Zwanger
alle pijlers
Zwanger en partner afstandelijk
donderdag 18 april 2013 om 19:22
Ik ben zwanger van mijn eerste kindje. Dit kindje is zeer gewenst en zeker ook gepland. Ik en mijn vriend hebben hierin een weloverwogen beslissing genomen en waren allebei ook dolblij toen ik echt zwanger bleek te zijn. Mijn vriend zei er al langer klaar voor te zijn zelfs, terwijl bij mij het idee langzaam ging groeien.
Kortom, mijn vriend is blij om papa te gaan worden, daar twijfel ik niet aan.
Kijkende naar de zwangerschap was mijn vriend in het eerste trimester blij, steunend, maar vond hij het ook nog allemaal wat onwerkelijk. Na de tweede echo waarop gelukkig alles goed was, werd het voor hem allemaal een stuk 'echter' zei hij. Hij is veel aan t klussen thuis en ik merk aan hem dat hij veel bezig in zijn hoofd met de komst van de kleine.
Het tweede trimester waren we close toen we op vakantie waren in Spanje, maar begon hij steeds minder lijfelijk contact te zoeken. Als ik hem vroeg om mijn buik te strelen dan deed hij dat ook en hij praat ook tegen de baby. Maar achteraf zie ik dat hij toen al wat afstand hield op een bepaalde manier.
Ik zit nu in het derde trimester en word steeds boller en vermoeider. Nu vind ik mijn vriend ronduit afstandelijk eigenlijk.... Van sex is geen sprake (altijd al wel weinig initiatief van zijn kant), hij is snel geirriteerd en vindt bij vrijwel alles dat ik zeg dat ik 'zeur', geeft geen kusje als hij binnenkomt en heeft de afgelopen nachten apart geslapen onder het mom dat ik dan beter slaap. Ok dat is ook zo omdat hij erg snurkt, maar juist in deze fase doet het onze intimiteit geen goed.
Het is absoluut niet zo dat hij vreemd gaat, dat weet ik zeker. Maar toch snap ik het niet. Hij zegt zelf dat het komt door de spanning voor de komst van ons kindje...maar ik begin zo te twijfelen of dat het alleen is of dat hij mij nu gewoon niet meer aantrekkelijk kan vinden. Ik voel me afgewezen en heb juist erkenning nodig nu ik me toch wel vaak dik, onaantrekkelijk en niet sexy voel (ook al hoor ik om mij heen dat ik zo mooi zwanger ben). Ik mis hem zo als mijn maatje en ik mis warmte en koestering nu in een tijd dat ik het juist zo nodig heb! We hebben erover gepraat (hij gaf weer aan dat het door de stress komt) en daarna was hij een aantal dagen heel lief en attent maar al snel werd hij weer heel geirriteerd
Wie herkent dit of heeft goede tips? Ik wil terug kunnen blikken op een fijne zwangerschap met z'n tweeen en hoop dat we ooit weer het gelukkige stel zullen zijn dat we waren.....Ik heb nu echt niks aan een lastige / gestresste / afstandelijke partner! Wie heeft tips?
Kortom, mijn vriend is blij om papa te gaan worden, daar twijfel ik niet aan.
Kijkende naar de zwangerschap was mijn vriend in het eerste trimester blij, steunend, maar vond hij het ook nog allemaal wat onwerkelijk. Na de tweede echo waarop gelukkig alles goed was, werd het voor hem allemaal een stuk 'echter' zei hij. Hij is veel aan t klussen thuis en ik merk aan hem dat hij veel bezig in zijn hoofd met de komst van de kleine.
Het tweede trimester waren we close toen we op vakantie waren in Spanje, maar begon hij steeds minder lijfelijk contact te zoeken. Als ik hem vroeg om mijn buik te strelen dan deed hij dat ook en hij praat ook tegen de baby. Maar achteraf zie ik dat hij toen al wat afstand hield op een bepaalde manier.
Ik zit nu in het derde trimester en word steeds boller en vermoeider. Nu vind ik mijn vriend ronduit afstandelijk eigenlijk.... Van sex is geen sprake (altijd al wel weinig initiatief van zijn kant), hij is snel geirriteerd en vindt bij vrijwel alles dat ik zeg dat ik 'zeur', geeft geen kusje als hij binnenkomt en heeft de afgelopen nachten apart geslapen onder het mom dat ik dan beter slaap. Ok dat is ook zo omdat hij erg snurkt, maar juist in deze fase doet het onze intimiteit geen goed.
Het is absoluut niet zo dat hij vreemd gaat, dat weet ik zeker. Maar toch snap ik het niet. Hij zegt zelf dat het komt door de spanning voor de komst van ons kindje...maar ik begin zo te twijfelen of dat het alleen is of dat hij mij nu gewoon niet meer aantrekkelijk kan vinden. Ik voel me afgewezen en heb juist erkenning nodig nu ik me toch wel vaak dik, onaantrekkelijk en niet sexy voel (ook al hoor ik om mij heen dat ik zo mooi zwanger ben). Ik mis hem zo als mijn maatje en ik mis warmte en koestering nu in een tijd dat ik het juist zo nodig heb! We hebben erover gepraat (hij gaf weer aan dat het door de stress komt) en daarna was hij een aantal dagen heel lief en attent maar al snel werd hij weer heel geirriteerd
Wie herkent dit of heeft goede tips? Ik wil terug kunnen blikken op een fijne zwangerschap met z'n tweeen en hoop dat we ooit weer het gelukkige stel zullen zijn dat we waren.....Ik heb nu echt niks aan een lastige / gestresste / afstandelijke partner! Wie heeft tips?
donderdag 18 april 2013 om 19:53
Jullie hebben er over gepraat, zeg jij? Jij praat en hij luistert?
Jij draagt dingen aan en hij mompelt ja/nee/weetnie?
Of gepraat als in een écht gesprek?
Al eens een paar borden door de kamer laten vliegen of gierend in tranen uitgebarsten? Dat mag nu namelijk
Onzin, natuurlijk, maar weet hij écht hoe afgewezen jij je voelt?
Jij draagt dingen aan en hij mompelt ja/nee/weetnie?
Of gepraat als in een écht gesprek?
Al eens een paar borden door de kamer laten vliegen of gierend in tranen uitgebarsten? Dat mag nu namelijk
Onzin, natuurlijk, maar weet hij écht hoe afgewezen jij je voelt?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 18 april 2013 om 20:04
Goede vraag BGB
Het is inderdaad ik die praat (of 'zeurt'?? zo voelt het ondertussen ook bij alles wat ik zeg) en hij die zegt "het heeft niks met jou te maken". Ik ben al heel boos geworden, ik heb al gezegd "ga maar lekker apart slapen ja!" , heb gisteren gehuild en met de deur gesmeten. Het heeft een effect van gemiddeld 24 uur.
Ook zijn stress / angst die hij nu heeft kan hij maar moeilijk duidelijk verwoorden. Hij zegt bang te zijn dat de baby eerder komt en het huis niet af is (we moeten nog veel doen), bang te zijn dat er iets niet goed gaat met mij of de baby.
En als het nu eens niet goed gaat met mij door hoe hij nu is???
Lijkt net of hij zich in een zogenaamde grot heeft teruggetrokken nu en ik en de baby zoveel mogelijk naar de achtergrond worden geduwd...of zoiets.....
Het is inderdaad ik die praat (of 'zeurt'?? zo voelt het ondertussen ook bij alles wat ik zeg) en hij die zegt "het heeft niks met jou te maken". Ik ben al heel boos geworden, ik heb al gezegd "ga maar lekker apart slapen ja!" , heb gisteren gehuild en met de deur gesmeten. Het heeft een effect van gemiddeld 24 uur.
Ook zijn stress / angst die hij nu heeft kan hij maar moeilijk duidelijk verwoorden. Hij zegt bang te zijn dat de baby eerder komt en het huis niet af is (we moeten nog veel doen), bang te zijn dat er iets niet goed gaat met mij of de baby.
En als het nu eens niet goed gaat met mij door hoe hij nu is???
Lijkt net of hij zich in een zogenaamde grot heeft teruggetrokken nu en ik en de baby zoveel mogelijk naar de achtergrond worden geduwd...of zoiets.....
donderdag 18 april 2013 om 20:09
Ik herken het wel van ná de zwangerschap. De verantwoordelijkheid vloog mijn man erg aan, hoe hard we hem nodig hadden, dat hij zijn vrijheid kwijt was, dat soort dingen. En ik heb dat vaker gehoord, dat meer mannen zo'n fase doormaken. Misschien speelt dat ook bij jouw partner.
Maar vind het klote voor je, kan me voorstellen dat je je eenzaam en afgewezen voelt en je zo graag geliefd en geborgen wil voelen. Misschien is er toch een manier om dit samen te bespreken, ik hoop dat je wat zinnige tips krijgt .
Maar vind het klote voor je, kan me voorstellen dat je je eenzaam en afgewezen voelt en je zo graag geliefd en geborgen wil voelen. Misschien is er toch een manier om dit samen te bespreken, ik hoop dat je wat zinnige tips krijgt .
donderdag 18 april 2013 om 20:13
quote:helene1980 schreef op 18 april 2013 @ 19:22:
. Als ik hem vroeg om mijn buik te strelen dan deed hij dat ook en hij praat ook tegen de baby. Maar achteraf zie ik dat hij toen al wat afstand hield op een bepaalde manier.
Waarom vroeg jij hem om je buik te strelen?
Ik kan mij zo voorstellen dat het voor hem heel stom voelt om over je buik te strelen omdat daar een baby in zit terwijl het voor hem nog heel onwerkelijk is om zich die baby voor te stellen en tegen de baby te praten. Dan zou ik ook afstand nemen.
Bovendien als je zelf zo de nadruk legt op je lichaam als babyhuisje dan moet je ook niet raar opkijken als hij je ook alleen nog maar als babyhuisje ziet.
. Als ik hem vroeg om mijn buik te strelen dan deed hij dat ook en hij praat ook tegen de baby. Maar achteraf zie ik dat hij toen al wat afstand hield op een bepaalde manier.
Waarom vroeg jij hem om je buik te strelen?
Ik kan mij zo voorstellen dat het voor hem heel stom voelt om over je buik te strelen omdat daar een baby in zit terwijl het voor hem nog heel onwerkelijk is om zich die baby voor te stellen en tegen de baby te praten. Dan zou ik ook afstand nemen.
Bovendien als je zelf zo de nadruk legt op je lichaam als babyhuisje dan moet je ook niet raar opkijken als hij je ook alleen nog maar als babyhuisje ziet.
donderdag 18 april 2013 om 20:15
quote:helene1980 schreef op 18 april 2013 @ 20:04:
Goede vraag BGB
Het is inderdaad ik die praat (of 'zeurt'?? zo voelt het ondertussen ook bij alles wat ik zeg) Over welke dingen heb je het dan? en hij die zegt "het heeft niks met jou te maken".
Maar dat geloof je niet?
Ik ben al heel boos geworden, ik heb al gezegd "ga maar lekker apart slapen ja!" , heb gisteren gehuild en met de deur gesmeten. Het heeft een effect van gemiddeld 24 uur.Je hebt niet gezegd dat je je afgewezen voelt, dat je hem mist, dat je hem nodig hebt? Dat je van hem houdt?
Ook zijn stress / angst die hij nu heeft kan hij maar moeilijk duidelijk verwoorden. Hij zegt bang te zijn dat de baby eerder komt en het huis niet af is (we moeten nog veel doen), bang te zijn dat er iets niet goed gaat met mij of de baby. Eh.....dat is toch best prima verwoord, of mis ik nu wat? Of geloof je het niet, die redenen?
En als het nu eens niet goed gaat met mij door hoe hij nu is???
Lijkt net of hij zich in een zogenaamde grot heeft teruggetrokken nu en ik en de baby zoveel mogelijk naar de achtergrond worden geduwd...of zoiets.....
Misschien voelt hij zich wel weggeduwd; praat jij alleen nog maar over de baby, komt alles op hem neer omdat jij moe bent.
Kan hij niet een avondje de hort op met een vriend?
Misschien zijn hart eens luchten bij een andere jonge vader?
Goede vraag BGB
Het is inderdaad ik die praat (of 'zeurt'?? zo voelt het ondertussen ook bij alles wat ik zeg) Over welke dingen heb je het dan? en hij die zegt "het heeft niks met jou te maken".
Maar dat geloof je niet?
Ik ben al heel boos geworden, ik heb al gezegd "ga maar lekker apart slapen ja!" , heb gisteren gehuild en met de deur gesmeten. Het heeft een effect van gemiddeld 24 uur.Je hebt niet gezegd dat je je afgewezen voelt, dat je hem mist, dat je hem nodig hebt? Dat je van hem houdt?
Ook zijn stress / angst die hij nu heeft kan hij maar moeilijk duidelijk verwoorden. Hij zegt bang te zijn dat de baby eerder komt en het huis niet af is (we moeten nog veel doen), bang te zijn dat er iets niet goed gaat met mij of de baby. Eh.....dat is toch best prima verwoord, of mis ik nu wat? Of geloof je het niet, die redenen?
En als het nu eens niet goed gaat met mij door hoe hij nu is???
Lijkt net of hij zich in een zogenaamde grot heeft teruggetrokken nu en ik en de baby zoveel mogelijk naar de achtergrond worden geduwd...of zoiets.....
Misschien voelt hij zich wel weggeduwd; praat jij alleen nog maar over de baby, komt alles op hem neer omdat jij moe bent.
Kan hij niet een avondje de hort op met een vriend?
Misschien zijn hart eens luchten bij een andere jonge vader?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 18 april 2013 om 20:18
Jij bent dan wel in praktische zin zwanger, maar hij in theorie ook. Dus de spanning die jij voelt rondom de baby die nadert heeft hij ook. En de punten die hij opnoemt, vind ik best begrijpelijk voor een aankomende vader. Ik zou hem niet teveel op de nek zitten. Is niet goed voor jou en niet goed voor hem. Laat hem op zijn manier met die stress omgaan. (Hoewel een kusje bij thuiskomst wel fijn zou zijn) Hij geeft aan zich om jou en jullie baby zorgen te maken, dus dan zit het toch goed verder... Je opmerking dat het niet goed zou kunnen gaan door hem, vind ik best hard eigenlijk.
Ik ben niet dom, ik weet precies wat ik bedoel.
donderdag 18 april 2013 om 20:39
quote:zuidwester schreef op 18 april 2013 @ 20:31:
Hebben jullie helemaal geen sex meer? Want dat vind ik dus wel vreemd.
is dat vreemd?
Veel mannen vinden hoogzwangere vrouwen gewoon niet aantrekkelijk en het een naar idee dat als ze vrijen ze zeer dicht bij de baby zitten.
Iig mijn man wilde het laatste trimester altijd liever geen penetratie meer, ookal wist hij dat het geen schade gaf. Gewoon het idee.
Gelukkig wel veel knuffelen.
Sluit me aan bij een eerdere reactie dat hij het wsl gewoon ongelooflijk spannend vind, ik zou hem de tijd geven en gewoon afwachten hoe het is als het kindje er is.
Hebben jullie helemaal geen sex meer? Want dat vind ik dus wel vreemd.
is dat vreemd?
Veel mannen vinden hoogzwangere vrouwen gewoon niet aantrekkelijk en het een naar idee dat als ze vrijen ze zeer dicht bij de baby zitten.
Iig mijn man wilde het laatste trimester altijd liever geen penetratie meer, ookal wist hij dat het geen schade gaf. Gewoon het idee.
Gelukkig wel veel knuffelen.
Sluit me aan bij een eerdere reactie dat hij het wsl gewoon ongelooflijk spannend vind, ik zou hem de tijd geven en gewoon afwachten hoe het is als het kindje er is.
