Social freezing

Hi allemaal, ik moet even m'n ei kwijt. Ik zal het even toelichten.
Mijn vriend en ik kennen elkaar twee jaar en sinds vorig jaar december gaan samenwonen. Hij was altijd ZZPer, maar wilde toch een baan, maar goed nu doet hij het beiden en dat levert soms wat stress op en nog geen vast contract enzo. Op zich gaat het goed tussen ons, vandaag precies twee jaar geleden de eerste date, dus wel symbolisch. Al ben ik soms ook aan het nadenken. We hebben het weleens gehad over kinderen en in april werd ik 36, hij 38 in oktober. Dus in maart hadden we het er weleens over, en dan zei ie we zijn er nog niet aan toe, eerst wilde hij een beetje zekerheid op z'n werk en moeten nog kasten maken in huis, om het helemaal op de rit te hebben, toen zei 'ie augustus/september beginnen met proberen, inmiddels is het augustus, is het op z'n werk nog hetzelfde, nog geen zekerheid en 's avonds en in het weekend is 'ie er toch veel mee bezig, tutorials om programma te leren, want hij zei moet gewoon ff goede kant laten zien om een vast contract te krijgen. Alleen paar weken geleden hadden we het over kinderen op vakantie en toen zei hij ook dat ergens 'm ook nog beetje tegen hield. Ik had weleens verteld aan de kant van m'n vader dat zijn zusje zwakbegaafd was en zijn overleden broer iets van schizofrenie had en ook wel wat gedragsproblemen had. Mijn ene zusje heeft ook best wel apart gedrag en gedragsproblematiek gehad met een eetstoornis. Hij zei kunnen we genetisch niet wat testen doen, ergens snap ik z'n angst, alleen ergens voelde ik me niet fijn onder die opmerkingen. Stomme was hij moest die ochtend wat afmaken voor werk in de kamer en ik ben maar even naar parkje geweest, ook omdat ik even weg moest en me beetje verdrietig voelde. Sindsdien onderwerp weer laten rusten.

Tot donderdagochtend in de trein, toen zag ik een YouTube documentaire over eieren invriezen/social freezing. Alleen ergens heeft me dat best geraakt. Waren vrouwen van in de dertig dat het niet echt een pretje was, en zo'n gynaecoloog ook ja beste voor je 35e, al was een vrouw ook 36. Maar dat heeft me heel erg tot nadenken gezet, paar maanden geleden toen in maart en we beetje bespraken wanneer te beginnen met kinderen en ik juli vond en hij augustus september, zei ik ook weleens, meer om een reactie uit te lokken, anders laat ik m'n eitjes wel invriezen, maar heb weleens gelezen dat dat best wat is, hormonen slikken, ingreep, voor mn gevoel doet ie daar best licht over, ja ik zei toch dan moeten we dat doen, maar het is niet zo 1,2,3 zo gedaan en ik moet het natuurlijk allemaal doen. Alleen gisteren hadden we het erover en augustus en september was toch te vroeg, hij voelde dat we er nog niet klaar voor waren, en ik werd er gewoon verdrietig van want dacht ja wanneer wel. En ik heb soms moeite met spullen weg doen, bv paar oude verwelkte planten van m'n vorige adres, en toen hij ook zo denk dat je toch iets van hulp moet krijgen waarom je je zo hecht aan spullen en vooral het wegdoen, kinderen maken ook dingen kapot qua spullen en als je er dan zo'n moeite mee hebt en in huis moesten we eerst alles op orde hebben en op z'n werk. Alleen ik voel me van binnen zo verdrietig, ik weet dat er genoeg mensen rond 39 zelfs nog een kind krijgen (bv Dionne Stax), alleen ergens voel ik toch die biologische klok. Dus ik zei prima dan gaan we naar de huisarts om genen in kaart te brengen (als dat al kan) en informeren over eitjes (eigenlijk ben ik bang voor de rompslomp, maar ergens wil ik niet ooit spijt krijgen het niet gedaan te hebben), dus ja lastig, voel me gewoon beetje emotioneel in m'n hoofd soms, dat je toch afhankelijk bent van iemand anders, alleen ja wanneer is het allemaal goed genoeg, ergens wachten zonder datum voelt raar, maar wil hem ook nie tegen z'n zin dwingen. Ik weet het serieus gewoon even niet, hou echt van 'm en we hebben het vaak leuk, maar dit knaagt aan me en ik voel een afstand tussen ons hierdoor, vooral vanuit mijn kant.
Merk dat ik ook wat verdrietig terneergeslagen wordt, laatst zei 'ie kom we gaan die kast afmaken, we moeten vooruit, maar dat het me dan niet zoveel uitmaakt, tuurlijk diep in m'n hart zou ik het liefst morgen beginnen met proberen en dus alles wat we nog moeten doen snel af moeten maken, maar het voelt beetje moedeloos.

Als iemand me tips heeft, alsjeblieft, ik kom er even niet uit meer...

Oh misschien moet ik het onder mijn andere topic plaatsen voor de context

Hij wil wel kinderen en ook samen, alleen voelt ons er nu nog niet klaar voor, qua tijd en huishouden we het nog niet goed op de rit hebben, door lange reistijd met werk ook, maar wil me een gezin ook niet ontnemen.
Misschien laat ik voor mezelf die eitjes maar invriezen. Oh ik heb onder m'n oude topic bovenstaande gezet, misschien duidelijker en beter qua de context