Zwanger
alle pijlers
Onvruchtbaar
donderdag 13 augustus 2020 om 20:40
Hoi allemaal,
Mijn man en ik zijn al ruime tijd bezig om zwanger te worden. Dit lukt niet dus zijn we voor onderzoeken gegaan. Nu hebben we gisteren gehoord dat mijn man zo goed als onvruchtbaar is. We hebben een afspraak bij de gynaecoloog gekregen om te kijken of ze nog wat voor ons kunnen betekenen. Ik heb echt het gevoel alsof mijn wereld ingestort is
Zijn er mensen met deze ervaring?
Hoe hebben jullie dit een plekje gegeven?
Mijn man en ik zijn al ruime tijd bezig om zwanger te worden. Dit lukt niet dus zijn we voor onderzoeken gegaan. Nu hebben we gisteren gehoord dat mijn man zo goed als onvruchtbaar is. We hebben een afspraak bij de gynaecoloog gekregen om te kijken of ze nog wat voor ons kunnen betekenen. Ik heb echt het gevoel alsof mijn wereld ingestort is
Zijn er mensen met deze ervaring?
Hoe hebben jullie dit een plekje gegeven?
donderdag 13 augustus 2020 om 20:49
Enorm verdrietig. Het is onze grootste wens! Ja er worden nog vervolg onderzoeken gedaan, dus we hebben thuis al wel dingen opgezocht enzo, maar met een specialist nog niet over kunnen hebben of dat überhaupt nog kan
donderdag 13 augustus 2020 om 20:53
Wat verdrietig zeg! Wij hebben hetzelfde mee gemaakt, na verschillende onderzoeken en een Tese bleek mijn man volledig onvruchtbaar. Wij hebben intussen een kindje van een donor. Dit klinkt nu heel makkelijk en snel maar is een heel proces geweest.
Zijn er dingen die je specifiek wil weten?
En mag ik vragen waarom jullie door gestuurd zijn naar de gynaecoloog en niet de uroloog bijvoorbeeld? Lijkt mij dat de eerste onderzoeken daar gedaan worden.
Voor nu een virtuele knuffel en sterkte gewenst. Dit is verschrikkelijk moeilijk.
Zijn er dingen die je specifiek wil weten?
En mag ik vragen waarom jullie door gestuurd zijn naar de gynaecoloog en niet de uroloog bijvoorbeeld? Lijkt mij dat de eerste onderzoeken daar gedaan worden.
Voor nu een virtuele knuffel en sterkte gewenst. Dit is verschrikkelijk moeilijk.
lacasa11 wijzigde dit bericht op 13-08-2020 20:55
18.29% gewijzigd
donderdag 13 augustus 2020 om 20:54
Misschien kan ik je wat hoop geven. Mijn man had maar enkele tientallen niet beweeglijke zaadcellen. Hij heeft twee keer TESE gedaan en ik vier keer IVF. Daar hebben we twee kindjes uit gekregen. Kennissen waarbij er met TESE niks werd gevonden hebben met donorzaad twee kindjes. Ik hoop dat er bij jullie ook nog wat mogelijk is. Neem het stap voor stap.
donderdag 13 augustus 2020 om 21:25
Hoe vond jou man het om een kindje te krijgen van een donor? Wij hebben het er al wel over gehad maar nu zegt mijn man dat hij dat echt niet zou willen.LaCasa11 schreef: ↑13-08-2020 20:53Wat verdrietig zeg! Wij hebben hetzelfde mee gemaakt, na verschillende onderzoeken en een Tese bleek mijn man volledig onvruchtbaar. Wij hebben intussen een kindje van een donor. Dit klinkt nu heel makkelijk en snel maar is een heel proces geweest.
Zijn er dingen die je specifiek wil weten?
En mag ik vragen waarom jullie door gestuurd zijn naar de gynaecoloog en niet de uroloog bijvoorbeeld? Lijkt mij dat de eerste onderzoeken daar gedaan worden.
Voor nu een virtuele knuffel en sterkte gewenst. Dit is verschrikkelijk moeilijk.
Hebben jullie er veel over gepraat? Mijn man is niet zo een prater, dus we hebben het wel over praktische zaken maar wat minder over gevoel. Nou ik weet eigenlijk ook niet waarom we niet naar de uroloog gestuurd zijn. De eerste onderzoeken zijn bij de huisarts gedaan en die heeft de verwijzing geregeld.
En hoe ging je er zelf mee om? Ik ben gewoon continue zo verdrietig. Maar diep vanbinnen zit er toch nog een hoop dat het lukt
donderdag 13 augustus 2020 om 21:26
Wat fijn dat het bij jullie op die manier gelukt is. Ik probeer ook maar moed te houden, zolang we nog niet alles geprobeerd hebben.AaltjeR schreef: ↑13-08-2020 20:54Misschien kan ik je wat hoop geven. Mijn man had maar enkele tientallen niet beweeglijke zaadcellen. Hij heeft twee keer TESE gedaan en ik vier keer IVF. Daar hebben we twee kindjes uit gekregen. Kennissen waarbij er met TESE niks werd gevonden hebben met donorzaad twee kindjes. Ik hoop dat er bij jullie ook nog wat mogelijk is. Neem het stap voor stap.
donderdag 13 augustus 2020 om 21:31
Ja heel fijn. En voor jullie uiteraard heel mooi dat het niet zo ver is gekomen en jullie nu twee kindjes hebben!
donderdag 13 augustus 2020 om 21:40
Hier is het ook herkenbaar. Allereerst een dikke knuffel.
Wij hebben door de jaren heen veel gepraat en wisselden ook in ons standpunt. Wel doorzetten / niet doorzetten / wel donor / geen donor / adoptie... Dat mag ook. En het hoeft niet acuut besloten te worden en gekozen te worden.
Na zeven jaar is hier een dochter geboren & nu ze net twee is gaan we het nogmaals proberen en de molen weer in.
Blijf dicht bij elkaar & neem het stap voor stap en bouw rust in!
Wij hebben door de jaren heen veel gepraat en wisselden ook in ons standpunt. Wel doorzetten / niet doorzetten / wel donor / geen donor / adoptie... Dat mag ook. En het hoeft niet acuut besloten te worden en gekozen te worden.
Na zeven jaar is hier een dochter geboren & nu ze net twee is gaan we het nogmaals proberen en de molen weer in.
Blijf dicht bij elkaar & neem het stap voor stap en bouw rust in!
donderdag 13 augustus 2020 om 21:40
Dit heb ik exact zo meegemaakt in 2015. Toen ik het hoorde (telefoontje van man) zat ik huilend in de bus. Zoveel onzekerheid.
Maar ze kunnen zo ontzettend veel in het geval van mannelijke onvruchtbaarheid. Als er heel weinig zaad is, is IVF of ICSI mogelijk. Als er helemaal geen zaad is gevonden, dan zijn er nog andere technieken zoals MESA en TESE die mogelijk toch nog goede zaadcellen kunnen opleveren.
Het traject was pittig en het vergt heel veel geduld, maar bij ons kwam het uiteindelijk gelukkig goed. Ik ben nu bijna16wk zwanger van de tweede.
Heel veel sterkte met de komende onderzoeken, hopelijk zijn er goede opties voor jullie!
Maar ze kunnen zo ontzettend veel in het geval van mannelijke onvruchtbaarheid. Als er heel weinig zaad is, is IVF of ICSI mogelijk. Als er helemaal geen zaad is gevonden, dan zijn er nog andere technieken zoals MESA en TESE die mogelijk toch nog goede zaadcellen kunnen opleveren.
Het traject was pittig en het vergt heel veel geduld, maar bij ons kwam het uiteindelijk gelukkig goed. Ik ben nu bijna16wk zwanger van de tweede.
Heel veel sterkte met de komende onderzoeken, hopelijk zijn er goede opties voor jullie!
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
donderdag 13 augustus 2020 om 21:44
Ik vond het trouwens heel erg heftig dat de mededeling bij de huisarts was "weinig tot geen zaadcellen", waarmee we het idee kregen dat man misschien helemaal onvruchtbaar was en dat er mogelijk helemaal geen opties voor behandeling zouden zijn.
Bij vervolgonderzoek door de uroloog bleek later dat het zaad van man echt wel goed genoeg was voor ICSI, en dat dat een hele goede mogelijkheid voor ons was.
Bij vervolgonderzoek door de uroloog bleek later dat het zaad van man echt wel goed genoeg was voor ICSI, en dat dat een hele goede mogelijkheid voor ons was.
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
donderdag 13 augustus 2020 om 21:47
Geef hem alle tijd die hij nodig heeft. Laat dit nieuws eerst even bezinken. Het is ook heel erg heftig allemaal.Oceaneyes schreef: ↑13-08-2020 21:25Hoe vond jou man het om een kindje te krijgen van een donor? Wij hebben het er al wel over gehad maar nu zegt mijn man dat hij dat echt niet zou willen.
Hebben jullie er veel over gepraat? Mijn man is niet zo een prater, dus we hebben het wel over praktische zaken maar wat minder over gevoel. Nou ik weet eigenlijk ook niet waarom we niet naar de uroloog gestuurd zijn. De eerste onderzoeken zijn bij de huisarts gedaan en die heeft de verwijzing geregeld.
En hoe ging je er zelf mee om? Ik ben gewoon continue zo verdrietig. Maar diep vanbinnen zit er toch nog een hoop dat het lukt
Bij mijn man mocht ik ook niet zo snel over een donor beginnen (Daar wil ik niet eens over nadenken!! zei hij toen), maar wanneer het de enige optie zou zijn geweest dan was dat waarschijnlijk wel anders geworden.
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
donderdag 13 augustus 2020 om 21:48
Goeie vragen die moeilijk te beantwoorden zijn. Wij waren in eerste instantie ook zo verdrietig en hoopvol tegelijk. Maar de onderzoeken duurde even (in totaal een maand of 4 denk ik voor we alles helder hadden) dus we hadden veel tijd om te huilen, te praten, niet te praten, stil te zijn. Wij hebben het geluk dat mijn man vrij snel openstond voor het donor verhaal. Voor ons is heel duidelijk dat genen er minder toe doen, wel de liefde en de mensen die er elke dag voor je zijn. Wat ook heel erg hielp was veel met andere mensen praten, wij hebben er nooit een geheim van gemaakt. Overigens is mijn man ook absoluut geen prater maat hij kan en wil wel goed luisteren. Dus ik praatte, stelde vragen maar verwachtte weinig terug en liet hem zijn eigen tempo volgen. Zo af en toe kwam hij zelf met iets en waren het goede gesprekken. Maar dat heb ik heel lastig gevonden.Oceaneyes schreef: ↑13-08-2020 21:25Hoe vond jou man het om een kindje te krijgen van een donor? Wij hebben het er al wel over gehad maar nu zegt mijn man dat hij dat echt niet zou willen.
Hebben jullie er veel over gepraat? Mijn man is niet zo een prater, dus we hebben het wel over praktische zaken maar wat minder over gevoel. Nou ik weet eigenlijk ook niet waarom we niet naar de uroloog gestuurd zijn. De eerste onderzoeken zijn bij de huisarts gedaan en die heeft de verwijzing geregeld.
En hoe ging je er zelf mee om? Ik ben gewoon continue zo verdrietig. Maar diep vanbinnen zit er toch nog een hoop dat het lukt
Na de slechte uitslag zijn wij na 6 maanden al gestart met de inseminaties. En intussen is ons kindje 3 maanden. De gehele zwangerschap heeft het verdriet en geluk naast elkaar bestaan. We hebben gelachen en genoten om en van de zwangerschap en gehuild en gepraat over alles wat er nu niet is. De prachtige ogen van mijn man die hij niet door kan geven, de uiterlijke herkenning die hij nooit zal krijgen.
Nu ons kindje er is overheerst het geluk. Want mijn man is echt papa en geniet van ons kindje. Maar het blijft pijnlijk af en toe en ik ga er vanuit dat dit altijd zal blijven. Want nee dit is niet wat wij wilden, maar het is een heel goed plan B om toch een gezin te zijn.
Overigens is het bij ons zo dat ik het er moeilijker mee heb dan mijn man. Hij is zo nuchter en ontspannen. Heeft zich nooit in zijn mannelijkheid aangetast gevoeld of iets dergelijks.. Maar ik heb ook voorbeelden gezien waarbij de man in eerste instantie ook niet open stond voor een donor maar er na verloop van tijd wel voor open stond en nu ook heel gelukkig is.
Een heel verhaal, maar het is zo'n complex iets. Wat ik je vooral mee wil geven is doe waar jij behoefte aan hebt. Praat als je dat wil, huil, schrijf, hou het voor jezelf, sluit je op in je huis, ga juist het terras op, daar waar jij nu behoefte aan hebt is goed. En doe het stap voor stap, afspraak na afspraak. Dikke kans dat het nog wel een tijdje duurt voor jullie duidelijkheid hebben.
En ik zou ook nog even navraag doen naar die afspraak want het klinkt in mijn ogen onlogisch. Zonde als je nu tijd verspilt aan onzinnige afspraken. En de hoop is niet verloren hé! Uiteraard wil ik geen valse hoop geven maar volledige onvruchtbaarheid komt niet veel voor.
En iedereen doet het natuurlijk op zijn eigen manier!
Heb je hier wat aan?
donderdag 13 augustus 2020 om 21:54
donderdag 13 augustus 2020 om 21:56
Veel sterkte Oceaneyes. Wij hebben in 2016 het nieuws gekregen dat er geen zaadcellen waren gevonden. Najaar 2019 heeft mijn man een tese gehad waar ook niets uit is gekomen. Hopelijk zijn er voor jullie nog wel mogelijkheden op dat gebied in de toekomst.
De eerste keer dat horen van de arts was voor ons wel echt een klap. Sterkte met dit verwerken!
De eerste keer dat horen van de arts was voor ons wel echt een klap. Sterkte met dit verwerken!
donderdag 13 augustus 2020 om 22:13
Mijn man heeft een paar jaar geleden te horen gekregen dat hij geen zaadcellen aanmaakt. Uit onderzoek bleek dat er ook echt geen opties waren.
En dat is verdrietig, en daar hebben we om gehuild, maar vrij snel daarna zijn we overgegaan op ons plan B.
We zijn alleen naar het ziekenhuis geweest om te achterhalen of het aan mij lag, aangezien ik niet 100% gezond ben. En vanuit dat standpunt hadden we al besloten niet de Medische Mallemolen in te gaan. Toen bleek dat er geen opties waren, hoefden wij ook niet de knoop door te hakken om niets meer te doen qua ziekenhuizen.
Een donor was voor mij geen optie, omdat ik niet persé mijn genen door hoefde te geven. Het was voor mij of een kind van ons samen, of een kind van een ander. Niet een mix van de twee.
Adoptie komt wat ons betreft te vaak negatief in de media. Er valt in Nederland al amper te controleren hoe instanties werken, laat staan in het buitenland. Dus dat hebben we niet gedaan.
Wij hebben gekozen voor pleegzorg. Er zijn heel veel kinderen die voor een korte en/of lange periode een liefdevol thuis nodig heeft. En dat is als pleegouders niet altijd makkelijk. Want je hebt met heel veel verschillende mensen te maken (biologische ouders, familie en vrienden, instanties, heel veel instanties), het kost veel incassatievermogen. En er lokt een moment dat het kind weer naar zijn/haar ouders gaat. Maar het is het voor ons echt waard.
Ik las trouwens dat jullie niet naar de uroloog doorverwezen zijn. Wat is daar de reden van? Want de gynaecoloog weet natuurlijk veel van zwangerschappen enzo, maar toch net iets meer van de vrouwelijke kant daarvan, dan de mannelijke kant...
En dat is verdrietig, en daar hebben we om gehuild, maar vrij snel daarna zijn we overgegaan op ons plan B.
We zijn alleen naar het ziekenhuis geweest om te achterhalen of het aan mij lag, aangezien ik niet 100% gezond ben. En vanuit dat standpunt hadden we al besloten niet de Medische Mallemolen in te gaan. Toen bleek dat er geen opties waren, hoefden wij ook niet de knoop door te hakken om niets meer te doen qua ziekenhuizen.
Een donor was voor mij geen optie, omdat ik niet persé mijn genen door hoefde te geven. Het was voor mij of een kind van ons samen, of een kind van een ander. Niet een mix van de twee.
Adoptie komt wat ons betreft te vaak negatief in de media. Er valt in Nederland al amper te controleren hoe instanties werken, laat staan in het buitenland. Dus dat hebben we niet gedaan.
Wij hebben gekozen voor pleegzorg. Er zijn heel veel kinderen die voor een korte en/of lange periode een liefdevol thuis nodig heeft. En dat is als pleegouders niet altijd makkelijk. Want je hebt met heel veel verschillende mensen te maken (biologische ouders, familie en vrienden, instanties, heel veel instanties), het kost veel incassatievermogen. En er lokt een moment dat het kind weer naar zijn/haar ouders gaat. Maar het is het voor ons echt waard.
Ik las trouwens dat jullie niet naar de uroloog doorverwezen zijn. Wat is daar de reden van? Want de gynaecoloog weet natuurlijk veel van zwangerschappen enzo, maar toch net iets meer van de vrouwelijke kant daarvan, dan de mannelijke kant...
Adem in, adem uit, en herhaal indien nodig 
vrijdag 14 augustus 2020 om 07:17
Heel erg bedankt, hier heb ik ontzettend veel aan. En wat ben ik blij voor jullie dat het bij jullie gelukt isLaCasa11 schreef: ↑13-08-2020 21:48Goeie vragen die moeilijk te beantwoorden zijn. Wij waren in eerste instantie ook zo verdrietig en hoopvol tegelijk. Maar de onderzoeken duurde even (in totaal een maand of 4 denk ik voor we alles helder hadden) dus we hadden veel tijd om te huilen, te praten, niet te praten, stil te zijn. Wij hebben het geluk dat mijn man vrij snel openstond voor het donor verhaal. Voor ons is heel duidelijk dat genen er minder toe doen, wel de liefde en de mensen die er elke dag voor je zijn. Wat ook heel erg hielp was veel met andere mensen praten, wij hebben er nooit een geheim van gemaakt. Overigens is mijn man ook absoluut geen prater maat hij kan en wil wel goed luisteren. Dus ik praatte, stelde vragen maar verwachtte weinig terug en liet hem zijn eigen tempo volgen. Zo af en toe kwam hij zelf met iets en waren het goede gesprekken. Maar dat heb ik heel lastig gevonden.
Na de slechte uitslag zijn wij na 6 maanden al gestart met de inseminaties. En intussen is ons kindje 3 maanden. De gehele zwangerschap heeft het verdriet en geluk naast elkaar bestaan. We hebben gelachen en genoten om en van de zwangerschap en gehuild en gepraat over alles wat er nu niet is. De prachtige ogen van mijn man die hij niet door kan geven, de uiterlijke herkenning die hij nooit zal krijgen.
Nu ons kindje er is overheerst het geluk. Want mijn man is echt papa en geniet van ons kindje. Maar het blijft pijnlijk af en toe en ik ga er vanuit dat dit altijd zal blijven. Want nee dit is niet wat wij wilden, maar het is een heel goed plan B om toch een gezin te zijn.
Overigens is het bij ons zo dat ik het er moeilijker mee heb dan mijn man. Hij is zo nuchter en ontspannen. Heeft zich nooit in zijn mannelijkheid aangetast gevoeld of iets dergelijks.. Maar ik heb ook voorbeelden gezien waarbij de man in eerste instantie ook niet open stond voor een donor maar er na verloop van tijd wel voor open stond en nu ook heel gelukkig is.
Een heel verhaal, maar het is zo'n complex iets. Wat ik je vooral mee wil geven is doe waar jij behoefte aan hebt. Praat als je dat wil, huil, schrijf, hou het voor jezelf, sluit je op in je huis, ga juist het terras op, daar waar jij nu behoefte aan hebt is goed. En doe het stap voor stap, afspraak na afspraak. Dikke kans dat het nog wel een tijdje duurt voor jullie duidelijkheid hebben.
En ik zou ook nog even navraag doen naar die afspraak want het klinkt in mijn ogen onlogisch. Zonde als je nu tijd verspilt aan onzinnige afspraken. En de hoop is niet verloren hé! Uiteraard wil ik geen valse hoop geven maar volledige onvruchtbaarheid komt niet veel voor.
En iedereen doet het natuurlijk op zijn eigen manier!
Heb je hier wat aan?
vrijdag 14 augustus 2020 om 07:18
Bedankt voor je reactieJessMariano_1986 schreef: ↑13-08-2020 21:40Hier is het ook herkenbaar. Allereerst een dikke knuffel.
Wij hebben door de jaren heen veel gepraat en wisselden ook in ons standpunt. Wel doorzetten / niet doorzetten / wel donor / geen donor / adoptie... Dat mag ook. En het hoeft niet acuut besloten te worden en gekozen te worden.
Na zeven jaar is hier een dochter geboren & nu ze net twee is gaan we het nogmaals proberen en de molen weer in.
Blijf dicht bij elkaar & neem het stap voor stap en bouw rust in!
wat fijn voor jullie dat er een mooie dochter gekomen is
vrijdag 14 augustus 2020 om 07:18
Bedankt! Dit geeft me wel weer wat troost en wat moedflipje2 schreef: ↑13-08-2020 21:40Dit heb ik exact zo meegemaakt in 2015. Toen ik het hoorde (telefoontje van man) zat ik huilend in de bus. Zoveel onzekerheid.
Maar ze kunnen zo ontzettend veel in het geval van mannelijke onvruchtbaarheid. Als er heel weinig zaad is, is IVF of ICSI mogelijk. Als er helemaal geen zaad is gevonden, dan zijn er nog andere technieken zoals MESA en TESE die mogelijk toch nog goede zaadcellen kunnen opleveren.
Het traject was pittig en het vergt heel veel geduld, maar bij ons kwam het uiteindelijk gelukkig goed. Ik ben nu bijna16wk zwanger van de tweede.
Heel veel sterkte met de komende onderzoeken, hopelijk zijn er goede opties voor jullie!
vrijdag 14 augustus 2020 om 07:19
BedanktTweepluseen schreef: ↑13-08-2020 21:46Laat je vlammetje nog niet helemaal doven. Mijn broertje had ook helemaal geen zwemmers, maar heeft nu met behulp van TESE en ICSI toch een prachtige dochter.
vrijdag 14 augustus 2020 om 07:20
Wat fijn dat het spontaan lukte! Echt een wondertjeSpinnogwat schreef: ↑13-08-2020 21:54Ja, ervaring. En ik weet nog hoe hulpeloos en machteloos het voelde dus good vibes vanaf hier voor jou en jullie. Wij stonden aan de vooravond voor een eerste gesprek over IVF toen ik na 2,5 jaar spontaan zwanger bleek. De gynaecoloog sprak droog: het hoeft er maar één te zijn.
