Zwanger
alle pijlers
Miskraam
zondag 4 november 2012 om 08:06
Ik heb ongeveer 8 weken geleden een vroege miskraam gehad. Ik was 9 weken zwanger en bij de eerste echo bleek dat een paar dagen ervoor het hartje was gestopt met kloppen. Heel naïef misschien, maar wij hadden totaal geen rekening gehouden met deze mogelijkheid. We waren zo vreselijk blij dat we papa en mama zouden worden...... Nu heb ik erg veel problemen om mijn miskraam te verwerken. Ik slaap slecht, huil veel en denk er iedere dag aan. Als ik op verschillende forums lees, lees ik allemaal verhalen van mensen die het voor mijn gevoel erger hebben dan ik. Veel miskramen gehad of onvruchtbaar. Dat maakt dat ik eigenlijk ook denk, waarom doe je zo moeilijk. Toch weet ik niet hoe ik ermee moet omgaan. Zijn er mensen die ook dit probleem hebben. Hebben jullie misschien tips voor mij hoe ik dit kan verwerken????
zondag 4 november 2012 om 08:11
zondag 4 november 2012 om 08:16
TO. Ik heb vorig jaar net voor kerst een miskraam gehad. Dit was ook erg moeilijk. Ik was blij dat ik het op de natuurlijke manier heb laten gebeuren. Zo wist ik zeker dat t niet goed zat. Het hielp mij ook bij de axeptatie. Het moeiljkste vond ik toen de uitgerekende datum er was. Deze dag hebben we samen (klinkt gek) taart gegeten en een dagje uit geweest met onze kids. Toen was het hoofdstuk gesloten.
Iedereen gaat er anders mee om, ik wens je heel veel sterkte.
Iedereen gaat er anders mee om, ik wens je heel veel sterkte.
zondag 4 november 2012 om 08:27
Probeer te accepteren dat je verdriet hebt en geef het de ruimte. Met bagatelliseren kom je niet verder. Kun je er met je partner over praten?
Ik zou stoppen met op internet ervaringen van anderen op te zoeken. Heel veel vrouwen maken een miskraam mee. De meesten verwerken dat voor zichzelf. Vrouwen die meerdere miskramen meemaken en zelfs onvruchtbaar blijken, zoeken misschien vaker lotgenotencontact. Internet is in die zin geen afspiegeling van gemiddelde ervaringen.
8 weken is nog heel vers. Het klinkt alsof je er goed mee omgaat, je bent alleen nog volop aan het verwerken. Geef het tijd.
Ik zou stoppen met op internet ervaringen van anderen op te zoeken. Heel veel vrouwen maken een miskraam mee. De meesten verwerken dat voor zichzelf. Vrouwen die meerdere miskramen meemaken en zelfs onvruchtbaar blijken, zoeken misschien vaker lotgenotencontact. Internet is in die zin geen afspiegeling van gemiddelde ervaringen.
8 weken is nog heel vers. Het klinkt alsof je er goed mee omgaat, je bent alleen nog volop aan het verwerken. Geef het tijd.
Ga in therapie!
zondag 4 november 2012 om 08:47
Hoi Rian,
Waarom zou je geen verdriet mogen hebben omdat anderen het nog slechter hebben als jij?
Je bent je kindje verloren hoe klein en pril ook. Dat doet heel veel pijn en het kost hoe dan ook tijd om het een plekje te geven.
Wat ik probeer te zeggen is dat het allemaal heel normaal is wat jij nu doormaakt, je zit midden in het rouwproces.
Ik heb zelf ook vorig jaar een miskraam gehad en het heeft gewoon een enorme impact. Inmiddels ben ik opnieuw zwanger, nu 36 weken. Maar in het begin van mn zwangerschap heb ik het toch ook nog heel moeilijk gehad. Als de dood was ik dat het opnieuw zou gebeuren en de uitgerekende datum dat mn andere kindje had moeten komen heb ik het echt wel even heel zwaar gehad.
En nog denk ik soms als ik een vrouw met een kindje van ongeveer 5 maanden zie: mijn kindje zou nu er nu ook moeten zijn.
Je verwerkt het uiteindelijk wel maar ik denk dat het toch altijd een rotte plek op je ziel blijft.
Heel veel sterkte meid,bagatelliseer je verdriet niet en ik hoop dat je snel opnieuw zwanger mag raken met dan natuurlijk wel een goede afloop.
Waarom zou je geen verdriet mogen hebben omdat anderen het nog slechter hebben als jij?
Je bent je kindje verloren hoe klein en pril ook. Dat doet heel veel pijn en het kost hoe dan ook tijd om het een plekje te geven.
Wat ik probeer te zeggen is dat het allemaal heel normaal is wat jij nu doormaakt, je zit midden in het rouwproces.
Ik heb zelf ook vorig jaar een miskraam gehad en het heeft gewoon een enorme impact. Inmiddels ben ik opnieuw zwanger, nu 36 weken. Maar in het begin van mn zwangerschap heb ik het toch ook nog heel moeilijk gehad. Als de dood was ik dat het opnieuw zou gebeuren en de uitgerekende datum dat mn andere kindje had moeten komen heb ik het echt wel even heel zwaar gehad.
En nog denk ik soms als ik een vrouw met een kindje van ongeveer 5 maanden zie: mijn kindje zou nu er nu ook moeten zijn.
Je verwerkt het uiteindelijk wel maar ik denk dat het toch altijd een rotte plek op je ziel blijft.
Heel veel sterkte meid,bagatelliseer je verdriet niet en ik hoop dat je snel opnieuw zwanger mag raken met dan natuurlijk wel een goede afloop.
zondag 4 november 2012 om 09:29
ik las je bericht net en vind je reactie helemaal normaal...ik heb inmiddels 5jr geleden hetzelfde meegemaakt en voelde me precies hetzelfde. Totaal geen rekening meegehouden dat het mis kon gaan en toen die rot echo dat het allang voorbij was!
Inmiddels heb ik twee kinderen (4 en 2.5), die tweede zwangerschap slokte veel ruimte van het eerste verdriet op, al blijf je toch meer op je hoede en heb ik bij de derde zwangerschap weer meer onbevreesd genoten. Nog steeds vraag ik me wel eens af wie dat eerste kindje was. Het gevoel dat dat ook een kindje van me was is nog steeds sterk ook al is dat volgens mij niet iets wat mensen verwachten.
Mij hielp in die tijd heel erg dat ik er over sprak met anderen en er achter kwam dat er veel mensen waren die het meegemaakt hadden en dat ik merkte dat het voor hun ook allemaal een groot verdriet was geweest en niet zomaar iets...
neem de tijd, geef je verdriet een plek.. sterkte
Inmiddels heb ik twee kinderen (4 en 2.5), die tweede zwangerschap slokte veel ruimte van het eerste verdriet op, al blijf je toch meer op je hoede en heb ik bij de derde zwangerschap weer meer onbevreesd genoten. Nog steeds vraag ik me wel eens af wie dat eerste kindje was. Het gevoel dat dat ook een kindje van me was is nog steeds sterk ook al is dat volgens mij niet iets wat mensen verwachten.
Mij hielp in die tijd heel erg dat ik er over sprak met anderen en er achter kwam dat er veel mensen waren die het meegemaakt hadden en dat ik merkte dat het voor hun ook allemaal een groot verdriet was geweest en niet zomaar iets...
neem de tijd, geef je verdriet een plek.. sterkte
zondag 4 november 2012 om 09:31
Hoi Rian,
Heel veer sterkte wens ik je.
Ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is.
Ik heb 4 miskramen gehad achter elkaar.
De eerste miskraam 2 jaar geleden was emotioneel het moeilijkste voor me ik was 14 weken zwanger en op vakantie.
Ik heb de eerste weken/maanden heel veel gehuild,ik was er zelfs depressief van geworden.
Na een tijd ben ik meer met vrienden/familie erover gaan praten en dat heeft heel veel geholpen.
Iedereen heeft een eigen zijn eigen manier.
Ik heb het ondertussen wel verwerkt maar het blijft moeilijk.
Een kennis was op de zelfde dag als mij uitgerekend en als ik haar met het kind zie dan heb ik het heel moeilijk.
Nog maals heel veel sterkte.
Heel veer sterkte wens ik je.
Ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is.
Ik heb 4 miskramen gehad achter elkaar.
De eerste miskraam 2 jaar geleden was emotioneel het moeilijkste voor me ik was 14 weken zwanger en op vakantie.
Ik heb de eerste weken/maanden heel veel gehuild,ik was er zelfs depressief van geworden.
Na een tijd ben ik meer met vrienden/familie erover gaan praten en dat heeft heel veel geholpen.
Iedereen heeft een eigen zijn eigen manier.
Ik heb het ondertussen wel verwerkt maar het blijft moeilijk.
Een kennis was op de zelfde dag als mij uitgerekend en als ik haar met het kind zie dan heb ik het heel moeilijk.
Nog maals heel veel sterkte.
zondag 4 november 2012 om 09:58
Hoi Rian,
Wat naar dat je een miskraam hebt meegemaakt. Ik heb zelf helaas afgelopen augustus ook een miskraam gehad. Ik heb zelf vanuit mijn omgeving ervaren dat mensen er vaak heel luchtig over denken, terwijl ik het zelf als heel erg ervaar(de). Nog steeds heb ik er veel moeite mee.
Het helpt mij wel om er met mensen over te praten die hetzelfde hebben meegemaakt en die het echt begrijpen. Ik heb twee vriendinnnen die het ook hebben meegemaakt en ook ik schrijf mee op het topic "er voor gaan na een miskraam".
Ik vind daar veel herkenning en je ik kan daar al mijn verdriet en frustraties neerzetten zonder bang te zijn een ander te kwetsen.
Veel sterkte en ooit (op korte of lange termijn) zal er iets in je leven gebeuren waardoor deze pijn wat wordt verzacht!
Wat naar dat je een miskraam hebt meegemaakt. Ik heb zelf helaas afgelopen augustus ook een miskraam gehad. Ik heb zelf vanuit mijn omgeving ervaren dat mensen er vaak heel luchtig over denken, terwijl ik het zelf als heel erg ervaar(de). Nog steeds heb ik er veel moeite mee.
Het helpt mij wel om er met mensen over te praten die hetzelfde hebben meegemaakt en die het echt begrijpen. Ik heb twee vriendinnnen die het ook hebben meegemaakt en ook ik schrijf mee op het topic "er voor gaan na een miskraam".
Ik vind daar veel herkenning en je ik kan daar al mijn verdriet en frustraties neerzetten zonder bang te zijn een ander te kwetsen.
Veel sterkte en ooit (op korte of lange termijn) zal er iets in je leven gebeuren waardoor deze pijn wat wordt verzacht!
zondag 4 november 2012 om 10:08
Wat jammer dat je eerste zwangerschap zo geëindigd is
Mijn tweede eindigde ook met 9 weken in een miskraam. Ik was toen een paar dagen heel verdrietig, en was verbaasd over hoeveel lichamelijke pijn een miskraam eigenlijk doet. Dat had ik nooit gedacht. Ik had het 'geluk' dat ik het vruchtje heb gezien, en dat zag er niet uit als een goed embryo. Ik ben dus uiteindelijk tevreden geworden over mijn eigen lijf, en dat die dit zelf heeft opgelost. Dit was geen echt kindje geworden, had het niet kunnen zijn.
Dit is de natuur. Heb vertrouwen dat het de volgende keer goed zal gaan. Een miskraam moet je ook niet te groot maken: probeer niet in termen van een kind verloren te denken. Het is de belofte en de droom die je verloren hebt.
Mijn tweede eindigde ook met 9 weken in een miskraam. Ik was toen een paar dagen heel verdrietig, en was verbaasd over hoeveel lichamelijke pijn een miskraam eigenlijk doet. Dat had ik nooit gedacht. Ik had het 'geluk' dat ik het vruchtje heb gezien, en dat zag er niet uit als een goed embryo. Ik ben dus uiteindelijk tevreden geworden over mijn eigen lijf, en dat die dit zelf heeft opgelost. Dit was geen echt kindje geworden, had het niet kunnen zijn.
Dit is de natuur. Heb vertrouwen dat het de volgende keer goed zal gaan. Een miskraam moet je ook niet te groot maken: probeer niet in termen van een kind verloren te denken. Het is de belofte en de droom die je verloren hebt.
zondag 4 november 2012 om 10:32
Vooral accepteren dat je het er nou eenmaal moeilijk mee hebt. Ik vond destijds dat ik me niet zo mocht aanstellen, het was immers nog heel vroeg in de zwangerschap. Maar jeetje wat deed het zeer. Je maakt het jezelf alleen maar moeilijker. Accepteer dat je er verdriet van hebt, dat mag namelijk ook gewoon! Veel sterkte.
zondag 4 november 2012 om 10:34
quote:DrFeel schreef op zondag 04 november 2012 10:08 Wat jammer dat je eerste zwangerschap zo geëindigd is
Mijn tweede eindigde ook met 9 weken in een miskraam. Ik was toen een paar dagen heel verdrietig, en was verbaasd over hoeveel lichamelijke pijn een miskraam eigenlijk doet. Dat had ik nooit gedacht. Ik had het 'geluk' dat ik het vruchtje heb gezien, en dat zag er niet uit als een goed embryo. Ik ben dus uiteindelijk tevreden geworden over mijn eigen lijf, en dat die dit zelf heeft opgelost. Dit was geen echt kindje geworden, had het niet kunnen zijn.
Dit is de natuur. Heb vertrouwen dat het de volgende keer goed zal gaan. Een miskraam moet je ook niet te groot maken: probeer niet in termen van een kind verloren te denken. Het is de belofte en de droom die je verloren hebt. Dit is helemaal waar. Je bent geen kindje verloren maar de droom is wel in duigen gevallen. En daar mag je best verdrietig over zijn. Maar probeer het inderdaad te relativeren en ga vooral door met proberen.
Mijn tweede eindigde ook met 9 weken in een miskraam. Ik was toen een paar dagen heel verdrietig, en was verbaasd over hoeveel lichamelijke pijn een miskraam eigenlijk doet. Dat had ik nooit gedacht. Ik had het 'geluk' dat ik het vruchtje heb gezien, en dat zag er niet uit als een goed embryo. Ik ben dus uiteindelijk tevreden geworden over mijn eigen lijf, en dat die dit zelf heeft opgelost. Dit was geen echt kindje geworden, had het niet kunnen zijn.
Dit is de natuur. Heb vertrouwen dat het de volgende keer goed zal gaan. Een miskraam moet je ook niet te groot maken: probeer niet in termen van een kind verloren te denken. Het is de belofte en de droom die je verloren hebt. Dit is helemaal waar. Je bent geen kindje verloren maar de droom is wel in duigen gevallen. En daar mag je best verdrietig over zijn. Maar probeer het inderdaad te relativeren en ga vooral door met proberen.
zondag 4 november 2012 om 10:40
18 jaar geleden was ik zwanger van een tweeling. één van de twee is een miskraam geworden. "gelukkig" was ik zwanger van een twee-eiige tweeling.
Heb nog lang angst gehad dat ik het andere vruchtje kwijt zou raken. Maar dat is nu een gezonde dochter van 17 jaar.
Het is nu zolang geleden maar ik denk er nog weleens aan hoe dat andere kind er uit zou hebben gezien.
Verdriet heb ik er niet meer van, maar als ik hoor of lees dat er ergens een tweeling is geboren raakt me dat nog weleens.
Praten helpt inderdaad en gun jezelf en je partner dit verdriet. volkomen logisch. je had je immers verheugd op een kind..
Veel sterkte.
Heb nog lang angst gehad dat ik het andere vruchtje kwijt zou raken. Maar dat is nu een gezonde dochter van 17 jaar.
Het is nu zolang geleden maar ik denk er nog weleens aan hoe dat andere kind er uit zou hebben gezien.
Verdriet heb ik er niet meer van, maar als ik hoor of lees dat er ergens een tweeling is geboren raakt me dat nog weleens.
Praten helpt inderdaad en gun jezelf en je partner dit verdriet. volkomen logisch. je had je immers verheugd op een kind..
Veel sterkte.
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
zondag 4 november 2012 om 10:51
quote:Bijenrompje schreef op 04 november 2012 @ 10:34:
[...]
Dit is helemaal waar. Je bent geen kindje verloren maar de droom is wel in duigen gevallen. En daar mag je best verdrietig over zijn. Maar probeer het inderdaad te relativeren en ga vooral door met proberen.Zo zie ik het niet, ik vind wel dat ik een kindje ben verloren destijds en zo voelt het voor mij ook echt. "Gelukkig" heb ik nog wel een paar echo foto's, de beste heb ik in een mooi lijstje in de kast gezet naast de babyfoto van zn grote zus. Over 4 weken komt mijn 2e baby maar ik vind zelf gewoon dat ik 3 kinderen heb. Ik weet zeker dat mn verloren kindje nog ergens is en dat ik het zal zien op de dag dat ik doodga. Velen van jullie zullen dit misschien belachelijk vinden maar ik geloof hier echt in.
[...]
Dit is helemaal waar. Je bent geen kindje verloren maar de droom is wel in duigen gevallen. En daar mag je best verdrietig over zijn. Maar probeer het inderdaad te relativeren en ga vooral door met proberen.Zo zie ik het niet, ik vind wel dat ik een kindje ben verloren destijds en zo voelt het voor mij ook echt. "Gelukkig" heb ik nog wel een paar echo foto's, de beste heb ik in een mooi lijstje in de kast gezet naast de babyfoto van zn grote zus. Over 4 weken komt mijn 2e baby maar ik vind zelf gewoon dat ik 3 kinderen heb. Ik weet zeker dat mn verloren kindje nog ergens is en dat ik het zal zien op de dag dat ik doodga. Velen van jullie zullen dit misschien belachelijk vinden maar ik geloof hier echt in.
zondag 4 november 2012 om 14:38
@rian81 knuffel en sterkte, geef jezelf de tijd om jouw verdriet een plekje te geven. Je kunt dit niet vergelijken met anderen, iederen doet en ervaart hetop zijn eigen manier.
@schimmelteentje, toch gek om jouw reactie te lezen, weet hoe moeilijk je het er mee hebt gehad, toen je weer zwanger bleek. Ik moest toe helaas afhaken vanwege mijn miskraam. Gek om te lezen dat je al 36 weken op weg bent. Hier nu in de 13e week en wacht met smart op de termijnecho. Ben benieuwd hoe het mij begin december vergaat.
Liefs coentje
@schimmelteentje, toch gek om jouw reactie te lezen, weet hoe moeilijk je het er mee hebt gehad, toen je weer zwanger bleek. Ik moest toe helaas afhaken vanwege mijn miskraam. Gek om te lezen dat je al 36 weken op weg bent. Hier nu in de 13e week en wacht met smart op de termijnecho. Ben benieuwd hoe het mij begin december vergaat.
Liefs coentje
