rare dingen die je een heel ander persoon kunnen maken..
Ik wilde ook zooo graag zwanger woreen en zijn en toen het zover was vond ik het geen zak aan en wilde er ook geen minuut langer dan 40wkn ermee rond lopen, was mezelf niet meer ben een rustig type en altijd begripvol maar toen had ik stemmingswisselingen en kon ineens in woede uitbarsten waarna ik hard moest huilen omdat ik dit niet was.. Mn man kon dr nog wel om lachen maar ik niet..
De bevalling was top heel makkelijk en toen ik mn baby zag was het liefde op het eerste gezicht en nu bijna jr later ben ik nog steeds verliefd!!
Wel heb ik een paar wkn na de bevalling een lichte postnatele depressie gehad ook dat kwam vd hormonen en na aanraden vd h.a om de pil weer tegaan slikken was ik met een pasr dagen weer de oude en begon ik weer mijzelf teworden
Dat zijn rare dingen die je een heel ander persoon kunnen maken..
Ik wilde ook zooo graag zwanger woreen en zijn en toen het zover was vond ik het geen zak aan en wilde er ook geen minuut langer dan 40wkn ermee rond lopen, was mezelf niet meer ben een rustig type en altijd begripvol maar toen had ik stemmingswisselingen en kon ineens in woede uitbarsten waarna ik hard moest huilen omdat ik dit niet was.. Mn man kon dr nog wel om lachen maar ik niet..
De bevalling was top heel makkelijk en toen ik mn baby zag was het liefde op het eerste gezicht en nu bijna jr later ben ik nog steeds verliefd!!
Wel heb ik een paar wkn na de bevalling een lichte postnatele depressie gehad ook dat kwam vd hormonen en na aanraden vd h.a om de pil weer tegaan slikken was ik met een pasr dagen weer de oude en begon ik weer mijzelf teworden
vrijdag 28 februari 2014 om 13:21
Ik had het ook ff. Vriend en ik waren nog niet zo lang samen maar wilden het wel heel graag.
Toen ik eenmaal zwanger was zag ik ook heel veel beren op de weg. Vond mn vriend ineens niet leuk genoeg meer. Huis was niet goed, noem maar op. Was de hele dag boos.
Rond de 19 weken was het over en ging ik ineens heel erg genieten.
Het is niet niks he. Je beseft gewoon dat je leven 100% gaat veranderen. Natuurlijk schiet je daar ff van in de stress.
Relax, breath en het komt goed!
Toen ik eenmaal zwanger was zag ik ook heel veel beren op de weg. Vond mn vriend ineens niet leuk genoeg meer. Huis was niet goed, noem maar op. Was de hele dag boos.
Rond de 19 weken was het over en ging ik ineens heel erg genieten.
Het is niet niks he. Je beseft gewoon dat je leven 100% gaat veranderen. Natuurlijk schiet je daar ff van in de stress.
Relax, breath en het komt goed!
vrijdag 28 februari 2014 om 14:08
Als dit zo blijft, zou ik wel even naar de dokter gaan om het te bespreken. Laat het ook even aan je verloskundige weten als je daar bent. Zij kunnen beoordelen of het alleen maar 'last van je hormonen' is, of dat je misschien toch een depressie aan het ontwikkelen bent. Sterkte! En hopelijk voel je je snel beter! X
maandag 3 maart 2014 om 12:48
@verle, he meis. Wat is dit herkenbaar! Ik ben net zo ver als jij en heb echt liggen janken als een klein kind. Wtf moet ik met een kind?? Ik wil nog reizen en samen dingen doen en weet ik veel allemaal.
Ben ook nog veeeeeeel te jong( 21 jaar, jaa heel jong!) Al wel getrouwd trouwens.
Maar geloof me, dit gaat echt over. Mijn tip is om een 9maandendagboek te kopen. Gewoon om alles bij te houden hoe je alles beleefd. Zo beleef je het veel intenser en mijn ervaring is ook dat je het leuker gaat vinden.
Wens je alle geluk in de wereld toe, en bedenk dat je nog bijna alles kan met een lief klein kindje. Ik heb nu al een vakantie gepland voor volgend jaar! Probeer je gewoon te richten op de leuke dingen: duik zo'n schattig baby winkeltje in ofzo..
xxx
Ben ook nog veeeeeeel te jong( 21 jaar, jaa heel jong!) Al wel getrouwd trouwens.
Maar geloof me, dit gaat echt over. Mijn tip is om een 9maandendagboek te kopen. Gewoon om alles bij te houden hoe je alles beleefd. Zo beleef je het veel intenser en mijn ervaring is ook dat je het leuker gaat vinden.
Wens je alle geluk in de wereld toe, en bedenk dat je nog bijna alles kan met een lief klein kindje. Ik heb nu al een vakantie gepland voor volgend jaar! Probeer je gewoon te richten op de leuke dingen: duik zo'n schattig baby winkeltje in ofzo..
xxx
