Wat stond er in jouw geboorteplan

Westerpaviljoen schreef: ↑

07-03-2021 22:02

Vrouwtje is standaard grapje van mij kan je negeren

Mijn vrouw raakte na 14 uur weeën en persen met nog maar 6 cms ontsluiting echt uitgeput.

Toen heb ik de gynaecoloog en verloskundige aangesproken en gezegd: ik weet niet hoe jullie het gaan doen maar er komt een keizersnee binnen een half uur en dat hebben ze toen gedaan

Knap! En fijn dat de artsen meegingen.

Ik heb dus nooit nagedacht over de zwangerschap of over de bevalling, terwijl ik normaal niet zo zen ben. Het was vooral goed voor me geweest om me vooraf te bedenken dat ik niet kon falen in bevallen en baby verzorgen, want ik voelde me een enorme faalhaas achteraf. Dat zou ook mijn tip voor jou zijn, TO, als dit je eerste kind is: die bevalling gaat op een bepaalde manier en waar je het kunt sturen, stuur je het en als andere mensen niet goed meedoen zijn ze stom, maar jij kunt zelf niets fout doen als je gewoon je best doet een kind te baren, ook al loopt het niet volgens je plan.

Ik vond het trouwens wel handig, omdat we vooraf over allerlei scenarios hadden nagedacht en gevolgen van pijnstilling en bep. veel voorkomende ingrepen besproken, zodat mijn man ook wist hoe ik daarover dacht en waar we het over hadden.

Mijn zus had bij de eerste geen plan, liet alles 'over zich heen komen' maar de bevalling liep voor moeder een kind anders dan gehoopt/verwacht. Dat gaf vooral haar man veel extra stress, omdat die ineens beslissingen moest nemen waar ze vooraf niet over hadden gesproken.

Ik heb heel veel aan mijn plan gehad!
Ten eerste heb ik drie scenario's uitgewerkt:

Thuisbevalling
Ziekenhuisbevalling
Keizersnede

Daarbij aangegeven dat Thuisbevalling voorkeur was en keizersnede liever niet. Het is keizersnede geworden.

Wat stond er in:

Ik wil directe communicatie en commando's dat werkt voor mij.
Stagiaires mogen mee alleen vragen op de gang
Ik ben bang voor een ruggenprik en als de anesthesist geen geduld heeft bij een eventuele ks, doe me dan maar onder narcose.
Partner knipt de navelstreng door in alle situaties. Navelstreng uitkloppen en gebruik cordring.
Niet flesvoeden. Golden hour bij moeder, kan het niet dan bij vader.
Liever niet direct een Oxytocineprik. Geen elektroden op hoofdje baby voor monitoring als het niet echt nodig is.
Ik wil staan en in bad.
Ik wil weinig getoucheerd worden.

Sommige dingen zijn toch gebeurd en heb ik ook toestemming voor gegeven. Vanwege een inleiding sloeg de opmerking over de Oxytocineprik nergens op. De ruggenprik werd heeeeeel geduldig gezet en zelfs bij de keizersnede heeft.mijn vriend de navelstreng doorgeknipt.

Hij heeft het golden hour gehad zonder mij met de baby.

De verloskundige hebben allemaal mijn plan gelezen en namen het heel serieus.

Ohja, ik had ook nog het plan opgedeeld in 0-5 cm ontsluiting, 5 - 10 cm, persfase en na de bevalling.

Ik dacht eerst geen geboorteplan te willen hebben, leek me totaal niet nodig, want hoe kon ik nu weten wat ik precies zou willen tijdens de bevalling en hoe zo’n bevalling uiteindelijk verloopt?

Uiteindelijk na wat gesprekken met vrouwen uit mijn omgeving toch gekozen om actief na te denken over mijn wensen en zaken die ik belangrijk genoeg vond om in ieder geval op te schrijven.

In mijn ogen was een geboorteplan juist nodig, omdat als elke bevalling soepel verloopt, je geen plan nodig hebt. Het was vooral om goed na te denken wat ik/we wel en niet wilden, meerdere scenario’s door te lopen en ook echt uit te spreken naar mensen, ipv te denken dat iemand mij wel zou snappen op het moment supreme.

Uiteindelijk geen vreselijk spannende zaken, maar wel dingen die wij zelf belangrijk vonden.

En bij de tweede hebben we hetzelfde plan gehanteerd, met een paar kleine wijzigingen.

Ik had 1A4’tje, met daarop de bevalfases opgedeeld en daar kort aangegeven wat wel/niet gewenst was. Overigens geen uitspraken in het plan over keizersnede ja of nee, knip/pijnbestrijding. Daar had ik toch geen zicht op.

In mijn plan voor de verloskundige stond alleen ‘doe wat nodig is om ons er allebei zo goed mogelijk doorheen te krijgen’. Ik moest sowieso in het ziekenhuis bevallen, maar dat wilde ik ook, dus dat was duidelijk. Verder had ik weinig plannen. Daar moest ze om lachen, maar ze vond het wel reeel. ‘Geen knip’ is bijvoorbeeld heel leuk, maar als het moet, doen ze dat toch echt. Geen keizersnee, of juist wel na een half uur persen oid. Dat gaat niet gebeuren als ze dat medisch op dat moment niet de beste optie vinden.

Wat wel handig is, is om met degene die erbij zal zijn te bespreken wat je wilt qua randzaken. Ik heb geen partner, dus een goede vriendin was er bij. Die wist wel wat ik wilde (zie bevalplan, ik sta open voor wat nodig is), en bv dat ik geen borstvoeding wilde gaan geven. Die kon dus evt voorkomen ze kind zouden gaan aanleggen als ik half verdwaasd zou zijn. En ik had inderdaad aangegeven dat ik zelf mijn ouders op de hoogte wilde stellen, dus dat zij niet moest gaan bellen als het een keizersnede werd of zo (echte noodgevallen daargelaten).
Al die andere dingen (wel geen pijnbestrijding/houdingen etc weet je zeker bij een eerste toch pas op het moment zelf.

Niets... vijf kinderen zonder geboorteplan gekregen.
Van vriendinnen met een geboorteplan gehoord dat het weinig zin had omdat het toch anders verliep dan bedacht. De een wilde absoluut geen keizersnede maar toen het zover was wel, en toen werd er steeds gezegd: maar je wil geen ks, nog even volhouden.

Volgens mij is het vooral belangrijk dat je er open in gaat.

In mijne stond: poliklinisch bevallen. Pijnstilling als ik het aangeef. Dat de baarkruk me aansprak om te proberen. En dat ik de baby direct op me wilde. Meer kon ik niet bedenken.

Dat was besproken met de verloskundige een paar dagen voor zoon in stuit bleek te liggen en bleef liggen. Dus uiteindelijk werd het medisch, geen baarkruk en bevallen op mijn rug, wat me niets leek, maar ik prima vond toen het zover was. Nooit het gevoel gehad dat me iets ontnomen was. Alleen had ik zoon graag naakt op me gehad en dat is door de checks door de kinderarts na de geboorte niet gebeurd. Maar daar ben ik niet treurig over of zo. Hij lag in een doek op mij, was ook fijn.

Enige relevante dat ik me kan herinneren, is dat ik aangaf dat ik geen aio's, oefenstudenten en verzoeken om mee te doen aan onderzoeksprogramma's aan mijn bed wilde. Want als je me daarmee overvalt, ga ik te snel ja zeggen.

Ik ben erg behulpzaam, en vreesde dat ik met teveel ruis en omstanders mijn eigen gevoel zou wegdrukken om me op hen te richten, waarna ik achteraf zou beseffen dat ik de aandacht voor de enige bevalling in mijn leven zou zijn kwijt geraakt, en dat me allerlei dingen zouden zijn ontgaan.

Dus ze hebben me enorm goed afgeschermd. Ik zou op de verlosafdeling bevallen (dus met de verloskundigen van het ZH), maar ik werd ingeleid, en dus was het "medisch". Ik kreeg een weenstorm van het infuus, en toen een ruggenprik.
Dus er was wat medische controle voor zoon (een plakker op zijn hoofd om de hartslag te volgen) en wat controle voor mij, maar ik werd enkel bijgestaan door de verloskundige en de kraamhulp. Dankzij de uitstekende ruggenprik heb ik een hele tijd liggen soezen terwijl mijn lijf aan de ontsluiting werkte, en bleef de ruggenprik zelfs "aan" tijdens het persen. Dus ik voelde niets, maar zag op de monitor dat er een wee kwam, en daar kon ik dan mee persen. Tussen de ween door was ik samen met mijn man best gezellig aan het praten met de dames: ik had verder nergens last van qua pijn, dus ik was niet zo in mezelf gekeerd als veel barende vrouwen: de sfeer was heel rustig en relaxed.

Ze stelden voor dat mijn man onze zoon mocht aanpakken en dat is gebeurt. Vlak voor het allerlaatste stukje ging de plakker op het hoofd van mijn zoon los, en toen kwam er een gynaecoloog om de hoek kijken waarom de hartslag was weggevallen op zijn monitor. Hij zag dat alles goed was, stak enkel een hand door de deur met zijn duim omhoog, en was weer erg. Ze hebben het dus nog rustiger gehouden dan ik voorzien had: super.

Er is een heel kort filmpje van het moment dat hij op me was gelegd, met een doek over ons heen. Je hoort zijn eerste huiltje, en ik kijk echt knetterstoned van alle oxtictyne de camera in met een zwaar verliefde blik van dat geluid. Vond ik later heel mooi om terug te zien omdat ik me vooraf wel afvroeg of ik echt wel een lieve moeder zou worden (zelf niet zo'n fijne jeugd gehad en niet zo veel ervaring met gehechtheid).

Ik was om 20:20 bevallen en ik mocht kiezen of ik direct naar huis wilde. Ik vond dat eerste nachtje heel spannend, dus ik bleef lekker slapen. Mijn man moest naar huis (honden uitlaten), maar voor hem was een laatste rustig nachtje ook wel fijn. Het enige onnodige was dat ze midden in de nacht nog een glucoseprik wilde doen omdat zoon wat met zijn armpjes flapperde, en de eerste keer was geloof ik net te laag, en toen lukte het niet ofzo. Dat was hem thuis bespaard gebleven, maar ik vond de zekerheid van een beetje hulp en advies wel heel geruststellend die nacht.
Ik moest toen een kolf uitproberen en huren om de borstvoeding op gang te brengen, maar dat was allemaal achteraf een beetje overbodig. De melk spoot al over mijn zoon heen als ik hem aanlegde...

Eames6 schreef: ↑

07-03-2021 21:54

Het was voor mij met name een middel om over alle relevante onderwerpen na te denken en met mijn man te bespreken.

Tijdens de bevalling zelf heb ik het er niet bewust bij gepakt. Het loopt dan toch ook gewoon hoe het loopt.

Dit.
Bevalling 1 kon uur ik merken dat ze het plan hadden gelezen. Belangrijkste daaron: zeg altijd van te voren wat je gaat doen..
Bevalling 2 ging zo snel dat ik nog maar amper mn jas uit had eer ze er was

Ik zie dat veel mensen het gouden uurtje in het bevalplan hebben staan. gelukkig is dat tegenwoordig niet meer nodig. In elk bevallingsprotocol (thuis of ziekenhuisbevalling) staat eerst minstens een uur huid op huid met de moeder en als het met de moeder niet kan dan met de vader. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk zoals wanneer er directe medische zorg noodzakelijk is voor de baby.

Ik wilde het eerste uur na de geboorte baby op de borst en geen controles e.d. Het sacred hour.

Verder wilde ik het bij een evt knip niet van te voren weten. Doe maar gewoon. Dat was blijkbaar heel bijzonder.

Eames6 schreef: ↑

07-03-2021 21:54

Het was voor mij met name een middel om over alle relevante onderwerpen na te denken en met mijn man te bespreken.

Tijdens de bevalling zelf heb ik het er niet bewust bij gepakt. Het loopt dan toch ook gewoon hoe het loopt.

Dit ja. Het loopt vaak toch allemaal anders. Ik moest hier voor de verloskundige overigens ook een formulier over invullen dus mijn wensen /voorkeuren zijn bij de VK ook bekend. Strekking is vooral: graag duidelijk communiceren en we zien wel hoe het loopt.

Ik heb niets opgenomen over medische beslissingen of ingrepen. Dat liet ik graag aan de experts over. Wel heb ik heel duidelijk opgeschreven hoe ik wilde dat mensen mij benaderden en hoe juist niet. Ik wilde bijvoorbeeld per se niet dat ze mijn beslissingen zouden bevragen, dus als ik om een ruggenprik vroeg, geen "weet je het zeker?" maar gewoon doen (als het medisch kon en verantwoord was, uiteraard). Ik wilde ook geen negatieve feedback of harde woorden. Ik heb niets met hardheid en iedereen die mij een schop onder de kont probeert te geven, geef ik graag een stomp in de ballen terug (maar tijdens een weeënstorm leek me dat zo bewerkelijk). Kortom, ik wilde als een prinses met fluwelen handschoentjes aangepakt worden.

Ze zullen me wel een zeikerd hebben gevonden, want ik ben zeker niet als prinses behandeld. Gelukkig had ik verder een droom van een bevalling.

Tvp, ik moet over een poos ook en zie hier heel veel handige dingen in staan

Ik vond het fijn dat man wist dat hij beslissingen over kon nemen als ik het niet meer wist.
Hij ook. Was zijn taak in het geheel, voor ons zorgen.

Ik had totaal geen beeld hoe het na de bevalling zou zijn.
Wie gaan we bellen, wanneer komen ze dan langs? Gelukkig nog geen afspraken want ik strompelde naar huis.
Ik had nergens kracht voor, en wilde wel iedereen snel zien. Maar trok het eigenlijk niet. Daar was man, die van tevoren aangaf dat ik graag bezoek had en instortte na een half uur. Dus hij wilde ze van harte voor een half uur uitnodigen, niet langer.
Gelukkig zijn veel mensen gekomen en als man zei, dank het was gezellig, we gaan weer verder, ook weer weg gingen.

Ik hoor van kraamtijd van vriendinnen van alles, van luchtig tot afzien. Ik zat aan de afzien kant. Fijn dat ik wil de lusten had (bezoek!) en niet de lasten (want man regelde).

En zorgen dat je kunt slapen, bijvoorbeeld door bed op andere kamer te zetten. Wie daar slaapt heeft vrij. Ook heerlijk.

En de geluidjes van een tevreden baby. En hoe ze ruiken. Mijn herinneringen zijn mooi.

Niets, ik kreeg complicaties voor ik er een gemaakt had en bij complicaties geldt dat toch allemaal niet.

In mijn geboorteplan stond duidelijk een ruggeprik. Geen fratsen met uitstellen maar gelijk een ruggenprik met 4/5 cm ontsluiting, gezien ze het nog weleens uitstellen en het vanaf 7 cm niet meer gezet word. Kwam ik in het ziekenhuis...probeerde de arts toch op mij in te praten voor andere pijnbestrijding. Sssttt!!!! EN HIER MET DIE RUGGENPRIK. Was echt heel fijn om mega weeen te hebben en er niks van te voelen. Heb gekletst, geappt en gerelaxt.

Geen geboorteplan gemaakt. Het enige wat ik graag wilde was in bad bevallen, maar dan moest deze wel net vrij zijn in het ziekenhuis. Dus eigenlijk blanco de bevalling ingegaan en dat ging prima!!

Bij de eerste had ik dingen als: liefst thuis bevallen zonder pijnbestrijding, man blijft bij baby als er iets mis gaat, mensen in opleiding erbij is prima.

Bevalling was verschrikkelijk, eindigde in spoedkeizersnede. Traumatisch door slechte communicatie tijdens de bevalling.

Bij de tweede stond er dus eigenlijk maar één ding: bespreek elke ingreep, hoe klein ook, duidelijk en expliciet met mij. Handel pas als ik toestemming heb gegeven en als ik dat niet meer kan mijn man. Alleen als baby of ik in acuut levensgevaar is, mag ervan afgeweken worden, verder heb IK de controle.

Dit heb ik letterlijk dikgedrukt met koeienletters bovenaan mijn dossier laten zetten, ik kon het vanuit mijn bed lezen op de pc in de hoek van de kamer. Ik ben echt geen controlfreak maar wat er bij de eerste gebeurde was echt verschrikkelijk. Heb ook gezegd er geen mensen in opleiding meer bij te willen, dat was bij de eerste heel slecht bevallen ().

Tweede bevalling ging absoluut niet volgens het boekje maar is dankzij de heldere communicatie voor mij een hele prettige ervaring geworden.

Ik ben 4 weken geleden bevallen. Zelf heb ik erg weinig aan mijn beval plan gehad.

Het is meer handig doordat je je van te voren verdiept in de mogelijke keuzes die je zou moeten maken/ pijnbestrijding/ mogelijkheden qua bevalling, mogelijke risico's, etc, etc. Maar uiteindelijk weet je toch niet 100% hoe het zal gaan in jouw geval. Soms kan je je bevalplan volledig volgen, maar vaak gaat er toch wel iets anders of alles gaat anders!

Dus adviseer ik je dan ook om je niet volledig op een super strak bevalplan te focussen. Gebruik het meer als leidraad in de keuzes en wensen die je hebt. Maar sta er ook zeker voor open dat het geheel anders kan gaan.

Ik wou bv. een water bevalling. Maar op Woensdag avond (12 dagen over tijd) braken mijn vliezen eerst en vervolgens heb ik meteen 35 uur lang hele zware rug weeen gehad omdat hij een sterrenkijker was.

Ik wou geen pijnstillers die achteraf effect zouden kunnen hebben op mijn baby, maar heb er toch 1 gebruikt omdat het zo zwaar was (niet dat het enig pijnstillend effect had , het vertraagde alleen mijn weeen en mijn bevalling was op dat punt nog zo ver weg dat het achteraf geen effect op hem had)

En achteraf was het ZO pijnlijk dat ik toch voor een ruggenprik ben gegaan en dus geen water bevalling meer kon hebben. En UITEINDELIJK werd het zelfs een spoed keizersnede op vrijdag ochtend en geen vaginale bevalling omdat ik dood moe was, baby dipjes kreeg in zijn hartslag en mijn vliezen al zo lang gebroken waren dat infectie risico hoger werd en ik na 35 uur nog altijd vast zat op 9 cm ontsluiting.

Bij de eerste had ik een algemeen plan. Stond weinig in wat echt van mezelf was. Wat ik wel wilde daar werd op moment van bevalling niet naar gekeken. De tweede keer wist ik wat ik vooral niet nog een keer wilde en toen heb ik een aantal zaken duidelijk omschreven. In mijn dossier popte de belangrijkste zaken omhoog als ziekenhuis het opende en ik was achteraf vooral heel verbaasd dat ze het goed gelezen hadden en wat ermee gedaan hadden. Ze deden echt wat ik graag wilden.

Verplicht zo’n ding gemaakt. Er stonden twee woorden in: ‘poliklinisch’ en ‘pijnbestrijding’. Het eerste kwam alleen uit omdat man bleef hameren op dat ziekenhuis (die had allemaal enge verhalen gehoord van zijn collega’s over vrouwen in barensnood in ambulance). Verder heb ik niet de indruk gekregen dat er ook maar één iemand dat plan had gelezen of overgedragen. Liep bij een praktijk en kreeg een verloskundige waarmee ik dat plan niet had doorgesproken. Het streekziekenhuis bleek niet aan pijnbestrijding te doen buiten kantooruren ondanks hun lovende rondleidingen en infosite (en ik kwam binnen om 04.30 dus ja).

De dingen lopen zoals ze lopen. Stel je er gewoon niet teveel van voor (dat bevallingsplan) dan raak je ook niet teleurgesteld. Als je partner maar weet hoe en wat want dat is je beste belangenbehartiger. Achteraf gezien had ik beter mijn moeder of zus kunnen meenemen, die hadden mij desnoods zelf ‘verdoofd’. Man liet zich gewoon wegwuiven met ‘dan moeten we een anesthesist oproepen en het gaat echt ge-wel-dig voor een eerste bevalling, echt hè-le-maal volgens het boekje’.

De eerste keer had niemand mijn plan gelezen en werd er niets met mijn wensen gedaan. Dat was traumatiserend. De tweede keer heb ik mijn wensen iedere stap moeten bevechten terwijl ik de weeën aan het wegwerken was. Dat kostte energie, maar desondanks was dat een veel betere bevalling. Het was makkelijker geweest als ze meteen naar mijn wensen hadden geluisterd, maar blijkbaar is het in dit ziekenhuis enigszins cultuur om de barende vrouw te negeren. Ik hoop dat dat langzaam verandert.