Zwanger
alle pijlers
Weer zwanger, na overlijden van je baby.
donderdag 12 juni 2014 om 09:50
Ik had vorige week een positieve test in mijn handen! Ik wist natuurlijk dat het kon, maar had het nog helemaal niet verwacht. Bijna een half jaar geleden is mijn zoontje overleden. Hij is maar 9 weken oud geworden. Ik heb allerlei dubbele gevoelens bij deze zwangerschap, tot nu toe. Het lijkt mij fijn om hier met anderen over te kletsen. Zijn er hier misschien dames (of heren?) die hier ook behoefte aan hebben?
donderdag 12 juni 2014 om 09:54
Allereerst, gefeliciteerd!! Verder snap ik dat je dubbele gevoelens hebt bij deze zwangerschap. Helaas kan ik verder niet veel voor je betekenen, behalve dat ik je een fijne en mooie zwangerschap toewens. Heb drie maanden geleden zelf mijn eerste kindje gekregen en voel mij nog steeds niet goed, vandaar.
donderdag 12 juni 2014 om 11:19
Bij het lezen van de topic-titel hoopte ik al dat het topic van jou was! Gefeliciteerd!!!
Hoewel mijn ervaring niet verder gaat dan weer zwanger worden na miskramen kan ik me voorstellen dat je het heel spannend vindt.
Er zijn hier meerdere vrouwen die in eenzelfde situatie hebben gezeten. Ik hoop dat ze iets voor je kunnen betekenen.
Hoewel mijn ervaring niet verder gaat dan weer zwanger worden na miskramen kan ik me voorstellen dat je het heel spannend vindt.
Er zijn hier meerdere vrouwen die in eenzelfde situatie hebben gezeten. Ik hoop dat ze iets voor je kunnen betekenen.
donderdag 12 juni 2014 om 12:42
Die dubbele gevoelens, dat mag hoor! Verdriet om iemand die geen kans heeft gehad om tot een volwassen mens op te groeien; vreugde om iemand die wellicht wel die kans krijgt . . . .
Er zit wat tijd tussen je zwangerschappen, het is niet heel kort op elkaar. Probeer te kijken naar wat er voor je ligt, kijk niet te vaak achterom . . . .
Er zit wat tijd tussen je zwangerschappen, het is niet heel kort op elkaar. Probeer te kijken naar wat er voor je ligt, kijk niet te vaak achterom . . . .
donderdag 12 juni 2014 om 12:55
2 jaar geleden zijn wij onze oudste verloren. Ik heb toen dit topic geopend; Wanneer opnieuw zwanger? (overlijden kind)
7 maanden na het overlijden was ik weer in verwachting. Onze jongste is nu iets meer dan 8 maanden oud.
Het is dubbel, je bent blij met je zwangerschap, maar je bent ook nog heel erg bezig met het rouwen. Probeer toch bewust ook deze zwangerschap mee te maken. Dit is een nieuw kindje, een nieuw leven waar je later ook nog alles van wil kunnen herinneren.
Wat ik vooral het zwaarste vind, is dat alles nieuw is maar het is wel je tweede kindje. Zeker nu jongste aan het kruipen is, tandjes heeft enz. Allemaal dingen die wij bij oudste niet hebben meegemaakt.
Heel veel sterkte met je dubbele gevoelens.
En natuurlijk gefeliciteerd met je zwangerschap.
7 maanden na het overlijden was ik weer in verwachting. Onze jongste is nu iets meer dan 8 maanden oud.
Het is dubbel, je bent blij met je zwangerschap, maar je bent ook nog heel erg bezig met het rouwen. Probeer toch bewust ook deze zwangerschap mee te maken. Dit is een nieuw kindje, een nieuw leven waar je later ook nog alles van wil kunnen herinneren.
Wat ik vooral het zwaarste vind, is dat alles nieuw is maar het is wel je tweede kindje. Zeker nu jongste aan het kruipen is, tandjes heeft enz. Allemaal dingen die wij bij oudste niet hebben meegemaakt.
Heel veel sterkte met je dubbele gevoelens.
En natuurlijk gefeliciteerd met je zwangerschap.
donderdag 12 juni 2014 om 14:17
Bedankt voor jullie lieve reacties.
Ik ga eens kijken op het topic dat Derpina en Matroesjka noemen. Ik weet dat hier best veel vrouwen schrijven met een zelfde soort ervaringen en toch 'schrik' ik steeds weer als er iemand reageert die het ook heeft meegemaakt. Het is zo'n 'life-changing-event'(wat is daar een normaal Nederlandse term voor?) en ik gun dit echt niemand.
@ikbenmoedervan. ons overleden zoontje is voor ons ons tweede kindje. Dus ik ben nu zwanger van onze derde. Ik hoop een beetje op een meisje zodat ik niet kan vergelijken. Herken jij dat? Mijn vriend heeft een kleine voorkeur voor een jochie, zodat hij dat toch mee gaat maken.
Ik ga eens kijken op het topic dat Derpina en Matroesjka noemen. Ik weet dat hier best veel vrouwen schrijven met een zelfde soort ervaringen en toch 'schrik' ik steeds weer als er iemand reageert die het ook heeft meegemaakt. Het is zo'n 'life-changing-event'(wat is daar een normaal Nederlandse term voor?) en ik gun dit echt niemand.
@ikbenmoedervan. ons overleden zoontje is voor ons ons tweede kindje. Dus ik ben nu zwanger van onze derde. Ik hoop een beetje op een meisje zodat ik niet kan vergelijken. Herken jij dat? Mijn vriend heeft een kleine voorkeur voor een jochie, zodat hij dat toch mee gaat maken.
donderdag 12 juni 2014 om 15:49
@Levenisleuk; oudste is een jongen. Dat wisten we niet, we wilden een verrassing maar ik voelde het de hele zwangerschap al. Bij jongste had ik niet echt een gevoel wat het zou worden, maar ik heb altijd gedacht dat ik een jongensmoeder zou zijn.
Uiteindelijk wilden we bij jongste toch weten wat het zou worden. Het bleek een meisje te zijn. Manlief was ontroerd, ik moest aan het idee wennen. Na een uur lang alleen maar; "he, het is een meisje" geroepen en gedacht te hebben was ik er aan gewend.
Overigens was dit voor ons wel een beetje een opluchting. De ziekte waar zoon aan overleden is komt 20% vaker bij jongens voor dan bij meisjes. Dus de kansen waren gevoelsmatig beter.
Dat en de combi van medicatie en goede zorgen in het ziekenhuis maakten dat we iets geruster waren.
Toch vond ik de bevalling heftig. Vooral emotioneel, ik heb het onbewust ook een paar uur tegen gehouden. Maar toen ze er eenmaal was, was de ontlading enorm groot.
Oudste heeft maar heel kort mogen leven, maar de bacterie waar hij aan is overleden is de eerste 12 weken van het leven van de baby gevaarlijk. Dus pas na 12 weken hebben wij echt opgelucht adem kunnen halen. En dat groots gevierd door te gaan trouwen.
Wij zullen geen kinderen meer krijgen. Vanwege niet geheel goed verlopen zwangerschappen, maar ook vanwege de bacterie. Dit op aanraden van de artsen.
Toch heb ik het daar af en toe wel moeilijk mee. Als ik dan naar de kleine meid kijk dan vraag ik me af hoe het zal zijn voor haar zonder broertjes en zusjes. Maar als ik dan weer bedenk hoe groot de angst was tijdens de zwangerschap, de bevalling en de periode erna dan weet ik dat ik het echt niet nog een keer kan.
Ik hoop oprecht dat jullie rust kunnen vinden. Deze zwangerschap zal meer beladen zijn, de bevalling emotioneler maar vooral de periode erna.
Uiteindelijk wilden we bij jongste toch weten wat het zou worden. Het bleek een meisje te zijn. Manlief was ontroerd, ik moest aan het idee wennen. Na een uur lang alleen maar; "he, het is een meisje" geroepen en gedacht te hebben was ik er aan gewend.
Overigens was dit voor ons wel een beetje een opluchting. De ziekte waar zoon aan overleden is komt 20% vaker bij jongens voor dan bij meisjes. Dus de kansen waren gevoelsmatig beter.
Dat en de combi van medicatie en goede zorgen in het ziekenhuis maakten dat we iets geruster waren.
Toch vond ik de bevalling heftig. Vooral emotioneel, ik heb het onbewust ook een paar uur tegen gehouden. Maar toen ze er eenmaal was, was de ontlading enorm groot.
Oudste heeft maar heel kort mogen leven, maar de bacterie waar hij aan is overleden is de eerste 12 weken van het leven van de baby gevaarlijk. Dus pas na 12 weken hebben wij echt opgelucht adem kunnen halen. En dat groots gevierd door te gaan trouwen.
Wij zullen geen kinderen meer krijgen. Vanwege niet geheel goed verlopen zwangerschappen, maar ook vanwege de bacterie. Dit op aanraden van de artsen.
Toch heb ik het daar af en toe wel moeilijk mee. Als ik dan naar de kleine meid kijk dan vraag ik me af hoe het zal zijn voor haar zonder broertjes en zusjes. Maar als ik dan weer bedenk hoe groot de angst was tijdens de zwangerschap, de bevalling en de periode erna dan weet ik dat ik het echt niet nog een keer kan.
Ik hoop oprecht dat jullie rust kunnen vinden. Deze zwangerschap zal meer beladen zijn, de bevalling emotioneler maar vooral de periode erna.
vrijdag 13 juni 2014 om 10:28
@ikbenmoedervan, wat zullen die eerste 12 weken na de geboorte van jullie dochter spannend zijn geweest. Hadden jullie veel extra controle? Mooi dat jullie de afsluiting zo mooi gevoerd hebben met een bruiloft.
Wat vervelend dat je nog een leer een teleurstelling hebt moeten verwerken, omdat het verstandiger is om niet nogmaals zwanger te worden. Ik hoop dat het daar steeds een beetje minder moeilijk mee zal krijgen.
Wat vervelend dat je nog een leer een teleurstelling hebt moeten verwerken, omdat het verstandiger is om niet nogmaals zwanger te worden. Ik hoop dat het daar steeds een beetje minder moeilijk mee zal krijgen.
vrijdag 13 juni 2014 om 12:22
Nee we hadden niet veel extra controles, maar waren natuurlijk zelf heel erg voorzichtig.
Dat we geen kinderen meer mogen krijgen hoorden we tijdens de zwangerschap al, toen had ik er niet zoveel moeite mee. Want eerst wilde ik dit kindje op de wereld zien te krijgen én te houden.
Nu we een tijdje verder zijn en alles goed gaat, kriebelt het af en toe wel. Maar wat ik me dan probeer af te vragen is; is het een kinderwens voor een derde of is het het gemis van de eerste?
Hoe graag ik ook nog een kindje zou willen opvoeden, het allerliefste zou ik natuurlijk oudste willen opvoeden. Snap je wat ik bedoel?
Hoe reageert je man op de zwangerschap? Wat vind je tot nu toe het moeilijkste? Het viel mij op dat heel veel mensen erg positief reageerden, ook al was het vrij vroeg na het overlijden. Hopelijk is dat bij jullie ook zo.
Dat we geen kinderen meer mogen krijgen hoorden we tijdens de zwangerschap al, toen had ik er niet zoveel moeite mee. Want eerst wilde ik dit kindje op de wereld zien te krijgen én te houden.
Nu we een tijdje verder zijn en alles goed gaat, kriebelt het af en toe wel. Maar wat ik me dan probeer af te vragen is; is het een kinderwens voor een derde of is het het gemis van de eerste?
Hoe graag ik ook nog een kindje zou willen opvoeden, het allerliefste zou ik natuurlijk oudste willen opvoeden. Snap je wat ik bedoel?
Hoe reageert je man op de zwangerschap? Wat vind je tot nu toe het moeilijkste? Het viel mij op dat heel veel mensen erg positief reageerden, ook al was het vrij vroeg na het overlijden. Hopelijk is dat bij jullie ook zo.
vrijdag 13 juni 2014 om 13:19
Ik snap heel goed wat je bedoelt. Soms bedenk ik ook bij mezelf, ben ik blij met dit derde kindje (als alles goed gaat) of hoop ik dat het een soort vervanging wordt van mijn overleden zoontje. Zo lastig om je eigen gevoel/gedachtes soms te snappen.
Mijn vriend is blij, al is hij ook wel overdonderd, omdat ik weer zo snel zwanger ben. Maar maakt hem op sommige momenten ook weer verdrietig, want eigenlijk wilde wij geen derde keer zwanger zijn, maar nu gewoon voor onze zoon zorgen.
Ik vraag me ook af hoe het voor dit derde kindje zal zijn, later wetende, dat je er waarschijnlijk niet geweest zou zijn als je broertje niet was overleden. Maar dat zal aan ons zijn om daar goed mee om te gaan.
Verder hebben wij het nog aan niemand vertelt. Ik denk ook dat veel mensen positief zullen reageren, misschien ook 'blij' dat wij door gaan en niet in ons verdriet blijven hangen.
Mijn vriend is blij, al is hij ook wel overdonderd, omdat ik weer zo snel zwanger ben. Maar maakt hem op sommige momenten ook weer verdrietig, want eigenlijk wilde wij geen derde keer zwanger zijn, maar nu gewoon voor onze zoon zorgen.
Ik vraag me ook af hoe het voor dit derde kindje zal zijn, later wetende, dat je er waarschijnlijk niet geweest zou zijn als je broertje niet was overleden. Maar dat zal aan ons zijn om daar goed mee om te gaan.
Verder hebben wij het nog aan niemand vertelt. Ik denk ook dat veel mensen positief zullen reageren, misschien ook 'blij' dat wij door gaan en niet in ons verdriet blijven hangen.
vrijdag 13 juni 2014 om 13:39
Gefeliciteerd met je zwangerschap, TO! Al is het natuurlijk bitterzoet en ontzettend spannend.
Wat een nachtmerrie dat jullie kindje er maar zo kort heeft mogen zijn!
Mijn verhaal is heel anders dan het jouwe (ik ben met 23 weken zwangerschap ons 2e kindje verloren), maar misschien ergens ook wel herkenbaar. Vrij snel daarna weer zwanger geraakt en het resultaat ligt nu zachtjes snurkend naast me in de box.
De zwangerschap was emotioneel zwaar. Het heeft lang geduurd voor ik durfde te geloven op een goede afloop: zelfs in het derde trimester durfde ik nog niet helemaal te hopen dat ik een levend en gezond kindje zou krijgen. En het voelde ook niet helemaal eerlijk naar ons overleden kindje toe. Daarnaast ging het rouwen gewoon door: het verdriet komt te pas en te onpas boven). Dat zal voor jullie nog veel meer gelden, denk ik. Jullie hebben jullie kindje immers echt gekend en meegemaakt. Al met al heb ik de hele zwangerschap een beetje mijn kop in het zand gestoken. Achteraf gezien vind ik dat wel jammer en ook wel zielig voor ons zoontje, omdat ik zijn zwangerschap minder bewust heb meegemaakt. Maar ik kon het niet op een andere manier.
Ik keek op naar de bevalling, vooral omdat ik bang was om artsen en verpleegkundigen aan mijn bed te hebben die ook de vorige bevalling gedaan hadden. Uiteindelijk geregeld dat mijn eigen verloskundige de bevalling heeft gedaan. Dat was heel fijn, ook omdat ze er de hele tijd bij bleef.
Na de bevalling kwam alle spanning van het afgelopen jaar eruit. Heb heel veel kraamtranen gehad, maar het dolgelukkige gevoel overheerst. Als je een kindje hebt verloren, is het nog specialer om een kind te krijgen. Nog steeds huil ik regelmatig van geluk dat hij er is en dat het zo goed met hem gaat.
Nou ja, een heel verhaal. Jullie zullen natuurlijk niet alleen een heel spannende zwangerschap hebben, maar ook slopende eerste weken. Wat mij verbaasde was dat ik had verwacht dat ik me met de geboorte van ons 3e kindje weer wat completer zou voelen, maar dat is dus niet zo. Het gemis van de 2e blijft. Er is een boek 'altijd een kind tekort' en zo voelt het inderdaad. Ookal voel ik me heel rijk en intens gelukkig met de 2 prachtkinderen die er wel zijn.
Ik hoop dat je iets aan mijn ervaring hebt. Ik wens je een goede zwangerschap toe en in 2015 een blakend gezonde wolk van een baby!
Wat een nachtmerrie dat jullie kindje er maar zo kort heeft mogen zijn!
Mijn verhaal is heel anders dan het jouwe (ik ben met 23 weken zwangerschap ons 2e kindje verloren), maar misschien ergens ook wel herkenbaar. Vrij snel daarna weer zwanger geraakt en het resultaat ligt nu zachtjes snurkend naast me in de box.
De zwangerschap was emotioneel zwaar. Het heeft lang geduurd voor ik durfde te geloven op een goede afloop: zelfs in het derde trimester durfde ik nog niet helemaal te hopen dat ik een levend en gezond kindje zou krijgen. En het voelde ook niet helemaal eerlijk naar ons overleden kindje toe. Daarnaast ging het rouwen gewoon door: het verdriet komt te pas en te onpas boven). Dat zal voor jullie nog veel meer gelden, denk ik. Jullie hebben jullie kindje immers echt gekend en meegemaakt. Al met al heb ik de hele zwangerschap een beetje mijn kop in het zand gestoken. Achteraf gezien vind ik dat wel jammer en ook wel zielig voor ons zoontje, omdat ik zijn zwangerschap minder bewust heb meegemaakt. Maar ik kon het niet op een andere manier.
Ik keek op naar de bevalling, vooral omdat ik bang was om artsen en verpleegkundigen aan mijn bed te hebben die ook de vorige bevalling gedaan hadden. Uiteindelijk geregeld dat mijn eigen verloskundige de bevalling heeft gedaan. Dat was heel fijn, ook omdat ze er de hele tijd bij bleef.
Na de bevalling kwam alle spanning van het afgelopen jaar eruit. Heb heel veel kraamtranen gehad, maar het dolgelukkige gevoel overheerst. Als je een kindje hebt verloren, is het nog specialer om een kind te krijgen. Nog steeds huil ik regelmatig van geluk dat hij er is en dat het zo goed met hem gaat.
Nou ja, een heel verhaal. Jullie zullen natuurlijk niet alleen een heel spannende zwangerschap hebben, maar ook slopende eerste weken. Wat mij verbaasde was dat ik had verwacht dat ik me met de geboorte van ons 3e kindje weer wat completer zou voelen, maar dat is dus niet zo. Het gemis van de 2e blijft. Er is een boek 'altijd een kind tekort' en zo voelt het inderdaad. Ookal voel ik me heel rijk en intens gelukkig met de 2 prachtkinderen die er wel zijn.
Ik hoop dat je iets aan mijn ervaring hebt. Ik wens je een goede zwangerschap toe en in 2015 een blakend gezonde wolk van een baby!
vrijdag 13 juni 2014 om 14:02
@soundofsunshine, bedankt voor je uitgebreide reactie. Wat fijn dat er nu een gezond kindje naast je ligt te snurken Ik denk trouwens niet het verdriet bij het verlies van je kindje bij 23 weken of zoals bij ons 9 weken na de geboorte een heel ander soort verdriet is. In beide gevallen ben je verdrietig om iets wat 'er had kunnen zijn'. Het is niet het verdriet van gemis door herinneringen, snap je wat ik bedoel?
Dat laatste wat je schrijft ben ik ook een beetje 'bang' voor. Ik merk nu al dat sommige mensen vinden dat wij 'ons leven maar weer op moeten pakken'. En dat zal misschien nog wel iets meer worden als wij bekend maken dat ik opnieuw zwanger ben. Maar ik wil natuurlijk niet dat mijn zoontje vervangen wordt. Zo voelt het voor ons ook helemaal niet.
Dat laatste wat je schrijft ben ik ook een beetje 'bang' voor. Ik merk nu al dat sommige mensen vinden dat wij 'ons leven maar weer op moeten pakken'. En dat zal misschien nog wel iets meer worden als wij bekend maken dat ik opnieuw zwanger ben. Maar ik wil natuurlijk niet dat mijn zoontje vervangen wordt. Zo voelt het voor ons ook helemaal niet.
