Zwanger
alle pijlers
Verwerken bizarre miskraam
zondag 7 juni 2020 om 18:15
Hallo,
Ik heb heel veel tips gelezen over het verwerken van een miskraam, maar ik vind het heel lastig omdat mijn situatie anders is. Eerst even mijn verhaal...
2,5 maand geleden is mijn relatie met mijn vriend (8 maanden) over gegaan. Sinds die tijd hebben we nog steeds contact, we hebben geen ruzie gehad oid. En gaan we vriendschappelijk met elkaar om. Wel heb ik het heel zwaar gehad met de breuk. Tijdens onze relatie had ik een spiraal.
Afgelopen week heb ik een miskraam gehad. Spiraal en een mini baby /embryo ben ik verloren na een heftige nacht met veel pijn. Ik was helemaal in shock en heb de huisarts uiteraard gebeld. Ik voel me zo verward. Eerst al dat ik blijkbaar zwanger was en ook nog het verloren ben. 2 dagen later heb ik het aan mijn ex verteld. Ik voel me schuldig naar hem om het erover te hebben omdat hij net iemand ontmoet heeft. Hij reageerde heel begripvol en heeft aan dat ik het niet alleen hoef te doen en ik altijd kan bellen en praten. Zo voelt het niet, ik sta er natuurlijk wel alleen voor. Ik voel me zo leeg en weet niet wat ik moet. Er gaat zoveel door mijn hoofd heen dat ik niet weet waar te beginnen. Zoveel dubbele gevoelens. Morgen komt hij langs en we hebben via de telefoon al veel gepraat.
Maar ik weet gewoon niet waar ik goed aan doe. Alle tips om het samen met je partner te verwerken heb ik niets aan. Positieve zwangerschapstest bewaren, brief schrijven, herinneringen aan de zwangerschap bewaren, ik heb het allemaal niet.
Zijn er hier meer vrouwen die een onverwachte miskraam hebben gehad (als in niet wetende dat je zwanger was). En hoe heb je dit een plekje kunnen geven?
Ik heb heel veel tips gelezen over het verwerken van een miskraam, maar ik vind het heel lastig omdat mijn situatie anders is. Eerst even mijn verhaal...
2,5 maand geleden is mijn relatie met mijn vriend (8 maanden) over gegaan. Sinds die tijd hebben we nog steeds contact, we hebben geen ruzie gehad oid. En gaan we vriendschappelijk met elkaar om. Wel heb ik het heel zwaar gehad met de breuk. Tijdens onze relatie had ik een spiraal.
Afgelopen week heb ik een miskraam gehad. Spiraal en een mini baby /embryo ben ik verloren na een heftige nacht met veel pijn. Ik was helemaal in shock en heb de huisarts uiteraard gebeld. Ik voel me zo verward. Eerst al dat ik blijkbaar zwanger was en ook nog het verloren ben. 2 dagen later heb ik het aan mijn ex verteld. Ik voel me schuldig naar hem om het erover te hebben omdat hij net iemand ontmoet heeft. Hij reageerde heel begripvol en heeft aan dat ik het niet alleen hoef te doen en ik altijd kan bellen en praten. Zo voelt het niet, ik sta er natuurlijk wel alleen voor. Ik voel me zo leeg en weet niet wat ik moet. Er gaat zoveel door mijn hoofd heen dat ik niet weet waar te beginnen. Zoveel dubbele gevoelens. Morgen komt hij langs en we hebben via de telefoon al veel gepraat.
Maar ik weet gewoon niet waar ik goed aan doe. Alle tips om het samen met je partner te verwerken heb ik niets aan. Positieve zwangerschapstest bewaren, brief schrijven, herinneringen aan de zwangerschap bewaren, ik heb het allemaal niet.
Zijn er hier meer vrouwen die een onverwachte miskraam hebben gehad (als in niet wetende dat je zwanger was). En hoe heb je dit een plekje kunnen geven?
zondag 7 juni 2020 om 18:20
zondag 7 juni 2020 om 18:48
Nee geen kinderwens meer. Waarom ik het ex verteld heb, is omdat we nog met elkaar omgaan. Ik heb ook heel erg getwijfeld om dat te doen of niet. Bang voor zijn reactie aan de ene kant, behoefte aan een arm en steun aan de andere kant. Hij is blij dat ik het verteld heb, zelfs een beetje boos dat ik het niet op de dag zelf gedaan heb, hoewel hij begrijpt dat ik het eerst zelf bij mij even moest landen.Liebeskind² schreef: ↑07-06-2020 18:20Had je een kinderwens?
Ik had het ex ook niet verteld trouwens. Hij kan er niets mee.
zondag 7 juni 2020 om 18:55
Dank jullie wel, trouwens.
Zwangerschapstest had ik nog niet over nagedacht dat dat nu natuurlijk nog kan (misschien dan)
Ja het was herkenbaar, dat maakt het ook zo zwaar. Is minstens 10 weken geweest.
Ik was heel erg beroerd geweest, maar heb dat op het verbreken van de relatie gegooid.
Ik heb gelukkig wel vriendinnen waar ik mee kan praten, ouders niet. Maar vriendinnen hebben nog geen kinderen gehad of een miskraam.
Ik heb nu geen idee hoe ik dit aanpak of verwerk, of hoeveel tijd ervoor staat? Ik snap dat dat voor iedereen anders is. Maar wanneer voel ik me weer een beetje positief? Ik kan niet samen rouwen (ja ondanks dat ik het niet wist en ook geen plannen had, voelt dit als verlies, ik heb een mini baby gezien)...
Ik hoop maar dat erover praten /schrijven /huilen gaat helpen
Zwangerschapstest had ik nog niet over nagedacht dat dat nu natuurlijk nog kan (misschien dan)
Ja het was herkenbaar, dat maakt het ook zo zwaar. Is minstens 10 weken geweest.
Ik was heel erg beroerd geweest, maar heb dat op het verbreken van de relatie gegooid.
Ik heb gelukkig wel vriendinnen waar ik mee kan praten, ouders niet. Maar vriendinnen hebben nog geen kinderen gehad of een miskraam.
Ik heb nu geen idee hoe ik dit aanpak of verwerk, of hoeveel tijd ervoor staat? Ik snap dat dat voor iedereen anders is. Maar wanneer voel ik me weer een beetje positief? Ik kan niet samen rouwen (ja ondanks dat ik het niet wist en ook geen plannen had, voelt dit als verlies, ik heb een mini baby gezien)...
Ik hoop maar dat erover praten /schrijven /huilen gaat helpen
zondag 7 juni 2020 om 18:58
Ja het is een hele fijne man... Maar uiteindelijk moet ik dit toch alleen doen en sta ik er alleen voor. Ik wil hem ook niet tot last worden, zeker niet nu hij met iemand anders omgaat.
zondag 7 juni 2020 om 19:04
Ik heb een beetje hetzelfde meegemaakt al was en ik nog wel samen met mijn partner. Ongepland zwanger, een grote schok. Besloten er voor te gaan. Na de echo was er twijfel of het goed zat. Na de echo kwam ook de angst wat als het niet goed zit. Verdriet terwijl je aan het idee moet wennen nog een kindje te krijgen. Emoties schoten alle kanten op. Na de 2e echo bleek het niet goed, opluchting? Verdriet ik weet niet wat ik moest voelen. Na de miskaam de leegte.... maar zo'n gek gevoel want eigenlijk wilde we het niet.
Van de miskraam hebben we niks bewaard. De test had ik weggegooid omdat ik zo bang was voor wat zou gaan komen (heb al 3 pubers). Geen spulletjes, kleertjes gekocht nig en niemand wist van de zwangerschap omdat we ook zelf eerst alles wilde laten bezinken.
Nu 2 jaar later, ligt er een mannetje van 1 vanuit zijn bed mama te roepen omdat hij niet wil slapen. Hij is het enige wat ons nog herinnerd aan de miskraam. Zonder de miskraam was hij er niet geweest. Door de miskraam werd het verlangen ineens heel sterkt. En ik heb een zilveren armband met een sterretje voor het inieminie mensje wat ons leven op zijn kop zette en vertrok voordat het echt gewenst was.
Van de miskraam hebben we niks bewaard. De test had ik weggegooid omdat ik zo bang was voor wat zou gaan komen (heb al 3 pubers). Geen spulletjes, kleertjes gekocht nig en niemand wist van de zwangerschap omdat we ook zelf eerst alles wilde laten bezinken.
Nu 2 jaar later, ligt er een mannetje van 1 vanuit zijn bed mama te roepen omdat hij niet wil slapen. Hij is het enige wat ons nog herinnerd aan de miskraam. Zonder de miskraam was hij er niet geweest. Door de miskraam werd het verlangen ineens heel sterkt. En ik heb een zilveren armband met een sterretje voor het inieminie mensje wat ons leven op zijn kop zette en vertrok voordat het echt gewenst was.
zondag 7 juni 2020 om 19:17
Dank je wel voor je verhaal Tess. Het is inderdaad een verlies van wat je nog niet eens wist. Ik heb hier ook 3 pubers in huis. Dus het was ook zeker niet de bedoeling. Inderdaad ook opluchting aan de ene kant. Maar ook verdriet, diep in mijn hart weet ik ook dat ik het niet had laten afbreken als het goed gegaan was.
zondag 7 juni 2020 om 19:37
Ik was vooral ook geschrokken dat ik zo verdrietig was toen ik het was veloren. Terwijl ik een paar weken ervoor er juist alles voor over had om de tijd terug te draaien zodat het nooit in mijn buik gegroeid was.19Irene82 schreef: ↑07-06-2020 19:17Dank je wel voor je verhaal Tess. Het is inderdaad een verlies van wat je nog niet eens wist. Ik heb hier ook 3 pubers in huis. Dus het was ook zeker niet de bedoeling. Inderdaad ook opluchting aan de ene kant. Maar ook verdriet, diep in mijn hart weet ik ook dat ik het niet had laten afbreken als het goed gegaan was.
Hoe ik zwanger geraakt ben? Geen idee hadden dubbel safe sex.
Toen ik weer opnieuw zwanger raakte (bewust en heel gewenst) zakte dat verdrietige gevoel.
zondag 7 juni 2020 om 19:59
Geef jezelf tijd TO. Door dat verdriet moet je gewoon heen, alleen door het te voelen zal je verdriet afnemen. En vergis je niet op hoe traumatisch dit is, je hebt echt iets heel heftigs meegemaakt en je was totaal niet voorbereid. Ik zou zeker overwegen om eens met een professional te praten.
Heel veel sterkte
Heel veel sterkte
zondag 7 juni 2020 om 21:56
Opnieuw zwanger worden zit er voor mij natuurlijk niet in. Ik weet ook dat dit niet ideaal geweest zou zijn. Toch is het gevoel van verlies er.
Ook heel fijn dat ik steun krijg van mijn ex, maar ook lastig omdat ik het net enigszins afgesloten had, en toch nog aan het verwerken was. Ik kan niet van hem verwachten dat hij er altijd voor me is, hij zal mij nooit kunnen steunen op de manier zoals het geweest zou zijn als we nog bij elkaar waren.
Ik wil hem ook niet tot last zijn.
Gesprekken met iemand ga ik zeker over nadenken als het me niet alleen lukt.
Ook heel fijn dat ik steun krijg van mijn ex, maar ook lastig omdat ik het net enigszins afgesloten had, en toch nog aan het verwerken was. Ik kan niet van hem verwachten dat hij er altijd voor me is, hij zal mij nooit kunnen steunen op de manier zoals het geweest zou zijn als we nog bij elkaar waren.
Ik wil hem ook niet tot last zijn.
Gesprekken met iemand ga ik zeker over nadenken als het me niet alleen lukt.
dinsdag 9 juni 2020 om 15:31
Even een update voor wie geïnteresseerd is. Gisteren een goed gesprek gehad met mijn ex. Mijn schuldgevoel om hulp te vragen is nu weg. Ik merk dat ik er behoefte aan heb om het met hem te verwerken, en hij is er echt voor me weet ik nu. Afgesproken om de komende tijd om wat vaker af te spreken ook voor wat leuks, en niet alleen als ik het zwaar heb. Ik merk dat ik er wat rustiger in sta nu. Er zullen vast nog wel zware momenten komen, maar ik weet nu dat ik aan alle kanten hulp kan vragen. Het verteld worden dat je het niet alleen hoeft te doen is een ding, maar nu voel ik ook dat ik het niet alleen hoef te doen.
Bedankt voor jullie reacties en dat ik mijn verhaal kwijt kon.
Bedankt voor jullie reacties en dat ik mijn verhaal kwijt kon.
