Zwanger, overweeg abortus vanwege alcohol

Hoi iedereen,
Ik heb een probleem/dilemma. Dit gaat misschien wat onsamenhangend zijn, ik ben overstuur..
Mijn vriend en ik zijn al een paar maanden bezig met proberen om zwanger te worden, ik ben er laat bij, midden dertig.. dat maakt het voor mij al spannend en een lastige afweging om er toch voor te gaan. Ik weet dat er een iets hoger risico bestaat op afwijkingen en dergelijke.
Fast forward naar deze maand. Ik moest twee dagen geleden ongesteld worden en had al mijn gewoonlijke symptomen. Die middag zou ik met drie vriendinnen gaan lunchen. Ik had ze al lang niet meer gezien en zag er naar uit om daar weer eens een wijntje bij te pakken. Dat doe ik normaal niet, ik drink bijna nooit en zeker niet sinds we proberen zwanger te worden, maar op de een of andere manier had ik er nu zin in. Misschien na al die maanden niet, misschien het lenteweer, ik heb geen idee… Voor de zekerheid deed ik een ultra vroege zwangerschapstest van clearblue. Het was er een met tekst, ‘niet zwanger’, stond er. Ik ben die middag met mijn vriendinnen gaan terrassen, het werd veel te gezellig en ik had 4 wijntjes gedronken… tussendoor veel water, we hebben ongeveer 4,5 uur daar gezeten.
Jullie voelen ‘m allemaal van mijlenver al aankomen, het verwachtte bloed bleef uit…
Gisteren heb ik de heledag gegoogled wat alcohol icm zwangerschap voor gevolgen kan hebben en hoe groot die zijn etc. Wist ik natuurlijk al, maar nu het zo concreet aan de hand kon zijn wilde ik het echt precies weten.
Vanochtend getest, weer een ultravroege, en ja hoor, ik ben zwanger.
Ik voel mij ontzettend rot. Wat een blij en fijn moment zou kunnen zijn geweest, overstemd nu door mijn MEGA DOMME actie. Ik vervloek mijzelf op dit moment.
Ik overweeg om die reden abortus, want ik wil mijn toekomstige kindje niet met een mogelijke achterstand op de wereld zetten..
Mijn moeder heeft zelf trouwens gedronken en gerookt tijdens haar zwangerschap van mij. Ik had een te laag geboortegewicht en had ‘t heel moeilijk op school en later is bij mij adhd geconstateerd. Je kunt natuurlijk niet met zekerheid zeggen dat dat aan die zwangerschap ligt, maar het heeft wel altijd in mijn hoofd gespookt. De gedachte dat de historie zich zou herhalen is zeer pijnlijk. Ik heb de afgelopen jaren hard gewerkt om mijn jeugdtrauma’s te verwerken en zo de cirkel te doorbreken, opdat ik het niet weer door zou geven.

Is het overtrokken hoe ik reageer? Mijn vriend is blij en geschrokken. Hij is niet boos op me, maar baalt ook. Hij wil de keuze vooral bij mij laten. Als ik mij de hele zwangerschap en straks kindertijd ga afvragen of het kindje wel gezond is en of het door mijn domme actie komt, dan moet je ‘t niet willen, zegt hij.

Ik weet niet eens wat ik echt zoek met deze post, een beetje wijsheid, ervaringen misschien?