Zwanger
alle pijlers
Moeite met afscheid nemen babywens
zondag 10 mei 2020 om 23:22
Ik heb al 6 jaar moeite met afscheid nemen van mijn kinderwens. Ik blijf het moeilijk vinden en het word steeds sterker.
We hebben al 3 kinderen dus ik probeer dit gevoel vaak weg te stoppen omdat ik vind dat ik dik tevreden moet zijn. Ik neem mezelf dit gevoel daarom ook kwalijk. ( er zijn zoveel mensen die geen kinderen hebben dus wat zeur ik nou)Bij alle drie onze kinderen was de zwangerschap en bevalling 1 grote roze wolk! De kraamweek het hoogtepunt en ik kon eindeloos knuffelen met zo n ukkie en ruiken aan die Zwitsal haartjes. Onze jongste is nu 7 en ik ben 40 en mijn man wil dus echt niet meer. Verstandelijk weet ik dat het goed is zo maar dat gevoel. Heb ook altijd gehoopt op een baby als de andere kinderen wat ouder waren en de jongste is een poppenmoedertje en wil zo graag een baby terwijl ik het er nooit over heb.
Ben ik nou de enige met zulke gevoelens of zijn er meer? En gaat dit ooit over? Het voelt echt als een gemis zelfs nu. En ook dat nooit meer gevoel maakt me zo verdrietig. Ik probeer op alle manieren er niet aan te denken, ben meer gaan werken, genoeg afleiding maar het word alleen maar erger . En dat vind ik heel erg want ik wil gewoon gelukkig en tevreden zijn!
We hebben al 3 kinderen dus ik probeer dit gevoel vaak weg te stoppen omdat ik vind dat ik dik tevreden moet zijn. Ik neem mezelf dit gevoel daarom ook kwalijk. ( er zijn zoveel mensen die geen kinderen hebben dus wat zeur ik nou)Bij alle drie onze kinderen was de zwangerschap en bevalling 1 grote roze wolk! De kraamweek het hoogtepunt en ik kon eindeloos knuffelen met zo n ukkie en ruiken aan die Zwitsal haartjes. Onze jongste is nu 7 en ik ben 40 en mijn man wil dus echt niet meer. Verstandelijk weet ik dat het goed is zo maar dat gevoel. Heb ook altijd gehoopt op een baby als de andere kinderen wat ouder waren en de jongste is een poppenmoedertje en wil zo graag een baby terwijl ik het er nooit over heb.
Ben ik nou de enige met zulke gevoelens of zijn er meer? En gaat dit ooit over? Het voelt echt als een gemis zelfs nu. En ook dat nooit meer gevoel maakt me zo verdrietig. Ik probeer op alle manieren er niet aan te denken, ben meer gaan werken, genoeg afleiding maar het word alleen maar erger . En dat vind ik heel erg want ik wil gewoon gelukkig en tevreden zijn!
zondag 10 mei 2020 om 23:28
Maar dit gevoel ga je bij elke baby hebben? Dat dit echt de laatste is ... Of denk je dat je gezin compleet is met 4 kinderen? Hzb meer het gevoel dat je geen afscheid kan nemen van zwangerschap en baby dan dat je nog een kindje meer wilt. Daarom denk ik dat je er door moet en dit niet meer de juiste motivatie is...
zondag 10 mei 2020 om 23:32
Ik heb 'maar' een kind - niet helemaal een keuze, meer de omstandigheden. En natuurlijk denk ik wel eens: goh wat was het leuk geweest als... Maar meestal probeer ik toch echt dankbaar te zijn voor hetgeen ik heb en mij vooral daarop te richten. Dit helpt je misschien totaal niet, in dat geval vergeet het dan ook maar weer,
Ik vind het overigens best apart dat je uitgerekend op moederdag zo'n topic opent - terwijl er zo veel ongewenst kinderloze dames rondlopen en je reeds gezegend bent met drie kinderen.
Ik vind het overigens best apart dat je uitgerekend op moederdag zo'n topic opent - terwijl er zo veel ongewenst kinderloze dames rondlopen en je reeds gezegend bent met drie kinderen.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 10 mei 2020 om 23:36
Ik heb er ook een tijd last van gehad.
Vooral toen ik richting de leeftijd ging waarop ik mezelf echt te oud vond om nog opnieuw zwanger te willen raken. Het verlangen naar iets, wil niet zeggen dat het dus ook meteen een verstandige keuze is.
Ook het wegdoen van spullen uit de babytijd voelde telkens weer als een afscheid.
Maar het slijt, dat verdrietige gevoel of gevoel van heimwee, dat gaat echt over.
En je verstand boven je gevoel plaatsen wil ook wel eens helpen hoor!
Sterkte.
Vooral toen ik richting de leeftijd ging waarop ik mezelf echt te oud vond om nog opnieuw zwanger te willen raken. Het verlangen naar iets, wil niet zeggen dat het dus ook meteen een verstandige keuze is.
Ook het wegdoen van spullen uit de babytijd voelde telkens weer als een afscheid.
Maar het slijt, dat verdrietige gevoel of gevoel van heimwee, dat gaat echt over.
En je verstand boven je gevoel plaatsen wil ook wel eens helpen hoor!
Sterkte.
zondag 10 mei 2020 om 23:38
Tja ik heb het zeker heel erg getroffen en daarom baal ik zo van deze gevoelens.
Het is beide denk ik : geen afscheid kunnen nemen van zwangerschap en baby en daarnaast ben ik ook echt een moeder voor een groot gezin. Heb altijd veel energie, vind kinderen geweldig. Ik hou van een vol huis, vriendjes en vriendinnetjes en ben nu al bang voor de tijd dat ze het huis uit gaan. Ook niet helemaal normaal denk ik.
Het is beide denk ik : geen afscheid kunnen nemen van zwangerschap en baby en daarnaast ben ik ook echt een moeder voor een groot gezin. Heb altijd veel energie, vind kinderen geweldig. Ik hou van een vol huis, vriendjes en vriendinnetjes en ben nu al bang voor de tijd dat ze het huis uit gaan. Ook niet helemaal normaal denk ik.
zondag 10 mei 2020 om 23:42
Baggal schreef: ↑10-05-2020 23:32Ik heb 'maar' een kind - niet helemaal een keuze, meer de omstandigheden. En natuurlijk denk ik wel eens: goh wat was het leuk geweest als... Maar meestal probeer ik toch echt dankbaar te zijn voor hetgeen ik heb en mij vooral daarop te richten. Dit helpt je misschien totaal niet, in dat geval vergeet het dan ook maar weer,
Ik vind het overigens best apart dat je uitgerekend op moederdag zo'n topic opent - terwijl er zo veel ongewenst kinderloze dames rondlopen en je reeds gezegend bent met drie kinderen.
Ik denk omdat ik me op zo n dag als vandaag juist extra schuldig voel over die gevoelens omdat je juist vandaag denkt aan alle wensmoeders die nog nooit een kindje hebben gekregen.
zondag 10 mei 2020 om 23:43
Bedankt, dit lucht op! Hoe lang heeft dit bij jou geduurd? Ik hoop zo dat dit snel overgaat!!Pindakaasjes schreef: ↑10-05-2020 23:36Ik heb er ook een tijd last van gehad.
Vooral toen ik richting de leeftijd ging waarop ik mezelf echt te oud vond om nog opnieuw zwanger te willen raken. Het verlangen naar iets, wil niet zeggen dat het dus ook meteen een verstandige keuze is.
Ook het wegdoen van spullen uit de babytijd voelde telkens weer als een afscheid.
Maar het slijt, dat verdrietige gevoel of gevoel van heimwee, dat gaat echt over.
En je verstand boven je gevoel plaatsen wil ook wel eens helpen hoor!
Sterkte.
zondag 10 mei 2020 om 23:44
Hier iemand met vijf kinderen en zit ook in groepen voor grote gezinnen. Daar zitten vrouwen tussen die dat verzadigde gevoel van een compleet gezin dus niet kennen. Zelfs dames van 50 die niet van ophouden weten en miskraam na miskraam krijgen omdat ze nog een kind willen. Of dat gevoel van compleet zijn ooit komt is moeilijk te zeggen. Bij mij kwam ie luid en duidelijk, zoals sommigen dat bij 1 kind hebben en anderen bij 3.
Ik denk dat je er goed aan doet eens te gaan praten met iemand hierover. Waarom zou nog een kind voor je gevoel alles compleet maken? Want in feite is dit voor jou nog een onvervulde kinderwens. Je man voelt zich compleet. Dat gaat scheef. Dus waarom is het zo belangrijk voor je?
Ik denk dat je er goed aan doet eens te gaan praten met iemand hierover. Waarom zou nog een kind voor je gevoel alles compleet maken? Want in feite is dit voor jou nog een onvervulde kinderwens. Je man voelt zich compleet. Dat gaat scheef. Dus waarom is het zo belangrijk voor je?
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zondag 10 mei 2020 om 23:47
Misschien probeer je heel erg vast te houden aan een fase die jou heel gelukkig maakt. Maar er komen weer nieuwe fases met alle 3 je kinderen. Focus je daar op.
En in lang niet alle grote gezinnen is het allemaal zo gezellig hoor!
Mijn moeder kreeg ook geen genoeg van het baby's krijgen. Ze kreeg er 5 en eigenlijk herinner ik me haar vanaf haar 40e nauwelijks anders dan altijd druk, overspannen of onderweg. Ik kan natuurlijk mijn broers en zussen niet meer wegdenken, en ik voel me haast schuldig dit te schrijven: maar een kleiner gezin was veel beter voor haar en ons geweest.
En in lang niet alle grote gezinnen is het allemaal zo gezellig hoor!
Mijn moeder kreeg ook geen genoeg van het baby's krijgen. Ze kreeg er 5 en eigenlijk herinner ik me haar vanaf haar 40e nauwelijks anders dan altijd druk, overspannen of onderweg. Ik kan natuurlijk mijn broers en zussen niet meer wegdenken, en ik voel me haast schuldig dit te schrijven: maar een kleiner gezin was veel beter voor haar en ons geweest.
maandag 11 mei 2020 om 00:00
Wat jij schrijft raakt me. Het is idd ook dat vasthouden wat me zo gelukkig maakte. Als ik met die kinderwagen over straat liep, met zo n poppetje in mn armen, een peuter of kleuter aan mn hand , volgens mij kan niets in mn volgende fases daar nog tegenop zeg maar. Misschien is het ook wel een soort midlife crisis. Ik ben bang dat de kinderen op een dag de deur uit gaan, zie ineens dat ik dus echt ouder word en mijn ouders ook... terwijl ik ergens altijd gevoel had jong te zullen blijven ofzo ( klinkt belachelijk ik weet het) zoiets van : heb mn hoogte punten gehad en nu begint het aftakelen.Pindakaasjes schreef: ↑10-05-2020 23:47Misschien probeer je heel erg vast te houden aan een fase die jou heel gelukkig maakt. Maar er komen weer nieuwe fases met alle 3 je kinderen. Focus je daar op.
En in lang niet alle grote gezinnen is het allemaal zo gezellig hoor!
Mijn moeder kreeg ook geen genoeg van het baby's krijgen. Ze kreeg er 5 en eigenlijk herinner ik me haar vanaf haar 40e nauwelijks anders dan altijd druk, overspannen of onderweg. Ik kan natuurlijk mijn broers en zussen niet meer wegdenken, en ik voel me haast schuldig dit te schrijven: maar een kleiner gezin was veel beter voor haar en ons geweest.
maandag 11 mei 2020 om 00:03
Ik snap het in zoverre dat ik ook wel eens denk: ik had best nog wel eens zo'n bijzondere zwangerschap willen ervaren en dat moment dat je je kind voor het eerst ontmoet. Maar die tweede gaat er in ons geval gewoon niet komen en hoewel ik dat soms best jammer vind, probeer ik mij vooral heel erg te focussen op hetgeen ik heb: een gezonde dochter (na een lang medisch traject) en ik werk daarnaast ook gewoon veel.
En in jouw geval geldt dat je man het niet meer wil. En dus zit er niets anders op dat afscheid te nemen van die wens om nog eens een zwangerschap te ervaren en een kind te baren. Ik weet niet of je hulp nodig hebt bij de verwerking van het feit dat er in jullie geval waarschijnlijk ook geen vierde komt, maar het zou voor jezelf fijn zijn als je dit soort gevoelens een beetje kan loslaten. Anders zit je jezelf zo in de weg en heb je misschien ook minder oog voor hetgeen je wel hebt...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
maandag 11 mei 2020 om 00:11
Idd en die zijn ook mooi alleen ken je ze nu nog niet en zo gaat het door.... want een aantal ken ik al wel en er gaan er hopelijk nog velen komen. Het leven is best boeiend als je er zo over nadenkt. NicePindakaasjes schreef: ↑10-05-2020 23:47Misschien probeer je heel erg vast te houden aan een fase die jou heel gelukkig maakt. Maar er komen weer nieuwe fases met alle 3 je kinderen. Focus je daar op.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 11 mei 2020 om 00:12
Maar afscheid nemen is niet erg en neem er de tijd voor maar vergeet ondertussen dan niet te kijken naar wat al groeiende is. Want dat is al bezig.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 11 mei 2020 om 00:13
Sarah30 schreef: ↑11-05-2020 00:00Wat jij schrijft raakt me. Het is idd ook dat vasthouden wat me zo gelukkig maakte. Als ik met die kinderwagen over straat liep, met zo n poppetje in mn armen, een peuter of kleuter aan mn hand , volgens mij kan niets in mn volgende fases daar nog tegenop zeg maar. Misschien is het ook wel een soort midlife crisis. Ik ben bang dat de kinderen op een dag de deur uit gaan, zie ineens dat ik dus echt ouder word en mijn ouders ook... terwijl ik ergens altijd gevoel had jong te zullen blijven ofzo ( klinkt belachelijk ik weet het) zoiets van : heb mn hoogte punten gehad en nu begint het aftakelen.
Ik snap dat wel.
Ik heb die fase ook gehad.. misschien bij vlagen nog steeds wel eens.
Ik denk dat er niets mis met jou is. Praat erover.
Dit voor jezelf houden maakt het er niet beter op.
maandag 11 mei 2020 om 00:19
Ochjee... dit lezend betekent dat ik ondertussen al bijna gestorven zou moeten zijn en weet je? Toch voel ik me springlevend.
Het komt goed: bedenk anders de kinderen nu eens groot. Dus als volwassen mannen en vrouwen met een geheel eigen denkwijze die ze met je delen. Hoe leuk is dat? Echt er komt zoveel leuks aan. Ik dacht elke keer: ‘leuker dan dit kan het niet’...
Nou echt wel. Tot op de dag van vandaag is het zo.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 11 mei 2020 om 06:50
Ga een cursus mindfulness volgen en leer in het hier en nu te leven.
Je zit met je gedachten bij het verleden en denkt dat het nooit meer beter kan worden dan toen.
Of je zit met je gedachten in de toekomst en kijkt daar negatief naar.
Leer te genieten van het heden. Leef nu.
In plaats van later op deze tijd terug te kijken en te constateren dat het best een leuke tijd was . Waarom heb ik daar niet meer van genoten om vervolgens weer verder te gaan met negatief naar de toekomst te kijken.
Je zit met je gedachten bij het verleden en denkt dat het nooit meer beter kan worden dan toen.
Of je zit met je gedachten in de toekomst en kijkt daar negatief naar.
Leer te genieten van het heden. Leef nu.
In plaats van later op deze tijd terug te kijken en te constateren dat het best een leuke tijd was . Waarom heb ik daar niet meer van genoten om vervolgens weer verder te gaan met negatief naar de toekomst te kijken.
maandag 11 mei 2020 om 08:08
Volgens mij heb je geen kinderwens meer, je mist gewoon de zwanger- en babyfase. En dat is ook wel begrijpelijk als ze zo’n roze wolk waren denk ik.
Maar het missen van die fase gaat niet weg met het krijgen van nog een kind; ook dat kind groeit op. Ik denk dat je moet accepteren dat jij die fase mist. Net zoals er wel meer mensen zijn die iets missen in het leven; overleden dierbaren, een gezond lichaam, etc.
En als je het accepteert kun je het misschien wel loslaten. Ja, je wordt ouder. Gelukkig maar, want wat is het alternatief? Dat heb ik al eens meegemaakt, dus ik hoop dat ik stokjeoud mag worden.
Volgens mij is de kunst om mee te groeien naar die volgende fases, nog een baby krijgen doet niks af aan de jaren die verstrijken. Er komen nieuwe hoogtepunten en als niet, dan moet je ze weer zoeken. Maar volgens mij liggen voor jou eindexamens in het verschiet, kinderen die voor het eerst op zichzelf gaan, eerste vriendjes/vriendinnetjes, studeren, afstuderen, bruiloften, oma worden. En in je eigen leven heb je steeds meer tijd om je carrière en sociale leven op een andere manier vorm te geven nu je kinderen zelfstandig worden, of je kunt gaan reizen, een nieuwe taal leren, whatever floats your boat.
Er is zoveel meer leuks in het leven dan een baby. Hoewel ik erg geniet van mijn peuter en de baby in mijn buik, kan ik ook wel uitzien naar de fase waarin ik weer wat meer tijd krijg voor mezelf als persoon, ipv vooral tijd voor mezelf als moeder. Er is nog zoveel te doen in de wereld dat ik zou ik willen zeggen: gelukkig zijn de tropenjaren niet het hoogtepunt.
Maar het missen van die fase gaat niet weg met het krijgen van nog een kind; ook dat kind groeit op. Ik denk dat je moet accepteren dat jij die fase mist. Net zoals er wel meer mensen zijn die iets missen in het leven; overleden dierbaren, een gezond lichaam, etc.
En als je het accepteert kun je het misschien wel loslaten. Ja, je wordt ouder. Gelukkig maar, want wat is het alternatief? Dat heb ik al eens meegemaakt, dus ik hoop dat ik stokjeoud mag worden.
Volgens mij is de kunst om mee te groeien naar die volgende fases, nog een baby krijgen doet niks af aan de jaren die verstrijken. Er komen nieuwe hoogtepunten en als niet, dan moet je ze weer zoeken. Maar volgens mij liggen voor jou eindexamens in het verschiet, kinderen die voor het eerst op zichzelf gaan, eerste vriendjes/vriendinnetjes, studeren, afstuderen, bruiloften, oma worden. En in je eigen leven heb je steeds meer tijd om je carrière en sociale leven op een andere manier vorm te geven nu je kinderen zelfstandig worden, of je kunt gaan reizen, een nieuwe taal leren, whatever floats your boat.
Er is zoveel meer leuks in het leven dan een baby. Hoewel ik erg geniet van mijn peuter en de baby in mijn buik, kan ik ook wel uitzien naar de fase waarin ik weer wat meer tijd krijg voor mezelf als persoon, ipv vooral tijd voor mezelf als moeder. Er is nog zoveel te doen in de wereld dat ik zou ik willen zeggen: gelukkig zijn de tropenjaren niet het hoogtepunt.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
maandag 11 mei 2020 om 08:16
Zo’n zinloze reactie dit. Dan mag je nooit meer ergens verdriet van hebben want er zijn ook mensen met kanker die morgen doodgaan en kindertjes in Afrika die hoogstens 2 worden.ExodusRedux schreef: ↑11-05-2020 08:09Je hebt al 3 kinderen. Wees blij met wat je hebt, er zijn ook vrouwen die helemaal geen kinderen kunnen krijgen.
Heeft geen enkele zin om dat er bij te trekken
maandag 11 mei 2020 om 08:17
Het is afscheid nemen van een toekomstvoorstelling die je al heel lang had. Dat is altijd moeilijk. Ik denk dat je het niet weg moet stoppen in de zin van "wat zeur ik nou", maar moet toelaten. En niet om tegen je man of je vriendinnen te klagen maar gewoon om je zelf even toe te staan verdrietig te zijn omdat de toekomst anders is dan je altijd gedacht had. Dan valt het namelijk makkelijker om de zegeningen te tellen die je wel hebt en dat zijn er nogal veel, dat zie je zelf ook in! Je gevoelens toe laten zonder ze te veroordelen, zonder er een mening over te hebben, zonder iemand de schuld te willen geven, dat is een heel zinvolle vaardigheid en die kun je trainen. Erkennen dat je verdrietig bent is niet hetzelfde als ontevreden zijn met de situatie zoals die is.
Ik ben zelf bij tijd en wijle nog verdrietig dat ik "maar" één kind heb. Ben zelf met veel broers en zussen opgegroeid en had mijn kind dat ook gegund. En mezelf natuurlijk. Mijn ex wilde partout geen tweede en nu we gescheiden zijn wil ik het mijn dochter niet aandoen om een zusje of broertje te krijgen dat wél de hele week bij mij is. Nog afgezien van het enorme leeftijdsverschil dat ik nooit voor ogen had en het feit dat mijn partner net is overleden. Ik geniet van mijn dochter (zoals jij ongetwijfeld geniet van jouw kinderen) en van het feit dat ze al zo groot en zelfstandig is, dat ik tijd heb voor mijn eigen dingen en om op reis te gaan als ze bij haar vader is. En ondanks al die voordelen is er ook ruimte voor een beetje verdriet af en toe. Geef jezelf dat ook.
Ik ben zelf bij tijd en wijle nog verdrietig dat ik "maar" één kind heb. Ben zelf met veel broers en zussen opgegroeid en had mijn kind dat ook gegund. En mezelf natuurlijk. Mijn ex wilde partout geen tweede en nu we gescheiden zijn wil ik het mijn dochter niet aandoen om een zusje of broertje te krijgen dat wél de hele week bij mij is. Nog afgezien van het enorme leeftijdsverschil dat ik nooit voor ogen had en het feit dat mijn partner net is overleden. Ik geniet van mijn dochter (zoals jij ongetwijfeld geniet van jouw kinderen) en van het feit dat ze al zo groot en zelfstandig is, dat ik tijd heb voor mijn eigen dingen en om op reis te gaan als ze bij haar vader is. En ondanks al die voordelen is er ook ruimte voor een beetje verdriet af en toe. Geef jezelf dat ook.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
