Opening in baarmoederhals. Rust houden

Je schrijft: 'was dat ook voor dit verhaal?'



Nee, die weeenremmers kunnen geen kwaad (zover bekend)

Nolleke, volgens mijn gyn was daar niet direct reden toe, en gaf het ook juist extra risico. Is wel uitgebreid over gepraat overigens, en ik stond ook achter die keuze. Wat ik wel vervelend vond, was dat ik elke keer weer bij de controle moest aandringen op een inwendige echo en meting van de baarmoedermond. Ik had bijna elke keer een andere arts-assistent, en iedere keer begonnen ze weer over: 'dat doen we niet hoor mevrouw, voor de 24e week. Dat is niet standaard.' Nee, hèhè, ik BEN ook niet standaard, niet in die zwangerschap in ieder geval. Ik ben wel blij dat ik sterk genoeg in mijn schoenen stond om er toch elke keer weer op aan te dringen.



Wat ik nog het ergste vond trouwens, wat het woord 'miskraam' betreft, was dat toen ik voor het eerst daarna weer bij de bloedbank was om te doneren, de (vanzelfsprekend mannelijke) arts even uitgebreid ging uitleggen waarom hij met grote letters (die hij tijdens het hele gesprek nog even extra zat over te trekken) 'miskraam' op mijn formulier had gezet. Want anders gingen die vrouwen die de bloedafname deden alleen maar vragen hoe het met mijn kindje zou zijn (op mijn formulier stond immers dat ik zwanger was geweest), en dat zou wel erg pijnlijk zijn voor mij.... Ja eikel, dat wat jij nu doet niet zeker??? Bah, wat was ik daar boos om toen.



Hoe dan ook, Bijnamoeder, veel sterkte en toch ook succes de komende weken! En nogmaals, vergeet niet te genieten! Maar neem ECHT je rust. Niet autorijden, niet naar je werk, nee, 'broeden' is nu je taak. Neem die serieus.

Hoi bijnamoeder, schrikken zeg!

Ik heb er helaas ook ervaring mee, een verkorte baarmoederhals die licht openstond. Bij de zwangerschap van de eerste ben ik met 28 weken opgenomen in het ziekenhuis voor bedrust. Mijn baarmoederhals was toen volgens mij al minder dan 2 cm. En het is goed gekomen, mijn dochter is met 37 weken geboren, dus er zijn heus ook positieve verhalen.



Met bedrust werd ook echt 24 uur per dag platliggen bedoeld.

Ik mocht alleen uit bed voor wc en douche.

Ik zou dus zeker even navragen wat je nog wel en niet mag, maar ik denk dat het ze met rust ook echt rust, dus liggen, bedoelt heeft.

Tot en met week 34. Toen mocht ik weer naar huis en heb thuis nog 2 weken rust gehouden, daarna mocht ik langzaamaan wel weer opstaan.

quote:bijnamoeder1984 schreef op 10 januari 2012 @ 21:55:

Kan ma's beter stoppen met googlen. Lees alleen maar verhalen waar het mis is gegaan. Moer er niet aan denken.



Dacht net nog even dat ik wel in huis m'n gang kon gaan, maar twijfel hier nu ook aan. En heb afspraak waar ik met de auto 3 uur voor moet rijden, maar zitten in de auto en korte stukken lopen lijkt ook al "gevaarlijk"



Wat begrijp jij niet aan bedrust?

Het woord zou genoeg moeten zeggen.



Het spijt me, maar ik kan hier bozig om worden.



Het is niet stoer door te gaan als dat eigenlijk niet mag he? Je bent dan niet flink of zo. Je bent dan niet alleen dom, maar ook nog eens een gevaar voor je eigen kind.



Het spijt me dat ik dit zo op deze wijze zeg. Maar door je hele manier van schrijven proef ik wel bezorgdheid, maar geen besef van de ernst van de situatie.



Een weg terug is onmogelijk na het nemen van de verkeerde (bewuste) beslissing he.

Ik mocht ten tijde van mijn bedrust niet eens opstaan om te douchen (ik had wel ook weeen en volgens mij kunnen die erger worden van douchen ) dus hou bedrust lukt dat thuis niet ga dan naar het zh of bijv je ouders

Bijnamoeder,



Het is ook heel erg schrikken, maar probeer er wel serieus mee om te gaan en nu echt alles op alles te zetten voor je kindje.



Ik had ook helemaal niets gemerkt, had zelfs de avond ervoor nog gewerkt en zoveel uur later zat ik weer op mijn werk, maar dan voor controle (toen had ik wat bloedverlies).

Dus zonder te voelen had ik 3 cm ontsluiting.

Helaas voel je dit dus niet als je een zwakke baarmoederhals hebt.



Bij mij zeiden ze dat ik 1x per dag mocht douchen, 1x per dag de trap op mocht (om naar bed te gaan en 's ochtends weer naar beneden (ik had een ziekenhuisbed in de woonkamer), naar het toilet en een boterham smeren.

Maar ik had natuurlijk wel een cerclage, dus ik zou echt zo min mogelijk doen en zoveel al klaar laten zetten 's ochtends door je vriend.



Wat zei de verloskundige?



Ik heb trouwens net als Citronella tot 34 weken platte bedrust gehouden, daarna iets meer eruit tot 36 weken en daarna geen bedrust meer gehouden (wel rustig aan gedaan natuurlijk) en mijn dochter is met 37 weken en 2 dagen geboren, wel ingeleid.



Wat slecht Soezie, dat je er steeds zo op aan moest dringen met jouw voorgeschiedenis. Je zou er niet eens om moeten hoeven vragen. Bij mij was de gyn ook wat terughoudend in inwendige echo's en als het lukte om uitwendig mijn baarmoederhals te zien, dan deed hij dat zo. Zag hij het niet goed, dan alsnog een inwendige.



En wat erg je verhaal van de bloedbank. Dat je nog zo rustig kon blijven op dat moment, helaas blijven er altijd pijnlijke opmerkingen komen!



Zo vind ik het heel moeilijk dat veel mensen die komen bevallen of ik ook kinderen heb en hoeveel. Als het alleen blijft bij de vraag of ik ook kinderen heb, kan ik gelukkig nu volmondig ja zeggen, maar als ze vragen hoeveel twijfel ik altijd wat ik moet zeggen.

Ik heb natuurlijk 2 kinderen, maar ik wil niet altijd aan iedereen uit hoeven te leggen dat 1 kindje niet meer bij ons is.

Bijnamoeder, ik ben ook wel benieuwd wat de verloskundige je heeft verteld. Bij mij waren ze ook niet heel duidelijk over wat ik wel en niet mocht. Als ik het had over bedrust zeiden ze: 'tja, je hoeft niet de hele dag plat te liggen. Maar je moet ook niet 5x de trap op. En je moet ook niet teveel staan. Je moet naar je lichaam luisteren.' Ja, daar kun je wat mee... Ik had immers nergens wat van gemerkt, zoals Nolleke ook al zegt. Dus ik heb voor mezelf besloten dat ik wel bedrust hield, maar af en toe wel uit bed mocht om mijn benen te strekken. Ik had een koelbox op mijn kamer zodat ik zelf mijn lunch kon maken zonder naar beneden te hoeven en verder had ik voldoende te doen in bed. Tv, DVDspeler, internet, telefoon... Het is echt even incasseren, zo heb ik twee (eigenlijk de twee belangrijkste) bruiloften gemist, die van mijn enige broer en die van mijn beste vriendin (ik was getuige...). Maar je weet wel wat je ervoor terugkrijgt. Hou dat vast!



Nolleke, erg herkenbaar. Tijdens mijn laatste zwangerschap is me ook vaker de vraag gesteld of dit de eerste zwangerschap was. Als ik dan nee zei reageerde men altijd enthousiast met de vraag hoe oud mijn andere kindje dan was. Meestal zei ik dus in één zin dat ik eerder 16 weken lang zwanger was geweest maar dat het mis was gegaan. Helaas durven veel mensen dan vervolgens niks meer te vragen.

Inmiddels zeg ik eigenlijk standaard dat ik twee kindjes heb (de tweeling dus) en voel me vervolgens soms schuldig dat ik ons eerste zoontje niet noem. Maar ik heb uiteindelijk voor mezelf bedacht dat ik twee kindjes, en één 'vlindertje' heb. Dat voelt beter. Vergeten zullen we hem toch nooit.