Zwanger
alle pijlers
Wanneer is het zover...
maandag 26 mei 2014 om 17:13
Hoi allemaal,
Ben nieuw hier (zie mijn voorsteltopic in 'overig') maar ik heb een brandende vraag en hoop dat jullie me over jullie ervaringen kunnen vertellen.
Mijn vriend en ik wonen samen, gaan binnenkort trouwen en ik weet dat mijn vriend een grote kinderwens heeft. Die heb ik ook, alleen nog niet zo 'dingend' als die van hem. Toch begint het bij mij ook af en toe te kriebelen en ik vroeg me af wanneer jullie wisten dat jullie graag aan kindjes wilden beginnen. Was dat een gevoel of hebben jullie die keuze echt gemaakt met je hoofd (als in: we hebben nu wel de leeftijd, dus laten we het eens proberen).
Ik ben best nieuwsgierig hoe dat bij jullie gaat of is gegaan.
Heb altijd een kinderwens gehad, maar ik ben ook best bang voor een zwangerschap en bevalling omdat mijn moeder 2 helse zwangerschappen en ontzettend zware bevallingen heeft gehad. Dat is ook iets wat me tegenhoudt. Al gaat het nu natuurlijk wel anders dan 25 jaar geleden.
Ben nieuw hier (zie mijn voorsteltopic in 'overig') maar ik heb een brandende vraag en hoop dat jullie me over jullie ervaringen kunnen vertellen.
Mijn vriend en ik wonen samen, gaan binnenkort trouwen en ik weet dat mijn vriend een grote kinderwens heeft. Die heb ik ook, alleen nog niet zo 'dingend' als die van hem. Toch begint het bij mij ook af en toe te kriebelen en ik vroeg me af wanneer jullie wisten dat jullie graag aan kindjes wilden beginnen. Was dat een gevoel of hebben jullie die keuze echt gemaakt met je hoofd (als in: we hebben nu wel de leeftijd, dus laten we het eens proberen).
Ik ben best nieuwsgierig hoe dat bij jullie gaat of is gegaan.
Heb altijd een kinderwens gehad, maar ik ben ook best bang voor een zwangerschap en bevalling omdat mijn moeder 2 helse zwangerschappen en ontzettend zware bevallingen heeft gehad. Dat is ook iets wat me tegenhoudt. Al gaat het nu natuurlijk wel anders dan 25 jaar geleden.
maandag 26 mei 2014 om 17:23
Vrij vroeg bij ons... Ik kwam net uit een relatie met een jongen die geen kinderen wilde, en ik wilde ze wel. Bleek dat mijn man al jaren kinderen wilde, maar het was nooit zover gekomen voor hem. Na een dik jaar ben ik gestopt met de pil, onder het mom van: we zien wel wanneer het lukt. Het lukte alleen pas twee jaar later (IVF).
Hoewel ik er achter stond, heb ik het ook heel vaak spannend gevonden en mijzelf wel afgevraagd of ik het nu écht wilde. Blijkbaar was het een stukje onzekerheid, nu ben ik namelijk bijna 38 weken zwanger en kijk ik er heel erg naar uit om moeder te worden. Dus als die wens er is, zit het vaak goed denk ik.
Je moet niet bang zijn voor een zwangerschap, ik heb wel een paar overeenkomsten met mijn moeder, maar het kan zó anders zijn. Wat je moeder heeft meegemaakt geeft geen blauwprint hoe het bij jou zal gaan.
Hoewel ik er achter stond, heb ik het ook heel vaak spannend gevonden en mijzelf wel afgevraagd of ik het nu écht wilde. Blijkbaar was het een stukje onzekerheid, nu ben ik namelijk bijna 38 weken zwanger en kijk ik er heel erg naar uit om moeder te worden. Dus als die wens er is, zit het vaak goed denk ik.
Je moet niet bang zijn voor een zwangerschap, ik heb wel een paar overeenkomsten met mijn moeder, maar het kan zó anders zijn. Wat je moeder heeft meegemaakt geeft geen blauwprint hoe het bij jou zal gaan.
maandag 26 mei 2014 om 17:26
Hi whiskas,
Lastig he? Weten wanneer je er klaar voor bent. Ik herken je verhaal wel, zo was het voor mij ook nog een jaar geleden. Mijn vriend was al meer klaar voor de start dan ik om het zo maar te zeggen, maar inmiddels ben ik zwanger.
Voordat ik zwanger was heb ik heel druk meegeschreven in dit topic: Dreamgirls the Sequel
Nu schrijf ik er wat minder, maar ik weet zeker dat je welkom bent om mee te schrijven, want altijd fijn om samen te schrijven of waar je over piekert of wat je graag nog wilt voordat de tijd rijp is.
Ik heb zelf ruim een jaar meegeschreven voordat ik er klaar voor was, maar ook nu dat ik dan zwanger ben kan ik je vertellen dat ik nog steeds stappen zet in de richting klaar voor zijn. Het groeit zeg maar mee met mijn buik.
Hopelijk tref je hier nog meer meiden met wie je je gedachten kan delen!
Liefs Cheery
Lastig he? Weten wanneer je er klaar voor bent. Ik herken je verhaal wel, zo was het voor mij ook nog een jaar geleden. Mijn vriend was al meer klaar voor de start dan ik om het zo maar te zeggen, maar inmiddels ben ik zwanger.
Voordat ik zwanger was heb ik heel druk meegeschreven in dit topic: Dreamgirls the Sequel
Nu schrijf ik er wat minder, maar ik weet zeker dat je welkom bent om mee te schrijven, want altijd fijn om samen te schrijven of waar je over piekert of wat je graag nog wilt voordat de tijd rijp is.
Ik heb zelf ruim een jaar meegeschreven voordat ik er klaar voor was, maar ook nu dat ik dan zwanger ben kan ik je vertellen dat ik nog steeds stappen zet in de richting klaar voor zijn. Het groeit zeg maar mee met mijn buik.
Hopelijk tref je hier nog meer meiden met wie je je gedachten kan delen!
Liefs Cheery
maandag 26 mei 2014 om 17:28
Ik wist het al zeker toen ik mijn vriend/ man een maand of drie kende, toen liepen we ergens ik keek naar hem en het schoot ineens door mijn hoofd, als ik kinderen wil, dan wil ik ze met jou.
Helaas zat ik toen al aan medicatie waardoor zwanger worden geen optie was, en dus heb ik die wens ergens in een klein hoekje weggeduwd. De laatste vier jaar kwam die regelmatig de kop op steken, deed het echt zeer dat het voor ons niet zo mocht zijn, tot ik januari 2013 het groene licht kreeg van mijn specialisten (ik was toen een jaar medicatievrij)
Nu ben ik 24 weken zwanger.
Het gevoel was er dus al heel wat jaren, toen het mogelijk was zijn we er direct voor gegaan, ook omdat de tijd begon te dringen omdat ik inmiddels geen 24 meer ben.....
Helaas zat ik toen al aan medicatie waardoor zwanger worden geen optie was, en dus heb ik die wens ergens in een klein hoekje weggeduwd. De laatste vier jaar kwam die regelmatig de kop op steken, deed het echt zeer dat het voor ons niet zo mocht zijn, tot ik januari 2013 het groene licht kreeg van mijn specialisten (ik was toen een jaar medicatievrij)
Nu ben ik 24 weken zwanger.
Het gevoel was er dus al heel wat jaren, toen het mogelijk was zijn we er direct voor gegaan, ook omdat de tijd begon te dringen omdat ik inmiddels geen 24 meer ben.....
maandag 26 mei 2014 om 18:33
dat ik kinderen wilde stond al vast toen ik jong was. wat ik later wilde worden was mama. in mijn eerste huisje wilde mijn ml toen vl nog leven de vrijheid. maar in 'ons' 1e huis wisten we het beide zeker. toen 23 en 24 jaar. na 4 maanden was ik zwanger. nu bijna 8 jaar verder zijn we de trotse ouders van een meisje van bijna 7, 2 meiden van bijna 4 en een zoontje van 1,5.
maandag 26 mei 2014 om 18:46
fleetfox; daar ben ik ook bang voor. Er zijn geen redenen om te denken dat een van ons beide niet vruchtbaar is, maar ik zie het de laatste tijd regelmatig in mijn omgeving dat het niet vanzelfsprekend is om zwanger te raken. En inderdaad; ik vraag me ook regelmatig af of dat iets is wat ik echt wil. Eigenlijk weet ik daar het antwoord wel op, maar ik ben een kei in piekeren, dus dat doe ik dan ook vaak haha.
Cheery, Gefeliciteerd met je zwangerschap en bedankt voor je lieve bericht! Fijn om te weten dat ik dus niet de enige ben, en bedankt voor je tip. Heb er even in gekeken, en volgens mij pas ik daar prima tussen
Ik kan er helaas niet met vriendinnen over praten, want die zijn nog lang niet zover (die hebben ook geen relatie).
Siska, jij ook gefeliciteerd met je zwangerschap! Bij ons was het ook min of meer liefde op het eerste gezicht, ik zag hem en ik dacht: VOOR MIJ! hahaha. Op onze eerste date vond mijn vriend het nodig om mij te vragen naar mijn kinderwens (alsof hij dacht; geen kinderwens, dan kijk ik verder. best brutaal trouwens achteraf gezien) maar gelukkig is die wens wederzijds.
De enige reden die ik kan bedenken om niet te beginnen is dat ik anders niet meer in mijn trouwjurk pas. Financieel gezien hebben we gelukkig de luxe dat we het er niet om hoeven laten en het kindje kan opgroeien in een stabiele liefdevolle omgeving. Ik weet dat een evt. zwangerschap helemaal niets op die van mijn moeder hoeft te lijken, maar zoals ik al zei; ik ben een kei in piekeren en wat dat betreft kan ik alleen maar denken aan wat mis zou kunnen gaan.
dus.... nu alleen mijn gevoel nog Ik ga denk ik eens meeschrijven in het andere topic.
Cheery, Gefeliciteerd met je zwangerschap en bedankt voor je lieve bericht! Fijn om te weten dat ik dus niet de enige ben, en bedankt voor je tip. Heb er even in gekeken, en volgens mij pas ik daar prima tussen
Ik kan er helaas niet met vriendinnen over praten, want die zijn nog lang niet zover (die hebben ook geen relatie). Siska, jij ook gefeliciteerd met je zwangerschap! Bij ons was het ook min of meer liefde op het eerste gezicht, ik zag hem en ik dacht: VOOR MIJ! hahaha. Op onze eerste date vond mijn vriend het nodig om mij te vragen naar mijn kinderwens (alsof hij dacht; geen kinderwens, dan kijk ik verder. best brutaal trouwens achteraf gezien) maar gelukkig is die wens wederzijds.
De enige reden die ik kan bedenken om niet te beginnen is dat ik anders niet meer in mijn trouwjurk pas. Financieel gezien hebben we gelukkig de luxe dat we het er niet om hoeven laten en het kindje kan opgroeien in een stabiele liefdevolle omgeving. Ik weet dat een evt. zwangerschap helemaal niets op die van mijn moeder hoeft te lijken, maar zoals ik al zei; ik ben een kei in piekeren en wat dat betreft kan ik alleen maar denken aan wat mis zou kunnen gaan.
dus.... nu alleen mijn gevoel nog Ik ga denk ik eens meeschrijven in het andere topic.
maandag 26 mei 2014 om 19:10
Whiskas, ik had hetzelfde als jij.
Mijn man zou 3 jaar geleden al wel willen bij wijze van, maar van mij hoefde het eigenlijk nog niet. Ik ben bang voor veel dingen, zoals de bevalling en ik heb ook helemaal geen zin om 9 maanden met zo'n buik te lopen. En hoewel ik al 29 ben, vond ik mezelf toch nog geen volwassen moeder-type. Ik heb ook net een nieuwe baan, we hebben pas een huis gekocht wat we nog aan het verbouwen zijn, waar ik eerst wel eens gewoon lekker met z'n tweeën wilde wonen enz. Maar ik wist toch ook wel dat ik ook al tegen de 30 ga en niet eindeloos veel tijd meer heb. Dus ik had met mijn man afgesproken dat we rond september zouden beginnen dit jaar. We zijn een paar weken geleden getrouwd, dus ik vond dat wel mooi.
Maar mijn eigen broertje heeft nu een kindje van een paar maanden oud. Heel lief, maar echt van hen, bij mij ging het heus niet kriebelen ofzo. En een paar maanden geleden kondigde ook het zusje van mijn man aan dat ze zwanger is. Dat kwam hard aan bij mijn vriend. Hij is ouder en hij had graag eerder willen zijn. Hij was er best kapot van. Vond ik zó erg!
Toen ik hem zo zag dacht ik nee, we moeten eerder beginnen. Dus toen heb ik zelf gezegd dat we meteen na de bruiloft zouden gaan proberen in plaats van pas in september. Hij was zó gelukkig! Dat vond ik echt heel fijn. Die paar maanden maakten mij dan ook niet per se meer uit, hoewel ik er nog niet 100% klaar voor was hoor.
Nu had ik vorige week een positieve test, die later toch negatief bleek te zijn. Blij dat we in de eerste instantie waren! En toen de teleurstelling achteraf. Ik heb echt zitten huilen! Dus nu weet ik eigenlijk pas dat ik het toch ook wel graag wil.
Bij mij was het dus eigenlijk echt een kwestie van de knoop doorhakken, anders had ik nog wel 10 jaar kunnen wachten.
Mijn man zou 3 jaar geleden al wel willen bij wijze van, maar van mij hoefde het eigenlijk nog niet. Ik ben bang voor veel dingen, zoals de bevalling en ik heb ook helemaal geen zin om 9 maanden met zo'n buik te lopen. En hoewel ik al 29 ben, vond ik mezelf toch nog geen volwassen moeder-type. Ik heb ook net een nieuwe baan, we hebben pas een huis gekocht wat we nog aan het verbouwen zijn, waar ik eerst wel eens gewoon lekker met z'n tweeën wilde wonen enz. Maar ik wist toch ook wel dat ik ook al tegen de 30 ga en niet eindeloos veel tijd meer heb. Dus ik had met mijn man afgesproken dat we rond september zouden beginnen dit jaar. We zijn een paar weken geleden getrouwd, dus ik vond dat wel mooi.
Maar mijn eigen broertje heeft nu een kindje van een paar maanden oud. Heel lief, maar echt van hen, bij mij ging het heus niet kriebelen ofzo. En een paar maanden geleden kondigde ook het zusje van mijn man aan dat ze zwanger is. Dat kwam hard aan bij mijn vriend. Hij is ouder en hij had graag eerder willen zijn. Hij was er best kapot van. Vond ik zó erg!
Toen ik hem zo zag dacht ik nee, we moeten eerder beginnen. Dus toen heb ik zelf gezegd dat we meteen na de bruiloft zouden gaan proberen in plaats van pas in september. Hij was zó gelukkig! Dat vond ik echt heel fijn. Die paar maanden maakten mij dan ook niet per se meer uit, hoewel ik er nog niet 100% klaar voor was hoor.
Nu had ik vorige week een positieve test, die later toch negatief bleek te zijn. Blij dat we in de eerste instantie waren! En toen de teleurstelling achteraf. Ik heb echt zitten huilen! Dus nu weet ik eigenlijk pas dat ik het toch ook wel graag wil.
Bij mij was het dus eigenlijk echt een kwestie van de knoop doorhakken, anders had ik nog wel 10 jaar kunnen wachten.
dinsdag 27 mei 2014 om 11:16
Ik hoefde ook niet zo dringend en vriend ook niet. Dus ik heb op een gegeven moment gewoon besloten om de anticonceptie de deur uit te doen (wel nadat ik wist dat vriend dat wel ok vond). Qua leeftijd moest er ook wel een beetje haast bij zijn en we kenden elkaar niet al te lang, dat vond ik wel een beetje jammer, had best graag nog een paar jaar 'met zijn tweeën' willen zijn. Maar nu is het allemaal gewoon helemaal goed en klopt het gewoon.
Klinkt vast een beetje raar, maar ik geloof dat mijn huizenkoopwens sterker en langer aanwezig is geweest.
Klinkt vast een beetje raar, maar ik geloof dat mijn huizenkoopwens sterker en langer aanwezig is geweest.
