Zwanger
alle pijlers
Teveel vruchtwater, te grote baby
woensdag 7 oktober 2020 om 20:05
Vandaag een groei echo gehad en ik ben er helemaal door van de kaart.
Ik ben 28+6 en de baby's hoofd meet 32+6, ook buik liep ver vooruit. Ze is dus 4 weken verder dan zou moeten.
Maar het engste is dat er veel te veel vruchtwater is. 25 cm. Normaal is het tussen 12-18 cm. Hierdoor heb je verhoogde kansen op heel veel dingen, ziektes, down, losrakende placenta, vroeggeboorte, doodgeboorte, ernstige afwijkingen in het lichaam van de baby enz enz enz. Het lijstje houdt niet op.
Mijn vriend is heel droog en lijkt het weinig te deren. Maar ik ben helemaal ingestort. Moet morgen testen op zwangerschapsdiabetes. En heb pas over 3 weken weer een groei echo.. ze wilde eerder maar er was geen plek... geen idee hoe ik die tijd ga doorkomen..
Ik voel mij heel slecht en zou graag willen weten of iemand wat soortgelijks heeft ervaren.
Ik ben 28+6 en de baby's hoofd meet 32+6, ook buik liep ver vooruit. Ze is dus 4 weken verder dan zou moeten.
Maar het engste is dat er veel te veel vruchtwater is. 25 cm. Normaal is het tussen 12-18 cm. Hierdoor heb je verhoogde kansen op heel veel dingen, ziektes, down, losrakende placenta, vroeggeboorte, doodgeboorte, ernstige afwijkingen in het lichaam van de baby enz enz enz. Het lijstje houdt niet op.
Mijn vriend is heel droog en lijkt het weinig te deren. Maar ik ben helemaal ingestort. Moet morgen testen op zwangerschapsdiabetes. En heb pas over 3 weken weer een groei echo.. ze wilde eerder maar er was geen plek... geen idee hoe ik die tijd ga doorkomen..
Ik voel mij heel slecht en zou graag willen weten of iemand wat soortgelijks heeft ervaren.
zondag 20 december 2020 om 09:14
Heel veel sterkte vrouw! 
en heel goed dat jullie oma hebben ingeschakeld, blijven doen de komende weken. Jullie popje heeft dat alle aandacht en jullie/je man kan even bijtanken, heel belangrijk.
Je verhaal lijkt (bij mij in milde versie) op dat van mij na mijn keizersnede. In het ziekenhuis al veel pijn in/aan mijn buik maar volgens de gynaecologe had ik pijn aan mijn wond. Te slap om daar tegenin te gaan dus met lading medicatie de dagen ziekenhuis doorgekomen. Thuis in de kraamweek blijf de pijn flink aanhouden, weer heel veel zware pijnstilling via de HA gekregen. In het weekend naar het ziekenhuis gegaan want niet te doen zo. Toen bleken ook mijn leverwaardes flink verhoogt. En ik bleek een baarmoederontsteking te hebben.
Oh en de arts was vergeten maagbeschermers uit te schrijven dus de morfine, diclofenac viel nogal zwaar zeg maar
Uiteindelijk goed gekomen en ik duim dat ook jij snel uitsluitsel krijgt en snel opknapt!
en heel goed dat jullie oma hebben ingeschakeld, blijven doen de komende weken. Jullie popje heeft dat alle aandacht en jullie/je man kan even bijtanken, heel belangrijk.Je verhaal lijkt (bij mij in milde versie) op dat van mij na mijn keizersnede. In het ziekenhuis al veel pijn in/aan mijn buik maar volgens de gynaecologe had ik pijn aan mijn wond. Te slap om daar tegenin te gaan dus met lading medicatie de dagen ziekenhuis doorgekomen. Thuis in de kraamweek blijf de pijn flink aanhouden, weer heel veel zware pijnstilling via de HA gekregen. In het weekend naar het ziekenhuis gegaan want niet te doen zo. Toen bleken ook mijn leverwaardes flink verhoogt. En ik bleek een baarmoederontsteking te hebben.
Oh en de arts was vergeten maagbeschermers uit te schrijven dus de morfine, diclofenac viel nogal zwaar zeg maar
Uiteindelijk goed gekomen en ik duim dat ook jij snel uitsluitsel krijgt en snel opknapt!
woensdag 23 december 2020 om 21:43
Mwuah, het gaat. Ik merk dat mijn lichaam echt een goeie opdonder heeft gekregen van dit alles.
Kreeg in het ziekenhuis toevallig te horen dat ze onderzoek hadden gedaan naar de navelstreng en dat die echt extreem te dun was. Nog een wonder dat dochter er levend uit is gekomen.
Wel fijn om thuis te zijn
hopelijk zijn volgende week al mijn waarden weer normaal
Kreeg in het ziekenhuis toevallig te horen dat ze onderzoek hadden gedaan naar de navelstreng en dat die echt extreem te dun was. Nog een wonder dat dochter er levend uit is gekomen.
Wel fijn om thuis te zijn
hopelijk zijn volgende week al mijn waarden weer normaal
dinsdag 29 december 2020 om 20:24
Vandaag controle gehad bij de gynaecoloog die mijn keizersnede uitvoerde. Litteken zag er goed uit. Hij zei dat mijn bevalling veel los had gemaakt in het team en dat ze het er veel over hebben gehad 
Qua lichamelijk gaat het wel. De laatste twee dagen is het weer minder maar ik ben denk ik ook al ongesteld geworden en heb daar altijd erg veel krampen van.
Morgen word ik gebeld door de internist en dan kijken hoe verder met die leverwaarden.
Voor de rest heerlijk genieten van ons kleine mopje
Qua lichamelijk gaat het wel. De laatste twee dagen is het weer minder maar ik ben denk ik ook al ongesteld geworden en heb daar altijd erg veel krampen van.
Morgen word ik gebeld door de internist en dan kijken hoe verder met die leverwaarden.
Voor de rest heerlijk genieten van ons kleine mopje
dinsdag 29 december 2020 om 21:11
Zeker!! Kan niet wachten tot 2020 voorbij is. Onze dochter is het grote positieve maar voor de rest was het toch echt wel een verschrikkelijk jaarmybestfriend schreef: ↑29-12-2020 20:27Toch wel erg goed nieuws Alelszz! Wat fijn dat het de goede kant op lijkt te gaan. Het was wel even spannend zeg.
dinsdag 29 december 2020 om 21:25
Dank je
donderdag 31 december 2020 om 06:28
Dank je, van hetzelfde!mevrouwiglesias schreef: ↑30-12-2020 17:05Dankjewel voor de updates! Ik hoop voor iedereen maar zeker ook voor jou dat 2021 een beter jaar gaat worden.
zondag 3 januari 2021 om 10:36
Bedankt!! Jij ookUnexpextedMom schreef: ↑31-12-2020 10:48Fijn om te horen dat het langzaam beter gaat. Ik wens jou en je gezin een fantastisch 2021!
zondag 3 januari 2021 om 10:37
Ik heb op aanraden van mijn gynaecoloog een bevallingsverhaal geschreven voor mezelf, zodat ik goed op een rijtje heb wat er allemaal is gebeurd en dat ik niet later dingen vergeet of mij anders herinner dan hoe het is gegaan etc. Als jullie het ook willen lezen, hij staat hieronder.
24 november 22.00 uur. Ik lig in bed en voel me belabberd. De laatste weken slaap ik zo slecht, omdat ik 10 keer per nacht uit bed moet om te plassen, de nierstuwing die mijn leven vergalt, extreme maagzuur en zorgen. Ik maak mij zorgen. Zorgen om de baby, om mezelf. Ik vind het moeilijk om hiermee om te gaan, omdat iedereen zegt dat ik mij niet zo druk moet maken. Het komt heus wel goed, elke dag worden er veel gezonde baby’s geboren.
Eventjes val ik in slaap en dan is het 25 november. Rond 00:30 word ik wakker met extreme maagzuur aanvallen. Zo erg had ik het nog nooit ervaren. De tranen springen in mijn ogen. Om de minuut komt er een aanval en het is niet te harden. Gewoon doorbijten, het hoort er nou eenmaal bij.
Rond 1:00 uur loop ik naar mijn vriend die aan het computeren is in de woonkamer. We babbelen wat, en hij raad mij aan om een Rennie te nemen dus ik volg dit advies. Daarnaast eet ik een bak vla want volgens het internet zou dit helpen tegen maagzuuraanvallen. Ik zeg mijn vriend dat ik morgen naar het ziekenhuis wil, want de baby beweegt weer wat minder. Ik maak mij zorgen. Eigenlijk wilde ik vandaag al gaan, maar ik besloot nog even af te wachten. Mijn vriend zegt dat hij mij zal brengen met de auto, maar dat het waarschijnlijk niks ergs is en dat we dit al zo vaak hebben gedaan. Ik bespeur enige irritatie en ik vertel hem dat het wel gaat om de gezondheid van ons kind en dat ik liever 100 keer te veel naar het ziekenhuis ga, dan 1 keer te weinig.
Inmiddels is het rond 01:20 uur en ik voel mij niet zo lekker. Mijn buik borrelt en het lijkt alsof ik nodig naar de wc moet. Ik loop rustig naar het toilet en vanaf het moment dat ik ga zitten gaat het mis. Uit het niets krijg ik enorme oorsuizen en word ik misselijk. Ik leg mijn hoofd tussen mijn benen en probeer mezelf te kalmeren, er is vast niets aan de hand, blijf rustig, niet meteen naar het ziekenhuis sprinten – zeg ik tegen mezelf. Adem in, adem uit. Ik voel een buikpijn opkomen die steeds intenser wordt. Dit is niet goed. Ik ga op de grond van de badkamer liggen, ik weet niet waarom ik dit deed – kon niet meer goed nadenken. Aan de deur van de badkamer trek ik mezelf omhoog en strompel naar mijn vriend.
De pijn is inmiddels zo erg en ik huil zo hard dat ik haast niet meer kan praten. Ik spreek in korte woorden. Pijn. Ziekenhuis. Gaat niet goed. Mijn vriend schrikt en vraagt of het weeën zijn. Nee. Geen weeën. Mijn vriend belt direct met de verloskundige die tot mijn frustratie eerst nog heel veel vragen stelt terwijl ik inmiddels op de bank lig te kronkelen van ellende. Uiteindelijk zegt de verloskundige dat we wel even langs mogen komen op de Moeder & Kind afdeling. Ik wil opstaan, maar het lukt niet. Mijn benen zijn spaghetti slierten geworden.
Mijn vriend tilt mij op en rent naar de auto. In die auto beleef ik een helse rit. We wonen ver van het ziekenhuis vandaan en elke hobbel op de weg doet pijn in mijn buik. Ik gil het uit, ik huil, ik roep dat de placenta loslaat, dat de baby doodgaat, dat ik doodga. Mijn vriend probeert kalm te blijven en rijdt als een maniak. Vervolgens komen we aan bij het ziekenhuis waar we naar binnen strompelen.
Eenmaal aangekomen bij het Moeder & Kind centrum word ik meegenomen door die ene verloskundige waar ik echt geen klik mee heb en waar ik al vaker een klacht over had, omdat ik haar zo onaardig en bot vond. Ook nu weer was ze niet begripvol. “Ga maar liggen, dan doen we wel weer een CTG. Die ken je wel he, want dat heb je nu al zo vaak gehad je bent hier een bekend gezicht.” Ik gil het uit van de pijn, en ze zegt droog dat ik rustig moet doen en niet zo moet schreeuwen.
Ik vertel haar zeer boos dat ik kapot ga en dat ik een arts wil spreken. Vanaf het moment dat de CTG wordt aangesloten gaat het snel. De hartslag is te laag. Nog niet heel ernstig, maar genoeg om een gynaecoloog te roepen. Er komt een meneer binnen die ik al vaker heb gehad, en hij maakt een echo. Ik kan mij niet meer goed herinneren wat hier gebeurde. Het enige wat ik weet, is dat hij eventjes keek en toen iets riep in de trant van “nu direct spoedsectio”. Hij vliegt meteen de kamer weer uit. De hartslag van de baby is inmiddels gezakt naar 60 slagen per minuut en ik moet meteen op mijn linkerzijde liggen. Opeens staan er verschillende mensen aan mijn bed die mij uitleggen wat er gaat gebeuren. Het gaat niet goed met de baby en waarschijnlijk is de placenta aan het loslaten. Klote zooi, precies waar ik bang voor was. “Je moet nu direct een keizersnede, de operatiekamer wordt klaargemaakt en dan brengen wij jou daarheen. Je krijgt daar een algehele narcose omdat we geen tijd hebben voor een plaatselijke verdoving”. Ik kijk mijn vriend bang aan. Hij kijkt bezorgd.
Vervolgens moet ik wachten tot de operatiekamer klaar is. Dit zijn de langste minuten van mijn leven. Nu ga ik dood, en mijn dochter ook, dacht ik. Dit is het dan. Mijn leven is voorbij. Het stopt hier. In mijn hoofd neem ik afscheid van alles en iedereen. Ik zeg tegen mijn vriend dat ik van hem hou. Dan komt het bericht dat de operatiekamer ready is en dat we kunnen gaan. Met verschillende verpleegsters aan beide zijden van het bed rennen we naar de operatiekamer. Ik lig op mijn zij en zie de verschillende gangen van het ziekenhuis voorbij komen, alles gaat in een flits. Zoals in een film.
Eenmaal aangekomen in de operatiekamer vertellen ze mij kort wat ze gaan doen, en ik krijg een kapje met zuurstof. Ik moet opgetild worden naar de operatietafel en dit doet zoveel pijn. Vervolgens smeren ze mijn buik in met geel spul. Ze plaatsen een ander kapje op mijn gezicht en dan wordt alles zwart.
25 november, 08:00 uur. Ik word wakker. De ruimte is leeg. Ik weet niet waar ik ben. Ik kan weinig zien, mijn bril is nergens te bekennen. Korte tijd later komt er iemand binnen die vertelt dat ik op de intensive care lig. Kort vertelt ze wat er is gebeurd. “Je dochter is geboren en ze maakt het goed. Je hebt een spontane arteriële laceratie gehad. “ Eh pardon? “Achter je baarmoeder zit een bloedvat, die is gescheurd, daarom had je zoveel pijn. Hierdoor is er een slagaderlijke bloeding ontstaan en je hebt veel bloed verloren. Meer dan 3 liter. Je kwam daardoor in een shock terecht maar inmiddels ben je buiten levensgevaar”.
Het enige wat ik denk is: mijn dochter LEEFT ! Ze LEEFT ! Ik voel mij gelukkig. Naast mij heb ik een morfinepomp waar ik steeds op druk, want ik heb best wel pijn. Deze uren beleef ik in een waas, en ik kan de volgorde niet goed meer herinneren. Rond 09:00 uur komt mijn vriend dan eindelijk, hij was naar huis gegaan voor spullen en dergelijke. Hij vertelt mij opnieuw wat er allemaal is gebeurd. “Ik dacht dat je dood ging”. Ik schrik van zijn reactie, want normaal is hij zo nuchter en bagatelliseert alles. Ik wil mijn dochter zien, maar dat kan nog niet. Pas rond 10:00 uur vertelt de verpleegkundige dat ze haar nu gaan halen en dan komt een mooi moment: voor het eerst ontmoet ik mijn dochter. Mijn meisje. Mijn mooie prachtige lieve kleine Elin. Ik krijg haar in mijn armen en moet keihard huilen. Ze leeft. Ze ademt. En wat is ze mooi. Ik voel mij gelukkig en ik weet direct: dit was het waard.
24 november 22.00 uur. Ik lig in bed en voel me belabberd. De laatste weken slaap ik zo slecht, omdat ik 10 keer per nacht uit bed moet om te plassen, de nierstuwing die mijn leven vergalt, extreme maagzuur en zorgen. Ik maak mij zorgen. Zorgen om de baby, om mezelf. Ik vind het moeilijk om hiermee om te gaan, omdat iedereen zegt dat ik mij niet zo druk moet maken. Het komt heus wel goed, elke dag worden er veel gezonde baby’s geboren.
Eventjes val ik in slaap en dan is het 25 november. Rond 00:30 word ik wakker met extreme maagzuur aanvallen. Zo erg had ik het nog nooit ervaren. De tranen springen in mijn ogen. Om de minuut komt er een aanval en het is niet te harden. Gewoon doorbijten, het hoort er nou eenmaal bij.
Rond 1:00 uur loop ik naar mijn vriend die aan het computeren is in de woonkamer. We babbelen wat, en hij raad mij aan om een Rennie te nemen dus ik volg dit advies. Daarnaast eet ik een bak vla want volgens het internet zou dit helpen tegen maagzuuraanvallen. Ik zeg mijn vriend dat ik morgen naar het ziekenhuis wil, want de baby beweegt weer wat minder. Ik maak mij zorgen. Eigenlijk wilde ik vandaag al gaan, maar ik besloot nog even af te wachten. Mijn vriend zegt dat hij mij zal brengen met de auto, maar dat het waarschijnlijk niks ergs is en dat we dit al zo vaak hebben gedaan. Ik bespeur enige irritatie en ik vertel hem dat het wel gaat om de gezondheid van ons kind en dat ik liever 100 keer te veel naar het ziekenhuis ga, dan 1 keer te weinig.
Inmiddels is het rond 01:20 uur en ik voel mij niet zo lekker. Mijn buik borrelt en het lijkt alsof ik nodig naar de wc moet. Ik loop rustig naar het toilet en vanaf het moment dat ik ga zitten gaat het mis. Uit het niets krijg ik enorme oorsuizen en word ik misselijk. Ik leg mijn hoofd tussen mijn benen en probeer mezelf te kalmeren, er is vast niets aan de hand, blijf rustig, niet meteen naar het ziekenhuis sprinten – zeg ik tegen mezelf. Adem in, adem uit. Ik voel een buikpijn opkomen die steeds intenser wordt. Dit is niet goed. Ik ga op de grond van de badkamer liggen, ik weet niet waarom ik dit deed – kon niet meer goed nadenken. Aan de deur van de badkamer trek ik mezelf omhoog en strompel naar mijn vriend.
De pijn is inmiddels zo erg en ik huil zo hard dat ik haast niet meer kan praten. Ik spreek in korte woorden. Pijn. Ziekenhuis. Gaat niet goed. Mijn vriend schrikt en vraagt of het weeën zijn. Nee. Geen weeën. Mijn vriend belt direct met de verloskundige die tot mijn frustratie eerst nog heel veel vragen stelt terwijl ik inmiddels op de bank lig te kronkelen van ellende. Uiteindelijk zegt de verloskundige dat we wel even langs mogen komen op de Moeder & Kind afdeling. Ik wil opstaan, maar het lukt niet. Mijn benen zijn spaghetti slierten geworden.
Mijn vriend tilt mij op en rent naar de auto. In die auto beleef ik een helse rit. We wonen ver van het ziekenhuis vandaan en elke hobbel op de weg doet pijn in mijn buik. Ik gil het uit, ik huil, ik roep dat de placenta loslaat, dat de baby doodgaat, dat ik doodga. Mijn vriend probeert kalm te blijven en rijdt als een maniak. Vervolgens komen we aan bij het ziekenhuis waar we naar binnen strompelen.
Eenmaal aangekomen bij het Moeder & Kind centrum word ik meegenomen door die ene verloskundige waar ik echt geen klik mee heb en waar ik al vaker een klacht over had, omdat ik haar zo onaardig en bot vond. Ook nu weer was ze niet begripvol. “Ga maar liggen, dan doen we wel weer een CTG. Die ken je wel he, want dat heb je nu al zo vaak gehad je bent hier een bekend gezicht.” Ik gil het uit van de pijn, en ze zegt droog dat ik rustig moet doen en niet zo moet schreeuwen.
Ik vertel haar zeer boos dat ik kapot ga en dat ik een arts wil spreken. Vanaf het moment dat de CTG wordt aangesloten gaat het snel. De hartslag is te laag. Nog niet heel ernstig, maar genoeg om een gynaecoloog te roepen. Er komt een meneer binnen die ik al vaker heb gehad, en hij maakt een echo. Ik kan mij niet meer goed herinneren wat hier gebeurde. Het enige wat ik weet, is dat hij eventjes keek en toen iets riep in de trant van “nu direct spoedsectio”. Hij vliegt meteen de kamer weer uit. De hartslag van de baby is inmiddels gezakt naar 60 slagen per minuut en ik moet meteen op mijn linkerzijde liggen. Opeens staan er verschillende mensen aan mijn bed die mij uitleggen wat er gaat gebeuren. Het gaat niet goed met de baby en waarschijnlijk is de placenta aan het loslaten. Klote zooi, precies waar ik bang voor was. “Je moet nu direct een keizersnede, de operatiekamer wordt klaargemaakt en dan brengen wij jou daarheen. Je krijgt daar een algehele narcose omdat we geen tijd hebben voor een plaatselijke verdoving”. Ik kijk mijn vriend bang aan. Hij kijkt bezorgd.
Vervolgens moet ik wachten tot de operatiekamer klaar is. Dit zijn de langste minuten van mijn leven. Nu ga ik dood, en mijn dochter ook, dacht ik. Dit is het dan. Mijn leven is voorbij. Het stopt hier. In mijn hoofd neem ik afscheid van alles en iedereen. Ik zeg tegen mijn vriend dat ik van hem hou. Dan komt het bericht dat de operatiekamer ready is en dat we kunnen gaan. Met verschillende verpleegsters aan beide zijden van het bed rennen we naar de operatiekamer. Ik lig op mijn zij en zie de verschillende gangen van het ziekenhuis voorbij komen, alles gaat in een flits. Zoals in een film.
Eenmaal aangekomen in de operatiekamer vertellen ze mij kort wat ze gaan doen, en ik krijg een kapje met zuurstof. Ik moet opgetild worden naar de operatietafel en dit doet zoveel pijn. Vervolgens smeren ze mijn buik in met geel spul. Ze plaatsen een ander kapje op mijn gezicht en dan wordt alles zwart.
25 november, 08:00 uur. Ik word wakker. De ruimte is leeg. Ik weet niet waar ik ben. Ik kan weinig zien, mijn bril is nergens te bekennen. Korte tijd later komt er iemand binnen die vertelt dat ik op de intensive care lig. Kort vertelt ze wat er is gebeurd. “Je dochter is geboren en ze maakt het goed. Je hebt een spontane arteriële laceratie gehad. “ Eh pardon? “Achter je baarmoeder zit een bloedvat, die is gescheurd, daarom had je zoveel pijn. Hierdoor is er een slagaderlijke bloeding ontstaan en je hebt veel bloed verloren. Meer dan 3 liter. Je kwam daardoor in een shock terecht maar inmiddels ben je buiten levensgevaar”.
Het enige wat ik denk is: mijn dochter LEEFT ! Ze LEEFT ! Ik voel mij gelukkig. Naast mij heb ik een morfinepomp waar ik steeds op druk, want ik heb best wel pijn. Deze uren beleef ik in een waas, en ik kan de volgorde niet goed meer herinneren. Rond 09:00 uur komt mijn vriend dan eindelijk, hij was naar huis gegaan voor spullen en dergelijke. Hij vertelt mij opnieuw wat er allemaal is gebeurd. “Ik dacht dat je dood ging”. Ik schrik van zijn reactie, want normaal is hij zo nuchter en bagatelliseert alles. Ik wil mijn dochter zien, maar dat kan nog niet. Pas rond 10:00 uur vertelt de verpleegkundige dat ze haar nu gaan halen en dan komt een mooi moment: voor het eerst ontmoet ik mijn dochter. Mijn meisje. Mijn mooie prachtige lieve kleine Elin. Ik krijg haar in mijn armen en moet keihard huilen. Ze leeft. Ze ademt. En wat is ze mooi. Ik voel mij gelukkig en ik weet direct: dit was het waard.
zondag 3 januari 2021 om 12:14
Wat een heftige zwangerschap en bevalling heb je gehad alelszz. Gelukkig is het uiteindelijk helemaal goed gekomen. Je hebt heel goed doorgehad tijdens de zwangerschap dat er iets niet goed zat. Mocht je ooit voor een tweede willen en durven gaan dan mag ik hopen dat ze je een stuk serieuzer nemen en dat je onder controle van het ziekenhuis staat in plaats van de verloskundige.
Ik hoop dat je nu ondanks de slapeloze nachten eindelijk een beetje kan ontspannen en genieten
Ik hoop dat je nu ondanks de slapeloze nachten eindelijk een beetje kan ontspannen en genieten
zondag 3 januari 2021 om 13:47
zondag 3 januari 2021 om 14:42
zondag 3 januari 2021 om 22:46
Pfftt wat een verhaal. Ook hier waren mensen die vonden dat je je aanstelde.
Gelukkig is alles goed afgelopen. Pas goed op jezelf en trek aan de bel als je merkt dat je hulp nodig hebt bij de verwerking. Niet alleen voor het lichamelijke deel, maar vooral het feit dat je niet geloofd werd lijkt me ontzettend zwaar.
Gelukkig is alles goed afgelopen. Pas goed op jezelf en trek aan de bel als je merkt dat je hulp nodig hebt bij de verwerking. Niet alleen voor het lichamelijke deel, maar vooral het feit dat je niet geloofd werd lijkt me ontzettend zwaar.
